Ex met rust laten

Hier gaat het niet zo goed. Ik blijf maar huilen en paniekerig zijn. Ik mis hem zo ontzettend erg. Wil gewoon dat hij hier is.

Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Tuurlijk moet je je op jezelf richten en zo min mogelijk aan je ex denken en hem van alles gunnen, maar zo'n rationele houding is niet voor iedereen weggelegd. Vaak overheerst de pijn, het verdriet, het onbegrip en de machteloosheid. Die gevoelens moet je ook niet wegstoppen met een rationele houding waardoor het even beter met je gaat. Door alle fases van het verdriet heen gaan is een normale verwerking. En uiteindelijk gaat de zon weer schijnen.



Mijn relatie is nu een maand uit (na 9 maanden met elkaar te zijn geweest) en het kost me geen moeite om geen contact op te nemen omdat ik weet dat het me niets gaat brengen. Tot vandaag. Oh wat zou ik hem graag de waarheid vertellen!



Waar mijn ex last van heeft weet ik niet, maar de laatste 3 maanden waren opeens een spel van aantrekken en afstoten wat wekelijks varieerde van "met jou wil ik oud worden" en "wij zijn uniek, jij bent mij soulmate, ik ben zo gelukkig met jou" tot "ik mis de spanning en ik hoef niet meer op je te jagen, dus ik wil geen moeite meer doen" Hij was ook constant aan t vergelijken met zijn ex, waar hij een slechte relatie mee had gehad. Uiteindelijk ging het uit met "het gaat te goed, je voelt me te goed aan, het voelt te vertrouwd" en de uitsmijter: ja, ik had je meteen moeten vertellen dat ik hier last van had maar ik had echt gedacht dat ik bij jou er geen last van zou hebben". Eerst stelde hij 3 maanden pauze en vervolgens kapte hij het weer half af in een lullige mail. Tja.



Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Ik heb ook alle contact met hem afgekapt. Niet omdat ik niet van hem hou, echt qua persoon was hij mijn grote liefde en dat is hij nog steeds, dat wist ik al vanaf het begin, maar omdat het mij niets gaat brengen dan ellende en verdriet. Terwijl voor hem "het grote genieten weer is begonnen". Maar gisteren hoorde ik dat hij over mij praat als "een heel speciaal iemand". Tja dat gaat er bij mij dan niet in. Ook gaf hij aan in een mail dat we elkaar niets voor niets waren tegen gekomen en dat we elkaar verder hadden geholpen. Ik wil hem zoooooo graag zeggen dat hij mij echt niets anders heeft gebracht dan verdriet, pijn en een deuk in mijn zelf vertrouwen. Dat hij dit niet voor zichzelf moet gaan goedpraten en mooier maken dan het is. Ik heb me nog noooooit zo moeten inhouden als vandaag.



Hou vol, bedenk dat contact je niets oplevert. Kijk alsjeblieft naar de toekomst en probeer daar naar toe te werken. Als het zo moet zijn kom je elkaar wel weer tegen. Probeer het waarom los te laten. Sommige dingen zijn gewoon niet te verklaren.

.......

Heb hem net gebeld. Baal nu echt enorm en voel me super onrustig.

.......

Aarg. Mijn ex deed vandaag heel lastig. Ik kwam thuis en was twee weken weg. Hij is ondertussen nog in t appartement geweest, God mag weten waarom hij 2 nachten er geslapen heeft terwijl hij eigenlijk alleen langs moest komen voor wat dingen. Hij mist t appartement zegt hij, maar ik zei ja je moet afscheid nemen anders kan ik niet verder,en je moet zorgen dat je alles opgeruimd achter laat omdat ik alles heb opgeruimd voordat ik op vakantie ging. T is nu mijn appartement, ook al heeft hij nog sleutels omdat hij nog staar ingeschreven tot over 2 weken. Kom ik thuis, staan er twee bierflesjes in de badkamer. Ik heb m duidelijk gevraagd over de app van waarom staan die daar. Zegt hij niks terug en blokkeerde me op whatsapp. Ik werd daar zo kwaad van, kinderachtig gedoe. Dat heb ik m gesmsd aangezien hij morgen de sleutel komt geven en ik wel gewoon als twee volwassenen uit elkaar wil en niet met gedoe en ruzie. Hij negeerde me, waarna ik m had gebeld. Hij deed heel vreemd over de telefoon en vond dat ik niet moest zeuren over die bierflesjes omdat ik net vakantie had gehad. Ik zei, ja doe even normaal en ontblok me op whatsapp omdat we nog zaken moeten regelen. En je wilde toch zo graag normaal contact houden? Nou dat kan niet als je me blokkeert. Pffff ik was zo kwaad. Echt aan het koken. Bahbah. Morgen komt hij langs dus, echt geen zin in eigenlijk. Enerzijds een goed teken, maar ik vind het vervelend hoe dat voelt. Ik mis m wel en ik wil zo niet over hem voelen. Maarja.

@bloemetje1992

wat vervelend dat hij zo onredelijk doet, klinkt alsof hij zich niet kan inleven in jou kant van het verhaal... hij is inmiddels geweest, hoe ging dat?



hier gaat het ook niet zo lekker. ik mis hem gewoon zo erg. ik zit erover te denken om via de huisarts naar een psycholoog te gaan, maar dat voelt zo 'groot'. aan de andere kant kan het mijn moeder/zus/vriendinnen wel ontlasten als ik met een psych hierover kan praten denk ik..

hebben jullie de behoefte om professionele hulp te zoeken? waarom wel/niet?

Heb je echt een probleem waar je niet meer uit komt? Welke antwoorden probeer je bij een psych te krijgen? Dat is een hulpverlener die je gemis of de vraag waarom het over is ook niet op kan lossen of kan beantwoorden.

Als je meer inzicht wil in je eigen handelen dan kun je wel cursussen volgen die daar op gericht zijn. Of veel van je afschrijven als je denkt dat je anderen teveel met je verdriet belast.

Ja daar heb je wel een punt, dat hij/zij mijn gemis en vragen niet kan oplossen..

Het is alleen dat ik mezelf graag wat zekerder zou willen voelen. Nu ik hem niet meer heb, heb ik sterk het gevoel dat er niemand op mij zit te wachten. En dat gevoel is niet fijn.

Nee dat is inderdaad geen fijn gevoel maar dat hebben we denk ik grotendeels allemaal als we aan de kant zijn gezet. Is denk ik inherent aan het liefdesverdriet.



Ik denk dat als dat echt een issue is, onzekerheid, en dat uit zich dan ook vaak op andere gebieden wel een beetje, je best een kennismakingsgesprek zou kunnen doen bij een psycholoog.

Maar misschien kun je beginnen met het lezen van bepaalde boeken over dit onderwerp?

Ps: bij dit type problemen krijg je vaak de kosten niet meer vergoed.

quote:langeleis schreef op 25 juli 2014 @ 20:56:

Ik vind met als de meeste hier de ochtenden het zwaarst. Wordt wakker en denk " Nee hij is er echt niet meer". Elke ochtend weer denk ik dat. Ik droom veel over ons. En klinkt heel triest maar droom dan dat hij terug komt en me vastpakt en zegt dat hij wil vechten voor mij . Dat moment dat je dan wakker wordt besef je dat het niet zo is. Dat je al een tijdje niks hebt gehoord. Zal hij wel aan mij denken? Ik analyseer me suf op alles wat hij me gezegd heeft. Ben blij dat ik alle gesprekken en zijn nummer heb gewist. Oké analyseer nog veel. Maar al gauw weet ik dat het geen zin heeft. Kan niet in zijn hoofd kijken. Het loslaten is alleen heel moeilijk. Hebben jullie dat ook zo erg dat je steeds alles gaat analyseren? En dan alle liedjes die voorbij komen zijn opeens allemaal op mij en mijn liefdesverdriet gericht. Teksten kloppen en gevoel wat ik dan heb.

Dit is zoooo herkenbaar.... Precies wat jij schrijft heb ik ook. Soms voelt het alsof hij is overleden. Weg, helemaal weg. De helft van mijn leven bracht ik door in zijn stad, (en mijn werkstad ook) en dat is allemaal weg... zo leeg nu.

Ik ben dus net een week weggeweest en dat heeft me wel goed gedaan. Nu weer thuis, met nog twee weken vakantie. Ik doe maar wat, voel me erg alleen.

Ik voel me wel anders dan 5 weken geleden. De heftige paniek is wat gezakt, huil al minder dan in het begin. Maar dat missen, en dat denken en analyseren is er nog heel erg. Wel wat handvatten meegekregen op reis:



"Pijn hoort bij het leven, maar lijden, dat doet je brein. Daar kun je invloed op uitoefenen." Vond ik wel eentje om over na te denken.

En ook: je hersenen/je denken maakt het drama. Je gedachten zijn niet jou, je maakt ze. Ze houden je voor de gek, liegen je voor, en zijn vaak niet waar." Ik probeer dan ook meer gevoel toe te laten. En dan echt bewust: hoe voel ik me. Ik visualiseer dan dat ik mijn hoofd naast me neer zet, en er dan naar kijk. Wat een drukte maakt het, wat een aannames, wat een rare gedachtenkronkels." Voor mij werkt dat een beetje. Want vin binnen voel ik me een beetje mat, een beetje verdoofd, maar eigenlijk ook wat rustiger dan wat mijn hoofd met laat denken. Klinkt zweverig, misschien. Maar ik probeer er een andere draai aan te geven.

Neemt niet weg dat ik ex mis, en dat ook echt voel. Ik wil weten wat hij doet (controle, bang dat ik anders de controle verlies, maar die heb ik natuurlijk niet meer). Dat gaven ze me ook mee op reis: NIKS in deze wereld heb jij onder controle. Het zijn je gedachten die denken dat je dat hebt, maar wat gebeurt, gebeurt en andersom.



Maar goed: door de pijn heen. Proces doorlopen. Zo geen zin in, maar er zit niks anders op. Ik voel de angst om altijd alleen te blijven, ik voel de angst om nooit meer gelukkig te worden. En dat beangstigt me heel erg. Ik zou wel in zijn hoofd en gevoel willen kruipen: hoe ervaart hij het? Wat denkt hij? Maar het is zinloos.



De grote mindfuck fase (dat ik ineens alleen maar de fijne herinneringen zie, alles was geweldig, we hadden het zo goed enz) is een beetje aan het kantelen. Niet veel, maar ik merk verschil. Er zijn uren dat ik scherp zie, wat voor energie het me gekost heeft en zelfs minuten dat ik denk: Mis ik HEM nou als fantastisch en geweldig persoon? Of mis ik de aandacht, het speciaal zijn voor iemand, de lieve smsjes, enz. En dan voor een paar seconden voel ik: hij gaf me op het laatst niks meer. En dat heeft hij ook letterlijk uitgesproken: Ik schaam me dat ik alle liefde die je me geeft, niet terug kan geven. Ik geef jou ook helemaal niks! (gefrustreerd riep hij dat uit). Daar had hij gelijk in. Maar toch.....

quote:Maar goed: door de pijn heen. Proces doorlopen. Zo geen zin in, maar er zit niks anders op. Ik voel de angst om altijd alleen te blijven, ik voel de angst om nooit meer gelukkig te worden. En dat beangstigt me heel erg. Ik zou wel in zijn hoofd en gevoel willen kruipen: hoe ervaart hij het? Wat denkt hij? Maar het is zinloos.



De grote mindfuck fase (dat ik ineens alleen maar de fijne herinneringen zie, alles was geweldig, we hadden het zo goed enz) is een beetje aan het kantelen. Niet veel, maar ik merk verschil. Er zijn uren dat ik scherp zie, wat voor energie het me gekost heeft en zelfs minuten dat ik denk: Mis ik HEM nou als fantastisch en geweldig persoon? Of mis ik de aandacht, het speciaal zijn voor iemand, de lieve smsjes, enz. En dan voor een paar seconden voel ik: hij gaf me op het laatst niks meer. En dat heeft hij ook letterlijk uitgesproken: Ik schaam me dat ik alle liefde die je me geeft, niet terug kan geven. Ik geef jou ook helemaal niks! (gefrustreerd riep hij dat uit). Daar had hij gelijk in. Maar toch.....



dit omschrijft precies hoe t bij mij is. echt. ik probeer nu ook mijn gedachten niet te veel invloed te laten hebben. maar is lastig.

en @jennifer1992, mijn ex bleef moeilijk doen en heeft de afspraak twee keer verzet. hij komt morgen terwijl ik dat eigenlijk niet zie zitten omdat ik bezoek heb van mijn stiefzusje en zijn zus met hem mee is en ik echt, ja sorry, maar helemaal niets maar dan ook niets met die zus heb en geen zin heb in leuk gemaakt aardig gedoe. hij zei dan ook dat zijn zus in de auto zou blijven wachten. maar het verwart me. hij lijkt koste wat kost niet alleen te willen komen en bij wijze van de confrontatie aan te gaan. ik heb gezegd, je komt de spullen halen , ik zet ze klaar dan hoef je niet naar binnen endan geef je me de sleutels. hij bleef maar zeggen dat hij vond dat ik normaal moest doen en dat hij gewoon nog even naar binnen wil komen. ik mis hem,maar ik snap niet waarom juist omdat hij zich ontzettend gedraagd als een zak. Hij begon gisteren vragen te stellen over met wie ik had afgesproken. toen ik vertelde dat t n vriendin was leek hij opgelucht en zei hij dat ik t natuurlijk nu allemaal zelf mocht weten. en daarna dacht hij grappig te zijn door een grap te maken over dat hij aan het daten was met iemand. hij zei daarna dat het maar een grapje was maar het gaf me een rotgevoel en dat heb ik ook tegen hem gezegd. het is gewoon spelen met iemands emoties. en ik vind niet dat ik dit verdiend heb, heb hem altijd (te)goed behandeld en altijd meer dan 200 procent gegeven voor de relatie.

en ik zou persoonlijk niet gelijk professionele hulp zoeken, het proces waar je nu doorheen gaat zal je hoe dan ook moeten doen. mocht het echt na n hele tijd nog niet beter met je gaan zou ik het wel serieus overwegen.

Jullie hebben gelijk, ik wacht er nog even mee. Dank voor het advies.



Hoe gaat het vandaag met jullie?

Hmm met mij vandaag dus niet zo goed door al het gedoe. Ik ben eigenlijk best wel kwaad en heb zin om dingen kapot te maken. Probeer mezelf te beheersen en afleiding te zoeken, dus heb lekker voor mezelf gekookt en ben nu grey's anatomy aan t kijken. Dingen die ik lekker kan doen zonder rekening te houden met iemand. Vanavond komt mijn stiefzusje dus dat is fijn. Ik voel me gewoob machteloos. Weet je wat t is... Ik wil verder met mijn leven en ik ga dat ook echt doen, maar t idee dat ik hem bijvoorbeeld bij een feest misschien zou tegenkomen volgend collegejaar en dat hij aandacht krijgt van meisjes en met iemand zoent...dat...Ja als ik t niet weet kan t me ook niet pijn doen maar ik hoop gewoon zo erg dat hij niet naar dezelfde feesten komt en dat gaat doen.(we zitten beiden bij een zelfde studie vereniging, al kwam hij afgelopen jaar nooit naar de feesten omdat hij eigenlijk nooit uitgaat) ik weet ook wel dat ik die angst niet moet hebben maar. Ik kan t gewoon niet aan om dat beeld in mijn hoofd te hebben. Ik heb zin in bijvoorbeeld een feest in september, maar ik ben nu al bezig met wat als hij ook komt (al is die kans echt zeer klein)

Nou breekt mijn klomp. Voor eenieder een hart onder de riem:



Kreeg gisteren via whap berichtjes van Grote-maar-niet-Ware-Liefde-van-8-jaar-geleden. Man wat was ik stuk toen dat uitging. Hij bleek binnen 2 weken iemand anders te hebben, wat niet lang standhield en ging toen terug naar de vrouw die hij voor me had. Enfin. Hij zit nu in het buitenland, vandaar whap. Zijn relatie is al twee jaar uit, mede door dezelfde redenen waardoor het tussen ons fout liep. Hij was daar kapot van, en zijn ex vriendin eigenlijk ook nog steeds, maar samen verder kunnen ze niet. Tot zover.



Hij had via via gehoord dat het uit was met mijn relatie. En ik kreeg een stortvloed aan excuses van zijn gedrag toentertijd.

Niet op een flirterige manier, maar een manier waarop wijsheid, levenservaring, relatie-ervaring en integriteit sprak. Dat hij zaken verwoest had, bij me. Dat hij egoistisch, stom, en pijnlijk had aangepakt. Dat hij volledig op de pijnbank lag. Dat hij veel dingen zou willen terugdraaien, maar dat dat niet kan. Dat het zo NIET aan mij heeft gelegen, toen. Dat hij het erg vindt dat ik nu weer veel verdriet heb. Dat hij er uiteindelijk vier jaar over gedaan heeft, om klaar te zijn met mij en hem/mij.



We zijn allebei klaar met elkaar, en dit heeft veel duidelijk gemaakt. Geen gevoelens meer, van beide kanten. Maar ik ben er blij mee. Blij dat ik toch uiteindelijk het respect krijg wat ik ooit verdiende. Dat ik niet gek ben, dat ik het waard was. Dat hij ogenschijnlijk zo makkelijk doorging, en nooit meer contact was. En dat ik daar gewoon niet bij kon: hoe kún je dat?! En nu, nadat de jaren eroverheen zijn gegaan, en alles doorlopen is dan toch de moed hebben om te zeggen: sorry voor alles wat ik je heb aangedaan. En het heeft wél lang geduurd voordat ik er klaar mee was, helemaal.



Dat geeft me moed om mijn ex (huidige) wat beter te snappen. Sorry voor de egopost. Maar voor mij is dit een ding...

Wow pollewop dat is wel heel bijzonder. En inderdaad een ego boost, maar zeker iets waar je stiekem misschien toch trots op kan zijn. Hoewel het ligt ook een beetje aan de man, niet iedere man is zo stoer en dapper om het na zoveel jaren alsnog in te zien en de excuses aan te bieden.

Ik denk dat wij allemaal in deze topic met vrouwen onder elkaar hier toch wel stiekem op hopen, dat de man het inziet, dat hij tenminste zijn excuses aanbiedt voor het kapot maken van alles wat ons lief was. Het is niet alleen voor jou een ding, het is voor ons allemaal een ding. Bedankt voor het delen!

Lekker herkenbaar hier... hier ook uit nu bijna 2 maanden. En elke dag zit hij nog in mijn gedachten... we hebben in de tijd erna nog contact gehad, wat me niks als alleen maar verdriet heeft gebracht met kleine momenten van vreugde. Zijn mond roept dat hij bij me terug wilt komen maar zijn daden laten het totale tegenovergestelde zien. Typisch geval van ik kan niet loslaten wat ik niet vast kan houden.



Nu al 1 week niks meer van hem gehoord, ik irriteer me eraan natuurlijk... maar kan iemand niet dwingen. Ik zou willen dat ik een aan/uit knop had aan mijn hart en gedachten daarvan.



Succes aan iedereen. liefs xx

.......

quote:langeleis schreef op 30 juli 2014 @ 13:21:

Inderdaad Pollewop, mindfuck. Ik merk het aan mijzelf. Heb zoveel last er van. Ene dag positief, dat ik denk het komt wel weer goed. Andere dag denk ik dat hij er echt helemaal klaar mee is. Het beroerdste is dat ik niet voor hem kan gaan denken en toch probeer ik me voor te stellen hoe hij denkt, wat hij voelt enz. En daar heb ik natuurlijk helemaal geen weet van.

Heel heel herkenbaar, dat wisselt bij mij per uur....



Heb zo ook van die dagen dat ik mijzelf van alles de schuld geef. Dat terwijl het ook van zijn kant niet zo netjes is. Heb er niks aan maar toch doe ik het. Weet ook wel dat het wegkomt omdat je emotioneel bent en een gebroken hart hebt. Het gaat trouwens wel steeds beter. Ben er nog veel mee bezig maar kan wel mijn eigen dingen weer oppakken en heldere momenten hebben dat ik denk " kom op sterk zijn en ga trots zijn op jezelf en bezig met jezelf". En dat doe ik dus ook. En dan als hij hier langs komt dat ik sterk ben en kan laten zien dat ik ook ben doorgegaan. Dat moet natuurlijk ook. Hij is niet gemeen en we hebben elkaar niks aan gedaan en dan is het natuurlijk fijner als ik kan laten zien dat ik sterk ben en door ben gegaan, dan als een zielig vogeltje op hem zitten wachten.

Mijn ex is ook niet gemeen, maar ik vind het zo moeilijk te verteren dat het over is, klaar. En hij LIJKT (ik weet het nl niet, maar gezien zijn gedrag) er al helemaal overheen, na 5 weken...

.......

@Langeleis, Wat ben jij sterk zeg, knap dat je nu voor je eigen rust kiest, hoewel me dat niet makkelijk lijkt met zo'n 'open einde'.



Ik had gister een goede dag en vandaag weer een diepe dip. Gister dacht ik, ' nou ik ben er weer een beetje, ik vertrouw erop dat het zo moet zijn, als het zo moet zijn'.

Maar vandaag voel ik weer een soort paniek in m'n lichaam dat ik dit helemaal niet wil!!

Zo vermoeiend, die grote verschillen..



En inderdaad, ik zou er grof geld voor betalen om in zijn hoofd te kruipen en uit te zoeken hoe het nou allemaal werkt daar!