Mannen van tegenwoordig en Tinder

quote:systeemkast schreef op 25 november 2014 @ 15:41:

[...]





Freaking Salma Hayak, mid twintig met een game en matige seks verslaving!



Voor niets minder kap ik met klagen over vrouwen en online dating.





Groot gelijk, systeemkast! You go for it!

quote:GrumpyCat1983 schreef op 25 november 2014 @ 17:11:

[...]





Dat is het hem juist die zogenaamde dealbreakers waren helemaal geen dealbreakers maar interpretaties van een gebrek aan informatie aan het begin. Nu we elkaar beter kennen zie ik dat er helemaal geen dealbreakers waren en zou ik het super zonde hebben gevonden als het hierop was stukgelopen om niks.



Grumpy, wat een mooie lovestory bij jullie. Een opsteker ook!

Ik viel laatst spontaan op iemand die verre van in mijn ideaalplaatje paste. Op allerlei fronten had ik hem nooit aangeklikt. Ik denk dat idd mensen elkaar voorbijlopen op zo'n site, juist omdat er zoveel keuze lijkt te zijn, ze zo vergelijken en er de luxe is om iemand langs de meetlat van dat ideaalplaatje te kunnen houden. Daarop scrollen. Irl zijn het die ogen, die blikken, stem, enz. En dan blijken het blauwe ogen en blond haar die iets met je doen, ipv bruine ogen en zwart haar wat je zo mooi vindt, hahaha. Maar jij herkende die blik iig op de foto al. Het intrigeerde je.



Je kan soms een indruk krijgen die helemaal niet klopt.

Ja ik had dat moment op Tinder al Suzy. Waar ik sommigen meteen naar links of rechts gooide, bleef ik bij hem even hangen. Op de ene foto dacht ik 'nee' maar op de andere foto zag ik 'iets' ondanks zijn foute bedrijfskleding. Ik kan nu nog naar die foto kijken en een warme kriebel in mijn buik krijgen. Wij zijn trouwens sowieso beiden gezegend met een hoofd wat de ene keer als mega knap kan worden betiteld maar wat zich ook in de meest wazige karikaturen kan vouwen.



Ons motto was vanaf het begin "go with the flow" en het leuke daarvan is dat je steeds meer aan elkaar ontrafelt en dan er dus achter komt dat iemand 100x leuker is als wat je in eerste instantie dacht. Zo stug en stil als hij kan zijn, zo mega grappig en gevat kan hij uit de hoek komen als hij op zijn gemak is.

En hij vind me het lekkerste wijf op de wereld....dat scheelt natuurlijk ook. Dan ben je die topbaan en dito salaris acuut vergeten hoor als iemand je zo behandelt.



Als ik echt 'wanhopig' zou zijn gaan daten, en op zoek zou gaan naar de potentiele vader van mijn kinderen hadden de volgende dingen op mijn NEE lijst gestaan:

-al kinderen hebben

-gesteriliseerd zijn

-onregelmatige baan

-roken

-stil/introvert

-ver weg wonen

-niet van uitgaan of dingen met vrienden doen houden

-een ex hebben die nog kind aan huis is bij zijn familie



U ziet, dit was nooooooit wat geworden.

Highlander: dat heeeeel lang elkaar kennen alvorens er iets gebeurt, is dat toeval of ook wel veilig en vertrouwd?

Ik had dat (om andere redenen toen ik ex leerde kennen) blijkbaar nodig, maar heb dat na ex wel losgelaten. Ook omdat ik niet -zoals jij- al een minnaar had. Ik wilde op een gegeven moment de wijde wereld in, verkennen, ontdekken, nieuwe ervaringen opdoen. Ik had (en heb) eea in te halen. Zo voelde dat tenminste. Ik was niet bezig met langduriger relaties, geen behoefte aan ook. Ik miste het niet, dat is ook een verschil. Omdat die relatie op zijn eind niet bepaald fijn was, is dat anders loslaten dan in jouw situatie.



Ik vond mijn nieuwe vrijheid in die zin dan ook een spannende uitdaging. En mijn nieuwe vrijheid ook bevrijdend, een opluchting. Met geen van de mannen daarna had ik een duurzame relatie op het oog. Op 1 vlam heb ik wel een jaar "gewacht". Niet om een relatie, maar omdat hij in mijn hoofd zat en ik geen zin had in een ander. Toen had ik dat "geduld" nog. Ik vond toen ook dat ik nog alle tijd had (itt vriendinnen van zelfde leeftijd, die iets van "nu of nooit" hadden). Dat heb ik nu niet meer, dat geduld. Ik heb bepaalde behoeften al een half leven aan de kant geschoven en ook al ga ik niet aktief op zoek, dan nog weet ik inmiddels dat tijd kostbaar is. Ik zou geen spijt willen hebben van wat ik wel wil, maar niet gedaan heb.



Ik hecht erg aan eigen leventje, ben erg gelukkig geweest in mijn eentje afgelopen jaren en de "me-time" die ik had en heb. En dat ik door niet te focussen op 1 speciaal persoon vele malen meer liefde heb kunnen geven en gekregen in allerlei soorten en maten van zoveel meer mensen, dieren, enz. Heb daar zelfs jarenlang over geschreven (Alleenzijn en gelukkig met jezelf) en uit de grond van mijn hart gemeend ook!



Toch is intimiteit delen zoiets speciaals, moois en intiems. Het leek ideaal: af en toe een minnaar/scharrel voor de "spannende seks" en de rest kon ik zelf wel af. Met mezelf, met de kinderen, met alle andere belangrijke geliefden en zaken in mijn leven. En intimiteit omvat idd een heleboel meer dan seksuele behoefte en een knuffel.



Alle eigenliefde en me compleet voelen (ook zonder partner), alle (toch met kinderen vrij schaarse) ruimte voor tijd met mezelf doorbrengen en van alles wat ik wilde doen ook te kunnen doen ten spijt, maar ergens vind ik het het allermooist om te delen. In een andere rol dan moeder/ ex/ dochter/ zus/ vriendin/ collega, enz.

Het raakt me zelfs nu ik dit opschrijf, merk ik.



Ik vond het al heel wat om dankbaar voor te zijn, dat ik mijn portie liefde (geven en ontvangen) zoveel jaar had mogen meemaken. Tussenliggende jaren zoveel geluk van binnenuit ervaren. En toch is dat geen eindpunt, of ideaal om naar te streven: alleen en gelukkig zijn. Daar houdt het iig niet op, er is meer.

Misschien geen haast bij, misschien op je 60e of 70e allemaal nog mogelijk, maar misschien ook niet. Verbinding is van elke leeftijd. En toch is tijd kostbaar. Die geef ik niet meer 100% weg, maar hoeft ook niet 100% naar mezelf te gaan.



Ik ben nu geloof ik op een punt dat ik intimiteit en gevoelens (weer) belangrijker vind dan spanningsgeil zijn. Niet 24/7, ik weet dat loslaten en me & myself even belangrijk is als vasthouden&verbinden. Niet "of-of", maar liefst een gezonde mix van "en-en".

Waarbij dat fysieke, letterlijke verbinden niet onderschat moet worden (dwz een extra dimensie met liefde, tov louter lust, maar het een sluit het ander niet uit natuurlijk)



Ik heb jaren gedacht dat het in mijn geval gewoon niet samengaat, speld in de hooiberg is, lust met liefde, of dat liefde was voorbehouden aan ex en anders maar niemand. Maar dat is ook een overtuiging en hoeft natuurlijk helemaal niet waar te zijn. Misschien had ik mijn eigen liefde gewoon ff heel hard nodig voor mezelf?



Ik smul van het andere topic! Dat betekent dat ik romantischer ben dan ik dacht (en ruimschoots verworpen had?). Ik ken het gelukkig zijn met jezelf als gezelschap als geen ander, maar ook dat kan een comfortzone worden. Je eigen veilige haven zijn, he. Innerlijke rust, maar daag je jezelf dan nog uit op een gegeven moment? Eenmaal vertrouwd, kan dat ook de makkelijkste weg zijn. Dat bewaken in combi met een relatie kan weleens een grotere uitdaging zijn.



Is niet iedereen op zoek naar de ideale middenweg? Vaak nog zoekende daarin, wie en wat past bij wat je zelf aan patronen en gewoontes hebt ontwikkeld, de ideale mix vinden tussen verbinding/ hechting en onthechting? Itt tot wat Paeck zegt hebben m/v elkaar wel nodig, voor een gezonde afhankelijkheid. Afhankelijkheid is geen vies woord. Wanhopig niet zonder kunnen is niet goed, maar totaal niemand nodig denken te hebben ook niet. Denk ik.



Niet voor de afwas, of het vuilnis buiten zetten, nee. Voor verbinden wel. Voor delen, wat in je eentje onmogelijk is. Ik denk niet dat we op de wereld zijn om te leren dat we onszelf alles kunnen geven. En ook niet om een partner alles te geven. Liefde hoef je niet te delen, die kan je eindeloos uitbreiden.

quote:GrumpyCat1983 schreef op 25 november 2014 @ 22:27:

Ja ik had dat moment op Tinder al Suzy. Waar ik sommigen meteen naar links of rechts gooide, bleef ik bij hem even hangen. Op de ene foto dacht ik 'nee' maar op de andere foto zag ik 'iets' ondanks zijn foute bedrijfskleding. Ik kan nu nog naar die foto kijken en een warme kriebel in mijn buik krijgen. Wij zijn trouwens sowieso beiden gezegend met een hoofd wat de ene keer als mega knap kan worden betiteld maar wat zich ook in de meest wazige karikaturen kan vouwen.



Ons motto was vanaf het begin "go with the flow" en het leuke daarvan is dat je steeds meer aan elkaar ontrafelt en dan er dus achter komt dat iemand 100x leuker is als wat je in eerste instantie dacht. Zo stug en stil als hij kan zijn, zo mega grappig en gevat kan hij uit de hoek komen als hij op zijn gemak is.

En hij vind me het lekkerste wijf op de wereld....dat scheelt natuurlijk ook. Dan ben je die topbaan en dito salaris acuut vergeten hoor als iemand je zo behandelt.



Als ik echt 'wanhopig' zou zijn gaan daten, en op zoek zou gaan naar de potentiele vader van mijn kinderen hadden de volgende dingen op mijn NEE lijst gestaan:

-al kinderen hebben

-gesteriliseerd zijn

-onregelmatige baan

-roken

-stil/introvert

-ver weg wonen

-niet van uitgaan of dingen met vrienden doen houden

-een ex hebben die nog kind aan huis is bij zijn familie



U ziet, dit was nooooooit wat geworden.



Hahaha, herkenbaar en mooie post weer!

Ik sta zelf op 100 foto's 100x anders. Dat heb je met expressieve types he



Hoe fijn dat naarmate jullie meer ontdekken aan elkaar, die ander er alleen maar leuker op wordt, ook dingen die je nooit gedacht had. Kan me er zeker iets bij voorstellen! Je kijkt toch met andere ogen naar hetzelfde, naarmate je elkaar beter kent.

Mijn grote liefde had ooit (hoe fout?!) sportsokken in instappers. Nou, dat had voor veel vrouwen een afknapper kunnen zijn. Wat een onzin eigenlijk. Blij dat ik daar doorheen kon kijken! Smaak ontwikkelt zich ook. Kijk die jaren '80 foto's in bladen er maar op na: die grote sweaters, dat haar, de schoudervullingen.



En statusdingen kijk ik sowieso niet meer naar. Intelligentieniveau is ook maar relatief. Je moet elkaar wel kunnen begrijpen, dezelfde taal spreken, globaal hetzelfde in het leven staan. Ik ken laagopgeleide mensen die het zo enorm begrepen hebben hoe ze mens zijn en hoog EQ en SQ (sociale intelligentie) en sommige hoger opgeleiden die dat totaal niet begrepen hebben (naar mijn idee dan, he).



Ik geloof ook niet in overeenkomende hobby's oid. Hoewel 2 van de meest stabiele stellen die ik ken die wel delen: ene stel golft samen, andere stel is elk weekend/vakantie op het water te vinden: zeilen en nog eens zeilen. Dat is wel handig als daar zoveel vrije tijd aan op gaat. Je hoeft niet in alles overeen te komen, als er maar op bepaalde fronten wel verbinding is met elkaar. Iha vind ik het heel gezond als je allebei je eigenheden hebt en houdt.

Hier een hond die me dominant probeert te verleiden tot een rondje wandelen, haha. Die heeft geen geduld meer iig

quote:GrumpyCat1983 schreef op 25 november 2014 @ 16:56:

Ja ik draaf soms beetje door met mijn eigen relatie als voorbeeld geven maar de reden dat ik dat doe is omdat ik het de zoekenden zo gun! Daarom reageer ik nog op dit soort topics. Bedoel ik heb het al helemaal voor elkaar op liefdesgebied maar daar lagen wel wat keuzes aan ten grondslag. Tuurlijk ben ik hartstikke verliefd op hem, maar zeker in het begin had het al 10 x stuk kunnen lopen als ik me op dezelfde manier had opgesteld als wat ik hier vaak lees. En dan had ik nu niet dolgelukkig op de bank gezeten met het gevoel dat mijn relatie elke dag leuker en beter wordt. Elke dag als hij thuiskomt ben ik nog een beetje blijer dan de dag ervoor en ik heb zoiets van Mensen doe niet zo moelijk en loop niet in je eigen valkuilen het is zooooo zonde! Liefde kan zo mooi zijn! Maar het komt niet op een presenteerblaadje allemaal. Zo van Hoppa verliefd en klaar niks meer aan doen. En het kan ook het beste in jou en de ander bovenhalen...de liefde. Zoals ik in het andere topic al aangaf heeft mijn vriend de moed gehad een test te doen waaruit blijkt dat hij hoogbegaafd is. Zelf is hij helemaal de kluts kwijt daardoor aangezien hij jarenlang zoiets had van ik...slim? Welnee ik ben een simpele vrachtwagenchauffeur doe niet zo gek. Zo zie je maar weer haha een mens kan vol verrassingen zitten.





Ja, is prima, vind het altijd leuk als mensen dit zo doen. En willen laten zien hoe het ook uit kan pakken.



Maar jouw voorbeeld is juist voor mij wel wat wrang ook hoor. Opleiding, status, geld, haarkleur, het zegt mij allemaal niets en heeft mij nooit iets gezegd. Het is mij altijd al alleen gegaan om iemand waar je het goed mee kan vinden. En koos ik uiteindelijk blijkbaar partners en dates die zichzelf dom, minderwaardig, niet aantrekkelijk vonden of juist wel die haarkleur belangrijk. Hoe leuk ik hen ook vond, in the end overwon hun idee over zichzelf.



Vervolgens kreeg ik de zinnen van ex-partners over de liefdes van hun leven (niet ik dus): "Ze is zo onzeker en kan niets en dat is zo schattig", "Ze is klein en dat is schattig", "Ze wilde maar 1x in het half jaar toestaan dat ik seks met haar had, maar dat maakte het wel spannender (en verdrietiger, onzekerder etc. maar hé, dat ik, Paek altijd wilde was maar saai), "Ze vindt mij waardeloos maar daarom kijk ik tegen haar op, want ze heeft gelijk" of deze "Ze kijkt tegen mij op (en ik op haar neer) en daarom voel ik mij in deze relatie wél het mannetje".



En ben ik dus afgewezen vanwege het feit dat ik te zeker was, ik niet meer dan 20 cm kleiner was dan hen, ik graag wél met hen seks wilde, ik hen juist heel fijn in de omgang en leuk vond en last but not least omdat ik een gelijkwaardige relatie dacht te hebben waar we allebei onze draai in kwijt konden.



Maar ja, het is volgens sommigen stom om een langdurige, stabiele, gelijkwaardige, liefdevolle, opbouwende, ondersteunende en fijne relatie na te streven want mannen voelen zich dan de verliezer... à la quote volgens Willie "Een vaste relatie, hoe groter de kans dat de man als verliezer tevoorschijn komt."





quote:willie_dynamite schreef op 25 november 2014 @ 17:24:

@paek: Wij kijken gewoon heel anders tegen daten aan, denk ik. Trek je mijn visie niet te persoonlijk aan. Dit topic is een mooie gelegenheid om wat zaken te bespreken, toetsen en helder te krijgen. Vaak dienen bepaalde posts als praktijkvoorbeeld of startpunt. Iedereen is anders, gelukkig maar. Veel mensen zijn via dit of andere topics een stukje wijzer geworden, over zichzelf en anderen.



Veel succes in de liefde. Kop op. Alles sal reg kom. Of in ieder geval minder krom.



@Willie, ja, we staan heel erg anders in het leven qua daten en het soort omgang wat we met anderen zoeken. En op Tinder is natuurlijk gewoon veel ruimte voor "short & sweet".



Het idee wat je hier neerzet over de redenen waarom mannen alleen "short & sweet" zoeken is inderdaad niet iets waar ik mij door aangesproken voel. Het is wel jammer als dat beeld door veel mannen inderdaad gedeeld wordt, dat een stabiele, fijne en goede relatie voor de langere termijn één of andere loser van een man maakt en ze daarom liever iets kortstondig-meegaands-altijd-oppervlakkig-hollywood-gevoel nastreven.



Ik vind dat als iets leuk is, het leuker is om dat leuke voort te zetten en proberen leuker nog weer te maken omdat je de diepte in gaat. Dat vind ik dan weer leuk.



Ik weet overigens niet of de liefde wel goed zal komen. Geen idee. Misschien wel, maar ook best de kans van niet. In beide gevallen probeer je er iets van te maken.

quote:Suzy65 schreef op 26 november 2014 @ 00:04:

...

Ik vond het al heel wat om dankbaar voor te zijn, dat ik mijn portie liefde (geven en ontvangen) zoveel jaar had mogen meemaken. Tussenliggende jaren zoveel geluk van binnenuit ervaren.

...



Ik heb jaren gedacht dat het in mijn geval gewoon niet samengaat, speld in de hooiberg is, lust met liefde.



Itt tot wat Paeck zegt hebben m/v elkaar wel nodig, voor een gezonde afhankelijkheid. Afhankelijkheid is geen vies woord. Wanhopig niet zonder kunnen is niet goed, maar totaal niemand nodig denken te hebben ook niet. Denk ik.

...





Altijd mooi als mensen hun portie liefde zolang hebben kunnen geven en ontvangen. Toch één van de meest basic dingen die er zijn in het leven.



Ik zou overigens niet weten trouwens hoe je in een relatie liefde en in elkaar opgaan, los van elkaar zou moeten zien. Voor mij is dat onlosmakelijk verbonden.



M.b.t. jouw interpretatie wat ik vind dat mensen van elkaar nodig hebben, zit je mis in de nuance. Ik heb soms heel hard voor mijn gevoel een partner nodig, even iemand die mij vasthoudt, de huidhonger, de vaste grond van liefde van een ander onder mijn voeten, iemand die er voor mij is, waar ik samen mee door het leven kan, juist ook die portie liefde kan ervaren in geven en ontvangen.



Maar als die persoon er niet is, zal ik het toch alleen moeten doen, daar vrede mee zien te vinden, het zelf moeten zien te redden.



Het is jammer dat ik veel mensen dat verkeerd zie begrijpen in het leven, die onzekerheid verwarren met nodig hebben en zijn, die aantrekkingskracht en seks met je partner zien als iets wat dan maar gegeven moet worden en dat dat dan liefde is dat de ander voor jou dan maar gaat liggen zodat je er eindelijk weer overheen mag voor die ene keer in het half jaar, dat afhankelijk onzeker en klein lijken nog niet gaat om de juiste soort afhankelijkheid maar dat afhankelijkheid bestaat bij de gratie van gelijkwaardigheid.



En ja, dan ben ik liever single en doe alles alleen, dan dat de ander het mannetje altijd wil zijn die mij "redt" en ik dan wel persé het schattige vrouwtje moet spelen wat onzeker is en niets kan (of alleen de redster). Het is iets wat een wisselwerking betreft. In elke situatie beide partners hun best doen naar hun kunnen.



Mensen hebben elkaar nodig, dat zeker. Maar zat mensen die toch niemand hebben die hen opvangt als er iets is of mee willen vieren in geluk. En ook dan moet je de kracht zien te vinden, het geluk in jezelf zien te zoeken.

Paeck: volgens mij was jij het die het je afvroeg wat mannen eigenlijk nog nodig hebben van een vrouw?

Nou, het omgekeerde vragen mannen zich volgens mij ook af. Zij heeft haar eigen inkomen, hij kan zijn eigen overhemden strijken. Draait het daar dan allemaal om? Nee, volgens mij niet.



M/v blijven elkaar nodig hebben. Complementair.

Wat dacht je van warmte en liefde delen, steun & support, intimiteit?

Een speeltje zal het nooit halen bij een warm, geliefd mannenlijf in/op/tegen je aan. Zelfbevrediging is nog geen seks en intimiteit. Je kan een electrische deken kopen, heerlijk vinden om dat hele bed & die dons helemaal voor jezelf te hebben, geen last van gesnurk hebben, volgens onderzoek de kwalitatief beste slaap in je eentje hebben, en toch kan het knus zijn, dat samen slapen. Een vrouw kan tegenwoordig in haar eentje een kind krijgen en grootbrengen, maar heeft nog altijd mannelijk zaad nodig. (en ik denk meer dan dat aan mannelijke inbreng). En mannen nog altijd een vrouw om het kind te laten groeien.



Het gaat natuurlijk verder dan praktische zaken, waarvoor een m/v alleskunner niemand meer nodig heeft en alles zelf kan. Fijn dat we (m/v) nu aan het bewijzen zijn dat we niemand echt nodig hebben, noch afhankelijk van zijn, maar is dat het ideaal dan? Vindt iedereen dat ook prettiger geregeld, zo zelfvoorzienend?



Veel mensen zijn het erover eens dat anno 2014 de liefde een aanvulling moet zijn op een bijna perfect leven en het beste uit jezelf kunnen halen, en zeker geen invulling mag zijn. Maar mensen die alles zelf al zo dichtgetimmerd hebben, zullen misschien minder risico willen lopen op een evt mislukte relatie. Las vandaag nog advies in tijdschrift Glamour: "natuurlijk heb je je appartement niet opgegeven toen jullie gingen samenwonen en ben je financieel onafhankelijk gebleven. En heb je eea vastgelegd wat van wie is. Dan kunnen er ook geen vervelende consequenties ontstaan als het voorbij is". In die strekking iig.



Ik heb daar een beetje moeite mee. Alles regelen uit angst. Bij voorbaat inbouwen, want, ja, 1 op 3 gaat uit elkaar. Dat is een gegeven. Vooral geen risico's lopen!

Ergens geeft het een vals beeld, dat je die zekerheid kan regelen voor jezelf, als je maar niet op een ander bouwt. Hoe broos die onafhankelijkheid is, of dat het maar spullen zijn, hoor je niet. Is ook een schijnzekerheid. Maar iig het idee dat je alles zelf onder controle hebt. Terwijl je samen ook risico's soms juist makkelijker kan opvangen dan in je eentje. Natuurlijk moet je bij elke dag bij elkaar zijn uit eigen vrije wil en graag zelfs, omdat je bij elkaar wil zijn en niet om economische/financiele redenen dat het wel gemakkelijk is.



Elkaar nodig hebben is haast een vies woord geworden. Onafhankelijk zijn het hoogst haalbare. Hulp vragen is ook zoiets moeilijks maar ook louterends. Ik denk dat mensen iha graag nodig zijn. Dat geeft betekenis aan hun bestaan. Niet wanhopig of vanzelfsprekend nodig, maar wel van betekenis. Dat iemand blij is als je thuis komt, bijvoorbeeld. Zorgzaamheid geven en krijgen, een speciaal iemand die zich om je bekommert. Samen zijn.

Het is toch een universele diepe behoefte, denk ik.



Aan de andere kant heel gezond als je liever alleen & happy bent dan samen en niet gelukkig zijn. Ik geloof niet in de monnik in zijn eentje op een berg verlicht zitten te zijn (en ook niet uitgedaagd door het leven en interacties met anderen), maar net zo min in je pas van betekenis vinden in een relatie. Of blijven hangen in een liefdeloze relatie en aan iemand uit gewoonte, status en angst om alleen te zijn.



Ik weiger te geloven dat mannen ooit alleen nog nodig zijn als zaaddonor of om een gezin te stichten, als mannelijk rolmodel nodig. En dat mannen vrouwen niet meer nodig hebben. Dat lijkt me maar een kaal bestaan. Mensen willen niet alleen een partner om leegtes op te vullen, daar geloof ik niks van. Ze willen zich ook geliefd worden, anders dan door vrienden en familie of zichzelf. Hoe fijn het ook is om de vrijheid te hebben om alles te kunnen doen wat je wil, en niks wat je niet wil, ik denk toch niet dat dat het ware geluk is. Dat je in je eentje ook gelukkig kan zijn is iets anders. Het hangt niet op die Ene Ware. Of dat alleen de meest perfecte nog in aanmerking komt om iets toe te voegen.

quote:schmetterling schreef op 25 november 2014 @ 18:55:

Ik ben juist helemaal geen festival type, concerten vind ik wel leuk maar daar heb ook niet altijd tijd voor. Ik ben daar ook wel bang voor, dat mannen mijn leven als niet "vol" genoeg zien. Ik heb vrienden, ik heb een studie, ik heb een stage en zo nu en dan volg ik weleens een cursus. Ik doe graag iets cultureels, maar ga niet vaak uit en ben nog nooit op Sziget of iets anders hips geweest.



Ik val op de muzikanten, schrijvers, schilders... maar ben bang dat ik maar wat suf ben. Overigens zijn dat niet de meest betrouwbare mannen, dus zoek ik het ook wel daarbuiten.Dat is je eigen overtuiging, dat je maar suf bent. Dat anderen, en in het bijzonder mannen, jouw leven niet als vol genoeg zien. Waar ben je wel trots op van jezelf? Als je jezelf niet leuk vindt, waarom zou een ander dat wel leuk moeten vinden aan jou? Je straalt iha uit wat je over jezelf denkt. Niet iedereen is een party-animal en dat hoeft goddank ook niet! Jij hebt vast weer heel andere kwaliteiten!

quote:Paekzwart schreef op 26 november 2014 @ 01:09:

[...]





Altijd mooi als mensen hun portie liefde zolang hebben kunnen geven en ontvangen. Toch één van de meest basic dingen die er zijn in het leven.



Ik zou overigens niet weten trouwens hoe je in een relatie liefde en in elkaar opgaan, los van elkaar zou moeten zien. Voor mij is dat onlosmakelijk verbonden.



M.b.t. jouw interpretatie wat ik vind dat mensen van elkaar nodig hebben, zit je mis in de nuance. Ik heb soms heel hard voor mijn gevoel een partner nodig, even iemand die mij vasthoudt, de huidhonger, de vaste grond van liefde van een ander onder mijn voeten, iemand die er voor mij is, waar ik samen mee door het leven kan, juist ook die portie liefde kan ervaren in geven en ontvangen.



Maar als die persoon er niet is, zal ik het toch alleen moeten doen, daar vrede mee zien te vinden, het zelf moeten zien te redden.



Het is jammer dat ik veel mensen dat verkeerd zie begrijpen in het leven, die onzekerheid verwarren met nodig hebben en zijn, die aantrekkingskracht en seks met je partner zien als iets wat dan maar gegeven moet worden en dat dat dan liefde is dat de ander voor jou dan maar gaat liggen zodat je er eindelijk weer overheen mag voor die ene keer in het half jaar, dat afhankelijk onzeker en klein lijken nog niet gaat om de juiste soort afhankelijkheid maar dat afhankelijkheid bestaat bij de gratie van gelijkwaardigheid.



En ja, dan ben ik liever single en doe alles alleen, dan dat de ander het mannetje altijd wil zijn die mij "redt" en ik dan wel persé het schattige vrouwtje moet spelen wat onzeker is en niets kan (of alleen de redster). Het is iets wat een wisselwerking betreft. In elke situatie beide partners hun best doen naar hun kunnen.



Mensen hebben elkaar nodig, dat zeker. Maar zat mensen die toch niemand hebben die hen opvangt als er iets is of mee willen vieren in geluk. En ook dan moet je de kracht zien te vinden, het geluk in jezelf zien te zoeken.



Eh, het zal aan het tijdstip liggen, maar ik begrijp je niet helemaal. Ik onderschrijf dat dikgedrukte helemaal, heb ik zelf ook. De huidhonger, enz ik ken het allemaal. Ik vind dat ook normaal, dat je dat nodig hebt, hoor.



Quote:

"Het is jammer dat ik veel mensen dat verkeerd zie begrijpen in het leven, die onzekerheid verwarren met nodig hebben en zijn, die aantrekkingskracht en seks met je partner zien als iets wat dan maar gegeven moet worden en dat dat dan liefde is dat de ander voor jou dan maar gaat liggen zodat je er eindelijk weer overheen mag voor die ene keer in het half jaar, dat afhankelijk onzeker en klein lijken nog niet gaat om de juiste soort afhankelijkheid maar dat afhankelijkheid bestaat bij de gratie van gelijkwaardigheid."



Dit begrijp ik niet en herken ik niet. Ik volg het niet helemaal. Is dit jouw ervaring?

Dat mannen denken dat je gered moet worden? En seks/warmte iets is wat de ander je in een relatie maar moet geven in een relatie of jij hem? En niet omdat daar zin in is, maar omdat uitsluitend die ander daar behoefte aan heeft/dat nodig heeft?

Onzekerheid verwarren met nodig hebben en zijn? Nodig hebben is niet verkeerd en heeft ook m.i. niets te maken met onzeker zijn, tenzij die ander dat stom vindt en zelf niet naar taalt en je gaat twijfelen of jij wel normaal bent daarin? Zeker niet als het normaal menselijke behoeften zijn..

Paeck: ik wens iedereen zoiets mee te mogen maken, een Liefde met hoofdletter L.

En ik snap ook zeker dat dat een menselijk basisbehoefte is, zeker als dat nog niet gebeurd is.



Maar ook dan komt niet alles overeen in behoeften. Niet in seks & intimiteit, niet in smaken, steun, praten, tijd voor elkaar enz.

Het gaat alleen als vanzelf, niet dat iemand zwaar tekort komt of zich alsmaar aanpast.



Liefde en lust gaat voor mij niet vanzelfsprekend samen. Voor jou misschien wel. En dan gaat het bij mij niet om frequentie (eens per half jaar?!) maar inhoudelijk, wat je seksueel opwindend vindt. Het is voor mij niet altijd een vanzelfsprekend in elkaar opgaan. Voor veel mensen niet, denk ik. Helaas, was het maar zo. Ik kon en kan wel uit liefde in elkaar opgaan trouwens. Maar lust hoeft niet per se overeen te komen, ook niet als je van elkaar houdt. Dat heeft dan met seksuele voorkeuren te maken. Je houdt ook niet opeens van hetzelfde soort eten omdat je van elkaar houdt.



Of bedoel je dat niet?

quote:Suzy65 schreef op 26 november 2014 @ 01:47:

Paeck: volgens mij was jij het die het je afvroeg wat mannen eigenlijk nog nodig hebben van een vrouw?

Nou, het omgekeerde vragen mannen zich volgens mij ook af. Zij heeft haar eigen inkomen, hij kan zijn eigen overhemden strijken. Draait het daar dan allemaal om? Nee, volgens mij niet.



Ja, dat vroeg ik aan Willie, in het kader van dat vrouwen teveel eisen stellen volgens Willie en de man liever een kortstondig schatje heeft voor alleen de seks dus ik vroeg me af wat een man dan wel overhaalt voor de langere termijn als hij vooral toch alleen maar seks wil voor af en toe.





M/v blijven elkaar nodig hebben. Complementair.

Wat dacht je van warmte en liefde delen, steun & support, intimiteit?



Jazeker helemaal mee eens voor mijzelf dan welteverstaan, dan spreek ik even niet voor anderen.



Een speeltje zal het nooit halen bij een warm, geliefd mannenlijf in/op/tegen je aan. Zelfbevrediging is nog geen seks en intimiteit. Je kan een electrische deken kopen, heerlijk vinden om dat hele bed & die dons helemaal voor jezelf te hebben, geen last van gesnurk hebben, volgens onderzoek de kwalitatief beste slaap in je eentje hebben, en toch kan het knus zijn, dat samen slapen. Een vrouw kan tegenwoordig in haar eentje een kind krijgen en grootbrengen, maar heeft nog altijd mannelijk zaad nodig. (en ik denk meer dan dat aan mannelijke inbreng). En mannen nog altijd een vrouw om het kind te laten groeien.



Het gaat natuurlijk verder dan praktische zaken, waarvoor een m/v alleskunner niemand meer nodig heeft en alles zelf kan. Fijn dat we (m/v) nu aan het bewijzen zijn dat we niemand echt nodig hebben, noch afhankelijk van zijn, maar is dat het ideaal dan? Vindt iedereen dat ook prettiger geregeld, zo zelfvoorzienend?



Naar mijn idee gaat het niet om bewijzen dat je niemand nodig hebt als "alleskunner", maar om het feit dat je niet persé bij een man hoeft te blijven die jou slaat of een vrouw die geen seks wil alleen maar omdat hij het geld moet binnen brengen en zij nu éénmaal voor de kinderen zorgt als beide seksen de vrijheid hebben en nemen om in, hopelijk goed overleg zich zo goed mogelijk te ontplooien in de verschillende omstandigheden die het leven vraagt, zoals ziekte, alleenstaand, werkloosheid.



Veel mensen zijn het erover eens dat anno 2014 de liefde een aanvulling moet zijn op een bijna perfect leven en het beste uit jezelf kunnen halen, en zeker geen invulling mag zijn. Maar mensen die alles zelf al zo dichtgetimmerd hebben, zullen misschien minder risico willen lopen op een evt mislukte relatie. Las vandaag nog advies in tijdschrift Glamour: "natuurlijk heb je je appartement niet opgegeven toen jullie gingen samenwonen en ben je financieel onafhankelijk gebleven. En heb je eea vastgelegd wat van wie is. Dan kunnen er ook geen vervelende consequenties ontstaan als het voorbij is". In die strekking iig.



Ik zie het niet voor elkaar willen zorgen in de relatie en ook niet voor elkaar willen zorgen na de relatie met goede regelingen mocht deze onverhoopt helaas mislukken of één van beide overlijden, juist als geen goede manier van omgaan met elkaar.





Ik heb daar een beetje moeite mee. Alles regelen uit angst. Bij voorbaat inbouwen, want, ja, 1 op 3 gaat uit elkaar. Dat is een gegeven. Vooral geen risico's lopen!

Ergens geeft het een vals beeld, dat je die zekerheid kan regelen voor jezelf, als je maar niet op een ander bouwt. Hoe broos die onafhankelijkheid is, of dat het maar spullen zijn, hoor je niet. Is ook een schijnzekerheid. Maar iig het idee dat je alles zelf onder controle hebt. Terwijl je samen ook risico's soms juist makkelijker kan opvangen dan in je eentje. Natuurlijk moet je bij elke dag bij elkaar zijn uit eigen vrije wil en graag zelfs, omdat je bij elkaar wil zijn en niet om economische/financiele redenen dat het wel gemakkelijk is.





In een goede relatie geeft die relatie stabiliteit, meer zekerheid, meer opvang van risico's. Maar gezien de huidige tendens dat relaties toch heel vaak uitgaan, ga ik ervanuit dat je dus ook binnen zo'n relatie juist elkaar als mens blijft zien en goede afspraken maakt voor mocht men uit elkaar gaan met woede en strijd. Helaas zie je dat men dan juist de ander zoveel mogelijk wil kwetsen en degene die alles opgaf, het huis, de baan, de eigen onafhankelijkheid, is dan degene die heel erg achteruit gaat en degene die die baan, het huis nog heeft denkt lekker puh, je bekijkt het maar. Jíj "mocht" lekker thuis "genietend" voor de kinderen zorgen van míjn geld, kan mij het bommen dat jij nu degene zonder pensioen, huis en fatsoenlijk inkomen bent.



Mensen hebben juist meer vrijheid om vóór elkaar te blijven kiezen vanuit oprechte gevoelens als men ook geregeld heeft voor elkaar te zullen zorgen mocht het uitgaan. Mensen die anders heel erg achteruit gaan zullen helaas eerder water bij de wijn doen, toch langer blijven bij de partner ook al is de liefde over. Geen goede, maar toch enigszins begrijpelijke motivatie. Ook al "zijn het maar spullen" het kan het leven verdomde moeilijk maken als je ineens elke cent om moet draaien als je in een vechtscheiding zit en de ander de alimentatie niet over wil maken.







Elkaar nodig hebben is haast een vies woord geworden. Onafhankelijk zijn het hoogst haalbare. Hulp vragen is ook zoiets moeilijks maar ook louterends. Ik denk dat mensen iha graag nodig zijn. Dat geeft betekenis aan hun bestaan. Niet wanhopig of vanzelfsprekend nodig, maar wel van betekenis.





Elkaar nodig hebben is heel normaal. Maar hulp vragen brengt je vaak in een positie dat de hulpgever vindt dat hij of zij over jouw leven zou mogen bepalen. Je kan gaan zien als een patiënt in plaats van nog steeds een mens. Ze een hulpvraag behandelen alsof je een slachtoffer bent. En ja er zijn mensen die graag hulp geven maar als je aangeeft dat je hen juist nodig hebt voor de gezelligheid, het samen zijn, dan voelen ze zich niet meer nodig, kunnen ze hun reddersmentaliteit niet meer in kwijt.



Dat iemand blij is als je thuis komt, bijvoorbeeld. Zorgzaamheid geven en krijgen, een speciaal iemand die zich om je bekommert. Samen zijn.

Het is toch een universele diepe behoefte, denk ik.



Dat lijkt mij zeker voor veel mensen een universele diepe behoefte. En is in mijn ogen heel erg belangrijk inderdaad. Zo niet het belangrijkste zelfs.



Aan de andere kant heel gezond als je liever alleen & happy bent dan samen en niet gelukkig zijn. Ik geloof niet in de monnik in zijn eentje op een berg verlicht zitten te zijn (en ook niet uitgedaagd door het leven en interacties met anderen), maar net zo min in je pas van betekenis vinden in een relatie. Of blijven hangen in een liefdeloze relatie en aan iemand uit gewoonte, status en angst om alleen te zijn.



Ik weiger te geloven dat mannen ooit alleen nog nodig zijn als zaaddonor of om een gezin te stichten, als mannelijk rolmodel nodig. En dat mannen vrouwen niet meer nodig hebben. Dat lijkt me maar een kaal bestaan. Mensen willen niet alleen een partner om leegtes op te vullen, daar geloof ik niks van. Ze willen zich ook geliefd worden, anders dan door vrienden en familie of zichzelf. Hoe fijn het ook is om de vrijheid te hebben om alles te kunnen doen wat je wil, en niks wat je niet wil, ik denk toch niet dat dat het ware geluk is. Dat je in je eentje ook gelukkig kan zijn is iets anders. Het hangt niet op die Ene Ware. Of dat alleen de meest perfecte nog in aanmerking komt om iets toe te voegen.Ik mag met jou meehopen dat mensen liefde willen en blijven zoeken. Het is een kaal bestaan mijns inziens als het alleen maar om het scoren, de seks en de macht gaat en zij aan de top staan. Maar ja, die mensen zijn er wel ook die dat nu nastreven. En dat kan ik kaal vinden, en jij met mij, dat doet er niets aan af dat zij aangeven juist dát te willen en misschien soms ook niet meer kunnen geven en ontvangen dan dat.

quote:Suzy65 schreef op 26 november 2014 @ 02:06:

[...]





Eh, het zal aan het tijdstip liggen, maar ik begrijp je niet helemaal. Ik onderschrijf dat dikgedrukte helemaal, heb ik zelf ook. De huidhonger, enz ik ken het allemaal. Ik vind dat ook normaal, dat je dat nodig hebt, hoor.



Jazeker, daarin zijn we het helemaal met elkaar eens!



Quote:

"Het is jammer dat ik veel mensen dat verkeerd zie begrijpen in het leven, die onzekerheid verwarren met nodig hebben en zijn, die aantrekkingskracht en seks met je partner zien als iets wat dan maar gegeven moet worden en dat dat dan liefde is dat de ander voor jou dan maar gaat liggen zodat je er eindelijk weer overheen mag voor die ene keer in het half jaar, dat afhankelijk onzeker en klein lijken nog niet gaat om de juiste soort afhankelijkheid maar dat afhankelijkheid bestaat bij de gratie van gelijkwaardigheid."



Dit begrijp ik niet en herken ik niet. Ik volg het niet helemaal. Is dit jouw ervaring?

Dat mannen denken dat je gered moet worden?



Ja, ik ben chronisch moe, dat alleen al kan wel eens een reddersrol in een man oproepen.







En seks/warmte iets is wat de ander je in een relatie maar moet geven in een relatie of jij hem? En niet omdat daar zin in is, maar omdat uitsluitend die ander daar behoefte aan heeft/dat nodig heeft?



Ik moest nog aan Willibrord Frequin denken, die zegt dat een vrouw haar relatie gezond houdt als ze seks met haar man heeft ook al heeft ze geen zin, zodat hij niet naar de hoeren gaat. Er zijn mannen die dat denken.





Onzekerheid verwarren met nodig hebben en zijn? Nodig hebben is niet verkeerd en heeft ook m.i. niets te maken met onzeker zijn, tenzij die ander dat stom vindt en zelf niet naar taalt en je gaat twijfelen of jij wel normaal bent daarin?



Ik heb regelmatig mannen horen zeggen dat ze zich pas nodig voelden bij een vrouw die onzeker was en niets kon. Ze konden niets met liefde nodig hebben, ze hadden het tastbare nodig van het redden, zorgen voor iemand die gezien wordt als zwakker en zij dan gezien worden als de sterke man.



Zeker niet als het normaal menselijke behoeften zijn..

quote:Suzy65 schreef op 26 november 2014 @ 02:20:

Paeck: ik wens iedereen zoiets mee te mogen maken, een Liefde met hoofdletter L.

En ik snap ook zeker dat dat een menselijk basisbehoefte is, zeker als dat nog niet gebeurd is.



Maar ook dan komt niet alles overeen in behoeften. Niet in seks & intimiteit, niet in smaken, steun, praten, tijd voor elkaar enz.

Het gaat alleen als vanzelf, niet dat iemand zwaar tekort komt of zich alsmaar aanpast.



Liefde en lust gaat voor mij niet vanzelfsprekend samen. Voor jou misschien wel. En dan gaat het bij mij niet om frequentie (eens per half jaar?!) maar inhoudelijk, wat je seksueel opwindend vindt. Het is voor mij niet altijd een vanzelfsprekend in elkaar opgaan. Voor veel mensen niet, denk ik. Helaas, was het maar zo. Ik kon en kan wel uit liefde in elkaar opgaan trouwens. Maar lust hoeft niet per se overeen te komen, ook niet als je van elkaar houdt. Dat heeft dan met seksuele voorkeuren te maken. Je houdt ook niet opeens van hetzelfde soort eten omdat je van elkaar houdt.



Of bedoel je dat niet?



In een relatie hoort voor mij ook aantrekkingskracht te zitten, de liefde, het fijn bij elkaar willen zijn, de blijdschap en plezier of de rust en kalmte, maakt uiteindelijk dat het zich regelmatig voor mij dan uit in nog dichter bij de ander willen zijn en uiteindelijk intiem zijn, lust in hem hebben, in hem opgaan. Dat valt voor mij dan samen. De ene keer intiemer, een andere keer meer vooral lust. Maar in een relatie niet de behoefte hebben om de ander te strelen, vast te houden, aan te raken en dan vervolgens ook vaak seks te willen hebben of meer intiem te zijn qua contact, nee, die behoefte heb ik altijd wel. Het is voor mij een flow die overgaat van het één naar het ander. Daar zit geen abrupt einde of grens in of zijn ook niet twee compleet verschillende werelden. Ze vloeien in elkaar over.



Het wisselt zich af in zowel meer lust als meer liefdevol de ene of de andere keer maar geen zin in je partner hebben qua uiteindelijk die aanraking en meer willen qua intimiteit ken ik niet, alleen in tijden dat de relatie slecht gaat, je elkaar niets meer te vertellen hebt, maar dan zie ik de ander dus op een gegeven moment ook niet meer als partner. Het gaat mij om de blijheid, leukheid dat hij mijn partner is en je dat wilt uiten door elkaar te plezieren, aan te raken.



Of zitten daar dan voor jou aparte gradaties in, wat is dan de seksuele voorkeur die maakt dat je wel van je partner houdt maar er geen bepaalde mate van lust bij voelt? Maar wel maakt dat je die ander nog als partner blijft zien?



Lust is voor mij ook niet het complete heel erg geile ik wil aan de kroonluchter hangen en spannende foute seks hebben. Wellicht dat daar ergens het verschil te vinden is. Dat ik daar niets mee heb.



Ik heb niets met "stout", ik mag van mijzelf in principe alles en ik houd er niet van als iets zou kunnen kwetsen. En aan kroonluchters hangen vind ik veel te vermoeiend en te pijnlijk. Dus dan wordt het niet stout, niet fout, niet pijnlijk of moeilijk. Ik kan niet tegen spanning (in mijn lichaam), slecht tegen ongemak en mij niet kunnen ontspannen tijdens seks, dan kan ik mij niet overgeven, heb ik teveel last van mijn toch al vermoeide en pijnlijke lichaam en is het voor mij geheel niet leuk.



Als je wellicht niet van seks houdt, dat kan, of anders denkt, en daar alletwee hetzelfde in staat kan ik mij voorstellen dat het nog tot een relatie ontwikkelt, maar ik vind het zo'n essentieel iets wat bij mij hoort die behoefte om aangeraakt te worden en op die manier de relatie "te consumeren" binnen de oh zo grote behoefte aan een ontspannen en relaxt lichaam wat vaak pijnlijk aanvoelt of moe is, of dat nu wel of niet tot een orgasme leidt even daargelaten, dat ik mij niet genoeg geliefd voel als de ander mij bijvoorbeeld nooit op bepaalde lichamelijk vervullende manieren aan zou raken. Alhoewel je wel met gedachten en woorden ook ver komt in overgave. Maar ook dan is er een bepaalde mate van lust, zoals ik lust dan zie die in een relatie. En anders is er nog de oppervlakkige lust maar ook die kan voor mijzelf prima passen naast liefdevolle seks in een relatie.

--

Ik ben een man 24j en zit op tinder. Ik kan me inderdaad voorstellen wat jullie bedoelen.



Alleen wordt zo elke jongen in een hokje geduwd, terwijl bijvoorbeeld ik wel opzoek ben naar leuk contact en enventueel een relatie!



Als ik eens om mij heen kijk, zie ik dat al mijn vrienden tinder hebben, en zij zouden allemaal wel een relatie willen hoor! alleen is het voor een man erg lastig, en wordt vaak gedacht dat je scharrel nummer 300 bent. Elke keer het initiatief nemen, zoals gesprek openen, gesprek aan de gang houden etc. is ook vermoeiend. Daarnaast zijn heel veel mannen nogsteeds verlegen, terwijl als je ze zou kennen het hele leuke jongens kunnen zijn. Een tip aan de vrouw: Neem zelf een keer initiatief. Vaak zijn de mannen die veel praten/grappig zijn/leuk zijn maar uit op 1 ding, terwijl ik denk dat de stillere mannen veel meer geschikt zijn als boyfriend material

tl;dr zekers, mijn goden wat een teksten zeg.

Voor zover mijn intelligentie het toelaat, komt het allemaal op hetzelfde neer. Een vaste, evenwaardige relatie willen.

Willie omschrijft dan weer zo'n Amerikaanse relatie waarbij de vent de sjaak is.

Paek weer of mannen die een lief onderdanig vrouwtje willen, of mannen die zielig zijn en doen.



Zit ik in de juiste richting?



@Paek,

Klinkt alsof je alleen maar gare mannen bent tegen gekomen die totaal niet bij je passen. Maar waren er wel goede eigenschappen? Zo van, ideale gast zou zijn, die eigenschap van die man, en die andere zijn uiterlijk met nog een eigenschap van nr.3 o.i.d.?

Of was het allemaal kommer en kwel?



@pippa,

Wat ik van een lady verwacht, dat ze zelf een baan heeft, en voor haarzelf kan zorgen. Maar wel weer dat ze het waardeert dat er een man is die haar beschermt en steunt.

Kortom, val niet op een bitch of needy lifter meid.

--

Ja ik het herken het wel dat de "ik ben onafhankelijk" boodschap een beetje is doorgeschoten. Ik heb er zelf ook last van, tegenwoordig een stuk minder trouwens. Het lijkt me ook een reactie op een tijd waarin je als vrouw heel erg afhankelijk was van de nukken en grillen van je man. De tijd waarin je ontslagen werd als je ging trouwen. En wat er nog bijkomt is de neoliberale stroming dat ieder individu verantwoordelijk is voor zichzelf: eigen broek ophouden en vooral niet uit de staatsruif eten. Ik vind dit zelf een lastige omdat ik denk dat je geluk/pech ook voor een groot deel bestaat uit omstandigheden. Het maakt nogal uit waar je bent geboren, opgegroeid, voldoende skills hebt meegekregen.



Persoonlijk voorbeeld: Ik heb een tijd geleden mijn vaste baan opgegeven omdat ik daar heel ongelukkig werd. We hebben toen besloten om een tijdje op het inkomen van mijn man te gaan leven. Dat vond ik heel eng want een tijdje geen eigen geld meer. Eigenlijk vond ik het het allermoeilijkste gedeelte. Maar het gaat uiteindelijk om het de baas worden van je angst, namelijk dat je 'ineens' verlaten wordt terwijl je het niet aan zag komen.



Mijn man doet en deed het graag en dat zou omgekeerd ook zo zijn. Mochten we gaan scheiden (dat kan immers gebeuren) dan heb ik genoeg vertrouwen in mezelf dat ik flexibel genoeg ben om te handelen en weer mijn eigen boontjes te doppen. (Ik herken trouwens de FAIL reacties niet maar dat komt omdat ik erachter sta, misschien dat ik ze alsnog krijg )



Ik vind dat je best in gezonde mate afhankelijk mag zijn van je partner.Het is vooral nog een kwestie van de balans vinden denk ik.De balans tussen een gezonde afhankelijkheid en je hele hebben en houwen en geluk bij iemand neerleggen.



Om terug te komen op TO: zij komt over als iemand die haar hele geluk bij de ander neer wil leggen, een evt man verantwoordelijk wil maken voor iets wat zij tekort komt. Dan gaan mensen adviezen geven als "zorg dat je eerst met jezelf kunt leven". Er zit nog een hoop oud zeer wat een ander niet voor haar op kan lossen, ook als ie wel ineens voor de deur staat.



Als ze had gevraagd op een andere manier "is het normaal dat ik naar een relatie verlang?" had ik gezegd "ja natuurlijk, uiteindelijk willen de meeste mensen dat graag". Want het is fijn om iemand als partner te hebben, en het is fijn om elkaar te kunnen ontlasten bij dingen die je moeilijk vindt.

Needy zijn is "help, ik heb je nodig anders loopt mijn leven in de prut"

Gezonde afhankelijkheid is het prettig met elkaar hebben, de ander graag een rol in je leven gunnen, elkaar ontlasten op punten waarop je wat zwakker zijn, aandacht hebben voor elkaars behoeften etc

quote:pippa2 schreef op 26 november 2014 @ 12:13:

...

b) uit hetzelfde vaatje heb ik altijd het idee mee gekregen dat mannen het háten als je zwak bent of behoeftes hebt. Show your weakness = run for the hills they will. Ik weet niet precies waar ik deze boodschap vandaan heb, maar ik zal zeker niet de enige zijn. In de praktijk heb ik idd gemerkt dat ik als ik (tot het uiterste gedreven) een zwakheid toe moest geven of iets niet kon, dat mannen zich dan juist niet huiverend en walgend van mij afwendden, maar heel aardig en zorgzaam werden, ja dat het zelfs bijdroeg aan hun verlangen naar een relatie met mij. Dit met Totale Verbijstering mijnerzijds tot gevolg.



Eigenlijk snap ik het nog steeds niet.



tl;dr - vrouwen krijgen tegenstrijdige boodschappen. Be Strong Be Independent or he will RUN RUN RUN vs. mannen vinden het juist fijn als ze nodig zijn/voor je kunnen zorgen.

Wie herkent dit of heeft hier een mooi inzicht over?



Ik weet wel dat veel relaties of potentieel langere termijn datingmateriaal uitging vlak nadat het over de nodige strubbelingen in mijn leven ging waarbij ik toch moest zien uit te leggen waarom ik bepaalde dingen niet, zelden of nooit gedaan heb in mijn leven of waarom ik op bepaalde manieren niet af kan spreken.



Ik ken de mannen die compleet uit hun slof gaan als je in je vinger snijdt of de mannen die zeggen het is wel genoeg geweest met dat gezeur als je voor een tweede keer pas iets duidelijk probeert te maken. En dus omgekeerd ook de mannen die mij compleet wilden pamperen en met allerlei advies aan kwamen zetten wat ik op móest volgen zonder zich te willen verdiepen in mijn ervaringen.



Het beste schiet ik op met mannen die alles niet al te veel kan schelen tot nu toe. Daar heb ik geen overmatige bemoeienis van waarin ik voortdurend aan het uitleggen of verdedigen ben, dingen persé willen begrijpen die ik zelf en artsen ook niet begrijpen en dan in de theoriehoek terechtkomen en ook niet dat ze ineens doen alsof ik een patiënt ben.

quote:thailand90 schreef op 26 november 2014 @ 12:32:

Ik ben een man 24j en zit op tinder. Ik kan me inderdaad voorstellen wat jullie bedoelen.



Alleen wordt zo elke jongen in een hokje geduwd, terwijl bijvoorbeeld ik wel opzoek ben naar leuk contact en enventueel een relatie!



Als ik eens om mij heen kijk, zie ik dat al mijn vrienden tinder hebben, en zij zouden allemaal wel een relatie willen hoor! alleen is het voor een man erg lastig, en wordt vaak gedacht dat je scharrel nummer 300 bent. Elke keer het initiatief nemen, zoals gesprek openen, gesprek aan de gang houden etc. is ook vermoeiend. Daarnaast zijn heel veel mannen nogsteeds verlegen, terwijl als je ze zou kennen het hele leuke jongens kunnen zijn. Een tip aan de vrouw: Neem zelf een keer initiatief. Vaak zijn de mannen die veel praten/grappig zijn/leuk zijn maar uit op 1 ding, terwijl ik denk dat de stillere mannen veel meer geschikt zijn als boyfriend material Leuk om te lezen, maar merk als vrouw ook dat het lastig is hoor om het gesprek toch weer te openen, aan de gang te houden etc. Ik neem dan wel ook regelmatig initiatief maar haal zo de mannen die echt in zijn voor een goede date er ook niet snel uit.

Paek: ik reageer later, nu geen tijd, moet echt ff andere dingen doen.

Er stond ook een artikel in de Jan. Heb er iets over geschreven op andere topic (Is hij geinteresseerd).

Kom er later op terug.



Zie je laatste bericht: ik vraag me af of je wel zo je best moet doen om een gesprek weer te openen en aan de gang te (moeten) houden. Wat gebeurt er als je dat niet doet?

quote:systeemkast schreef op 26 november 2014 @ 12:40:



@Paek,

Klinkt alsof je alleen maar gare mannen bent tegen gekomen die totaal niet bij je passen. Maar waren er wel goede eigenschappen? Zo van, ideale gast zou zijn, die eigenschap van die man, en die andere zijn uiterlijk met nog een eigenschap van nr.3 o.i.d.?

Of was het allemaal kommer en kwel?





Oké dan toch een stukje psychologie, maar ik merk dat het dan ineens wel heel persoonlijk word, niet echt van toepassing op dit topic wellicht. Maar je vraagt wat voor mij wel of niet werkt en dan kom ik op dit en inkorten kost nu even veel:



Veel was ook zeker leuk hoor in de relaties en langere tijd durende dates. anders was ik er natuurlijk ook niet aan begonnen of mee doorgegaan. Meestal vaak gezellig samenzijn, toch leuke dingen doen, de begintijd was uiteraard ook leuk, intimiteit was goed, elkaar willen leren kennen met alle facetten. En met dates heb je soms dan toch weer een paar mooie momenten meegemaakt.



En elke man heeft weer zijn eigen karakteristieke fijne eigenschappen. Ik vond veel eigenschappen wel goed of mee te leven maar je merkt wel dat sommige dingen beter werken dan andere eigenschappen.



Het was ook zelden mijn idee om het op dat moment al uit te maken of niet verder door te zetten, en was ik degene die soms nog hoopte op een oplossing als ik merkte dat mijn gevoel steeds minder werd vanwege bepaalde dingen in die relatie. Maar kon de ander niet tegemoet komen aan elkaar bijvoorbeeld vaker zien dan 1 keer per 2 weken en was hij liever aan het werk, thuis etc. dan ook nog eens bij mij bijvoorbeeld.



Er zijn wel mannen geweest waardoor ik besef dat zo'n bepaald type man beter mij paste dan veel andere mannen, maar uiteindelijk heb ik daar ook niets aan als men geen stabiele relatie wil voor de langere termijn.



De mannen die heel erg aan mij hingen en al snel wilden trouwen, altijd bij mij wilden zijn, waren vaak juist de mannen waarbij ik niet mijzelf bij kon zijn omdat ze een grote druk legden op hoe zij vonden dat een relatie goed was en teveel van mij verlangden op het gebied van samen doen en alleen aandacht aan elkaar geven. Dat waren geen mannen waarbij ik tot rust kwam. Ze waren vaak zenuwachtig.



De mannen die werkverslaafd of sociaal bovenmaatse 7 verschillende vrienden wilden zien in een week, waren ook niet aan mij besteed.



Ik gedij beter in een relaxte relatie waarbij je per keer kijkt wat je allebei wilt en dat vaak genoeg is om niet je af te vragen wie de ander ook alweer is en je ook samen je eigen dingen kan doen maar de aanwezigheid van de ander gewoon goed voelt en er stabiliteit is in contact en af en toe even op de eigen vertrouwde manier appen of bellen als dat niet kon.



Mannen die van discussiëren houden, daar werkt het vaak ook niet goed bij. Ik heb best een duidelijke mening en in een discussie verlang ik toch wel een goed argument of op zijn minst dat de sfeer een beetje plagend blijft. Maar sommige mannen willen persé winnen in de discussie, luisteren totaal niet naar mijn argumenten en als hun argumenten gigantisch rammelen geven ze dat ook niet toe. Mannen die snel uit hun slof schieten, hebben aan mij een slechte. Het beste werkte nog de brommende man die af en toe wat mompelt en verder een beetje met kwinkslagen mij in een andere richting kan sturen zonder alles heel serieus over de toeren op te nemen.



Uiterlijk gaat bij mij echt om de blik in de ogen, de lach, de houding, de uitstraling, geur, mate van verzorging.



Dus bij de één ontspannen mijzelf kunnen zijn, samen in één kamer maar ook als je niet bij elkaar bent, bij de ander dat je toch ook samen genoeg leuke (rustige) dingen wil blijven doen, stabiliteit waarin je er op aan kunt dat de ander jou toch wel 3 keer per week voor lange tijd probeert op te zoeken (en nu nog iemand die dat wil blijven behouden), weer een ander die mij echt toeliet in zijn leven en je elkaar ook op dieper niveau wat kan vertellen zonder oordelen en ik zoek dus ook een bepaalde mate van voldoende elkaar aan willen raken.



De één hield van wandelen, de ander van games, weer een ander van films maar ook gezelligheidssporten. Dat zijn dingen waar ik wat mee kan, je ook soms samen deed. Iemand die alleen maar uren bezig is met putjesscheppen bijvoorbeeld wordt toch lastiger, qua tijd, interesse in hem maar ook van hem in mij. Er moeten op het vlak van interesses en hobby's wel wat overeenkomsten zijn.



Strakke, georganiseerde mannen die voor alles een bepaald moment hebben en persé ineens iets in hun hoofd krijgen en dan moet het ook zo, dat werkt ook niet. Mijn leven is flexibel, afhankelijk van hoe goed ik me voel met mijn gezondheid, al is het midden in de nacht, ik vind tijdgebonden een vervelend iets, soms echt wel noodzakelijk maar vaak ook niet. En daarin is iemand die mij probeert te forceren om op bepaalde momenten persé iets te doen slecht voor mijn energiebeheer en welbevinden. Ik houd niet van extremen, van veel te veel één kant van het spectrum omdat ik zelf iemand nodig heb die alle facetten beheerst zodat ik als ik energie heb mijn krachtige doortastende kant geen probleem is en ik makkelijk het voortouw in iets neem en als ik moe ben mijn ik wil rustig vooral op de bank zitten en zal de ander het voortouw voor sommige dingen moeten nemen en dat moet geen probleem zijn. Mensen die teveel aan één kant zitten van die medaille krijgen problemen met één van beide momenten.



Dus wat dat betreft zal ik niet bij alle mannen passen en niet alle mannen bij mij.