Relaties
alle pijlers
Ervaringen delen liefdeloze jeugd
zaterdag 29 april 2017 18:10
Nav een ander topic vroeg ik me af of er hier vrouwen zijn die willen meeschrijven over het hebben gehad van een liefdeloze / slechte jeugd. Ik heb dat helaas ook en heb daar nog best veel last van in m'n huidige leven. Meer dan ik eigenlijk wil toegeven. Ook zit er bij mij wat schaamte waardoor ik IRL niet zo makkelijk te koop loop met dit gegeven. Ik ken verder niemand in mijn omgeving die dit heeft meegemaakt. Ik zou het fijn vinden om hier te schrijven met anderen.
zaterdag 29 april 2017 19:08
quote:attribuutje schreef op 29 april 2017 @ 18:54:
Ik weet dat mijn eigen moeder een nare moeder had, het was ook geen fijne oma, ik had wel een fijne opa. Was ook een andere tijd, de oorlog en zo. Maar mijn moeder is een fijn mens geworden, iemand waar anderen bij te rade gaan, ze heeft zelf 3 kinderen groot gebracht, ik ben de middelste. Nu moet ik wel zeggen dat zowel mijn oudere broer als mijn jongere zus beide al hun hele leven alleen zijn, maar toch zullen ze zeggen dat ze een fantastische moeder hebben.
Ben je bang dat je doorslaat in "ik weet hoe het niet moet, ik doe het zus en zo" maar dat je niet weet hoe? Daar zou je partner je toch bij kunnen helpen?Die laatste alinea. Ik begrijp je even niet?
Ik weet dat mijn eigen moeder een nare moeder had, het was ook geen fijne oma, ik had wel een fijne opa. Was ook een andere tijd, de oorlog en zo. Maar mijn moeder is een fijn mens geworden, iemand waar anderen bij te rade gaan, ze heeft zelf 3 kinderen groot gebracht, ik ben de middelste. Nu moet ik wel zeggen dat zowel mijn oudere broer als mijn jongere zus beide al hun hele leven alleen zijn, maar toch zullen ze zeggen dat ze een fantastische moeder hebben.
Ben je bang dat je doorslaat in "ik weet hoe het niet moet, ik doe het zus en zo" maar dat je niet weet hoe? Daar zou je partner je toch bij kunnen helpen?Die laatste alinea. Ik begrijp je even niet?
zaterdag 29 april 2017 19:15
Ik heb er ook geen ervaring mee (gelukkig inderdaad). Maar wat een heftige verhalen! En jullie zijn nog niet op dreef.
Iemand zei dat ze het niet als "mishandeling" wilde omschrijven omdat dat als "aanstellen" voelt. Dat herkende ik wel. Bij een ander benoem ik het meteen zoals het is maar mijn eigen situatie (ligt in het verleden hoor) zo benoemen, nee. Dan overdreef ik. Gek. Wel, jullie mogen het gerust allemaal zo noemen hoor. Als jullie het niet kunnen doe ik het wel in jullie plaats. Jullie overdrijven niet!
Het is wel duidelijk dat de meeste van jullie een moeder hadden die psychisch met issues zat. Hebben jullie ook enig idee wat? Mij hielp het in het verleden dat dat een naam kreeg. Het maakte mijn probleem "echt". En maakte dat ik mij minder de aansteller voelde. Alles kreeg ook makkelijker een plaats zo.
Ik kan me voorstellen dat dat niet bij iedereen zo werkt. Maar misschien helpt het jullie wel.
Iemand zei dat ze het niet als "mishandeling" wilde omschrijven omdat dat als "aanstellen" voelt. Dat herkende ik wel. Bij een ander benoem ik het meteen zoals het is maar mijn eigen situatie (ligt in het verleden hoor) zo benoemen, nee. Dan overdreef ik. Gek. Wel, jullie mogen het gerust allemaal zo noemen hoor. Als jullie het niet kunnen doe ik het wel in jullie plaats. Jullie overdrijven niet!
Het is wel duidelijk dat de meeste van jullie een moeder hadden die psychisch met issues zat. Hebben jullie ook enig idee wat? Mij hielp het in het verleden dat dat een naam kreeg. Het maakte mijn probleem "echt". En maakte dat ik mij minder de aansteller voelde. Alles kreeg ook makkelijker een plaats zo.
Ik kan me voorstellen dat dat niet bij iedereen zo werkt. Maar misschien helpt het jullie wel.
zaterdag 29 april 2017 19:20
Tnx voor je bijdrage jitsie.
Ik herken dat wel, de behoefte iets echt te maken doordat het iets officieels is. Ik weet niet wat m'n moeder heeft. Ik weet wel dat ze iig ook depressief was, zo lang ik weet bij een psychiater loopt. Ze heeft het nooit willen zeggen wat. Ze deed alsof het aan de hele wereld lag behalve aan haar. Als volwassene is het voor mij wel helder dat ze niet normaal in elkaar steekt.
Ik herken dat wel, de behoefte iets echt te maken doordat het iets officieels is. Ik weet niet wat m'n moeder heeft. Ik weet wel dat ze iig ook depressief was, zo lang ik weet bij een psychiater loopt. Ze heeft het nooit willen zeggen wat. Ze deed alsof het aan de hele wereld lag behalve aan haar. Als volwassene is het voor mij wel helder dat ze niet normaal in elkaar steekt.
zaterdag 29 april 2017 19:27
Ik vind het door mijn verleden erg moeilijk om normaal tegen mijn moeder te doen. Als ze nu over mijn grens gaat, ook al is dat maar heel lichtjes en niet eens slecht bedoeld, dan handel ik direct vanuit agressieve gevoelens. Ze kan zich niks meer permitteren. Dit vind ik jammer vanuit mijn kant maar die drang om mezelf af te schermen en te beschermen is gigantisch.
zaterdag 29 april 2017 19:33
Ik lees graag mee. Het klinkt allemaal heel herkenbaar, niet voor mezelf, maar voor mijn partner. Zijn moeder heeft eigenlijk gewoon een hekel aan hem. De echte klap kwam toen hij zelf vader werd. Zeker nu ik dit mee lees, helpt het mij om hem beter te begrijpen, want ik merk heel erg dat, hoewel hij zielsveel van ons kind houdt, hij niet goed weet hoe hij die liefde kan uiten, heeft hij zelf ook nooit gekend.
Totaal off topic, dat boek... Nachtenlang heb ik het opnieuw en opnieuw verslonden... Dat moment dat hij van de toren sprong, brak mijn hart. Mooiste boek wat er is van de beste schrijfster.
Totaal off topic, dat boek... Nachtenlang heb ik het opnieuw en opnieuw verslonden... Dat moment dat hij van de toren sprong, brak mijn hart. Mooiste boek wat er is van de beste schrijfster.
zaterdag 29 april 2017 19:37
@HasseSimonsdochter Ja, ik ben op dezelfde avond als mijn eindexamen “prom” in een trein gestapt met twee koffers en naar Nederland gereden ... Heb de eerste maanden in een tuinhuis bij iemand logeert. Beste beslissing die ik ooit gedaan heb.
@Bloody_Mary dit heb ik ook. Als ze ook maar iets verkeerd doet is het voor mij direct voorbij
Voor mij is het ook moeilijk om te begrijpen waarom ze zo is/was & hoe ze dit kan ontkennen.
Bijvoorbeeld: tijdens het buiten lopen (om te winkelen ) als er net heel veel mensen om ons heen waren gebeurde het zo vaak dat mijn moeder uit het niets opeens tegen mij begon te schreeuwen over wat ik niet allemaal haar “aandeed”.
Als ze aan het koken was en iets lukte niet kon ze rustig in mijn kamer stormen en mij in elkaar “rammen”.. omdat het was mijn schuld.
Toen ik haar met dit confronteerde beweerde ze gewoon dat het nooit was gebeurd.. terwijl dit gewoon voorbeelden zijn van dingen die heel vaak gebeurden…
@Bloody_Mary dit heb ik ook. Als ze ook maar iets verkeerd doet is het voor mij direct voorbij
Voor mij is het ook moeilijk om te begrijpen waarom ze zo is/was & hoe ze dit kan ontkennen.
Bijvoorbeeld: tijdens het buiten lopen (om te winkelen ) als er net heel veel mensen om ons heen waren gebeurde het zo vaak dat mijn moeder uit het niets opeens tegen mij begon te schreeuwen over wat ik niet allemaal haar “aandeed”.
Als ze aan het koken was en iets lukte niet kon ze rustig in mijn kamer stormen en mij in elkaar “rammen”.. omdat het was mijn schuld.
Toen ik haar met dit confronteerde beweerde ze gewoon dat het nooit was gebeurd.. terwijl dit gewoon voorbeelden zijn van dingen die heel vaak gebeurden…
zaterdag 29 april 2017 19:43
Herkenbaar.
Opgegroeid bij 2 mensen die nooit een kind hadden moeten krijgen.
Affectieve verwaarlozing o.a. waar ik jammergenoeg wel iets aan over heb gehouden.
Chronisch gevoel van leegte en ik ben nooit goed genoeg. Nooit echt kunnen verbinden.
Gelukkig heb ik mezelf het een en ander aangeleerd en voor de buitenwereld nix aan de hand. Altijd werk in kunstzinnig/hulperverlenings werkveld, huis, vrienden en extraverte persoonlijkheid.
Mijn echte vrienden weten dit wel.
Liefdes relatie vind ik moeilijk. Hou me vast, laat me los- principe.
Kinderen heb ik bewust niet "genomen".
Ben in therapie (niet omdat ik in crisis verkeerde) maar moe ben van t vechten...vechten tegen mezelf. Want ook al weet ik dat de boodschappen niet waar zijn die ik heb mee gekregen, ik heb ze toch overgenomen. T zit heel diep.
Opgegroeid bij 2 mensen die nooit een kind hadden moeten krijgen.
Affectieve verwaarlozing o.a. waar ik jammergenoeg wel iets aan over heb gehouden.
Chronisch gevoel van leegte en ik ben nooit goed genoeg. Nooit echt kunnen verbinden.
Gelukkig heb ik mezelf het een en ander aangeleerd en voor de buitenwereld nix aan de hand. Altijd werk in kunstzinnig/hulperverlenings werkveld, huis, vrienden en extraverte persoonlijkheid.
Mijn echte vrienden weten dit wel.
Liefdes relatie vind ik moeilijk. Hou me vast, laat me los- principe.
Kinderen heb ik bewust niet "genomen".
Ben in therapie (niet omdat ik in crisis verkeerde) maar moe ben van t vechten...vechten tegen mezelf. Want ook al weet ik dat de boodschappen niet waar zijn die ik heb mee gekregen, ik heb ze toch overgenomen. T zit heel diep.
zaterdag 29 april 2017 19:45
Herkenbaar
Als klein meisje was ik er al van overtuigd dat mijn ouders meer van mijn broers hielden dan van mij. Na een hele moeilijke puberteit op mijn 18e gaan samenwonen met een foute man om vervolgens meteen zwanger te raken. In deze tijd geen contact met mijn ouders. Na de geboorte van de oudste heb ik weer contact gezocht. 13 jaar lang heb ik alle verwijten, steken onder water en het gevoel van het toch niet goed kunnen doen, genegeerd. Tot afgelopen februari. Nu weer geen contact.
Bij mijn moeder kan ik nooit iets goed doen. Als ik blij was met een 8, vroeg ze waarom ik geen 9 had gehaald. Kwam ik heel tevreden thuis met een 10, was het commentaar: oh dan heb je zeker ook een 10 op je rapport. Mijn vader is een hele stugge man. Toonde nooit geen interesse in mij, en later ook niet in mijn kinderen. Heeft tegen mij gezegd toen ik een jaar of 16/17 was: als mensen aan mij vragen hoeveel kinderen ik heb, dan zeg ik dat ik 3 zoons heb.
Het moeilijkste vind ik nu dat mijn jongste zoon regelmatig naar opa en oma vraagt. En dan weet ik niet wat ik daarop moet zeggen
Als klein meisje was ik er al van overtuigd dat mijn ouders meer van mijn broers hielden dan van mij. Na een hele moeilijke puberteit op mijn 18e gaan samenwonen met een foute man om vervolgens meteen zwanger te raken. In deze tijd geen contact met mijn ouders. Na de geboorte van de oudste heb ik weer contact gezocht. 13 jaar lang heb ik alle verwijten, steken onder water en het gevoel van het toch niet goed kunnen doen, genegeerd. Tot afgelopen februari. Nu weer geen contact.
Bij mijn moeder kan ik nooit iets goed doen. Als ik blij was met een 8, vroeg ze waarom ik geen 9 had gehaald. Kwam ik heel tevreden thuis met een 10, was het commentaar: oh dan heb je zeker ook een 10 op je rapport. Mijn vader is een hele stugge man. Toonde nooit geen interesse in mij, en later ook niet in mijn kinderen. Heeft tegen mij gezegd toen ik een jaar of 16/17 was: als mensen aan mij vragen hoeveel kinderen ik heb, dan zeg ik dat ik 3 zoons heb.
Het moeilijkste vind ik nu dat mijn jongste zoon regelmatig naar opa en oma vraagt. En dan weet ik niet wat ik daarop moet zeggen
zaterdag 29 april 2017 19:55
Ook ervaring mee, helaas. Ik heb m'n moeder niet opgezocht op haar sterfbed en zeg altijd dat als ik m'n vader voor de auto zou krijgen, ik gas zou geven. Beiden zijn ze gelukkig overleden. De huisarts noemt het geestelijke kindermishandeling: m'n broer werd opgehemeld, ik was vanzelfsprekend en kreeg nauwelijks aandacht, vader aan de drank en superdominant, moeder liet het gebeuren, ze hadden nooit kinderen mogen krijgen en m'n moeder had moeten scheiden van m'n vader toen die vreemd bleek te gaan maar deed dat niet uit lafheid. Rond m'n pubertijd hadden ze slaande ruzie waar wij bij waren. Ik heb het contact met m'n broer verbroken, want die nam het gedrag van m'n vader over na diens overlijden.
Ik kreeg er ook op latere leeftijd last van, gek genoeg heb ik het lang "normaal" gevonden. Daarna volgde een traject met maatschappelijk werk en psycholoog en ik weet zeker dat ik er een flinke tik van mee heb gekregen. Relaties? Alsjeblieft zeg. Ik ben het liefst alleen.
Ouders kunnen je maken en breken, bij mij is dat laatste net niet gelukt, maar ik heb wel heel veel problemen gehad om met m'n herinneringen te leren leven.
Ik kreeg er ook op latere leeftijd last van, gek genoeg heb ik het lang "normaal" gevonden. Daarna volgde een traject met maatschappelijk werk en psycholoog en ik weet zeker dat ik er een flinke tik van mee heb gekregen. Relaties? Alsjeblieft zeg. Ik ben het liefst alleen.
Ouders kunnen je maken en breken, bij mij is dat laatste net niet gelukt, maar ik heb wel heel veel problemen gehad om met m'n herinneringen te leren leven.
zaterdag 29 april 2017 20:23
Oei, wat een herkenning lees ik. Kan nu niet echt woorden vinden, heb eerder wel eens in andere topics kort samengevat meegeschreven over mijn jeugd. Het blijft keer op keer confronterend om 'hardop' te zeggen wat er zo mis ging.
Het topic raakt me nu omdat ik vanavond nog met mijn vriend aan tafel het had over de verstrekkende gevolgen van mijn jeugd. Het beïnvloedt mij nog elke dag op heel veel gebieden.
Ik lees (en misschien later, schrijf) graag mee.
Het topic raakt me nu omdat ik vanavond nog met mijn vriend aan tafel het had over de verstrekkende gevolgen van mijn jeugd. Het beïnvloedt mij nog elke dag op heel veel gebieden.
Ik lees (en misschien later, schrijf) graag mee.
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 29 april 2017 20:30
Ben onder een andere nick actief op het forum, maar i.v.m. herkenbaarheid schrijf ik hier mee onder deze nick.
Helaas veel herkenning hier. Heb een jeugd gekend zonder affectie en waardering. Mijn familie zit in een sekte, heb met niemand meer contact. Op mijn 15de ben ik van huis weggelopen en nooit meer terug gegaan. Maatschappelijk gezien ben ik heel goed terecht gekomen. Op sociaal vlak loop ik echter tegen problemen aan. Durf mij niet te hechten aan anderen en 'verdwijn' daardoor soms ineens zonder aankondiging uit iemands leven. Heb nu door dat het een patroon is en probeer het - met professionele hulp- te leren doorbreken.
Helaas veel herkenning hier. Heb een jeugd gekend zonder affectie en waardering. Mijn familie zit in een sekte, heb met niemand meer contact. Op mijn 15de ben ik van huis weggelopen en nooit meer terug gegaan. Maatschappelijk gezien ben ik heel goed terecht gekomen. Op sociaal vlak loop ik echter tegen problemen aan. Durf mij niet te hechten aan anderen en 'verdwijn' daardoor soms ineens zonder aankondiging uit iemands leven. Heb nu door dat het een patroon is en probeer het - met professionele hulp- te leren doorbreken.
zaterdag 29 april 2017 20:38
quote:Anastasis schreef op 29 april 2017 @ 20:30:
Ben onder een andere nick actief op het forum, maar i.v.m. herkenbaarheid schrijf ik hier mee onder deze nick.
Helaas veel herkenning hier. Heb een jeugd gekend zonder affectie en waardering. Mijn familie zit in een sekte, heb met niemand meer contact. Op mijn 15de ben ik van huis weggelopen en nooit meer terug gegaan. Maatschappelijk gezien ben ik heel goed terecht gekomen. Op sociaal vlak loop ik echter tegen problemen aan. Durf mij niet te hechten aan anderen en 'verdwijn' daardoor soms ineens zonder aankondiging uit iemands leven. Heb nu door dat het een patroon is en probeer het - met professionele hulp- te leren doorbreken.Fijn dat je meeschrijft, rot dat jou dit moest overkomen. Dat verdwijnen doe ik ook. Persoonlijke vraag, hoef je natuurlijk niet te beantwoorden. Is er bij jou een hechtingsstoornis vastgesteld. Bij mij wel nl. en ik zie bij mij een link met dat verdwijnen.
Ben onder een andere nick actief op het forum, maar i.v.m. herkenbaarheid schrijf ik hier mee onder deze nick.
Helaas veel herkenning hier. Heb een jeugd gekend zonder affectie en waardering. Mijn familie zit in een sekte, heb met niemand meer contact. Op mijn 15de ben ik van huis weggelopen en nooit meer terug gegaan. Maatschappelijk gezien ben ik heel goed terecht gekomen. Op sociaal vlak loop ik echter tegen problemen aan. Durf mij niet te hechten aan anderen en 'verdwijn' daardoor soms ineens zonder aankondiging uit iemands leven. Heb nu door dat het een patroon is en probeer het - met professionele hulp- te leren doorbreken.Fijn dat je meeschrijft, rot dat jou dit moest overkomen. Dat verdwijnen doe ik ook. Persoonlijke vraag, hoef je natuurlijk niet te beantwoorden. Is er bij jou een hechtingsstoornis vastgesteld. Bij mij wel nl. en ik zie bij mij een link met dat verdwijnen.
zaterdag 29 april 2017 20:48
Herken dat ook heel erg. Ik kan me erg moeilijk binden aan iemand omdat ik dan kwetsbaar word. Ik kan erg "leeg" en afstandelijk zijn in een relatie (geen toenadering zoeken behalve seks uit lust, niet over gevoelens praten etc). Hier wil ik bij een volgende relatie echt aan werken, ik weet nu waar mijn pijnpunten zitten.
zaterdag 29 april 2017 20:57
Hier ook hechtingsproblematiek.
Moeite met (ver) binden.
Mijn vader is inmiddels overleden.
En band met moeder is er nu. Voor het eerst.
Nu haal ik (enigzi s) moeder dochter gevoel in.
Maar niet op emotioneel vlak. Dat kan ze niet.
Maar dat erkent ze nu wel.
Ze is ernstig ziek en we hebben aantal dingen besproken.
Ik heb overigens heel lang geen contact met ze gehad. Was op 17e uit huis.
Moeite met (ver) binden.
Mijn vader is inmiddels overleden.
En band met moeder is er nu. Voor het eerst.
Nu haal ik (enigzi s) moeder dochter gevoel in.
Maar niet op emotioneel vlak. Dat kan ze niet.
Maar dat erkent ze nu wel.
Ze is ernstig ziek en we hebben aantal dingen besproken.
Ik heb overigens heel lang geen contact met ze gehad. Was op 17e uit huis.
