Hoe kom je erachter wat je wil?

Ik heb het gevoel op een dood spoor te zitten, eigenlijk op allerlei gebieden. Ik heb geen relatie, vrijwel geen vrienden en ik ben ongelukkig in mijn huidige baan. Vooral dat laatste begint me parten te spelen. Maar de baan zorgt er wel voor dat ik een leuk salaris heb, veel vrije tijd en, hoewel niet altijd even leuk, ik word uitgedaagd. Vaak wel op een negatieve manier, maar ok.

Ik ben voor deze baan naar het buitenland verhuisd , maar zit er nu over te denken om terug naar NL te gaan. Voordat ik hierheen kwam had ik een eigen bedrijfje, wat me niet veel uitdaging en geld opleverde en waarmee ik eveneens niet heel gelukkig was, maar ik was tenminste vrij. Dat gevoel mis ik nu heel erg. Echter, dat eeuwige geldprobleem was toendertijd ook geen pretje.



Ik weet niet wat ik moet doen. Hier blijven en ongelukkig zijn met een goed salaris en een fijn huis of terug naar NL gaan en daar ongelukkig zijn met minder geld maar wel vrij en met mijn eigen bedrijfje?



Mijn gedachten maken me gek. De ene dag wil ik dit, de andere dag dat. Solliciteren bij andere bedrijven heeft me tot nu toe gek genoeg niets opgeleverd. Ik zeg gek genoeg omdat ik veel sollicitaties de deur uit heb gestuurd en een aantal keren via de mail ook werd uitgenodigd, maar daarna simpelweg niets meer hoorde. Het lijkt wel alsof iets of iemand me tegenwerkt. Het is net alsof die sollicitaties niet succesvol zijn omdat ik er zelf nog helemaal niet over uit ben wat ik nou precies wil. Ook weet ik niet zeker of het wel zo slim is om deze goede baan op te zeggen in deze moeilijke tijden.



Hoe kan ik erachter komen wat ik nou echt wil?



Ik ben overigens eerder ook in loondienst geweest maar ik was nooit echt gelukkig. Ik denk dat mijn eerste baan nog wel de beste was, maar toendertijd had ik ook geen verwachtingen dus ik denk dat die baan me nu ook tegen zou vallen.

Ik sta pas sinds december ingeschreven, toen ik me bedacht dat ik misschien ooit wel weer terug zou willen. Daar heb ik in de Randstad dus niet veel aan.

Maaar.... ik ben niet plaatsgebonden, er zijn meerdere plekken in Nederland waar ik naartoe zou kunnen aangezien ik mijn eigen praktijk zou hebben. Ik zat net bv in Arnhem te kijken. Leuke stad en de woningnood is er minder hoog dan in het westen.

Ik voel nu ook weer dat, mocht ik weer naar NL gaan, ik zeker wel een woning ga vinden die bij me past. Want qua huizen heb ik altijd gevonden wat ik zocht, dus waarom nu niet? Ik zou wel weer starter zijn, dat is wel zuur want ik had behoorlijk wat woonduur. Ik heb ook een superwoning achter gelaten toen ik hierheen kwam. Dat was toen vanzelfsprekend maar daar heb ik nu natuurlijk wel een beetje spijt van.

quote:clemance schreef op 05 mei 2016 @ 13:11:

Ja hoor, datgene wat je aan het doen was en nu weer hebt weggehaald, dat mag Het staat er nog Vreemd genoeg voelt het heel goed om dat te doen, maar ik ben zo bang dat ik mezelf voor de gek aan het houden ben. Ik ga ook niets overhaasten, want ik heb tot oktober de tijd om beslissingen te nemen. Tegen die tijd denk ik dat ik het wel helder heb allemaal, ik ga daar in ieder geval aan werken. Maar ik denk dat ik me toch vooral op NL ga richten ipv op al die sollicitaties hier die me niets opleveren.

Ja, dat gaat me zeker helpen. Ik moet zeggen dat het erg goed voelt daarover na te denken, over wat ik zou gaan doen als ik hier mijn ontslag heb ingediend. Lekker terug naar NL, een leuk huisje zoeken en mijn eigen boontjes doppen.

Beetje romantisch beeld misschien, maar ik zie het niet meer als kansloos of onmogelijk. Dat gevoel weer vrij te zijn, daar verlang ik echt naar. Hier zit ik behoorlijk onder de plak bij mijn baas.

Zoals ik al schreef zit mijn baas me nogal op mijn lip, bedreigt hij ons en ik ben ik bang voor hem.

Dat klinkt heel ernstig, minder ernstig klinkt het misschien als ik zeg dat hij niet dagelijks bij ons over de vloer komt. Maar soms is hij er weken achter elkaar en dan is het best pittig. Dan word je afgerekend op de kleinste dingetjes, ook al doe je je best en was datgene jouw schuld helemaal niet. Het is machtswellust, want hij weet dat we ons nogal in een afhankelijke positie bevinden.

Maar goed, dat is een ander topic

Nee, die maken zich dan direct veel te veel zorgen.

Het ging eigenlijk juist een tijdje goed, maar mede door die gebeurtenis beschreven in mijn andere topic ben ik eigenlijk een soort van ingestort. Ik durf ze dat niet te vertellen omdat ik ze daar alleen maar ongerust mee maak. En als ik heel eerlijk ben: ze helpen me ook niet echt omdat ze zelf geen idee hebben wat een oplossing zou kunnen zijn. Natuurlijk hebben ze eerder wel geopperd dat ik terug naar Nederland zou kunnen komen. Dat was toendertijd voor mij echter geen mogelijkheid.

Ja, dat hebben ze al aangeboden. Is voor mij alleen totaal geen optie. Als ik terug naar Nederland zou gaan dan zou ik zorgen voor een eigen woning, waar dan ook. En die ga ik heus wel vinden, een leuk huisje met een tuintje voor de kat.



Maar zoals ik al zei: geen overhaaste beslissingen nu, ik heb nog tijd en ondertussen kan ik in de dreigementen en intimidaties van baas vast wat beter verdragen.

Vandaag kijk ik iets anders tegen de situatie aan dan gisteren (zo gaat dat dus altijd bij mij, ik wil de ene dag dit en de andere dag dat). Tot nu toe ging het op veel gebieden in mijn leven mis. Altijd onbestemde gevoelens in relaties en die verbrak ik dan ook altijd. Ik heb op werkgebied ook altijd problemen gehad. Ik kan heel slecht tegen onrechtvaardigheid/oneerlijkheid en dat is er ook vaak de reden van geweest dat ik een baan opzegde. Ik denk eigenlijk dat oneerlijkheid overal is, in iedere baan worden mensen voorgetrokken, in iedere baan zijn er mensen die op plekken zitten waar ze niet zouden moeten zitten. Ik denk dat ik (te) vaak uit situaties stap die me niet bevallen. Ik was ook altijd in de positie dat ik me dat kon veroorloven, maar op dit moment voelt het anders.



Ik probeer nu te solliceren bij een ander bedrijf maar wordt direct weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Eigenlijk had ik al gesolliciteerd, ze hebben me al gezien en gesproken etc., en ze zouden me laten weten hoe en wanneer er een baan zou vrijkomen aangezien dat op dat moment nog onduidelijk was. Een paar dagen geleden belde ik met de contactpersoon aangezien ik er in januari was en niets meer had gehoord. Ze reageerde een beetje geirriteerd, ze wist nog niets en de situatie was onduidelijk en ze zou me zo snel mogelijk informeren. Gisteravond zag ik op de website ineens dat er wel degelijk een vacature is en dat ze nog steeds mensen zoeken. Blijkbaar paste ik niet in het plaatje, ik weet het niet, maar niemand heeft me uiteindelijk verteld dat ik het niet ben geworden. En dat is eigenlijk nog steeds onduidelijk, want het zou zomaar kunnen dat ze eerst ook nog andere kandidaten willen zien voordat ze iemand kiezen. En zo gaat het dus al 1,5 jaar. Ik doe echt iets fout, maar wat? Ik ben echt niet slecht in mijn werk, dat durf ik wel over mezelf te zeggen. MAar de moed zakt me wel een beetje in de schoenen nu.

Terug gaan naar NL kan ook, maar ik denk dat genoeg geld voor een deel wel mijn geluk bepaalt en als ik weer terug naar NL zou gaan dan zou ik echt weer op een houtje moeten bijten de komende jaren, misschien wel de rest van mijn leven. Ik denk dat ik eerst alles geprobeerd wil hebben voordat ik dat ga doen. Het kan immers altijd nog, ik hoef dat niet per se nu te beslissen.

Hi,

ik vind het frappant dat je bij het lezen van mijn post het gevoel krijgt dat ik vind dat ze maar gewoon moeten aannemen. Waar leid je dat uit af? Niet dat het niet klopt, ik vraag me het me gewoon af. Het klopt namelijk helemaal wat je schrijft en misschien is dat ook wel wat me tegenwerkt.

Verder bedenk ik me bij het lezen van je tekst dat ik er vroeger anders in stond dan nu. Ik stond er veel onbevangener in. Benaderde bedrijven precies zo zoals jij het beschrijft. Was oprecht geinteresseerd in de gang van zaken en legde contact met mensen in mijn vakgebied. Van daaruit begon het balletje te rollen en kwam ik steeds "hoger". Deze baan kreeg ik weliswaar op een andere manier, ik kende hier niemand en niemand kende mij maar ik stuurde gewoon een mail en 4 weken later was ik aangenomen. Hoe bedoel je geluk hebben?



Er zijn momenten dat ik het hier zoooo ontzettend gehad heb dat ik het liefste per direct zou willen opzeggen, maar dat kan sowieso niet vanwege het wurgcontract dat ik heb. Ik zou eerder weg kunnen maar dan moet mijn baas me wel erg goedgezind zijn en ik ga er nu maar vanuit dat hij dat niet is. Hij heeft me nog nooit geholpen met wat dan ook dus ik verwacht hierin ook niets van hem. Eerder dat hij me tegen zou gaan zitten werken. Die baan die ik op het oog had is erg korte termijn, ik zou over 3 maanden al moeten beginnen, iets wat eigenlijk gewoon onmogelijk is. Ik heb net dure tickets geboekt voor mijn vakantie die ik dan af zou moeten zeggen. Bovendien zou ik in 3 maanden tijd mijn contract moeten opzeggen, ik weet dat ze me op zo'n korte termijn niet kunnen laten gaan. En ik zou in 3 maanden tijd een nieuwe woning moeten vinden in een stad waar het vrijwel onmogelijk is überhaupt een woning te vinden, laat staat eentje met een buitenruimte voor mijn kat.

Daarbij komt ook dat ik niet weet of ik hier energie in moet steken, als ik nu al het gevoel heb dat het niet loopt of dat mensen niet eerlijk tegen me zijn. Wie zegt dat het daar beter zou worden dan hier als het bij de sollicitatie al zo raar en moeizaam loopt?

Kortom, ik weet het niet zo goed en ik denk dat ik jouw advies maar ter harte moet nemen. Ik ken hier en daar wel wat mensen die me ook graag als collega zouden verwelkomen. Ik denk dat ik het op die manier ga proberen ipv me krampachtig ergens tussen te wringen.

Ik ga er over nadenken hoe ik dat het beste aan kan pakken.

Geluk was het in die zin dat het niet zo gemakkelijk is om in deze tijd een baan te vinden met een vast contract. Ze vertelden me toen dat ik precies op het juiste moment was gekomen, aangezien er wel veel kandidaten waren maar baas was op zoek naar een bepaald type. Nu snap ik ook waarom. En collega's vertellen vaak niet alles wat ze weten of hoe ze de werksfeer ervaren. En toen ik hier kwam wilde ik die verhalen niet eens geloven. Toen ving ik wel geruchten op over oud-werknemers die blij waren dat ze weg waren maar ik snapte niet waarom.

quote:Sensy12 schreef op 07 mei 2016 @ 11:18:

[...]





Zit hier niet je probleem én je oplossing? Onbestemde gevoelens die je waarschuwen dat je in iets stapt wat misschien niet zo goed voor je is? Een ander iets wat mij opviel in deze tekst én die ik herkende uit mijn eigen leven; niet tegen onrechtvaardigheid kunnen. En wat zo frappant is, is dat wanneer je niet tegen oneerlijkheid en onrechtvaardigheid kunt, je het overal tegenkomt. Je trekt situaties en mensen aan die het oordeel dat je hebt over wat rechtvaardigheid moet zijn, blootlegt.



Verder zonder hopelijk al te cryptisch te klinken, komt de aversie tegen oneerlijkheid/onrechtvaardigheid uit een slachtoffermentaliteit. Het overkomt je allemaal en je bent niet bij machte het tij te keren. Ik zeg niet dat het er eerlijk aan toe gaat in de wereld, maar als je vanuit een basisovertuiging van onrechtvaardigheid leeft, denkt en handelt dan zet je jezelf volledig klem. Je focus ligt op oneerlijkheid, dat anderen voorgetrokken worden, mensen op plekken zitten waar ze volgens jouw overtuiging niet horen te zitten. Met andere woorden; jij bent heel eerlijk en zij niet. Je stapt uit situaties die je niet bevallen, situaties die jij in eerste instantie hebt aangetrokken. En weet je, je kunt maar een beperkt aantal keren uit situaties stappen die je niet bevallen tot je klem zit en je met jezelf wordt geconfronteerd. Ik liep overal van weg; slechte relaties, slechte vriendschappen, slechte werkgevers, slechte woonomstandigheden en guess what? Ik liep weg maar nam mijn 'gebroken' zelf overal mee naar toe. En die 'gebroken' zelf veroorzaakte de ellende waarvan ik dacht dat die buiten mij lag.



Kort gezegd; ik denk dat je op een keerpunt bent gekomen waarin je bewuster moet kiezen, bewuster je oordelen over anderen onder de loep moet nemen,, bewuster zijn van wat het is in jou waar je niet naar wilt kijken. Misschien ben je boos op de wereld en 'eis' je onbewust dat die zich naar jou voegt. Misschien ben je bang dat je niet bij machte bent regie te nemen over je eigen leven en verwacht je dat anderen dat voor je doen. Misschien durf je niet op jezelf te vertrouwen en verwacht je eerlijkheid en rechtvaardigheid van anderen zodat jij je veilig voelt én je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor wat jou 'overkomt'.



Net als jij trok ik oneerlijkheid en onrechtvaardigheid aan. Verraad van vrienden, in de steek gelaten worden, banen waar ik voor het karretje van anderen werd gespannen, achterbaks gedrag, ellebogen werk etc. Maar in alle eerlijkheid verried ik mezelf, liet ik mezelf in de steek en was gewoon kwaad dat anderen wegkwamen met rot gedrag waar ik zelfs met mijn "eerlijkheid" niet mee weg kwam. Op alle gebieden in mijn leven liet ik mezelf in de steek door mijn macht volledig buiten mezelf te leggen. En dat is een kinderlijke manier van leven. Geestelijk was ik 6 jaar oud en in jaren 35-40 jaar.



Als je het tij wilt keren, focus je op geestelijk en emotioneel volwassen worden. Het is de moeite waard en je zult zien dat met iedere geestelijke en emotionele vooruitgang, ook je uiterlijke wereld verandert. As within, so without.



Ha Sensy,

ik herken veel van wat je schrijft, maar van een aantal dingen begrijp ik nog niet helemaal wat je bedoelt. Wel voel ik me, net als jij toen, eerder 6 dan bijna 40. Hoe ik met situaties omga is totaal anders dan hoe andere mensen van mijn leeftijd ermee omgaan. Ik zie dat ook bij collega's, die in hetzelfde schuitje zitten maar niet zo emotioneel reageren als ik. Nou hebben die collega's ook een wat stabielere basis dan ik hier. De meesten hebben een relatie en/of familie in de buurt en ik denk dat dat best kan schelen met hoe je met bepaalde dingen omgaat. Desalniettemin weet ik dat ik kinderachtig gedrag kan vertonen. Nu bijvoorbeeld ontwijk ik mijn collega en doe ik er alles aan om haar niet te zien en te hoeven spreken. Dat brengt me natuurlijk helemaal niets. Ik loop eerder het risico dat ze dat doorbrieft aan mijn baas en dat ik dan op het matje wordt geroepen. Maar uit pure frustratie en omdat ik bij niemand terecht kan met mijn boosheid uit ik dat dan op deze manier. Terwijl een ander zich erbij neerlegt, wetende dat er tegenin gaan niets oplevert aangezien dit nou eenmaal de manier is waarop het wordt geregeld bij ons.



Overigens heb ik geen slechte relaties of woonsituaties gehad. Ik heb juist best goede relaties gehad, maar doordat ik een onbestemd gevoel had verbrak ik die. Woonruimte was bij mij nooit een probleem en ik vond altijd vrij snel wat ik zocht. Vriendschappen zijn wel een ander verhaal, die verbreek ik ook vaak uit onmacht en wantrouwen, waardoor ik nu vrij weinig vrienden heb. Ik heb geluk het geluk een vrij grote familie te hebben want anders zou ik echt Remi zijn.



Ik ben wel benieuwd hoe jij het tij hebt weten te keren trouwens. Ben je daarvoor in therapie geweest? Je verhaal klinkt heel herkenbaar, zeker dat wat je beschrijft over kinderlijk gedrag.



Boos op de wereld ben ik zeker ja, al jaren. En die boosheid projecteer ik op verschillende personen in mijn leven. Mijn ouders, zus, collega, baas... er is altijd wel iemand op wie ik boos ben. Idioot eigenlijk he. Ik "verwacht" ook eigenlijk van mijn baas dat hij het een keer voor me op zou nemen, of dat collega een keer zou zeggen dat het niet eerlijk is dat zij alle leuke klussen krijgt. Maar dat gaat niet gebeuren natuurlijk, die vindt het wel prima allemaal en terecht. Maar ik kan daar echt de hele dag over nadenken, dat het zo oneerlijk is, dat zij zo'n bitch is, dat ze ons verraden heeft, hoe iemand zo kan zijn, etc..



Ik heb een vrij specifiek beroep waarmee ik niet zomaar overal aan de slag kan. Het probleem met mijn beroep (maar daar heb ik uiteindelijk zelf voor gekozen) is dat ik vooral dienend moet zijn. Aan de ene kant ben ik dat, maar aan de andere kant is juist dat de hele dag ja en amen zeggen en nooit voor mezelf mogen spreken niet wat ik wil. Dat is gewoon hoe het is in mijn branche en dat kan ik zelf niet veranderen, of ik nou hier werk of in New York of in Tokyo. En dan denk ik weer: heb ik dan wel het juiste beroep. Een beroep wat ik aan de ene kant leuk, uitdagend en spannend vind en waarbij er van sleur geen sprake is. Maar tevens een beroep waarin dit soort problemen veel voorkomen.



Raad jij me eigenlijk aan om te blijven zitten waar ik nu zit? Ik wil eigenlijk toch proberen te solliciteren bij dat bedrijf waar ik eigenlijk al gesolliciteerd heb, of in ieder geval even met ze bellen om te vragen of ik nog kans maak of niet aangezien de vacature nog steeds openstaat. Ik weet eigenlijk al dat het niets gaat opleveren, maar ik wil het dan toch geprobeerd hebben. En als het dit jaar niet lukt, dan misschien volgend jaar. Zoiets. En dan ga ik daarnaast werken aan mijn netwerk. Er zijn wel een paar mensen die me misschien verder zouden kunnen helpen daarmee. En dan kan ik altijd nog terug naar Nederland. Op dagen als vandaag is het hier zo mooi, de omgeving en het weer. Dan wil ik eigenlijk helemaal niet weg.



Poeh, heel verhaal zo maar ik ben wel blij met je reactie. Het geeft me het gevoel dat het nog niet helemaal hopeloos is allemaal.

quote:Nomad schreef op 07 mei 2016 @ 15:52:

[...]





Ik denk dat ik het uit je toon afleid. Ik vind je wel heel eerlijk trouwens, hoe je reflecteert over je situatie. Je schrijft dat je geluk hebt gehad met je huidige baan, maar eigenlijk heb je dat niet want je had het liefst gisteren ontslag genomen. Ik herken je situatie trouwens wel. Ik ben ook wel eens in een buitenland ergens aangenomen, heel snel na emigratie. Vond toen ook dat ik echt geluk had, want was echt heel moeilijk om in dat gebied werk te vinden, zeker met mijn heel specifieke achtergrond. Al snel bleek dat mijn werkgever ongeorganiseerd was en dat ik het werk zelf ook niet zo leuk vond. De organisatie ging zelfs failliet en er kwam een doorstart waarin ik mee ging want ik kon geen ander werk vinden. Ik heb in die tijd ook gesolliciteerd op andere banen in de omgeving en ook een aantal keer een open sollicitatie gedaan waarbij ik eerlijk gezegd wel verwachtte dat men mij aan zou nemen want ik heb best een goede achtergrond (breed, hoog opgeleid, sprak lokale taal al redelijk). Maar misschien dat men dat "dwingende" een beetje proefde. Ik denk dat ik er veel beter aan had gedaan een netwerk te bouwen en oprecht geïnteresseerd rondkijken wat voor organisaties er zijn en wat er wel/niet bij me past. Toen ik het parachute boek had gelezen heb ik de aanpak van de auteur geadopteerd en zo heb ik (in weer een ander land) mijn huidige droombaan gevonden. Misschien moet je ook "gewoon" terug gaan naar die aanpak. Is ook goed voor je netwerk en sociale contacten. Misschien kun je vanaf deze week elke week een x aantal netwerk afspraken plannen om uit je situatie te komen. 2 bijvoorbeeld. Misschien kun je met jezelf afspreken dat je een paar maanden de tijd neemt om nieuw werk te vinden. Mocht dat niet lukken, dan ga je alsnog naar NL. Zoiets. Ik heb met je te doen, je bent in een rotsituatie, zorg goed voor jezelf.



Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik denk inderdaad dat ik even wat minder haast moet hebben en iets minder overtuigd van mezelf moet zijn. Blijkbaar vinden me mensen me toch niet leuk/goed/interessant genoeg anders had ik allang een andere baan gehad. Aan de andere kant is het misschien ook maar goed dat ik geen overhaaste beslissingen kán nemen want dan had ik nu misschien weer in een andere baan gezeten waarin ik het niet naar mijn zin had.

Het feit dat ik slechts eenmaal per jaar kan opzeggen en als ik dat niet doe nog 2 jaar moet blijven helpt me overigens niet. Het dwingt me bijna eerst op te zeggen en dan pas te gaan zoeken. Nu bijvoorbeeld, stel dat dat bedrijf ik waar ik onlangs solliciteerde me wil hebben dan zou ik er niet eens heen kúnnen. Mijn baas laat me op zo'n korte termijn echt niet gaan, die kijkt wel uit.



Ik moet er eerst ook maar achter zien te komen of ik hier wel echt weg wil of dat het een vlucht is. Wat dat betreft is het misschien ook maar goed dat ik geen overhaaste beslissingen kan nemen.



Heb jij je baan gevonden binnen je vakgebied of heb je je om laten scholen oid? Ik vraag me altijd af hoe mensen dat doen namelijk.

Ik ga in ieder geval aan mijn netwerk werken, want dat kan wel wat beter. 2x per week een netwerkafspraak vind ik een goede tip, weet niet of dat gaat lukken aangezien ik ook niet zo gek veel mensen ken. Gelukkig ken ik wel een wat mensen op cruciale plekken en via via lukt het me misschien ook wel om contact te leggen.



Ik heb overigens heel veel aan je reacties, dank daarvoor!