Relaties
alle pijlers
11 jaar alweer, hoe is het mogelijk!
vrijdag 27 december 2013 09:54
Precies vandaag ja: toen zwaaide ik mijn kinderen uit, toen 6 en 4 jaar: mijn dochtertje en mijn zoontje. Dag, tot na de vakantie! Oh, een paar daagjes maar. Kerstvakantie bij papa. Alles goed afgesproken. Althans, dat dacht ik.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 27 december 2013 13:34
Och lieve Elmervrouw, hartverscheurend is het en blijft het.
Ik zou je zo graag een eind goed, al goed einde aan deze narigheid toewensen.
Maar zo simpel ligt het dus niet.
Elkaar weer zien en stroef contact hebben, vreemden voor elkaar zijn.. je kan niet de draad weer oppakken, ze waren toen zo klein en hebben zo'n ontwikkeling doorgemaakt, die verloren tijd kan je niet inhalen.
Wat ontzettend naar allemaal, ik wens je alle kracht en wijsheid toe.
Ik zou je zo graag een eind goed, al goed einde aan deze narigheid toewensen.
Maar zo simpel ligt het dus niet.
Elkaar weer zien en stroef contact hebben, vreemden voor elkaar zijn.. je kan niet de draad weer oppakken, ze waren toen zo klein en hebben zo'n ontwikkeling doorgemaakt, die verloren tijd kan je niet inhalen.
Wat ontzettend naar allemaal, ik wens je alle kracht en wijsheid toe.
vrijdag 27 december 2013 13:41
quote:elninjoo schreef op 27 december 2013 @ 12:43:
Denk dat Elmervrouw moet proberen 'n zaadje te planten in het brein van die pubers als ze daar is. Door enthousiast te vertellen over onze westerse vrijheden en alles wat we hier kunnen en hebben. Zonder het ze op te dringen. Maar wellicht gaat dat zaadje dan wel groeien en beseffen die kinderen dat ze daar in 'n gevangenis zitten en breken ze zelf uit en willen terug naar hun geboorteland.Ik denk niet dat het zo meer werkt. De kinderen zijn al gevormd.
Denk dat Elmervrouw moet proberen 'n zaadje te planten in het brein van die pubers als ze daar is. Door enthousiast te vertellen over onze westerse vrijheden en alles wat we hier kunnen en hebben. Zonder het ze op te dringen. Maar wellicht gaat dat zaadje dan wel groeien en beseffen die kinderen dat ze daar in 'n gevangenis zitten en breken ze zelf uit en willen terug naar hun geboorteland.Ik denk niet dat het zo meer werkt. De kinderen zijn al gevormd.
vrijdag 27 december 2013 14:02
Elmervrouw,
Ik ken je niet en jij kent mij niet, als voornamelijk stille meelezer, al jaren- en jarenlang.
Ik heb je berichten echter her en der wel gevolgd. Je OP snijdt zonder overdrijven door mijn ziel.
Ik heb respect voor de manier waarop je tóch door gaat, ondanks dit immens zware verlies en de onzekere toekomst.
Ik kan me voorstellen hoe je hart huilt, ondanks dat je toch de kracht hebt gevonden om je leven te leiden.
Veel sterkte deze dagen!
Ik ken je niet en jij kent mij niet, als voornamelijk stille meelezer, al jaren- en jarenlang.
Ik heb je berichten echter her en der wel gevolgd. Je OP snijdt zonder overdrijven door mijn ziel.
Ik heb respect voor de manier waarop je tóch door gaat, ondanks dit immens zware verlies en de onzekere toekomst.
Ik kan me voorstellen hoe je hart huilt, ondanks dat je toch de kracht hebt gevonden om je leven te leiden.
Veel sterkte deze dagen!
vrijdag 27 december 2013 14:03
quote:Exces schreef op 27 december 2013 @ 12:11:
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, tot nu, is ze een zelfstandig wezen, een eigen ik, iemand die los van mij staat, haar eigen leven leidt. Ik ben zo´n moeder die haar kind twee keer helpt op de glijbaan en vervolgens rustig een tijdschrift zit te lezen. Zo´n moeder wiens kind met zes jaar met een groep vriendjes door het dorp struinde en ik meestal niet precies wist waar ze uithing. Een kind dat zelfstandig door het leven gaat en waarbij ik vanaf de zijlijn toekijk, bijstuur, help als er hulp nodig is maar niet op voorhand al bedenkt wat er allemaal fout kan gaan.
Dat is wel heel makkelijk praten, als je kind gewoon bij jou thuis opgroeit. Ik ben benieuwd of je dit nog steeds zo uit je toetsenbord zou krijgen als je kind op 4 jarige leeftijd plotseling verdwenen was en jij jarenlang niets had gehoord. Gelukkig zullen we dat nooit weten.
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, tot nu, is ze een zelfstandig wezen, een eigen ik, iemand die los van mij staat, haar eigen leven leidt. Ik ben zo´n moeder die haar kind twee keer helpt op de glijbaan en vervolgens rustig een tijdschrift zit te lezen. Zo´n moeder wiens kind met zes jaar met een groep vriendjes door het dorp struinde en ik meestal niet precies wist waar ze uithing. Een kind dat zelfstandig door het leven gaat en waarbij ik vanaf de zijlijn toekijk, bijstuur, help als er hulp nodig is maar niet op voorhand al bedenkt wat er allemaal fout kan gaan.
Dat is wel heel makkelijk praten, als je kind gewoon bij jou thuis opgroeit. Ik ben benieuwd of je dit nog steeds zo uit je toetsenbord zou krijgen als je kind op 4 jarige leeftijd plotseling verdwenen was en jij jarenlang niets had gehoord. Gelukkig zullen we dat nooit weten.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
vrijdag 27 december 2013 16:13
@Elmervrouw: Wow, wat heftig. Sterkte, en je mag trots zijn op jezelf.
@ Exces: Dankjewel voor je reactie. Ik weet niet of TO er wat aan heeft, maar het doet mij goed jouw reactie te lezen. Er klinkt vertrouwen uit naar je kinderen (die geen bezit van je zijn), die zelfstandige individuen zijn, het leven ontdekken.
@ Exces: Dankjewel voor je reactie. Ik weet niet of TO er wat aan heeft, maar het doet mij goed jouw reactie te lezen. Er klinkt vertrouwen uit naar je kinderen (die geen bezit van je zijn), die zelfstandige individuen zijn, het leven ontdekken.
vrijdag 27 december 2013 16:22
quote:idisrom schreef op 27 december 2013 @ 13:41:
[...]
Ik denk niet dat het zo meer werkt. De kinderen zijn al gevormd.Maar hoeveel geindoctrineerde moslims uit die contreien komen toch hun geluk beproeven in het westen? En deze hebben nog als voordeel dat ze de NL nationaliteit hebben en 'n NL moeder, wiens naam ze kunnen aannemen, om betere kansen te hebben. Vooral het meisje moet toch gaan inzien in wat voor religieuze gevangenis ze daar leeft? Voor 'n jongen is zo'n machomaatschappij wellicht wel prettig, maar als het meisje al maar terug komt naar TO.
[...]
Ik denk niet dat het zo meer werkt. De kinderen zijn al gevormd.Maar hoeveel geindoctrineerde moslims uit die contreien komen toch hun geluk beproeven in het westen? En deze hebben nog als voordeel dat ze de NL nationaliteit hebben en 'n NL moeder, wiens naam ze kunnen aannemen, om betere kansen te hebben. Vooral het meisje moet toch gaan inzien in wat voor religieuze gevangenis ze daar leeft? Voor 'n jongen is zo'n machomaatschappij wellicht wel prettig, maar als het meisje al maar terug komt naar TO.
vrijdag 27 december 2013 16:25
quote:Exces schreef op 27 december 2013 @ 12:11:
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, tot nu, is ze een zelfstandig wezen, een eigen ik, iemand die los van mij staat, haar eigen leven leidt. Ik ben zo´n moeder die haar kind twee keer helpt op de glijbaan en vervolgens rustig een tijdschrift zit te lezen. Zo´n moeder wiens kind met zes jaar met een groep vriendjes door het dorp struinde en ik meestal niet precies wist waar ze uithing. Een kind dat zelfstandig door het leven gaat en waarbij ik vanaf de zijlijn toekijk, bijstuur, help als er hulp nodig is maar niet op voorhand al bedenkt wat er allemaal fout kan gaan.
Je hebt kleine kinderen uitgezwaaid en je gaat nu (bijna) volwassen mensen ontmoeten. Je schrijft, als ik me goed herinner. Is het een idee om een boek te schrijven over het leven dat ze gehad zouden hebben als je ze hier had gehad? Dat je een eigen verloop bedenkt, waarin je uiteraard wel realistisch moet kijken naar hoe pubers zich ontwikkelen en gedragen. Want weet je, als je kinderen hier waren gebleven had je nu ook te maken gehad met jong-volwassenen die hun eigen leven leiden. Die hun eigen keuzes maken en zich afzetten tegen hun ouders. Met wat je nu van ze weet, zou je een eigen verleden kunnen laten uitkomen op het nu. Dan is de overgang minder groot.
En pubers, laten we even eerlijk zijn, zijn niet de makkelijkste mensen, ze hebben weinig inzicht in de gevoelens en gedachten van anderen, zijn voornamelijk met zichzelf bezig en wat hun vrienden vinden is echt veeeeeeeeeeel belangrijker dan wat hun moeder vindt. Ik kan met mijn dochter soms best verstandige gesprekken voeren, maar haar leven speelt zich toch voornamelijk buiten mijn gezichtsveld af. Heel soms krijg je als moeder een glimpje, via een mentor bijvoorbeeld. Maar in jouw hoofd is je jongste nog vier jaar, een kindje dat na het vallen komt voor een pleister. Dat beeld zul je moeten laten gaan, want een puber die valt, kijkt eerst of iemand het gezien heeft en doet vervolgens heel stoer alsof er niks aan de hand is. Die kan een been op vier plaatsen breken zonder een traan te laten.
Waarmee ik bedoel te zeggen; je kinderen zijn ruim tien jaar ouder nu. Ze zijn geen kind meer en zullen zo ook niet behandeld willen worden. Ik zie dat bij oma wel eens gebeuren, die praat tegen Dochter alsof ze nog steeds drie is. Dochter reageert daar erg kattig op. Maar misschien helpt het jou als je die tien jaar kunt overbruggen op de één of andere manier. En besef; de omslag van kind naar jong-volwassene is soms als een revolutie. De echte omslag duurt maar een paar maanden en vindt meestal plaats in het begin van het tweede middelbare-school jaar voor de meiden, bij de jongens meestal halverwege het derde jaar. Ook al bedenk jij zélf een verleden, dat maakt voor de omgang met deze kinderen niet zoveel uit. Een puber vertelt zijn ouders namelijk bijzonder weinig.
Kleine edit; ik ben niet zo´n geweldige schrijfster en mijn tekst is een rommeltje. Maar ik denk dat je de strekking wel zult begrijpen.
Ik snap jouw bericht niet. Het gaat voornamelijk over jezelf en je eigen gevoelens tegenover je dochter. Het doel van je bericht vind ik nog aparter, namelijk dat je benadrukt dat háár kinderen, geen kinderen meer zijn. Hmm. Je hebt het hier tegen een vrouw waarvan haar kinderen letterlijk zijn afgepakt en in een heel ander land zijn opgegroeid zonder dat de moeder daar inspraak in heeft gehad. Zij had geen keuze en jij wel.
Ik weet niet hoe het voelt om moeder te zijn, ik ben 'nog maar' 20, maar ik kan me best voorstellen dat je nooit over zoiets heen komt. Niet dat ik je wil aanvallen, maar jouw situatie is niet te vergelijken met de situatie van Elmervrouw.
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, tot nu, is ze een zelfstandig wezen, een eigen ik, iemand die los van mij staat, haar eigen leven leidt. Ik ben zo´n moeder die haar kind twee keer helpt op de glijbaan en vervolgens rustig een tijdschrift zit te lezen. Zo´n moeder wiens kind met zes jaar met een groep vriendjes door het dorp struinde en ik meestal niet precies wist waar ze uithing. Een kind dat zelfstandig door het leven gaat en waarbij ik vanaf de zijlijn toekijk, bijstuur, help als er hulp nodig is maar niet op voorhand al bedenkt wat er allemaal fout kan gaan.
Je hebt kleine kinderen uitgezwaaid en je gaat nu (bijna) volwassen mensen ontmoeten. Je schrijft, als ik me goed herinner. Is het een idee om een boek te schrijven over het leven dat ze gehad zouden hebben als je ze hier had gehad? Dat je een eigen verloop bedenkt, waarin je uiteraard wel realistisch moet kijken naar hoe pubers zich ontwikkelen en gedragen. Want weet je, als je kinderen hier waren gebleven had je nu ook te maken gehad met jong-volwassenen die hun eigen leven leiden. Die hun eigen keuzes maken en zich afzetten tegen hun ouders. Met wat je nu van ze weet, zou je een eigen verleden kunnen laten uitkomen op het nu. Dan is de overgang minder groot.
En pubers, laten we even eerlijk zijn, zijn niet de makkelijkste mensen, ze hebben weinig inzicht in de gevoelens en gedachten van anderen, zijn voornamelijk met zichzelf bezig en wat hun vrienden vinden is echt veeeeeeeeeeel belangrijker dan wat hun moeder vindt. Ik kan met mijn dochter soms best verstandige gesprekken voeren, maar haar leven speelt zich toch voornamelijk buiten mijn gezichtsveld af. Heel soms krijg je als moeder een glimpje, via een mentor bijvoorbeeld. Maar in jouw hoofd is je jongste nog vier jaar, een kindje dat na het vallen komt voor een pleister. Dat beeld zul je moeten laten gaan, want een puber die valt, kijkt eerst of iemand het gezien heeft en doet vervolgens heel stoer alsof er niks aan de hand is. Die kan een been op vier plaatsen breken zonder een traan te laten.
Waarmee ik bedoel te zeggen; je kinderen zijn ruim tien jaar ouder nu. Ze zijn geen kind meer en zullen zo ook niet behandeld willen worden. Ik zie dat bij oma wel eens gebeuren, die praat tegen Dochter alsof ze nog steeds drie is. Dochter reageert daar erg kattig op. Maar misschien helpt het jou als je die tien jaar kunt overbruggen op de één of andere manier. En besef; de omslag van kind naar jong-volwassene is soms als een revolutie. De echte omslag duurt maar een paar maanden en vindt meestal plaats in het begin van het tweede middelbare-school jaar voor de meiden, bij de jongens meestal halverwege het derde jaar. Ook al bedenk jij zélf een verleden, dat maakt voor de omgang met deze kinderen niet zoveel uit. Een puber vertelt zijn ouders namelijk bijzonder weinig.
Kleine edit; ik ben niet zo´n geweldige schrijfster en mijn tekst is een rommeltje. Maar ik denk dat je de strekking wel zult begrijpen.
Ik snap jouw bericht niet. Het gaat voornamelijk over jezelf en je eigen gevoelens tegenover je dochter. Het doel van je bericht vind ik nog aparter, namelijk dat je benadrukt dat háár kinderen, geen kinderen meer zijn. Hmm. Je hebt het hier tegen een vrouw waarvan haar kinderen letterlijk zijn afgepakt en in een heel ander land zijn opgegroeid zonder dat de moeder daar inspraak in heeft gehad. Zij had geen keuze en jij wel.
Ik weet niet hoe het voelt om moeder te zijn, ik ben 'nog maar' 20, maar ik kan me best voorstellen dat je nooit over zoiets heen komt. Niet dat ik je wil aanvallen, maar jouw situatie is niet te vergelijken met de situatie van Elmervrouw.
vrijdag 27 december 2013 17:26
Ik heb je verhaal eerder gelezen als meelezer.
Fijn om een update te lezen en ook dat er contact is, al brengt dat weer andere moeilijkheden met zich mee.
Heel veel sterkte en zeker op zo'n dag als vandaag!!!
Eigenlijk schieten woorden tekort voor een situatie als deze.
Veel kracht gewenst om te blijven staan en doorgaan!
Fijn om een update te lezen en ook dat er contact is, al brengt dat weer andere moeilijkheden met zich mee.
Heel veel sterkte en zeker op zo'n dag als vandaag!!!
Eigenlijk schieten woorden tekort voor een situatie als deze.
Veel kracht gewenst om te blijven staan en doorgaan!
vrijdag 27 december 2013 17:29
quote:Exces schreef op 27 december 2013 @ 12:11:
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. [/i]
Vind dit ook een hele rare reactie.
Ik sta anders in dit soort dingen???
Welk soort dingen, je kinderen die ontvoerd worden naar het buitenland die je jaren niet ziet! en jij hebt het over helpen bij de glijbaan? Sorry, maar ik vind je reactie erg ongepast!
Ja, je verhaal is bekend.
Hoe je hiermee verder moet? Pfoeh. Ik sta anders in dit soort dingen, ik heb mijn dochter nooit als ´van mij´ ervaren. [/i]
Vind dit ook een hele rare reactie.
Ik sta anders in dit soort dingen???
Welk soort dingen, je kinderen die ontvoerd worden naar het buitenland die je jaren niet ziet! en jij hebt het over helpen bij de glijbaan? Sorry, maar ik vind je reactie erg ongepast!
vrijdag 27 december 2013 17:47
Wat erg! Je moet wel heel erg sterk zijn dat je dit hebt kunnen volhouden. Sterkte en ik hoop dat het op de één of andere manier toch goed komt tussen jullie! Ik zag laatst nog bij Spoorloos dat een moeder haar twee meiden weer terug kreeg na jaren, ook uit een soortgelijk land, misschien zelfs wel Irak.
vrijdag 27 december 2013 17:57
Lieve Elmervrouw,
Elke keer las ik weer een stukje in je topic over je kinderen. Elke keer biggelden mij de tranen over de wangen.
Ik vind je zo'n oersterk wereldwijf ! Vind je altijd zo sterk en krachtig overkomen wanneer je over je situatie schrijft.
Meid dat jij nu een potje zit te janken omdat je je kinderen mist , je dromen over ze waarvan je hoopte dat ze uit zouden komen.
Huil maar , het mag !! het moet zelfs .. je moet af en toe even flink bij de pakken neer gaan zitten om weer het zonnetje te zien schijnen. Ik weet dat ji jjezelf ook weer bij elkaar kan rapen en weer vol goede moed verder kan gaan.
Sta maar even stil bij dit verdriet , laat de tranen maar stromen
Hele dikke vette knuffel van mij ,
Elke keer las ik weer een stukje in je topic over je kinderen. Elke keer biggelden mij de tranen over de wangen.
Ik vind je zo'n oersterk wereldwijf ! Vind je altijd zo sterk en krachtig overkomen wanneer je over je situatie schrijft.
Meid dat jij nu een potje zit te janken omdat je je kinderen mist , je dromen over ze waarvan je hoopte dat ze uit zouden komen.
Huil maar , het mag !! het moet zelfs .. je moet af en toe even flink bij de pakken neer gaan zitten om weer het zonnetje te zien schijnen. Ik weet dat ji jjezelf ook weer bij elkaar kan rapen en weer vol goede moed verder kan gaan.
Sta maar even stil bij dit verdriet , laat de tranen maar stromen
Hele dikke vette knuffel van mij ,
