Kinderen
alle pijlers
Waar ligt de grens tussen incidenten en mishandeling?
zaterdag 30 oktober 2010 18:44
Om herkenning te voorkomen heb ik een tweede nick aangemaakt en houd ik dit topic algemeen.
Waar leg je de grens tussen mishandeling en incidenten? De situatie is als volgt: een gezin met problemen, ouders die onder hoge druk staan, een van de ouders kan die druk niet aan en spanning loopt op. In die oplopende spanning gebeurd het bijvoorbeeld dat een kind een pedagogische tik krijgt die (veel) te hard uitvalt, een kind te hardhandig opgepakt wordt, een kind te hardhandig in de hoek gezet wordt (en daardoor het hoofd stoot). Incidenten, die ontstaan uit een te hoge druk/frustratie en die gebeuren voordat de ouder er erg in heeft. Voordat de ouder de oplopende spanning signaleert is het al gebeurd. De ouder heeft zichzelf op dat moment niet in de hand.
Waar leg je als andere ouder de grens? Het moge duidelijk zijn dat dit gedrag niet door de beugel kan. Maar wanneer spreek je van mishandeling en wanneer van incidenten? En als de ouder die dit gebeurd aangeeft niet te weten of hij/zij de volgende keer wel de zelfbeheersing kan bewaren, wat doe je dan? En hoe ga je om met hulpverlening die op de hoogte is van de situatie, maar zegt door wachtlijsten niets te kunnen doen? Hulpverlening die vind dat de andere ouder de ouder die zichzelf niet altijd in de hand heeft moet ontlasten, minder verwachtingen moet hebben etc. terwijl deze ouder in een constante staat van paraatheid verkeert. Constant op de tenen loopt om te proberen incidenten voor te zijn en daardoor naast de al bestaande spanning daardoor extra belast word.
Waar leg je de grens tussen mishandeling en incidenten? De situatie is als volgt: een gezin met problemen, ouders die onder hoge druk staan, een van de ouders kan die druk niet aan en spanning loopt op. In die oplopende spanning gebeurd het bijvoorbeeld dat een kind een pedagogische tik krijgt die (veel) te hard uitvalt, een kind te hardhandig opgepakt wordt, een kind te hardhandig in de hoek gezet wordt (en daardoor het hoofd stoot). Incidenten, die ontstaan uit een te hoge druk/frustratie en die gebeuren voordat de ouder er erg in heeft. Voordat de ouder de oplopende spanning signaleert is het al gebeurd. De ouder heeft zichzelf op dat moment niet in de hand.
Waar leg je als andere ouder de grens? Het moge duidelijk zijn dat dit gedrag niet door de beugel kan. Maar wanneer spreek je van mishandeling en wanneer van incidenten? En als de ouder die dit gebeurd aangeeft niet te weten of hij/zij de volgende keer wel de zelfbeheersing kan bewaren, wat doe je dan? En hoe ga je om met hulpverlening die op de hoogte is van de situatie, maar zegt door wachtlijsten niets te kunnen doen? Hulpverlening die vind dat de andere ouder de ouder die zichzelf niet altijd in de hand heeft moet ontlasten, minder verwachtingen moet hebben etc. terwijl deze ouder in een constante staat van paraatheid verkeert. Constant op de tenen loopt om te proberen incidenten voor te zijn en daardoor naast de al bestaande spanning daardoor extra belast word.
zaterdag 30 oktober 2010 20:52
Doe er je voordeel mee meid en laat je helpen.
Ook hier zitten veel mensen die je tips kunnen geven.
Er staat je veel te doen inderdaad. Vooral het innemen van een standpunt en een doel. Een éigen doel. Voor jou en de kinderen. Dus niet afhankelijk van een huis wat al dan niet toegewezen gaat worden maar een oplossing voor de situatie nog voordat dat gebeurt.
Al is het maar tijdelijk.
Jij en de kinderen verdienen beter dan zo te leven als je nu doet.
Werk er hard aan en schroom niet om hulp te vragen.
Ook hier zitten veel mensen die je tips kunnen geven.
Er staat je veel te doen inderdaad. Vooral het innemen van een standpunt en een doel. Een éigen doel. Voor jou en de kinderen. Dus niet afhankelijk van een huis wat al dan niet toegewezen gaat worden maar een oplossing voor de situatie nog voordat dat gebeurt.
Al is het maar tijdelijk.
Jij en de kinderen verdienen beter dan zo te leven als je nu doet.
Werk er hard aan en schroom niet om hulp te vragen.
zaterdag 30 oktober 2010 20:53
De paraat staande ouder geeft zo de boodschap aan de kinderen dat zij niet belangrijk genoeg zijn...
Hoeveel de paraat staande ouder ook van de kinderen houdt, en ze dit verteld, hij/zij is momenteel gewoon iemand die zijn/haar mishandelnde partner verkiest boven de kinderen.
de paraat staande ouder geloof wsl echt in het 'nog goedkomen' en wil haar partner steunen... Maar als de kinderen ooit willen geloven dat ze wat waard zijn zou de paraat staande ouder een grens moeten trekken: zo gaat niemand met mijn kinderen om, jij dus ook niet.
Een half jaar is al zoveel te lang voor kleine kinderen om in angst te leven en te zien hoe de ene ouder de andere kleineert en de grenzen steeds verder verlegt.
Je komt niet hardhandig aan kinderen. Punt.
èèn incident = waarschuwing dat de tweede keer einde verhaal is.
Want kinderen kunnen dat niet zelf.
Die hebben die ouder nodig om dat te doen.
Kinderen verdienen die loyaliteit van hun ouders. Of in elk geval van de ouder die het fout ziet gaan.
Dat dat betekent dat er minder prettige gevolgen zijn voor de andere ouder.. .tsja, dat is zo.
Deze is namelijk OUDER en zelf verantwoordelijk voor zijn gedrag en dus de (nare) gevolgen. een KIND niet.
Hoeveel de paraat staande ouder ook van de kinderen houdt, en ze dit verteld, hij/zij is momenteel gewoon iemand die zijn/haar mishandelnde partner verkiest boven de kinderen.
de paraat staande ouder geloof wsl echt in het 'nog goedkomen' en wil haar partner steunen... Maar als de kinderen ooit willen geloven dat ze wat waard zijn zou de paraat staande ouder een grens moeten trekken: zo gaat niemand met mijn kinderen om, jij dus ook niet.
Een half jaar is al zoveel te lang voor kleine kinderen om in angst te leven en te zien hoe de ene ouder de andere kleineert en de grenzen steeds verder verlegt.
Je komt niet hardhandig aan kinderen. Punt.
èèn incident = waarschuwing dat de tweede keer einde verhaal is.
Want kinderen kunnen dat niet zelf.
Die hebben die ouder nodig om dat te doen.
Kinderen verdienen die loyaliteit van hun ouders. Of in elk geval van de ouder die het fout ziet gaan.
Dat dat betekent dat er minder prettige gevolgen zijn voor de andere ouder.. .tsja, dat is zo.
Deze is namelijk OUDER en zelf verantwoordelijk voor zijn gedrag en dus de (nare) gevolgen. een KIND niet.
zaterdag 30 oktober 2010 20:54
quote:BalenAlsEenStekker schreef op 30 oktober 2010 @ 20:48:
Wijze woorden (van de meesten dan toch). En veel om over na te denken. En er staat (me) veel te doen.
Ik en ik denk vele met mij hier op het forum hopen echt dat je actie onderneemt. Loop je ergens tegenaan, kom dan gewoon nog een keer terug op het forum. Misschien zit er dan net weer een post tussen die je helpt of net dat duwtje geeft.
Heel veel succes!
Wijze woorden (van de meesten dan toch). En veel om over na te denken. En er staat (me) veel te doen.
Ik en ik denk vele met mij hier op het forum hopen echt dat je actie onderneemt. Loop je ergens tegenaan, kom dan gewoon nog een keer terug op het forum. Misschien zit er dan net weer een post tussen die je helpt of net dat duwtje geeft.
Heel veel succes!
zaterdag 30 oktober 2010 20:56
Ps. als paraat staande ouder raak je zo je kinderen kwijt.
Een ouder die zichzelf verliest is erg.
En nu is de paraat staande ouder misschien steun en toeverlaat voor de kinderen.
Later gaan de kinderen beseffen dat deze partner het feitelijk in stand hield. En dat is vaak niet erg goed voor de onderlinge verhoudingen.
Een ouder die zichzelf verliest is erg.
En nu is de paraat staande ouder misschien steun en toeverlaat voor de kinderen.
Later gaan de kinderen beseffen dat deze partner het feitelijk in stand hield. En dat is vaak niet erg goed voor de onderlinge verhoudingen.
zaterdag 30 oktober 2010 21:02
Zie nu dat ik gecrosspost heb met TO.
BalenAlsEenStekker:
Je maakt je duidelijk zorgen om je kinderen. Je houdt van ze, dat kan niet anders.
Alsjeblieft, onderneem actie.
Sorrie als mijn post hard of cru was, ik reageer vrij heftig merk ik.
Vind het knap dat je hier in elk geval al advies vraagt.
Maar alsjeblieft. Trek de grens.
BalenAlsEenStekker:
Je maakt je duidelijk zorgen om je kinderen. Je houdt van ze, dat kan niet anders.
Alsjeblieft, onderneem actie.
Sorrie als mijn post hard of cru was, ik reageer vrij heftig merk ik.
Vind het knap dat je hier in elk geval al advies vraagt.
Maar alsjeblieft. Trek de grens.
zaterdag 30 oktober 2010 21:06
Ik kan een beetje vanuit eigen situatie meepraten, hoewel ik geen vergelijking kan en wil trekken.
Ik was de ouder die het niet (meer) aankon en mijn man was de parate versie. Ik heb ook veelvuldig gesprekken gehad, ouderondersteuning (cursus) en op een gegeven moment thuiszorg. Om te zorgen dat de agressie die ik voelde niet uit me zou komen.
Ik heb met mijn man concrete afspraken gemaakt dat ik hem kon bellen op zijn werk als het uit de hand dreigde te lopen. Uberhaupt had ik bel-afspraken staan zodra ik mezelf zo voelde. Daarnaast heb ik een (medische) indicatie gekregen voor extra kinderdagverblijf, zodat ik mijn kind extra kon wegbrengen zodra het niet meer ging. Dit om mij te ontlasten. En er zijn inderdaad perioden nodig geweest dat ik weg ging uit de situatie. Inmiddels slik ik medicatie en daar gaat het super mee! Geen agressie meer.
Ik wens je veel sterkte, want dit is niet leuk en ook zwaar voor jou!
Ik was de ouder die het niet (meer) aankon en mijn man was de parate versie. Ik heb ook veelvuldig gesprekken gehad, ouderondersteuning (cursus) en op een gegeven moment thuiszorg. Om te zorgen dat de agressie die ik voelde niet uit me zou komen.
Ik heb met mijn man concrete afspraken gemaakt dat ik hem kon bellen op zijn werk als het uit de hand dreigde te lopen. Uberhaupt had ik bel-afspraken staan zodra ik mezelf zo voelde. Daarnaast heb ik een (medische) indicatie gekregen voor extra kinderdagverblijf, zodat ik mijn kind extra kon wegbrengen zodra het niet meer ging. Dit om mij te ontlasten. En er zijn inderdaad perioden nodig geweest dat ik weg ging uit de situatie. Inmiddels slik ik medicatie en daar gaat het super mee! Geen agressie meer.
Ik wens je veel sterkte, want dit is niet leuk en ook zwaar voor jou!
zaterdag 30 oktober 2010 21:25
zaterdag 30 oktober 2010 21:31
quote:schouderklopje schreef op 30 oktober 2010 @ 21:25:
Het grote verschil tussen jouw verhaal (to) en mijn verhaal, is dat ik wel besefte dat ik over de grenzen heenging en dus als agressor wist dat ik hulp moest zoeken en aanvaarden. Heeft de partner in dit verhaal dat besef en verantwoordelijkheidsgevoel dan helemaal niet??Op het moment zelf helemaal niet, daarna een beetje en pas na er later nogmaals op terug te komen is er wel besef dat de kinderen misschien wel over de schreef gingen (het zijn immers kinderen), maar dat de reactie daarop buitensporig was. Verantwoordelijkheidsgevoel is er niet voldoende.
Het grote verschil tussen jouw verhaal (to) en mijn verhaal, is dat ik wel besefte dat ik over de grenzen heenging en dus als agressor wist dat ik hulp moest zoeken en aanvaarden. Heeft de partner in dit verhaal dat besef en verantwoordelijkheidsgevoel dan helemaal niet??Op het moment zelf helemaal niet, daarna een beetje en pas na er later nogmaals op terug te komen is er wel besef dat de kinderen misschien wel over de schreef gingen (het zijn immers kinderen), maar dat de reactie daarop buitensporig was. Verantwoordelijkheidsgevoel is er niet voldoende.
zaterdag 30 oktober 2010 21:35
Er is een reden waarom de ouder op de wachtlijst staat voor elders wonen (niet in een reguliere huurwoning, maar in een project). En dat is ook een van de oorzaken van de situatie zoals die nu is. Dat maakt het zo verdomd moeilijk. Het is geen onwil, geen machtsvertoon, geen opzet, maar het gebeurd wel. Het mag niet gebeuren, er moet een grens gesteld worden. Was het maar een klootzak die gewoon op moest zouten, dat zou het een stuk makkelijker maken.
Maar actie gaat er komen. Ik heb een rondje hulpverleners gemaild. Maandag meteen bellen.
Maar actie gaat er komen. Ik heb een rondje hulpverleners gemaild. Maandag meteen bellen.
zaterdag 30 oktober 2010 21:42
quote:schouderklopje schreef op 30 oktober 2010 @ 21:06:
Ik kan een beetje vanuit eigen situatie meepraten, hoewel ik geen vergelijking kan en wil trekken.
Ik was de ouder die het niet (meer) aankon en mijn man was de parate versie. Ik heb ook veelvuldig gesprekken gehad, ouderondersteuning (cursus) en op een gegeven moment thuiszorg. Om te zorgen dat de agressie die ik voelde niet uit me zou komen.
Ik heb met mijn man concrete afspraken gemaakt dat ik hem kon bellen op zijn werk als het uit de hand dreigde te lopen. Uberhaupt had ik bel-afspraken staan zodra ik mezelf zo voelde. Daarnaast heb ik een (medische) indicatie gekregen voor extra kinderdagverblijf, zodat ik mijn kind extra kon wegbrengen zodra het niet meer ging. Dit om mij te ontlasten. En er zijn inderdaad perioden nodig geweest dat ik weg ging uit de situatie. Inmiddels slik ik medicatie en daar gaat het super mee! Geen agressie meer.
Ik wens je veel sterkte, want dit is niet leuk en ook zwaar voor jou!Respect.
Ik kan een beetje vanuit eigen situatie meepraten, hoewel ik geen vergelijking kan en wil trekken.
Ik was de ouder die het niet (meer) aankon en mijn man was de parate versie. Ik heb ook veelvuldig gesprekken gehad, ouderondersteuning (cursus) en op een gegeven moment thuiszorg. Om te zorgen dat de agressie die ik voelde niet uit me zou komen.
Ik heb met mijn man concrete afspraken gemaakt dat ik hem kon bellen op zijn werk als het uit de hand dreigde te lopen. Uberhaupt had ik bel-afspraken staan zodra ik mezelf zo voelde. Daarnaast heb ik een (medische) indicatie gekregen voor extra kinderdagverblijf, zodat ik mijn kind extra kon wegbrengen zodra het niet meer ging. Dit om mij te ontlasten. En er zijn inderdaad perioden nodig geweest dat ik weg ging uit de situatie. Inmiddels slik ik medicatie en daar gaat het super mee! Geen agressie meer.
Ik wens je veel sterkte, want dit is niet leuk en ook zwaar voor jou!Respect.
zaterdag 30 oktober 2010 21:43
quote:BalenAlsEenStekker schreef op 30 oktober 2010 @ 21:36:
Schouderklopje het zal niet makkelijk zijn je verhaal hier neer te zetten.
Nou, ik was vooral bang voor de felle oordelen hiero . Maar ik kan van mijzelf/onszelf wel echt in alle eerlijkheid zeggen dat ik/wij er zo goed als mogelijk mee hebben gedeald. Vanuit het perspectief van agressor (ik dus) kan ik waarschijnlijk wel iets meer begrip opbrengen dan de overige forummers hier. Maar goed, dat is denk ik normaal als je zelf nooit in die schoenen hebt gestaan. Vergeet niet dat er vaak psychiatrische problematiek onder kan liggen. Praat het niet goed, maar geeft de 'dader' wel een menselijk gezicht.
Ik vind echter verantwoordelijkheid nemen voor je eigen handelen wel ontzettend belangrijk, dus zonder dat heeft iemand wel heel snel voor mij afgedaan.
@To, ik ga er vanuit dat de situatie betrekking heeft op je eigen situatie. Zijn er bijvoorbeeld concrete afspraken te maken voor hulpverlening, al dan niet thuis? Is een oudercursus een mogelijkheid? Vermoed je dat de agressie een symptoom is van onderliggende (psyh.) problematiek en heeft de partner oren naar therapie?
Dit alles in het belang van ondersteuning voor de kinderen (zoveel mogelijk in een rustige, veilige stabiele situatie zijn). Maar ook ondersteuning voor jou en natuurlijk de weg naar verandering voor de partner. Helaas is daar wel eigen inzicht voor nodig, wil je als gezin bij elkaar kunnen blijven. Als 'de dader' geen of te weinig inzicht heeft, dan zie ik het echt erg somber in hoor!
voor jou
Schouderklopje het zal niet makkelijk zijn je verhaal hier neer te zetten.
Nou, ik was vooral bang voor de felle oordelen hiero . Maar ik kan van mijzelf/onszelf wel echt in alle eerlijkheid zeggen dat ik/wij er zo goed als mogelijk mee hebben gedeald. Vanuit het perspectief van agressor (ik dus) kan ik waarschijnlijk wel iets meer begrip opbrengen dan de overige forummers hier. Maar goed, dat is denk ik normaal als je zelf nooit in die schoenen hebt gestaan. Vergeet niet dat er vaak psychiatrische problematiek onder kan liggen. Praat het niet goed, maar geeft de 'dader' wel een menselijk gezicht.
Ik vind echter verantwoordelijkheid nemen voor je eigen handelen wel ontzettend belangrijk, dus zonder dat heeft iemand wel heel snel voor mij afgedaan.
@To, ik ga er vanuit dat de situatie betrekking heeft op je eigen situatie. Zijn er bijvoorbeeld concrete afspraken te maken voor hulpverlening, al dan niet thuis? Is een oudercursus een mogelijkheid? Vermoed je dat de agressie een symptoom is van onderliggende (psyh.) problematiek en heeft de partner oren naar therapie?
Dit alles in het belang van ondersteuning voor de kinderen (zoveel mogelijk in een rustige, veilige stabiele situatie zijn). Maar ook ondersteuning voor jou en natuurlijk de weg naar verandering voor de partner. Helaas is daar wel eigen inzicht voor nodig, wil je als gezin bij elkaar kunnen blijven. Als 'de dader' geen of te weinig inzicht heeft, dan zie ik het echt erg somber in hoor!
voor jou
zaterdag 30 oktober 2010 21:48
quote:schouderklopje schreef op 30 oktober 2010 @ 21:43:
@To, ik ga er vanuit dat de situatie betrekking heeft op je eigen situatie. Zijn er bijvoorbeeld concrete afspraken te maken voor hulpverlening, al dan niet thuis? Is een oudercursus een mogelijkheid? Vermoed je dat de agressie een symptoom is van onderliggende (psyh.) problematiek en heeft de partner oren naar therapie?
Dit alles in het belang van ondersteuning voor de kinderen (zoveel mogelijk in een rustige, veilige stabiele situatie zijn). Maar ook ondersteuning voor jou en natuurlijk de weg naar verandering voor de partner. Helaas is daar wel eigen inzicht voor nodig, wil je als gezin bij elkaar kunnen blijven. Als 'de dader' geen of te weinig inzicht heeft, dan zie ik het echt erg somber in hoor!
voor jouEr is een straatje hulpverlening bij betrokken. Het gezin bij elkaar laten blijven is al geen optie meer, vandaar het project. De situatie begint te escaleren en ik krijg de rem er maar niet op. Ik ben al zo lang bezig met overleven, met dweilen met de kraan open, met hulpverlening overtuigen dat het echt niet goed gaat. Moegestreden en wanhopig, dat ben ik inmiddels.
@To, ik ga er vanuit dat de situatie betrekking heeft op je eigen situatie. Zijn er bijvoorbeeld concrete afspraken te maken voor hulpverlening, al dan niet thuis? Is een oudercursus een mogelijkheid? Vermoed je dat de agressie een symptoom is van onderliggende (psyh.) problematiek en heeft de partner oren naar therapie?
Dit alles in het belang van ondersteuning voor de kinderen (zoveel mogelijk in een rustige, veilige stabiele situatie zijn). Maar ook ondersteuning voor jou en natuurlijk de weg naar verandering voor de partner. Helaas is daar wel eigen inzicht voor nodig, wil je als gezin bij elkaar kunnen blijven. Als 'de dader' geen of te weinig inzicht heeft, dan zie ik het echt erg somber in hoor!
voor jouEr is een straatje hulpverlening bij betrokken. Het gezin bij elkaar laten blijven is al geen optie meer, vandaar het project. De situatie begint te escaleren en ik krijg de rem er maar niet op. Ik ben al zo lang bezig met overleven, met dweilen met de kraan open, met hulpverlening overtuigen dat het echt niet goed gaat. Moegestreden en wanhopig, dat ben ik inmiddels.
zaterdag 30 oktober 2010 21:58
Dat je partner geen klootzak is en zelf wsl ook lijdt onder zijn eigen problematiek maakt het voor jou ook extra moeilijk.
Natuurlijk wil je je partner niet afvallen of nòg moeilijker maken. Natuurlijk wil je hem blijven steunen.
Maar je zei het zelf al, je kinderen hebben jou nodig om de grens te trekken.
Nu die grens trekken en eisen dat er stappen genomen worden is Echt Heel Moeilijk. Voor iedereen.
Maar daarna krijg jij rust, de kinderen rust, en van je partner worden even geen dingen gevraagd die hij op dit moment gewoon niet kan.
Dit laten sudderen/ afwachten is nu 'makkelijker' maar maakt uiteindelijk meer kapot wsl.
Het is wel enorm frustrerend dat jij nu zelf deze knoop moet gaan hakken en stappen moet ondernemen, terwijl je zoveel hulp al ingeschakeld hebt.
Fijn dat je een rondje gemaild hebt.
Ik hoop dat dit topic je de kracht geeft om nu een tijdje voor jezelf en je kinderen te kiezen.
Hoe verdrietig ook.
Natuurlijk wil je je partner niet afvallen of nòg moeilijker maken. Natuurlijk wil je hem blijven steunen.
Maar je zei het zelf al, je kinderen hebben jou nodig om de grens te trekken.
Nu die grens trekken en eisen dat er stappen genomen worden is Echt Heel Moeilijk. Voor iedereen.
Maar daarna krijg jij rust, de kinderen rust, en van je partner worden even geen dingen gevraagd die hij op dit moment gewoon niet kan.
Dit laten sudderen/ afwachten is nu 'makkelijker' maar maakt uiteindelijk meer kapot wsl.
Het is wel enorm frustrerend dat jij nu zelf deze knoop moet gaan hakken en stappen moet ondernemen, terwijl je zoveel hulp al ingeschakeld hebt.
Fijn dat je een rondje gemaild hebt.
Ik hoop dat dit topic je de kracht geeft om nu een tijdje voor jezelf en je kinderen te kiezen.
Hoe verdrietig ook.
zaterdag 30 oktober 2010 22:02
quote:elninjoo schreef op 30 oktober 2010 @ 19:11:
Waarom gaat de ouder die het niet trekt niet 'n tijdje ergens anders wonen? Lekker rust ipv in 'n huis vol drukke kinderen die het bloed onder z'n nagels vandaan halen waardoor ie doordraait.
Geen énkel kind vraagt om kindermishandeling! Elninjoo, dat jij zelfs begrip kunt opbrengen voor iemand die kinderen mishandeld omdat je kennelijk zo'n hekel aan kinderen hebt...belachelijk! Ik vraag me ook af of er echt iemand bestaat die zo'n pest aan kinderen kan hebben, of dat je het gewoon doet omdat je hierom bekend staat op dit forum. Jouw reactie(s) hier is niet gezond in elk geval.
On topic: Ik vind elke vorm van mishandeling te ver gaan, helemaal als de andere ouder zit af te wachten totdat het 'erg' genoeg is. Als er dus een mogelijkheid is, en iemand anders gaf ook al aan dat die mogelijkheid er altijd is, desnoods in een (sta)caravan, dan wegwezen met die kinderen! In een (sta)caravan zonder spanning en ellende hebben die kinderen (en de ouder uiteindelijk ook) het altijd beter dan in een villa waar ze mishandeld worden.
Waarom gaat de ouder die het niet trekt niet 'n tijdje ergens anders wonen? Lekker rust ipv in 'n huis vol drukke kinderen die het bloed onder z'n nagels vandaan halen waardoor ie doordraait.
Geen énkel kind vraagt om kindermishandeling! Elninjoo, dat jij zelfs begrip kunt opbrengen voor iemand die kinderen mishandeld omdat je kennelijk zo'n hekel aan kinderen hebt...belachelijk! Ik vraag me ook af of er echt iemand bestaat die zo'n pest aan kinderen kan hebben, of dat je het gewoon doet omdat je hierom bekend staat op dit forum. Jouw reactie(s) hier is niet gezond in elk geval.
On topic: Ik vind elke vorm van mishandeling te ver gaan, helemaal als de andere ouder zit af te wachten totdat het 'erg' genoeg is. Als er dus een mogelijkheid is, en iemand anders gaf ook al aan dat die mogelijkheid er altijd is, desnoods in een (sta)caravan, dan wegwezen met die kinderen! In een (sta)caravan zonder spanning en ellende hebben die kinderen (en de ouder uiteindelijk ook) het altijd beter dan in een villa waar ze mishandeld worden.
zaterdag 30 oktober 2010 22:07
quote:molie schreef op 30 oktober 2010 @ 22:03:
TO, je weet dat er altijd noodnummers zijn om NU hulp te krijgen? Dus ook in het weekend als dat nodig is?Ja, maar dat zou inhouden dat de kinderen en ik weggaan. Ik wil dat de hulpverlening regelt dat partner weggaat. En dan niet over drie tot zes maanden, maar direct. De kinderen hebben genoeg gehad. Weggaan zou de basis die ze hebben ontwrichten met alle gevolgen die daarbij horen. De kinderen blijven, degene die de grens over gaat moet gaan.
TO, je weet dat er altijd noodnummers zijn om NU hulp te krijgen? Dus ook in het weekend als dat nodig is?Ja, maar dat zou inhouden dat de kinderen en ik weggaan. Ik wil dat de hulpverlening regelt dat partner weggaat. En dan niet over drie tot zes maanden, maar direct. De kinderen hebben genoeg gehad. Weggaan zou de basis die ze hebben ontwrichten met alle gevolgen die daarbij horen. De kinderen blijven, degene die de grens over gaat moet gaan.
zaterdag 30 oktober 2010 22:08
quote:BalenAlsEenStekker schreef op 30 oktober 2010 @ 21:48:
[...]
Er is een straatje hulpverlening bij betrokken. Het gezin bij elkaar laten blijven is al geen optie meer, vandaar het project. De situatie begint te escaleren en ik krijg de rem er maar niet op. Ik ben al zo lang bezig met overleven, met dweilen met de kraan open, met hulpverlening overtuigen dat het echt niet goed gaat. Moegestreden en wanhopig, dat ben ik inmiddels. Ik hoop zo dat je ergens nog de moed vindt om door te gaan voor je kindjes. En ik hoop ook dat er voor jullie gauw verandering in de situatie komt, zodat je weer wat ademruimte krijgt.
[...]
Er is een straatje hulpverlening bij betrokken. Het gezin bij elkaar laten blijven is al geen optie meer, vandaar het project. De situatie begint te escaleren en ik krijg de rem er maar niet op. Ik ben al zo lang bezig met overleven, met dweilen met de kraan open, met hulpverlening overtuigen dat het echt niet goed gaat. Moegestreden en wanhopig, dat ben ik inmiddels. Ik hoop zo dat je ergens nog de moed vindt om door te gaan voor je kindjes. En ik hoop ook dat er voor jullie gauw verandering in de situatie komt, zodat je weer wat ademruimte krijgt.
zaterdag 30 oktober 2010 22:13
quote:BalenAlsEenStekker schreef op 30 oktober 2010 @ 21:48:
[...]
Er is een straatje hulpverlening bij betrokken. Het gezin bij elkaar laten blijven is al geen optie meer, vandaar het project. De situatie begint te escaleren en ik krijg de rem er maar niet op. Ik ben al zo lang bezig met overleven, met dweilen met de kraan open, met hulpverlening overtuigen dat het echt niet goed gaat. Moegestreden en wanhopig, dat ben ik inmiddels.
Hoe moeilijk, naar en verdrietig ook, dan zit er maar 1 ding op: kiezen voor jezelf en de kinderen. Je kunt niet het leven en de verantwoordelijkheid van 2 volwassenen leiden. Je kunt ook niet het risico nemen dat je zelf straks de kinderen niks meer te bieden hebt. Dus de batterij aan hulpverlening komt voor jou, nu, te laat. Wil niet zeggen dat het voor de toekomst een goede wending krijgt. Maar dat weet je niet. En die toekomst moet je ook niet willen afwachten. Misschien verloopt het allemaal goed en fijn, misschien ook niet. Je moet handelen vanuit het hier en nu. Er is geen zicht op verandering op de korte termijn, dus dat zijn alle conclusies die je nodig hebt.
Wendt dit laatste restje energie ajb aan om stappen te zetten om zo goed als mogelijk met de kinderen uit de situatie te gaan. Danwel door zelf ergens anders te verblijven, danwel door de partner te laten vertrekken (nogmaals, heeft hulpverlening opties opgenoemd zoals bijvoorbeeld zorghotel?). Er is al iets genoemd als tijdelijke urgentie. Wendt alles aan wat mogelijk is. Klop ook bij de gemeente aan of bij de corporatie als dat nodig is.
Heel veel sterkte in deze verdrietige tijd!
[...]
Er is een straatje hulpverlening bij betrokken. Het gezin bij elkaar laten blijven is al geen optie meer, vandaar het project. De situatie begint te escaleren en ik krijg de rem er maar niet op. Ik ben al zo lang bezig met overleven, met dweilen met de kraan open, met hulpverlening overtuigen dat het echt niet goed gaat. Moegestreden en wanhopig, dat ben ik inmiddels.
Hoe moeilijk, naar en verdrietig ook, dan zit er maar 1 ding op: kiezen voor jezelf en de kinderen. Je kunt niet het leven en de verantwoordelijkheid van 2 volwassenen leiden. Je kunt ook niet het risico nemen dat je zelf straks de kinderen niks meer te bieden hebt. Dus de batterij aan hulpverlening komt voor jou, nu, te laat. Wil niet zeggen dat het voor de toekomst een goede wending krijgt. Maar dat weet je niet. En die toekomst moet je ook niet willen afwachten. Misschien verloopt het allemaal goed en fijn, misschien ook niet. Je moet handelen vanuit het hier en nu. Er is geen zicht op verandering op de korte termijn, dus dat zijn alle conclusies die je nodig hebt.
Wendt dit laatste restje energie ajb aan om stappen te zetten om zo goed als mogelijk met de kinderen uit de situatie te gaan. Danwel door zelf ergens anders te verblijven, danwel door de partner te laten vertrekken (nogmaals, heeft hulpverlening opties opgenoemd zoals bijvoorbeeld zorghotel?). Er is al iets genoemd als tijdelijke urgentie. Wendt alles aan wat mogelijk is. Klop ook bij de gemeente aan of bij de corporatie als dat nodig is.
Heel veel sterkte in deze verdrietige tijd!
zaterdag 30 oktober 2010 22:24
quote:hatseklats schreef op 30 oktober 2010 @ 22:02:
[...]
Geen énkel kind vraagt om kindermishandeling! Elninjoo, dat jij zelfs begrip kunt opbrengen voor iemand die kinderen mishandeld omdat je kennelijk zo'n hekel aan kinderen hebt...belachelijk! Ik vraag me ook af of er echt iemand bestaat die zo'n pest aan kinderen kan hebben, of dat je het gewoon doet omdat je hierom bekend staat op dit forum. Jouw reactie(s) hier is niet gezond in elk geval.
Als je leest wat ik schrijf zie je dat ik snap dat iemand doordraait in n huis vol drukke kinderen, maar dat ik tevens aanraad dat die persoon zelf vertrekt. Hij rust en kinderen ook.
[...]
Geen énkel kind vraagt om kindermishandeling! Elninjoo, dat jij zelfs begrip kunt opbrengen voor iemand die kinderen mishandeld omdat je kennelijk zo'n hekel aan kinderen hebt...belachelijk! Ik vraag me ook af of er echt iemand bestaat die zo'n pest aan kinderen kan hebben, of dat je het gewoon doet omdat je hierom bekend staat op dit forum. Jouw reactie(s) hier is niet gezond in elk geval.
Als je leest wat ik schrijf zie je dat ik snap dat iemand doordraait in n huis vol drukke kinderen, maar dat ik tevens aanraad dat die persoon zelf vertrekt. Hij rust en kinderen ook.
