Psyche
alle pijlers
Hoe kom je erachter wat je wil?
donderdag 5 mei 2016 10:43
Ik heb het gevoel op een dood spoor te zitten, eigenlijk op allerlei gebieden. Ik heb geen relatie, vrijwel geen vrienden en ik ben ongelukkig in mijn huidige baan. Vooral dat laatste begint me parten te spelen. Maar de baan zorgt er wel voor dat ik een leuk salaris heb, veel vrije tijd en, hoewel niet altijd even leuk, ik word uitgedaagd. Vaak wel op een negatieve manier, maar ok.
Ik ben voor deze baan naar het buitenland verhuisd , maar zit er nu over te denken om terug naar NL te gaan. Voordat ik hierheen kwam had ik een eigen bedrijfje, wat me niet veel uitdaging en geld opleverde en waarmee ik eveneens niet heel gelukkig was, maar ik was tenminste vrij. Dat gevoel mis ik nu heel erg. Echter, dat eeuwige geldprobleem was toendertijd ook geen pretje.
Ik weet niet wat ik moet doen. Hier blijven en ongelukkig zijn met een goed salaris en een fijn huis of terug naar NL gaan en daar ongelukkig zijn met minder geld maar wel vrij en met mijn eigen bedrijfje?
Mijn gedachten maken me gek. De ene dag wil ik dit, de andere dag dat. Solliciteren bij andere bedrijven heeft me tot nu toe gek genoeg niets opgeleverd. Ik zeg gek genoeg omdat ik veel sollicitaties de deur uit heb gestuurd en een aantal keren via de mail ook werd uitgenodigd, maar daarna simpelweg niets meer hoorde. Het lijkt wel alsof iets of iemand me tegenwerkt. Het is net alsof die sollicitaties niet succesvol zijn omdat ik er zelf nog helemaal niet over uit ben wat ik nou precies wil. Ook weet ik niet zeker of het wel zo slim is om deze goede baan op te zeggen in deze moeilijke tijden.
Hoe kan ik erachter komen wat ik nou echt wil?
Ik ben overigens eerder ook in loondienst geweest maar ik was nooit echt gelukkig. Ik denk dat mijn eerste baan nog wel de beste was, maar toendertijd had ik ook geen verwachtingen dus ik denk dat die baan me nu ook tegen zou vallen.
Ik ben voor deze baan naar het buitenland verhuisd , maar zit er nu over te denken om terug naar NL te gaan. Voordat ik hierheen kwam had ik een eigen bedrijfje, wat me niet veel uitdaging en geld opleverde en waarmee ik eveneens niet heel gelukkig was, maar ik was tenminste vrij. Dat gevoel mis ik nu heel erg. Echter, dat eeuwige geldprobleem was toendertijd ook geen pretje.
Ik weet niet wat ik moet doen. Hier blijven en ongelukkig zijn met een goed salaris en een fijn huis of terug naar NL gaan en daar ongelukkig zijn met minder geld maar wel vrij en met mijn eigen bedrijfje?
Mijn gedachten maken me gek. De ene dag wil ik dit, de andere dag dat. Solliciteren bij andere bedrijven heeft me tot nu toe gek genoeg niets opgeleverd. Ik zeg gek genoeg omdat ik veel sollicitaties de deur uit heb gestuurd en een aantal keren via de mail ook werd uitgenodigd, maar daarna simpelweg niets meer hoorde. Het lijkt wel alsof iets of iemand me tegenwerkt. Het is net alsof die sollicitaties niet succesvol zijn omdat ik er zelf nog helemaal niet over uit ben wat ik nou precies wil. Ook weet ik niet zeker of het wel zo slim is om deze goede baan op te zeggen in deze moeilijke tijden.
Hoe kan ik erachter komen wat ik nou echt wil?
Ik ben overigens eerder ook in loondienst geweest maar ik was nooit echt gelukkig. Ik denk dat mijn eerste baan nog wel de beste was, maar toendertijd had ik ook geen verwachtingen dus ik denk dat die baan me nu ook tegen zou vallen.
zaterdag 7 mei 2016 18:04
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 07 mei 2016 @ 16:47:
[...]
Ha Sensy,
ik herken veel van wat je schrijft, maar van een aantal dingen begrijp ik nog niet helemaal wat je bedoelt. Wel voel ik me, net als jij toen, eerder 6 dan bijna 40. Hoe ik met situaties omga is totaal anders dan hoe andere mensen van mijn leeftijd ermee omgaan. Ik zie dat ook bij collega's, die in hetzelfde schuitje zitten maar niet zo emotioneel reageren als ik. Nou hebben die collega's ook een wat stabielere basis dan ik hier. De meesten hebben een relatie en/of familie in de buurt en ik denk dat dat best kan schelen met hoe je met bepaalde dingen omgaat.Dit is ook mijn ervaring.
[...]
Ha Sensy,
ik herken veel van wat je schrijft, maar van een aantal dingen begrijp ik nog niet helemaal wat je bedoelt. Wel voel ik me, net als jij toen, eerder 6 dan bijna 40. Hoe ik met situaties omga is totaal anders dan hoe andere mensen van mijn leeftijd ermee omgaan. Ik zie dat ook bij collega's, die in hetzelfde schuitje zitten maar niet zo emotioneel reageren als ik. Nou hebben die collega's ook een wat stabielere basis dan ik hier. De meesten hebben een relatie en/of familie in de buurt en ik denk dat dat best kan schelen met hoe je met bepaalde dingen omgaat.Dit is ook mijn ervaring.
zaterdag 7 mei 2016 18:10
Ik heb een baan gevonden in een ander vakgebied maar wel vanwege de specifieke kennis/achtergrond die ik heb (die pas ik nu op een andere manier toe, maar ik gebruik min of meer dezelfde kennis/vaardigheden). Door de jaren heb ik geleerd dat netwerken veel tijd kost, maar ook wel leuk kan zijn. Soms ontmoet ik inspirerende mensen. Ik vind het soms lastig contacten warm te houden nadat ik iemand een eerste keer heb ontmoet, maar probeer contacten wel warm te houden door af en toe een mailtje te sturen of een linkje naar iets dat relevant is voor de persoon in kwestie of een nieuwe afspraak te maken.
Wat gek trouwens dat je een opzegtermijn van twee jaar (!?) hebt.
Wat gek trouwens dat je een opzegtermijn van twee jaar (!?) hebt.
zaterdag 7 mei 2016 21:42
Dat boek klinkt dan toch wel interessant, als het jou echt iets heeft gebracht? Ik weet niet of dat voor mij geldt aangezien mijn vakgebied nogal specifiek is en ik daarom niet erg flexibel ben. Maar ik denk dat ik wel kan kijken naar wat voor mij belangrijk is en waar ik gelukkig van word in een baan.
Overigens wilde ik nog iets zeggen over die slachtofferrol waar Sensy het eerder over had. Ik vind mezelf niet typisch iemand die snel in de slachtofferrol schiet, maar als ik mezelf hoor praten over mijn werk en mijn baas en mijn collega dan komt dat misschien wel een beetje over "Zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk". Sowieso zal bijna alles wat ik over mijn collega zeg overkomen als jaloezie. En ik kan eigenlijk ook heel moeilijk uitleggen waar het hem nou precies in zit. Het is namelijk echt niet zo dat mijn baas me iedere dag kleineert, of dat mijn collega iedere dag streken uithaalt met ons. Het gebeurt wel, maar gelukkig niet dagelijks. Dat maakt het ook zo lastig iets met de situatie te doen omdat ik bang ben dat het ook voor een deel tussen mijn oren zit. Omdat ik nou eenmaal een erg wantrouwig persoon ben. Begrijp me niet verkeerd: die dreigementen waren en zijn er echt en collega is echt een bitch. Maar in mijn hoofd wordt het ook allemaal 10 keer zo groot en belangrijk. Omdat ik er de hele dag mee bezig ben, de hele dag over nadenk. Omdat ik buiten mijn werk hier niet zoveel heb, dat is een beetje het probleem. Op de een of andere manier loopt het hier niet zo goed met sociale contacten. Nou was ik in NL ook al geen held op sociaal gebied, dus ik kan dat niet alleen afschuiven op het feit dat ik in het buitenland woon. Maar het zorgt er wel voor dat ik me afhankelijker voel dan ik zou willen. En misschien daarom ook wel als slachtoffer overkom.
Overigens wilde ik nog iets zeggen over die slachtofferrol waar Sensy het eerder over had. Ik vind mezelf niet typisch iemand die snel in de slachtofferrol schiet, maar als ik mezelf hoor praten over mijn werk en mijn baas en mijn collega dan komt dat misschien wel een beetje over "Zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk". Sowieso zal bijna alles wat ik over mijn collega zeg overkomen als jaloezie. En ik kan eigenlijk ook heel moeilijk uitleggen waar het hem nou precies in zit. Het is namelijk echt niet zo dat mijn baas me iedere dag kleineert, of dat mijn collega iedere dag streken uithaalt met ons. Het gebeurt wel, maar gelukkig niet dagelijks. Dat maakt het ook zo lastig iets met de situatie te doen omdat ik bang ben dat het ook voor een deel tussen mijn oren zit. Omdat ik nou eenmaal een erg wantrouwig persoon ben. Begrijp me niet verkeerd: die dreigementen waren en zijn er echt en collega is echt een bitch. Maar in mijn hoofd wordt het ook allemaal 10 keer zo groot en belangrijk. Omdat ik er de hele dag mee bezig ben, de hele dag over nadenk. Omdat ik buiten mijn werk hier niet zoveel heb, dat is een beetje het probleem. Op de een of andere manier loopt het hier niet zo goed met sociale contacten. Nou was ik in NL ook al geen held op sociaal gebied, dus ik kan dat niet alleen afschuiven op het feit dat ik in het buitenland woon. Maar het zorgt er wel voor dat ik me afhankelijker voel dan ik zou willen. En misschien daarom ook wel als slachtoffer overkom.
zaterdag 7 mei 2016 22:14
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 05 mei 2016 @ 12:17:
[...]
Maar waarom voelt dit dan zo erg als een stap terug?
Ik heb het ook aan mezelf te danken, dacht hier het ultieme geluk te hebben gevonden en dat was nogal naief. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet en wat ik de rest van mijn leven zal onthouden. Mensen die zo vaak van banen/relaties/woning veranderen, ik weet het niet.. Heb daar zelf altijd een onbestemd gevoel bij. En nu ben ik zelf zo iemand? Ik word bijna 40 en ben nog altijd op zoek, met straks ook geen vaste baan meer en tevens woningzoekend?
In je openingspost geef je al aan wat je mist: "de vrijheid in je oude baan". Uit al je posts blijkt wel dat je terug wil naar Nederland, maar het enige dat je tegenhoudt is je eigen ego.
Want waar je negatief "falen" neerzet, zie ik het altijd als iets waarvan ik geleerd heb, dat het voor mij niet werkt. Het kost al lef om het diepe in te duiken. De kans dat het niet is wat je verwacht is altijd groter dan dat dat het wel is. En hoe je ouders er over denken zal over het algemeen meer afhangen van hoe jij overkomt dan hun eigen oordeel.
Maar voor heel veel mensen is "gelukkig zijn" het doel, alleen is dat een illusie. Je gelukkig voelen, zijn maar hele korte momentjes en die zijn altijd het gevolg van goed in je eigen vel zitten, tevreden zijn met jezelf en met wat je hebt en je vooral niet bezig houden met "anderen".
Ik bedoel, je speelt een instrument en je kunt kinderen iets hartstikke moois leren, wat wil je nog meer. Er is toch niks gavers dan de progressie van zo'n kind te zien met de wetenschap dat jij daar onderdeel van bent!
Veel sterkte iig met je keuzes!
[...]
Maar waarom voelt dit dan zo erg als een stap terug?
Ik heb het ook aan mezelf te danken, dacht hier het ultieme geluk te hebben gevonden en dat was nogal naief. Ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet en wat ik de rest van mijn leven zal onthouden. Mensen die zo vaak van banen/relaties/woning veranderen, ik weet het niet.. Heb daar zelf altijd een onbestemd gevoel bij. En nu ben ik zelf zo iemand? Ik word bijna 40 en ben nog altijd op zoek, met straks ook geen vaste baan meer en tevens woningzoekend?
In je openingspost geef je al aan wat je mist: "de vrijheid in je oude baan". Uit al je posts blijkt wel dat je terug wil naar Nederland, maar het enige dat je tegenhoudt is je eigen ego.
Want waar je negatief "falen" neerzet, zie ik het altijd als iets waarvan ik geleerd heb, dat het voor mij niet werkt. Het kost al lef om het diepe in te duiken. De kans dat het niet is wat je verwacht is altijd groter dan dat dat het wel is. En hoe je ouders er over denken zal over het algemeen meer afhangen van hoe jij overkomt dan hun eigen oordeel.
Maar voor heel veel mensen is "gelukkig zijn" het doel, alleen is dat een illusie. Je gelukkig voelen, zijn maar hele korte momentjes en die zijn altijd het gevolg van goed in je eigen vel zitten, tevreden zijn met jezelf en met wat je hebt en je vooral niet bezig houden met "anderen".
Ik bedoel, je speelt een instrument en je kunt kinderen iets hartstikke moois leren, wat wil je nog meer. Er is toch niks gavers dan de progressie van zo'n kind te zien met de wetenschap dat jij daar onderdeel van bent!
Veel sterkte iig met je keuzes!
zaterdag 7 mei 2016 22:47
Ik heb een heel specifieke opleiding. Maar als de nood aan de man is (kans op reorganisatie) ga ik iets anders doen, binnen dezelfde organisatie.
Omdat ik liever iets anders doe op de plek waar ik het leuk vind, dan mijn eigen specialistische werk waar ik het niet interessant vind.
Op een gegeven moment telt ook je opleiding- en denkvermogen naast de echte opleiding.
Waar zijn jouw jaargenoten uitgekomen, allemaal zoals jij of divers? Misschien is dat een inspiratiebron.
(Laatst op 'ik vertrek' was een muziekstel een B&B begonnen, dat is wel heel erg anders.)
Omdat ik liever iets anders doe op de plek waar ik het leuk vind, dan mijn eigen specialistische werk waar ik het niet interessant vind.
Op een gegeven moment telt ook je opleiding- en denkvermogen naast de echte opleiding.
Waar zijn jouw jaargenoten uitgekomen, allemaal zoals jij of divers? Misschien is dat een inspiratiebron.
(Laatst op 'ik vertrek' was een muziekstel een B&B begonnen, dat is wel heel erg anders.)
zaterdag 7 mei 2016 23:46
@madderijn
Een aantal van mijn jaargenoten heeft zich om laten scholen, een aantal doet nog steeds hetzelfde als toen. Maar ik ben de enige die deze kant op is gegaan, normaal gesproken is wat ik doe niet waar we voor worden opgeleid. Het gaf mij echter de mogelijkheid om werk te vinden en los daarvan vond ik het ook echt leuk. Ik heb ook veel andere dingen gedaan trouwens, niet alleen dat wat ik nu doe.
En geloof het of niet: ik kon zelfs leven van het geven van muzieklessen. Wat romantischer klinkt dan het is overigens. Net zoals het beginnen van een BB. Klinkt heel leuk, maar dat soort dingen zie ik dus echt niet zitten. Ik ben gek van katten en zou het liefste een kattenopvang oid stichten. Ik denk dat ik daar echt gelukkig van zou kunnen worden. Maar verdien je daar iets mee? Ik moet toch ook ergens van leven...
@spell
Bedankt voor het meedenken Ik ben er eigenlijk nog niet helemaal over uit wat ik het liefste zou willen, maar het feit dat ik het als een mogelijkheid zie om weer terug naar Nederland te gaan geeft me wel wat lucht. Maar ik wil hier wel eerst alles geprobeerd hebben voordat ik dat doe. Zoals jij het beschrijft klinkt het niet als falen, maar toch. Het duurt denk ik nog wel even voordat ik het zelf ook niet meer als falen zie. Ik denk weleens: misschien zou het beter zijn als mijn baas me ontslaat. Dat ik het laat escaleren, mijn andere baas inlicht over wat er gebeurde bij die presentatie, het op de spits zou drijven zodat ik In Big Trouble zou komen waar hij altijd mee dreigt. Gek genoeg zou ik het dan minder als falen zien. Omdat het dan voor mij duidelijk zou zijn dat dit niet de werkplek voor mij is. En omdat ik dan eigenlijk buiten mijn macht mijn baan kwijt zou zijn geraakt.
En stiekem vraag ik me ook af wát er nou eigenlijk precies gebeurt als ik met derden zou praten.
Een aantal van mijn jaargenoten heeft zich om laten scholen, een aantal doet nog steeds hetzelfde als toen. Maar ik ben de enige die deze kant op is gegaan, normaal gesproken is wat ik doe niet waar we voor worden opgeleid. Het gaf mij echter de mogelijkheid om werk te vinden en los daarvan vond ik het ook echt leuk. Ik heb ook veel andere dingen gedaan trouwens, niet alleen dat wat ik nu doe.
En geloof het of niet: ik kon zelfs leven van het geven van muzieklessen. Wat romantischer klinkt dan het is overigens. Net zoals het beginnen van een BB. Klinkt heel leuk, maar dat soort dingen zie ik dus echt niet zitten. Ik ben gek van katten en zou het liefste een kattenopvang oid stichten. Ik denk dat ik daar echt gelukkig van zou kunnen worden. Maar verdien je daar iets mee? Ik moet toch ook ergens van leven...
@spell
Bedankt voor het meedenken Ik ben er eigenlijk nog niet helemaal over uit wat ik het liefste zou willen, maar het feit dat ik het als een mogelijkheid zie om weer terug naar Nederland te gaan geeft me wel wat lucht. Maar ik wil hier wel eerst alles geprobeerd hebben voordat ik dat doe. Zoals jij het beschrijft klinkt het niet als falen, maar toch. Het duurt denk ik nog wel even voordat ik het zelf ook niet meer als falen zie. Ik denk weleens: misschien zou het beter zijn als mijn baas me ontslaat. Dat ik het laat escaleren, mijn andere baas inlicht over wat er gebeurde bij die presentatie, het op de spits zou drijven zodat ik In Big Trouble zou komen waar hij altijd mee dreigt. Gek genoeg zou ik het dan minder als falen zien. Omdat het dan voor mij duidelijk zou zijn dat dit niet de werkplek voor mij is. En omdat ik dan eigenlijk buiten mijn macht mijn baan kwijt zou zijn geraakt.
En stiekem vraag ik me ook af wát er nou eigenlijk precies gebeurt als ik met derden zou praten.
zondag 8 mei 2016 00:15
No problem. Maar het klinkt wel als een slachtofferrol. Uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor alles wat je doet in het leven. En hoewel er dingen kunnen gebeuren buiten jouw schuld om (aangereden worden door een dronken iemand of wat je collega's doen) dan nog ben je verantwoordelijk voor hoe je hier mee omgaat.
Dus je hebt een keus gemaakt die niet gebracht heeft wat je ervan dacht. So what, accepteer het en maak een nieuwe keuze en zie wat het brengt. Ik denk dat we hier te maken hebben met een gevalletje van "analysis paralysis", dat lijkt me erg vermoeiend.
Dus je hebt een keus gemaakt die niet gebracht heeft wat je ervan dacht. So what, accepteer het en maak een nieuwe keuze en zie wat het brengt. Ik denk dat we hier te maken hebben met een gevalletje van "analysis paralysis", dat lijkt me erg vermoeiend.
zondag 8 mei 2016 09:58
Ik ben er nog niet helemaal over uit wat op dit moment de beste keuze zou zijn. Ik ben in ieder geval al begonnen met netwerken en ik hoop dat daar iets uit komt. Het scheelt al wel dat ik daarmee bezig ben en het heft weer een beetje in eigen handen neem, aangezien ik de laatste tijd niet meer het gevoel heb de controle over mijn eigen leven te hebben.
Ja ik voel me ook slachtoffer inderdaad. Ik ben hier met goede bedoelingen naartoe gekomen, heb altijd hard gewerkt en mijn collega's en opdrachtgevers zijn altijd tevreden over me. Ik vind het onbegrijpelijk hoe mijn baas me op dit moment behandelt, als oud vuil eigenlijk.
Hoe dan ook, misschien moet ik mijn energie niet meer steken in nadenken over alles wat er niet eerlijk is maar aan hoe ik mijn leven weer in kan vullen op een manier zoals ik dat wil. Vooral dat laatste is lastig te bepalen want ik weet dat zelf nog niet helemaal. En ik ben ook niet voor niets weggegaan uit NL.
Ja ik voel me ook slachtoffer inderdaad. Ik ben hier met goede bedoelingen naartoe gekomen, heb altijd hard gewerkt en mijn collega's en opdrachtgevers zijn altijd tevreden over me. Ik vind het onbegrijpelijk hoe mijn baas me op dit moment behandelt, als oud vuil eigenlijk.
Hoe dan ook, misschien moet ik mijn energie niet meer steken in nadenken over alles wat er niet eerlijk is maar aan hoe ik mijn leven weer in kan vullen op een manier zoals ik dat wil. Vooral dat laatste is lastig te bepalen want ik weet dat zelf nog niet helemaal. En ik ben ook niet voor niets weggegaan uit NL.
zondag 8 mei 2016 10:31
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 08 mei 2016 @ 09:58:
Ik ben er nog niet helemaal over uit wat op dit moment de beste keuze zou zijn. Ik ben in ieder geval al begonnen met netwerken en ik hoop dat daar iets uit komt. Het scheelt al wel dat ik daarmee bezig ben en het heft weer een beetje in eigen handen neem, aangezien ik de laatste tijd niet meer het gevoel heb de controle over mijn eigen leven te hebben.
Ja ik voel me ook slachtoffer inderdaad. Ik ben hier met goede bedoelingen naartoe gekomen, heb altijd hard gewerkt en mijn collega's en opdrachtgevers zijn altijd tevreden over me. Ik vind het onbegrijpelijk hoe mijn baas me op dit moment behandelt, als oud vuil eigenlijk.
Hoe dan ook, misschien moet ik mijn energie niet meer steken in nadenken over alles wat er niet eerlijk is maar aan hoe ik mijn leven weer in kan vullen op een manier zoals ik dat wil. Vooral dat laatste is lastig te bepalen want ik weet dat zelf nog niet helemaal. En ik ben ook niet voor niets weggegaan uit NL.
Godzijdank is het leven niet eerlijk. Als het dat wel was geweest dan had je nooit iets kunnen veranderen. Dan zou je als je als een dubbeltje geboren werd nooit een kwartje kunnen worden en dat kan gelukkig wel.
Wat betreft je baas. Het is jouw gevoel, maar dat wil niet zeggen dat het ook zo is. Daarnaast heeft een hond een baas en een mens een leidinggevende dus ik zie niet in waarom je bazig gedrag zou moeten accepteren.
Zeg het hem gewoon. Maar niet beschuldigend, want dat werkt nooit. Zeg hem gewoon dat je zijn huidige gedrag als zeer onprettig ervaart en wat het met je doet. Natuurlijk wel normaal en niet als een emotioneel wrak, want ook dat werkt niet. Uiteindelijk ben je 40 en dus volwassen en kun je dit gewoon zeggen. Dit wil overigens niet zeggen dat je ook een bevredigend antwoord krijgt, maar tja, dan heb je het in ieder geval aangekaart en wellicht kun je dan wel een keuze maken..
Het leven kan echt zo simpel zijn.
Ik ben er nog niet helemaal over uit wat op dit moment de beste keuze zou zijn. Ik ben in ieder geval al begonnen met netwerken en ik hoop dat daar iets uit komt. Het scheelt al wel dat ik daarmee bezig ben en het heft weer een beetje in eigen handen neem, aangezien ik de laatste tijd niet meer het gevoel heb de controle over mijn eigen leven te hebben.
Ja ik voel me ook slachtoffer inderdaad. Ik ben hier met goede bedoelingen naartoe gekomen, heb altijd hard gewerkt en mijn collega's en opdrachtgevers zijn altijd tevreden over me. Ik vind het onbegrijpelijk hoe mijn baas me op dit moment behandelt, als oud vuil eigenlijk.
Hoe dan ook, misschien moet ik mijn energie niet meer steken in nadenken over alles wat er niet eerlijk is maar aan hoe ik mijn leven weer in kan vullen op een manier zoals ik dat wil. Vooral dat laatste is lastig te bepalen want ik weet dat zelf nog niet helemaal. En ik ben ook niet voor niets weggegaan uit NL.
Godzijdank is het leven niet eerlijk. Als het dat wel was geweest dan had je nooit iets kunnen veranderen. Dan zou je als je als een dubbeltje geboren werd nooit een kwartje kunnen worden en dat kan gelukkig wel.
Wat betreft je baas. Het is jouw gevoel, maar dat wil niet zeggen dat het ook zo is. Daarnaast heeft een hond een baas en een mens een leidinggevende dus ik zie niet in waarom je bazig gedrag zou moeten accepteren.
Zeg het hem gewoon. Maar niet beschuldigend, want dat werkt nooit. Zeg hem gewoon dat je zijn huidige gedrag als zeer onprettig ervaart en wat het met je doet. Natuurlijk wel normaal en niet als een emotioneel wrak, want ook dat werkt niet. Uiteindelijk ben je 40 en dus volwassen en kun je dit gewoon zeggen. Dit wil overigens niet zeggen dat je ook een bevredigend antwoord krijgt, maar tja, dan heb je het in ieder geval aangekaart en wellicht kun je dan wel een keuze maken..
Het leven kan echt zo simpel zijn.
zondag 8 mei 2016 10:49
Geloof me, ik heb geprobeerd het gesprek aan te gaan. Het enige wat er gebeurde was dat baas in de aanval ging, me beschuldigde van van alles en mijn collega de hemel inprees want die is zo geweldig.
Echt, praten met hem heeft geen zin helaas. Als dat wel zo was geweest dan was deze hele situatie niet eens ontstaan.
Echt, praten met hem heeft geen zin helaas. Als dat wel zo was geweest dan was deze hele situatie niet eens ontstaan.
zondag 8 mei 2016 10:54
zondag 8 mei 2016 20:24
quote:hieperdepiepindegloria01 schreef op 08 mei 2016 @ 10:49:
Geloof me, ik heb geprobeerd het gesprek aan te gaan. Het enige wat er gebeurde was dat baas in de aanval ging, me beschuldigde van van alles en mijn collega de hemel inprees want die is zo geweldig.
Echt, praten met hem heeft geen zin helaas. Als dat wel zo was geweest dan was deze hele situatie niet eens ontstaan.
Ah ok, dat is natuurlijk het nadeel van onder een baas werken. Als je er eentje treft waar het niet mee klikt dan kan dat een behoorlijke impact hebben op je werkplezier. Ik weet niet of je relatie en/of kinderen hebt of een koophuis. Maar veel mensen zullen in zo'n situatie blijven zitten, omdat ze geen kant op kunnen. Dat lijkt me heel a-relaxed ben blij dat ik dat niet hoef te ervaren.
Maar als jij kunt gaan en overal ter wereld ergens anders aan de slag kunt, zonder schulden of verplichtingen, dan is feitelijk de enige vraag die je zelf zou moeten beantwoorden: weegt mijn werkplezier nog op tegen de situatie waar ik in zit. Al het andere is niet zo relevant.
Geloof me, ik heb geprobeerd het gesprek aan te gaan. Het enige wat er gebeurde was dat baas in de aanval ging, me beschuldigde van van alles en mijn collega de hemel inprees want die is zo geweldig.
Echt, praten met hem heeft geen zin helaas. Als dat wel zo was geweest dan was deze hele situatie niet eens ontstaan.
Ah ok, dat is natuurlijk het nadeel van onder een baas werken. Als je er eentje treft waar het niet mee klikt dan kan dat een behoorlijke impact hebben op je werkplezier. Ik weet niet of je relatie en/of kinderen hebt of een koophuis. Maar veel mensen zullen in zo'n situatie blijven zitten, omdat ze geen kant op kunnen. Dat lijkt me heel a-relaxed ben blij dat ik dat niet hoef te ervaren.
Maar als jij kunt gaan en overal ter wereld ergens anders aan de slag kunt, zonder schulden of verplichtingen, dan is feitelijk de enige vraag die je zelf zou moeten beantwoorden: weegt mijn werkplezier nog op tegen de situatie waar ik in zit. Al het andere is niet zo relevant.
maandag 9 mei 2016 13:46
Net met bedrijf gebeld waar ik had gesolliciteerd, ze zijn inderdaad niet geinteresseerd en zoeken verder, vandaar ook die vacature op de website. Ik had al een voorgevoel eerlijk gezegd, desalniettemin baal ik als een stekker. Dit is al de 3e afwijzing en als ik heel eerlijk ben snap ik ook waarom ik afgewezen ben. Ik voel me nu even heel down en weet niet meer zo goed waarom ik dacht dat ik goed in mijn werk ben. Op mijn huidige werkplek is iedereen erg tevreden, maar het lijkt me bij andere bedrijven niet te lukken.
Als ik dan heel eerlijk ben dan waren die 3 plekken ook niet de bedrijven voor mij maar probeerde ik het om een alternatief te hebben voor het werk wat ik nu doe. Maar eigenlijk stond ik er zelf ook niet achter, probeerde ik het om te kijken wat het me zou brengen maar voelde het niet goed. Waren er teveel haken en ogen. In die zin zou ik er niet rouwig om moeten zijn, maar ik vind het wel erg dat niemand me wil hebben. En dat is ook echt een beetje een probleem want als ik hier weg zou willen dan is het toch wel belangrijk dat ik tijdig iets nieuws vind.
Als ik dan heel eerlijk ben dan waren die 3 plekken ook niet de bedrijven voor mij maar probeerde ik het om een alternatief te hebben voor het werk wat ik nu doe. Maar eigenlijk stond ik er zelf ook niet achter, probeerde ik het om te kijken wat het me zou brengen maar voelde het niet goed. Waren er teveel haken en ogen. In die zin zou ik er niet rouwig om moeten zijn, maar ik vind het wel erg dat niemand me wil hebben. En dat is ook echt een beetje een probleem want als ik hier weg zou willen dan is het toch wel belangrijk dat ik tijdig iets nieuws vind.
