Relaties
alle pijlers
11 jaar alweer, hoe is het mogelijk!
vrijdag 27 december 2013 09:54
Precies vandaag ja: toen zwaaide ik mijn kinderen uit, toen 6 en 4 jaar: mijn dochtertje en mijn zoontje. Dag, tot na de vakantie! Oh, een paar daagjes maar. Kerstvakantie bij papa. Alles goed afgesproken. Althans, dat dacht ik.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 27 december 2013 17:57
Ik begrijp de reactie van Exces ook totaal niet. Hoewel ik wel begrijp dat het uit een goed hart komt.
Maar come on! Elmervrouw haar kinderen zijn ontvoerd, meegenomen, jaren geen contact, niet weten hoe het gaat en of ze wel gelukkig zijn... Dan kun je nog zo'n vrije moeder zijn, maar dat is monsterlijk.
Ja, ze zijn nu puber, en zoals Elmervrouw ook heel mooi beschrijft is het haar pijnlijk duidelijk dat hun werelden niet meer aansluiten, dat door de tijd en de andere levensfasen ze vervreemd zijn van elkaar.
Hoe afschuwlijk, en wat een vader. Wat heeft hij de kinderen verteld? Als de kinderen later horen dat zij tegen de wil van moeder meegenomen zijn zal dat vroeg of laat vragen en nieuwsgierigheid oproepen. Maar als zij te horen hebben gekregen dat moeder hen nietmeer 'wil' zal er afkeer ingestampt zijn.
Lieve Elmervrouw, wat ontzettend naar, het zal je maar gebeuren, en jou is het gebeurd. Wat een machtmerrie die levenslang duurt. Levenslang omdat naast je kinderen, je de tijd en hun jonge jaren zijn afgepakt. Wat moet jouw vertrouwen ook beschaamd zijn.
Dikke knuffel, van een moeder.
Maar come on! Elmervrouw haar kinderen zijn ontvoerd, meegenomen, jaren geen contact, niet weten hoe het gaat en of ze wel gelukkig zijn... Dan kun je nog zo'n vrije moeder zijn, maar dat is monsterlijk.
Ja, ze zijn nu puber, en zoals Elmervrouw ook heel mooi beschrijft is het haar pijnlijk duidelijk dat hun werelden niet meer aansluiten, dat door de tijd en de andere levensfasen ze vervreemd zijn van elkaar.
Hoe afschuwlijk, en wat een vader. Wat heeft hij de kinderen verteld? Als de kinderen later horen dat zij tegen de wil van moeder meegenomen zijn zal dat vroeg of laat vragen en nieuwsgierigheid oproepen. Maar als zij te horen hebben gekregen dat moeder hen nietmeer 'wil' zal er afkeer ingestampt zijn.
Lieve Elmervrouw, wat ontzettend naar, het zal je maar gebeuren, en jou is het gebeurd. Wat een machtmerrie die levenslang duurt. Levenslang omdat naast je kinderen, je de tijd en hun jonge jaren zijn afgepakt. Wat moet jouw vertrouwen ook beschaamd zijn.
Dikke knuffel, van een moeder.
vrijdag 27 december 2013 18:19
Och EV
Wat een vreselijk niet te troosten verdriet draag je bij je..
hetzelfde had mij ook kunnen overkomen. Heel dankbaar dat dit niet is gebeurd....Soms, zoals nu bij dit topic denk ik hieraan met heel veel afschuw.
(Toen ik 18 was had ik al een tijdje een vriend, van oorsprong uit Irak. Moslim, maar niet heel streng. Gek op elkaar en hij wilde graag met mij een gezin stichten, hij was een stuk ouder. We hadden trouwplannen...Totdat hij mij een keer een knal verkocht en ik het uit heb gemaakt.
Niet veel later is hij getrouwd met een Nederlandse vrouw heeft hij hun kind ontvoerd voor een lange tijd.)
Wat een vreselijk niet te troosten verdriet draag je bij je..
hetzelfde had mij ook kunnen overkomen. Heel dankbaar dat dit niet is gebeurd....Soms, zoals nu bij dit topic denk ik hieraan met heel veel afschuw.
(Toen ik 18 was had ik al een tijdje een vriend, van oorsprong uit Irak. Moslim, maar niet heel streng. Gek op elkaar en hij wilde graag met mij een gezin stichten, hij was een stuk ouder. We hadden trouwplannen...Totdat hij mij een keer een knal verkocht en ik het uit heb gemaakt.
Niet veel later is hij getrouwd met een Nederlandse vrouw heeft hij hun kind ontvoerd voor een lange tijd.)
vrijdag 27 december 2013 18:24
Lieve mensen.. allemaal heel hartelijk bedankt voor het reageren, het meeleven, het begrip. Jullie begrijpen hopelijk dat ik niet op elke reactie kan ingaan, maar weet dat ik alles gelezen heb en nog zal lezen. Het doet me zo goed dat internet soms veel meer is dan 'alleen maar internet'; het maakt ook veel mogelijk - en laat je tegelijkertijd ook de onmogelijkheid en beperking voelen. Steun is er gelukkig ook in mijn echte leven, maar ook hier en dat is ongelooflijk fijn. Alles is te dragen, volgens mij, als je het niet alleen hoeft te doen (iets wat ik veel te lang in mijn leven wél geprobeerd heb, maar ook dat had zijn redenen).
Bedankt!
Bedankt!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 27 december 2013 18:34
Lieve Elmervrouw, doordat jij de laatste maanden zo hebt meegeleefd, zit jij de laatste tijd automatisch sowieso ook meer in mijn gedachten. Deze kerst ook. Ik heb dat niet gevierd, maar de tijd wel te baat genomen om over mensen na te denken. Gister was er een topic over kerst en het missen van dierbaren. En dacht aan jou. Hoe je je moest voelen. Ik kon het me inleven, maar niet invoelen. Door jouw bericht hier wel. Ik vind het moeilijk om wat tegen je te zeggen omdat alles wat ik zeg, denk ik tekort schiet. Ik hoop in ieder geval dat je diepste verlangen uit mag komen en je iets met je kinderen kunt opbouwen als je ze ziet.
Waar zit de any-key?
vrijdag 27 december 2013 18:35
Lieve EV,
Wat kan ik zeggen? Woorden schieten tekort. Wat een pijn! Hele hele dikke knuffel voor jou!
Gaat het goed met je kinderen? Leven ze niet in armoede? Is je meisje niet onderdrukt? Zijn ze gelukkig? Gaan ze naar school?
Ben jij inmiddels weer een relatie begonnen? Heb je kinderen gekregen?
Ik gun jou en je kids het aller allerbeste.
Wat kan ik zeggen? Woorden schieten tekort. Wat een pijn! Hele hele dikke knuffel voor jou!
Gaat het goed met je kinderen? Leven ze niet in armoede? Is je meisje niet onderdrukt? Zijn ze gelukkig? Gaan ze naar school?
Ben jij inmiddels weer een relatie begonnen? Heb je kinderen gekregen?
Ik gun jou en je kids het aller allerbeste.
See You Soon!
vrijdag 27 december 2013 18:39
quote:Elmervrouw schreef op 27 december 2013 @ 18:24:
Lieve mensen.. allemaal heel hartelijk bedankt voor het reageren, het meeleven, het begrip. Jullie begrijpen hopelijk dat ik niet op elke reactie kan ingaan, maar weet dat ik alles gelezen heb en nog zal lezen. Het doet me zo goed dat internet soms veel meer is dan 'alleen maar internet'; het maakt ook veel mogelijk - en laat je tegelijkertijd ook de onmogelijkheid en beperking voelen. Steun is er gelukkig ook in mijn echte leven, maar ook hier en dat is ongelooflijk fijn. Alles is te dragen, volgens mij, als je het niet alleen hoeft te doen (iets wat ik veel te lang in mijn leven wél geprobeerd heb, maar ook dat had zijn redenen).
Bedankt! Als ik het me goed herinner is dit niet het enige verdrietige dat je in je leven is overkomen. Ik vind je zó sterk en positief. Knap, heel erg knap En het is niet meer dan logisch dat je af en toe even momenten hebt dat je het allemaal niet zo positief ziet. Jij bent ook maar een mens
Lieve mensen.. allemaal heel hartelijk bedankt voor het reageren, het meeleven, het begrip. Jullie begrijpen hopelijk dat ik niet op elke reactie kan ingaan, maar weet dat ik alles gelezen heb en nog zal lezen. Het doet me zo goed dat internet soms veel meer is dan 'alleen maar internet'; het maakt ook veel mogelijk - en laat je tegelijkertijd ook de onmogelijkheid en beperking voelen. Steun is er gelukkig ook in mijn echte leven, maar ook hier en dat is ongelooflijk fijn. Alles is te dragen, volgens mij, als je het niet alleen hoeft te doen (iets wat ik veel te lang in mijn leven wél geprobeerd heb, maar ook dat had zijn redenen).
Bedankt! Als ik het me goed herinner is dit niet het enige verdrietige dat je in je leven is overkomen. Ik vind je zó sterk en positief. Knap, heel erg knap En het is niet meer dan logisch dat je af en toe even momenten hebt dat je het allemaal niet zo positief ziet. Jij bent ook maar een mens
Beter onvolmaakt en echt dan gemaakt volmaakt - Beati pauperes spiritu
vrijdag 27 december 2013 19:01
Lieve Elmervrouw, ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat een marteling waar de vader van jouw kinderen je aan onderwerpt. Nu heb je ze maar heb je ze vooral niet. Ja, je hebt kinderen, de kinderen die je onder je hart hebt gedragen en aan je borst hebt gehad, die je hebt helpen leren lopen en hun eerste woordjes zeggen, die omhoog hielp als ze waren gevallen, die je troostte als ze een nachtmerrie hadden, die je op hun eerste schooldag weg zag lopen, zo klein en toch alweer zo groot...
En nu... nu spreken jullie elkaars taal niet meer, kun je ze niet aanraken, weet je niet wat er in ze omgaat en hoe hun leven echt is. Een inkijkje krijg je, met de webcam zie je hun kamers maar je kan niet naast ze op hun bed gaan zitten om ze een nachtkus te geven, je kan ze niet vragen hoe hun dag was, je kan ze niet helpen met hun huiswerk, ze in het voorbijgaan een knuffel geven, in hun ogen zien hoe het nu écht met hen gaat.
Ik kan me voorstellen dat je er van de ene kant enorm uitkijkt hen te ontmoeten en van de andere kant doodsbang bent voor dat moment. Want wat is er tussen jullie? De vanzelfsprekende intimiteit van toen is er niet meer... of is daar toch nog een sprankje van over? Wat vinden ze van jou, wat hebben ze over je gehoord, wat verwachten ze van je? Kun je ze omhelzen of moet je dat aan hen overlaten?
Hoop op die ontmoeting durf je amper te koesteren, omdat de man die je leven kapotgemaakt heeft weer van gedachten kan veranderen. En hij heeft de macht. Nog steeds. Wat een gevoel van machteloosheid en razernij moet dat geven.
Je ziet het goed, Elmervrouw: je bent niet alleen. Wij denken aan je, wij vergeten jou en je kinderen nooit. En ik denk dat het goed is dat je naar een vriendin bent. Instinctief wist je dat zelf misschien ook wel en heb je de afspraak daarom gemaakt.
Straks is deze dag alweer voorbij. Dan volgt weer een nieuwe die je door moet komen. Dat is de enige manier om dit onmenselijk lijden te dragen, denk ik: one day at a time. Sterkte vandaag en in de dagen die nog komen gaan.
En nu... nu spreken jullie elkaars taal niet meer, kun je ze niet aanraken, weet je niet wat er in ze omgaat en hoe hun leven echt is. Een inkijkje krijg je, met de webcam zie je hun kamers maar je kan niet naast ze op hun bed gaan zitten om ze een nachtkus te geven, je kan ze niet vragen hoe hun dag was, je kan ze niet helpen met hun huiswerk, ze in het voorbijgaan een knuffel geven, in hun ogen zien hoe het nu écht met hen gaat.
Ik kan me voorstellen dat je er van de ene kant enorm uitkijkt hen te ontmoeten en van de andere kant doodsbang bent voor dat moment. Want wat is er tussen jullie? De vanzelfsprekende intimiteit van toen is er niet meer... of is daar toch nog een sprankje van over? Wat vinden ze van jou, wat hebben ze over je gehoord, wat verwachten ze van je? Kun je ze omhelzen of moet je dat aan hen overlaten?
Hoop op die ontmoeting durf je amper te koesteren, omdat de man die je leven kapotgemaakt heeft weer van gedachten kan veranderen. En hij heeft de macht. Nog steeds. Wat een gevoel van machteloosheid en razernij moet dat geven.
Je ziet het goed, Elmervrouw: je bent niet alleen. Wij denken aan je, wij vergeten jou en je kinderen nooit. En ik denk dat het goed is dat je naar een vriendin bent. Instinctief wist je dat zelf misschien ook wel en heb je de afspraak daarom gemaakt.
Straks is deze dag alweer voorbij. Dan volgt weer een nieuwe die je door moet komen. Dat is de enige manier om dit onmenselijk lijden te dragen, denk ik: one day at a time. Sterkte vandaag en in de dagen die nog komen gaan.
Ga in therapie!
vrijdag 27 december 2013 22:28
quote:Exces schreef op 27 december 2013 @ 12:11:
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, tot nu, is ze een zelfstandig wezen, een eigen ik, iemand die los van mij staat, haar eigen leven leidt. Ik ben zo´n moeder die haar kind twee keer helpt op de glijbaan en vervolgens rustig een tijdschrift zit te lezen. Zo´n moeder wiens kind met zes jaar met een groep vriendjes door het dorp struinde en ik meestal niet precies wist waar ze uithing. Een kind dat zelfstandig door het leven gaat en waarbij ik vanaf de zijlijn toekijk, bijstuur, help als er hulp nodig is maar niet op voorhand al bedenkt wat er allemaal fout kan gaan.
Je hebt kleine kinderen uitgezwaaid en je gaat nu (bijna) volwassen mensen ontmoeten.
Ontmoeten ???? Als dát eens waar kon zijn...........
Jij wist een uurtje niet waar ze uithingen, Elmervrouw wist het JAREN niet. In welk land waren ze ? Leefden ze nog ??
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, tot nu, is ze een zelfstandig wezen, een eigen ik, iemand die los van mij staat, haar eigen leven leidt. Ik ben zo´n moeder die haar kind twee keer helpt op de glijbaan en vervolgens rustig een tijdschrift zit te lezen. Zo´n moeder wiens kind met zes jaar met een groep vriendjes door het dorp struinde en ik meestal niet precies wist waar ze uithing. Een kind dat zelfstandig door het leven gaat en waarbij ik vanaf de zijlijn toekijk, bijstuur, help als er hulp nodig is maar niet op voorhand al bedenkt wat er allemaal fout kan gaan.
Je hebt kleine kinderen uitgezwaaid en je gaat nu (bijna) volwassen mensen ontmoeten.
Ontmoeten ???? Als dát eens waar kon zijn...........
Jij wist een uurtje niet waar ze uithingen, Elmervrouw wist het JAREN niet. In welk land waren ze ? Leefden ze nog ??
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
vrijdag 27 december 2013 22:33
Ik kom zelf net van mijn werk. Ik werk in een instelling waar mensen veel verlieservaringen hebben. Ik ben altijd een beetje stil als ik uit mijn dienst kom, ga dan altijd als eerste forummen. Dan zie ik in een ander topic dat Elmervrouw een topic over haar kinderen geopend heeft, ik heb al vaker over haar en haar kinderen gelezen. Ik begin te lezen en de tranen stromen over mijn wangen, wat een verdriet moet jij hebben EV. En wat ben je sterk, ik heb bewondering voor je.
vrijdag 27 december 2013 22:38
vrijdag 27 december 2013 22:42
Lieve Ev, hoop dat het een fijne afspraak was met je vriendin. Sterkte vandaag en voor mrogen, overmorgen etc. Dat 2014 een jaar mag worden waarin wensen bewaarheid worden.
Begrijp ik goed dat het contact met dekinderen 'beter' is dan een tijd geleden? En inhoeverre is je ex betrouwbaar als hij positief is over het contact?
Nogmaals
Begrijp ik goed dat het contact met dekinderen 'beter' is dan een tijd geleden? En inhoeverre is je ex betrouwbaar als hij positief is over het contact?
Nogmaals
vrijdag 27 december 2013 22:53
Ik vond je verhaal eerder al hartverscheurend en nu ik zelf moeder ben, vind ik je verhaal welhaast ondraaglijk. Ik hoop dat de gesprekjes op de cam straks beter zullen gaan en ik heb het eerder geschreven, ik hoop dat wanneer zijzelf ouders zullen worden, opeens met vragen komen te zitten en je dan om jouw kant van het verhaal komen vragen
vrijdag 27 december 2013 22:56
zaterdag 28 december 2013 01:48
Lieve Elmervrouw,
Van alle forummers ben jij het die me vaak raakt.Ik heb je levensverhaal meegekregen en ondanks dat je mij niet kent denk ik vaak aan je en jouw verhaal.Nooit heb ik op iets van je gereageerd omdat ik eigenlijk bij jouw verhaal niet weet wat te zeggen...
Ik wens je alle kracht om door te gaan en nu of in de toekomst 2 kinderen die de waarheid gaan zien.Het zijn babystapjes die je van deze kant van de wereld met ze kunt maken maar geloof me ze gaan je zien zoals jij bent...een geweldig mens die hun moeder is...voor altijd,door dik en dun.Hopelijk brengen de jaren niet alleen afstand voor en naar jou maar ook straks de volwassenheid bij je kinderen en het besef dat hun moeder ze is afgenomen maar dat ze hun plekje in jouw hart nooit zijn verloren.
Veel liefs,kracht en moed!
Van alle forummers ben jij het die me vaak raakt.Ik heb je levensverhaal meegekregen en ondanks dat je mij niet kent denk ik vaak aan je en jouw verhaal.Nooit heb ik op iets van je gereageerd omdat ik eigenlijk bij jouw verhaal niet weet wat te zeggen...
Ik wens je alle kracht om door te gaan en nu of in de toekomst 2 kinderen die de waarheid gaan zien.Het zijn babystapjes die je van deze kant van de wereld met ze kunt maken maar geloof me ze gaan je zien zoals jij bent...een geweldig mens die hun moeder is...voor altijd,door dik en dun.Hopelijk brengen de jaren niet alleen afstand voor en naar jou maar ook straks de volwassenheid bij je kinderen en het besef dat hun moeder ze is afgenomen maar dat ze hun plekje in jouw hart nooit zijn verloren.
Veel liefs,kracht en moed!
