Kinderen
alle pijlers
Wanneer is je gezin compleet?
woensdag 18 september 2013 20:56
Ik ben behoorlijk aan het opruimen geweest thuis. Te kleine kleding uit de kasten, babyspullen uitzoeken.
Maar ik kan me er op een of andere manier slecht toe zetten sommige dingen te verkopen. Het doet pijn.
Ik heb twee kinderen nu, een meisje van 4 en een jongen van 15 mnd. Met de jongste geen leuke babytijd gehad, hij kon alleen maar huilen. Nu gaat het beter maar is hij geen baby meer natuurlijk. Dat jaar heb ik als zombie beleefd. Overleven was het meer.
Ik voel een steen op mijn maag als ik eraan denk dat het hierbij blijft, maar wil ik echt nog een kind erbij, ooit? Ik ben pas 31, dus het kan prima. We hebben het op zich heel goed zo samen. Financieel prima te doen, ons huis is vol (dus moet er eerst verhuisd worden), kinderen kunnen het vinden samen, ze zijn gezond.
Hoe weet je of het klaar is?
Maar ik kan me er op een of andere manier slecht toe zetten sommige dingen te verkopen. Het doet pijn.
Ik heb twee kinderen nu, een meisje van 4 en een jongen van 15 mnd. Met de jongste geen leuke babytijd gehad, hij kon alleen maar huilen. Nu gaat het beter maar is hij geen baby meer natuurlijk. Dat jaar heb ik als zombie beleefd. Overleven was het meer.
Ik voel een steen op mijn maag als ik eraan denk dat het hierbij blijft, maar wil ik echt nog een kind erbij, ooit? Ik ben pas 31, dus het kan prima. We hebben het op zich heel goed zo samen. Financieel prima te doen, ons huis is vol (dus moet er eerst verhuisd worden), kinderen kunnen het vinden samen, ze zijn gezond.
Hoe weet je of het klaar is?
donderdag 19 september 2013 18:06
Toch typisch dat er altijd wanneer iemand aangeeft geen kinderen of maar 1 kind te willen er direct discussies komen over "konten afvegen". Worden jullie kinderen dan állemaal verplegers of bejaardenverzorgers? Of is het ook een idee om te investeren in een goede opleiding voor mijn zoon, zodat hij bijvoorbeeld robots gaat ontwikkelen die ondersteunen in het huishouden en de verzorging? Of een ander goedbetaalde baan, zodat hij veel belasting zal moeten afdragen aan de verzorgingsstaat?
Ik zie het echt nog niet gebeuren dat we en masse besluiten om maar geen kinderen meer te willen. Het blijft een keuze van de ouders, of het er nu tien zijn, of eentje (of geen). Ik ben er zelf alleen erg in geïnteresseerd wanneer mensen het gevoel hadden dat twee (of meer) wellicht leuker is dan eentje.
Ik zie het echt nog niet gebeuren dat we en masse besluiten om maar geen kinderen meer te willen. Het blijft een keuze van de ouders, of het er nu tien zijn, of eentje (of geen). Ik ben er zelf alleen erg in geïnteresseerd wanneer mensen het gevoel hadden dat twee (of meer) wellicht leuker is dan eentje.
donderdag 19 september 2013 19:34
Ik wist gewoon vanaf het begin af aan dat ik veel kinderen wilde. Ik heb mijn vriend er ook gelijk, toen het serieus werd, over verteld. Gelukkig wou hij dat ook. We dachten toen aan 4 kinderen. Maar we wisten natuurlijk toen nog niet wat het inhield. Nu ben ik 7 maanden zwanger van onze derde en voor mijn gevoel is het wel goed zo. Met 3 kinderen heb je al een groot gezin. En ik vrees dat ik met 4 kinderen niet genoeg individuele aandacht zou kunnen geven en al helemaal geen tijd meer voor mezelf zou hebben. Met 3 is het al druk genoeg. Ik ga dus straks zonder tranen in mijn de babyspulletjes weggeven.
Als je er nog geen punt achter wilt zetten, probeer maar achter te komen waarom het zo is. Soms vinden we het gewoon moeilijk om afscheid van een bepaalde fase te nemen. Wil je echt nog een kind kun je het toch altijd nog met je partner bespreken?
Als je er nog geen punt achter wilt zetten, probeer maar achter te komen waarom het zo is. Soms vinden we het gewoon moeilijk om afscheid van een bepaalde fase te nemen. Wil je echt nog een kind kun je het toch altijd nog met je partner bespreken?
donderdag 19 september 2013 21:55
quote:NYC schreef op 19 september 2013 @ 15:51:
Maar mijn vraag aan mensen die wel 2 of meer kinderen hebben is eigenlijk:
Ontstond dat gevoel om er 2 of meer te willen al vóór de geboorte van de eerste? Of ontstond er een soort "nieuw" gevoel om alles nog eens mee te willen maken toen de eerste eenmaal baby-af was?
Voor ons was het gelijk al duidelijk dat het niet bij één kind zou blijven. We hebben daar ook al rekening mee gehouden bij het kopen van de baby uitzet voor de eerste. We wisten dat we een meisje zouden krijgen, maar met het oog op volgende kinderen hebben we bijvoorbeeld een neutrale kinderwagen besteld.
Ergens heb ik ook een gevoel dat ik het zielig vind voor de oudste, als er een broertje of zusje bij komt. Kinderen beslissen daar natuurlijk niet over, maar wat ik gezien heb, is dat ouders met meerdere kinderen zich vaker lijken te ergeren aan hun oudste terwijl die ook gewoon nog volop in een ontwikkelingsfase zit. Het is mijn persoonlijke gevoel maar hoor, maar mij lijkt dus dat je beter op de ontwikkelingsfase van één kind kunt inspelen, dan dat je met twee ontwikkelingsfasen tegelijk rekening moet houden.
Overigens veel respect voor de ouders die dit allemaal wel zonder ergernsissen, gehaast en gehannes voor elkaar krijgen.
Ik denk dat je best wel een punt hebt dat er misschien tijdelijk minder oog is voor het oudste kind als er een baby bij komt. Maar eerlijk gezegd heb ik nu vaker medelijden met mijn jongste (3,5) dan met mijn oudste (bijna 6). De jongste moet ik namelijk altijd meeslepen. Om mijn oudste van en naar school te brengen, naar turnles, naar zwemles, hij moet altijd mee. Ook als hij net lekker aan het spelen is. Dat vind ik soms wel sneu, hoewel hij natuurlijk niet beter weet.
Toch zeggen wij regelmatig tegen elkaar dat we zo blij zijn dat ze elkaar hebben. Het zijn namelijk echt dikke vrienden. Spelen veel met elkaar, knuffelen met elkaar en ze vinden elkaar gewoon heel leuk. Ze hebben zoveel lol met elkaar! Maar dat kun je natuurlijk ook niet altijd voorspellen van tevoren.
Inmiddels is nummer drie op komst. Dat wordt helemaal een sleepkind met twee kinderen boven haar. Nog meer gehaal en gebreng naar clubjes en dergelijke. Maar ik denk en hoop dat ze vooral heel veel plezier met haar oudere broer en zus gaat beleven!
En nog even helemaal ontopic. Dit is de laatste. En dat weet ik zeker. Waarom? Omdat ik niet nog een keer zwanger wil zijn en het gewoon genoeg is. Klaar. Daarom .
Maar mijn vraag aan mensen die wel 2 of meer kinderen hebben is eigenlijk:
Ontstond dat gevoel om er 2 of meer te willen al vóór de geboorte van de eerste? Of ontstond er een soort "nieuw" gevoel om alles nog eens mee te willen maken toen de eerste eenmaal baby-af was?
Voor ons was het gelijk al duidelijk dat het niet bij één kind zou blijven. We hebben daar ook al rekening mee gehouden bij het kopen van de baby uitzet voor de eerste. We wisten dat we een meisje zouden krijgen, maar met het oog op volgende kinderen hebben we bijvoorbeeld een neutrale kinderwagen besteld.
Ergens heb ik ook een gevoel dat ik het zielig vind voor de oudste, als er een broertje of zusje bij komt. Kinderen beslissen daar natuurlijk niet over, maar wat ik gezien heb, is dat ouders met meerdere kinderen zich vaker lijken te ergeren aan hun oudste terwijl die ook gewoon nog volop in een ontwikkelingsfase zit. Het is mijn persoonlijke gevoel maar hoor, maar mij lijkt dus dat je beter op de ontwikkelingsfase van één kind kunt inspelen, dan dat je met twee ontwikkelingsfasen tegelijk rekening moet houden.
Overigens veel respect voor de ouders die dit allemaal wel zonder ergernsissen, gehaast en gehannes voor elkaar krijgen.
Ik denk dat je best wel een punt hebt dat er misschien tijdelijk minder oog is voor het oudste kind als er een baby bij komt. Maar eerlijk gezegd heb ik nu vaker medelijden met mijn jongste (3,5) dan met mijn oudste (bijna 6). De jongste moet ik namelijk altijd meeslepen. Om mijn oudste van en naar school te brengen, naar turnles, naar zwemles, hij moet altijd mee. Ook als hij net lekker aan het spelen is. Dat vind ik soms wel sneu, hoewel hij natuurlijk niet beter weet.
Toch zeggen wij regelmatig tegen elkaar dat we zo blij zijn dat ze elkaar hebben. Het zijn namelijk echt dikke vrienden. Spelen veel met elkaar, knuffelen met elkaar en ze vinden elkaar gewoon heel leuk. Ze hebben zoveel lol met elkaar! Maar dat kun je natuurlijk ook niet altijd voorspellen van tevoren.
Inmiddels is nummer drie op komst. Dat wordt helemaal een sleepkind met twee kinderen boven haar. Nog meer gehaal en gebreng naar clubjes en dergelijke. Maar ik denk en hoop dat ze vooral heel veel plezier met haar oudere broer en zus gaat beleven!
En nog even helemaal ontopic. Dit is de laatste. En dat weet ik zeker. Waarom? Omdat ik niet nog een keer zwanger wil zijn en het gewoon genoeg is. Klaar. Daarom .
donderdag 19 september 2013 22:07
Van te voren had ik altijd een beeld van 2 kinderen. Misschien omdat ik zelf uit een gezin van twee kom en mijn man ook.
Na de geboorte van de eerste zat ik op zo'n enorme roze wolk dat ik er wel drie wilde. Ik vond het heerlijk.
Al vrij snel volgde dan ook nr 2. En dat was een enorme huilbaby, driftige peuter. Krijsen, slecht slapen, bijten alles is voorbij gekomen. In die periode heb ik ergens besloten dat 2 wel genoeg is voor mij. Ze gaan nu allebei naar school en ik heb geen moment last gehad van het lege nest syndroom. Ik vind het eigenlijk wel fijn dat ze ouder worden.
Na de geboorte van de eerste zat ik op zo'n enorme roze wolk dat ik er wel drie wilde. Ik vond het heerlijk.
Al vrij snel volgde dan ook nr 2. En dat was een enorme huilbaby, driftige peuter. Krijsen, slecht slapen, bijten alles is voorbij gekomen. In die periode heb ik ergens besloten dat 2 wel genoeg is voor mij. Ze gaan nu allebei naar school en ik heb geen moment last gehad van het lege nest syndroom. Ik vind het eigenlijk wel fijn dat ze ouder worden.
donderdag 19 september 2013 23:06
Ik heb vandaag toch maar een aantal dingen te koop gezet. Grote spullen staan best in de weg en inderdaad: het is vervangbaar.
Dat is natuurlijk ook verder geen argument. Als er ooit toch een kindje bijkomt is alles zo weer gekocht.
De kleine babykleertjes bewaar ik wel. Grotere maten gaan ook maar weg denk ik. Over een aantal jaar toch wat gedateerd misschien.
En verder ben ik er dus nog niet uit. In de wacht dan maar.
Dat is natuurlijk ook verder geen argument. Als er ooit toch een kindje bijkomt is alles zo weer gekocht.
De kleine babykleertjes bewaar ik wel. Grotere maten gaan ook maar weg denk ik. Over een aantal jaar toch wat gedateerd misschien.
En verder ben ik er dus nog niet uit. In de wacht dan maar.
vrijdag 20 september 2013 00:38
Ik ben ook wel geïnteresseerd in de vragen van NYC. Ik heb altijd gedacht 4 kinderen te willen maar nu ik ouder wordt is dat omgeslagen en neigen vriend en ik ernaar om heel bewust voor 1 kind te gaan. In mijn omgeving wordt dat al snel als zielig bestempeld en mensen gaan er eigenlijk vanuit dat het bij een kinderwens altijd om de wens voor meerdere kinderen gaat. Ik zou het leuk vinden om meer ervaringen over dat gevoel/proces te lezen
vrijdag 20 september 2013 07:42
Wat mij betreft is er in de loop van de jaren niet veel verandert. Wilde altijd al meerdere kinderen en het verlangen naar een groot gezin is altijd gebleven. En niet dat mijn gezin met een of twee kinderen niet compleet aanvoelde hoor. Alleen er was gewoon het verlangen naar nog meer kinderen. Dus niet zoals ik vaak lees alles nog een keer meemaken van zwangerschap ,babytijd , kleutertijd etc maar echt het verlangen naar nog een kind, nog een eigen persoonlijkheid.
Ik denk dat als ik jonger was geweest er inderdaad nog meer kinderen waren gekomen. Wie weet had ik dan de tien wel gehaald. Maar op een gegeven moment speelden de leeftijden mee in de overwegingen.
Maar nu met het ouder worden en ook het groter en zelfstandiger worden van de kinderen kan ik ook steeds meer genieten van de weer steeds meer verkregen vrijheden. Bovendien heb ik echt het idee met de kinderen te zijn meegegroeid. Of pubers zijn gewoon leuker dan alle andere leeftijden, kan natuurlijk ook. In ieder geval hebben al die factoren samen ervoor gezorgd dat ik er nu echt geen baby meer bij zou willen. Ook al vind ik het tijdelijk van een ander ontzettend leuk.
Ik denk dat als ik jonger was geweest er inderdaad nog meer kinderen waren gekomen. Wie weet had ik dan de tien wel gehaald. Maar op een gegeven moment speelden de leeftijden mee in de overwegingen.
Maar nu met het ouder worden en ook het groter en zelfstandiger worden van de kinderen kan ik ook steeds meer genieten van de weer steeds meer verkregen vrijheden. Bovendien heb ik echt het idee met de kinderen te zijn meegegroeid. Of pubers zijn gewoon leuker dan alle andere leeftijden, kan natuurlijk ook. In ieder geval hebben al die factoren samen ervoor gezorgd dat ik er nu echt geen baby meer bij zou willen. Ook al vind ik het tijdelijk van een ander ontzettend leuk.
vrijdag 20 september 2013 08:00
Als ik kinderen leuk had gevonden, zou ik bewust voor 1 kind zijn gegaan. Het is voor mij het ideaalplaatje: een vader en moeder met 1 kind. Misschien omdat ik zelf zo ben opgegroeid en daar heel positief tegenover sta? Of misschien omdat ik niet van drukte hou en je bij gezinnen met meer dan 1 kind vaak ziet dat die kinderen vaak een hoop drukte maken met elkaar? Ik weet 't niet. Maar als ik op straat mensen zie lopen met 1 kind tussen hen in of op de schouder van papa, dan denk ik: zo moet dat zijn.
vrijdag 20 september 2013 08:17
Ons gezin is compleet. Ik heb een zoon van bijna 5 en dochter van bijna 3. Man wil geen derde en voor mij is het lasting vanwege mijn gezondheid (chronische vermoeidheid). Zoon had het eerste jaar veel last van kma en eczeem. Dochter heeft in de nacht heel wat huiluurtjes gehad waarbij ze maar op 1 plek kon slapen, buik van mama. Ik ben bang dat ik het gewoon niet trek nog een baby er bij.
Moet wel zeggen dat ik daar na de geboorte van dochter twee jaar over getwijfeld heb. Moest ook aan een derde denken en heb deels babyspullen bewaard en ander deel weggedaan. Ik denk dat het ook nog deels hormonen waren. Ik heb er een paar keer met mijn man over gehad en het gewoon even laten rusten. Op een gegeven moment was het gevoel weg en wist ik dat zo het goed is.
Geef jezelf gewoon de tijd. Praat er met je man over en ook al doe je nu babyspullen weg, je kunt altijd nieuwe kopen als het toch nodig is (eventueel via marktplaats). Uiteindelijk is het een beslissing die alleen jij en je man kunnen nemen.
Moet wel zeggen dat ik daar na de geboorte van dochter twee jaar over getwijfeld heb. Moest ook aan een derde denken en heb deels babyspullen bewaard en ander deel weggedaan. Ik denk dat het ook nog deels hormonen waren. Ik heb er een paar keer met mijn man over gehad en het gewoon even laten rusten. Op een gegeven moment was het gevoel weg en wist ik dat zo het goed is.
Geef jezelf gewoon de tijd. Praat er met je man over en ook al doe je nu babyspullen weg, je kunt altijd nieuwe kopen als het toch nodig is (eventueel via marktplaats). Uiteindelijk is het een beslissing die alleen jij en je man kunnen nemen.
vrijdag 20 september 2013 10:01
Die vraag stel ik mezelf ook heel vaak. Wat moeilijk is dit zeg!
Ik heb geen leuke zwangerschap gehad en ook de kraamtijd was heel pittig. Misschien is het nu nog allemaal te vers (dochter is 10 maanden), maar als ik nu denk aan nóg een keer die hele zwangerschap en kraamtijd door... Brrrr! Dan krijg ik ook die steen in mijn maag. Terwijl ik het mijn dochter echt heel erg gun om ooit een broertje of zusje te mogen krijgen. Maar ik trek zoiets echt niet meer ben ik bang.
Mijn man daarentegen is er echt klaar mee; hij vindt 1 kind genoeg.
Ik laat het nu maar los en geniet (uiteraard!) met volle teugen van onze kleine meid. En over een paar jaar zien we wel weer, wie weet hoe de situatie dan is en hoe we er in staan.
Ik vind commentaar van buitenstaanders trouwens wel eens moeilijk; "1 kind is niks, dat is zielig" of "het leeftijdsverschil moet niet te groot zijn tussen de kinderen", enz.enz...
Ik vind het trouwens altijd zo naar klinken: "mijn gezin is nog niet compleet". Het klinkt zo ontzettend ondankbaar naar de kinderen die er al zijn vind ik. Ik weet wel dat het zo niet bedoelt wordt, maar ik krijg er toch de kriebels van als ik iemand dat hoor zeggen.
Ik heb geen leuke zwangerschap gehad en ook de kraamtijd was heel pittig. Misschien is het nu nog allemaal te vers (dochter is 10 maanden), maar als ik nu denk aan nóg een keer die hele zwangerschap en kraamtijd door... Brrrr! Dan krijg ik ook die steen in mijn maag. Terwijl ik het mijn dochter echt heel erg gun om ooit een broertje of zusje te mogen krijgen. Maar ik trek zoiets echt niet meer ben ik bang.
Mijn man daarentegen is er echt klaar mee; hij vindt 1 kind genoeg.
Ik laat het nu maar los en geniet (uiteraard!) met volle teugen van onze kleine meid. En over een paar jaar zien we wel weer, wie weet hoe de situatie dan is en hoe we er in staan.
Ik vind commentaar van buitenstaanders trouwens wel eens moeilijk; "1 kind is niks, dat is zielig" of "het leeftijdsverschil moet niet te groot zijn tussen de kinderen", enz.enz...
Ik vind het trouwens altijd zo naar klinken: "mijn gezin is nog niet compleet". Het klinkt zo ontzettend ondankbaar naar de kinderen die er al zijn vind ik. Ik weet wel dat het zo niet bedoelt wordt, maar ik krijg er toch de kriebels van als ik iemand dat hoor zeggen.
vrijdag 20 september 2013 10:23
quote:mapressa schreef op 18 september 2013 @ 21:33:
[...]
Van een kamer delen is nog nooit iemand doodgegaan hoor. Van zelf je studie betalen ook niet. Ik doe het er in ieder geval meer dan prima op.
Maar goed, helaas vindt de meerderheid van de samenleving materialistische belangen belangrijker dan gevoel, en worden kinderen vaak gezien als leuk voor erbij, mits het allemaal goed uitkomt en vooral die dure vliegvakantie niet in gevaar komt.
Stel je voor zeg, dat je kinderen kleding moeten dragen van een discountzaak in plaats van een merkje. Om maar eens wat te noemen. Nee, daar zou ik ook mijn moedergevoel en verlangens voor verloochenen. Pffffft.
Ook zonder aan dure vakanties en merkkleding te denken, is het helemaal niet verkeerd om na 2 of 3 gezonde kinderen jezelf af te vragen wat de meerwaarde van nóg een kind is. En inderdaad wat dat kost. Niet alleen kleren en studie, maar ook sporten van alle kinderen. En dat kost geld, maar ook geregel.
Veel mensen vinden dat de kinderen ook nog iets anders moet doen, dat is met 3 kinderen dus naar 6 clubjes en het blijft met sporten niet bij 1x per week. Kinderen zullen op die manier niet alleen materieel dingen kunnen gaan 'missen' (want missen ze het echt of alleen omdat de buurkinderen het hebben?) maar ook aandacht. Voor de jongste is het echt niet altijd dolle pret, meegesleept te moeten worden naar de zwemles van eerdere kinderen.
Bij mij is de keuze trouwens door m'n man gemaakt. Hij vond 2 genoeg, dus was dat het. Ik had altijd gezegd 2 te willen, maar heb toch nog getwijfeld.. dat gaat inderdaad over. Truc is misschien ook te kijken naar wat je wel hebt (2 gezonde kinderen) dan naar wat je niet hebt (dat mogelijk 3e kind)
overigens kunnen de kinderen ook op latere leeftijd nog ziek worden of andere problemen krijgen, waardoor het al lastig genoeg is jezelf in tweeën te splitsen, laat staan in drieën.
[...]
Van een kamer delen is nog nooit iemand doodgegaan hoor. Van zelf je studie betalen ook niet. Ik doe het er in ieder geval meer dan prima op.
Maar goed, helaas vindt de meerderheid van de samenleving materialistische belangen belangrijker dan gevoel, en worden kinderen vaak gezien als leuk voor erbij, mits het allemaal goed uitkomt en vooral die dure vliegvakantie niet in gevaar komt.
Stel je voor zeg, dat je kinderen kleding moeten dragen van een discountzaak in plaats van een merkje. Om maar eens wat te noemen. Nee, daar zou ik ook mijn moedergevoel en verlangens voor verloochenen. Pffffft.
Ook zonder aan dure vakanties en merkkleding te denken, is het helemaal niet verkeerd om na 2 of 3 gezonde kinderen jezelf af te vragen wat de meerwaarde van nóg een kind is. En inderdaad wat dat kost. Niet alleen kleren en studie, maar ook sporten van alle kinderen. En dat kost geld, maar ook geregel.
Veel mensen vinden dat de kinderen ook nog iets anders moet doen, dat is met 3 kinderen dus naar 6 clubjes en het blijft met sporten niet bij 1x per week. Kinderen zullen op die manier niet alleen materieel dingen kunnen gaan 'missen' (want missen ze het echt of alleen omdat de buurkinderen het hebben?) maar ook aandacht. Voor de jongste is het echt niet altijd dolle pret, meegesleept te moeten worden naar de zwemles van eerdere kinderen.
Bij mij is de keuze trouwens door m'n man gemaakt. Hij vond 2 genoeg, dus was dat het. Ik had altijd gezegd 2 te willen, maar heb toch nog getwijfeld.. dat gaat inderdaad over. Truc is misschien ook te kijken naar wat je wel hebt (2 gezonde kinderen) dan naar wat je niet hebt (dat mogelijk 3e kind)
overigens kunnen de kinderen ook op latere leeftijd nog ziek worden of andere problemen krijgen, waardoor het al lastig genoeg is jezelf in tweeën te splitsen, laat staan in drieën.
Later is nu
vrijdag 20 september 2013 10:41
quote:NYC schreef op 19 september 2013 @ 17:24:
Op de middelbare school had ik dat beeld ook van een groot gezin, vier of misschien wel zes kinderen. Dat gaat niet gebeuren, het zal hier hooguit (ooit?) leiden tot de vraag of er wel of geen tweede komt.
Maar nu de eerste er aan komt (en het ook nog écht niet aan de orde hoeft te zijn OF er ooit een tweede komt of niet) merk ik dat ik mij er niets meer bij kan voorstellen, maar vreemder nog: dat ik het zielig vind. Rationeel snap ik wel dat ik er niks zieligs aan hoef te vinden, maar ik heb zo'n idee van een broertje of zusje: de nieuwe baby wordt in het begin verwend, krijgt aandacht, wordt schattig en lief gevonden, en de oudste krijgt dan meteen de rol van "grote broer" terwijl het ook nog maar een ukkie van misschien 2 of 3 jaar is.
En wat nu als de jongste knapper/sneller/leuker/makkelijker wordt gevonden? Ook al doe je dan nog zo best als ouders/omgeving om dat niet te laten merken, ik vind dat dan een beetje sneu voor de oudste. Of voor de jongste als de oudste de "leukste/liefste/knapste" wordt bevonden...
Ik heb mij na de geboorte van de 2e inderdaad wel eens schuldig gevoeld naar de oudste. Zij had hier niet om gevraagd en moest ineens de aandacht delen. Maar nu, na 14 jaar, zie ik ook duidelijk dat het voor hen beide erg leuk is, dat ze met z'n 2en zijn. Het is niet zo dat ze altijd goed met elkaar overweg kunnen, maar ze hebben veel aan elkaar, praten met elkaar over muziek, kleren (en het is jongen en meisje) films, en wat er nog meer speelt bij pubers
In de afgelopen 14 jaar is er vaak heibel geweest, maar nog veel vaker waren ze heerlijk met elkaar aan 't spelen. En ik denk dat ze aan de 'heibel-periode' ook weer veel hebben.
Op de middelbare school had ik dat beeld ook van een groot gezin, vier of misschien wel zes kinderen. Dat gaat niet gebeuren, het zal hier hooguit (ooit?) leiden tot de vraag of er wel of geen tweede komt.
Maar nu de eerste er aan komt (en het ook nog écht niet aan de orde hoeft te zijn OF er ooit een tweede komt of niet) merk ik dat ik mij er niets meer bij kan voorstellen, maar vreemder nog: dat ik het zielig vind. Rationeel snap ik wel dat ik er niks zieligs aan hoef te vinden, maar ik heb zo'n idee van een broertje of zusje: de nieuwe baby wordt in het begin verwend, krijgt aandacht, wordt schattig en lief gevonden, en de oudste krijgt dan meteen de rol van "grote broer" terwijl het ook nog maar een ukkie van misschien 2 of 3 jaar is.
En wat nu als de jongste knapper/sneller/leuker/makkelijker wordt gevonden? Ook al doe je dan nog zo best als ouders/omgeving om dat niet te laten merken, ik vind dat dan een beetje sneu voor de oudste. Of voor de jongste als de oudste de "leukste/liefste/knapste" wordt bevonden...
Ik heb mij na de geboorte van de 2e inderdaad wel eens schuldig gevoeld naar de oudste. Zij had hier niet om gevraagd en moest ineens de aandacht delen. Maar nu, na 14 jaar, zie ik ook duidelijk dat het voor hen beide erg leuk is, dat ze met z'n 2en zijn. Het is niet zo dat ze altijd goed met elkaar overweg kunnen, maar ze hebben veel aan elkaar, praten met elkaar over muziek, kleren (en het is jongen en meisje) films, en wat er nog meer speelt bij pubers
In de afgelopen 14 jaar is er vaak heibel geweest, maar nog veel vaker waren ze heerlijk met elkaar aan 't spelen. En ik denk dat ze aan de 'heibel-periode' ook weer veel hebben.
Later is nu
vrijdag 20 september 2013 11:07
quote:zeelinde schreef op 20 september 2013 @ 10:01:
Die vraag stel ik mezelf ook heel vaak. Wat moeilijk is dit zeg!
Terwijl ik het mijn dochter echt heel erg gun om ooit een broertje of zusje te mogen krijgen.
Oh, dat is juist de voornaamste reden voor mij om er nog eens mijn vraagtekens bij te zetten. En dan bedoel ik niet eens of het voor een kind leuk is om er een broertje of zusje bij te hebben, maar ook voor hoe dat voor een tiener, twintiger en ouder is. Ook al waardeer je als ouder het kind om zijn/haar persoonlijkheid, het lijkt me confronterend om te merken voor een kind dat de band tussen zijn/haar ouders en zijn/haar broer of zus leuker, hechter, beter etc. is.
En net als polala teruggekomen van een ideaalbeeld van 4 (of 6 kinderen) naar een ideaalbeeld van 1 kind. Wie weet verander ik over een tijd nog wel van mening, maar dat zou misschien dan eerder komen om nog eens te verlangen naar opnieuw die babytijd, dreumestijd etc.
Die vraag stel ik mezelf ook heel vaak. Wat moeilijk is dit zeg!
Terwijl ik het mijn dochter echt heel erg gun om ooit een broertje of zusje te mogen krijgen.
Oh, dat is juist de voornaamste reden voor mij om er nog eens mijn vraagtekens bij te zetten. En dan bedoel ik niet eens of het voor een kind leuk is om er een broertje of zusje bij te hebben, maar ook voor hoe dat voor een tiener, twintiger en ouder is. Ook al waardeer je als ouder het kind om zijn/haar persoonlijkheid, het lijkt me confronterend om te merken voor een kind dat de band tussen zijn/haar ouders en zijn/haar broer of zus leuker, hechter, beter etc. is.
En net als polala teruggekomen van een ideaalbeeld van 4 (of 6 kinderen) naar een ideaalbeeld van 1 kind. Wie weet verander ik over een tijd nog wel van mening, maar dat zou misschien dan eerder komen om nog eens te verlangen naar opnieuw die babytijd, dreumestijd etc.
vrijdag 20 september 2013 13:00
Natuurlijk onzin dat je bij meer dan twee kinderen ze niet de hobby's en clubjes kunt bieden. Dat is veel meer een prioriteiten kwestie van wat je er als ouder financieel maar ook wat tijdsbesteding erin wil investeren. En heel opvallend dat ik in mijn omgeving juist vaak zie dat ouders van een kind zo moeilijk kunnen doen over een sport/muziekles naast de zwemlessen, iedere dag afspreken , blijven eten of logeren etc. Ik krijg dan vaak het idee dat ze te druk zijn met hun eigen bezigheden.
Maar goed dat is wat ik van mijn omgeving meekrijg en ik zal er vast geen statistisch verantwoorde uitspraak over kunnen doen.
Mijn man is overigens enigst kind en vond dat terugkijkend op zijn jeugd maar nu vooral hij ziet hoe ik met mijn broers en zussen omgaan echt heel jammer.
Maar vooraf kun je natuurlijk nooit voorspellen hoe het loopt.
Maar goed dat is wat ik van mijn omgeving meekrijg en ik zal er vast geen statistisch verantwoorde uitspraak over kunnen doen.
Mijn man is overigens enigst kind en vond dat terugkijkend op zijn jeugd maar nu vooral hij ziet hoe ik met mijn broers en zussen omgaan echt heel jammer.
Maar vooraf kun je natuurlijk nooit voorspellen hoe het loopt.
vrijdag 20 september 2013 13:03
quote:Natuurlijk onzin dat je bij meer dan twee kinderen ze niet de hobby's en clubjes kunt bieden.Dat hangt toch echt van het inkomen van de ouders af. Niet iedereen kan zich meerdere kinderen én hun hobbies veroorloven. En in deze crisistijd waarin mensen bij bosjes in de WW terecht komen vind ik het helemaal raar om zo makkelijk te doen over nog maar een extra kind.
vrijdag 20 september 2013 14:03
Ik wilde altijd vier kinderen maar na de tweede bleek het best een klus te zijn om mijn huwelijk, de financiën, eigen ontwikkeling en de kinderen allemaal te laten groeien en bloeien. Iemand zei toen; "Waarom zou je er nou nog een willen… je hebt twee mooie, gezonde kinderen, een jongen en een meid.. wat heb je daar nou nog aan toe te voegen!"
Ze had in mijn geval gelijk. Ik denk dat je goed moet nadenken wat je toe denkt te voegen aan je huidige situatie.
Ze had in mijn geval gelijk. Ik denk dat je goed moet nadenken wat je toe denkt te voegen aan je huidige situatie.
vrijdag 20 september 2013 15:29
Zouden gevoelens van jaloezie en rivaliteit net zoveel voorkomen tussen enkel broers of broers én zussen als tussen enkel zussen?
Op de een of andere manier heb ik in mijn vriendinnenkring verdacht veel vrouwen, die de oudste zijn uit een gezin van 2, en die ook allemaal een jonger zusje hebben, net als ik zelf.
Dit boek laat mij de rillingen over de rug lopen, alleen door de titel al te zien, hoewel er geen enkele aanwijzing is dat mijn ouders voorkeur hebben voor mij of voor mijn zusje. Het is op angst gebaseerd denk ik. Dat ik te emotioneel ben (i.p.v. rationeel), te ver weg woon (i.p.v. dichtbij), doemdenker i.p.v. nuchtere blik etc.
Maar ik vraag me af of dat dus echt typisch iets voor vrouwen is, of dat jongens er t.o.v. hun jongere broertje of zusje ook last van kunnen hebben.
Op de een of andere manier heb ik in mijn vriendinnenkring verdacht veel vrouwen, die de oudste zijn uit een gezin van 2, en die ook allemaal een jonger zusje hebben, net als ik zelf.
Dit boek laat mij de rillingen over de rug lopen, alleen door de titel al te zien, hoewel er geen enkele aanwijzing is dat mijn ouders voorkeur hebben voor mij of voor mijn zusje. Het is op angst gebaseerd denk ik. Dat ik te emotioneel ben (i.p.v. rationeel), te ver weg woon (i.p.v. dichtbij), doemdenker i.p.v. nuchtere blik etc.
Maar ik vraag me af of dat dus echt typisch iets voor vrouwen is, of dat jongens er t.o.v. hun jongere broertje of zusje ook last van kunnen hebben.
vrijdag 20 september 2013 16:36
Wij hebben 4 kinderen, twee jongens en twee meisjes. Ze zijn nu 1,6,8 en 11. Voor mijn gevoel is ons gezin compleet. Echter ik heb ook nooit het gevoel gehad dat we niet compleet waren.
Van te voren hebben we nooit gepraat over hoeveel kinderen we zouden krijgen. Wel wilden we allebei kinderen en het liefst wilden we er meer dan één. Dat was zo'n beetje het idee maar echt concreet waren we er niet over.
Na de geboorte van de oudste vond ik ons al compleet. Op dat moment speelde de gedachte aan een tweede alleen op de achtergrond mee. Ik vond het met één kind ook zeer harmonieus en heel gezellig en het was gewoon goed.
Toch hebben we na twee jaar besloten om te kijken of we een tweede konden krijgen. Die hebben we inderdaad dus gekregen.
De derde is er redelijk vlot achteraan gekomen.
Met drie kleine kinderen was leven vol, druk en mooi en zeker compleet. Toch begonnen we na een paar jaar over een vierde te praten en we hebben dus heel bewust voor het vierde kind gekozen. Waarom? Daar kan ik eigenlijk niet antwoord op geven. Nog een keer een baby leek me fantastisch en daarnaast leek me vier kinderen gewoon heel leuk. We hadden al drie fantastische kinderen dus een vierde zou ook zomaar heel leuk kunnen zijn Het is echt een beslissing die we op gevoel hebben genomen. Als mijn man niet had gewild had ik daar ook zeker vrede mee kunnen hebben.
Overigens hebben we ook wel de zaken verstandelijk bekeken en hebben we onze financiële situatie ook doorgenomen. Ik vind zeker dat je ook met de praktische omstandigheden rekening moet houden.
Nu na 4 kinderen voelt het goed en compleet aan maar dat voelde het ook na 3 kinderen en ook na 2 kinderen en zelfs na 1 kind.
Een vijfde gaat denk ik niet gebeuren. Ik heb ook een drukke baan en ik wil daarnaast ook genoeg tijd houden voor elk kind. Natuurlijk zouden we het met een vijfde ook wel redden maar we hebben nu een goede balans en ik denk dus oprecht dat we het hier bij zullen houden.
Van te voren hebben we nooit gepraat over hoeveel kinderen we zouden krijgen. Wel wilden we allebei kinderen en het liefst wilden we er meer dan één. Dat was zo'n beetje het idee maar echt concreet waren we er niet over.
Na de geboorte van de oudste vond ik ons al compleet. Op dat moment speelde de gedachte aan een tweede alleen op de achtergrond mee. Ik vond het met één kind ook zeer harmonieus en heel gezellig en het was gewoon goed.
Toch hebben we na twee jaar besloten om te kijken of we een tweede konden krijgen. Die hebben we inderdaad dus gekregen.
De derde is er redelijk vlot achteraan gekomen.
Met drie kleine kinderen was leven vol, druk en mooi en zeker compleet. Toch begonnen we na een paar jaar over een vierde te praten en we hebben dus heel bewust voor het vierde kind gekozen. Waarom? Daar kan ik eigenlijk niet antwoord op geven. Nog een keer een baby leek me fantastisch en daarnaast leek me vier kinderen gewoon heel leuk. We hadden al drie fantastische kinderen dus een vierde zou ook zomaar heel leuk kunnen zijn Het is echt een beslissing die we op gevoel hebben genomen. Als mijn man niet had gewild had ik daar ook zeker vrede mee kunnen hebben.
Overigens hebben we ook wel de zaken verstandelijk bekeken en hebben we onze financiële situatie ook doorgenomen. Ik vind zeker dat je ook met de praktische omstandigheden rekening moet houden.
Nu na 4 kinderen voelt het goed en compleet aan maar dat voelde het ook na 3 kinderen en ook na 2 kinderen en zelfs na 1 kind.
Een vijfde gaat denk ik niet gebeuren. Ik heb ook een drukke baan en ik wil daarnaast ook genoeg tijd houden voor elk kind. Natuurlijk zouden we het met een vijfde ook wel redden maar we hebben nu een goede balans en ik denk dus oprecht dat we het hier bij zullen houden.
vrijdag 20 september 2013 16:39
Ik zie trouwens ook de voordelen van één kind wel in. Ik heb vriendinnen met maar één kind en niet alleen is het financieel een stuk makkelijker maar ze hebben ook meer tijd voor hun enige kind. Het zijn hele leuke en harmonieuze gezinnen die ook veel met elkaar doen.
Tussen mijn tweede en derde zit het minste leeftijdsverschil en ik vond twee van die kleintjes kort op elkaar erg vermoeiend. Wat dat betreft vind ik het heel fijn dat de vierde er een eindje achteraan komt. Ik heb nu niet het gevoel tijd te kort te komen. Dat gevoel had ik wel de eerste jaren na de geboorte van de derde.
Tussen mijn tweede en derde zit het minste leeftijdsverschil en ik vond twee van die kleintjes kort op elkaar erg vermoeiend. Wat dat betreft vind ik het heel fijn dat de vierde er een eindje achteraan komt. Ik heb nu niet het gevoel tijd te kort te komen. Dat gevoel had ik wel de eerste jaren na de geboorte van de derde.
