Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene

Dubbel

Smurf, allereerst een groot compliment voor je, omdat je de moed had om eerlijk te zijn daar. Keiknap! En zo fijn dat je een heldere uitleg hebt gekregen, dank je wel daarvoor want ook voor mij is dat verhelderend. Als ik het zo lees weet ik ook weer dat ik me eigenlijk de hele dag bang voel, in meerdere of mindere mate. Steeds alert. Doodvermoeiend.



En eigenlijk ook iets waar ik aan gewend ben, omdat het al zolang duurt dat het me niet eens opviel. Maar zelfs nu ik hier aan de pc zit voel ik me alert, omdat ik niet alleen thuis ben (man heeft vakantie). Alsof er elk moment weer wat kan gebeuren.



Bij mij was de basis al heel onveilig. Ik weet niet waar ik échte, diepe veiligheid kan vinden. Voel mij bij mijn therapeute nog het meest veilig, maar ook niet 100%. Altijd zit er ergens in mijn achterhoofd: oef, als ik maar niets fout doe of zeg, als ik nog maar mag blijven. Zelfs na al die tijd therapie bij haar.

Basisveiligheid en basisvaardigheden, hoe zou je daar aan kunnen werken, vraag ik me af. Ik vraag me serieus af of het ooit nog écht beter wordt met mij. Het zit zo diep al fout, al zo vanaf het prilste begin. De volle omvang en de impact begint eigenlijk pas de laatste tijd meer tot me door te dringen. Oh, er zijn dingen die beter gaan, ik klets tegenwoordig met iedereen, terwijl ik vroeger superverlegen was, ik deel mijn verhaal, mensen hebben er iets aan.. maar diep van binnen voel ik me nog steeds dat ongewenste kind dat voor iedereen voor het grijpen ligt.

@Msw: misschien is het niet begrijpelijk voor mensen die geen ptss hebben, maar ik begrijp jouw tekst woord voor woord. Ook al weet ik niet hoe het is om als kind je veilig gevoeld te hebben, ik kan me er wel een voorstelling van maken. Ik voel het niet, maar kan het me indenken. Ik werk dagelijks met kinderen die uit stabiele gezinnen komen en zie hoe onbevangen, veilig, vol vertrouwen, naief zij in het leven staan. Ik denk dat dat is zoals een kind zich hoort te voelen, altijd en overal. Niet op te hoeven passen voor gevaar, omdat er altijd mensen zijn die het kind beschermen.



Daarom kan ik me ook heel goed voorstellen dat het een heel groot verschil moet zijn voor jou, voor die vreselijk ingrijpende gebeurtenis. Van een totaal onbevangen kindertijd genieten en daar zomaar uitgepakt worden, dat lijkt me vreselijk.



Ik vind niet dat je het vaag en zweverig omschrijft, want ik begrijp het juist heel goed. Vooral het van jezelf afsluiten en niet terugkeren in je lijf.. Komt dat nu meer terug? Dissocieer je minder bijvoorbeeld? En weet je nog bewust hoe je je voelde als 10 jarige, voor het misbruik, die basisveiligheid en dat vertrouwen in mensen... lijkt me nl. een heel fijn gevoel Ohja, antwoorden mag altijd, maar is nooit verplicht he. Ik vind het interessant, voor mijn eigen proces, maar begrijp heel goed als je niet alles hier wilt en kunt delen. Je deelt hier nl. al waar ik zoveel aan heb.



@EV, dankjewel voor het compliment. Ik moet toegeven dat ik me daar ook best trots over voel en merk dat het een belangrijke stap voor mij was. Dat merk ik aan alles, net of ik wat in werking gezet heb. Hopen dat dat zo is en positief uitpakt, maar dat weet ik niet.



Ik herken jouw vragen, jouw onzekerheid. Vooral de belangrijkste vraag: als het vanaf het begin al mis ging, er geen veiligheid en vertrouwen was, kan dat ooit nog komen? In goede periodes denk ik dat het antwoord ja is, in slechte periodes geloof ik er niet in. De hulpverleners die ik hierover gesproken heb en spreek zijn het allemaal wel met elkaar eens dat ik dat op volwassen leeftijd nog kan ervaren en leren. Een basis kan krijgen, door een stabiele relatie nu, in het heden. Zij zeggen dat als ik nu vaak genoeg zie en ervaar dat iemand veilig en vertrouwd is, het kan helen. Ik hoop het zo, maar weet het dus niet zeker.



Want het is iets wat lastig is, heel lastig merk ik. Wat voor anderen natuurlijk is, hebben wij niet meegekregen. Aan de ene kant wordt van mij gevraagd me zo open te stellen dat ik veiligheid en vertrouwen bij iemand kan vinden. Aan de andere kant moet ik ook nog de volwassene zijn die onafhankelijk van anderen is en ook zonder een andere volwassene kan functioneren. Dus ik mag niet aan mijn vriend 'hangen' zoals een kind dat wel bij zijn ouders mag. Maar ik moet wel leren hem toe te laten en mij kwetsbaar op te stellen. Daar zitten natuurlijke grenzen denk ik, die anderen wel aanvoelen, maar ik niet.



Ik kan alleen iemand toelaten als diegene nooit meer bij me weggaat. Die zekerheid/garantie is er natuurlijk niet. Iemand kan weggaan door zichzelf, maar ook door ziekte of een ongeluk. Hoe kan ik dan iemand toelaten, als diegene ook zo weer kan wegvallen? Ik begrijp dat gedeelte nog niet zo goed, wil het wel leren en begrijpen en denk dat de therapie me daar wel bij kan helpen.



Hetzelfde lees ik bij jou, EV, die onzekerheid in contact met andere mensen. Vooral mensen die dichtbij staan, bij jou de therapeut, bij mij mijn vriend. Ik denk ook heel vaak; stel je voor dat ik iets verkeerds zeg of doe, dan gaat 'iedereen' bij mij weg en sta ik er weer alleen voor. Daarom pas ik me ook continu aan, wat helemaal niet goed is. Waar blijf ik zelf? Wie ben ik zelf? En de grootste overtuiging daarbij: als ik mezelf laat zien, zal iedereen mij in de steek laten. Want ik mag niet gezien worden.



Natuurlijk kan ik daaraan werken en dat heb ik al veel gedaan en zal ik nog meer gaan doen. Maar die sterke overtuigingen, zijn niet 1,2,3 uit te wissen.

Ik heb jullie gelezen. Wat een hoop herkenbaarheid weer. Heb het er warm van gekregen.

Continue alert zijn en angstig.

Het is afgesplitst en opgeborgen bij andere delen maar merk dat er door de delen wel altijd opgelet wordt en gescand.

Gescand op aanrakingen, onverwachte bewegingen, onverwachte gebeurtenissen. Ik merk het doordat zij (die angstige delen) van slag zijn. De ene dag heb ik er meer last van dan de andere dag. Kan ik er beter mee omgaan. Ligt er ook aan of er een ander volwassen deel is die dit kan blokken intern.

(misschien een wazig verhaal)

De ene dag kan ik beter doen tegen de omgeving alsof ik geen last heb van alle onverwachte en aanrakingen dan de andere dag.



Basisveiligheid.. Klinkt leuk maar wat als je je nergens veilig voelt? Ben wel benieuwd of je peut daar nog iets over gezegd heeft..

Mijne wil ook iets met veiligheid en ik kan daar steeds helemaal niks mee.

Wil steeds zeggen dat ik niet veilig ben maar weet niet waarom.



Mijn mobiel en als verlengde mijn laptop is ook "mijn veiligheid".

Schijnveilig maar ik ben er mee vergroeid. Herken dat dus wel. Vind het ook lastig als lief er in wil kijken. Weet ook niet goed waarom, er staat niets in wat niet gelezen mag worden maar vind het erg ingewikkeld. Is denk ik mijn wereld ofzo het enige dat echt van mij is..



MssW, je verhaal over het mais is heel helder. Goed verwoord ook.

Ik hoop dat je die werelden ooit kunt samenvoegen en die veiligheid van de eerste 10 jaar weer kunt gaan ervaren.



EV, je verhaal is herkenbaar. Hier ook vanaf t prilste begin helemaal fout. Ik vraag me vaak ook af of het ooit goed kan komen. Ik geloof daar niet in. Ik geloof er niet in dat ik me ooit veilig kan voelen of dat het beter word.

Wat jij schrijft herken ik. Ik ben wel "vooruit gegaan", ik praat met iedereen en deel mijn verhaal. Maar vanbinnen is alles nog steeds hetzelfde.





[knip] toch maar weg..

Ja, Unlundun, wat jij schrijft is zo herkenbaar. Ook het gedeelte dat het de ene dag beter gaat dan de andere dag en dat dat ligt aan hoe jij/je delen ermee om kunnen gaan, zo verschillend. Ik probeer er sinds kort achter te komen waarom de ene dag beter gaat dan de andere. Dan mogen de minder mooie dagen er nog wel zijn, maar weet ik dat ik op die dagen de lat laag voor mezelf mag leggen. Dat kan te maken hebben met hoe goed ik geslapen heb, welke gedachtes er bij het opstaan zijn, of mijn kleren lekker zitten, of er vreemde geluiden van buiten komen, etc, etc. Alles wat prikkels geeft, komt bij mij binnen als gevaar. Dus hoe meer prikkels, hoe zwaarder een dag. Als ik dat weet, kan ik er een beetje rekening mee houden misschien..



Mijn peut heeft gezegd dat mijn basisveiligheid zich wél kan ontwikkelen. Dat hoe mijn hersenen nu werken een gevolg is van jarenlang onveiligheid en stress. Maar mijn hersenen kunnen nieuwe verbindingen leggen volgen hem. Verbindingen die ervoor zorgen dat mijn 'bosbranden' (zie eerdere post) langzaam minder heftig worden, waardoor ik ervaar dat er minder gevaar om me heen is.



Momenteel is dat zwaar. Door therapie ben ik bewuster geworden van alle prikkels die ik als gevaar beschouw om mij heen. Eerder drukte ik alles weg, nu ga ik ermee aan de slag. Ik loop buiten met mijn vriend en benoem alles waar ik bang voor ben en praat er dan met hem over. Volgens de psychiater kan ik op die manier nieuwe verbindingen maken in mijn hersenen... ben benieuwd.



Ook zeer herkenbaar dat je niet wilt dat iemand in je computer kijkt. Hier precies hetzelfde. Mijn mobiel en pc zorgen voor schijnveiligheid, dat is van mij en komt niemand aan. Apart hoe dat werkt..



Unlundun, wat je als laatste schrijft is ook herkenbaar, maar ook heel heftig. Ik kan daar ook niets mee, maar triggert wel (heb het topic ook gelezen). Hier kun je altijd je verhaal kwijt, vind het knap en dapper van je dat je dat gedaan hebt!

Lieve dappere dames,



ik lees al een hele tijd hier mee, met vlagen, en ik wilde jullie nu gewoon even zeggen dat ik heel veel bewondering voor jullie heb. Jullie zijn stuk voor stuk sterke, moedige en dappere vrouwen.

Ik heb zelf ook een verleden, hoewel niet als kind, maar wel PTSS daardoor.

Ondanks dat sommige dingen dus anders zijn, herken ik wel erg veel.

Dus of ik hier 'mag' reageren weet ik niet, maar ik wilde dit dus even delen. En bemoedigende woorden voor jullie.

Nieuwe verbindingen in je hersenen.. ik hoop dat dat dan gebeurt via de EMDR die ik over wat weken ga doen, want anders weet ik het ook niet. Ik raak de gespannenheid binnenin niet kwijt, het gevoel dat er altijd gevaar dreigt. Ook al 'praat' ik tegen mezelf, probeer ik mezelf gerust te stellen. Dat komt niet over. Niet echt diep. Klinkt misschien allemaal vaag.



Dat van eigen spullen, eigen terrein afbakenen, dat herken ik ook heel erg. Mobieltje, pc, maar ook in huis. Eigenlijk wil ik het liefst een heel huis/woning voor mezelf alleen, en dat ik bepaal wie er wel of niet binnenkomt. Ik vind het al een inbreuk als iemand mij belt. Kom niet in mijn ruimte. Zo moeilijk om grenzen te voelen, of het nu letterlijk of figuurlijk is.

Vleugeltjes, natuurlijk mag je hier ook reageren.

@BS goed dat je bezig bent met uitzoeken. Hoop dat t je ver brengt.

Heb ook wel eens geprobeerd maar door geen contact met delen krijg ik daar geen zicht op.



@vleugeltjes, je bent welkom hier te schrijven hoor..



@EV Ik hoop ook dat die nieuwe verbindingen kunnen ontstaan.

Je klinkt niet vaag hoor. Snap je wel.

Je afbaken/eigen terrein verhaal is heel herkenbaar..

@Vleugeltjes: bedankt voor je berichtje, je bent hier altijd welkom!



@EV: zo herkenbaar. Ik wil ook mijn eigen ruimte/huis. Vriend en ik hebben al besloten dat ik in ons toekomstige huis een eigen kamer krijg. Die heb ik hard nodig! Is er ook ruimte voor zoiets in jullie huis?



Wat je schrijft, zet mij aan het denken. Heeft dit stukje met grenzen bewaken te maken? Ik weet het antwoord nl. niet. Ik vind het ook vervelend als er mensen in mijn huis komen of als ze mij bellen. Ik laat het wel toe, maar het kost mij moeite.



Afgelopen periode ben ik erachter gekomen dat dat i.i.g. te maken heeft met controle hebben. Als ik naar iemand anders toe ga of bel, heb ik de controle. Komt er iemand bij mij, dan voel ik me overgeleverd. Ik leer nu heel langzaam dat ik dan nog steeds iets te zeggen heb, ook als iemand in mijn ruimte (huis bijv.) komt. Ik kan dit helaas nog niet toepassen... voel me soms gevangen in mijn eigen huis als er visite is, zo stom.



Bij mij heeft het ook te maken met de schijn ophouden, het doen alsof en de geheimen. Dat het niet goed met mij gaat, dat hoeft niet iedereen te weten. Dus komt er iemand langs, dan kost mij dat bergen met energie. Dan moet ik van mezelf geweldig zijn..



Maar misschien heeft het inderdaad ook met grenzen bewaken te maken. Voelt alsof dat klopt, maar ik begrijp het nog niet zo goed.



Ik hoop ook heel hard voor je mee, lieve EV, dat emdr je ver brengt en erg gaat helpen.



@Unlundun: ik begrip dat het moeilijk is dat uit te zoeken als je delen niet met elkaar communiceren bijv. Dat is zo vreselijk moeilijk bij dissocieren.. Mag ik je wat vragen? Als je hier typt, typt dan altijd hetzelfde deel of lees je later ook wel iets terug wat je niet meer kunt herinneren? Dat laatste heb ik nl. en vind ik erg moeilijk.

Smurf, sterkte met alles (ik zag net je topic). Ja, hier in huis heb ik de zolder, ook als slaapruimte. Echt helemaal mijn ruimte. Toch is het niet genoeg. Hij heeft nu vier weken vakantie, waarvan er drie om zijn, en ik krijg het benauwder en benauwder. Ik voel steeds duidelijker de leegte in onze relatie.. en hij is maar aan het klussen en vermaakt zich prima, en ondanks dat ik hier al vaker over heb gepraat steekt hij zijn kop in het zand en 'is het mijn probleem'. Hij heeft geen problemen!

Ik reageer later uitgebreid..



@BS, ja ik lees regelmatig dingen van "mezelf" op internet terug waarvan ik denk jeetje...

Ik dacht dat hier redelijk ik altijd typte maar blijkbaar gaat me dat ook nog wel eens mis.

Het is ook logisch want ik mis echt achterlijk veel tijd op een dag..

@ Elmervrouw, unlundun en blauwesmurf27, dank jullie wel.



Zoals ik al schreef lees ik veel herkenning. Ik ben in therapie, en dat is zwaar, vooral omdat er nu e.e.a. 'open' ligt. In therapie komt er afentoe, heel voorzichtig een stukje los.

Voorzichtig en in stapjes omdat het anders te snel gaat en ik heel sterk reageer op triggers, hoe klein ze ook zijn. Het gevoel blijft ook lang hangen.

Het continue alert en angstig zijn komt me bekend voor. Er is geen moment dat ik me echt ontspannen voel. Altijd alles aan het scannen. Ook onbewust.



Het liefst zou ik alles vergeten, maar dat lukt me niet. Het komt terug, ongevraagd en ongewild. Ik vraag me soms af of het net zo heftig was als ik alles 'dicht' had gelaten en er nooit over zou praten. Wat ik in het dagelijks leven ook absoluut niet doe trouwens. Als ik er minder actief mee zou zijn dus.



@Elmervrouw, heel veel sterkte met EMDR.

@Vleugeltjes: dank je wel.

@EV: wel fijn dat je thuis de zolder hebt, die helemaal voor jou is. Ik kan heel goed begrijpen dat dat voor nu niet genoeg is, als je man 4 weken ook thuis is. Hebben die gevoelens en gedachtes die je in je post schreef over je relatie te maken met de relatie of komt het nu door de vakantie? Met andere woorden: als man straks weer aan het werk is, gaat het dan weer beter met jou? Of komen jullie relatieproblemen extra aan het licht door deze vakantie? Ik bedoel ook; is het echt een probleem dat al langer speelt of komt het door de vakantie? Wat het ook mag zijn, het is en blijft moeilijk.. Dikke knuffel voor jou!



Lijkt me trouwens heel moeilijk om te horen dat het jouw probleem is en niet de zijne. Ergens klopt dat natuurlijk, maar de kop in het zand steken lijkt me daar geen oplossing voor. Mijn vriend geeft ook altijd aan dat het mijn problemen zijn, maar dat ik daar niet zelf voor gekozen heb. Dat idee maakt me vaak verdrietig, want ik ben heel hard voor mezelf, terwijl ik er idd ook niet voor gekozen heb. Maar wij moeten er wel mee leren leven. Mijn vriend zoekt handvatten om ermee om te gaan, lukt jouw man dat ook?



@Unlundun: lastig dat je zoveel tijd mist op een dag, eng idee. Ik kom er meer en meer achter dat ik ook veel mis en veel dingen verkeerd hoor en/of begrijp. Ook het typen hier, gaat soms helemaal langs mij heen. Helpt jouw therapie je een stukje om minder tijd kwijt te raken of is het daar niet op gericht?



@Vleugeltjes: ik begrijp jouw vraag over alles dicht laten en er nooit over praten, maar voor mij was dat geen oplossing. Op de een of andere manier wil het toch naar buiten en zullen je lichaam en geest signalen afgeven. Vergeten kan ik niet, ermee leren leven is dan de beste optie



Een vriend van mij zei daarover een keer: als iemand een auto ongeluk meemaakt, zegt de omgeving toch ook niet dat die persoon dat maar snel weer moet vergeten. Het wordt heel normaal gevonden om daar bij stil te staan, over te praten, etc. Op die manier kun je het goed verwerken en een plaatsje geven. (ook niet in alle gevallen, sommige mensen krijgen bijv. ptss door auto ongeluk, maar dat terzijde). En dan is het ook klaar.



Die kans heb ik nooit gehad, om erover te praten of het een plaatsje te geven. Nu wel, maar nu is het een stuk lastiger.



Hier is de rust even terug, afgelopen 3 dagen gingen 'goed'.

Gisteravond had ik wel een dissociatiemoment en heb toen hele gemene dingen gezegd tegen mijn vriend (hoor ik dan achteraf, ik weet er niks van). Dat vind ik heel moeilijk en vooral heel erg rot voor mijn vriend Ben daardoor ook soms bang voor mezelf, dat ik dat soort dingen doe en er niks meer vanaf weet, bah.

Hé, dat is rottig, Smurf. Hoe ging je vriend ermee om? Wel fijn dat de afgelopen dagen rustiger waren. Heb je nu meer in de gaten wanneer het getriggerd-zijn begint op te lopen?



Relatieproblemen zijn er al langer inderdaad, maar de vakantie thuis doet er geen goed aan. Ik merk dat ik vaak zelfs geen zin meer heb om antwoord te geven op zijn talloze huis-, tuin- en keukenopmerkingen, of zelfs maar als hij hier even de kamer binnenkomt. Teken dat ik even weg moet gaan; dat heb ik dan vanmiddag ook gedaan. Zo fijn dat ik dan tegenwoordig mijn toevlucht kan zoeken in de huiskamer (vrijw.project waar ik gastvrouw ben).



Gisteravond wel een goed gesprek gehad trouwens; naar aanleiding van mijn vraag waarom zijn vorige relatie (en de mijne) was stukgelopen. Daar hebben we het vaker over gehad, maar nu zag ik zo helder dat wat toen speelde, nu weer speelt. Van zijn kant dan. Van mezelf heb ik het allang helder wat de problemen veroorzaakt. Hij leek er nu eindelijk iets meer voor open te staan dat zijn aandeel wel degelijk ook invloed heeft. Ik heb hem gezegd dat, als hij daar niets aan doet, deze relatie op dezelfde manier eindigt als zijn vorige, en dat hij dan wéér niet snapt waarom precies. Dit alles is nog los van de bagage die we beide meebrachten (tja, geen frisse twintigers meer, maar heel wat ouder).

Ja, was wel rottig, EV. Maar sinds het gesprek wat ik heb gehad met de psychiater, waar vriend bij was, gaat het een klein beetje beter. Gisteren vertelde vriend nog hoe trots hij op me is hoe ik er nu mee omga. Ik ben nu open over mezelf en vertel wat er in mij omgaat. Dat is lastig, maar ik merk dat er daardoor veel meer begrip is tussen ons en dat is zó belangrijk.



Ik heb helaas nog geen idee waarom ik soms door 3 triggers totaal van de kaart kan zijn en soms rustig kan blijven. Gisteren voelde ik de onrust ook weer opbouwen in mijn lichaam op een gegeven moment. Dus ik ging hardlopen, thee drinken, douchen met lavendelolie, een puzzel maken, etc. Niks hielp en dat is mijn hele probleem. Ik weet niet hoe ik die opgebouwde spanning weer kwijt kan raken. Het blijft in mijn lichaam en hoofd zitten, grrr Vandaag weer sessie bij de haptonoom, hopen dat dat me weer een stukje verder brengt.



Wat knap van jou dat je 's middags even uit de situatie en spanningen gestapt bent Vier weken op elkaars lip zitten kan erg vervelend zijn en het is dan fijn dat je even iets anders hebt. Ook goed dat je vrijwilligerswerk doet, gastvrouw zijn klinkt ook erg gezellig en leuk... Heb je veel leuke gesprekken met mensen of moet ik me er iets anders bij voorstellen?



Het laatste wat je schrijft is ontzettend mooi. Wat goed dat jullie zo'n goed gesprek gehad hebben! Hopelijk verandert dat ook iets op een constructieve wijze

Nou helaas, ik ben weer terug bij af. Gisteravond een klein voorvalletje, en hij reageert weer precies hetzelfde als altijd: ontkennen/draaikonten en mij het idee geven dat ik overdrijf en er van alles bij haal wat niet relevant is - terwijl ik zie wat ik zie, echt gewoon feiten dus geen eigen invulling.



Kortom, weer een hele discussie, en ik maar weer uitleggen en uitleggen totdat ik keikapot en doodmoe was. Maar het is zo'n gevoel van vechten tegen de bierkaai, ik kan deze relatie niet in mijn eentje redden. Als hij niets wil inzien als het maar over zichzelf gaat, dan werkt het niet. En dat na wat ik dacht dat een goed gesprek was. Wat een tegenvaller.



Gelukkig is ie nu weg met de auto (voor beurt) en ga ik straks naar een vriendin. Ik ben het zo zat. Dit gaat eigenlijk al jarenlang zo. En ik maar hopen dat er iets verandert of verbetert. Ik ben hier de enige die aan zichzelf werkt, daar komt het op neer. Mijn eigen valkuilen heb ik maar al te goed door. En daar werk ik aan, en ben ik ook eerlijk over. Ik ben veel veranderd de afgelopen jaren, door therapie en gebeurtenissen die erin gehakt hebben, dat alles heb ik opgepakt - maar hij niet, hij is nog steeds dezelfde. En hij ziet het niet, hij wil het niet zien, ondanks alle uitleg. Ik ben het uitleggen zat. Ik ben zijn therapeut niet. Of zijn moeder.



Sorry, moest even afreageren. Niet quoten graag.

Smurf, ik heb ook geen idee waarom de ene keer triggers harder binnenkomen dan de andere keer. Of waarom het dan zo opbouwt. Heb er zelf ook last van. Geen tips helaas, maar het klinkt alsof je er al heel goed mee bezig was gisteren, door de dingen die je ging doen om je eruit te halen (ook al hielp het deze keer dan minder of niet).



Ik vind het trouwens wel top van je vriend, dat hij dat uitspreekt naar jou. Dat heb ik hier nou nog nooit gehoord. Hij vindt alles maar vanzelfsprekend, terwijl het eigenlijk een wonder is dat ik hier nog zit. Pfff.

Ha allemaal,



Heb een tijd geleden hier geschreven en ondertussen therapie opgepakt en daar horen ook een aantal sessies EMDR bij. Die helpen wonderwel heel goed.



Niet dat ik het verleden achter me kan laten en tralala hopsasa, maar die zaken waar ik het over heb gehad - me onzichtbaar voelen, niet gewenst, niet belangrijk, die voelen nu anders.



Ik ben nog niet klaar en er in hoe mijn leven in elkaar zit niets veranderd, maar ik ben wel anders met zaken aan het omgaan. En daardoor is de impact van zaken anders. Voelt het lichter.



Maar heb nog steeds wel moeite met het stempel PTSS. Vooral als ik jullie verhalen lees en de zaken waar jullie allemaal mee te maken hebben en nog hebben.

Vind jullie zo'n inspiratiebron!

Me onzichtbaar voelen, niet gewenst, niet belangrijk; dat zijn bij mij ook grote triggers. Ik heb ze op mijn lijstje erbij genoteerd (bij de andere triggers waar ik me te erg voor schaam dat ik er hier over zou durven schrijven). Ik kan me alleen niet zo goed voorstellen hoe je daar aan zou moeten werken in de EMDR. Laat ik nu maar gewoon zeggen dat ik onwijs opzie tegen de hele EMDR.



Smurf, en anderen, hoe gaat het?

@BS je zegt eng idee dat zoveel tijd kwijt zijn maar het is iets dat ik gewend ben en het is zoals het is. Voel er niet zoveel bij.

Vind het soms alleen wel vervelend als ik het idee krijg dat het door mn vingers glipt, er nare dingen gebeuren.

Therapie is gericht op trauma verwerking. Zit nu weer in opstart fase. Vorige had geen mogelijkheden meer om me te helpen.

Wel een fijn persoon maar weinig verstand van dis.

Die ik nu heb heeft vaker dis-behandeling gedaan.



@EV, rottig dat het zo gaat. Wil hij niet een keer mee naar je peut of vind jij dat naar?

Relaties blijven toch een lastig punt denk ik. Op zich heb ik een fijne relatie, maar het is geen relatie waarin er veel gepraat wordt. Praten doe ik met anderen en aangezien ik daar niet goed in ben is dat heel erg beperkt. Sinds ik geen therapie meer heb heb ik twee vriendinnen die eveneens een verleden hebben waarmee ik het er weleens over heb, verder is het 'geen onderwerp'. Dus soms als ik iets echt kwijt wil zoek ik het forum op en nog vaker ga ik studeren. Dat is mijn 'beste' manier om met dingen om te gaan: druk bezig zijn. Sinds ik weer ben gaan studeren heb ik het gewoon echt druk. Werk, studie, vrijwilligerswerk, gezin, sociaal leven. Voor mij werkt dat het beste, gewoon doorgaan. Al weet ik ook dat dat makkelijk gezegd is hoor, ik heb dat ook een tidj niet gekund, maar sinds de traumatherapie is afgesloten kan ik het wel weer. Ik heb altijd gefuctioneerd, maar ik ben nu van de automatische piloot af en dat is wel heel fijn.

@EV: och, wat naar dat jullie dinsdagavond zo'n discussie gehad hebben... Ik snap heel goed dat je dan het gevoel krijgt terug bij af te zijn. Maar is dat ook zo? Ik ken jullie situatie natuurlijk helemaal niet, maar wat jij opschrijft haal ik wel wat dingen uit.



Je zegt bijv. dat hij hetzelfde als altijd reageert. Dat is eigenlijk heel logisch toch? Iemand heeft geleerd op een bepaalde manier te reageren. Ondanks jullie goede gesprek van eerder, kan je man dat niet gelijk toepassen. Dat is heel frustrerend, want ontkennen, alles erbij halen en de ander het gevoel geven dat die overdrijft, zijn geen leuke gedragingen en al helemaal niet als jij de insteek hebt van een normaal, gelijkwaardig gesprek. Heb je dit naar hem kunnen benoemen, staat hij hier open voor? Vaak heeft iemand zelf namelijk niet door hoe hij/zij overkomt. Terwijl het jou zo erg kan raken juist



Ik zou het dus niet gelijk als een tegenvaller zien. Jullie gesprekken zullen heus wel wat teweegbrengen bij hem, maar vaak duurt het even totdat het landt. Of iemand moet het zo vaak zeggen, totdat het kwartje valt. Heel knap van jou dat je blijft praten en uitleggen!



Is je man iemand die zegt dat het altijd allemaal aan een ander ligt en zijn eigen aandeel nooit ziet, of speelt dat alleen in jullie gesprekken een rol? Want in je eerdere bericht gaf je wel aan dat hij wél in kon zien dat hij ook een aandeel in situaties heeft gehad en open stond voor verandering. Maar dat is heel confronterend, dat weten wij beiden. Voor hem zal dat dus ook niet zo makkelijk zijn, maar misschien doet hij wel zijn best, net als jij? Jij zegt dat hij het niet wil zien, maar soms kan hij het misschien ook niet zien? En dat vraagt inderdaad veel van jou, omdat steeds weer aan te geven en uit te leggen..



Ben jij goed in aangeven wat je van je man verwacht en als iets je raakt in het gesprek, geef je dat dan ook aan, benoem je die dingen? Hebben jullie al eens samen gepraat met een professional of ga jij altijd alleen naar therapie?



Ik kan me zo goed voorstellen dat je het soms zo zat bent, je hebt zoveel mee moeten maken en nu loopt alles nog niet altijd even soepel. Terwijl je zo je best doet, lees ik uit al je posts. Knap dat je vol blijft houden. Het is indd een wonder dat je hier nog zit, maar wel een erg mooi wonder! Ik hoop dat je dat zelf ook zo kunt zien.



Ook heel logisch dat je zo opziet tegen de EMDR. Mij hielp het om goed voor ogen te houden waarvoor ik het deed, de doelen die ik ermee wilde bereiken. Heb jij die duidelijk met je therapeut?



Wat betreft het verhaal over de triggers: denk dat veel mensen met ptss dat (helaas) herkennen. Ik heb een hele goede sessie gehad met mijn haptonoom godzijdank. Want ik liep toch wel vast. Mijn psycholoog maar zeggen dat ik moest gaan hardlopen en douchen en blabla, het hielp niks.



Mijn haptonoom zei juist dat ik het lichaam daardoor nog meer belastte. Volgens haar (en ik kan me daar sterk in vinden) heeft bij mij veel te maken met overgave. Ik durf niet toe te geven aan mijn gevoelens en wat mijn lichaam mij aangeeft. Daar ben ik gewoon ontzettend bang voor.



Komende periode ga ik bij paniek proberen even rustig te zitten of liggen. Tenzij de paniek zo groot is, dan eerst even rustig lopen en daarna proberen te liggen. Dan komt het lichaam even tot rust en ik moet toch gaan proberen het over me heen te laten komen.. Heel lastig.



@Annapicobella: fijn zo'n positief bericht en fijn voor je dat de therapie zo goed werkt!



EMDR heeft bij mij o.a. geholpen dat ik me niet meer schuldig voel en weer in het donker naar buiten durf.



@Unlundun: ja voor jou is het wrss zo vanzelfsprekend dat je veel tijd kwijt bent, ik begrijp dat je daar dan niet zoveel bij voelt. Meer lijkt het of het voor jou een feit is en iets dat al heel lang bij je hoort.. Hopelijk hoort het er op een dag niet meer bij, hoe fijn zou dat zijn. Therapie gericht op traumaverwerking kan daar zeker aan bijdragen. Ook heel goed dat je een deskundige hebt die je helpt. Merk je zelf al dat het je helpt bij dingen, merk je al wat verandering door de therapie of is het daar nog te vroeg voor?