Relaties
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd...en hopelijk snel vervuld!
woensdag 13 april 2016 19:18
Een half jaartje geleden poste ik hier over een doorbraak tijdens therapie waarin ik tot het besef kwam dat ik me emotioneel niet kan verbinden met anderen. Het topic startte ik toen om het onderwerp niet langer meer voor mezelf uit de weg te gaan en hoopte op steun. Dat kwam in grote getale. Nog mooier was dat meer mensen zich herkenden in het emotioneel verwaarloosd zijn en in dat topic behalve herkenning ook steun vonden. Emotionele verwaarlozing is geen leuk onderwerp maar wel iets dat aangepakt moet worden wil je de kans op fijne relaties vergroten. In eerste instantie de relatie met jezelf. Hier het oude topic als je geïnteresseerd bent en/of mee wilt schrijven: KLIK HIER
zondag 24 april 2016 08:07
[quote]Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 23:04:
[...]
Voor zover ik weet zal er in ieder geval geen groep voor mij beschikbaar komen op die locatie, aangezien alle groepen met desbetreffende therapeut zullen zijn...
Zoals ik al zei, ik neem het mij elke week voor om het aan te kaarten. Maar puntje bij paaltje durf ik het niet. Dat opkomen voor jezelf, je eigen ruimte in kunnen nemen is nog niet echt aan mij besteed
Een groepstherapie is inderdaad heel waardevol. Ikzelf had er wel veel aan. Daarom wil ik dit ook graag weer...
Wat zeg je dat mooi, je bent nog niet 'af'.
Ik ben inderdaad al verder dan ik was, maar voor mijn gevoel daal ik wel weer de diepte in.
Ik wil nu voor dinsdag dit zo'n beetje op papier gaan zetten en dat dan meenemen naar de psych. Dan zwaai ik bij binnenkomst meteen met het papiertje en kan ik er niet onderuit om het te vertellen/vragen....
Wat fijn dat het nu beter gaat met jou. Je demonen (wat een goede omschrijving ) verjagen. Doe je dat door steeds eerder te herkennen wanneer het nu demonen zijn? (heeft het te maken met de veeleisende/straffende ouder? Bij mij wel.)
Wat goed dat je jezelf leert kennen, hierdoor word het, denk ik, ook makkelijker om naar jezelf te luisteren en je eigen 'needs and wishes' in te zien? En inderdaad zien wat voor soort mensch goed voor jou is ipv een toxic persoon.
Wat fijn dat je bijna klaar bent met je studie!
Vervelend dat het met je relatie wat minder gaat nog steeds, maar jullie blijven er wel aan werken. Wat goed! En inderdaad, zoals je zegt. Het kan alleen maar beter worden
Dat wat jij omschrijft over doelloos zijn, dat herken ik wel. Ik ga binnenkort starten met re-integreren via een re-integratiebureau. Maar ik heb geen enkel idee wat ik zou willen of kunnen... Maar volgens mijn begeleider van het UWV zou zo'n bureau mij daar ook bij kunnen helpen.
Dat je demonen (ik blijf het een geweldig passende omschrijving vinden!!! Beter dan "mijn moeder') juist op die momenten op komen is zo herkenbaar! Juist op de momenten at je iets 'groots' moet gaan doen of dat je een grote beslissing moet nemen, dan komen ze tevoorschijn. En het nare is, je bent er zo van overtuigd dat het ook daadwerkelijk zo is, zoals zij (zelfs dat weet je niet eens, dat het niet jijzelf is die het zegt...) zeggen dat het voor jou ook heel vanzelfsprekend is om aan jezelf te twijfelen of om jezelf zo enorm naar beneden te halen: Natuurlijk is dat mislukt, wat dacht je dan? Dat je het wel voor elkaar zou krijgen??? *nou ja, zoiets dus... *
En natuurlijk kom jij er wel (ik ook!) Maar het is een lange weg die we moeten gaan...
Oh, trouwens, goedenmorgen iedereen!
[...]
Voor zover ik weet zal er in ieder geval geen groep voor mij beschikbaar komen op die locatie, aangezien alle groepen met desbetreffende therapeut zullen zijn...
Zoals ik al zei, ik neem het mij elke week voor om het aan te kaarten. Maar puntje bij paaltje durf ik het niet. Dat opkomen voor jezelf, je eigen ruimte in kunnen nemen is nog niet echt aan mij besteed
Een groepstherapie is inderdaad heel waardevol. Ikzelf had er wel veel aan. Daarom wil ik dit ook graag weer...
Wat zeg je dat mooi, je bent nog niet 'af'.
Ik ben inderdaad al verder dan ik was, maar voor mijn gevoel daal ik wel weer de diepte in.
Ik wil nu voor dinsdag dit zo'n beetje op papier gaan zetten en dat dan meenemen naar de psych. Dan zwaai ik bij binnenkomst meteen met het papiertje en kan ik er niet onderuit om het te vertellen/vragen....
Wat fijn dat het nu beter gaat met jou. Je demonen (wat een goede omschrijving ) verjagen. Doe je dat door steeds eerder te herkennen wanneer het nu demonen zijn? (heeft het te maken met de veeleisende/straffende ouder? Bij mij wel.)
Wat goed dat je jezelf leert kennen, hierdoor word het, denk ik, ook makkelijker om naar jezelf te luisteren en je eigen 'needs and wishes' in te zien? En inderdaad zien wat voor soort mensch goed voor jou is ipv een toxic persoon.
Wat fijn dat je bijna klaar bent met je studie!
Vervelend dat het met je relatie wat minder gaat nog steeds, maar jullie blijven er wel aan werken. Wat goed! En inderdaad, zoals je zegt. Het kan alleen maar beter worden
Dat wat jij omschrijft over doelloos zijn, dat herken ik wel. Ik ga binnenkort starten met re-integreren via een re-integratiebureau. Maar ik heb geen enkel idee wat ik zou willen of kunnen... Maar volgens mijn begeleider van het UWV zou zo'n bureau mij daar ook bij kunnen helpen.
Dat je demonen (ik blijf het een geweldig passende omschrijving vinden!!! Beter dan "mijn moeder') juist op die momenten op komen is zo herkenbaar! Juist op de momenten at je iets 'groots' moet gaan doen of dat je een grote beslissing moet nemen, dan komen ze tevoorschijn. En het nare is, je bent er zo van overtuigd dat het ook daadwerkelijk zo is, zoals zij (zelfs dat weet je niet eens, dat het niet jijzelf is die het zegt...) zeggen dat het voor jou ook heel vanzelfsprekend is om aan jezelf te twijfelen of om jezelf zo enorm naar beneden te halen: Natuurlijk is dat mislukt, wat dacht je dan? Dat je het wel voor elkaar zou krijgen??? *nou ja, zoiets dus... *
En natuurlijk kom jij er wel (ik ook!) Maar het is een lange weg die we moeten gaan...
Oh, trouwens, goedenmorgen iedereen!
zondag 24 april 2016 09:28
Hier even een ego post, sorry alvast, moet het even kwijt.
Gisteren verjaardag gevierd van kind, ex/vader van kind kwam ook. Dat doen we 'samen' voor de kinderen. Hij gaat zitten, en komt de gehele middag niet van z'n plek. Helpt me niet mee, en zit serieus 80% van de tijd met z'n telefoon in z'n hand te appen/op Facebook. Het valt niet alleen mij op, vrienden die er gisteren waren viel het ook op. De verjaardag vorig jaar ging net zo. Heb er bewust niks van gezegd om de sfeer niet te bederven, maar ik heb me de hele middag dood geërgerd. Ben bang als ik m erop aanspreek dat ik flip, maar wil het niet weer ongemerkt laten gaan. Wat is het verstandigste?
Gisteren verjaardag gevierd van kind, ex/vader van kind kwam ook. Dat doen we 'samen' voor de kinderen. Hij gaat zitten, en komt de gehele middag niet van z'n plek. Helpt me niet mee, en zit serieus 80% van de tijd met z'n telefoon in z'n hand te appen/op Facebook. Het valt niet alleen mij op, vrienden die er gisteren waren viel het ook op. De verjaardag vorig jaar ging net zo. Heb er bewust niks van gezegd om de sfeer niet te bederven, maar ik heb me de hele middag dood geërgerd. Ben bang als ik m erop aanspreek dat ik flip, maar wil het niet weer ongemerkt laten gaan. Wat is het verstandigste?
zondag 24 april 2016 09:45
Een en al ego posts hier en gelukkig maar blond. Ik zou me daar niet voor excuseren.
Wat is je motivatie om je ex aan te spreken? Ik denk dat "hem erop aan spreken" al de verkeerde toon zet. Hij doet iets verkeerds en hij moet dat weten. Je kunt de insteek veranderen zodat het niet om je ex gaat maar om wat jij voelt en wat zijn gedrag met je doet. Dan houd je het bij jezelf en val je hem niet aan. Makkelijker gezegd dan gedaan maar het maakt een wereld van verschil.
Gaat hem om je zoontje dat zijn vader hem tekort doet? Voel je je eigen pijn van geen aandacht krijgen? Had je hulp nodig met serveren opruimen etc en verwachtte je dat hij zijn handen uit de mouwen zou steken?
Als je helder hebt wat het is dat jou zo ergert dan kun je beslissen wat het meest verstandige is.
Wat is je motivatie om je ex aan te spreken? Ik denk dat "hem erop aan spreken" al de verkeerde toon zet. Hij doet iets verkeerds en hij moet dat weten. Je kunt de insteek veranderen zodat het niet om je ex gaat maar om wat jij voelt en wat zijn gedrag met je doet. Dan houd je het bij jezelf en val je hem niet aan. Makkelijker gezegd dan gedaan maar het maakt een wereld van verschil.
Gaat hem om je zoontje dat zijn vader hem tekort doet? Voel je je eigen pijn van geen aandacht krijgen? Had je hulp nodig met serveren opruimen etc en verwachtte je dat hij zijn handen uit de mouwen zou steken?
Als je helder hebt wat het is dat jou zo ergert dan kun je beslissen wat het meest verstandige is.
zondag 24 april 2016 09:54
Het maakt kind niks uit, die is op z'n kamer met vrienden. Hij is zo ongeïnteresseerd, en dat stoort me enorm. Zo was hij altijd al, alleen toen we samen waren kon ik er meteen wat van zeggen, nu weet ik het niet zo goed. Mijn vriendin vond me enorm gespannen gisteren, wat ook klopt want m'n hele middag was vergald. Heb liever niet dat hij weer komt als ik me er zo naar door voel. Moet ik dat opzij zetten en denken aan wat voor waarde het heeft voor de kinderen? Vind t knap lastig. Want heb er niet van kunnen slapen, zo opgefokt was en ben ik.
zondag 24 april 2016 10:18
quote:VivaFleur schreef op 23 april 2016 @ 19:40:
Vind ik ook, in een groep leer je zoveel. Als ik je zo lees lijkt mij schema therapie ook echt wat voor je. Daar kan je echt alles delen, daar is het voor. Patronen op tafel gooien, herkenning vinden dat je helemaal niet anders bent, of gek of raar. Dat vele mensen tegen hetzelfde oplopen.
Ik vind dat zo fijn te weten, het maakt het voor mij een stuk dragelijker. Ik voelde mij altijd een vreemde eend in de bijt.
Die terughoudendheid in jouw groep begrijp ik zeker, door de tijdelijkheid van die groep, alleen al.
Ik ben benieuwd wat je therapeut gaat zeggen op jouw verhaal. ga je dat nog doorsturen? Ben je er al een beetje uit of je het wilt delen?
En voel je je inmiddels wat rustiger? Ik hoop het!
Wat betreft je opdrachten, mij helpt het om in mijn hoofd al het gesprek te oefenen. Je weet dat een open vraag kan helpen. Ik oefen dan alvast in mijn hoofd hoe ik die open vraag stel, wat het mij mij doet etc. Dan komt de vraag er vanzelf uit op het moment dat ik hem nodig heb.
Ok fijn om te weten. Ik schrijf gewoon wat ik denk/voel en ik hoor vanzelf of iemand het te direct vindt. Het is ook maar net hoe je iets leest of hoe je iets binnen laat komen inderdaad.
Suzy nog even terugkomend op jouw berichten van gisteren. Ik kan mij vinden in wat Senzy zegt. Alles valt of staat met hoe je zelf over jezelf denkt. Ik ben erg bezig met zelf compassie. Mijzelf in elke situatie zonder oordeel te benaderen, niet kritisch maar met liefde. Als er iets verkeerd is gegaan in een situatie, dan bekijk ik dat niet meer met een kritisch oordeel. Dat maakt mij klein. Nu bekijk ik dat, hoe ik dat ook voor een vriend of vriendin zou doen. Mijn eigenwaarde neemt in kleine stapjes toe. Ik denk dat ik daarmee ook steeds minder de behoefte ga voelen, in alle stelligheid te reageren. Of door een bij gestoken
Ik hoef mij dan niet meer aangevallen te voelen, omdat ik mijzelf leer lief te zijn voor mezelf. Dat het anders kan, dat mensen reageren vanuit eigen behoeftes. Niet om jou te kwetsen of iets dergelijks.
Vind ik ook, in een groep leer je zoveel. Als ik je zo lees lijkt mij schema therapie ook echt wat voor je. Daar kan je echt alles delen, daar is het voor. Patronen op tafel gooien, herkenning vinden dat je helemaal niet anders bent, of gek of raar. Dat vele mensen tegen hetzelfde oplopen.
Ik vind dat zo fijn te weten, het maakt het voor mij een stuk dragelijker. Ik voelde mij altijd een vreemde eend in de bijt.
Die terughoudendheid in jouw groep begrijp ik zeker, door de tijdelijkheid van die groep, alleen al.
Ik ben benieuwd wat je therapeut gaat zeggen op jouw verhaal. ga je dat nog doorsturen? Ben je er al een beetje uit of je het wilt delen?
En voel je je inmiddels wat rustiger? Ik hoop het!
Wat betreft je opdrachten, mij helpt het om in mijn hoofd al het gesprek te oefenen. Je weet dat een open vraag kan helpen. Ik oefen dan alvast in mijn hoofd hoe ik die open vraag stel, wat het mij mij doet etc. Dan komt de vraag er vanzelf uit op het moment dat ik hem nodig heb.
Ok fijn om te weten. Ik schrijf gewoon wat ik denk/voel en ik hoor vanzelf of iemand het te direct vindt. Het is ook maar net hoe je iets leest of hoe je iets binnen laat komen inderdaad.
Suzy nog even terugkomend op jouw berichten van gisteren. Ik kan mij vinden in wat Senzy zegt. Alles valt of staat met hoe je zelf over jezelf denkt. Ik ben erg bezig met zelf compassie. Mijzelf in elke situatie zonder oordeel te benaderen, niet kritisch maar met liefde. Als er iets verkeerd is gegaan in een situatie, dan bekijk ik dat niet meer met een kritisch oordeel. Dat maakt mij klein. Nu bekijk ik dat, hoe ik dat ook voor een vriend of vriendin zou doen. Mijn eigenwaarde neemt in kleine stapjes toe. Ik denk dat ik daarmee ook steeds minder de behoefte ga voelen, in alle stelligheid te reageren. Of door een bij gestoken
Ik hoef mij dan niet meer aangevallen te voelen, omdat ik mijzelf leer lief te zijn voor mezelf. Dat het anders kan, dat mensen reageren vanuit eigen behoeftes. Niet om jou te kwetsen of iets dergelijks.
zondag 24 april 2016 10:26
Ik breek even in op en reageer alleen op laatste post v ibnb: Daarom doen wij de verjaardagen apart, kinderen zien het als win win want 2 verjaardagen. En ik hoef mij niet meer te irriteren aan hem. En eerlijk? Ik zou niet willen dat hij meehielp met koffie schenken ofzo, we zijn geen stel meer.
Mijn Ex is ook zo'n slappe zak haha, gisteren is dochter gevallen bij haar sport. Naar eerste hulp enzo, dus ik app hemom dit te vertellen. Hij vraagt mij wat er is gebeurd en ik zei, je kan dochter ook wel even bellen zal ze wel fijn vinden. Zegt hij tegen dochter: ja, ik moest je van je moeder even bellen... Pffff... Dus dochter tegen mij: waarom moest papa mij bellen?
Ah ben t nu wel gewend en zie nu de voordelen er wel van in, nooit gedoe met beslissingen nemen, ik bepaal hoe ik de kids opvoed enzo, hem interesseert het niet zoveel.
Maar beginjaren waren wel heel frustrerend. Ik moest echt mijn idee van een betrokken vader voor de kinderen vaarwel zeggen. Pijnlijk is het wel een beetje, kinderen hebben absoluut geen band met hem. Ze denken niet eens aan hem om iets nieuws te vertellen wat er in hun leven gebeurd, of hulp vragen doen ze ook niet naar hem.
Mijn Ex is ook zo'n slappe zak haha, gisteren is dochter gevallen bij haar sport. Naar eerste hulp enzo, dus ik app hemom dit te vertellen. Hij vraagt mij wat er is gebeurd en ik zei, je kan dochter ook wel even bellen zal ze wel fijn vinden. Zegt hij tegen dochter: ja, ik moest je van je moeder even bellen... Pffff... Dus dochter tegen mij: waarom moest papa mij bellen?
Ah ben t nu wel gewend en zie nu de voordelen er wel van in, nooit gedoe met beslissingen nemen, ik bepaal hoe ik de kids opvoed enzo, hem interesseert het niet zoveel.
Maar beginjaren waren wel heel frustrerend. Ik moest echt mijn idee van een betrokken vader voor de kinderen vaarwel zeggen. Pijnlijk is het wel een beetje, kinderen hebben absoluut geen band met hem. Ze denken niet eens aan hem om iets nieuws te vertellen wat er in hun leven gebeurd, of hulp vragen doen ze ook niet naar hem.
zondag 24 april 2016 10:30
quote:Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 23:04:
[...]
Herkenbaar wat je zegt over werk. Ik ben niet zo goed in mijzelf verkopen, daar begint het al mee. Die gedachte.
Ook dat gevoel doelloos te zijn, wat wil ik nou? Ga ik mij omscholen omdat in mijn sector de banen niet voor het oprapen liggen? Ga ik toch die universitaire studie nog doen wat ik al jaren wil, maar ik altijd heb gehoord: Dat kan jij niet.
Nu vind ik mezelf dan weer te oud om dat nog op te pakken
Gedachten waarvan ik weet dat ik het mezelf moeilijk maak, maar ermee stoppen lukt niet.
Mijn huidige functie is echt totaal niet meer uitdagend. Ben druk in sollicitatie modus.
[...]
Herkenbaar wat je zegt over werk. Ik ben niet zo goed in mijzelf verkopen, daar begint het al mee. Die gedachte.
Ook dat gevoel doelloos te zijn, wat wil ik nou? Ga ik mij omscholen omdat in mijn sector de banen niet voor het oprapen liggen? Ga ik toch die universitaire studie nog doen wat ik al jaren wil, maar ik altijd heb gehoord: Dat kan jij niet.
Nu vind ik mezelf dan weer te oud om dat nog op te pakken
Gedachten waarvan ik weet dat ik het mezelf moeilijk maak, maar ermee stoppen lukt niet.
Mijn huidige functie is echt totaal niet meer uitdagend. Ben druk in sollicitatie modus.
zondag 24 april 2016 10:43
Eens met Eva. In de groepstherapie heb ik zoveel geleerd wat mij vooruit heeft geholpen.
- Ik ben niet de enige met verwarrende/soms heftige gevoelens
- De ander weet niet wat ik voel omdat ik een onbewuste masker draag
- In een groep pas ik me onbewust aan om er bij te horen, nooit geweten hoe subtiel zoiets gaat
- Ik leer mijn ruimte in te nemen, egoïstischer te zijn (zie avatar haha)
- Ik leer een ander de ruimte te geven en mezelf af te remmen
- Ik heb in therapie voor het eerst geleerd dat 'zorgen voor mijzelf' betekent in woord en daad
En zo kan ik nog een hele lijst opstellen. Het draait bij mij echt om mezelf te kunnen zijn alleen of in een groep. Oog voor mijn eigen behoeften en voor die van een ander. Niet alleen ikke ikke ikke maar zeker niet alleen maar oog voor de ander om zo geaccepteerd te worden.
Terugkijkend op mijn liefdesrelaties, zat ik zo met mijn geest in de ander. Wat hij wil, wat hij leuk vindt, wat hij niet leuk vindt en me maar in allerlei bochten wringen om in ZIJN leven te passen. Wat tot gevolg had dat ik wrok en woede opbouwde omdat HIJ zicht niet bezig hield met MIJN voorkeuren. Ik ging totaal voorbij aan het feit dat hij mij nooit gevraagd had me in allerlei bochten te wringen voor hem. Dat deed ik zelf. En aangeven wat ik wilde - hoewel ik dat wel deed op een vrij agressieve manier - mondde uit in ruzie. Wat ben ik een fijne vrouw geweest om een relatie mee te hebben maar niet heus
Wat mij opviel met de jaren is dat mijn eerste relatie het meest gezonde was en alle relaties daarna ongezonder en ongezonder werden. Patronen van verwaarlozing, mislukking, aanpassing slijten met de jaren dieper en dieper in de psyche. Ik zie met meer helderheid hoe patronen zich ingraven en daarmee nog ongezondere mensen/omstandigheden aantrekken. De laatste ex was een totale ramp vergeleken met de mannen daarvoor. Niet dat ik een hekel aan hem heb of hem de schuld geef, ik zie dat hij ook zijn eigen demonen meezeult. Zijn verwaarlozing en de mijne bij elkaar kon alleen maar een enorme diepe teleurstelling tot gevolg hebben voor ons allebei.
Dat is het klote aan negatieve patronen; ze bewijzen zichzelf keer op keer als 'waar'. Totdat je ze uitdaagt en met kleine stapjes de patronen doorbreekt. De mannen die interesse in mij toonden zijn in geen velden of wegen te bekennen. De 'foute' man vindt mij niet interessant en omgekeerd vind ik hem niet interessant. Ik heb zo'n geval rondlopen op mijn werk. Met iedere vooruitgang die ik in mezelf bemerk, zoekt hij me minder en minder op. Jaren geleden vond ik hem wel 'spannend' en nu zie ik hem wat scherper: hij zoekt iets buiten zichzelf, draagt een masker van zelfverzekerdheid ondertussen de ruimte scannend naar "voer", het zelfverzekerd loopje waar ik me voorheen door liet imponeren zie ik nu als een aangeleerde act en niet wie hij in wezen echt is. Hij is een beetje mijn spiegel voor hoe ver ik gekomen ben als het aankomt op mannen.
- Ik ben niet de enige met verwarrende/soms heftige gevoelens
- De ander weet niet wat ik voel omdat ik een onbewuste masker draag
- In een groep pas ik me onbewust aan om er bij te horen, nooit geweten hoe subtiel zoiets gaat
- Ik leer mijn ruimte in te nemen, egoïstischer te zijn (zie avatar haha)
- Ik leer een ander de ruimte te geven en mezelf af te remmen
- Ik heb in therapie voor het eerst geleerd dat 'zorgen voor mijzelf' betekent in woord en daad
En zo kan ik nog een hele lijst opstellen. Het draait bij mij echt om mezelf te kunnen zijn alleen of in een groep. Oog voor mijn eigen behoeften en voor die van een ander. Niet alleen ikke ikke ikke maar zeker niet alleen maar oog voor de ander om zo geaccepteerd te worden.
Terugkijkend op mijn liefdesrelaties, zat ik zo met mijn geest in de ander. Wat hij wil, wat hij leuk vindt, wat hij niet leuk vindt en me maar in allerlei bochten wringen om in ZIJN leven te passen. Wat tot gevolg had dat ik wrok en woede opbouwde omdat HIJ zicht niet bezig hield met MIJN voorkeuren. Ik ging totaal voorbij aan het feit dat hij mij nooit gevraagd had me in allerlei bochten te wringen voor hem. Dat deed ik zelf. En aangeven wat ik wilde - hoewel ik dat wel deed op een vrij agressieve manier - mondde uit in ruzie. Wat ben ik een fijne vrouw geweest om een relatie mee te hebben maar niet heus
Wat mij opviel met de jaren is dat mijn eerste relatie het meest gezonde was en alle relaties daarna ongezonder en ongezonder werden. Patronen van verwaarlozing, mislukking, aanpassing slijten met de jaren dieper en dieper in de psyche. Ik zie met meer helderheid hoe patronen zich ingraven en daarmee nog ongezondere mensen/omstandigheden aantrekken. De laatste ex was een totale ramp vergeleken met de mannen daarvoor. Niet dat ik een hekel aan hem heb of hem de schuld geef, ik zie dat hij ook zijn eigen demonen meezeult. Zijn verwaarlozing en de mijne bij elkaar kon alleen maar een enorme diepe teleurstelling tot gevolg hebben voor ons allebei.
Dat is het klote aan negatieve patronen; ze bewijzen zichzelf keer op keer als 'waar'. Totdat je ze uitdaagt en met kleine stapjes de patronen doorbreekt. De mannen die interesse in mij toonden zijn in geen velden of wegen te bekennen. De 'foute' man vindt mij niet interessant en omgekeerd vind ik hem niet interessant. Ik heb zo'n geval rondlopen op mijn werk. Met iedere vooruitgang die ik in mezelf bemerk, zoekt hij me minder en minder op. Jaren geleden vond ik hem wel 'spannend' en nu zie ik hem wat scherper: hij zoekt iets buiten zichzelf, draagt een masker van zelfverzekerdheid ondertussen de ruimte scannend naar "voer", het zelfverzekerd loopje waar ik me voorheen door liet imponeren zie ik nu als een aangeleerde act en niet wie hij in wezen echt is. Hij is een beetje mijn spiegel voor hoe ver ik gekomen ben als het aankomt op mannen.
zondag 24 april 2016 11:12
Ik lees hier nog steeds mee.
Maar zit in een periode dat ik lekker probeer te doen alsof er niks aan de hand is. Dan lees ik hier al die mooie inzichten en denk ik, jeetje ze zijn zo ver en zo goed bezig.
Klap dan wel een beetje dicht, want wat weet ik er nou van, ik blijf altijd maar op een randje bungelen, soms voel ik mij goed soms voel ik mij ok. En soms komt er een trigger waardoor ik in die valkuil donder. Van de week heel hard, en de trigger was dus mijn nieuwe vriend die een dagje onduidelijk en onbereikbaar was voor mij. Mijn reactie daarop was zo heftig voor mijzelf, heb gehuild en gehuild en voelde mij helemaal leeg. Net alsof er iets in mij kapot was.
Hij wilde mij begrijpen en wil dan dat ik met hem praat, maar ik weet dat dit iets is in mij. Hij is zo en heeft niks verkeerd gedaan. Maar Ik wil dan ook mijn gevoel serieus nemen wat ik vroeger nooit deed, een lastige vriendin wilde ik nooit zijn dus sociaal wenselijk gedrag vertonen voelt voor mij dan veiliger. Dat wil ik niet meer, wil mijn gevoel serieus nemen.
Maar sinds die dag voel ik mij nog steeds heel leeg. Twijfels en slapeloze nachten, waarom zo ongelukkig worden van mijzelf? Zoveel angst om op de laatste plaats te komen bij iemand waar ik heel erg gek op ben? Voel me dan ook best egoistisch hoor, en het is oneerlijk ook, want alle andere dagen en momenten krijg ik wel al die aandacht. En hij laat mij zo veel voelen dat ik zijn alles ben. Dat hij supergel op mij is.
Ja relaties zijn inderdaad een pijnlijke spiegel naar een hele donkere kant in mijzelf.
Groepstherapie, ooit eens in een groepje gezeten voor 6weken maar dat was echt een fiasco, niemand durfde zich te uiten, de 2 therapeuten lukte het maar niet om ons op ons gemak te laten voelen. Maar als ik hier zo lees kan het ook anders dus. Lijkt mij wel wat om jezelf te leren kennen in groepen. Wel pittig als ik het zo lees.
Maar zit in een periode dat ik lekker probeer te doen alsof er niks aan de hand is. Dan lees ik hier al die mooie inzichten en denk ik, jeetje ze zijn zo ver en zo goed bezig.
Klap dan wel een beetje dicht, want wat weet ik er nou van, ik blijf altijd maar op een randje bungelen, soms voel ik mij goed soms voel ik mij ok. En soms komt er een trigger waardoor ik in die valkuil donder. Van de week heel hard, en de trigger was dus mijn nieuwe vriend die een dagje onduidelijk en onbereikbaar was voor mij. Mijn reactie daarop was zo heftig voor mijzelf, heb gehuild en gehuild en voelde mij helemaal leeg. Net alsof er iets in mij kapot was.
Hij wilde mij begrijpen en wil dan dat ik met hem praat, maar ik weet dat dit iets is in mij. Hij is zo en heeft niks verkeerd gedaan. Maar Ik wil dan ook mijn gevoel serieus nemen wat ik vroeger nooit deed, een lastige vriendin wilde ik nooit zijn dus sociaal wenselijk gedrag vertonen voelt voor mij dan veiliger. Dat wil ik niet meer, wil mijn gevoel serieus nemen.
Maar sinds die dag voel ik mij nog steeds heel leeg. Twijfels en slapeloze nachten, waarom zo ongelukkig worden van mijzelf? Zoveel angst om op de laatste plaats te komen bij iemand waar ik heel erg gek op ben? Voel me dan ook best egoistisch hoor, en het is oneerlijk ook, want alle andere dagen en momenten krijg ik wel al die aandacht. En hij laat mij zo veel voelen dat ik zijn alles ben. Dat hij supergel op mij is.
Ja relaties zijn inderdaad een pijnlijke spiegel naar een hele donkere kant in mijzelf.
Groepstherapie, ooit eens in een groepje gezeten voor 6weken maar dat was echt een fiasco, niemand durfde zich te uiten, de 2 therapeuten lukte het maar niet om ons op ons gemak te laten voelen. Maar als ik hier zo lees kan het ook anders dus. Lijkt mij wel wat om jezelf te leren kennen in groepen. Wel pittig als ik het zo lees.
zondag 24 april 2016 11:52
Polka hoe kun jij iemand kwetsen door jou behoefte aan te geven? Rot dat het zo loopt, je hebt wel pech gehad zeg. Wordt tijd dat je zelf een koers gaat bepalen in plaats van wachten op hen. Volgens mij maakt dat wachten je nog moedelozer en ellendiger. Een behandelplan moet aansluiten op jouw behoeften en stippel je samen uit. Als zij je niet kunnen bieden wat je nodig hebt dan zou je kunnen nadenken waar je dat wel kunt halen. Maar goed dat is pas van latere zorg, eerst maar eens aangeven. Misschien kun je in het begin van het gesprek aangeven dat je iets wilt bespreken maar dat je dat lastig vind en bang bent dat .. (vul maar in). Waarschijnlijk zal de therapeut je dan gaan helpen om het te gaan vertellen zodat er niet overheen gekletst kan worden.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 24 april 2016 11:55
Crazyinlove, het is onvermijdelijk om getriggerd te worden, zeker als je in een relatie zit. Dat donderen in je valkuil kun je zien als een wake up call. Het gebeurt weer en de kans is er om er anders mee om te gaan. Je bent je in ieder geval bewust dat je egoïstischer mag zijn en zeker niet alsmaar wenselijk gedrag hoeft te tonen. Emotionele verwaarlozing is het moeilijkste patroon om te doorbreken omdat er geen referentiekader is van dat jij en je gevoelens OOK tellen. Dus voelt het mega contra intuïtief om voor je zelf te zorgen emotioneel gezien. Alsof je probeert van de een ander op de andere dag vloeiend Chinees te spreken. Het is het aanleren van een andere taal en dat gaat woordje voor woordje. Anderzijds ben ik ook van mening dat we wel degelijk weten wat we willen emotioneel gezien, maar de angsten er zo dik bovenop zitten dat we er nauwelijks bij kunnen. Wat jij omschrijft over je vriend dat hij een dag onduidelijk en onbereikbaar is, dan voel je niet alleen de paniek of het lege gevoel, je voelt ook je behoefte aan duidelijkheid en veiligheid. En om dat laatste gaat het; veiligheid. En het grappige is dat als je in een valkuil dondert en er weer uit klimt, dat dát precies is wat je nodig hebt om je veilig te voelen in jezelf. Je vermogen om na de val weer op te staan. Doe dat vaak genoeg en je gaat je steeds sterker voelen. Dan ga je zien dat na verloop van tijd je de taal van innerlijke veiligheid steeds vloeiender gaat spreken.
En ja, ik word ook nog steeds getriggerd voor jullie denken dat ik er helemaal uit ben. Ik herken gewoon zoveel van wat hier gedeeld wordt.
En ja, ik word ook nog steeds getriggerd voor jullie denken dat ik er helemaal uit ben. Ik herken gewoon zoveel van wat hier gedeeld wordt.
zondag 24 april 2016 12:21
quote:Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 21:43:
[...]
Dank je Love, vind het lief zoals je reageert. Ik heb maar een begin stukje van het verhaal hierop geschreven. Hoe het verder gaat vind ik nog veel heftiger. Zonder context kan dat heel verkeerd overkomen.
Ik denk ook dat het een soort dissociatie is, niet zo heftig dat ik los kom van mijn lichaam maar wel dat mijn hoofd en gedachten mistig worden. Ik ben dan afwezig en dwaal een beetje weg. Net zolang totdat het gevaar (mensen die willen dat ik erover praat) geweken is.
Wat jij hebt met zelfexpressie heb ik ook lang gehad en nog soms ongemerkt. Op een gegeven moment werd ik echter zo labiel dat je van een geremde expressie niet meer kon spreken haha. Heb door die labiliteit wel wat schaamte en angsten overwonnen. Het kon me op dat moment écht niets meer schelen wat anderen vonden. Maar de neiging om het in eerste instantie binnen te houden heb ik ook. Bang anderen tot last te zijn, dat anderen mijn gedachten raar vinden. Het is inderdaad een soort zelfvergiftiging, ik krijg er nu ook buikpijn van als ik het voor me houd. Mijn lichaam dwingt me als het ware om het toch te zeggen omdat ik anders met buikpijn blijf lopen. Die zelfexpressie toon je trouwens wel hier Love...doe je toch maar even. Mag je ook best trots op zijn dat je het verdriet toelaat en het opschrijft. . Fijn dat je zoveel mooie mensen om je heen hebt Love, lijkt me heerlijk. Ik heb dat niet maar put veel uit jullie berichten.
Ik wordt wel echt soms blij van jullie berichten, niet van waar jullie mee worstelen maar van dat er gedeeld wordt en dat we dingen samen doen. Vind ik heel mooi .
[...]
Dank je Love, vind het lief zoals je reageert. Ik heb maar een begin stukje van het verhaal hierop geschreven. Hoe het verder gaat vind ik nog veel heftiger. Zonder context kan dat heel verkeerd overkomen.
Ik denk ook dat het een soort dissociatie is, niet zo heftig dat ik los kom van mijn lichaam maar wel dat mijn hoofd en gedachten mistig worden. Ik ben dan afwezig en dwaal een beetje weg. Net zolang totdat het gevaar (mensen die willen dat ik erover praat) geweken is.
Wat jij hebt met zelfexpressie heb ik ook lang gehad en nog soms ongemerkt. Op een gegeven moment werd ik echter zo labiel dat je van een geremde expressie niet meer kon spreken haha. Heb door die labiliteit wel wat schaamte en angsten overwonnen. Het kon me op dat moment écht niets meer schelen wat anderen vonden. Maar de neiging om het in eerste instantie binnen te houden heb ik ook. Bang anderen tot last te zijn, dat anderen mijn gedachten raar vinden. Het is inderdaad een soort zelfvergiftiging, ik krijg er nu ook buikpijn van als ik het voor me houd. Mijn lichaam dwingt me als het ware om het toch te zeggen omdat ik anders met buikpijn blijf lopen. Die zelfexpressie toon je trouwens wel hier Love...doe je toch maar even. Mag je ook best trots op zijn dat je het verdriet toelaat en het opschrijft. . Fijn dat je zoveel mooie mensen om je heen hebt Love, lijkt me heerlijk. Ik heb dat niet maar put veel uit jullie berichten.
Ik wordt wel echt soms blij van jullie berichten, niet van waar jullie mee worstelen maar van dat er gedeeld wordt en dat we dingen samen doen. Vind ik heel mooi .
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 24 april 2016 12:36
Eva; ja ik heb het uitgeprint en ga het in ieder in mijn tas stoppen en meenemen. Mijn plan is om te benoemen dat ik het opgeschreven heb en tot zover ben ik eigenlijk. Ik weet niet of er ruimte is hiervoor en dat wil ik eigenlijk eerst checken voordat ik het in iemands handen duw. Eerst maar laten weten dat ik iets heb opgeschreven en kijken of therapeut er ruimte voor heeft. Vind het moeilijk om expliciet om tijd te vragen buiten de groep om, is niet mijn eigen behandelaar namelijk.
Ik voel me nog niet echt rustiger, juist omdat ik er nu zo mee bezig ben om het te vertellen blijft het spoken.
Vanmiddag even afleiding, krijg bezoek. Hopelijk doet dat goed.
Even op een stukje verderop van je reageren: ik hoor geen goede reden waarom je de universitaire opleiding niet zou moeten doen. Alleen maar één goede, dat je dat al zolang wilt .
Ik voel me nog niet echt rustiger, juist omdat ik er nu zo mee bezig ben om het te vertellen blijft het spoken.
Vanmiddag even afleiding, krijg bezoek. Hopelijk doet dat goed.
Even op een stukje verderop van je reageren: ik hoor geen goede reden waarom je de universitaire opleiding niet zou moeten doen. Alleen maar één goede, dat je dat al zolang wilt .
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 24 april 2016 12:41
Net even op een chatsite even snel met een vent gesproken. Hij sprak me aan met:"Hey sexy ding" (geen foto van mezelf dus gewoon een betekenisloze frase) en ik zei:"God, wat een domme manier om een vrouw aan te spreken zeg." Normaal gesproken durf ik zoiets niet eens te zeggen, maar in het kader van oefenen heb ik gewoon gezegd wat ik vind. Hij reageerde met:"Oh sorry, wist niet dat dit ongepast was, dank je wel voor de feedback."
zondag 24 april 2016 12:48
Crazy; als je je zo voelt lijkt het me juist goed dat je mee schrijft. Niemand kan iets afdoen aan wat jij voelt en denkt. Die neiging heb ik trouwens ook denken dat ik niet volwaardig mee kan doen als ik niet alles ervan weet. Zo zal ik me niet aanmelden bij een nieuwe sport omdat ik er niets van bak .
Je neemt nu je gevoel serieus dat doe je goed, je praat er niet over heen en laat het er zijn. Ik heb vele stappen terug moeten zetten omdat ik mijn gevoel er meer liet zijn, accepteren dat je niet lekker in je vel zit mag ook gewoon. Is niet sociaal gewenst nee, maar is wel zoals het is.
Je neemt nu je gevoel serieus dat doe je goed, je praat er niet over heen en laat het er zijn. Ik heb vele stappen terug moeten zetten omdat ik mijn gevoel er meer liet zijn, accepteren dat je niet lekker in je vel zit mag ook gewoon. Is niet sociaal gewenst nee, maar is wel zoals het is.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 24 april 2016 13:05
Precies VivaFleur ! Dat zijn de kleine dingetjes waar ik mee oefen. Dat alsmaar aardig gevonden willen worden en niet zeggen wat ik echt vind. Ik sta het ook niet meer toe dat een man me zomaar aanraakt. In het verleden me altijd ongemakkelijk voelend terwijl er een arm om me heen geslagen werd of een hand op een knie. Nu zeg ik er meteen wat van. Mijn lijf, poten thuis.
zondag 24 april 2016 13:08
Oh ja, ergens niet aan beginnen omdat ik het niet kan/weet haha! Wat een onlogische manier van denken en voelen hebben we soms. Ik ben begonnen aan een sport waar ik totaal niks van bakte in het begin. Met iedere les begin ik het te leren en leuker te vinden. En zo is het met alles; als het nieuw is heeft het tijd, geduld en oefening nodig. Meer niet.
zondag 24 april 2016 13:32
Ja is inderdaad een goede oefening. Als ik de kans krijg doe ik dat ook. Zoals een tijd geleden in de kroeg, een man die vroeg of hij mocht storen en ik aangaf dat ik even in gesprek was. Ik zei misschien tot later. Waarop hij zei, ik geloof je niet en bleef staan. Ik werd daarop boos, weet niet meer wat ik precies zei. Was in ieder geval duidelijk dat hij weg moest gaan. Hij ging daarna, bood later zijn excuses aan. Deze dingen werken zo goed om in contact met mezelf te blijven. Ik kon daarna ook echt weer contact met hem maken omdat hij zijn excuses aanbood. Best gek om te ervaren.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 24 april 2016 13:41
Gek en leuk om te ervaren. Ik merk dat mannen meer respect opbrengen voor mij wanneer ik mijn mond opentrek dan wanneer ik iets gelaten over me heen laat komen. Niet iedereen reageert hetzelfde en dat hoeft ook niet. Ik kan een tegen reactie krijgen die ik niet leuk vindt en voor het eerst ben ik daar niet meer zo bang voor. The good ones blijven over en het wrakhout wat er niet tegen kan om op de plek gezet te worden, kan sowieso wegblijven. Ik ben niet tegen anderen, maar ben voor mezelf.
zondag 24 april 2016 17:03
quote:Polkadot28 schreef op 24 april 2016 @ 08:07:
[quote]Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 23:04:
[...]
Serieus????! Wat ontzettend stom dat dit jou moet overkomen. En nu? Andere locatie/instelling mogelijk? Misschien als je het bespreekt met je behandelaar, dat zij je bovenaan de wachtlijst kunnen schuiven, want dit is wel uitzonderlijk vind ik. Dit is 1-op-1 met je behandelaar, denk je dat je het durft. Want als je zo graag in groepsschematherapie wilt, dan moet het toch wel mogelijk zijn?
Haha, niet af Komt de logische vraag, wanneer ben je af? Nou nooit als het goed is en dat is niet erg. Ik zie mijzelf als een kunstwerkje wat eerst een bij elkaar geraapt zooitje klei was, maar door te boetseren, materiaalkeuze, fijne 'kunstenaars' in mijn leven durf ik echt te zeggen dat het wat begint te worden en dat ik daar trots op ben
En wat er bij jou gebeurd is, je was eigenlijk tegen het 'af' zijn aan het hikken en uiteindelijk kwam je tot het inzicht dat er toch nog wat dingetjes moesten gebeuren aan jouw kunstwerk. Dus nu ga je weer opnieuw boetseren. Helemaal niks mis mee, Rembrandt, Appel, Van Gogh, Da Vinci hebben misschien ook 10 keer hun meesterwerken moeten doen, maar je komt er vanzelf
En goed idee van het op een papier zetten en ermee zwaaien! Een soort stok achter de deur om je een 'schopje' te geven Het vanuit jezelf aan te geven is blijkbaar nog een stapje te ver, prima toch dat je het zo doet. In the end gaat het om het resultaat.
quote:Polkadot28 schreef op 24 april 2016 @ 08:07:
[quote]Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 23:04:
Wat fijn dat het nu beter gaat met jou. Je demonen (wat een goede omschrijving ) verjagen. Doe je dat door steeds eerder te herkennen wanneer het nu demonen zijn? (heeft het te maken met de veeleisende/straffende ouder? Bij mij wel.)
Wat goed dat je jezelf leert kennen, hierdoor word het, denk ik, ook makkelijker om naar jezelf te luisteren en je eigen 'needs and wishes' in te zien? En inderdaad zien wat voor soort mensch goed voor jou is ipv een toxic persoon.
Ja, sinds we elkaar ontmoeten (ik was toen nog niet begonnen met st) gaat het stukken beter. Inderdaad, eerder herkennen van wat mij triggert, waarom en mijzelf geven wat ik nodig heb, hebben mij heel erg geholpen. Een deel komt niet goed meer, de kwetsbaarheid van emotioneel tekort/verwaarlozing, dat zit in mijn kern, maar langerzamerhand kan ik er wel steeds beter mee omgaan en het zoveel mogelijk 'goed te maken' zeg maar. Ik omarm mijn kwetsbaarheden nu, ipv ze te bestrijden. Ze maken mij wie ik ben en ik mag er zijn
Ik heb/had ook last van die veeleisende/straffende ouder. Ik weet nu dat het prutstemmen zijn en mijn gezonde volwassene jaagt ze voor mij weg Ik geef ze geen macht meer en nu kan de kwetsbare ik en de gezonde ik floreren.
Wat leuk dat je gaat re-integreren toch??? Onderzoeken wat je bij je past en hopelijk gaat het op een prettige manier. Ongetwijfeld dat je jezelf gaat tegen komen, triggers en demonen weer op bezoek, maar door het gevecht aan te gaan, kom je verder en geef je jezelf de mogelijkheid op succeservaringen
Je moeder is ook een demoon die wil ik ook doen. Doe ik 2 voor de prijs van 1, want heb inmiddels ook geen contact meer met mijn moeder/demoon . Ik zeg, stuur onze moeders maar op 'vakantie' (onbewoond eiland)
[quote]Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 23:04:
[...]
Serieus????! Wat ontzettend stom dat dit jou moet overkomen. En nu? Andere locatie/instelling mogelijk? Misschien als je het bespreekt met je behandelaar, dat zij je bovenaan de wachtlijst kunnen schuiven, want dit is wel uitzonderlijk vind ik. Dit is 1-op-1 met je behandelaar, denk je dat je het durft. Want als je zo graag in groepsschematherapie wilt, dan moet het toch wel mogelijk zijn?
Haha, niet af Komt de logische vraag, wanneer ben je af? Nou nooit als het goed is en dat is niet erg. Ik zie mijzelf als een kunstwerkje wat eerst een bij elkaar geraapt zooitje klei was, maar door te boetseren, materiaalkeuze, fijne 'kunstenaars' in mijn leven durf ik echt te zeggen dat het wat begint te worden en dat ik daar trots op ben
En wat er bij jou gebeurd is, je was eigenlijk tegen het 'af' zijn aan het hikken en uiteindelijk kwam je tot het inzicht dat er toch nog wat dingetjes moesten gebeuren aan jouw kunstwerk. Dus nu ga je weer opnieuw boetseren. Helemaal niks mis mee, Rembrandt, Appel, Van Gogh, Da Vinci hebben misschien ook 10 keer hun meesterwerken moeten doen, maar je komt er vanzelf
En goed idee van het op een papier zetten en ermee zwaaien! Een soort stok achter de deur om je een 'schopje' te geven Het vanuit jezelf aan te geven is blijkbaar nog een stapje te ver, prima toch dat je het zo doet. In the end gaat het om het resultaat.
quote:Polkadot28 schreef op 24 april 2016 @ 08:07:
[quote]Lovestar schreef op 23 april 2016 @ 23:04:
Wat fijn dat het nu beter gaat met jou. Je demonen (wat een goede omschrijving ) verjagen. Doe je dat door steeds eerder te herkennen wanneer het nu demonen zijn? (heeft het te maken met de veeleisende/straffende ouder? Bij mij wel.)
Wat goed dat je jezelf leert kennen, hierdoor word het, denk ik, ook makkelijker om naar jezelf te luisteren en je eigen 'needs and wishes' in te zien? En inderdaad zien wat voor soort mensch goed voor jou is ipv een toxic persoon.
Ja, sinds we elkaar ontmoeten (ik was toen nog niet begonnen met st) gaat het stukken beter. Inderdaad, eerder herkennen van wat mij triggert, waarom en mijzelf geven wat ik nodig heb, hebben mij heel erg geholpen. Een deel komt niet goed meer, de kwetsbaarheid van emotioneel tekort/verwaarlozing, dat zit in mijn kern, maar langerzamerhand kan ik er wel steeds beter mee omgaan en het zoveel mogelijk 'goed te maken' zeg maar. Ik omarm mijn kwetsbaarheden nu, ipv ze te bestrijden. Ze maken mij wie ik ben en ik mag er zijn
Ik heb/had ook last van die veeleisende/straffende ouder. Ik weet nu dat het prutstemmen zijn en mijn gezonde volwassene jaagt ze voor mij weg Ik geef ze geen macht meer en nu kan de kwetsbare ik en de gezonde ik floreren.
Wat leuk dat je gaat re-integreren toch??? Onderzoeken wat je bij je past en hopelijk gaat het op een prettige manier. Ongetwijfeld dat je jezelf gaat tegen komen, triggers en demonen weer op bezoek, maar door het gevecht aan te gaan, kom je verder en geef je jezelf de mogelijkheid op succeservaringen
Je moeder is ook een demoon die wil ik ook doen. Doe ik 2 voor de prijs van 1, want heb inmiddels ook geen contact meer met mijn moeder/demoon . Ik zeg, stuur onze moeders maar op 'vakantie' (onbewoond eiland)
zondag 24 april 2016 19:25
quote:Sensy12 schreef op 24 april 2016 @ 10:07:
En waarom stoort zijn desinteresse jou?
Goeie vraag... Heb er de hele middag over nagedacht. Ik zou het fijn vinden als hij meer betrokken was. Maar misschien zit dat meer in míjn hoofd dan dat het werkelijk zo is dat hij niet betrokken is. Ik irriteer me er gewoon aan.
Ik irriteer me aan hém. Aan alles aan hem. Ben er inmiddels ook niet zo gefrustreerd meer over. Middagje werken doet wonderen haha
En waarom stoort zijn desinteresse jou?
Goeie vraag... Heb er de hele middag over nagedacht. Ik zou het fijn vinden als hij meer betrokken was. Maar misschien zit dat meer in míjn hoofd dan dat het werkelijk zo is dat hij niet betrokken is. Ik irriteer me er gewoon aan.
Ik irriteer me aan hém. Aan alles aan hem. Ben er inmiddels ook niet zo gefrustreerd meer over. Middagje werken doet wonderen haha
