Psyche
alle pijlers
Hoe kom je erachter wat je wil?
donderdag 5 mei 2016 10:43
Ik heb het gevoel op een dood spoor te zitten, eigenlijk op allerlei gebieden. Ik heb geen relatie, vrijwel geen vrienden en ik ben ongelukkig in mijn huidige baan. Vooral dat laatste begint me parten te spelen. Maar de baan zorgt er wel voor dat ik een leuk salaris heb, veel vrije tijd en, hoewel niet altijd even leuk, ik word uitgedaagd. Vaak wel op een negatieve manier, maar ok.
Ik ben voor deze baan naar het buitenland verhuisd , maar zit er nu over te denken om terug naar NL te gaan. Voordat ik hierheen kwam had ik een eigen bedrijfje, wat me niet veel uitdaging en geld opleverde en waarmee ik eveneens niet heel gelukkig was, maar ik was tenminste vrij. Dat gevoel mis ik nu heel erg. Echter, dat eeuwige geldprobleem was toendertijd ook geen pretje.
Ik weet niet wat ik moet doen. Hier blijven en ongelukkig zijn met een goed salaris en een fijn huis of terug naar NL gaan en daar ongelukkig zijn met minder geld maar wel vrij en met mijn eigen bedrijfje?
Mijn gedachten maken me gek. De ene dag wil ik dit, de andere dag dat. Solliciteren bij andere bedrijven heeft me tot nu toe gek genoeg niets opgeleverd. Ik zeg gek genoeg omdat ik veel sollicitaties de deur uit heb gestuurd en een aantal keren via de mail ook werd uitgenodigd, maar daarna simpelweg niets meer hoorde. Het lijkt wel alsof iets of iemand me tegenwerkt. Het is net alsof die sollicitaties niet succesvol zijn omdat ik er zelf nog helemaal niet over uit ben wat ik nou precies wil. Ook weet ik niet zeker of het wel zo slim is om deze goede baan op te zeggen in deze moeilijke tijden.
Hoe kan ik erachter komen wat ik nou echt wil?
Ik ben overigens eerder ook in loondienst geweest maar ik was nooit echt gelukkig. Ik denk dat mijn eerste baan nog wel de beste was, maar toendertijd had ik ook geen verwachtingen dus ik denk dat die baan me nu ook tegen zou vallen.
Ik ben voor deze baan naar het buitenland verhuisd , maar zit er nu over te denken om terug naar NL te gaan. Voordat ik hierheen kwam had ik een eigen bedrijfje, wat me niet veel uitdaging en geld opleverde en waarmee ik eveneens niet heel gelukkig was, maar ik was tenminste vrij. Dat gevoel mis ik nu heel erg. Echter, dat eeuwige geldprobleem was toendertijd ook geen pretje.
Ik weet niet wat ik moet doen. Hier blijven en ongelukkig zijn met een goed salaris en een fijn huis of terug naar NL gaan en daar ongelukkig zijn met minder geld maar wel vrij en met mijn eigen bedrijfje?
Mijn gedachten maken me gek. De ene dag wil ik dit, de andere dag dat. Solliciteren bij andere bedrijven heeft me tot nu toe gek genoeg niets opgeleverd. Ik zeg gek genoeg omdat ik veel sollicitaties de deur uit heb gestuurd en een aantal keren via de mail ook werd uitgenodigd, maar daarna simpelweg niets meer hoorde. Het lijkt wel alsof iets of iemand me tegenwerkt. Het is net alsof die sollicitaties niet succesvol zijn omdat ik er zelf nog helemaal niet over uit ben wat ik nou precies wil. Ook weet ik niet zeker of het wel zo slim is om deze goede baan op te zeggen in deze moeilijke tijden.
Hoe kan ik erachter komen wat ik nou echt wil?
Ik ben overigens eerder ook in loondienst geweest maar ik was nooit echt gelukkig. Ik denk dat mijn eerste baan nog wel de beste was, maar toendertijd had ik ook geen verwachtingen dus ik denk dat die baan me nu ook tegen zou vallen.
donderdag 5 mei 2016 11:53
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 05 mei 2016 @ 11:24:
Maar ik wil mijn leven in NL ook niet te rooskleurig maken want dat was het echt niet.
Ik ben vooral bang om een keuze te maken en daarom blijf ik hier maar hangen.
Dit triggert me. Maak je geen keuze omdat je bang bent de verkeerde keuze te maken, of omdat je niet het idee wil hebben dat de keuze die je gemaakt hebt (naar het buitenland gaan voor die baan) een verkeerde keuze was?
In beide gevallen: keuzes zijn toch (op de keuze voor kinderen na eigenlijk) nooit definitief? Je kunt toch weer terug naar Nederland gaan en kijken hoe je je daar voelt? Je kunt toch een andere baan proberen? Bevalt het niet, dan ga je iets anders doen. Er zijn denk ik maar weinig foute keuzes, er is alleen maar voortschrijdend inzicht.
Maar ik wil mijn leven in NL ook niet te rooskleurig maken want dat was het echt niet.
Ik ben vooral bang om een keuze te maken en daarom blijf ik hier maar hangen.
Dit triggert me. Maak je geen keuze omdat je bang bent de verkeerde keuze te maken, of omdat je niet het idee wil hebben dat de keuze die je gemaakt hebt (naar het buitenland gaan voor die baan) een verkeerde keuze was?
In beide gevallen: keuzes zijn toch (op de keuze voor kinderen na eigenlijk) nooit definitief? Je kunt toch weer terug naar Nederland gaan en kijken hoe je je daar voelt? Je kunt toch een andere baan proberen? Bevalt het niet, dan ga je iets anders doen. Er zijn denk ik maar weinig foute keuzes, er is alleen maar voortschrijdend inzicht.
En wij ons maar afvragen waar die afvalberg vandaan komt.
donderdag 5 mei 2016 11:55
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 05 mei 2016 @ 11:47:
[...]
Toen ik hierheen kwam leek de baan de ultieme droombaan.
[...]
Toen ik wegging dacht ik dat ik niemand nodig had, dat ik het prima zou redden hier in mijn eentje maar ik kom steeds meer tot de ontdekking dat ik hier echt vrienden en familie mis
Is toch niet meer dan menselijk! No man is an island. En geen enkele baan is een droombaan, kan me voorstellen dat zelfs Beyonce zich weer in haar glitterrok hijst en denkt: ''pfff ik moet weer''. En geen enkele relatie is een droomrelatie en geen enkel huis is een op en top droomhuis. Er Is Altijd Wel Iets. En dat geeft ook niks.
Kan je niet eens een weekje (of 2) vakantie plannen naar Nederland? Even weer je familie en vrienden spreken, die hebben ongetwijfeld advies, omdat ze jou kennen. Even weer Nederland opsnuiven, en even letterlijk afstand nemen van je baan. Dan kan je misschien even uit het cirkel-denken stappen.
[...]
Toen ik hierheen kwam leek de baan de ultieme droombaan.
[...]
Toen ik wegging dacht ik dat ik niemand nodig had, dat ik het prima zou redden hier in mijn eentje maar ik kom steeds meer tot de ontdekking dat ik hier echt vrienden en familie mis
Is toch niet meer dan menselijk! No man is an island. En geen enkele baan is een droombaan, kan me voorstellen dat zelfs Beyonce zich weer in haar glitterrok hijst en denkt: ''pfff ik moet weer''. En geen enkele relatie is een droomrelatie en geen enkel huis is een op en top droomhuis. Er Is Altijd Wel Iets. En dat geeft ook niks.
Kan je niet eens een weekje (of 2) vakantie plannen naar Nederland? Even weer je familie en vrienden spreken, die hebben ongetwijfeld advies, omdat ze jou kennen. Even weer Nederland opsnuiven, en even letterlijk afstand nemen van je baan. Dan kan je misschien even uit het cirkel-denken stappen.
donderdag 5 mei 2016 11:57
Als dingen tegen vallen vond ik tot nu toe altijd iets nieuws. Of dat nou om een woning ging of werk. Ik heb het gevoel altijd geluk te hebben gehad. Echter, de laatste tijd heb ik geen geluk meer. Het lijkt wel alsof mijn geluk ophield toen ik hier naartoe verhuisde. Het leek ok te zijn, mooie woning en een goede baan. Maar het lijkt wel alsof ik niet verder kom. Ik had echt niet verwacht dat het zo lastig, misschien wel onmogelijk zou zijn om iets nieuws te vinden. Waar ik voorheen in een mum van tijd iets nieuws had gevonden lijkt het wel alsof alles me nu tegenwerkt. Hoe komt dat toch? Ik ben toch echt nog dezelfde persoon als vroeger.
En ja, ik geef wel vaak op als iets niet lukt. Maar daar ben ik mbt werk wel voorzichtig mee. Natuurlijk heb ik alles wat ik had in NL opgegeven toen ik deze baan kreeg, maar ik had dan ook een beter perspectief dus dat was een logische keuze. Maar ik ben niet iemand die van de ene op de andere dag opzegt. Ik blijf vaak juist erg lang hangen om er zeker van te zijn dat iets echt niet bij me past. Dat is in relaties zo en zeker ook op het gebied van werk.
Lief trouwens, jullie reacties, die had ik echt even nodig. Zit er namelijk echt even helemaal doorheen
En ja, ik geef wel vaak op als iets niet lukt. Maar daar ben ik mbt werk wel voorzichtig mee. Natuurlijk heb ik alles wat ik had in NL opgegeven toen ik deze baan kreeg, maar ik had dan ook een beter perspectief dus dat was een logische keuze. Maar ik ben niet iemand die van de ene op de andere dag opzegt. Ik blijf vaak juist erg lang hangen om er zeker van te zijn dat iets echt niet bij me past. Dat is in relaties zo en zeker ook op het gebied van werk.
Lief trouwens, jullie reacties, die had ik echt even nodig. Zit er namelijk echt even helemaal doorheen
donderdag 5 mei 2016 12:05
Ik herken het TO. Ik was een magneet voor kansen en mooie dingen. Tot mijn kansenvijvertje opdroogde. Wat na jaren van frustraties eindelijk duidelijk werd, was dat ik mezelf saboteerde. Zodra iets lastig/moeilijk werd, dan ging ik weg. Vond weer een andere baan/vriend/hobby etc. Maar wat ik niet leerde was waarom ik iets niet meer wilde of waarom ik ongelukkig werd. Vaak was het dat ik tegen mezelf aanliep en door een andere baan/relatie/etc. ik van mezelf wegliep. Eigenlijk geef ik je als tip om niet op stel en sprong van alles om te gooien en te kijken of je vanuit deze basis (baan, geld, huis etc.) een andere richting op kunt gaan die bij je past. En dat doe je door stil te staan bij je persoonlijke drijfveren. Zoek er anders hulp bij als het lastig is om erachter te komen. Je hoeft niet alles alleen uit te vinden.
donderdag 5 mei 2016 12:06
quote:may_ka schreef op 05 mei 2016 @ 11:53:
[...]
Dit triggert me. Maak je geen keuze omdat je bang bent de verkeerde keuze te maken, of omdat je niet het idee wil hebben dat de keuze die je gemaakt hebt (naar het buitenland gaan voor die baan) een verkeerde keuze was?
In beide gevallen: keuzes zijn toch (op de keuze voor kinderen na eigenlijk) nooit definitief? Je kunt toch weer terug naar Nederland gaan en kijken hoe je je daar voelt? Je kunt toch een andere baan proberen? Bevalt het niet, dan ga je iets anders doen. Er zijn denk ik maar weinig foute keuzes, er is alleen maar voortschrijdend inzicht.
Zo denk ik bij momenten ook. Maar het voelt toch als falen als ik terug zou gaan. Zeker naar mijn ouders toe. Maar het is ook wel een beetje mijn eigen schuld, want ik heb zelf ook altijd geroepen dat ik het hier zo goed had met mijn nieuwe baan en woning en noooooooit meer terug zou willen. Hoe kan ik daar dan met droge ogen van terug komen?
Ik heb na het beëindigen van relaties en ook na het opgeven van banen altijd gedacht dat ik nooit meer een vriend cq een nieuwe baan zou vinden. Er kwam echter altijd wel weer iets op mijn pad.
Nu echter ben ik zo bang dat het gedaan is met mijn geluk. Dat mijn laatste poging om iets van mijn leven te maken gefaald is en dat het nu echt klaar is.
[...]
Dit triggert me. Maak je geen keuze omdat je bang bent de verkeerde keuze te maken, of omdat je niet het idee wil hebben dat de keuze die je gemaakt hebt (naar het buitenland gaan voor die baan) een verkeerde keuze was?
In beide gevallen: keuzes zijn toch (op de keuze voor kinderen na eigenlijk) nooit definitief? Je kunt toch weer terug naar Nederland gaan en kijken hoe je je daar voelt? Je kunt toch een andere baan proberen? Bevalt het niet, dan ga je iets anders doen. Er zijn denk ik maar weinig foute keuzes, er is alleen maar voortschrijdend inzicht.
Zo denk ik bij momenten ook. Maar het voelt toch als falen als ik terug zou gaan. Zeker naar mijn ouders toe. Maar het is ook wel een beetje mijn eigen schuld, want ik heb zelf ook altijd geroepen dat ik het hier zo goed had met mijn nieuwe baan en woning en noooooooit meer terug zou willen. Hoe kan ik daar dan met droge ogen van terug komen?
Ik heb na het beëindigen van relaties en ook na het opgeven van banen altijd gedacht dat ik nooit meer een vriend cq een nieuwe baan zou vinden. Er kwam echter altijd wel weer iets op mijn pad.
Nu echter ben ik zo bang dat het gedaan is met mijn geluk. Dat mijn laatste poging om iets van mijn leven te maken gefaald is en dat het nu echt klaar is.
donderdag 5 mei 2016 12:08
donderdag 5 mei 2016 12:10
donderdag 5 mei 2016 12:11
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 05 mei 2016 @ 12:06:
[...]
Zo denk ik bij momenten ook. Maar het voelt toch als falen als ik terug zou gaan. Zeker naar mijn ouders toe. Maar het is ook wel een beetje mijn eigen schuld, want ik heb zelf ook altijd geroepen dat ik het hier zo goed had met mijn nieuwe baan en woning en noooooooit meer terug zou willen. Hoe kan ik daar dan met droge ogen van terug komen?
Ik heb na het beëindigen van relaties en ook na het opgeven van banen altijd gedacht dat ik nooit meer een vriend cq een nieuwe baan zou vinden. Er kwam echter altijd wel weer iets op mijn pad.
Nu echter ben ik zo bang dat het gedaan is met mijn geluk. Dat mijn laatste poging om iets van mijn leven te maken gefaald is en dat het nu echt klaar is.
Zo werkt dat niet! En dat is ook je eigen verantwoordelijkheid ergens anders neerleggen, bij 'geluk' of 'het lot'. Flauwekul.
En zoals jij denkt dat je ouders eventueel zullen gaan denken: hou daar mee op. Zo denken ouders namelijk niet over hun kinderen. Die zijn waarschijnlijk allang blij als jij weer terug naar NL komt!
[...]
Zo denk ik bij momenten ook. Maar het voelt toch als falen als ik terug zou gaan. Zeker naar mijn ouders toe. Maar het is ook wel een beetje mijn eigen schuld, want ik heb zelf ook altijd geroepen dat ik het hier zo goed had met mijn nieuwe baan en woning en noooooooit meer terug zou willen. Hoe kan ik daar dan met droge ogen van terug komen?
Ik heb na het beëindigen van relaties en ook na het opgeven van banen altijd gedacht dat ik nooit meer een vriend cq een nieuwe baan zou vinden. Er kwam echter altijd wel weer iets op mijn pad.
Nu echter ben ik zo bang dat het gedaan is met mijn geluk. Dat mijn laatste poging om iets van mijn leven te maken gefaald is en dat het nu echt klaar is.
Zo werkt dat niet! En dat is ook je eigen verantwoordelijkheid ergens anders neerleggen, bij 'geluk' of 'het lot'. Flauwekul.
En zoals jij denkt dat je ouders eventueel zullen gaan denken: hou daar mee op. Zo denken ouders namelijk niet over hun kinderen. Die zijn waarschijnlijk allang blij als jij weer terug naar NL komt!
donderdag 5 mei 2016 12:12
quote:Sensy12 schreef op 05 mei 2016 @ 12:05:
Ik herken het TO. Ik was een magneet voor kansen en mooie dingen. Tot mijn kansenvijvertje opdroogde. Wat na jaren van frustraties eindelijk duidelijk werd, was dat ik mezelf saboteerde. Zodra iets lastig/moeilijk werd, dan ging ik weg. Vond weer een andere baan/vriend/hobby etc. Maar wat ik niet leerde was waarom ik iets niet meer wilde of waarom ik ongelukkig werd. Vaak was het dat ik tegen mezelf aanliep en door een andere baan/relatie/etc. ik van mezelf wegliep. Eigenlijk geef ik je als tip om niet op stel en sprong van alles om te gooien en te kijken of je vanuit deze basis (baan, geld, huis etc.) een andere richting op kunt gaan die bij je past. En dat doe je door stil te staan bij je persoonlijke drijfveren. Zoek er anders hulp bij als het lastig is om erachter te komen. Je hoeft niet alles alleen uit te vinden.
Hoe ging dat bij jou, heb je uiteindelijk gevonden wat je zocht of ben je toch ergens in blijven hangen waar je niet 100% gelukkig van werd?
Ik heb in het verleden banen opgezegd om de reden dat dingen niet eerlijk gingen of omdat ik het gevoel had dat ik een nummer was. Of de betaling ineens een stuk minder goed werd. Geen onbelangrijke redenen als ik er zo over nadenk. Maar waar ik wel achter ben inmiddels is dat het overal hetzelfde is. Waar ik nu zit is het wel een graadje erger dan waar ik ooit geweest ben. Maar ik word hier wel een stuk beter betaald dan ooit. Dat maakt het lastig om een besluit te nemen. Plus het feit dat ik hier buitenlander ben zonder netwerk, waardoor het erg lastig is iets anders te vinden. Ik denk dat ik de meeste kans zou maken als ik terug zou gaan. Of ik dat ook echt wil, daar ben ik nog niet helemaal over uit.
Ik herken het TO. Ik was een magneet voor kansen en mooie dingen. Tot mijn kansenvijvertje opdroogde. Wat na jaren van frustraties eindelijk duidelijk werd, was dat ik mezelf saboteerde. Zodra iets lastig/moeilijk werd, dan ging ik weg. Vond weer een andere baan/vriend/hobby etc. Maar wat ik niet leerde was waarom ik iets niet meer wilde of waarom ik ongelukkig werd. Vaak was het dat ik tegen mezelf aanliep en door een andere baan/relatie/etc. ik van mezelf wegliep. Eigenlijk geef ik je als tip om niet op stel en sprong van alles om te gooien en te kijken of je vanuit deze basis (baan, geld, huis etc.) een andere richting op kunt gaan die bij je past. En dat doe je door stil te staan bij je persoonlijke drijfveren. Zoek er anders hulp bij als het lastig is om erachter te komen. Je hoeft niet alles alleen uit te vinden.
Hoe ging dat bij jou, heb je uiteindelijk gevonden wat je zocht of ben je toch ergens in blijven hangen waar je niet 100% gelukkig van werd?
Ik heb in het verleden banen opgezegd om de reden dat dingen niet eerlijk gingen of omdat ik het gevoel had dat ik een nummer was. Of de betaling ineens een stuk minder goed werd. Geen onbelangrijke redenen als ik er zo over nadenk. Maar waar ik wel achter ben inmiddels is dat het overal hetzelfde is. Waar ik nu zit is het wel een graadje erger dan waar ik ooit geweest ben. Maar ik word hier wel een stuk beter betaald dan ooit. Dat maakt het lastig om een besluit te nemen. Plus het feit dat ik hier buitenlander ben zonder netwerk, waardoor het erg lastig is iets anders te vinden. Ik denk dat ik de meeste kans zou maken als ik terug zou gaan. Of ik dat ook echt wil, daar ben ik nog niet helemaal over uit.
donderdag 5 mei 2016 12:13
quote:Sensy12 schreef op 05 mei 2016 @ 12:10:
Nee joh, het is helemaal niet gedaan met je geluk. Ik heb niets bereikt van wat ik zag als 'succes' en ben gelukkiger dan ooit. Je kijkt in de richting van werk, relatie voor je geluk terwijl geluk "gewoon" in jezelf zit. Dat zit nooit in een baan of een relatie.Maar dan zou ik dus net zo goed hier kunnen blijven?
Nee joh, het is helemaal niet gedaan met je geluk. Ik heb niets bereikt van wat ik zag als 'succes' en ben gelukkiger dan ooit. Je kijkt in de richting van werk, relatie voor je geluk terwijl geluk "gewoon" in jezelf zit. Dat zit nooit in een baan of een relatie.Maar dan zou ik dus net zo goed hier kunnen blijven?
donderdag 5 mei 2016 12:14
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 05 mei 2016 @ 12:06:
[...]
Zo denk ik bij momenten ook. Maar het voelt toch als falen als ik terug zou gaan. Zeker naar mijn ouders toe. Maar het is ook wel een beetje mijn eigen schuld, want ik heb zelf ook altijd geroepen dat ik het hier zo goed had met mijn nieuwe baan en woning en noooooooit meer terug zou willen. Hoe kan ik daar dan met droge ogen van terug komen?
Door te zeggen dat je het geweldig goed hád. Iets kan toch een tijdlang goed bij je passen? En dan groei jij door, of je omgeving verandert, en dan kan het zo zijn dat jullie (jij en je baan, jij en je man, jij en je omgeving, nou ja, you get it) nu niet meer zo goed bij elkaar passen als eerst.
Je bent niet statisch, je kunt veranderen, je behoeftes kunnen veranderen, en dat mag. Daar krijg je echt geen strafpunten voor.
[...]
Zo denk ik bij momenten ook. Maar het voelt toch als falen als ik terug zou gaan. Zeker naar mijn ouders toe. Maar het is ook wel een beetje mijn eigen schuld, want ik heb zelf ook altijd geroepen dat ik het hier zo goed had met mijn nieuwe baan en woning en noooooooit meer terug zou willen. Hoe kan ik daar dan met droge ogen van terug komen?
Door te zeggen dat je het geweldig goed hád. Iets kan toch een tijdlang goed bij je passen? En dan groei jij door, of je omgeving verandert, en dan kan het zo zijn dat jullie (jij en je baan, jij en je man, jij en je omgeving, nou ja, you get it) nu niet meer zo goed bij elkaar passen als eerst.
Je bent niet statisch, je kunt veranderen, je behoeftes kunnen veranderen, en dat mag. Daar krijg je echt geen strafpunten voor.
En wij ons maar afvragen waar die afvalberg vandaan komt.
donderdag 5 mei 2016 12:17
quote:may_ka schreef op 05 mei 2016 @ 12:14:
[...]
Door te zeggen dat je het geweldig goed hád. Iets kan toch een tijdlang goed bij je passen? En dan groei jij door, of je omgeving verandert, en dan kan het zo zijn dat jullie (jij en je baan, jij en je man, jij en je omgeving, nou ja, you get it) nu niet meer zo goed bij elkaar passen als eerst.
Je bent niet statisch, je kunt veranderen, je behoeftes kunnen veranderen, en dat mag. Daar krijg je echt geen strafpunten voor.
Maar waarom voelt dit dan zo erg als een stap terug?
Ik heb het ook aan mezelf te danken, dacht hier het ultieme geluk te hebben gevonden en dat was nogal naief. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet en wat ik de rest van mijn leven zal onthouden. Mensen die zo vaak van banen/relaties/woning veranderen, ik weet het niet.. Heb daar zelf altijd een onbestemd gevoel bij. En nu ben ik zelf zo iemand? Ik word bijna 40 en ben nog altijd op zoek, met straks ook geen vaste baan meer en tevens woningzoekend?
[...]
Door te zeggen dat je het geweldig goed hád. Iets kan toch een tijdlang goed bij je passen? En dan groei jij door, of je omgeving verandert, en dan kan het zo zijn dat jullie (jij en je baan, jij en je man, jij en je omgeving, nou ja, you get it) nu niet meer zo goed bij elkaar passen als eerst.
Je bent niet statisch, je kunt veranderen, je behoeftes kunnen veranderen, en dat mag. Daar krijg je echt geen strafpunten voor.
Maar waarom voelt dit dan zo erg als een stap terug?
Ik heb het ook aan mezelf te danken, dacht hier het ultieme geluk te hebben gevonden en dat was nogal naief. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet en wat ik de rest van mijn leven zal onthouden. Mensen die zo vaak van banen/relaties/woning veranderen, ik weet het niet.. Heb daar zelf altijd een onbestemd gevoel bij. En nu ben ik zelf zo iemand? Ik word bijna 40 en ben nog altijd op zoek, met straks ook geen vaste baan meer en tevens woningzoekend?
donderdag 5 mei 2016 12:20
Ik zou lekker terug naar Nederland gaan denk ik.
Ik snap je, denk ik, wel. Zit zelf ook in het buitenland en toen ik er net zat ging er even iets helemaal mis. Maar terug naar Nederland voelde als falen, dat nooit. Ben gebleven en gelukkig ging het al snel heel goed (mede dankzij vrienden die ik al heel snel gevonden had, volk hier is wat makkelijker toegankelijk dan Duitsers), maar als ik me nou echt al maanden, of zelfs jaren, niet gelukkig zou voelen toendertijd, dan was ik echt wel teruggegaan hoor.
Misschien moet je het "bijna 40" zien als een soort cross-roads. Een nieuwe start. En wat maakt het uit dat je tijdelijk mischien bij je ouders in moet wonen?
Ik snap je, denk ik, wel. Zit zelf ook in het buitenland en toen ik er net zat ging er even iets helemaal mis. Maar terug naar Nederland voelde als falen, dat nooit. Ben gebleven en gelukkig ging het al snel heel goed (mede dankzij vrienden die ik al heel snel gevonden had, volk hier is wat makkelijker toegankelijk dan Duitsers), maar als ik me nou echt al maanden, of zelfs jaren, niet gelukkig zou voelen toendertijd, dan was ik echt wel teruggegaan hoor.
Misschien moet je het "bijna 40" zien als een soort cross-roads. Een nieuwe start. En wat maakt het uit dat je tijdelijk mischien bij je ouders in moet wonen?
donderdag 5 mei 2016 12:26
Het lijkt me ook met een droombaan vreselijk eenzaam om niemand om je heen te hebben.
Niet dat een relatie zaligmakend is, of een man zoeken de oplossing voor je probleem; maar als zowel een partner, vrienden én familie afwezig zijn... tja, dan kan ik me goed voorstellen dat je je niet gelukkig voelt.
Edit: daarbij houd je ook zelf mensen op afstand door niet te laten merken hoe het echt met je gaat. Dat lijkt me niet handig. Mensen die van je houden oordelen helemaal niet zo hard als jij nu zelf doet. Die zullen blij zijn je überhaupt te spreken, je te kunnen helpen als dat nodig is.
Pech en geluk spelen een rol in je leven, maar buiten dat is je eigen instelling heel bepalend voor je geluksgevoel. Je ziet nu alles negatief, terwijl je tegelijk zegt dat aan elke alternatieve optie ook nadelen zitten. Het gevoel zit in jezelf, dat gaat niet veranderen als je van baan wisselt. De verwachting dat een baan je alles kan bieden is al onwaar bewezen, toch?
Verder valt me op dat je alles best buiten jezelf legt: het vinden van een relatie of baan was steeds geluk. Maar daar heb jij toch zelf een rol in gespeeld? Jij hebt toch keuzes gemaakt, kansen gewaagd, ervaring opgedaan, jezelf verkocht in een sollicitatie? Emigreren is een grote stap die door vrijwel iedereen onderschat wordt en die achterblijvers nooit helemaal kunnen begrijpen. Dat het falen is als je terugkeert, zit echt alleen in jouw hoofd. Je bent veel vrijer dan je nu ervaart; de grenzen die je jezelf oplegt heb je zelf bedacht.
Kun je je baan zien voor wat het is: een manier om je ervaring en talent in te zetten om vrij te kunnen leven? Soms gaat dat moeilijk, en dat geeft niet, daar leer je ook van. En als het op gegeven moment echt te zwaar wordt, dan leer je daarvan wat je grenzen zijn, en hoe je daarmee om moet gaan. Dat is geen falen, dat is ontwikkeling.
Oftewel: geen concreet advies, maar ik wil je laten zien dat je veel meer in eigen hand hebt dan het lijkt nu alles je boven het hoofd lijkt te groeien. En als je al iets gaat veranderen, zou ik dat zoeken in het sociale aspect en het leren omgaan met je eigen hoge verwachtingen.
Niet dat een relatie zaligmakend is, of een man zoeken de oplossing voor je probleem; maar als zowel een partner, vrienden én familie afwezig zijn... tja, dan kan ik me goed voorstellen dat je je niet gelukkig voelt.
Edit: daarbij houd je ook zelf mensen op afstand door niet te laten merken hoe het echt met je gaat. Dat lijkt me niet handig. Mensen die van je houden oordelen helemaal niet zo hard als jij nu zelf doet. Die zullen blij zijn je überhaupt te spreken, je te kunnen helpen als dat nodig is.
Pech en geluk spelen een rol in je leven, maar buiten dat is je eigen instelling heel bepalend voor je geluksgevoel. Je ziet nu alles negatief, terwijl je tegelijk zegt dat aan elke alternatieve optie ook nadelen zitten. Het gevoel zit in jezelf, dat gaat niet veranderen als je van baan wisselt. De verwachting dat een baan je alles kan bieden is al onwaar bewezen, toch?
Verder valt me op dat je alles best buiten jezelf legt: het vinden van een relatie of baan was steeds geluk. Maar daar heb jij toch zelf een rol in gespeeld? Jij hebt toch keuzes gemaakt, kansen gewaagd, ervaring opgedaan, jezelf verkocht in een sollicitatie? Emigreren is een grote stap die door vrijwel iedereen onderschat wordt en die achterblijvers nooit helemaal kunnen begrijpen. Dat het falen is als je terugkeert, zit echt alleen in jouw hoofd. Je bent veel vrijer dan je nu ervaart; de grenzen die je jezelf oplegt heb je zelf bedacht.
Kun je je baan zien voor wat het is: een manier om je ervaring en talent in te zetten om vrij te kunnen leven? Soms gaat dat moeilijk, en dat geeft niet, daar leer je ook van. En als het op gegeven moment echt te zwaar wordt, dan leer je daarvan wat je grenzen zijn, en hoe je daarmee om moet gaan. Dat is geen falen, dat is ontwikkeling.
Oftewel: geen concreet advies, maar ik wil je laten zien dat je veel meer in eigen hand hebt dan het lijkt nu alles je boven het hoofd lijkt te groeien. En als je al iets gaat veranderen, zou ik dat zoeken in het sociale aspect en het leren omgaan met je eigen hoge verwachtingen.
What a nuanced anxiety
donderdag 5 mei 2016 12:28
Je hebt geleerd dat voldoende geld heel fijn is, en dat er uiteindelijk overal wel iets is dat beter kan. Je hebt geleerd dat je graag ub de buurt van familie en vrienden bent, ook al ga je niet dagelijks langs.
Dat is toch hartstikke mooi?
De vraag is, en die vraag beantwoord je met boek (van die parachute veel goede verhalen gehoord maar niet zelf gelezen) of therapie/jobcoach. Omdat je zelf een blinde vlek hebt en je iemand nodig hebt om te sparren.
De meeste mensen zijn vooral blij als iemand weer in de buurt komt wonen.
Schrijf anders een week lang elke dag op wat je die dag leuk vond en wat niet. (Oprah). Misschien leer je daar iets van. Drie dingen van elk.
Dat is toch hartstikke mooi?
De vraag is, en die vraag beantwoord je met boek (van die parachute veel goede verhalen gehoord maar niet zelf gelezen) of therapie/jobcoach. Omdat je zelf een blinde vlek hebt en je iemand nodig hebt om te sparren.
De meeste mensen zijn vooral blij als iemand weer in de buurt komt wonen.
Schrijf anders een week lang elke dag op wat je die dag leuk vond en wat niet. (Oprah). Misschien leer je daar iets van. Drie dingen van elk.
donderdag 5 mei 2016 12:44
@madderijn
ik heb daar inderdaad niet aan gedacht, dat mijn familie het alleen maar leuk zou vinden als ik weer in de buurt zou wonen.
Ik ga op zoek naar dat boek, lijkt me op dit moment nuttig.
Fijn dat erover schrijven me weer wat lucht geeft. En dat ik me realiseer dat deze baan niet het eind van al mijn kansen was, want dat voelt erg benauwend. Ik kan altijd terug. En dat is wat ik op dit moment, vandaag, ook het liefste wil.
Maar ik weet dat ik niet altijd moet vertrouwen op wat ik voel aangezien dit morgen weer anders kan zijn. Maar stiekem voelt de gedachte aan teruggaan als een bevrijding. Al zal dat in de praktijk ook tegenvallen aangezien er veel praktische problemen zouden kunnen ontstaan (woning en geld).
@tyche
dank voor je verhelderende post. Inderdaad heb ik in het verleden keuzes gemaakt waardoor ik het goed had. Maar wat ik niet zo goed begrijp is dat keuzes die ik nu maak of wil maken niet goed uit lijken te pakken. Maar dan realiseer ik me direct dat ik ook niet duidelijk voor ogen heb wat ik wil. Hier weggaan voelt hoe dan ook als falen en ik sta daar gevoelsmatig niet helemaal achter. Ik denk dat dat zeker samenhangt met het feit dat die sollicitaties niet lopen. Misschien is dat maar goed ook, want anders zou ik misschien overhaaste beslissingen nemen.
Iets wat me ook tegenhoudt: mijn kat, die hier buiten ontzettend veel ruimte heeft. Waar in hemelsnaam zou ik zoiets weer kunnen vinden?
ik heb daar inderdaad niet aan gedacht, dat mijn familie het alleen maar leuk zou vinden als ik weer in de buurt zou wonen.
Ik ga op zoek naar dat boek, lijkt me op dit moment nuttig.
Fijn dat erover schrijven me weer wat lucht geeft. En dat ik me realiseer dat deze baan niet het eind van al mijn kansen was, want dat voelt erg benauwend. Ik kan altijd terug. En dat is wat ik op dit moment, vandaag, ook het liefste wil.
Maar ik weet dat ik niet altijd moet vertrouwen op wat ik voel aangezien dit morgen weer anders kan zijn. Maar stiekem voelt de gedachte aan teruggaan als een bevrijding. Al zal dat in de praktijk ook tegenvallen aangezien er veel praktische problemen zouden kunnen ontstaan (woning en geld).
@tyche
dank voor je verhelderende post. Inderdaad heb ik in het verleden keuzes gemaakt waardoor ik het goed had. Maar wat ik niet zo goed begrijp is dat keuzes die ik nu maak of wil maken niet goed uit lijken te pakken. Maar dan realiseer ik me direct dat ik ook niet duidelijk voor ogen heb wat ik wil. Hier weggaan voelt hoe dan ook als falen en ik sta daar gevoelsmatig niet helemaal achter. Ik denk dat dat zeker samenhangt met het feit dat die sollicitaties niet lopen. Misschien is dat maar goed ook, want anders zou ik misschien overhaaste beslissingen nemen.
Iets wat me ook tegenhoudt: mijn kat, die hier buiten ontzettend veel ruimte heeft. Waar in hemelsnaam zou ik zoiets weer kunnen vinden?
donderdag 5 mei 2016 12:47
Waar woon je nu TO?
Het klinkt eigenlijk als een beetje "heimwee". Ik denk niet dat het hier veel beter zal zijn. Op je evt vrienden /familie na. Vergeet alleen niet dat niet iedereen na 3 jr de vriendschap weer oppakt of kan oppakken zoals eerst. 3 jr is best lang. De meeste hebben hun eigen leven en zijn verder hier gegaan.
Wat betreft je baan, wellicht kan je hier een baan zoeken en muziek in je vrijetijd erbij doen?
Het klinkt eigenlijk als een beetje "heimwee". Ik denk niet dat het hier veel beter zal zijn. Op je evt vrienden /familie na. Vergeet alleen niet dat niet iedereen na 3 jr de vriendschap weer oppakt of kan oppakken zoals eerst. 3 jr is best lang. De meeste hebben hun eigen leven en zijn verder hier gegaan.
Wat betreft je baan, wellicht kan je hier een baan zoeken en muziek in je vrijetijd erbij doen?
donderdag 5 mei 2016 13:06
Ja, daar begin ik langzaam ook achter te komen. Had zelf niet zo naar de situatie gekeken. Ik heb al heel lang het gevoel dat ik hier gevangen zit, dat ik geen kant op kan. Dat teruggaan geen optie is, maar dat hier blijven me ook niet gelukkig maakt.
Klinkt het heel stom als ik zeg dat ik nu naar woningen in NL aan het kijken ben?
Klinkt het heel stom als ik zeg dat ik nu naar woningen in NL aan het kijken ben?
donderdag 5 mei 2016 13:07
Ik herken ook wel dat teruggaan naar NL een mislukking lijkt, maar zo moet je het helemaal niet zien. Je hebt ZOVEEL geleerd over jezelf en over de wereld. Nu weet je beter wat je nodig hebt om gelukkig te zijn. En je leeft maar 1 keer, dus beter doe je dat goed
Dat boek dat ik noemde is heel handig, maar het kost wel wat tijd om er doorheen te komen omdat er veel opdrachten in zitten. Ik heb die allemaal gemaakt en daar is (letterlijk) een plaatje uitgekomen (bloem noemt de schrijver hem geloof ik) waarin o.a. staat wat mijn vaardigheden zijn, wat mijn persoonlijke voorwaarden voor geluk zijn, in welke vakgebieden ik wil werken, enzovoorts. Ik heb dit jaren geleden (4 ongeveer) gemaakt en het is nog steeds mijn houvast. Elke paar maanden kijk ik naar dit papier, pas ik eventueel iets aan. Ik baseer mijn keuzes in het leven (waar ga ik wonen, reisafstand naar werk, hoeveelheid natuur om me heen, tijd met partner, etc.) erop. Is echt een top ding geweest, dat boek. Een van de opdrachten in het boek was om te praten met mensen die de baan hebben die jij zou willen hebben. Ook dat heb ik gedaan en ik heb er nog leuke contacten aan over gehouden ook. Volgens mij was ook het opzetten van een Twitter account er deel van en ook daar heb ik leuke real life contacten aan over gehouden.
Dat boek dat ik noemde is heel handig, maar het kost wel wat tijd om er doorheen te komen omdat er veel opdrachten in zitten. Ik heb die allemaal gemaakt en daar is (letterlijk) een plaatje uitgekomen (bloem noemt de schrijver hem geloof ik) waarin o.a. staat wat mijn vaardigheden zijn, wat mijn persoonlijke voorwaarden voor geluk zijn, in welke vakgebieden ik wil werken, enzovoorts. Ik heb dit jaren geleden (4 ongeveer) gemaakt en het is nog steeds mijn houvast. Elke paar maanden kijk ik naar dit papier, pas ik eventueel iets aan. Ik baseer mijn keuzes in het leven (waar ga ik wonen, reisafstand naar werk, hoeveelheid natuur om me heen, tijd met partner, etc.) erop. Is echt een top ding geweest, dat boek. Een van de opdrachten in het boek was om te praten met mensen die de baan hebben die jij zou willen hebben. Ook dat heb ik gedaan en ik heb er nog leuke contacten aan over gehouden ook. Volgens mij was ook het opzetten van een Twitter account er deel van en ook daar heb ik leuke real life contacten aan over gehouden.
donderdag 5 mei 2016 13:09
Sta je niet ergens in NL voor een sociale huurwoning ingeschreven? Ik namelijk wel, voor het geval dat... Zou ik misschien sowieso doen nu. Tenzij je bakken met geld hebt, dan is het niet nodig. En als je nu zo geniet van een woning met ruime tuin (begrijp ik uit je post) dan zou ik toch echt naar zoiets zoeken in NL. Of blijven waar je bent, maar eens actief gaan werken aan de dinge die je mist.
