Relaties
alle pijlers
Emotioneel verwaarloosd...en hopelijk snel vervuld!
woensdag 13 april 2016 19:18
Een half jaartje geleden poste ik hier over een doorbraak tijdens therapie waarin ik tot het besef kwam dat ik me emotioneel niet kan verbinden met anderen. Het topic startte ik toen om het onderwerp niet langer meer voor mezelf uit de weg te gaan en hoopte op steun. Dat kwam in grote getale. Nog mooier was dat meer mensen zich herkenden in het emotioneel verwaarloosd zijn en in dat topic behalve herkenning ook steun vonden. Emotionele verwaarlozing is geen leuk onderwerp maar wel iets dat aangepakt moet worden wil je de kans op fijne relaties vergroten. In eerste instantie de relatie met jezelf. Hier het oude topic als je geïnteresseerd bent en/of mee wilt schrijven: KLIK HIER
zaterdag 23 april 2016 10:44
Mag ik mij hier ook aansluiten?
Ik weet niet of ik veel zal kunnen meeschrijven, soms komt het door te schrijven te dichtbij?!!!
Maar ik wil iig graag meelezen.
Ik weet al jaren dat ik emotioneel veel tekort ben gekomen in mijn jeugd, hierdoor ben ik mij op een bepaalde manier gaan ontwikkelen die niet gezond is als volwassene.
Ik was bezig met schematherapie die helaas wegens bezuinigingen gestopt was. 1,5 maand geleden zou ik weer gestart zijn, dit kon toen (kreeg ik een week daarvoor te horen) toch niet
Ik heb toen wel met spoed individuele therapie gekregen, maar ik merk dat het me weinig verder brengt, behalve dat ik de alledaagse dingen wat meer aanpak. Maar de kern word niet geraakt, zeg maar...
Ik ben van plan komende week aan te kaarten bij de psych dat ik toch weer schematherapie wil. Dit heb ik heel hard nodig wil ik ooit verder kunnen komen.
Nu ik dit zo opschrijf merk ik dat ik er verdrietig om word. Dat ik blijkbaar zo afhankelijk ben van therapeuten en therapie om iets van mijn leven te kunnen maken. Dat besef (ik wist het natuurlijk allang) komt weer even hard binnen.
Aywayz, ik sluit me graag aan bij jullie.
Ik weet niet of ik veel zal kunnen meeschrijven, soms komt het door te schrijven te dichtbij?!!!
Maar ik wil iig graag meelezen.
Ik weet al jaren dat ik emotioneel veel tekort ben gekomen in mijn jeugd, hierdoor ben ik mij op een bepaalde manier gaan ontwikkelen die niet gezond is als volwassene.
Ik was bezig met schematherapie die helaas wegens bezuinigingen gestopt was. 1,5 maand geleden zou ik weer gestart zijn, dit kon toen (kreeg ik een week daarvoor te horen) toch niet
Ik heb toen wel met spoed individuele therapie gekregen, maar ik merk dat het me weinig verder brengt, behalve dat ik de alledaagse dingen wat meer aanpak. Maar de kern word niet geraakt, zeg maar...
Ik ben van plan komende week aan te kaarten bij de psych dat ik toch weer schematherapie wil. Dit heb ik heel hard nodig wil ik ooit verder kunnen komen.
Nu ik dit zo opschrijf merk ik dat ik er verdrietig om word. Dat ik blijkbaar zo afhankelijk ben van therapeuten en therapie om iets van mijn leven te kunnen maken. Dat besef (ik wist het natuurlijk allang) komt weer even hard binnen.
Aywayz, ik sluit me graag aan bij jullie.
zaterdag 23 april 2016 11:14
Dat is heel helder omschreven VivaFleur en zeer herkenbaar. Je weet al in heldere stappen uit te leggen hoe het begint en hoe het zich opbouwt tot een heel naar gevoel van binnen. Omdat je bij iedere stap richting dat nare gevoel niets zegt - absoluut NIET als verwijt bedoeld - bouwt het zich op tot het punt dat je iemand terecht een dreun wilt verkopen. Ik heb dat de afgelopen weken meegemaakt en heb het ook in de groep gegooid. Heel eng maar ik was het zat om niet gehoord en gezien te worden. Heb ook uitgesproken dat ik het liefst iemand de huid vol wilde schelden. God wat luchtte dat op zeg.
Je zit niet te wachten op wat je volgens de ander 'moet' doen, je zit er niet op te wachten om je niet gezien/gehoord te voelen en al die dingen zorgen ervoor dat je binnenste naar buiten wil komen en 'iets' houd je tegen en als "bescherming" wordt je wazig. Dan hoef je niet handelen omdat je klem zit.
Goed idee trouwens om het op papier te zetten, al is het alleen voor jezelf om van een afstand te zien wat er gebeurt. Die afstand is wat ik noem het mogelijkhedenveld. In plaats van klem te zitten zie je vanaf welk punt er zich al mogelijkheden aandienen om los te breken in plaats van jezelf te isoleren van binnen en bijna te ontploffen.
En oh ja, ik had de behoefte/neiging om in dit topic nog even iets te zeggen over het doel van hier schrijven; fijne relaties leren op te bouwen en te houden. Voor mij is nog steeds het doel dichter bij mezelf te komen en daarmee ook gezonde verbindingen met anderen te hebben. En in dat opzicht ben ik enorm ver gekomen. Verder dan ik durfde te dromen. Ik begrijp nu pas hoe ik met mezelf omga werkelijk alles bepaalt in hoe anderen met mij omgaan. Op het moment dat ik voor mezelf opkom, mijn mond opentrek, een grens trek, mijn behoefte kenbaar maak (hoe fucking eng dat ook is) hoe meer ik mijn eigenwaarde en respect zie groeien. En dat heeft er toe geleid dat al mijn contacten (familie, vrienden en collega's) in positieve zin drastisch zijn veranderd. Mijn angst was altijd dat als ik krachtig zou zijn, voor mezelf zou kiezen, doen wat goed is voor mij etc. ik daardoor alleen zou blijven. Niemand zou mij mogen of bij me willen zijn. Wat is een grotere angst voor een emotioneel verwaarloosd iemand dan al die rottige miezerige giftige contacten los te laten? Liever vasthouden aan wrakhout dan de sprong in het diepe te wagen en zien wat er gebeurt. Sommige wrakhout is zo uit mijn leven weggedreven en wat ik dacht dat wrakhout was, blijkt een enorme prachtige levende eik te zijn.
Je zit niet te wachten op wat je volgens de ander 'moet' doen, je zit er niet op te wachten om je niet gezien/gehoord te voelen en al die dingen zorgen ervoor dat je binnenste naar buiten wil komen en 'iets' houd je tegen en als "bescherming" wordt je wazig. Dan hoef je niet handelen omdat je klem zit.
Goed idee trouwens om het op papier te zetten, al is het alleen voor jezelf om van een afstand te zien wat er gebeurt. Die afstand is wat ik noem het mogelijkhedenveld. In plaats van klem te zitten zie je vanaf welk punt er zich al mogelijkheden aandienen om los te breken in plaats van jezelf te isoleren van binnen en bijna te ontploffen.
En oh ja, ik had de behoefte/neiging om in dit topic nog even iets te zeggen over het doel van hier schrijven; fijne relaties leren op te bouwen en te houden. Voor mij is nog steeds het doel dichter bij mezelf te komen en daarmee ook gezonde verbindingen met anderen te hebben. En in dat opzicht ben ik enorm ver gekomen. Verder dan ik durfde te dromen. Ik begrijp nu pas hoe ik met mezelf omga werkelijk alles bepaalt in hoe anderen met mij omgaan. Op het moment dat ik voor mezelf opkom, mijn mond opentrek, een grens trek, mijn behoefte kenbaar maak (hoe fucking eng dat ook is) hoe meer ik mijn eigenwaarde en respect zie groeien. En dat heeft er toe geleid dat al mijn contacten (familie, vrienden en collega's) in positieve zin drastisch zijn veranderd. Mijn angst was altijd dat als ik krachtig zou zijn, voor mezelf zou kiezen, doen wat goed is voor mij etc. ik daardoor alleen zou blijven. Niemand zou mij mogen of bij me willen zijn. Wat is een grotere angst voor een emotioneel verwaarloosd iemand dan al die rottige miezerige giftige contacten los te laten? Liever vasthouden aan wrakhout dan de sprong in het diepe te wagen en zien wat er gebeurt. Sommige wrakhout is zo uit mijn leven weggedreven en wat ik dacht dat wrakhout was, blijkt een enorme prachtige levende eik te zijn.
zaterdag 23 april 2016 11:16
Dank je Love, ik geloof ook niet dat ik het naar jullie durf te pb'en.
Ik heb wel echt de behoefte om te delen, omdat ik het sowieso naar vind dat ik stilval.
Ook omdat ik op dat moment niet wil beschrijven wat ik voel, dan wordt het naar mijn ervaring erger.
Ik ga er dan dieper in en hoe dieper hoe heftiger het is voor me.
Ik weet hoe het voelt inderdaad om jezelf af te sluiten van anderen omdat het niet gedeeld kan worden.
Het vergroot de eenzaamheid ook zo. Ik hoop dat je je hier vrijer in gaat voelen.
Vind de tips die gegeven worden ook wel fijn, om gewoon te zeggen wat maakt dat ik dichtklap.
Dat ik mijn gevoel niet wil versterken door het te beschrijven en anderen niet wil afschrikken.
Is toch wel weer een stapje verder dan ik nu doe richting anderen.
Ik heb wel echt de behoefte om te delen, omdat ik het sowieso naar vind dat ik stilval.
Ook omdat ik op dat moment niet wil beschrijven wat ik voel, dan wordt het naar mijn ervaring erger.
Ik ga er dan dieper in en hoe dieper hoe heftiger het is voor me.
Ik weet hoe het voelt inderdaad om jezelf af te sluiten van anderen omdat het niet gedeeld kan worden.
Het vergroot de eenzaamheid ook zo. Ik hoop dat je je hier vrijer in gaat voelen.
Vind de tips die gegeven worden ook wel fijn, om gewoon te zeggen wat maakt dat ik dichtklap.
Dat ik mijn gevoel niet wil versterken door het te beschrijven en anderen niet wil afschrikken.
Is toch wel weer een stapje verder dan ik nu doe richting anderen.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zaterdag 23 april 2016 11:17
Nog één ding: niet de ander overruled jou, maar iets in JOU overruled jou. Iets van binnen houdt je tegen om je te laten zien. Dat mechanisme is zo onbewust dat je het op de ander projecteert en zo de ander groter en dominanter maakt dan diegene in werkelijkheid is. Als je erachter komt wat dat 'iets' in jou is, dan ga je ervaren wat persoonlijke macht is. Onbeschrijflijk machtig gevoel als je die 'knop' weet te vinden.
zaterdag 23 april 2016 11:33
Hoe bedoel je dat iets in mij, mezelf overruled Sensy? Ik heb hier voor mij gevoel echt geen vat op, ik wordt er gewoon ingezogen ook al weten mijn hersens in het begin dat ik ongepast reageer. Dat wat ik voel niet bij de situatie past. Maar toch wordt ik erin gezogen en hier dieper ik daarin ga, hoe minder ik bewust wordt van de werkelijke situatie.
Het lucht op dat het herkenbaar is voor je, dat ik nu niets iets heel raars heb gezegd.
Gelukkig.
Het lucht op dat het herkenbaar is voor je, dat ik nu niets iets heel raars heb gezegd.
Gelukkig.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zaterdag 23 april 2016 11:46
Ach lieverd, ik zeg wel eens gekscherend dat ik zo fucked up ben dat werkelijk niets mij qua menselijkheid afschrikt. Ik ben wat dat betreft een tikkeltje agressiever dan jij 
dus jij zou helemaal schrikken als ik je mijn binnenste liet zien.
Je hebt er wel vat op. Vanaf het moment dat je voelt (lees: vat hebt op) dat je niet gezien wordt dan kun je handelen daarnaar. Is niet makkelijk, maar wel mogelijk. Datgene in jou dat jou mee zuigt is een mechanisme. Het kan klinken als:"Laat maar, ik kan niet tegen deze persoon op dus ik slik het en dan gaat misschien vanzelf weg." De grip heb je als je voelt dat een ander jou advies geeft wat je niet wilt en zegt:"Ik weet dat je het goedbedoeld, maar ik heb niet om advies gevraagd."
Datgene wat ons allemaal overruled begint vaak met gedachten als:"Ik mag niet/ik kan niet/ik stel me aan/ik mag dit niet voelen/denken etc."
Het klinkt zo simpel en het is in het werkelijkheid ook wel maar ja die verdomde angsten hé? Die angst om je uit te spreken is wat jou, mij en anderen die hier tegen aan lopen overruled. Als ik bijvoorbeeld kwaad ben omdat iemand een ongepaste opmerking naar mij maakt - recent gebeurd - dan is de allereerste gedachte bij mij:"Ik mag niet kwaad worden, is ongepast." En nu denk en zeg ik:"Hé, flikker even een eind op met je domme opmerking." Dat is wat ik écht voel maar het durven uitspreken, wat een ellenlange weg voor ik bij dat punt kwam. Ik heb dus wel degelijk vat op wat er in mijn binnenste gebeurt door het sowieso niet weg te drukken of te doen alsof het niet bestaat.
dus jij zou helemaal schrikken als ik je mijn binnenste liet zien. Je hebt er wel vat op. Vanaf het moment dat je voelt (lees: vat hebt op) dat je niet gezien wordt dan kun je handelen daarnaar. Is niet makkelijk, maar wel mogelijk. Datgene in jou dat jou mee zuigt is een mechanisme. Het kan klinken als:"Laat maar, ik kan niet tegen deze persoon op dus ik slik het en dan gaat misschien vanzelf weg." De grip heb je als je voelt dat een ander jou advies geeft wat je niet wilt en zegt:"Ik weet dat je het goedbedoeld, maar ik heb niet om advies gevraagd."
Datgene wat ons allemaal overruled begint vaak met gedachten als:"Ik mag niet/ik kan niet/ik stel me aan/ik mag dit niet voelen/denken etc."
Het klinkt zo simpel en het is in het werkelijkheid ook wel maar ja die verdomde angsten hé? Die angst om je uit te spreken is wat jou, mij en anderen die hier tegen aan lopen overruled. Als ik bijvoorbeeld kwaad ben omdat iemand een ongepaste opmerking naar mij maakt - recent gebeurd - dan is de allereerste gedachte bij mij:"Ik mag niet kwaad worden, is ongepast." En nu denk en zeg ik:"Hé, flikker even een eind op met je domme opmerking." Dat is wat ik écht voel maar het durven uitspreken, wat een ellenlange weg voor ik bij dat punt kwam. Ik heb dus wel degelijk vat op wat er in mijn binnenste gebeurt door het sowieso niet weg te drukken of te doen alsof het niet bestaat.
zaterdag 23 april 2016 12:02
Vivafleur gewoon delen hoor, ook dat je het gevoel heb dat je wilt gaan slaan. Het is een gevoel, je doet het niet.
Dat gevoel maakt jou kleiner en eenzamer. Niemand kan bij jou, het is een afweermechanisme die flink in werking wordt gesteld.
Als je het deelt, lucht dat op, zal je merken dat je begrip krijgt, misschien zelfs mensen die zich in jou herkennen net als Sensy.
Ik vind het prachtig om te zien als iemand in een groep zo'n doorbraak maakt en deelt, ineens zie je een kwetsbare kant en vanaf dan kan je echt contact maken. Vanaf dan komt er ruimte voor andere dingen. En wie weet ervaar je het nog een keer en nog een keer, dan wordt het makkelijker delen: "Het is er weer, mijn afweermechanisme trekt weer op".
Ik ben het eens met Sensy dat het overrulen binnen in jou gebeurt. Ken je de termen onbewust/onbekwaam, bewust/onbekaam, bewust/bekwaam en onbewust/bekwaam?
Dat houdt in dat er nu binnen in jou onbewust iets gebeurt waar je geen grip op hebt en ook niet bewust van bent, het reageert al, gevoelens zijn al direct daar, voordat je er überhaupt wat mee kan (onbewust/onbekwaam dus). Dat kunnen gedachten zijn, vaak hangt dat samen met gedachten die je in je jeugd hebt opgedaan, waardoor je nu zo reageert. Toen erg nuttig en nu loop je er tegenop dat het je niet meer geeft wat je wilt. Je wordt er eenzaam van en verdrietig. Een stukje bewust wording.
Zodra je gaat delen, adviezen gaat krijgen en begrip, kan je steeds meer grip krijgen op wat er nu werkelijk in je gebeurt.
Je wordt dan eerst bewust/onbekwaam. Dus je ziet wat er speelt, maar grip hebben op, is er nog niet.
Zo leer je steeds meer en meer, tot je uiteindelijk het onbewust/bekwaam bereikt. Dan hoef je niet meer na te denken over hoe je handelt, dan handel je van nature op de manier zoals jij wilt.
Heel proces en je bent nu bij het stukje bewustwording. Het moeilijkste stuk, heel naar om dat bij jezelf te merken.
Wanneer heb je weer groep? Ik vind het overigens een erg goed idee, dat wat je geschreven hebt eerst aan een therapeut te mailen. In stapjes, hopelijk daarna in de groep. Je verdient het om gehoord en gezien te worden in al jouw verdriet.
Dat gevoel maakt jou kleiner en eenzamer. Niemand kan bij jou, het is een afweermechanisme die flink in werking wordt gesteld.
Als je het deelt, lucht dat op, zal je merken dat je begrip krijgt, misschien zelfs mensen die zich in jou herkennen net als Sensy.
Ik vind het prachtig om te zien als iemand in een groep zo'n doorbraak maakt en deelt, ineens zie je een kwetsbare kant en vanaf dan kan je echt contact maken. Vanaf dan komt er ruimte voor andere dingen. En wie weet ervaar je het nog een keer en nog een keer, dan wordt het makkelijker delen: "Het is er weer, mijn afweermechanisme trekt weer op".
Ik ben het eens met Sensy dat het overrulen binnen in jou gebeurt. Ken je de termen onbewust/onbekwaam, bewust/onbekaam, bewust/bekwaam en onbewust/bekwaam?
Dat houdt in dat er nu binnen in jou onbewust iets gebeurt waar je geen grip op hebt en ook niet bewust van bent, het reageert al, gevoelens zijn al direct daar, voordat je er überhaupt wat mee kan (onbewust/onbekwaam dus). Dat kunnen gedachten zijn, vaak hangt dat samen met gedachten die je in je jeugd hebt opgedaan, waardoor je nu zo reageert. Toen erg nuttig en nu loop je er tegenop dat het je niet meer geeft wat je wilt. Je wordt er eenzaam van en verdrietig. Een stukje bewust wording.
Zodra je gaat delen, adviezen gaat krijgen en begrip, kan je steeds meer grip krijgen op wat er nu werkelijk in je gebeurt.
Je wordt dan eerst bewust/onbekwaam. Dus je ziet wat er speelt, maar grip hebben op, is er nog niet.
Zo leer je steeds meer en meer, tot je uiteindelijk het onbewust/bekwaam bereikt. Dan hoef je niet meer na te denken over hoe je handelt, dan handel je van nature op de manier zoals jij wilt.
Heel proces en je bent nu bij het stukje bewustwording. Het moeilijkste stuk, heel naar om dat bij jezelf te merken.
Wanneer heb je weer groep? Ik vind het overigens een erg goed idee, dat wat je geschreven hebt eerst aan een therapeut te mailen. In stapjes, hopelijk daarna in de groep. Je verdient het om gehoord en gezien te worden in al jouw verdriet.
zaterdag 23 april 2016 12:07
Kan het me bijna niet voorstellen Sensy, ik kan ook nogal een vijandige vibe uitstralen. Wat dat betreft schiet ik steeds van een soort onderwerping naar de aanval en andersom.
Mijn eerste gedachten zijn vaak ook niet zo kalm. Vind de ander dan vooringenomen of dom. Maar dat is een oordeel van me en dat doe ik denk ik om de ander weg te kunnen zetten en niet om werkelijk voor mezelf op te komen. Ik denk dat het kanten van dezelfde medaille zijn en dat is gewoon rustig op je punt kunnen blijven staan als een ander je mening / gedrag / gevoel uitdaagt.
En in precies dat midden moet ik zien te komen zonder in oude gevoelens te worden gezogen.
Ik snap nu wel iets beter wat je bedoeld met vat erop krijgen, dank je.
Mijn eerste gedachten zijn vaak ook niet zo kalm. Vind de ander dan vooringenomen of dom. Maar dat is een oordeel van me en dat doe ik denk ik om de ander weg te kunnen zetten en niet om werkelijk voor mezelf op te komen. Ik denk dat het kanten van dezelfde medaille zijn en dat is gewoon rustig op je punt kunnen blijven staan als een ander je mening / gedrag / gevoel uitdaagt.
En in precies dat midden moet ik zien te komen zonder in oude gevoelens te worden gezogen.
Ik snap nu wel iets beter wat je bedoeld met vat erop krijgen, dank je.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zaterdag 23 april 2016 12:29
Ja dat ken ik wel Eva, onbewust onbekwaam. Nouja het is in ieder geval een startpunt. Worden er bij jullie in de groep ook wel eens nare situaties die je hebt meegemaakt gedeeld? Ik heb namelijk ook wel eens gelezen dat in sommige groepen niet gedaan wordt om elkaar niet teveel te triggeren. Het hangt bij mij samen met een ervaring die ik heb gehad, niet per se gedachten (of ik ben me er niet van bewust).
Begin volgende week heb ik weer groepstherapie. Ga het proberen aan te kaarten, thnx.
Begin volgende week heb ik weer groepstherapie. Ga het proberen aan te kaarten, thnx.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zaterdag 23 april 2016 12:43
Juist die trigger leer je van toch? Ligt er misschien aan wat voor therapie je doet. In mijn groep kan je echt alles delen, van gedachten tot situaties. Maakt niet uit, waar jezelf de behoefte toe voelt.
Er worden heel wat nare situaties gedeeld ja. Uit het verleden of uit het heden. Ook wat andere groepsleden in je oproepen etc.
Wat doe jij voor groepstherapie?
Er worden heel wat nare situaties gedeeld ja. Uit het verleden of uit het heden. Ook wat andere groepsleden in je oproepen etc.
Wat doe jij voor groepstherapie?
zaterdag 23 april 2016 13:04
Hele mooie aanvulling van Eva. Het bewustwordingsproces is ook kut en daar zit je nu in. Ik herken ook heel erg het vijandige en de ander meteen met de vloer gelijk willen maken. Oordelen en/of de ander wegzetten als dom/onwetend. Ik heb dat met de paplepel ingegoten gekregen en niet zo wonderbaarlijk dat ik hetzelfde ben gaan denken/voelen richting anderen. Het vijandige vond ik makkelijker dan de angst of pijn te voelen. Ook een heel proces geweest om van vijandigheid naar de pijn toe te gaan. Allemaal gedragingen/muren om niet te voelen wat je werkelijk voelt. En als je het zogenaamd niet voelt, hoef je ook niet handelen. Dat is wat ik me een tijdje terug realiseerde wat een slachtofferrol eigenlijk inhoudt. Overgeleverd zijn aan mijn afweermechanismen en de ander de schuld geven van hoe kut ik me voel. Demonteer ik stukje bij beetje mijn afweer dan ga ik pijn, verdriet, eenzaamheid voelen en hoé! Dan komt wat Eva zegt, de kwetsbaarheid en jezelf laten zien zoals je bent. En pas dan is er sprake van echte verbinding met jezelf en pas later ook met anderen.
In de groepstherapie waar ik aan deel neem komt het verleden zeker naar boven en wordt dat besproken. Zitten hele heftige dingen tussen en de behandelwijze is heel helder: een trigger in het heden wordt teruggeleid naar het verleden. De gebeurtenis, hoe oud je was, wie er bij betrokken was of betrokken had moeten zijn etc. En zoiets kan een grote impact hebben op de groep want we zitten er tenslotte niet omdat we ooit die roze fiets niet gekregen hebben, maar om dingen die geen enkel kind mee mag maken. En ook dat zet weer het herstel in gang omdat de pijn, het verdriet de vrije doorgang krijgt plus dat het hele proces heel kundig wordt begeleid door de therapeuten. Voor mij voelt zo'n sessie - als ik aan de beurt ben - als een enorme heftige schoonmaak. Ineens snap ik mezelf beter, snap ik mijn gevoelens, mijn triggers, de haat die ik kan voelen als iemand mij dwarsboomt (haat is mijn manier van machteloosheid uiten) of me niet geeft wat ik nodig heb.
Geduld en mildheid voor en naar jezelf toe VivaFleur is wat je in deze beginfase - en tijdens en daarna - voor jezelf moet hebben. Dat heeft mij er echt doorheen geholpen. Mezelf eraan blijven herinneren dat mijn vijandigheid logisch is gezien de zieke dingen die er vroeger gebeurd zijn (niet te verwarren met rechtvaardigen), dat flink uithalen naar anderen hoe overtrokken ook een gevolg is van lang onderdrukte woede en machteloosheid. Voor mezelf willen opkomen en niet weet hoe behalve de nare kant van mezelf aan het stuur te zetten. De doorbraken kwamen nadat ik contact maakte met de gekwetstheid, de angst weer gebruikt/geslagen/gemanipuleerd/getreiterd/uitgelachen te worden, de pijn en verdriet van niet weten hoe het te leven en het wanhopig graag willen.
In de groepstherapie waar ik aan deel neem komt het verleden zeker naar boven en wordt dat besproken. Zitten hele heftige dingen tussen en de behandelwijze is heel helder: een trigger in het heden wordt teruggeleid naar het verleden. De gebeurtenis, hoe oud je was, wie er bij betrokken was of betrokken had moeten zijn etc. En zoiets kan een grote impact hebben op de groep want we zitten er tenslotte niet omdat we ooit die roze fiets niet gekregen hebben, maar om dingen die geen enkel kind mee mag maken. En ook dat zet weer het herstel in gang omdat de pijn, het verdriet de vrije doorgang krijgt plus dat het hele proces heel kundig wordt begeleid door de therapeuten. Voor mij voelt zo'n sessie - als ik aan de beurt ben - als een enorme heftige schoonmaak. Ineens snap ik mezelf beter, snap ik mijn gevoelens, mijn triggers, de haat die ik kan voelen als iemand mij dwarsboomt (haat is mijn manier van machteloosheid uiten) of me niet geeft wat ik nodig heb.
Geduld en mildheid voor en naar jezelf toe VivaFleur is wat je in deze beginfase - en tijdens en daarna - voor jezelf moet hebben. Dat heeft mij er echt doorheen geholpen. Mezelf eraan blijven herinneren dat mijn vijandigheid logisch is gezien de zieke dingen die er vroeger gebeurd zijn (niet te verwarren met rechtvaardigen), dat flink uithalen naar anderen hoe overtrokken ook een gevolg is van lang onderdrukte woede en machteloosheid. Voor mezelf willen opkomen en niet weet hoe behalve de nare kant van mezelf aan het stuur te zetten. De doorbraken kwamen nadat ik contact maakte met de gekwetstheid, de angst weer gebruikt/geslagen/gemanipuleerd/getreiterd/uitgelachen te worden, de pijn en verdriet van niet weten hoe het te leven en het wanhopig graag willen.
zaterdag 23 april 2016 14:33
zaterdag 23 april 2016 14:40
Ik lees trouwens een vrouw die in contact is gekomen door geboorte, omstandigheden, verkeerde diagnoses met hele domme mensen. Met alle respect voor je familie, je bent zwaar onderschat en je bent dat van jezelf gaan geloven waardoor de spanning torenhoog wordt als je op je eigen niveau wilt functioneren. Je hele systeem schreeuwt dat je het niet kan, te dom bent, minderwaardig etc. Ik herken het overigens, ben nog steeds lerende dat er wel degelijk wat intelligentie in mij schuilt die gewoon door de omstandigheden nooit goed uit de verf is gekomen. Tof om te lezen dat je een therapeut hebt die wel in jou gelooft en ik geloof ook in jou. Ieder beetje helpt om wat vaste grond onder je voeten te krijgen en rustig maar gedecideerd een andere betere koers te varen. Daar gaat je intelligentie zeker bij helpen. Dezelfde intelligentie die ziet wat er binnen en buiten jou gebeurt.
zaterdag 23 april 2016 15:19
Zwakbegaafd? Nonaa ik ken jouw verhaal niet, maar zwakbegaafd dat rijmt niet voor mij. Wat een klote hulpverlening.
Ik lees hier een post van een vrouw met ontzettend goed zelfinzicht, wijs en intelligent, waardoor je hulp hebt gezocht. Dat is alles behalve zwakbegaafd in mijn ogen.
Fijn dat je nu een therapeut hebt die in jou geloofd en dat je dat vertrouwen ook kan geven. Dat zegt veel over de power die je in je hebt.
Wat is SC therapie?
Ik lees hier een post van een vrouw met ontzettend goed zelfinzicht, wijs en intelligent, waardoor je hulp hebt gezocht. Dat is alles behalve zwakbegaafd in mijn ogen.
Fijn dat je nu een therapeut hebt die in jou geloofd en dat je dat vertrouwen ook kan geven. Dat zegt veel over de power die je in je hebt.
Wat is SC therapie?
zaterdag 23 april 2016 15:24
Ik houd liever het type therapie voor me Eva. Bang dat ik dan te specifiek wordt en herkend wordt.
Er worden sowieso weinig emoties getoond, iedereen is vriendelijk of stil. Voor mij voelt het dan echt als uitbreken wanneer ik pissig, wanhopig, angstig of verdrietig wordt. Ik probeer het wel te tonen omdat ze me anders niet leren kennen zoals ik nu ben maar het is lastig als je steeds (voor mijn gevoel) de rust van de groep verstoord.
Goed om te weten hoe het bij schema therapie in zijn werk gaat. Klinkt wel goed.
Ik probeer wel zoveel mogelijk mild te zijn Sensy. Het feit dat ik hier actief mee bezig ben en uit die vaste cirkel wil komen vind ik al best goed van mezelf. Aan de andere kant weet ik dat die therapeuten weer gaan (ja sorry) zeiken dat ik me niet aan mijn doelen heb gehouden, flexibel denken is ze soms niet gegeven. Ik weet nu al dat ik dan weer voor mezelf moet opkomen en moet zeggen dat ik hiermee bezig ben geweest en dat dit ook heel waardevol is. Wordt alweer boos als ik eraan denk.
Nonaaa inderdaad wat Sensy zegt, wat een domme opmerking... Ook de tactloosheid spreekt boekdelen. Sommige mensen....bij mij in de familie beginnen ze altijd over zichzelf, ook zoiets.
Polka, welkom, voel je vrij om mee te schrijven. Het lijkt me inderdaad een goed begin om aan te geven waar je behoefte aan hebt. Wat raar dat ze zomaar vanwege bezuinigingen een groep hebben opgeschort zonder goede vervanging. Vind ik niet echt goede zorg.. Waarom duurt dat allemaal zo lang? Als ik de doorstroming hier hoor, gaat de instroming voor schema best rap (binnen een maand). Ik weet het, voor jezelf opkomen kan zo lastig zijn (weet er alles van) maar het loont zo als je het gedaan hebt.
Er worden sowieso weinig emoties getoond, iedereen is vriendelijk of stil. Voor mij voelt het dan echt als uitbreken wanneer ik pissig, wanhopig, angstig of verdrietig wordt. Ik probeer het wel te tonen omdat ze me anders niet leren kennen zoals ik nu ben maar het is lastig als je steeds (voor mijn gevoel) de rust van de groep verstoord.
Goed om te weten hoe het bij schema therapie in zijn werk gaat. Klinkt wel goed.
Ik probeer wel zoveel mogelijk mild te zijn Sensy. Het feit dat ik hier actief mee bezig ben en uit die vaste cirkel wil komen vind ik al best goed van mezelf. Aan de andere kant weet ik dat die therapeuten weer gaan (ja sorry) zeiken dat ik me niet aan mijn doelen heb gehouden, flexibel denken is ze soms niet gegeven. Ik weet nu al dat ik dan weer voor mezelf moet opkomen en moet zeggen dat ik hiermee bezig ben geweest en dat dit ook heel waardevol is. Wordt alweer boos als ik eraan denk.
Nonaaa inderdaad wat Sensy zegt, wat een domme opmerking... Ook de tactloosheid spreekt boekdelen. Sommige mensen....bij mij in de familie beginnen ze altijd over zichzelf, ook zoiets.
Polka, welkom, voel je vrij om mee te schrijven. Het lijkt me inderdaad een goed begin om aan te geven waar je behoefte aan hebt. Wat raar dat ze zomaar vanwege bezuinigingen een groep hebben opgeschort zonder goede vervanging. Vind ik niet echt goede zorg.. Waarom duurt dat allemaal zo lang? Als ik de doorstroming hier hoor, gaat de instroming voor schema best rap (binnen een maand). Ik weet het, voor jezelf opkomen kan zo lastig zijn (weet er alles van) maar het loont zo als je het gedaan hebt.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zaterdag 23 april 2016 15:32
Als ze gaan zeiken dan is de gelegenheid om te zeggen dat je wel degelijk hard aan het werk bent. Is voor mij ook een lastige trouwens en krijg er sinds een paar weken meer grip op. Juist omdat ik weinig van mezelf laat zien, word ik ook niet gezien door een ander. Dus ik werk achter de schermen keihard aan mezelf, bereik doelen en tijdens de therapie vertel ik niet veel. Mensen beoordelen me dan op hetgeen IK laat horen en zien. Als dat weinig is dan krijg ik te horen dat ik meer aan mijn doelen moet werken. Dan word ik kwaad - uit het niet natuurlijk - en ga ik lopen malen en mijn favoriete bezigheid de ander haten. Pas toen de boosheid steeds groter werd heb ik op een gegeven moment gezegd dat ik keihard werk en trots op mezelf ben. Tja, toen pas begon het lampje te branden; als ik niks zeg dan kan dat op de ander overkomen alsof ik niets doe. Als ik niet zeg wat ik voel, lijkt het voor de ander alsof ik van staal ben en ik best een stootje kan hebben. Als iets me irriteert en ik het alsmaar blijf inslikken dan gaat de ander onverstoord door met zijn/haar gedrag zich van geen kwaad bewust.
zaterdag 23 april 2016 15:47
Dat snap ik vivafleur.
Nu met deze informatie vind ik dat jouw groep wat onveilig klinkt, zeker omdat het een korte groep is en daarna pas je behandelroute wordt uitgestippeld. Voelt dat ook zo voor jou?
Ik kan mij voorstellen dat het je dan echt tegen houdt te delen wat je wilt delen en je je gaat afvragen wat er allemaal kan in zo'n groep.
Waar praten jullie vooral over in de groep? Als het niet over emotie gaat e.d.?
Het klinkt ook een beetje benauwend, aangezien jij je dus blijkbaar aan doelen moet houden? Ook opdrachten e.d.?
Ik word daar persoonlijk altijd heel recalcitrant van, dat werkt niet goed voor mij. En als een therapeut er dan over gaat "zeuren" werkt dat alleen maar averechts. Ik werk ook aan doelen, alleen in mijn eigen tempo. Ze staan op een flap en ik werk er buiten de groep keihard aan. Wel omdat ik dat zelf wil, niet omdat het moet. Wat jij zegt, zoals je er nu aan werkt is super waardevol!
Ik begin mij nu af te vragen (en ik vul in op basis van wat ik lees, laat vooral los waarin je je niet herkent), of jouw overweldigende emotie van gisteren dan ook echt vanuit jezelf komt, of omdat je je gewoon niet op je plek voelt daar. Dat kan natuurlijk ook. Je loopt naast dat nog tegen eigen patronen op, alleen als de veiligheid er niet is om volledig open te zijn daarover dan wordt het echt een nare situatie.
Deel het vooral met je therapeut, die moeten jouw behandelplan maken en die weten ook wat je wel of niet kan delen in deze groep. Dat je daarna op een fijne plek terecht komt en echt aan jouw emoties e.d. kan werken is het belangrijkst.
Hopelijk duurt dat niet al te lang meer.
Nu met deze informatie vind ik dat jouw groep wat onveilig klinkt, zeker omdat het een korte groep is en daarna pas je behandelroute wordt uitgestippeld. Voelt dat ook zo voor jou?
Ik kan mij voorstellen dat het je dan echt tegen houdt te delen wat je wilt delen en je je gaat afvragen wat er allemaal kan in zo'n groep.
Waar praten jullie vooral over in de groep? Als het niet over emotie gaat e.d.?
Het klinkt ook een beetje benauwend, aangezien jij je dus blijkbaar aan doelen moet houden? Ook opdrachten e.d.?
Ik word daar persoonlijk altijd heel recalcitrant van, dat werkt niet goed voor mij. En als een therapeut er dan over gaat "zeuren" werkt dat alleen maar averechts. Ik werk ook aan doelen, alleen in mijn eigen tempo. Ze staan op een flap en ik werk er buiten de groep keihard aan. Wel omdat ik dat zelf wil, niet omdat het moet. Wat jij zegt, zoals je er nu aan werkt is super waardevol!
Ik begin mij nu af te vragen (en ik vul in op basis van wat ik lees, laat vooral los waarin je je niet herkent), of jouw overweldigende emotie van gisteren dan ook echt vanuit jezelf komt, of omdat je je gewoon niet op je plek voelt daar. Dat kan natuurlijk ook. Je loopt naast dat nog tegen eigen patronen op, alleen als de veiligheid er niet is om volledig open te zijn daarover dan wordt het echt een nare situatie.
Deel het vooral met je therapeut, die moeten jouw behandelplan maken en die weten ook wat je wel of niet kan delen in deze groep. Dat je daarna op een fijne plek terecht komt en echt aan jouw emoties e.d. kan werken is het belangrijkst.
Hopelijk duurt dat niet al te lang meer.
zaterdag 23 april 2016 16:17
Ik wil overigens wel een onzekerheid van mijzelf delen. Dat is ook 1 van de redenen dat ik hier nog niet mee heb geschreven, alleen gelezen (niet alles, af en toe wat pagina's uit het vorige topic en dit topic wel alles).
Ik kan heel direct zijn, pittig overkomen in mijn schrijven. Soms lijkt iets een vaststaand feit, wat ik niet zo bedoel. Ik sta open voor feedback en vragen over hoe ik iets bedoel bijvoorbeeld. Mocht iets verkeerd binnen komen.
Ik schrijf altijd vanuit de beste intenties.. Misschien is het meer iets van mijzelf, maar wil het toch even gezegd hebben.
Ik kan heel direct zijn, pittig overkomen in mijn schrijven. Soms lijkt iets een vaststaand feit, wat ik niet zo bedoel. Ik sta open voor feedback en vragen over hoe ik iets bedoel bijvoorbeeld. Mocht iets verkeerd binnen komen.
Ik schrijf altijd vanuit de beste intenties.. Misschien is het meer iets van mijzelf, maar wil het toch even gezegd hebben.
zaterdag 23 april 2016 17:04
Ik krijg dat regelmatig terug van mensen. Op werk of hier op het forum. Ook van vrienden, maar die kennen mij dus mijn directheid ervaren ze niet meer zo. Ik ben een gevoelig en zachtaardig persoon
Daarnaast heb ik een schema minderwaardigheid en emotioneel tekort.
Mijn jeugd was geen makkelijke, een ouder met Borderline. Een ouder die emotioneel onbereikbaar is en altijd vlak. Beide ouders enorm lief, dat wel. Beide hebben ze binnen hun kunnen, het beste met mij voor, alleen was het wel aantrekken en afstoten.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was, mijn stiefvader mishandelde mijn moeder waar ik regelmatig toeschouwer van was.
Ik heb geleerd heel stellig te zijn in wat ik antwoord, omdat ik altijd overschreeuwt werd. Nooit goed genoeg was, altijd enorm kritisch benaderd werd en mijn gevoelens van tafel werden geveegd. Als je dan stellig bent in iets, heb je in elk geval dat om je aan vast te houden.
Dit in een kleine notendop
Daarnaast heb ik een schema minderwaardigheid en emotioneel tekort.
Mijn jeugd was geen makkelijke, een ouder met Borderline. Een ouder die emotioneel onbereikbaar is en altijd vlak. Beide ouders enorm lief, dat wel. Beide hebben ze binnen hun kunnen, het beste met mij voor, alleen was het wel aantrekken en afstoten.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was, mijn stiefvader mishandelde mijn moeder waar ik regelmatig toeschouwer van was.
Ik heb geleerd heel stellig te zijn in wat ik antwoord, omdat ik altijd overschreeuwt werd. Nooit goed genoeg was, altijd enorm kritisch benaderd werd en mijn gevoelens van tafel werden geveegd. Als je dan stellig bent in iets, heb je in elk geval dat om je aan vast te houden.
Dit in een kleine notendop
zaterdag 23 april 2016 17:09
Ah ok, ik kan dat namelijk niet halen uit je teksten die scherpte. En als je het van mensen terugkrijgt dan zal het vast de manier zijn waarop je iets zegt dat een ander daar negatief op reageert. Wat je eigenlijk zelf zegt; het gevolg van overschreeuwd worden en nog geloven dat je stellig moet zijn om gehoord te worden. Terwijl je collega of een vriend in het hier en nu helemaal er niet op uit is om je te overschreeuwen maar je systeem wel nog steeds zo reageert. Ik herken het en patronen zitten ook in de toon, de manier waarop ik zeg wat bij een ander een nare reactie oproept en ik weer slecht behandeld word. Niet wetende dat ik vanuit een bepaalde onterechte felheid iets zeg. Mensen reageren vaak op wat we onbewust zeggen en niet op wat we bedoelen of willen overbrengen
zaterdag 23 april 2016 17:33
Klopt ja. Ik vind het alleen voor mezelf heel lastig te beoordelen, wanneer ik die stelligheid of directheid heb. Als ik mij goed voel bedoel ik dan.
Als ik zelf geraakt bent, dan gaat bij mij de muur op en ben ik dominant in communicatie. Dan kan ik niet meer luisteren naar de ander. Ik voel mij dan aangevallen, klein, niks waard. Ik weet dat nu, geef het nu ook aan. Dat mijn emotie moet zakken en dan kan ik weer in alle redelijkheid het gesprek aan.
Vroeger walste ik dan zo onbedoeld over een ander heen. Niet wetende dat een ander ook gehoord wil worden. Alleen maar denken: Jij raakt mij, wat nu gezegd wordt doet zeer. De verantwoordelijkheid van die emotie bij de ander neerleggen, waardoor er geen ruimte meer is voor een ander.
Als ik zelf geraakt bent, dan gaat bij mij de muur op en ben ik dominant in communicatie. Dan kan ik niet meer luisteren naar de ander. Ik voel mij dan aangevallen, klein, niks waard. Ik weet dat nu, geef het nu ook aan. Dat mijn emotie moet zakken en dan kan ik weer in alle redelijkheid het gesprek aan.
Vroeger walste ik dan zo onbedoeld over een ander heen. Niet wetende dat een ander ook gehoord wil worden. Alleen maar denken: Jij raakt mij, wat nu gezegd wordt doet zeer. De verantwoordelijkheid van die emotie bij de ander neerleggen, waardoor er geen ruimte meer is voor een ander.
