Seks
alle pijlers
13 jaar huwelijk, saai seksleven
woensdag 12 november 2014 15:16
Hallo allemaal,
Ik stel de vraag hier maar, in de hoop dat er veel vrouwen meelezen. Maar reacties van mannen zijn ook welkom.
En de vraag is: wat moet ik doen?
Ik ben heel gelukkig getrouwd met een lieve, knappe vrouw. We hebben 2 kinderen (6 en 8 jaar) en een mooi leven samen. Mijn vrouw is een zorgzaam en verantwoordelijk type. Zij verdient de meeste poet, ik doe naast mijn halve baan veel in het huishouden. En dat vind ik prima, want ik ben een speelse vader en ben graag met mijn kinderen.
Maar zoals ik al in de titel aangaf, er wringt al vele jaren iets in ons seksleven. De eerste paar maanden van onze relatie was er niets aan de hand, maar heel geleidelijk aan werd het minder sprankelend. Misschien ook wel logisch als de verliefdheid er langzaam af gaat. Dat is overigens iets dat ik al met eerdere vriendinnen ook heb meegemaakt. Kinderen gaven vervolgens de bekende dip in het seksleven, wat we daarna weer hebben opgepakt. We doen het nu ongeveer een keer in de week.
Het probleem waar ik mee zit is dat de seks nu voorspelbaar en saai is geworden. We hebben hier al meerdere malen goed over gesproken, maar de conclusie die we naar elkaar uitspreken is telkens weer dat dit het nou eenmaal is en dat we het er mee moeten doen. Mijn vrouw zegt niet te kunnen veranderen.
Laat me de saaiheid toelichten: we doen het altijd op zaterdagavond. Mijn vrouw is erg gereguleerd en van de agenda enzo, en op zaterdag is er tijd voor seks. Soms maak ik aanstalte zomaar op een woensdag (doe eens gek) en dan wordt er een beetje lacherig op gereageerd, alsof ze de avances waardeert als compliment, maar verder geen tijd/zin heeft om er op in te gaan. Ander voorbeeld; de seks zelf is routineus. Zelfde standjes, volgorde etc. Op zich vind ik dit niet zo'n probleem, want het is lekker. Dat vind zij overigens ook, want ze wordt wel redelijk makkelijk geil en komt ook meestal wel een keer of vijf klaar. De saaiheid zit hem er in dat ik altijd het initiatief toon. Ik ben degene die telkens weer voorstelt om van standje te wisselen, of die vraagt waar ze zin in heeft.
Ik ben van nature een creatief en impulsief mens. Ik kan makkelijk gek doen, plagen, uitdagen of zomaar ineens een rol spelen. Helaas verschillen we hierin als dag en nacht. Als ik haar vraag om eens gek te doen komt er helemaal niets uit. Niets. Behalve een blik op oneindig en dan een schamper lachje omdat ze zich schaamt of er gewoon geen raad mee weet. Ik heb wel eens gevraagd om wat impulsiviteit van haar kant, ook buiten het bed, maar zoals ik al eerder zei: wat er niet in zit komt er ook niet uit. Ze vindt dat zelf overigens niet leuk, ik geloof dat ze best wat impulsiever in bed zou willen zijn.
Als laatste is er de verleiding, of liever de afwezigheid ervan. Ze heeft nog nooit in ons samenzijn mij seksueel verleid. Ik bedoel dus: zinspelen op seks, mij opgeilen door bijvoorbeeld zichzelf te betasten, of door met haar kont te draaien, borsten tegen me aan te drukken, of verzin maar wat. Nog nooit. Haar seksualiteit uit ze enkel in reactie op mijn avances, nooit-never-niet zomaar uit zichzelf. Ik kan me in dit kader nog een moment herinneren dat erg veel pijn deed, en dat dit illustreert. We zaten thuis bij vrienden naast elkaar op de bank, ik voor op de rand en zij leunend tegen de rugleuning. Tijdens het praten aait ze me ineens over mijn rug en ik voel een golf van verliefdheid: dat heeft ze nog nooit zomaar gedaan! Maar de ontnuchterende mededeling of ik even de nootjes wilde aangeven, onthulde haar werkelijke intentie achter deze 'liefkozing'. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat ik eigenlijk nooit zomaar wordt aangeraakt (of noem het 'verleid'), en dat achter de simpelste aanrakingkjes altijd een praktische overweging zit. Nooit een seksuele. Dat deed erg veel pijn.
Zoals ik al zei hebben we het hier vaak over gehad. Als we geen kinderen zouden hebben dan zou het hierop waarschijnlijk al zijn stukgelopen. We zijn mensen die goed praten, er samen uit proberen te komen en concrete vervolgstappen proberen te formuleren. We houden van elkaar en hebben allebei de intentie om hier aan te werken. Echter, deze cyclus (van opbouwende frustratie tot een goed gesprek) herhaalt zich nu al weer voor de vijfde of zesde keer, en ik heb er eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen meer in. Alle mooie intenties ten spijt. En vooral ook in sterk contrast met hoeveel ik van haar hou. Een relatietherapeut zou hier niet veel aan kunnen toevoegen, omdat we dus al vaak goed en diepgaand hebben gepraat en het probleem niet ligt aan de intentie, maar eigenlijk simpelweg neerkomt op onveranderlijke karakterverschillen.
MAAR: ik ben een man en ik heb zo mijn lusten. Ik ga graag met vrienden de stad in naar een cafe of club, en ik flirt graag met vrouwen. Ik maak dus ook regelmatig mee dat ik mezelf moet manen trouw te blijven aan mijn vrouw. Dat is enkele keren niet gelukt (jaren geleden), en toen heb ik met iemand gezoend. Gelukkig wist ik erger te voorkomen, maar de verleiding is haast onhoudbaar groot. Een dame die ik jaren geleden heb leren kennen is nogal voortvarend en flirt af en toe met me over Whatsapp. Ze gaat nogal ver en stuurt zeer seksueel getinte berichjtes (en foto's, etc.) om mij zover te krijgen. Elk jaar weer. Ik vind dit om alle voorgenoemde redenen verschrikkelijk opwindend, maar ik heb me voorgenomen om niet vreemd te gaan. En dat weet ze ook, maar ze grapt dan 'op een dag lukt het me wel'. Dit is natuurlijk een recept voor frustratie.
En die frustratie is echt niet leuk. Het is een killer, zowel voor het wankele seksleven met mijn vrouw, als voor alle andere aspecten van mijn bestaan. Ik wil niet ontrouw zijn, maar ik heb een sterke behoefte aan 'gewild' zijn. Ik zit er mee in mijn maag dat de ideale sekspartner niet mijn vrouw is. Ik heb al vaak lopen fantaseren over mogelijke manieren om dit op te lossen. Een open relatie, heimelijk vreemdgaan, uitmaken... maar geen van allen lijken me realistisch. Ik wil niemand kwetsen, maar pijnig daarmee mijzelf.
Wat zouden jullie in dit geval doen?
Ik stel de vraag hier maar, in de hoop dat er veel vrouwen meelezen. Maar reacties van mannen zijn ook welkom.
En de vraag is: wat moet ik doen?
Ik ben heel gelukkig getrouwd met een lieve, knappe vrouw. We hebben 2 kinderen (6 en 8 jaar) en een mooi leven samen. Mijn vrouw is een zorgzaam en verantwoordelijk type. Zij verdient de meeste poet, ik doe naast mijn halve baan veel in het huishouden. En dat vind ik prima, want ik ben een speelse vader en ben graag met mijn kinderen.
Maar zoals ik al in de titel aangaf, er wringt al vele jaren iets in ons seksleven. De eerste paar maanden van onze relatie was er niets aan de hand, maar heel geleidelijk aan werd het minder sprankelend. Misschien ook wel logisch als de verliefdheid er langzaam af gaat. Dat is overigens iets dat ik al met eerdere vriendinnen ook heb meegemaakt. Kinderen gaven vervolgens de bekende dip in het seksleven, wat we daarna weer hebben opgepakt. We doen het nu ongeveer een keer in de week.
Het probleem waar ik mee zit is dat de seks nu voorspelbaar en saai is geworden. We hebben hier al meerdere malen goed over gesproken, maar de conclusie die we naar elkaar uitspreken is telkens weer dat dit het nou eenmaal is en dat we het er mee moeten doen. Mijn vrouw zegt niet te kunnen veranderen.
Laat me de saaiheid toelichten: we doen het altijd op zaterdagavond. Mijn vrouw is erg gereguleerd en van de agenda enzo, en op zaterdag is er tijd voor seks. Soms maak ik aanstalte zomaar op een woensdag (doe eens gek) en dan wordt er een beetje lacherig op gereageerd, alsof ze de avances waardeert als compliment, maar verder geen tijd/zin heeft om er op in te gaan. Ander voorbeeld; de seks zelf is routineus. Zelfde standjes, volgorde etc. Op zich vind ik dit niet zo'n probleem, want het is lekker. Dat vind zij overigens ook, want ze wordt wel redelijk makkelijk geil en komt ook meestal wel een keer of vijf klaar. De saaiheid zit hem er in dat ik altijd het initiatief toon. Ik ben degene die telkens weer voorstelt om van standje te wisselen, of die vraagt waar ze zin in heeft.
Ik ben van nature een creatief en impulsief mens. Ik kan makkelijk gek doen, plagen, uitdagen of zomaar ineens een rol spelen. Helaas verschillen we hierin als dag en nacht. Als ik haar vraag om eens gek te doen komt er helemaal niets uit. Niets. Behalve een blik op oneindig en dan een schamper lachje omdat ze zich schaamt of er gewoon geen raad mee weet. Ik heb wel eens gevraagd om wat impulsiviteit van haar kant, ook buiten het bed, maar zoals ik al eerder zei: wat er niet in zit komt er ook niet uit. Ze vindt dat zelf overigens niet leuk, ik geloof dat ze best wat impulsiever in bed zou willen zijn.
Als laatste is er de verleiding, of liever de afwezigheid ervan. Ze heeft nog nooit in ons samenzijn mij seksueel verleid. Ik bedoel dus: zinspelen op seks, mij opgeilen door bijvoorbeeld zichzelf te betasten, of door met haar kont te draaien, borsten tegen me aan te drukken, of verzin maar wat. Nog nooit. Haar seksualiteit uit ze enkel in reactie op mijn avances, nooit-never-niet zomaar uit zichzelf. Ik kan me in dit kader nog een moment herinneren dat erg veel pijn deed, en dat dit illustreert. We zaten thuis bij vrienden naast elkaar op de bank, ik voor op de rand en zij leunend tegen de rugleuning. Tijdens het praten aait ze me ineens over mijn rug en ik voel een golf van verliefdheid: dat heeft ze nog nooit zomaar gedaan! Maar de ontnuchterende mededeling of ik even de nootjes wilde aangeven, onthulde haar werkelijke intentie achter deze 'liefkozing'. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat ik eigenlijk nooit zomaar wordt aangeraakt (of noem het 'verleid'), en dat achter de simpelste aanrakingkjes altijd een praktische overweging zit. Nooit een seksuele. Dat deed erg veel pijn.
Zoals ik al zei hebben we het hier vaak over gehad. Als we geen kinderen zouden hebben dan zou het hierop waarschijnlijk al zijn stukgelopen. We zijn mensen die goed praten, er samen uit proberen te komen en concrete vervolgstappen proberen te formuleren. We houden van elkaar en hebben allebei de intentie om hier aan te werken. Echter, deze cyclus (van opbouwende frustratie tot een goed gesprek) herhaalt zich nu al weer voor de vijfde of zesde keer, en ik heb er eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen meer in. Alle mooie intenties ten spijt. En vooral ook in sterk contrast met hoeveel ik van haar hou. Een relatietherapeut zou hier niet veel aan kunnen toevoegen, omdat we dus al vaak goed en diepgaand hebben gepraat en het probleem niet ligt aan de intentie, maar eigenlijk simpelweg neerkomt op onveranderlijke karakterverschillen.
MAAR: ik ben een man en ik heb zo mijn lusten. Ik ga graag met vrienden de stad in naar een cafe of club, en ik flirt graag met vrouwen. Ik maak dus ook regelmatig mee dat ik mezelf moet manen trouw te blijven aan mijn vrouw. Dat is enkele keren niet gelukt (jaren geleden), en toen heb ik met iemand gezoend. Gelukkig wist ik erger te voorkomen, maar de verleiding is haast onhoudbaar groot. Een dame die ik jaren geleden heb leren kennen is nogal voortvarend en flirt af en toe met me over Whatsapp. Ze gaat nogal ver en stuurt zeer seksueel getinte berichjtes (en foto's, etc.) om mij zover te krijgen. Elk jaar weer. Ik vind dit om alle voorgenoemde redenen verschrikkelijk opwindend, maar ik heb me voorgenomen om niet vreemd te gaan. En dat weet ze ook, maar ze grapt dan 'op een dag lukt het me wel'. Dit is natuurlijk een recept voor frustratie.
En die frustratie is echt niet leuk. Het is een killer, zowel voor het wankele seksleven met mijn vrouw, als voor alle andere aspecten van mijn bestaan. Ik wil niet ontrouw zijn, maar ik heb een sterke behoefte aan 'gewild' zijn. Ik zit er mee in mijn maag dat de ideale sekspartner niet mijn vrouw is. Ik heb al vaak lopen fantaseren over mogelijke manieren om dit op te lossen. Een open relatie, heimelijk vreemdgaan, uitmaken... maar geen van allen lijken me realistisch. Ik wil niemand kwetsen, maar pijnig daarmee mijzelf.
Wat zouden jullie in dit geval doen?
vrijdag 14 november 2014 21:25
quote:Suzy65 schreef op 13 november 2014 @ 13:59:
[...]
Ik denk dat meisjes/vrouwen nog steeds meer worden aangespoord (opvoeding, maatschappij) om niet sletterig te zijn, maar om andere kwaliteiten gewaardeerd worden dan hun seksuele vermogens. Tenminste willen ze een bestendige relatie en een gezin, status in hun werk, enz, dan worden andere kwaliteiten "beloond" dan haar seksuele ervaring en behoeften. Die dubbele moraal bestaat nog steeds. Alleen moet ze dat nu wel kunnen (plezier en zich overgeven aan seksuele en intieme behoeften, als die relatie en liefde er eenmaal is. Ik denk dat veel vrouwen nog aangeleerd wordt dat je dat onderdrukt, en je richt op "belangrijker" dingen als opleiding, studie, geld verdienen, organisatorische kwaliteiten, uiterlijk, kleding, eigen sociaal leven, sporten, verantwoorde maaltijden, orde en regelmaat in je gezin, enz.Helemaal mee eens. Jammer dat dat zo is, de balans tussen man en vrouw ligt volgens mij nog steeds niet goed. Het zou mooi zijn als (meer) vrouwen zich vrijer voelen te zien wie ze zijn.
[...]
Ik denk dat meisjes/vrouwen nog steeds meer worden aangespoord (opvoeding, maatschappij) om niet sletterig te zijn, maar om andere kwaliteiten gewaardeerd worden dan hun seksuele vermogens. Tenminste willen ze een bestendige relatie en een gezin, status in hun werk, enz, dan worden andere kwaliteiten "beloond" dan haar seksuele ervaring en behoeften. Die dubbele moraal bestaat nog steeds. Alleen moet ze dat nu wel kunnen (plezier en zich overgeven aan seksuele en intieme behoeften, als die relatie en liefde er eenmaal is. Ik denk dat veel vrouwen nog aangeleerd wordt dat je dat onderdrukt, en je richt op "belangrijker" dingen als opleiding, studie, geld verdienen, organisatorische kwaliteiten, uiterlijk, kleding, eigen sociaal leven, sporten, verantwoorde maaltijden, orde en regelmaat in je gezin, enz.Helemaal mee eens. Jammer dat dat zo is, de balans tussen man en vrouw ligt volgens mij nog steeds niet goed. Het zou mooi zijn als (meer) vrouwen zich vrijer voelen te zien wie ze zijn.
Snel internet vraagt niet per se om een snelle mening
vrijdag 14 november 2014 21:47
quote:Suzy65 schreef op 13 november 2014 @ 13:59:
[...]
Ik denk dat meisjes/vrouwen nog steeds meer worden aangespoord (opvoeding, maatschappij) om niet sletterig te zijn, maar om andere kwaliteiten gewaardeerd worden dan hun seksuele vermogens. Tenminste willen ze een bestendige relatie en een gezin, status in hun werk, enz, dan worden andere kwaliteiten "beloond" dan haar seksuele ervaring en behoeften. Die dubbele moraal bestaat nog steeds. Alleen moet ze dat nu wel kunnen (plezier en zich overgeven aan seksuele en intieme behoeften, als die relatie en liefde er eenmaal is. Ik denk dat veel vrouwen nog aangeleerd wordt dat je dat onderdrukt, en je richt op "belangrijker" dingen als opleiding, studie, geld verdienen, organisatorische kwaliteiten, uiterlijk, kleding, eigen sociaal leven, sporten, verantwoorde maaltijden, orde en regelmaat in je gezin, enz.
+2!
Inderdaad de dubbele standaard om de perfecte vrouw te zijn. Als je seksuele lusten hebt en je daaraan overgeeft ben je haast onnatuurlijk.
[...]
Ik denk dat meisjes/vrouwen nog steeds meer worden aangespoord (opvoeding, maatschappij) om niet sletterig te zijn, maar om andere kwaliteiten gewaardeerd worden dan hun seksuele vermogens. Tenminste willen ze een bestendige relatie en een gezin, status in hun werk, enz, dan worden andere kwaliteiten "beloond" dan haar seksuele ervaring en behoeften. Die dubbele moraal bestaat nog steeds. Alleen moet ze dat nu wel kunnen (plezier en zich overgeven aan seksuele en intieme behoeften, als die relatie en liefde er eenmaal is. Ik denk dat veel vrouwen nog aangeleerd wordt dat je dat onderdrukt, en je richt op "belangrijker" dingen als opleiding, studie, geld verdienen, organisatorische kwaliteiten, uiterlijk, kleding, eigen sociaal leven, sporten, verantwoorde maaltijden, orde en regelmaat in je gezin, enz.
+2!
Inderdaad de dubbele standaard om de perfecte vrouw te zijn. Als je seksuele lusten hebt en je daaraan overgeeft ben je haast onnatuurlijk.
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
maandag 17 november 2014 21:46
dinsdag 18 november 2014 00:10
quote:Amsterdam73 schreef op 13 november 2014 @ 11:08:
[...]
Even voor de duidelijkheid, ik wil niet vreemd gaan, en heb ook geen plannen in die richting. De dame die me appt is voor sommigen al een brug te ver, maar ze werkt als katalysator in de discussie tussen mij en mijn vrouw. Ik zal altijd eerst daadwerkelijk alles op alles hebben gezet om de relatie te redden voordat een andere vrouw in beeld komt. En mocht het zover komen dan zal dat ook niet heimelijk zijn.
Wat je zegt en wat je doet is wel heel verschillend.
Komt bij mij over dat je onbewust wel al die stap hebt gemaakt.
Alleen een stap verder gaan is voorlopig nog een drempel?
Wat ga je doen als de situatie juist slechter wordt, en je vrouw een open relatie onacceptabel vindt?
[...]
Even voor de duidelijkheid, ik wil niet vreemd gaan, en heb ook geen plannen in die richting. De dame die me appt is voor sommigen al een brug te ver, maar ze werkt als katalysator in de discussie tussen mij en mijn vrouw. Ik zal altijd eerst daadwerkelijk alles op alles hebben gezet om de relatie te redden voordat een andere vrouw in beeld komt. En mocht het zover komen dan zal dat ook niet heimelijk zijn.
Wat je zegt en wat je doet is wel heel verschillend.
Komt bij mij over dat je onbewust wel al die stap hebt gemaakt.
Alleen een stap verder gaan is voorlopig nog een drempel?
Wat ga je doen als de situatie juist slechter wordt, en je vrouw een open relatie onacceptabel vindt?
Geniet elke dag
woensdag 23 maart 2016 16:01
Hoi Allemaal,
We zijn nu ruim een jaar verder en ik wilde even een update geven. Meerdere suggesties in jullie reacties heb ik ter harte genomen. Mijn vrouw is al weer een tijd bezig met haptotherapie en begint nu ook aan yoga. Ikzelf heb geen contact met andere vrouwen via WhatsApp of anderszins en ook het flirten is minder interessant geworden. Die aandacht was in eerste instantie wel fijn, maar uiteindelijk net zo onbevredigend, aangezien iedere andere vrouw niet mijn (lieve, leuke) vrouw is.
De situatie thuis is wel enigszins veranderd, misschien door voornoemde zaken, maar helaas nog niet helemaal ten positieve. Voor de seks geldt nog altijd dat het vooral fysiek bevredigend is. Ik merk wel dat er bij mijn vrouw heel langzaam iets veranderd. Ze lijkt iets meer te willen laten zien en dat vind ik heel spannend.
Het is voor ons beiden nog altijd duidelijk dat we er echt wel samen uit willen komen, maar de hele situatie heeft er in het afgelopen jaar toe geleid dat ik eigenlijk steeds meer aan mezelf ben gaan twijfelen. Ik liet mij voorheen altijd leiden door emotie, en dat was dan mijn 'persoonlijke waarheid'. Maar ik twijfel er nu aan of deze gevoelens niet eens langs een (objectieve) morele meetlat gelegd moeten worden. Want, zijn mijn verlangens gerechtvaardigd omdat ik ze nou een maal zo voel, of ben ik dan verwend, egoïstisch of... vul maar in? Deze twijfels zijn inmiddels zo groot geworden dat ik eigenlijk geen idee meer heb van wat ik mag vragen of verwachten binnen mijn relatie. Het is allemaal een grijze ruis geworden. Het zit zo dicht aan de oppervlakte dat ik er soms een beetje labiel van wordt, iets dat totaal nieuw is voor mijn doorgaans zelfverzekerde karakter. En de vraagtekens komen nu ook ineens achter mijn werk en zelfs mijn identiteit te staan.
Ik ben 42, kindertjes 7 en 9, we zijn nu 15 jaar samen; ik geloof dat hier sprake is van een klassieke midlifecrisis. Daarom ben ik sinds kort bezig met een persoonlijk traject bij een therapeut. En gaan we samen in relatie therapie. De emotionele rollercoaster is grillig: de pieken en dalen lijken steeds heftiger te zijn. Ik heb geen idee wat dat betekent, maar het is echt zwaar om doorheen te komen. Alhoewel alles onder mijn voeten rammelt ben ik toch blij dat er beweging in zit. Er is ook nog altijd geen eindstation in zicht en dat is wat mij betreft hoopgevend.
Bedankt voor jullie (doorgaans) behulpzame reacties.
We zijn nu ruim een jaar verder en ik wilde even een update geven. Meerdere suggesties in jullie reacties heb ik ter harte genomen. Mijn vrouw is al weer een tijd bezig met haptotherapie en begint nu ook aan yoga. Ikzelf heb geen contact met andere vrouwen via WhatsApp of anderszins en ook het flirten is minder interessant geworden. Die aandacht was in eerste instantie wel fijn, maar uiteindelijk net zo onbevredigend, aangezien iedere andere vrouw niet mijn (lieve, leuke) vrouw is.
De situatie thuis is wel enigszins veranderd, misschien door voornoemde zaken, maar helaas nog niet helemaal ten positieve. Voor de seks geldt nog altijd dat het vooral fysiek bevredigend is. Ik merk wel dat er bij mijn vrouw heel langzaam iets veranderd. Ze lijkt iets meer te willen laten zien en dat vind ik heel spannend.
Het is voor ons beiden nog altijd duidelijk dat we er echt wel samen uit willen komen, maar de hele situatie heeft er in het afgelopen jaar toe geleid dat ik eigenlijk steeds meer aan mezelf ben gaan twijfelen. Ik liet mij voorheen altijd leiden door emotie, en dat was dan mijn 'persoonlijke waarheid'. Maar ik twijfel er nu aan of deze gevoelens niet eens langs een (objectieve) morele meetlat gelegd moeten worden. Want, zijn mijn verlangens gerechtvaardigd omdat ik ze nou een maal zo voel, of ben ik dan verwend, egoïstisch of... vul maar in? Deze twijfels zijn inmiddels zo groot geworden dat ik eigenlijk geen idee meer heb van wat ik mag vragen of verwachten binnen mijn relatie. Het is allemaal een grijze ruis geworden. Het zit zo dicht aan de oppervlakte dat ik er soms een beetje labiel van wordt, iets dat totaal nieuw is voor mijn doorgaans zelfverzekerde karakter. En de vraagtekens komen nu ook ineens achter mijn werk en zelfs mijn identiteit te staan.
Ik ben 42, kindertjes 7 en 9, we zijn nu 15 jaar samen; ik geloof dat hier sprake is van een klassieke midlifecrisis. Daarom ben ik sinds kort bezig met een persoonlijk traject bij een therapeut. En gaan we samen in relatie therapie. De emotionele rollercoaster is grillig: de pieken en dalen lijken steeds heftiger te zijn. Ik heb geen idee wat dat betekent, maar het is echt zwaar om doorheen te komen. Alhoewel alles onder mijn voeten rammelt ben ik toch blij dat er beweging in zit. Er is ook nog altijd geen eindstation in zicht en dat is wat mij betreft hoopgevend.
Bedankt voor jullie (doorgaans) behulpzame reacties.
woensdag 23 maart 2016 17:05
quote:Amsterdam73 schreef op 23 maart 2016 @ 16:01: Ik merk wel dat er bij mijn vrouw heel langzaam iets veranderd. Ze lijkt iets meer te willen laten zien en dat vind ik heel spannend.
Het is voor ons beiden nog altijd duidelijk dat we er echt wel samen uit willen komenMooi dat jullie (weliswaar langzaamaan en toch) vooruitgang boeken!
Het is voor ons beiden nog altijd duidelijk dat we er echt wel samen uit willen komenMooi dat jullie (weliswaar langzaamaan en toch) vooruitgang boeken!
volg je verstand, gebruik je gevoel
woensdag 23 maart 2016 18:34
Blij te horen dat het iig in beweging is bij jullie, Amsterdam73!
Twijfel niet aan jezelf: er bestaat niet zoiets als een standaard die zegt wat normaal is!!
Het is een kwestie van aanleg, smaak-, libido- en behoefteverschillen, en die van jullie allebei zijn (voor jullie individueel) normaal.
Net als in andere dingen: wat "normaal" is is voor iedereen dus verschillend, is de eigen normaalwaarde dus.
Mensen zijn gewoon niet gelijk, niet in wát ze fysiek fijn en bevredigend vinden, niet in wat ze mentaal bevredigend vinden.
Het is gewoon zo dat je niet altijd (je zin) krijgt in wat je graag zelf zou willen, als je met zijn 2en bent.
Je wordt nooit hetzelfde! Je kunt hooguit naar elkaar toegroeien, in een relatie blijf je ook 2 individuen.
Net als op andere gebieden je het wel normaal vindt dat jullie qua stofwisseling, energie, conditie, belastbaarheid, geslacht, smaakvoorkeur voor zoet, hartig, zuur verschilt, bioritme, behoefte/zin in sport (en welke dan) enz gewoon niet hetzelfde in elkaar zit.
En net als wat voor de een gezond kan zijn, zoals nootjes, voor een ander dat niet hoeft te zijn, zelfs 1 pinda dodelijk kan zijn.
Je hoeft niet aan jezelf te twijfelen dus en hier ís geen goed of fout in, geen algemene normen, alleen gemiddelden.
Zou je aan jezelf gaan twijfelen als jouw vrouw gek is op jam en jij liever kaast op je brood hebt of yoghurt eet in de ochtend?
(vaak ook maar net wat je van huis uit gewend bent).
Zo is het ook met het uiten van liefde en genegenheid, en manieren om dat te laten merken qua knuffelbaar zijn, aanrakerig, lichamelijk zijn, via seks uiten (en hoe dan), geen 2 mensen zijn gelijk daarin.
Er is ook geen kwestie van wie er gelijk heeft.
Ik snap soms niet waarom mensen dat in seksueel opzicht verwachten, dat dat gelijk is of hoort te zijn als je van elkaar houdt.
Ja, wel zo handig natuurlijk, omdat je daarin in een monogame relatie van elkaar afhankelijk bent.
Maar ook daarbuiten is het met een loep zoéken naar precies dezelfde beleving en frequentie.
En ook iedereen bepaalt zelf (al dan niet bewust) wat ie centraal zet in zijn/haar leven.
Wat hij/zij echt belangrijk vindt (en voelt) en de prioriteiten die dat krijgt (en hoeveel tijd en aandacht dus).
Welk belang hij/zij aan iets hecht, en dat geldt voor allerlei gebieden: gezondheid, werk, vrije tijd, sport en spel, kinderen, relatie, seks/intimiteit, geld, status, sociaal leven/ familie/ vriendschappen, persoonlijke ontwikkeling, vermaak, religie of spiritualiteit, genot, bezit.
Het is fijn te lezen dat jullie iig individueel en samen zo bereid zijn het beste uit jezelf te halen, en elkaar tegemoet te komen, zelf zo lekker mogelijk in eigen vel te komen, maar blijf svp bedenken dat die verschillen er gewoon mógen zijn.
Dus niet met eoa doel voor ogen waar jij of zij aan moet voldoen, om te kunnen passen bij elkaar!
Ik betwijfel of het emotie is waar jij je door hebt laten leiden, ik denk persoonlijke behoefte en die in het centrum van jouw bestaan hebt gezet (voor jouw gelukkig-ongelukkig voelen) en dat geprojecteerd hebt op haar (dat zij niet dezelfde behoefte of beleving heeft als en daaraan gekoppeld dat zij verantwoordelijk is voor jouw gelukkig/ tevreden/ bevredigd of ongelukkig/ gemis en ontevreden/ onbevredigd voelen.
Dat die taak bij je geliefde ligt.
En jij dat als persoonlijke afwijzing oppakte (mentale/fysieke seksuele bevrediging als meetlat ziet voor liefde voelen of tonen).
Ik denk dat het heel verhelderend zal zijn om los van elkaar én samen de diepte in te gaan mbv een neutraal en objectief iemand, die je/jullie daarin begeleiden kan en jullie genoeg overeenkomsten blijken te hebben om ook de verschillen tussen jullie te accepteren en te respecteren.
Heel veel succes met alles iig en dank voor je update!
Twijfel niet aan jezelf: er bestaat niet zoiets als een standaard die zegt wat normaal is!!
Het is een kwestie van aanleg, smaak-, libido- en behoefteverschillen, en die van jullie allebei zijn (voor jullie individueel) normaal.
Net als in andere dingen: wat "normaal" is is voor iedereen dus verschillend, is de eigen normaalwaarde dus.
Mensen zijn gewoon niet gelijk, niet in wát ze fysiek fijn en bevredigend vinden, niet in wat ze mentaal bevredigend vinden.
Het is gewoon zo dat je niet altijd (je zin) krijgt in wat je graag zelf zou willen, als je met zijn 2en bent.
Je wordt nooit hetzelfde! Je kunt hooguit naar elkaar toegroeien, in een relatie blijf je ook 2 individuen.
Net als op andere gebieden je het wel normaal vindt dat jullie qua stofwisseling, energie, conditie, belastbaarheid, geslacht, smaakvoorkeur voor zoet, hartig, zuur verschilt, bioritme, behoefte/zin in sport (en welke dan) enz gewoon niet hetzelfde in elkaar zit.
En net als wat voor de een gezond kan zijn, zoals nootjes, voor een ander dat niet hoeft te zijn, zelfs 1 pinda dodelijk kan zijn.
Je hoeft niet aan jezelf te twijfelen dus en hier ís geen goed of fout in, geen algemene normen, alleen gemiddelden.
Zou je aan jezelf gaan twijfelen als jouw vrouw gek is op jam en jij liever kaast op je brood hebt of yoghurt eet in de ochtend?
(vaak ook maar net wat je van huis uit gewend bent).
Zo is het ook met het uiten van liefde en genegenheid, en manieren om dat te laten merken qua knuffelbaar zijn, aanrakerig, lichamelijk zijn, via seks uiten (en hoe dan), geen 2 mensen zijn gelijk daarin.
Er is ook geen kwestie van wie er gelijk heeft.
Ik snap soms niet waarom mensen dat in seksueel opzicht verwachten, dat dat gelijk is of hoort te zijn als je van elkaar houdt.
Ja, wel zo handig natuurlijk, omdat je daarin in een monogame relatie van elkaar afhankelijk bent.
Maar ook daarbuiten is het met een loep zoéken naar precies dezelfde beleving en frequentie.
En ook iedereen bepaalt zelf (al dan niet bewust) wat ie centraal zet in zijn/haar leven.
Wat hij/zij echt belangrijk vindt (en voelt) en de prioriteiten die dat krijgt (en hoeveel tijd en aandacht dus).
Welk belang hij/zij aan iets hecht, en dat geldt voor allerlei gebieden: gezondheid, werk, vrije tijd, sport en spel, kinderen, relatie, seks/intimiteit, geld, status, sociaal leven/ familie/ vriendschappen, persoonlijke ontwikkeling, vermaak, religie of spiritualiteit, genot, bezit.
Het is fijn te lezen dat jullie iig individueel en samen zo bereid zijn het beste uit jezelf te halen, en elkaar tegemoet te komen, zelf zo lekker mogelijk in eigen vel te komen, maar blijf svp bedenken dat die verschillen er gewoon mógen zijn.
Dus niet met eoa doel voor ogen waar jij of zij aan moet voldoen, om te kunnen passen bij elkaar!
Ik betwijfel of het emotie is waar jij je door hebt laten leiden, ik denk persoonlijke behoefte en die in het centrum van jouw bestaan hebt gezet (voor jouw gelukkig-ongelukkig voelen) en dat geprojecteerd hebt op haar (dat zij niet dezelfde behoefte of beleving heeft als en daaraan gekoppeld dat zij verantwoordelijk is voor jouw gelukkig/ tevreden/ bevredigd of ongelukkig/ gemis en ontevreden/ onbevredigd voelen.
Dat die taak bij je geliefde ligt.
En jij dat als persoonlijke afwijzing oppakte (mentale/fysieke seksuele bevrediging als meetlat ziet voor liefde voelen of tonen).
Ik denk dat het heel verhelderend zal zijn om los van elkaar én samen de diepte in te gaan mbv een neutraal en objectief iemand, die je/jullie daarin begeleiden kan en jullie genoeg overeenkomsten blijken te hebben om ook de verschillen tussen jullie te accepteren en te respecteren.
Heel veel succes met alles iig en dank voor je update!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 23 maart 2016 19:19
Dank voor jullie antwoorden.
Suzy, je zegt dat ik me door behoefte heb laten leiden, waarmee je een onderscheid maakt tussen behoefte en emotie. Ik vind het moeilijk om die twee zaken gescheiden te zien. Ik ervaar een behoefte vol passie, in mijn hoofd en in mijn buik. Als een gemis.
Ik neem aan dat je hiermee mijn behoefte aan wat speelsheid binnen en buiten de slaapkamer bedoelt. Dat mijn vrouw dit moeilijk vindt zou ik hebben ik opgevat als een persoonlijke afwijzing. Dat was misschien in een vroeg stadium het geval, maar het is al jaren veel cynischer dan dat. Ik weet juist heel goed dat het er niet (of nauwelijks) in zit.
Aan de andere kant wordt ik nu overstelpt door goede bedoelingen van mijn vrouw om me te helpen met *mijn* problemen. Ze heeft het commentaar dat ik op haar had heel handig ontkracht door te betwijfelen of mijn verlangens wel 'rechtmatig' zijn. Of ík niet gekke henkie ben. En misschien ben ik dat ook wel. Dus misschien heb je ook wel gelijk.
Time will tell i suppose...
Suzy, je zegt dat ik me door behoefte heb laten leiden, waarmee je een onderscheid maakt tussen behoefte en emotie. Ik vind het moeilijk om die twee zaken gescheiden te zien. Ik ervaar een behoefte vol passie, in mijn hoofd en in mijn buik. Als een gemis.
Ik neem aan dat je hiermee mijn behoefte aan wat speelsheid binnen en buiten de slaapkamer bedoelt. Dat mijn vrouw dit moeilijk vindt zou ik hebben ik opgevat als een persoonlijke afwijzing. Dat was misschien in een vroeg stadium het geval, maar het is al jaren veel cynischer dan dat. Ik weet juist heel goed dat het er niet (of nauwelijks) in zit.
Aan de andere kant wordt ik nu overstelpt door goede bedoelingen van mijn vrouw om me te helpen met *mijn* problemen. Ze heeft het commentaar dat ik op haar had heel handig ontkracht door te betwijfelen of mijn verlangens wel 'rechtmatig' zijn. Of ík niet gekke henkie ben. En misschien ben ik dat ook wel. Dus misschien heb je ook wel gelijk.
Time will tell i suppose...
woensdag 23 maart 2016 19:36
Hoi Amsterdam73!
Je verhaal is herkenbaar. Een tijdje geleden heb ik bij bol.com het boek Passie tussen de lakens gekocht. Het boek is geschreven door een seksuologe. Er staan veel tips en oefeningen in. Onder andere om te praten over seks, het stimuleren van fantasieën, de afwisseling vergroten etc. In mijn relatie gaat het sinds we het boek hebben een stuk beter. Misschien kan het jullie ook helpen.
Heel veel succes!
Je verhaal is herkenbaar. Een tijdje geleden heb ik bij bol.com het boek Passie tussen de lakens gekocht. Het boek is geschreven door een seksuologe. Er staan veel tips en oefeningen in. Onder andere om te praten over seks, het stimuleren van fantasieën, de afwisseling vergroten etc. In mijn relatie gaat het sinds we het boek hebben een stuk beter. Misschien kan het jullie ook helpen.
Heel veel succes!
woensdag 23 maart 2016 19:44
Waar een emotie, behoefte of gemis vandaan komt, is vaak moeilijk te zeggen of te onderscheiden, Amsterdam73.
Als ik (als single) zoveel belang daaraan zou hechten kon ik mezelf een zware depressie aanpraten, in periodes als ik helemáál geen seks heb, laat staan fysiek bevredigende, en nog moeilijk om mentaal ook nog bevredigende te beleven.
Maw: andere mensen krijgen ook niet altijd waar ze (emotioneel) behoefte aan hebben, of dat nu voortvloeit uit emotie of behoefte.
NIet buiten een relatie en ook niet binnen een relatie.
In hoeverre die frustraties grote of minder betekenis hebben op hoe je je voelt, gelukkig-ongelukkig, depressief of niet, is ook niet voor iedereen in dezelfde mate.
Hoe groot die verschillen zijn en wat je je voorstelt bij die ideale beleving met passie enz, in hoeverre dat realistisch is of fantasie die een ander nooit helemaal kan invullen, en je dat toch kunt verwachten, weet ik niet.
Ik heb jaren niet mijn beleving gehad, ook niet binnen mijn huwelijk, dat had ik te accepteren (of niet, maar het was míjn beleving en fantasie, die ik niet kon verwachten van hem of dat je partner beantwoordt aan je fantasieen en voorkeuren).
Het is soms ook kunnen afstappen van je eigen ideaalplaatje, zodat je niet elke keer teleurgesteld bent als je dat niet meemaakt (of gaat meemaken).
Zulke verlangens heb ik mettertijd iig bijgesteld.
Als je alleen het ideale kunt waarderen, zul je gewoon ontevredener zijn als dat niet uitkomt/ waargemaakt wordt.
Als ik (als single) zoveel belang daaraan zou hechten kon ik mezelf een zware depressie aanpraten, in periodes als ik helemáál geen seks heb, laat staan fysiek bevredigende, en nog moeilijk om mentaal ook nog bevredigende te beleven.
Maw: andere mensen krijgen ook niet altijd waar ze (emotioneel) behoefte aan hebben, of dat nu voortvloeit uit emotie of behoefte.
NIet buiten een relatie en ook niet binnen een relatie.
In hoeverre die frustraties grote of minder betekenis hebben op hoe je je voelt, gelukkig-ongelukkig, depressief of niet, is ook niet voor iedereen in dezelfde mate.
Hoe groot die verschillen zijn en wat je je voorstelt bij die ideale beleving met passie enz, in hoeverre dat realistisch is of fantasie die een ander nooit helemaal kan invullen, en je dat toch kunt verwachten, weet ik niet.
Ik heb jaren niet mijn beleving gehad, ook niet binnen mijn huwelijk, dat had ik te accepteren (of niet, maar het was míjn beleving en fantasie, die ik niet kon verwachten van hem of dat je partner beantwoordt aan je fantasieen en voorkeuren).
Het is soms ook kunnen afstappen van je eigen ideaalplaatje, zodat je niet elke keer teleurgesteld bent als je dat niet meemaakt (of gaat meemaken).
Zulke verlangens heb ik mettertijd iig bijgesteld.
Als je alleen het ideale kunt waarderen, zul je gewoon ontevredener zijn als dat niet uitkomt/ waargemaakt wordt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 23 maart 2016 20:04
