Werk & Studie
alle pijlers
Vrouwen die klagen krijgen nooit een topfunctie
donderdag 15 mei 2008 om 14:36
AMSTERDAM - ”Het moet maar eens afgelopen met het gezeur,” vindt een platform voor topvrouwen dat onderzocht hoe vrouwen wél carrière kunnen maken zonder een wettelijk quotum.
TopBrainstorm is een initiatief onder leiding van oud-minister Sybilla Dekker. De denktank heeft zich gebogen over de vraag hoe het aantal Nederlandse topvrouwen opgekrikt kan worden. Want zoals we al in diverse kranten de laatste tijd hebben kunnen lezen, is het droevig gesteld met vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Nederland bungelt in vergelijk met omringende landen ergens onderaan, met zo’n 7 procent vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Toch wel vreemd als je je bedenkt dat er steeds meer vrouwen een hoge opleiding hebben genoten. Een wettelijk quotum zou daar de oplossing voor zijn.
Excuus-Truusen
Echter uit het onderzoek van TopBrainstorm blijkt dat zowel bedrijven als topmannen en -vrouwen een quotum te ver vinden gaan. In De Volkskrant zegt Ada van der Veer (eerste vrouwelijke bankdirecteur) ”Dat roept weerstand op. Er worden anders excuus-Truusen benoemd en daaronder zullen bedrijven en getalenteerde vrouwen lijden.”
In hetzelfde artikel zegt de Belgische Veronique Pauwels (partner van consultancybureau Bain & Company): ”Als vrouwen langere tijd drie dagen in de week werken, moeten ze niet klagen dat ze onvoldoende kansen krijgen. Hetzelfde geldt voor mannen, klagende mannen halen de top ook niet.”
Slijmen bij de baas?
Er zijn tal van andere middelen die vrouwen ook aan de top kunnen helpen. En dan moet je niet denken aan slijmen bij de baas of een sexy, strak truitje aantrekken… De oplossing voor het probleem is volgens de denktank een totale cultuuromslag bij bedrijven, mannen én vrouwen. Om een paar voorbeelden te noemen:
- managers moeten erop worden afgerekend als ze niet genoeg vrouwelijk talent binnenhalen.
- er moet meer aandacht zijn voor een individuele carrièreplanning, bedrijven verliezen vaak de aandacht voor een vrouw als ze net moeder is geworden.
- vrouwen moeten beter nadenken over de planning van hun carrière en moeten zich ervan bewust worden dat niet of minder werken een negatief effect heeft op je loopbaan.
- zowel mannen als vrouwen moeten afstappen van de traditionele rolverdeling. Mannen kunnen namelijk ook parttime of flexibele uren werken.
-----------
Net gelezen in de Telegraaf. Ik ben het helemaal eens. Dat gezeur over geen kansen krijgen, bah! Kansen creeer je zelf, is mijn mening.
Wat vinden jullie?
TopBrainstorm is een initiatief onder leiding van oud-minister Sybilla Dekker. De denktank heeft zich gebogen over de vraag hoe het aantal Nederlandse topvrouwen opgekrikt kan worden. Want zoals we al in diverse kranten de laatste tijd hebben kunnen lezen, is het droevig gesteld met vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Nederland bungelt in vergelijk met omringende landen ergens onderaan, met zo’n 7 procent vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Toch wel vreemd als je je bedenkt dat er steeds meer vrouwen een hoge opleiding hebben genoten. Een wettelijk quotum zou daar de oplossing voor zijn.
Excuus-Truusen
Echter uit het onderzoek van TopBrainstorm blijkt dat zowel bedrijven als topmannen en -vrouwen een quotum te ver vinden gaan. In De Volkskrant zegt Ada van der Veer (eerste vrouwelijke bankdirecteur) ”Dat roept weerstand op. Er worden anders excuus-Truusen benoemd en daaronder zullen bedrijven en getalenteerde vrouwen lijden.”
In hetzelfde artikel zegt de Belgische Veronique Pauwels (partner van consultancybureau Bain & Company): ”Als vrouwen langere tijd drie dagen in de week werken, moeten ze niet klagen dat ze onvoldoende kansen krijgen. Hetzelfde geldt voor mannen, klagende mannen halen de top ook niet.”
Slijmen bij de baas?
Er zijn tal van andere middelen die vrouwen ook aan de top kunnen helpen. En dan moet je niet denken aan slijmen bij de baas of een sexy, strak truitje aantrekken… De oplossing voor het probleem is volgens de denktank een totale cultuuromslag bij bedrijven, mannen én vrouwen. Om een paar voorbeelden te noemen:
- managers moeten erop worden afgerekend als ze niet genoeg vrouwelijk talent binnenhalen.
- er moet meer aandacht zijn voor een individuele carrièreplanning, bedrijven verliezen vaak de aandacht voor een vrouw als ze net moeder is geworden.
- vrouwen moeten beter nadenken over de planning van hun carrière en moeten zich ervan bewust worden dat niet of minder werken een negatief effect heeft op je loopbaan.
- zowel mannen als vrouwen moeten afstappen van de traditionele rolverdeling. Mannen kunnen namelijk ook parttime of flexibele uren werken.
-----------
Net gelezen in de Telegraaf. Ik ben het helemaal eens. Dat gezeur over geen kansen krijgen, bah! Kansen creeer je zelf, is mijn mening.
Wat vinden jullie?
vrijdag 16 mei 2008 om 20:47
Ik denk dat sommige vrouwen inhoudelijk voldoende capaciteiten hebben maar niet geleerd hebben "het spel" te spelen. Als verbaasde prinsesjes lopen ze rond. Ze zijn teleurgesteld dat inhoud soms onderdoet voor vorm, kunnen geen onderscheid maken tussen zaak en persoon, begrijpen niet dat gedrag dat in hun ogen ongehoorzaam is soms wordt beloond en verwachten dat ze steeds opnieuw bij het handje worden genomen. Zonde van hun talent!
Maar goed, neemt niet weg dat ook op je werk niet iedereen je lief en aardig zal vinden. Zeker niet als je een boel vrouwen(!) om je heen hebt.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:00
Goed gezegd, Wuiles! Mag ik daar aan toevoegen dat veel 'verbaasde prinsesjes' keihard werken en wachten tot hun inspanningen gezien worden en hun inzet beloond? Heel lang wachten, want zo werkt het meestal niet. Het te veel volgen van regels (of: het braafste verbaasde prinsesje van de klas willen zijn) wordt vaak niet beloond met een topbaan: dat geeft namelijk aan dat je ontzettend goed bent in volgen, niet in leiden. Een eigen visie ontwikkelen, anderen daarvoor enthousiast maken, en dingen doen die nog nooit gedaan zijn, dat loont!
vrijdag 16 mei 2008 om 21:30
Zo dan... nu de kinderen en het parttime werk op de achtergrond zijn geraakt, gaat de discussie een kant op die mij aan het denken zet!
Mijn vrouwelijkheid en hoe die zich uit in mijn werkhouding.
Het toeval wil dat ik momenteel in een roerige tijd zit, qua werk.
Een jaar geleden werkte ik - als enige vrouw - tussen een klein team mannen. (op dat moment alweer ruim zes jaar lang). Vervolgens heb ik acht maanden in een team met alleen maar vrouwen gezeten. Het verschil! Enorm! Tussen de mannen was ik één van de jongens, meestal dan... Soms was ik juist het vrouwtje; als ik aan het einde van de dag de afwas stond te doen, de deur open deed als er werd aangebeld, koffie haalde voor gasten etc...
Tussen die groep vrouwen was ik de kerel; cynische grappen maken, de botterik uithangen. Wanneer een afdelingsoverleg op groepstherapie begon te lijken, haakte ik af. Zo niet mijn ding! (ja, vrouwen zeuren....!)
Vervolgens kwam ik terecht bij een bedrijfje waar ik en mijn directe collega's (met name mannen) werden ondersteund door een secretaresse. Sjonge, wat had ik er moeite mee om hen koffie voor me te laten halen en administratieve dingetjes voor me te laten doen! Het is niet reden geweest dat ik binnen mijn proeftijd weer vertrok, maar ik moet zeggend at ik er moeite mee had dergelijke dingen los te laten.
En nu... nu ben ik zoekende naar de baan. Dus ik denk na over mijn sterke en minder sterke kanten. Ik heb ernstig de indruk dat mijn 'mannelijke' manier van communiceren in mijn voordeel werkt. Maar dat 'verzorgende', regelende.... dat blijft erin zitten. Ik wil ook geen leidinggevende functie, dat scheelt. Ik wil wel uitdaging, ontwikkeling, zelfstandigheid, voor vol aan worden gezien en niet simpelweg alleen maar doen wat een ander me opdraagt.
Oja, en ik wil aardig verdienen. En daar heb ik (ook zo typisch vrouwelijk) ook moeite mee; mezelf inschalen, met een gladgestreken gezicht melden wat ik waard ben en vervolgens vasthouden aan dat bedrag.
Mijn vrouwelijkheid en hoe die zich uit in mijn werkhouding.
Het toeval wil dat ik momenteel in een roerige tijd zit, qua werk.
Een jaar geleden werkte ik - als enige vrouw - tussen een klein team mannen. (op dat moment alweer ruim zes jaar lang). Vervolgens heb ik acht maanden in een team met alleen maar vrouwen gezeten. Het verschil! Enorm! Tussen de mannen was ik één van de jongens, meestal dan... Soms was ik juist het vrouwtje; als ik aan het einde van de dag de afwas stond te doen, de deur open deed als er werd aangebeld, koffie haalde voor gasten etc...
Tussen die groep vrouwen was ik de kerel; cynische grappen maken, de botterik uithangen. Wanneer een afdelingsoverleg op groepstherapie begon te lijken, haakte ik af. Zo niet mijn ding! (ja, vrouwen zeuren....!)
Vervolgens kwam ik terecht bij een bedrijfje waar ik en mijn directe collega's (met name mannen) werden ondersteund door een secretaresse. Sjonge, wat had ik er moeite mee om hen koffie voor me te laten halen en administratieve dingetjes voor me te laten doen! Het is niet reden geweest dat ik binnen mijn proeftijd weer vertrok, maar ik moet zeggend at ik er moeite mee had dergelijke dingen los te laten.
En nu... nu ben ik zoekende naar de baan. Dus ik denk na over mijn sterke en minder sterke kanten. Ik heb ernstig de indruk dat mijn 'mannelijke' manier van communiceren in mijn voordeel werkt. Maar dat 'verzorgende', regelende.... dat blijft erin zitten. Ik wil ook geen leidinggevende functie, dat scheelt. Ik wil wel uitdaging, ontwikkeling, zelfstandigheid, voor vol aan worden gezien en niet simpelweg alleen maar doen wat een ander me opdraagt.
Oja, en ik wil aardig verdienen. En daar heb ik (ook zo typisch vrouwelijk) ook moeite mee; mezelf inschalen, met een gladgestreken gezicht melden wat ik waard ben en vervolgens vasthouden aan dat bedrag.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:38
Goeie genade, wat een boel stereotyperingen in een paar zinnen, zeg. Ik herken hier he-le-maal niets in. De man in een groep vrouwen zijn doordat je cynische grappen maakt en de botterik uithangt? Het vrouwtje spelen omdat je weleens koffie haalt? Godsamme, zeg.
Ik werk bij een grote multinational in een redelijk hoge functie die op dit niveau grotendeels door mannen wordt bekleed. Meestal ben ik de enige vrouw tijdens vergaderingen. Ik houd me nooit bezig met de vraag of ik het vrouwtje ben, of een man onder de kerels. Ik doe gewoon het werk waarvoor ik betaald word, klaar.
.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:40
Evidenza, het ligt allemaal wat subtieler...
Ik heb nooit voor een baas gewerkt, wat niet automatisch betekent dat ik dan zelf de baas ben.
Ik heb nooit geglimlacht als ik over mijn werk praatte. Nemen mensen me dan serieus? De meeste mannen wel, de meeste vrouwen kunnen me wel schieten. "Wat is dat voor chagrijnig mens, waarom kijkt ze altijd zo boos?"
Van schattig en koket moet ik het ook niet hebben, al zou ik willen, daar ben ik zeker een halve meter te lang voor en heb ik niet genoeg zachte ronde uitstulpingen voor.
Ook heb ik altijd pertinent geweigerd de koffie- en kopieermiep te zijn, degene die de koekjes en de bloemetjes verzorgt. Sterker nog: als ik het een andere vrouw zie doen, verzoek ik haar vriendelijk er onmiddellijk mee op te houden, omdat het slecht is voor de opvoeding van de aanwezige mannen.
Maarrrr... er zijn nog talloze andere, subtielere manieren om altijd het braafste meisje van de klas te zijn. Er zijn talloze manieren om de confrontatie uit de weg te gaan. Dingen niet belangrijk vinden, of niet belangrijk genoeg, kan ook een manier zijn om conflicten te vermijden.
Tien jaar geleden zou ik ook gezegd hebben dat ik geen last had van ''meisjesmanieren''. Maar er zijn er meer dan de evidente.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:47
Marie, ik snap niet dat je je zo opwindt over die post van DR. Als jij degene bent die en de afwas staat te doen, en de bloemen nog even opschudt en de koffie haalt in een gezelschap van mannen, dan zou ik mezelf ook "het vrouwtje" noemen. KW heeft een prachtige motivatie gevonden om vrouwen daar vanaf te houden. :-)
En aan de andere kant snap ik ook dat DR na 6 jaar in een mannenwereld werken dermate geconditioneerd was dat ze tussen een groep vrouwen juist als nogal grof gezien werd. En dat ze dat getuttebel over vrouwenprobleempjes niet zo interessant vond.
En aan de andere kant snap ik ook dat DR na 6 jaar in een mannenwereld werken dermate geconditioneerd was dat ze tussen een groep vrouwen juist als nogal grof gezien werd. En dat ze dat getuttebel over vrouwenprobleempjes niet zo interessant vond.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:52
vrijdag 16 mei 2008 om 21:53
Jullie zijn welkom.
Binnen mijn team coach ik een aantal beginnend leidinggevenden, waaronder enkele vrouwen die dat al eerder genoemde verwende-prinsesjes gedrag vertonen. Ik voer regelmatig gesprekken met hen over dit onderwerp (inderdaad, bang zijn dat de secretaresse je niet aardig vindt als je vraagt een afspraak te plannen, niet durven delegeren, etc.) en dat komt wel eens hard aan. Ik ben altijd weer blij als het kwartje valt en iemand begrijpt dat ze vooral zichzelf heeft dwars gezeten met haar prinsessen-gedrag.
Binnen mijn team coach ik een aantal beginnend leidinggevenden, waaronder enkele vrouwen die dat al eerder genoemde verwende-prinsesjes gedrag vertonen. Ik voer regelmatig gesprekken met hen over dit onderwerp (inderdaad, bang zijn dat de secretaresse je niet aardig vindt als je vraagt een afspraak te plannen, niet durven delegeren, etc.) en dat komt wel eens hard aan. Ik ben altijd weer blij als het kwartje valt en iemand begrijpt dat ze vooral zichzelf heeft dwars gezeten met haar prinsessen-gedrag.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:56
Mariannanas, allereerst was ik op het moment zelf zelden bewust bezig met mijn 'rol' binnen mijn werk. Die stereotype benadering is slechts een ongenuanceerde omschrijving van iets wat ik achteraf constateerde. Natuurlijk was het nooit zo zwart wit. Maar de verschillen zijn wel degelijk aanwezig.
Wel denk ik dat stereotypen niet zomaar ontstaan; ze zijn vaak een uitvergroting van datgene wat wel degelijk speelt.
Wel denk ik dat stereotypen niet zomaar ontstaan; ze zijn vaak een uitvergroting van datgene wat wel degelijk speelt.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:57
Omdat ik het nogal oppervlakkig vind om de mannelijke en vrouwelijke stijl van werken te stereotyperen in termen van afwasje doen, cynisch zijn en de botterik uithangen.
Als iemand stelt dat ze de man onder de kerels is (dit gaat niet meer over DR, hoor, maar in het algemeen), dan ben ik benieuwd wat ze daarmee precies bedoelt. Bedoelt ze dat ze nog beter is in zichzelf profileren dan veel mannen? Of bedoelt ze dat ze sneller de leiding neemt tijdens een bespreking dan de andere mannen? Of bedoelt ze dat ze nog béter voor zichzelf kan onderhandelen dan veel mannen?
.
vrijdag 16 mei 2008 om 21:57
De manier waarop typische prinsesjes met conflicten omgaan is indirect en reagerend vanuit emotie. Ik zou niet durven beweren dat vrouwen bang zijn voor conflicten in het algemeen. Ik denk wel dat sommige vrouwen bang zijn voor de manier waarop sommige mannen een conflict benaderen: direct en afstandelijk.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:00
Goh, interessant Wuiles! Is jouw ervaring - naast die dingen - dat vrouwen ook veel onzekerder zijn over hun inhoudelijke bijdrage dan mannen? Dat idee krijg ik wel eens, zelf heb ik er ook last van. Dat ik, mijn vrouwelijke collega's en vriendinnen net iets meer last hebben van het gevoel binnenkort door de mand te gaan vallen dan de mannen om ons heen (die idd ook heus wel hun onzekerheden hebben).
vrijdag 16 mei 2008 om 22:03
Ik geloof dat mannen ook wel last hebben van dat gevoel binnenkort door de mand te zullen vallen, maar ik denk dat ze er beter in zijn dat te verbergen. Mijn manager heeft een heuse topfunctie, maar vertrouwde mij laatst toe dat hij heel regelmatig dat gevoel heeft. Hij was ongeveer de laatste van wie ik dat verwacht had.
.
vrijdag 16 mei 2008 om 22:06
In elk geval vermijd ik zelf het liefst conflicten. Misschien is dat ook wel het prinssesengedrag waar Wulles het over heeft. Prinsesjes worden niet boos, daar staan ze boven.
Overigens werk ik met een aantal mannen die nog een veel grotere hekel aan conflicten hebben dan ik.
Ik kan inmiddels wel goed problemen aan de kaak stellen. Maar ik denk dat het dan genoeg is om te zeggen: zo is het, dit moet er gebeuren. Dat is alleen niet genoeg, je moet de mensen ook motiveren, inspireren, voorop lopen, bijsturen, corrigeren, god weet wat allemaal.
Ik kan prima delegeren, heb alleen geen idee wat ik moet doen als het dan niet gebeurt, of maar half gebeurt, of niet goed gebeurt.
Zit dat ook in je cursus, Wulles?
