Kinderen
alle pijlers
Wanneer is je gezin compleet?
woensdag 18 september 2013 20:56
Ik ben behoorlijk aan het opruimen geweest thuis. Te kleine kleding uit de kasten, babyspullen uitzoeken.
Maar ik kan me er op een of andere manier slecht toe zetten sommige dingen te verkopen. Het doet pijn.
Ik heb twee kinderen nu, een meisje van 4 en een jongen van 15 mnd. Met de jongste geen leuke babytijd gehad, hij kon alleen maar huilen. Nu gaat het beter maar is hij geen baby meer natuurlijk. Dat jaar heb ik als zombie beleefd. Overleven was het meer.
Ik voel een steen op mijn maag als ik eraan denk dat het hierbij blijft, maar wil ik echt nog een kind erbij, ooit? Ik ben pas 31, dus het kan prima. We hebben het op zich heel goed zo samen. Financieel prima te doen, ons huis is vol (dus moet er eerst verhuisd worden), kinderen kunnen het vinden samen, ze zijn gezond.
Hoe weet je of het klaar is?
Maar ik kan me er op een of andere manier slecht toe zetten sommige dingen te verkopen. Het doet pijn.
Ik heb twee kinderen nu, een meisje van 4 en een jongen van 15 mnd. Met de jongste geen leuke babytijd gehad, hij kon alleen maar huilen. Nu gaat het beter maar is hij geen baby meer natuurlijk. Dat jaar heb ik als zombie beleefd. Overleven was het meer.
Ik voel een steen op mijn maag als ik eraan denk dat het hierbij blijft, maar wil ik echt nog een kind erbij, ooit? Ik ben pas 31, dus het kan prima. We hebben het op zich heel goed zo samen. Financieel prima te doen, ons huis is vol (dus moet er eerst verhuisd worden), kinderen kunnen het vinden samen, ze zijn gezond.
Hoe weet je of het klaar is?
vrijdag 20 september 2013 17:31
quote:baukje schreef op 19 september 2013 @ 17:35:
Heb die angst nooit gehad dat ik van de een meer zou gaan houden dan van de ander. En met ieder kind heb je toch een unieke band die inderdaad niet bij allemaal hetzelfde is. Dat is geen kwestie van meer of minder houden van maar een kwestie van andere raakvlakken.
En door de jaren heen zie je ook vaak tijden dat ze meer naar vader trekken om dan vervolgens weer jaren meer naar mij toe te trekken.
En wat dacht je van de soms zo bijzondere banden die tussen broers en zussen ontstaan?
Het gebeurt wel degelijk dat ouders voorkeur hebben hoor. Soms botst het, vanwege het karakter. De ouder herkent zich niet in het kind, of juist omdat het kind hetzelfde karakter heeft. Ik heb dat laatst hier nog op het forum gelezen zelfs, en die moeder ging haar dochter daarom anders behandelen. Ik vond dat erg sneu.
En dan heb je óók vaak, dat als er een kind beduidend kwetsbaarder of zwakker is dan het andere, (door handicap of geestelijk verminderde aandoening), dat de meeste aandacht uit gaat naar de zwakkere, want die sterkere die redt zich wel.
en dat ís ook wel zo, maar leuk is het niet, dat kan ik je verzekeren. Ik denk dat de meeste ouders dat ook onderschatten.
Heb die angst nooit gehad dat ik van de een meer zou gaan houden dan van de ander. En met ieder kind heb je toch een unieke band die inderdaad niet bij allemaal hetzelfde is. Dat is geen kwestie van meer of minder houden van maar een kwestie van andere raakvlakken.
En door de jaren heen zie je ook vaak tijden dat ze meer naar vader trekken om dan vervolgens weer jaren meer naar mij toe te trekken.
En wat dacht je van de soms zo bijzondere banden die tussen broers en zussen ontstaan?
Het gebeurt wel degelijk dat ouders voorkeur hebben hoor. Soms botst het, vanwege het karakter. De ouder herkent zich niet in het kind, of juist omdat het kind hetzelfde karakter heeft. Ik heb dat laatst hier nog op het forum gelezen zelfs, en die moeder ging haar dochter daarom anders behandelen. Ik vond dat erg sneu.
En dan heb je óók vaak, dat als er een kind beduidend kwetsbaarder of zwakker is dan het andere, (door handicap of geestelijk verminderde aandoening), dat de meeste aandacht uit gaat naar de zwakkere, want die sterkere die redt zich wel.
en dat ís ook wel zo, maar leuk is het niet, dat kan ik je verzekeren. Ik denk dat de meeste ouders dat ook onderschatten.
vrijdag 20 september 2013 17:41
quote:Nymeria schreef op 20 september 2013 @ 16:36:
Wij hebben 4 kinderen, twee jongens en twee meisjes. Ze zijn nu 1,6,8 en 11. Voor mijn gevoel is ons gezin compleet. Voor je kinderen vind ik zo'n groot gezin heel leuk. Ik kom ook uit een gezin met 4 kinderen en nu we volwassen zijn zijn we heel hecht samen. We hebben altijd een goede band en staan altijd voor elkaar klaar. We hebben altijd de grootste lol als we samen zijn en maken de hele tijd gekke geintjes. Ik hoop dat jou kinderen later ook zoveel aan elkaar hebben.
Wij hebben 4 kinderen, twee jongens en twee meisjes. Ze zijn nu 1,6,8 en 11. Voor mijn gevoel is ons gezin compleet. Voor je kinderen vind ik zo'n groot gezin heel leuk. Ik kom ook uit een gezin met 4 kinderen en nu we volwassen zijn zijn we heel hecht samen. We hebben altijd een goede band en staan altijd voor elkaar klaar. We hebben altijd de grootste lol als we samen zijn en maken de hele tijd gekke geintjes. Ik hoop dat jou kinderen later ook zoveel aan elkaar hebben.
vrijdag 20 september 2013 18:03
Iones ik weet niet of het vaak voorkomt. Ik kan alleen voor mezelf praten en over mijn eigen ervaring. Hier hebben de kinderen ook heel uiteenlopende karakters. In de een herken ik mezelf helemaal , in de ander nauwelijks. Dat maakt ook dat je met al je kinderen een unieke band opbouwt. De band met ieder kind is anders en dan praat ik niet in termen van met de een goed of beter, hecht of minder hecht. Maar gewoon anders in de zin van uniek. En dat is dan gelijk misschien ook wel de verklaring voor de drang naar meer kinderen. Nog meer unieke banden.
vrijdag 20 september 2013 19:30
@NYC: ik vind het echt heel fijn om jouw posts te lezen en te zien dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Alles wat je post herken ik. Zelf een broer en zus en geen enkele rivaliteit, maar ik zie het om mij heen helaas wel. En ook broers/zussen die niet goed met elkaar kunnen opschieten, terwijl mijn beste vriendin juist een heel gelukkig enig kind is. Al die dingen hebben toch invloed.
Plus dat ik meerdere stellen ken (waaronder mijn eigen ouders) die zijn gescheiden vanwege onder meer het niet aankunnen van de gevolgen van het hebben van een druk gezin met 3+ kinderen. Niet dat het de schuld van de kinderen is, zeker niet, maar het heeft mijn ogen wel geopend dat het niet allemaal rozegeur en manenschijn is. En dat is nog met gezonde, relatief probleemloze, kinderen.
Maar goed, ik sluit niet uit dat ik nog/weer van gedachten verander. Iig leuk om de ervaringen hier te lezen!
Plus dat ik meerdere stellen ken (waaronder mijn eigen ouders) die zijn gescheiden vanwege onder meer het niet aankunnen van de gevolgen van het hebben van een druk gezin met 3+ kinderen. Niet dat het de schuld van de kinderen is, zeker niet, maar het heeft mijn ogen wel geopend dat het niet allemaal rozegeur en manenschijn is. En dat is nog met gezonde, relatief probleemloze, kinderen.
Maar goed, ik sluit niet uit dat ik nog/weer van gedachten verander. Iig leuk om de ervaringen hier te lezen!
vrijdag 20 september 2013 20:01
Tja dat is ook best wel een moeilijke vraag. Voordat wij kinderen kregen wilde italiaman er graag 3. Gebaseerd op het feit dat hij uit een gezin van 3 komt. Ik heb altijd gezegd, 2 is genoeg. Nu onze zoon bijna 9 maanden is, hebben wij besloten even te wachten. Ik zou dolgraag een tweede willen, een broertje of zusje voor zoon. Niet nu, maar als hij een jaar of 4 is. Dat gevoel zit echt heel diep. En ik ben nog zekerder van mijn zaak dan voordat zoon geboren was.
Toch ergens hoor ik soms het stemmetje (verstand) die zich afvraagt of het wel verstandig is. Wij zijn dolgelukkig met onze zoon, hij is gezond, groeit goed , een enorm leuk kind. Wat nou als een eventuele tweede een huilbaby is, gezondheidsproblemen heeft etc. Wat dan? Ook wij hebben nog voldoende tijd. (Ik word bijna 30) Dus we zouden ook eventueel wel 6 jaar kunnen wachten.
Voor nu hebben wij besloten lekker van onze zoon te genieten, in de nabije toekomst een huis te kopen. En daarna zien wij wel verder. Maar waarschijnlijk komt dat tweede kindje er wel in de toekomst.
Toch ergens hoor ik soms het stemmetje (verstand) die zich afvraagt of het wel verstandig is. Wij zijn dolgelukkig met onze zoon, hij is gezond, groeit goed , een enorm leuk kind. Wat nou als een eventuele tweede een huilbaby is, gezondheidsproblemen heeft etc. Wat dan? Ook wij hebben nog voldoende tijd. (Ik word bijna 30) Dus we zouden ook eventueel wel 6 jaar kunnen wachten.
Voor nu hebben wij besloten lekker van onze zoon te genieten, in de nabije toekomst een huis te kopen. En daarna zien wij wel verder. Maar waarschijnlijk komt dat tweede kindje er wel in de toekomst.
zaterdag 21 september 2013 15:06
Ik wist lang niet zeker of ik überhaupt kinderen wilde. Wél wist ik dat, als ik eraan zou beginnen, ik er dan twee zou wensen. Op mijn 35e kreeg ik onze oudste zoon en dat ging allemaal prima, niet veel later begon de kinderwens weer op te spelen en onze jongste zoon werd geboren toen ik nog net 36 was. Ze schelen 1,5 jaar en trekken heel veel samen op. Toen de jongste een paar maanden oud was en in zijn wipstoeltje op de eettafel stond, en weer een ontwikkelingssprongetje gemaakt leek te hebben en opeens echt in contact met de rest aan tafel was, zeg maar, voelde ik het opeens heel erg duidelijk: zo is het goed. Dat luchtte me eigenlijk wel op, dat mijn gevoel zo helder was.
Een kennis van mij heeft vier kinderen, en had er eigenlijk nog wel een of twee meer gewild. Uit praktische (ruimte in huis, auto etc) en financiële overwegingen hebben zij en haar man het gelaten bij vier, maar het is bij haar altijd blijven kriebelen. Dat lijkt me erg onprettig, ik zou iedereen zo'n duidelijk gevoel wensen als ik zelf had.
Een kennis van mij heeft vier kinderen, en had er eigenlijk nog wel een of twee meer gewild. Uit praktische (ruimte in huis, auto etc) en financiële overwegingen hebben zij en haar man het gelaten bij vier, maar het is bij haar altijd blijven kriebelen. Dat lijkt me erg onprettig, ik zou iedereen zo'n duidelijk gevoel wensen als ik zelf had.
zaterdag 21 september 2013 15:09
Een goede vriendin van mij heeft twee kinderen, maar zou intens graag nog een derde krijgen. In de afgelopen paar jaar heeft ze verschillende miskramen gehad en ze is inmiddels 44, ze legt zich er nu met moeite bij neer dat ze geen derde zal krijgen. Ik ben daar veel te makkelijk overheen gestapt, realiseerde ik me laatst. Ik wil zelf geen derde en kon me niet voorstellen dat zij dat wél wilde, zeker in haar situatie (gescheiden, niet zo'n goede omgang met de vader van haar kinderen, geldproblemen, onstabiele nieuwe relatie, etc). Maar het is gewoon een heel sterk gevoel dat zij nu eenmaal heeft, en het zien van een baby doet haar veel verdriet. Er kunnen nog zo veel praktische bezwaren zijn, gevoel en verstand gaan in dezen vaak niet hand in hand.
