Relaties
alle pijlers
11 jaar alweer, hoe is het mogelijk!
vrijdag 27 december 2013 09:54
Precies vandaag ja: toen zwaaide ik mijn kinderen uit, toen 6 en 4 jaar: mijn dochtertje en mijn zoontje. Dag, tot na de vakantie! Oh, een paar daagjes maar. Kerstvakantie bij papa. Alles goed afgesproken. Althans, dat dacht ik.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 28 december 2013 21:41
Jouw verhaal raakt iedereen, ook mij, omdat het zo verschrikkelijk is. Een van de verschrikkelijkste angsten van ouders...
Ik kan weinig toevoegen aan wat anderen al geschreven hebben, maar wil je iig veel sterkte wensen en nog veel mooie momenten met je kinderen. Al zal er denk ik altijd pijn blijven om wat je gemist hebt en nog steeds mist, ik hoop dat jij/jullie een vorm vinden die het beter maakt...
Ik kan weinig toevoegen aan wat anderen al geschreven hebben, maar wil je iig veel sterkte wensen en nog veel mooie momenten met je kinderen. Al zal er denk ik altijd pijn blijven om wat je gemist hebt en nog steeds mist, ik hoop dat jij/jullie een vorm vinden die het beter maakt...
zaterdag 28 december 2013 21:53
Lieve Elmervrouw, wat heerlijk om te horen dat er sprake is van toenadering, wat mooi wat je dochter gezegd heeft. Jouw geduld en aanpak lijkt het goede effect te hebben. Ik hoop van harte dat 2014 het jaar wordt waarin je steeds meer contact krijgt met je kinderen en de band aangehaald wordt
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
zondag 29 december 2013 12:07
Nogmaals allemaal bedankt voor alle reacties. Jullie hebben me echt gesteund op een dag die moeilijk was. Ik weet niet hoe het verder gaat, ik weet alleen dat het me heeeel veel energie kost allemaal. Hier thuis is het moeilijk, en de situatie met ex en kinderen is moeilijk (al lijkt het nu een positieve wending te krijgen, ik heb natuurlijk niet zomaar alle vertrouwen daarin). En het is allemaal niet zomaar 'opgelost', sterker nog: er is geen enkele échte oplossing.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 29 december 2013 13:34
Hoe moeilijk ook, en dat zal het denk ik altijd blijven. Dit is een levenslang onmenselijk kruis. Toch fijn dat er nu contact is en je dochter er zo voor openstaat. En vader zoon stimuleert. Maar wat moet dat onwezenlijk aanvoelen. En wat een broos vertrouwen. Hoe erg.
Heel veel kracht en hoop toegewenst om de zeer moeilijke momenten door te komen. Er wordt aan je gedacht.
Heel veel kracht en hoop toegewenst om de zeer moeilijke momenten door te komen. Er wordt aan je gedacht.
zondag 29 december 2013 13:38
Kippenvel toen ik je topic doorlas... pffff ik zou er niet aan moeten denken afscheid van mijn kinderen te moeten doen...
Enorm fijn dat het contact inmiddels wel weer beter gaat!
Dikke knuffel en heel veel succes en sterkte !! Hoop echt met heel mijn hart dat het goed gaat komen, heb daar ook wel goede hoop in!
Enorm fijn dat het contact inmiddels wel weer beter gaat!
Dikke knuffel en heel veel succes en sterkte !! Hoop echt met heel mijn hart dat het goed gaat komen, heb daar ook wel goede hoop in!
zondag 29 december 2013 13:49
Wat fijn om te horen dat je dochter de woorden heeft uitgesproken die je het allerliefst wilde horen... Ik kan me niet eens voorstellen wat dat na al die jaren met je doet.
Hopelijk luidt dit het begin in van een golf van positieve ontwikkelingen en worden je moeilijkheden thuis ook wat minder. Als je daarover wilt schrijven, kan dat natuurlijk ook, dat weet je.
Liefs
Hopelijk luidt dit het begin in van een golf van positieve ontwikkelingen en worden je moeilijkheden thuis ook wat minder. Als je daarover wilt schrijven, kan dat natuurlijk ook, dat weet je.
Liefs
Ga in therapie!
zondag 29 december 2013 17:47
zondag 29 december 2013 19:21
Ach lieve EV, door deze rare, drukke dagen heb ik helemaal jouw topic gemist.
Ik kan alleen maar hopen dat er een kerst komt die je samen met je kinderen kunt vieren.
Ik hoop dat 't thuis ook een beetje kalmer gaat worden voor je. Natuurlijk moet je erover kunnen praten met iemand. Je kan niet alles alleen oplossen.
Ik kan alleen maar hopen dat er een kerst komt die je samen met je kinderen kunt vieren.
Ik hoop dat 't thuis ook een beetje kalmer gaat worden voor je. Natuurlijk moet je erover kunnen praten met iemand. Je kan niet alles alleen oplossen.
Misschien klopt het niet allemaal, maar het is wel waar
zondag 29 december 2013 21:27
quote:Elmervrouw schreef op 28 december 2013 @ 17:26:
Wederom bedankt allemaal.
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).Ik hoop zo ontzettend met je mee...
Wederom bedankt allemaal.
Ik voel me vandaag een stuk beter. Gisteravond kort met dochter gechat, maar ik heb nu voor het eerst hoop dat het goed komt tussen ons.. ze zei (uit zichzelf!!) dat papa en broertje niet alles goedmaken; denk je dat ik hier gelukkig ben zonder jou; en niets is vergelijkbaar met je echte moeder. En ze houdt van me.. Ik ben zo blij
Zoontje en ex ook gezien en gesproken, en hij moedigt zoon echt aan om met mij te praten (zoon is héél verlegen) en helpt hem. Voor nu ben ik gewoon blij dat mijn pogingen en geduld eindelijk iets te lijken gaan opleveren (zeg ik voorzichtig).Ik hoop zo ontzettend met je mee...
