Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene

Hallo mede powerwijven,



Ben nieuw op het forum en heb een paar pagina's gelezen.

Niet alles, maar kan wel mijn ervaringen delen.

Ben rond mijn 12e een jaar lang misbruikt door mijn broer.

Tien jaar lang verzwegen en mijn leventje doorgeleefd.

Mede door het aanmoedigen van mijn huidige vriend heb ik het verteld.

Kwam in een kring met een aantal lotgenoten en daar aardig wat ervaringen kunnen verwerken.

Nu samen met mijn vriend de trauma's aan het mannelijk lijf en de stress verwerken.

Soms nog best moeilijk en frusterend, maar het gaat steeds beter de goede kant op.

Ons seksleven lijdt er niet altijd onder maar soms wel.

Gelukkig wordt dat steeds minder.

Als ik één advies mag geven aan andere zwijgende lotgenoten, spreek en het lucht je op.

Kom op powervrouwen!

Klagen of juist niet, meeschrijven, meelezen, stille strijd van binnen of delen van wat je dwarszit... dat mag allemaal in dit topic.

Wat voor jou werkt

Ik lees nog steeds mee. Het gewone leven is hier weer begonnen vandaag. En met het gewone leven ben ik ook begonnen aan een nieuwe strijd. Gezonder worden (afvallen!) en beter voor mezelf gaan zorgen. Dat vind ik een ontzettend lastig stuk, maar nu is wel het moment ervoor. Mijn leven staat verder nu goed op de rit, dit stuk moet ook beter worden.



Ik hoop dat EMDR voor je gaat werken EV!

Goed gedaan smurf!

Dankjewel Elmervrouw.

Een intensieve en spannende tijd voor jou,met de EMDR.Ik hoop dat het resultaat zal hebben.



Sunemom,de eerste stap heb je al genomen,de beslissing om beter voor jezelf te gaan zorgen.En dat ben je waard.Dus eerste schouderklopje al te pakken .

Veelomvattend bezig, Sun (en dat bedoel ik als compliment). Fijn te lezen dat je leven op de rit staat (dat geeft hoop). En dat nieuwe doel gaat je ook lukken

Dank je EV. Het is ook hoopgevend. Ik heb lang gedacht dat het nooit echt zou verbeteren en dat is wel gebeurd. Niet dat alles 'over' is, ik loop echt nog wel eens tegen een muur op. Over een paar maanden begin ik in mijn opleiding aan een heel lastig vak, ontzettend confronterend en ik zet me daar nu al schrap voor. Maar ik ga het wel aan en ik ga het redden ook.



Het stuk 'voor mezelf zorgen' moet ik echt aanpakken. Lastig want ben ik dat wel waard en hoe doe je dat dan (er is nog nooit goed voor mij gezorgd..), maar stapje voor stapje gaat het lukken. Ik ben vanaf januari 5 kilo afgevallen en ik wil dat nu door gaan zetten. Afvallen vind ik heel moeilijk, het voelt ontzettend kwetsbaar, maar ik wil graag nog lang bij mijn kinderen zijn en daarvoor zal ik toch echt iets aan mijn gewicht moeten doen.

Sorry dat ik even zo binnen kom vallen...



Mijn emoties zijn de laatste weken flink overhoop gehaald.



Er is een inval bij mijn buurman gedaan waarbij alle computers etc. In beslag zijn genomen ter onderzoek naar kinderporno.



Ik ben al weken van slag.

Gewoon naast mijn deur, loopt de trigger gewoon weer mijn leven in.

Er is verder nog niets, ik weet enkel dat er een onderzoek naar hem loopt. Hij leeft nog gewoon naast mij en hoewel er nog geen schuld bewezen is, is dit enorm shocking.

Jeetje Consuela

Kan me voorstellen dat je flink in shock bent. Zo vlak naast je deur. Brr. Dat zou ik ook heel eng en confronterend vinden..

Enne.. binnenvallen, dat mag je gewoon hoor, het is hier geen besloten groep of zo; je bent welkom. Maakt niet uit hoeveel tijd of wat dan ook er tussenin zit. Voor zover ik dat mag zeggen, ik ben natuurlijk niet de 'eigenaar' van dit topic.

Wat heftig consuela!

Afschuwelijk! Shocking inderdaad..

Pfff...



Gewoon naast je, naast je huis, wat je veilige thuis moet zijn..

Eng gewoon!

Ik heb het er heel moeilijk mee idd.

Het weinige vertrouwen in mensen word weer flink stuk geslagen en het haalt een hoop bij mij naar boven.



De gedachte dat iemand deze neigingen heeft en slechts gescheiden door een muurtje maakt mij misselijk.. van woede ook.

Ik wil schreeuwen of hij beseft dat kinderen waar hij op geilt beschadigd zijn voor het leven door types zoals hij......



Ik weet dat keiharde schuld nog niet bewezen is, maar de politie haalt ook niet zomaar alles weg uit huis en bovendien zijn er meer verdachte gedragingen die ik nu pas hoor.



Ik walg en tegelijk voel ik mij weer zo klein.

quote:Elmervrouw schreef op 03 september 2014 @ 17:22:

Enne.. binnenvallen, dat mag je gewoon hoor, het is hier geen besloten groep of zo; je bent welkom. Maakt niet uit hoeveel tijd of wat dan ook er tussenin zit. Voor zover ik dat mag zeggen, ik ben natuurlijk niet de 'eigenaar' van dit topic.Lief.

Ja nou Consuela, dat kan ik me zo voorstellen.

Ik zou willen dat zo'n smeerlap eens vijf minuten zou kunnen voelen wat jij voelt, of wat ik voel. Dan zouden ze het misschien wel laten. Of zou dat een naïeve gedachte zijn? Ik denk het wel altijd, bij heftige dingen die mensen worden aangedaan.

Vanmorgen therapie gehad en ik bedacht me net dat ik in één zo'n sessie zo wissel van praten vanuit mijn moederzijn, het kleine kind van vroeger, het hier en nu en nog weer anders. Eigenlijk nog nooit zo duidelijk beseft als vandaag.



Maandag eerste afspraak met zijn drieën; eerst de EMDR-aanpak bespreken. En de week daarna gaat het van start. Eén kleine geruststelling is dat we het alledrie, om verschillende redenen, best eng vinden. Ik wel het meest, denk ik! En eng is misschien niet het goede woord voor beide therapeutes, maar toch.



Smurf, hoe gaat het?

En de anderen?

quote:consuelabananahammok schreef op 04 september 2014 @ 00:01:

Ik heb het er heel moeilijk mee idd.

Het weinige vertrouwen in mensen word weer flink stuk geslagen en het haalt een hoop bij mij naar boven.



De gedachte dat iemand deze neigingen heeft en slechts gescheiden door een muurtje maakt mij misselijk.. van woede ook.

Ik wil schreeuwen of hij beseft dat kinderen waar hij op geilt beschadigd zijn voor het leven door types zoals hij......



Ik weet dat keiharde schuld nog niet bewezen is, maar de politie haalt ook niet zomaar alles weg uit huis en bovendien zijn er meer verdachte gedragingen die ik nu pas hoor.



Ik walg en tegelijk voel ik mij weer zo klein.Wat heftig en confronterend, zo naast je deur. . Sterkte!

quote:Lynne schreef op 04 september 2014 @ 23:40:

[...]





Wat heftig en confronterend, zo naast je deur. . Sterkte!



Thanks Lyn,



Ja heel confronterend. En ook heel onzeker, geen idee hoe dit verder gaat lopen.

Jeetje consuelabananahammok , ik kan me voorstellen dat het je raakt en het je bezig houdt....

De wetenschap dat zo iemand naast je woont is misselijkmakend.

Sterkte!

Consuela ik kan me voorstellen dat dat erin hakt. Eng altijd weer als blijkt dat het toch van die 'normale' mensen lijken..



Ik moet over een maand of twee een opdracht voor mijn studie doen voor de camera. Daar zie ik als een berg tegenop, ook nog een strafrechtopdracht dus met een klein beetje pech sowieso een confronterend onderwerp. Ik weet dat studeren ook jezelf ontwikkelen is, maar met deze horde heb ik alvast wel heel veel moeite

@Consuela: allereerst wil ik je heel erg bedanken voor wat jij allemaal in het topic van Bente schrijft. Ik heb ook veel problemen met eten/niet eten/teveel eten/etc. en herken de gedachtes van dat meisje in dat topic zo goed... Jouw antwoorden op haar helpen mij daarom ook erg verder.



Vooral het los zien van mijn ziektes en mijn persoonlijkheid is voor mij enorm belangrijk, dat geeft namelijk hoop en ik heb het idee dat ik beter kan worden. Niet een beter mens, maar dat mijn ziektes naar de achtergrond zullen gaan en mijn persoonlijkheid naar voren kan komen.. Jij schrijft daar heel verhelderend en begripvol over in het topic van Bente. Knap ook dat jij al zover bent in die strijd.



Daarnaast: wat een moeilijke tijd moet dit nu voor jou zijn. Ik kan me zo goed voorstellen dat dit een enorme trigger is. Wat verdrietig dat dat naast jouw huis is, juist jouw huis waar je je zo veilig moet voelen en dan woont er zo'n iemand naast je... Natuurlijk is er niks bewezen nog, maar bij jou haalt het wel gelijk veel naar boven, ontzettend begrijpelijk Zijn er mensen die je steunen nu, waar je je verhaal kwijt kan? Dat hoop ik zo!



@EV: maandag dus een soort start en volgende week een échte emdr sessie... aan de ene kant eng dat het nu zo dichtbij komt denk ik, aan de andere kant fijn omdat je er zo tegenop ziet en het dan maar beter zo snel mogelijk kan beginnen, klopt dat??

Ik blijf het super dapper van je vinden dat je dit aangaat ondanks je angsten



@Sunemon: knap dat je gaat werken aan het beter voor jezelf zorgen. Ook hier een grote strijd wat dat betreft, ook qua eten/afvallen/etc.Herkenbaar dat je niet weet hoe je dat dan vorm moet geven, het voor jezelf zorgen. Dat stapje voor stapje leren... Mijn omgeving is daar wel heel belangrijk bij merk ik, van hen kan ik het 'afspieken'. Vervolgens zelf toepassen is de volgende stap. Hoe gaat het tot dusver bij jou?



Hier een heftige eye opener deze week gehad. Van de haptonoom en psycholoog leer ik naar mijn lichaam te luisteren en gevoel en verstand in balans te brengen. Ik heb jarenlang vanuit mijn hoofd alles gedaan en voelde mijn lichaam totaal niet. Deze week een oefening gedaan waarbij ik buiten liep en mijn lichaam probeerde erbij te voelen. Dus de stappen, de omgeving, maar ook de gevoelens die ik had.



Als ik buiten loop ben ik erg bang, heel erg alert. Ik zie en ervaar veel gevaar om mij heen. Daar heb ik wel regels voor bedacht, zodat ik gewoon buiten kan lopen. Zo heb ik bedacht dat ik nooit stil mag staan buiten, pas als ik in een gebouw ben. Ook mag ik niet vaker dan 1 keer achterom kijken als ik iets hoor achter mij. Dan is het ook nog belangrijk dat ik mensen aankijk en niet naar de grond kijk, etc. etc.



Voor mij was dit best een confronterende oefening, omdat ik dus achter al die regels van mezelf kwam en deze aan moest gaan van de hulpverleners. Dus een keer stil staan buiten, midden op de stoep. En 3 keer achterom gekeken...



Conclusie was dat er niks engs gebeurde (natuurlijk niet), maar het riep wel veel weerstand op. Die regels zijn mijn houvast en nu moet ik die opeens loslaten.



Zo is dat ook met het wegen van mezelf, dit doe ik zo'n 8 keer per dag. Dit moet ik ook leren af te bouwen en los te laten, maar pfff wat is dat een moeilijk iets. Gelukkig doen we dat ook stapje voor stapje.. Afgelopen weken heb ik geoefend met uitstellen: als ik mezelf wil wegen, moet ik eerst 5 minuten wachten en dan pas het doen. Uiteindelijk moet ik zo het helemaal afleren en ervaren dat al dat wegen niet nodig is. Maar ja... verstandelijk weet ik dat heus wel, nu de rest nog

Die regels enz herkenbaar hoor smurf. Zo loop ik altijd dicht langs gebouwen bijvoorbeeld. Heftig he dat soort oefeningen .



Het voor mezelf zorgen gaat wel redelijk. Eten blijft ingewikkeld, mijn angst om echt af te vallen (dus niet de paar kilo die ik nu kwijt ben, maar echt richting een gezond gewicht) is enorm. Elke dag dat het goed is gegaan is er 1.

Wel ben ik gisteren in gesprek gegaan met iemand van mijn opleiding vanwege mijn angst voor die opdracht. En dat valt ook wel onder voor mezelf zorgen.



Gisteravond nog eens geconfronteerd met hoeveel impact het verleden heeft. Het zit zo ingebakken dat ik sommige dingen ehct als heel normaal zie en vind dat ik dat al juist hartstikke goed doe, maar die voor anderen duidelijk toch als heel raar overkomen. Gister met vrienden uit eten geweest. En ik weet dat ik heel lastig ben met eten, eten in alle vormen roept emoties op. Ik lust bijna alles, maar heb heel erg veel moeite met structuren, mondgevoel, enz. Ik eet daarom heel beperkt, vooral als ik ergens anders eet en het niet zelf heb klaargemaakt. Een van de vrienden waar ik mee was bleef me er een beetje mee plagen en hoewel hij dat echt niet rot bedoeld raakte het me wel heel erg. Het idee dat andere mij nog steeds raar vinden, zal dat ooit veranderen? Eigenlijk merk ik op dat soort momenten dat ik al mijn hele leven, maar dus ook nu nog gewoon eens normaal en goed genoeg wil zijn.



EV heel veel succes maandag en de komende weken. Ik snap je angsten, maar ik hoop ontzettend voor je dat het je iets moois mag brengen

Och, Sunemon, jouw stukje is zo herkenbaar en nu ook zo aanwezig in mijn leven... Het goed genoeg zijn, normaal zijn. Ik loop er enorm tegen aan. Juist doordat ik mij er sinds kort steeds bewuster van word dat ik 'rare' dingen heb, word ik onzekerder. En het maakt mij intens verdrietig dat dit stukje mij afgepakt is..



En ook erg verdrietig om dat bij jou te lezen. Dat eten zo'n groot struikelblok is en zoveel emoties oproept. Is dat zo in gezelschap of ook als je alleen of thuis eet?



Ik zie het in heel veel kleine, alle daagse dingen terug dat ik niet normaal ben of word er door mensen op gewezen. Gelukkig wel op een lieve manier, maar het raakt mij wel. Ik verschool me lang achter: ja, maar niemand is normaal en iedereen heeft wel wat geks. Maar zie steeds meer in dat dat een vlucht was, mijn kop in het zand steken..



Ik heb écht alles vanaf het begin moeten leren in mijn huidige relatie, wat allemaal gemist is in mijn opvoeding en wat te maken heeft met voor mijzelf zorgen. Tandenpoetsen, avondeten, hand voor mond/neus bij niezen, ondergoed elke dag fris aandoen, jezelf wassen. Voor mij waren al die dingen en nog veel meer niet vanzelfsprekend en het nu zelf leren/met steun van vriend drukt mij dagelijks met de neus op de feiten. Het is mede daardoor zo'n zware strijd. Maar ik wil niet dat het zo is, ik wil ook gewoon normaal zijn!



Weet jij waarom je zo bang bent voor een gezond gewicht, is dat voor jou duidelijk? Heel knap trouwens dat je gesproken hebt met iemand over je angst voor de studie opdracht, dapper van je ! Luchtte het ook op en hielp het enigszins? Heb je studiecoaches die je begeleiden? Dankjewel voor de virtuele knuffel

Dat alles hebben moeten leren is ook herkenbaar. Ik vind het ook heel ingewikkeld wat dat betreft om kinderen te hebben. Ik doe het volgens mij best goed, maar ik heb wel moeten leren wat normaal is. Gelukkig had ik mezelf al heel erg veel aangeleerd voordat er kinderen kwamen anders weet ik niet of ik het gekund had.



Ik had nog geen contact gehad met de studentendecaan, nu ook nog niet maar met de coordinator van ons programma. Ik wil dat soort dingen nooit, kan het wel alleen. Maar toen vorige week deze opdracht werd aangekondigd zat ik echt te trillen. Goede vriendin was daarbij en die gaf aan dat ik er e iets mee moest doen, zodat ik dat vak wel kan halen. Het luchtte wel iets op, maar de coordinator gaf meteen aan dat er in het 3e jaar (ben nu 2e jaars) een vak zit wat nog veel confronterender is. Dus ook wel heel eng. Ik heb wel iets kunnen regelen zodat ik denk dta ik het op zich moet kunnen. Maar wel nu al met buikpijn als ik eraan denk.

@Sunemon: goed om te lezen dat jij kinderen hebt en dat je veel voordat zij er waren al aangepakt hebt en dat het nu wel lukt. Het doet mij veel om te lezen dat jij jezelf vóórdat er kinderen waren dingen aangeleerd hebt en daardoor nu ook het gevoel hebt dat je het best goed doet. Ik probeer dat nu ook, maar maak me best eens zorgen als er kinderen komen hoe dat zich gaat ontwikkelen. Fijn om te lezen dat jij daar dus positieve ervaringen mee hebt. Denk dat je partner daarin ook belangrijk is, natuurlijk.



Moeilijk dan om te lezen hoe jij er met jou omgegaan is en hoe eten bij jou in het verleden gebruikt/misbruikt werd... Knap dat je dat hier durft te delen en natuurlijk zal ik het niet quoten. Als ik iets in mijn reactie heb wat weg gehaald moet worden, geef het maar aan en dan verwijder ik het weer Want begrijp heel goed dat dit een moeilijk stuk is, heel moeilijk. Ik zal er daarom ook niet teveel op in gaan, maar weet wel dat ik het knap van je vind dat je het hier geschreven hebt en hoe je er mee omgaat, want het is behoorlijk verdrietig.



Het bang zijn voor herbelevingen en dat willen voorkomen herken ik. Juist inderdaad de lichamelijke, het controle verliezen, grip op de situatie. Niemand wil toch in het openbaar huilen of in een herbeleving schieten, logisch... Maar wat als die triggers je, bij jou, maar ook bij mij, om de oren vliegen.. bijv in de vorm van eten inderdaad. Dan ga je daar zo goed mogelijk mee om en zo te lezen heb jij daar wel een manier in gevonden die werkt. Snap goed dat die grapjes van een vriend van jou dan heel hard aankomen..



Ook wat gewicht betreft heel herkenbaar... Ja, die flirtende aandacht, die blikken van mannen, bah, wat voelde ik me dan vies. Logisch dat jij dat ook doodeng vindt. Wat ik daarnaast wel erg sterk heb (tegenstrijdige gevoelens) is dat ik die aandacht ook juist opzoek en wíl dat mannen zo naar mij kijken, als een soort bewijs naar mezelf: zie je wel dat alle mannen viespeuken zijn... de flirtende opmerkingen, de blikken, zijn allemaal bewijzen daarvoor. Terwijl ik heus wel weet dat dat generaliserend en gericht is op mijn verleden.



Bij mij was het met eten wel anders vroeger. Daardoor is de uitwerking ook anders. Ik eet vooral stiekem en schaam me ook als ik eet. Kan moeilijk in gezelschap eten en als dat wel zo voorkomt, dan schep ik enorm weinig op. Bij mij werd verteld dat ik enorm dik was, een vies vet varken en zodra ik iets at, werd gezegd dat ik mij vooral lekker vol moest proppen..

Als ik nu iets eet, ben ik ook erg bang. Bang dat iemand me gaat uitschelden, uit gaat lachen, gaat slaan.. Mijn vriend is daar nog altijd verbaasd over, het lijkt wel alsof je bang bent voor mij zegt hij dan.. Ja, spijker op zijn kop helaas.



Ik had wel verwacht dat je nog geen contact had met de studentendecaan oid. 'Ik kan het wel alleen' is iets wat natuurlijk al jong geleerd is en er niet zomaar uitgaat.. Maar dan is het wel heel fijn dat je mensen om je heen hebt, zoals die goede vriendin, die wel op jou passen en voor je zorgen en je willen helpen... Ook jij verdient dat, ook jij mag hulp vragen en hoeft niet alles alleen te doen. Fijn dat je al iets hebt geregeld iig. En proberen te blijven praten, met mensen die jij willen helpen en er voor je willen zijn. Misschien verdwijnt de buikpijn dan wel niet meteen, maar het gevoel dat er iemand is die naar je luistert en dat je er niet alleen voor staat, is ook al heel wat waard

Thx smurf wat herkenning is soms zo fijn. Ik heb zo vaak het gevoel de enige te zijn die zulke dingen doet en voelt.



Voor de opdracht is het eigenlijk hetzelfde probleem als met eten. Ik heb nog nooit normaal voor een camera gestaan, ik zorg ervoor dat ik niet gefilmd wordt. Ik ben zo bang om in te storten voor een volle collegezaal, op het onderwerp maar vooral door het hele cameragebeuren en dat dat dan ook nog opgenomen wordt.

Eigenlijk vind ik dit toch wel heel moeilijk. Dat een eigenlijk simpele opdracht en een paar grappig bedoelde opmerkinfen zo hard kunnen raken dat de balans weer wankelt en de beelden en gevoelens er weer even onafgebroken zijn. Ik functioneer er als vanouds doorheen. Heb vandaag boodschappen gedaan, gestudeerd, gebak gemaakt met jongste voor zijn verjaardagsfeest morgen, met hem gelachen het huis is op orde enzovoorts, maar ik voel me even heel erg klein en waardeloos. Het rare meisje met haar stomme maniertjes die alleen goed is als ze lief is.



Sorry