Relaties
alle pijlers
Ervaringen delen liefdeloze jeugd
zaterdag 29 april 2017 18:10
Nav een ander topic vroeg ik me af of er hier vrouwen zijn die willen meeschrijven over het hebben gehad van een liefdeloze / slechte jeugd. Ik heb dat helaas ook en heb daar nog best veel last van in m'n huidige leven. Meer dan ik eigenlijk wil toegeven. Ook zit er bij mij wat schaamte waardoor ik IRL niet zo makkelijk te koop loop met dit gegeven. Ik ken verder niemand in mijn omgeving die dit heeft meegemaakt. Ik zou het fijn vinden om hier te schrijven met anderen.
zaterdag 29 april 2017 21:50
Lieve meiden, ik vind het zo fijn dat jullie meeschrijven. Zo vaak denk je dat je de enige bent die "zo" is, en dan blijkt het niet zo te zijn. Hoe triest voor jullie, is die wetenschap toch een beetje steunend. Ik hoop dat we steun kunnen ontlenen aan het schrijven hier. Hoe dit precies vorm kan krijgen weet ik niet. Misschien hebben jullie ideeën daarover?
zaterdag 29 april 2017 22:08
lieve meiden, knuffel voor jullie allemaal
ben zelf geen lotgenoot maar heb 3 mensen in mijn kring met soortgelijke verhalen en zie hun worsteling gelijk aan wat ik lees.
citaat Griet op de beeck:
niet de liefde van ouders naar hun kind is onvoorwaardelijk maar anderson van kind naar ouder. de loyaliteit is zo groot dat ze hun eigenwaarde er zelfs voor willen opgeven. ....
ik wens jullie allen veel warmte en vertrouwen en heling , ook al gaat die in kleine stapjes
hang in there!!
ben zelf geen lotgenoot maar heb 3 mensen in mijn kring met soortgelijke verhalen en zie hun worsteling gelijk aan wat ik lees.
citaat Griet op de beeck:
niet de liefde van ouders naar hun kind is onvoorwaardelijk maar anderson van kind naar ouder. de loyaliteit is zo groot dat ze hun eigenwaarde er zelfs voor willen opgeven. ....
ik wens jullie allen veel warmte en vertrouwen en heling , ook al gaat die in kleine stapjes
hang in there!!
--
zaterdag 29 april 2017 22:09
Pijnlijk herkenbaar wat hier geschreven wordt. Ik heb ook een jeugd gehad van verwaarlozing, ouders aan de drank, misbruik. Ouders die onverschillig waren over het wel en wee van de kinderen. Ik heb er een behoorlijke verlatingsangst aan over gehouden. Lastig om er woorden aan te geven, net als anderen hier heb ik lang gedacht dat het allemaal wel meeviel vroeger. En dat ik me aanstelde. Dat hebben mijn ouders me ook goed duidelijk gemaakt.
Ben nu in therapie en begin nu in te zien hoe beschadigd ik eigenlijk ben. Lastig traject, maar ik ben zo klaar met al mijn angsten en "rare gedrag" dat ik nu door wil zetten.
Wens iedereen die hier mee worstelt kracht toe, ik lees sterke vrouwen hier.
Ben nu in therapie en begin nu in te zien hoe beschadigd ik eigenlijk ben. Lastig traject, maar ik ben zo klaar met al mijn angsten en "rare gedrag" dat ik nu door wil zetten.
Wens iedereen die hier mee worstelt kracht toe, ik lees sterke vrouwen hier.
zaterdag 29 april 2017 22:11
Over hechting gesproken.. ik had net een mooi moment met mijn zoontje. Ik had een lekkere papfles voor hem gemaakt, hem bij me in het donker in bed genomen met allemaal kussens en elektrische deken. Lekker een docu over vissen in oceanen opgezet met sprookjesachtige muziek eronder(is hij dol op). Was echt een heel hecht moment. Ik heb me voorgenomen dit soort momenten vaker bewust op te zoeken. Ik merkte wel dat ik er emotioneel van werd ( laat niks merken daarvan) om mijn zoon zo mentaal dichtbij te ervaren. Ben altijd zo bang dat ik niet weet over te brengen hoe veel ik van hem houd.
Mijn ultieme doel is om een goede moeder voor mijn zoon te zijn en hem een goede jeugd te geven. Ik realiseer me dat dit een valkuil is.
Mijn ultieme doel is om een goede moeder voor mijn zoon te zijn en hem een goede jeugd te geven. Ik realiseer me dat dit een valkuil is.
zaterdag 29 april 2017 22:39
Hoi, ik ben nieuw hier. Graag zou ik mee willen schrijven. Al wat langer lees ik mee, maar dit topic raakt me.
Een jeugd van ernstige lichamelijke en geestelijke mishandeling en verwaarlozing door m'n moeder.
Jaren lang psychische hulp gehad en altijd contact gehouden met m'n moeder.
Als kind ben je toch loyaal naar je ouders.
Voor mezelf had ik een manier gevonden om toch met haar om te kunnen gaan; ik hield mezelf voor ogen dat ze handelde vanuit haar beste kunnen, dat ze beperkt zou zijn...
Tot vorig jaar september, voor de 2e keer in mijn leven kwam ik voor mezelf op (naar haar toe). Ik zei dat ik iets niet wilde en ze bleef maar doordrammen omdat ze haar zin niet kreeg. Toen ben ik naar huis gegaan.
Twee weken later een brief.... ik werd voor van alles uitgemaakt, helemaal de grond ingetrapt en ze wilde nooit meer iets met me te maken hebben.
Weer twee weken later heeft ze mijn dochter gebeld om te zeggen dat ze die brief geschreven heeft om mij bewust pijn te doen....
Pas toen is er iets zo kapot gegaan in mijzelf, dit voelde als de omgekeerde wereld. Als iemand het contact ooit zou afkappen dan zou ik dat geweest moeten zijn...
Dit voelde opnieuw als een trap na.
Opnieuw psychische hulp gehad, diagnose ptss.
En net nu het weer wat beter gaat met mij, probeert m'n moeder weer contact te zoeken...via m'n kinderen; zeg maar tegen je moeder dat ik niet meer boos ben enz.
Mijn beslissing heb ik genomen, ik wil geen contact meer met haar, nu niet en nooit niet.
Ik ben los van mijn moeder, ik ben vrij.
Dit is wat ik dagelijks tegen mezelf zeg.
Verder heb ik drie kinderen met liefde groot gebracht en hebben we een hele hechte band met elkaar. En ohja, ik ben 47.
Een jeugd van ernstige lichamelijke en geestelijke mishandeling en verwaarlozing door m'n moeder.
Jaren lang psychische hulp gehad en altijd contact gehouden met m'n moeder.
Als kind ben je toch loyaal naar je ouders.
Voor mezelf had ik een manier gevonden om toch met haar om te kunnen gaan; ik hield mezelf voor ogen dat ze handelde vanuit haar beste kunnen, dat ze beperkt zou zijn...
Tot vorig jaar september, voor de 2e keer in mijn leven kwam ik voor mezelf op (naar haar toe). Ik zei dat ik iets niet wilde en ze bleef maar doordrammen omdat ze haar zin niet kreeg. Toen ben ik naar huis gegaan.
Twee weken later een brief.... ik werd voor van alles uitgemaakt, helemaal de grond ingetrapt en ze wilde nooit meer iets met me te maken hebben.
Weer twee weken later heeft ze mijn dochter gebeld om te zeggen dat ze die brief geschreven heeft om mij bewust pijn te doen....
Pas toen is er iets zo kapot gegaan in mijzelf, dit voelde als de omgekeerde wereld. Als iemand het contact ooit zou afkappen dan zou ik dat geweest moeten zijn...
Dit voelde opnieuw als een trap na.
Opnieuw psychische hulp gehad, diagnose ptss.
En net nu het weer wat beter gaat met mij, probeert m'n moeder weer contact te zoeken...via m'n kinderen; zeg maar tegen je moeder dat ik niet meer boos ben enz.
Mijn beslissing heb ik genomen, ik wil geen contact meer met haar, nu niet en nooit niet.
Ik ben los van mijn moeder, ik ben vrij.
Dit is wat ik dagelijks tegen mezelf zeg.
Verder heb ik drie kinderen met liefde groot gebracht en hebben we een hele hechte band met elkaar. En ohja, ik ben 47.
zaterdag 29 april 2017 22:44
Pfff..wat een verhaal weer.
Wat hebben jullie toch allemaal doorstaan.
Wonden die niet (voor iedereen) zichtbaar zijn.
Wat zijn jullie sterk zeg !
En ik dus ook.
HaseSimonsdochter..t feit dat je dit allemaal weet geeft je zo n voorsprong.
Geniet (ook in de emotie..t is helend) ervan. Je klinkt als een fijne moeder.
Wat hebben jullie toch allemaal doorstaan.
Wonden die niet (voor iedereen) zichtbaar zijn.
Wat zijn jullie sterk zeg !
En ik dus ook.
HaseSimonsdochter..t feit dat je dit allemaal weet geeft je zo n voorsprong.
Geniet (ook in de emotie..t is helend) ervan. Je klinkt als een fijne moeder.
zaterdag 29 april 2017 22:46
Wees welkom Armbandkraaltje. Wat naar dat je kinderen erbij betrokken raken. Ik weet ook wat je bedoelt, dat de verwaarlozende/mishandelende ouder met jou breekt: is de omgekeerde wereld. Daar schaam ik mij voor: dat ik het zover heb laten komen dat zij mij kon dumpen als oud vuil, na wat ze mij heeft aangedaan. Fijn dat je je vrij voelt van je moeder. Knaagt het bij jou ook ergens? Dat het toch niet helemaal goed voelt om vrij van je moeder te zijn?
zaterdag 29 april 2017 22:51
Dank je versnellingsbak, ik weet me soms met de emoties geen raad. Ik ben zo'n jankerd geworden sinds ik moeder ben. Ik wil absoluut niet dat m'n zoon ziet dat ik huil, maar dat lukt niet altijd (te vaak niet). Mijn moeder manipuleerde ons vroeger vaak met hysterische huilbuien, en ik wil absoluut niet die kant op gaan. Alleen al het gegeven dat ik zoveel liefde voel, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Nu nog leren daar normaal mee om te gaan, voordat zoon ontdekt dat ik " raar" ben
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
zaterdag 29 april 2017 22:53
HasseSimonsdochter klinkt alsof jij wel een geweldige moeder bent. Ik vind het echt knap dat je ondanks je achtergrond dit kan. Edit: ik voel meestal niks, maar soms word ik geconfronteerd met de gevolgen van mijn verleden (ben ook misbruikt geweest maar dat staat los van mijn moeder, waardoor ik geen normaal seksleven heb). Als dat gebeurt, kan ik volledig crashen en zit ik héél diep. Dit gebeurt maximaal zo'n 3 keer per jaar.
Armbandkraaltje: zet jezelf sowieso op de eerste plaats. Brengt het contact je iets bij of heb je er enkel last van? Als het dat laatste is, hou haar dan ver van je weg en concentreer je op jezelf en de mensen die het wel goed met je voorhebben.
Hebben jullie soms schrik voor het moment dat jullie moeder ernstig ziek wordt? Ik ben eigenlijk als de dood dat er ooit kanker of een andere ziekte bij haar wordt vastgesteld, omdat ik totaal niet weet hoe ik ga reageren. Haar troosten kan voor mij niet, dat is te dichtbij. Ik heb schrik dat ze op een dag doodziek in het ziekenhuis ligt en toenadering gaat zoeken en dat ik haar op haar sterfbed alsnog ga afwijzen... ik denk hier soms aan nu ze ouder wordt. Dit ligt bij mij bijzonder moeilijk omdat ik weet dat mijn moeder niet door en door slecht is. Ze is labiel en heeft fucked up dingen gedaan, maar ik weet dat ze op haar eigen manier wel van me houdt en dat mijn afstandelijkheid haar kwetst.
Armbandkraaltje: zet jezelf sowieso op de eerste plaats. Brengt het contact je iets bij of heb je er enkel last van? Als het dat laatste is, hou haar dan ver van je weg en concentreer je op jezelf en de mensen die het wel goed met je voorhebben.
Hebben jullie soms schrik voor het moment dat jullie moeder ernstig ziek wordt? Ik ben eigenlijk als de dood dat er ooit kanker of een andere ziekte bij haar wordt vastgesteld, omdat ik totaal niet weet hoe ik ga reageren. Haar troosten kan voor mij niet, dat is te dichtbij. Ik heb schrik dat ze op een dag doodziek in het ziekenhuis ligt en toenadering gaat zoeken en dat ik haar op haar sterfbed alsnog ga afwijzen... ik denk hier soms aan nu ze ouder wordt. Dit ligt bij mij bijzonder moeilijk omdat ik weet dat mijn moeder niet door en door slecht is. Ze is labiel en heeft fucked up dingen gedaan, maar ik weet dat ze op haar eigen manier wel van me houdt en dat mijn afstandelijkheid haar kwetst.
zaterdag 29 april 2017 23:10
quote:HasseSimonsdochter schreef op 29 april 2017 @ 22:51:
Dank je versnellingsbak, ik weet me soms met de emoties geen raad. Ik ben zo'n jankerd geworden sinds ik moeder ben. Ik wil absoluut niet dat m'n zoon ziet dat ik huil, maar dat lukt niet altijd (te vaak niet). Mijn moeder manipuleerde ons vroeger vaak met hysterische huilbuien, en ik wil absoluut niet die kant op gaan. Alleen al het gegeven dat ik zoveel liefde voel, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Nu nog leren daar normaal mee om te gaan, voordat zoon ontdekt dat ik " raar" ben
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
Dat herken ik ook. Ik ben altijd al gevoelig geweest, maar sinds ik kinderen heb moet ik regelmatig op m'n lip bijten om de tranen binnen te houden.
Wat je zegt over dat je niet wil dat je zoon je ziet huilen. Mijn moeder was juist kei hard. Zij had nooit geen emoties op haar gezicht als we weer eens ruzie hadden. Alleen een kei harde blik. Die vergeet ik nooit meer. Terwijl ik alleen maar kon huilen in een ruzie. Nu wil ik juist mijn kinderen leren dat je best emoties mag tonen.
Dank je versnellingsbak, ik weet me soms met de emoties geen raad. Ik ben zo'n jankerd geworden sinds ik moeder ben. Ik wil absoluut niet dat m'n zoon ziet dat ik huil, maar dat lukt niet altijd (te vaak niet). Mijn moeder manipuleerde ons vroeger vaak met hysterische huilbuien, en ik wil absoluut niet die kant op gaan. Alleen al het gegeven dat ik zoveel liefde voel, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Nu nog leren daar normaal mee om te gaan, voordat zoon ontdekt dat ik " raar" ben
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
Dat herken ik ook. Ik ben altijd al gevoelig geweest, maar sinds ik kinderen heb moet ik regelmatig op m'n lip bijten om de tranen binnen te houden.
Wat je zegt over dat je niet wil dat je zoon je ziet huilen. Mijn moeder was juist kei hard. Zij had nooit geen emoties op haar gezicht als we weer eens ruzie hadden. Alleen een kei harde blik. Die vergeet ik nooit meer. Terwijl ik alleen maar kon huilen in een ruzie. Nu wil ik juist mijn kinderen leren dat je best emoties mag tonen.
zaterdag 29 april 2017 23:16
quote:HasseSimonsdochter schreef op 29 april 2017 @ 22:51:
Dank je versnellingsbak, ik weet me soms met de emoties geen raad. Ik ben zo'n jankerd geworden sinds ik moeder ben. Ik wil absoluut niet dat m'n zoon ziet dat ik huil, maar dat lukt niet altijd (te vaak niet). Mijn moeder manipuleerde ons vroeger vaak met hysterische huilbuien, en ik wil absoluut niet die kant op gaan. Alleen al het gegeven dat ik zoveel liefde voel, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Nu nog leren daar normaal mee om te gaan, voordat zoon ontdekt dat ik " raar" ben
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
Ik weet niet wat ik er precies aan heb overgehouden. Maar ik merk dat ik het overdag nog net kan onderdrukken, maar ben dan extreem moe en futloos. 'Snachts komt alle verdriet aanspoelen en dan ga ik echt heen en weer tussen woede, medelijdem en wanhoop irt mijn ouders. Het is heel zelden geweest dat ik echt verdriet voor mezelf kon voelen, gewoon verdriet zeg maar. Maar goed, slapen lukt dan ook niet dus. Dit is bij mij getriggerd omdat ik veel te lang een ongezonde vriendschap heb toegelaten, eigenlijk dezelfde karaktertrekken als mijn moeder. Herkennen iemand dat? Steeds eindigen met mensen die je dezelfde dingen aandoen als je ouders? Heb echt enorm gelukkig gehad met mijn partner gek genoeg. En voor dit vooral een maand je geleden dacht ik redelijk op de goede weg te zijn, maar blijkbaar ben ik heel ordinair alles gewoon aan het onderdrukken de hele tijd.
To moeder zijn, het lijkt me dat je dan ook echt definitief er mee geconfronteerd wordt dat er nooit meer een jeugd voor je zal zijn. Daarbij kan je ook geen kind meer zijn tijdens je moederschap en aan jouw kind al die banden meegeven. Heel verdrietig, het is je dubbel afgepakt.
Dank je versnellingsbak, ik weet me soms met de emoties geen raad. Ik ben zo'n jankerd geworden sinds ik moeder ben. Ik wil absoluut niet dat m'n zoon ziet dat ik huil, maar dat lukt niet altijd (te vaak niet). Mijn moeder manipuleerde ons vroeger vaak met hysterische huilbuien, en ik wil absoluut niet die kant op gaan. Alleen al het gegeven dat ik zoveel liefde voel, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Nu nog leren daar normaal mee om te gaan, voordat zoon ontdekt dat ik " raar" ben
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
Ik weet niet wat ik er precies aan heb overgehouden. Maar ik merk dat ik het overdag nog net kan onderdrukken, maar ben dan extreem moe en futloos. 'Snachts komt alle verdriet aanspoelen en dan ga ik echt heen en weer tussen woede, medelijdem en wanhoop irt mijn ouders. Het is heel zelden geweest dat ik echt verdriet voor mezelf kon voelen, gewoon verdriet zeg maar. Maar goed, slapen lukt dan ook niet dus. Dit is bij mij getriggerd omdat ik veel te lang een ongezonde vriendschap heb toegelaten, eigenlijk dezelfde karaktertrekken als mijn moeder. Herkennen iemand dat? Steeds eindigen met mensen die je dezelfde dingen aandoen als je ouders? Heb echt enorm gelukkig gehad met mijn partner gek genoeg. En voor dit vooral een maand je geleden dacht ik redelijk op de goede weg te zijn, maar blijkbaar ben ik heel ordinair alles gewoon aan het onderdrukken de hele tijd.
To moeder zijn, het lijkt me dat je dan ook echt definitief er mee geconfronteerd wordt dat er nooit meer een jeugd voor je zal zijn. Daarbij kan je ook geen kind meer zijn tijdens je moederschap en aan jouw kind al die banden meegeven. Heel verdrietig, het is je dubbel afgepakt.
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
zaterdag 29 april 2017 23:16
quote:Bloody_Mary schreef op 29 april 2017 @ 22:53:
Hebben jullie soms schrik voor het moment dat jullie moeder ernstig ziek wordt? Ik ben eigenlijk als de dood dat er ooit kanker of een andere ziekte bij haar wordt vastgesteld, omdat ik totaal niet weet hoe ik ga reageren. Haar troosten kan voor mij niet, dat is te dichtbij. Ik heb schrik dat ze op een dag doodziek in het ziekenhuis ligt en toenadering gaat zoeken en dat ik haar op haar sterfbed alsnog ga afwijzen... ik denk hier soms aan nu ze ouder wordt. Dit ligt bij mij bijzonder moeilijk omdat ik weet dat mijn moeder niet door en door slecht is. Ze is labiel en heeft fucked up dingen gedaan, maar ik weet dat ze op haar eigen manier wel van me houdt en dat mijn afstandelijkheid haar kwetst.
Yep, heb precies meegemaakt wat hier staat.
Mijn situatie was niet zo ellendig als wat sommigen hier schrijven. Mijn moeder was ook geen slecht mens maar had waarschijnlijk haar eigen problemen. Wat ze in ieder geval niet deed (of kon) was interesse of affectie tonen. Wel veel gesnauw en kritiek. Toen ik klein was, was ik nooit goed genoeg. En toen ik volwassen werd, werden successen (studie, werk) genegeerd of gebanaliseerd.
Ze werd ziek toen ik dertig was en stierf een paar maanden later. Toen ze in het ziekenhuis lag ging ik haar opzoeken uit plichtsbesef, "draaide mijn diensten" aan haar ziekbed maar voelde niks. Ja, walging voor de nare kanten van de ziekte en een soort van vaag medelijden. De 'afscheidswoorden' op haar sterfbed heb k zo kort en zakelijk mogelijk gehouden en toen zat ze godzijdank al zo onder de medicijnen dat dialoog toch niet meer echt mogelijk was. Geen dramatische verzoeningen en berouw dus, en geen verdriet.
Geen moment heb ik iets van rouw gevoeld, en daar voel ik me tot op vandaag best schuldig over. Ik denk eigenlijk dat ik dat 'rouwproces' voor het verlies van een ouder al vele jaren eerder heb doorgemaakt, toen ik begon te beseffen dat mijn moeder er niet voor me was en dat waarschijnlijk ook nooit zou zijn. Misschien dat dat voor jou ook zo is.
Hebben jullie soms schrik voor het moment dat jullie moeder ernstig ziek wordt? Ik ben eigenlijk als de dood dat er ooit kanker of een andere ziekte bij haar wordt vastgesteld, omdat ik totaal niet weet hoe ik ga reageren. Haar troosten kan voor mij niet, dat is te dichtbij. Ik heb schrik dat ze op een dag doodziek in het ziekenhuis ligt en toenadering gaat zoeken en dat ik haar op haar sterfbed alsnog ga afwijzen... ik denk hier soms aan nu ze ouder wordt. Dit ligt bij mij bijzonder moeilijk omdat ik weet dat mijn moeder niet door en door slecht is. Ze is labiel en heeft fucked up dingen gedaan, maar ik weet dat ze op haar eigen manier wel van me houdt en dat mijn afstandelijkheid haar kwetst.
Yep, heb precies meegemaakt wat hier staat.
Mijn situatie was niet zo ellendig als wat sommigen hier schrijven. Mijn moeder was ook geen slecht mens maar had waarschijnlijk haar eigen problemen. Wat ze in ieder geval niet deed (of kon) was interesse of affectie tonen. Wel veel gesnauw en kritiek. Toen ik klein was, was ik nooit goed genoeg. En toen ik volwassen werd, werden successen (studie, werk) genegeerd of gebanaliseerd.
Ze werd ziek toen ik dertig was en stierf een paar maanden later. Toen ze in het ziekenhuis lag ging ik haar opzoeken uit plichtsbesef, "draaide mijn diensten" aan haar ziekbed maar voelde niks. Ja, walging voor de nare kanten van de ziekte en een soort van vaag medelijden. De 'afscheidswoorden' op haar sterfbed heb k zo kort en zakelijk mogelijk gehouden en toen zat ze godzijdank al zo onder de medicijnen dat dialoog toch niet meer echt mogelijk was. Geen dramatische verzoeningen en berouw dus, en geen verdriet.
Geen moment heb ik iets van rouw gevoeld, en daar voel ik me tot op vandaag best schuldig over. Ik denk eigenlijk dat ik dat 'rouwproces' voor het verlies van een ouder al vele jaren eerder heb doorgemaakt, toen ik begon te beseffen dat mijn moeder er niet voor me was en dat waarschijnlijk ook nooit zou zijn. Misschien dat dat voor jou ook zo is.
zaterdag 29 april 2017 23:23
Vorig jaar is mijn moeder tijdelijk ziek geworden. Ik schrok toen van mijn kilheid. Ik heb haar werkelijk geen 1 keer gevraagd hoe het met haar ging, ook al merkte ik oa op mijn werk dat het erg op mijn maag lag dat ze zich slechte voelde. Zij heeft toen erg gehuild en me verweten dat het nog teveel is dat ik vraag hoe ze zich voelt. Ook toen kon ik het totaal niet opbrengen om te vragen hoe het met haar was. Ik observeerde gewoon en leed er in stilte wel onder, maar liet niks merken.
zaterdag 29 april 2017 23:29
quote:Bloody_Mary schreef op 29 april 2017 @ 23:23:
Vorig jaar is mijn moeder tijdelijk ziek geworden. Ik schrok toen van mijn kilheid. Ik heb haar werkelijk geen 1 keer gevraagd hoe het met haar ging, ook al merkte ik oa op mijn werk dat het erg op mijn maag lag dat ze zich slechte voelde. Zij heeft toen erg gehuild en me verweten dat het nog teveel is dat ik vraag hoe ze zich voelt. Ook toen kon ik het totaal niet opbrengen om te vragen hoe het met haar was. Ik observeerde gewoon en leed er in stilte wel onder, maar liet niks merken.
Herkenbaar
Ik woonde ver van mijn moeder af en dat hielp wel. Een paar keer per week aan de telefoon interesse faken lukte nog wel. Ik vond (vind) het vreselijk van mezelf, maar het leek of er na zoveel jaar afgesnauwd, uitgelachen en genegeerd te zijn gewoon geen gevoel meer over was.
Je bent in ieder geval niet de enige.
Vorig jaar is mijn moeder tijdelijk ziek geworden. Ik schrok toen van mijn kilheid. Ik heb haar werkelijk geen 1 keer gevraagd hoe het met haar ging, ook al merkte ik oa op mijn werk dat het erg op mijn maag lag dat ze zich slechte voelde. Zij heeft toen erg gehuild en me verweten dat het nog teveel is dat ik vraag hoe ze zich voelt. Ook toen kon ik het totaal niet opbrengen om te vragen hoe het met haar was. Ik observeerde gewoon en leed er in stilte wel onder, maar liet niks merken.
Herkenbaar
Ik woonde ver van mijn moeder af en dat hielp wel. Een paar keer per week aan de telefoon interesse faken lukte nog wel. Ik vond (vind) het vreselijk van mezelf, maar het leek of er na zoveel jaar afgesnauwd, uitgelachen en genegeerd te zijn gewoon geen gevoel meer over was.
Je bent in ieder geval niet de enige.
zaterdag 29 april 2017 23:29
Het verbaast me wel, zoveel reacties. Dat lucht ergens op maar doet me ook verdriet. voor iedereen hier.
Ik herken niet zoveel omdat mijn moeder mij beschadigd heeft op een passieve manier. Maar ik heb ontdekt dat ze mij eigenlijk veel meer pijn heeft gedaan dan ik dacht. En nu ik zelf geen jonge blom meer ben, weet ik, dat ze honderdduizend keer andere keuzes had kunnen maken en toch steeds voor zichzelf koos.
Ik voelde me een spook bij mijn moeder, ze zag me niet staan en wilde geen hechte band met me. Ik wel, ik deed ook van alles om haar aandacht en liefde te krijgen, rare dingen ook. Ik was een kind.
Als volwassene ziet ze nu die rare dingen die ik deed om aandacht te krijgen als de persoon die ik ben. Maar ik werd sexueel misbruikt en het was mijn manier om om hulp te schreeuwen. Dat zag ze niet. En later toen dat haar verteld werd, zei ze dat ik wel heel erg gevoelig was.
En nu ben ik op het punt aangekomen dat bloody mary noemt, ze is ernstig ziek. Hoe ironisch, ze kan niet meer praten. Dus uitpraten gaat niet meer gebeuren. Dat doet veel meer met me dan ik had verwacht. Ineens wil ik haar vergeven. Maar dat heeft geen enkele zin. Ergens hoop je dat ze door haar te vergeven snapt, dat vergeven nodig was. Nee hoor. Zelfs niet nu ze dood ligt te gaan. Er komt geen einde aan, alleen als ze sterft zal er iets veranderen en hoop ik aan meer verwerken toe te komen.
Ik lees hier veel hele pijnlijke verhalen, ik herken wel wat in de zin, dat ze mij zo'n pijn heeft gedaan. Lange tijd zag ik niet, dat ze daar gewoon bewust voor gekozen heeft. Dat is het lastige met een passief-agressieve moeder, het duurt even voor je ziet dat het gedrag tot hetzelfde lijdt. Nog steeds denk ik wel eens, dat zag/begreep ze gewoon niet. Wel hoor. Ze maakte alleen de keuze om voor zichzelf te kiezen. Ik voel me verraden, ik was altijd zo loyaal en trouw als kind. Zij was vooral loyaal aan zichzelf...
Ik herken niet zoveel omdat mijn moeder mij beschadigd heeft op een passieve manier. Maar ik heb ontdekt dat ze mij eigenlijk veel meer pijn heeft gedaan dan ik dacht. En nu ik zelf geen jonge blom meer ben, weet ik, dat ze honderdduizend keer andere keuzes had kunnen maken en toch steeds voor zichzelf koos.
Ik voelde me een spook bij mijn moeder, ze zag me niet staan en wilde geen hechte band met me. Ik wel, ik deed ook van alles om haar aandacht en liefde te krijgen, rare dingen ook. Ik was een kind.
Als volwassene ziet ze nu die rare dingen die ik deed om aandacht te krijgen als de persoon die ik ben. Maar ik werd sexueel misbruikt en het was mijn manier om om hulp te schreeuwen. Dat zag ze niet. En later toen dat haar verteld werd, zei ze dat ik wel heel erg gevoelig was.
En nu ben ik op het punt aangekomen dat bloody mary noemt, ze is ernstig ziek. Hoe ironisch, ze kan niet meer praten. Dus uitpraten gaat niet meer gebeuren. Dat doet veel meer met me dan ik had verwacht. Ineens wil ik haar vergeven. Maar dat heeft geen enkele zin. Ergens hoop je dat ze door haar te vergeven snapt, dat vergeven nodig was. Nee hoor. Zelfs niet nu ze dood ligt te gaan. Er komt geen einde aan, alleen als ze sterft zal er iets veranderen en hoop ik aan meer verwerken toe te komen.
Ik lees hier veel hele pijnlijke verhalen, ik herken wel wat in de zin, dat ze mij zo'n pijn heeft gedaan. Lange tijd zag ik niet, dat ze daar gewoon bewust voor gekozen heeft. Dat is het lastige met een passief-agressieve moeder, het duurt even voor je ziet dat het gedrag tot hetzelfde lijdt. Nog steeds denk ik wel eens, dat zag/begreep ze gewoon niet. Wel hoor. Ze maakte alleen de keuze om voor zichzelf te kiezen. Ik voel me verraden, ik was altijd zo loyaal en trouw als kind. Zij was vooral loyaal aan zichzelf...
zaterdag 29 april 2017 23:36
"Ik denk eigenlijk dat ik dat 'rouwproces' voor het verlies van een ouder al vele jaren eerder heb doorgemaakt, toen ik begon te beseffen dat mijn moeder er niet voor me was en dat waarschijnlijk ook nooit zou zijn. Misschien dat dat voor jou ook zo is."
Ik ben niet zo goed in quoten, dan maar even zo. Woordenaar, ik denk eigenlijk dat je hier gelijk in hebt, eigenlijk hoopte ik dat als ze sterft, dat ik tot meer verwerking toe kom maar dat gaat helemaal niet gebeuren he. Want idd, dat hele proces heb ik al doorgelopen, jaren en jaren geleden. Ik besef het pas nu ik lees wat jij schrijft.
Ik ben wat spiriteel aangelegd, ergens denk ik, als ze sterft, kan ze eens zien wat voor moeder ze is geweest voor mij en krijgt ze eindelijk spijt. Maar daar heb ik niks aan. Dan is ze dood.
Ik ben niet zo goed in quoten, dan maar even zo. Woordenaar, ik denk eigenlijk dat je hier gelijk in hebt, eigenlijk hoopte ik dat als ze sterft, dat ik tot meer verwerking toe kom maar dat gaat helemaal niet gebeuren he. Want idd, dat hele proces heb ik al doorgelopen, jaren en jaren geleden. Ik besef het pas nu ik lees wat jij schrijft.
Ik ben wat spiriteel aangelegd, ergens denk ik, als ze sterft, kan ze eens zien wat voor moeder ze is geweest voor mij en krijgt ze eindelijk spijt. Maar daar heb ik niks aan. Dan is ze dood.
zaterdag 29 april 2017 23:39
Oja daar zie ik dus ook tegenop ja!
Of, klinkt heel hard en raar, maar hun begrafenis. Wat ga ik zeggen? Ik ken ze ook eigenlijk niet.
Hoe jij het omschrijft woordenaar, ik verwacht dat dat bij mij ook zo zou voelen en gaan.
Hoe voelt het bij jullie als je ouder je aanraakt? Mijn moeder zoekt het laatste jasr een soort van toenadering ( omdat ze heeft gezien dat het zo hoort ofzo want voelt niet alsof het van binnenuit komt), maar 3 zoenen of een aanraking... ik kan dat gewoon niet hebben. Een vreemde die me aanraakt of zoent vind ik nog minder erg. Raar toch
Of, klinkt heel hard en raar, maar hun begrafenis. Wat ga ik zeggen? Ik ken ze ook eigenlijk niet.
Hoe jij het omschrijft woordenaar, ik verwacht dat dat bij mij ook zo zou voelen en gaan.
Hoe voelt het bij jullie als je ouder je aanraakt? Mijn moeder zoekt het laatste jasr een soort van toenadering ( omdat ze heeft gezien dat het zo hoort ofzo want voelt niet alsof het van binnenuit komt), maar 3 zoenen of een aanraking... ik kan dat gewoon niet hebben. Een vreemde die me aanraakt of zoent vind ik nog minder erg. Raar toch
zaterdag 29 april 2017 23:47
Oh mijn god ik kijk steevast op tegen nieuwjaar want dan moet ze mij per se een kus op de wang geven. Vorig jaar heb ik gezegd "gelukkig nieuwjaar" en haar een cadeau in haar handen gepropt om aanraking te vermijden. Eigenlijk wel erg, dat zelfs dat niet meer kan. Zelfs als ze per ongeluk tegen me aanbotst wanneer we naast elkaar lopen, trek ik me al geïrriteerd weg.
zaterdag 29 april 2017 23:51
Ik ben tegenovergestelde van mijn ouders, erg gevoelig. Ik word heel vaak overspoeld door emoties. Ik voel alles 150% . Ik wist al heel jong, dat ik dat niet aan mijn ouders kon laten zien. Geen verdriet, angst, blijheid. Want ze "pakten" me erop.
Klein voorbeeld, er werd verhaaltje voorgelezen en ik moest huilen. Zo n verdrietig verhaal.
Mujn moeder werd woedend.
Ik wist...nooit tonen hoe ik me echt voel.
(Echter kan ik ook koud en hard zijn..van buiten in sommige situaties..dan zit ik te veel in de emotie en schakel dan soort van uit).
Mijn vader werd ziek en snel terminaal.
Iedereen raadde me aan om nog te zeggen wat ik wilde/afscheid nemen etc.
Maar ik had er geen behoefte aan.
Ik ben wel enigszins bij t proces betrokken geweest maar het was al over tussen ons.
Ik had m nix meer te zeggen. En hij mij ook niet.
Hij heeft in zijn laatste jaren nog wat staaltjes van zijn egoistische, manipulatieve persoonlijkheid laten zien dus geen verdriet toen hij stierf.
Voor buitenstaanders "bizar" te horen..mijn eigen mensen snappen t dondersgoed.
Nu is (na dood pa) band tussen mij en moeder ontstaan. Zij is ziek. En nu vind ik t eng haar te verliezen. Terwijl zij ook reden zijn van die angst.
En de relatie is nog verre van dochter-moeder. Maar meer dan ik ooit heb gekend en deze vorm is voor mij te doen, zonder dat ik teveel gekwetst word.
Klein voorbeeld, er werd verhaaltje voorgelezen en ik moest huilen. Zo n verdrietig verhaal.
Mujn moeder werd woedend.
Ik wist...nooit tonen hoe ik me echt voel.
(Echter kan ik ook koud en hard zijn..van buiten in sommige situaties..dan zit ik te veel in de emotie en schakel dan soort van uit).
Mijn vader werd ziek en snel terminaal.
Iedereen raadde me aan om nog te zeggen wat ik wilde/afscheid nemen etc.
Maar ik had er geen behoefte aan.
Ik ben wel enigszins bij t proces betrokken geweest maar het was al over tussen ons.
Ik had m nix meer te zeggen. En hij mij ook niet.
Hij heeft in zijn laatste jaren nog wat staaltjes van zijn egoistische, manipulatieve persoonlijkheid laten zien dus geen verdriet toen hij stierf.
Voor buitenstaanders "bizar" te horen..mijn eigen mensen snappen t dondersgoed.
Nu is (na dood pa) band tussen mij en moeder ontstaan. Zij is ziek. En nu vind ik t eng haar te verliezen. Terwijl zij ook reden zijn van die angst.
En de relatie is nog verre van dochter-moeder. Maar meer dan ik ooit heb gekend en deze vorm is voor mij te doen, zonder dat ik teveel gekwetst word.
zaterdag 29 april 2017 23:59
@HasseSimonsdochter, nee het knaagt nu nog niet bij mij, waarschijnlijk omdat het nog zo kort geleden is.
En ik voel me ook nog niet echt vrij, maar ik wil me zo graag echt vrij voelen. Dat is waarom ik het ook steeds tegen mezelf zeg, als een soort van mantra.
@Bloody_Mary
Ook al wil ik nu geen contact meer met haar, zij probeert nu dus telkens weer contact te zoeken. Dat maakt het moeilijk want ik ben nog steeds niet tegen haar opgewassen, net als mijn kinderen. (Overigens hebben mijn kinderen niks met haar op, nooit gehad ook.)
Wat het ook lastig maakt is dat m'n moeder maling aan alles en iedereen heeft en over lijken gaat om haar doel te bereiken.
Dus geen idee wat me nog te wachten staat.
Over schrik hebben voor als ze ernstig ziek zou worden, dat herken ik niet. Ik wil daar dan verder ook niet bij betrokken zijn. Het klinkt misschien hard om te zeggen, maar ik denk dat ik me pas werkelijk vrij kan voelen als zij er niet meer zou zijn.
Zelfs heb ik er al over nagedacht dat als zij komt te overlijden dat ik dan mijn erfdeel zal verwerpen. ( Waarschijnlijk ben ik dan al onterft.)
En wat ik jullie wil meegeven, wees niet bang dat je op je moeder gaat lijken wat betreft de omgang met je eigen kinderen, je hebt altijd de keuze om het zelf anders te doen, ook zonder voorbeeld van hoe het eigenlijk zou moeten zijn.
Heb vertouwen in je eigen kunnen en liefde naar je kinderen toe!
En ik voel me ook nog niet echt vrij, maar ik wil me zo graag echt vrij voelen. Dat is waarom ik het ook steeds tegen mezelf zeg, als een soort van mantra.
@Bloody_Mary
Ook al wil ik nu geen contact meer met haar, zij probeert nu dus telkens weer contact te zoeken. Dat maakt het moeilijk want ik ben nog steeds niet tegen haar opgewassen, net als mijn kinderen. (Overigens hebben mijn kinderen niks met haar op, nooit gehad ook.)
Wat het ook lastig maakt is dat m'n moeder maling aan alles en iedereen heeft en over lijken gaat om haar doel te bereiken.
Dus geen idee wat me nog te wachten staat.
Over schrik hebben voor als ze ernstig ziek zou worden, dat herken ik niet. Ik wil daar dan verder ook niet bij betrokken zijn. Het klinkt misschien hard om te zeggen, maar ik denk dat ik me pas werkelijk vrij kan voelen als zij er niet meer zou zijn.
Zelfs heb ik er al over nagedacht dat als zij komt te overlijden dat ik dan mijn erfdeel zal verwerpen. ( Waarschijnlijk ben ik dan al onterft.)
En wat ik jullie wil meegeven, wees niet bang dat je op je moeder gaat lijken wat betreft de omgang met je eigen kinderen, je hebt altijd de keuze om het zelf anders te doen, ook zonder voorbeeld van hoe het eigenlijk zou moeten zijn.
Heb vertouwen in je eigen kunnen en liefde naar je kinderen toe!
zondag 30 april 2017 00:01
quote:HasseSimonsdochter schreef op 29 april 2017 @ 22:51:
Dank je versnellingsbak, ik weet me soms met de emoties geen raad. Ik ben zo'n jankerd geworden sinds ik moeder ben. Ik wil absoluut niet dat m'n zoon ziet dat ik huil, maar dat lukt niet altijd (te vaak niet). Mijn moeder manipuleerde ons vroeger vaak met hysterische huilbuien, en ik wil absoluut niet die kant op gaan. Alleen al het gegeven dat ik zoveel liefde voel, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Nu nog leren daar normaal mee om te gaan, voordat zoon ontdekt dat ik " raar" ben
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
Met willen dat je zoon je niet ziet huilen doe je jezelf te kort. Als het manipulatief huilen is en dus gericht op iets gedaan krijgen van je kind is het fout, maar zo klinkt het niet. Mijn kinderen zijn pubers en weten dat ik snel en makkelijk huil. Geen enkel probleem voor hun. Er worden zelfs grapjes over gemaakt. Nu ze ouder zijn vertel ik ze ook wat meer over mijn jeugd, niet te heftig, maar wel zo dat ze mij ook beter snappen in bepaalde situaties.
Je klinkt als een liefdevolle moeder, dat is wat telt.
Dank je versnellingsbak, ik weet me soms met de emoties geen raad. Ik ben zo'n jankerd geworden sinds ik moeder ben. Ik wil absoluut niet dat m'n zoon ziet dat ik huil, maar dat lukt niet altijd (te vaak niet). Mijn moeder manipuleerde ons vroeger vaak met hysterische huilbuien, en ik wil absoluut niet die kant op gaan. Alleen al het gegeven dat ik zoveel liefde voel, had ik nooit voor mogelijk gehouden. Nu nog leren daar normaal mee om te gaan, voordat zoon ontdekt dat ik " raar" ben
Heeft 1 van jullie ook die ervaring, dat emoties je echt kunnen overspoelen? Vroeger voelde ik nooit zoveel, werd vaak als kil en afstandelijk gezien. Ze zeggen dat hechtingsproblemen fullblown worden als je zelf een kind krijgt.
Met willen dat je zoon je niet ziet huilen doe je jezelf te kort. Als het manipulatief huilen is en dus gericht op iets gedaan krijgen van je kind is het fout, maar zo klinkt het niet. Mijn kinderen zijn pubers en weten dat ik snel en makkelijk huil. Geen enkel probleem voor hun. Er worden zelfs grapjes over gemaakt. Nu ze ouder zijn vertel ik ze ook wat meer over mijn jeugd, niet te heftig, maar wel zo dat ze mij ook beter snappen in bepaalde situaties.
Je klinkt als een liefdevolle moeder, dat is wat telt.
zondag 30 april 2017 00:22
Nare verhalen hier bah. Een voor iedereen.
Heb even getwijfeld of mijn verhaal wel "erg" genoeg is om hier te mogen posten. Niet dat het langs een maatlat moet maar meer voor mezelf.
Liefdeloos kan ik mijn jeugd niet echt direct noemen meer indirect. Ik lees hier verhalen over onverschillige en apatische ouders en daar zit wel een kern in.
Met name naar mijn vader die behoorlijke nare trekken heeft die het best kunnen worden omschreven als narcistisch, egocentrisch en manipulatief. Affectief, materieel etc.. ben ik nooit verwaarloosd en gelukkig is ook alle andere ellende mij bespaard gebleven.
Er was echter altijd onderhuidse spanning, achteraf gezien was dat bij bewustwording al van kinds af aan. Want als het niet ging zoals hij het wilde werd hij naar: met zwijgen, met blikken, met toontjes en met mij het gevoel geven dat ik het grootste kut-kind was wat er bestond. Als kind zijnde keek ik naar hem op maar toen ik puber werd was het gedaan met de adoratie en dat trok hij nit.
Dit herkennen en erkennen is voor mij een proces van jaren geweest en toen ben ik het echt eens goed gaan bestuderen, meer vanuit de gedachtegang dat ik het echt zeker wilde weten, met zomin mogelijk valse herinneringen en vanuit mijn groei, letterlijk in leeftijd maar ook in ontwikkeling.
Eigenlijk liep ik altijd op eieren, man, het is zelfs te zien op oude filmpjes, hoe ik verander van mimiek en blijk als mijn vader binnenkwam. Suspense...zo noem ik het, net als in beklemmende thrillers, het is er wel maar ook weer niet. Voorbeelden te over maar nu even niet...behalve dan dat hij buitenshuis altijd de getapte joviale man uithing, charmeren aan de oppervlakte waardoor ook veel mensen met hem wegliepen. Ik heb mij vaak voor hem geschaamd, als kind zijnde al, al begreep ik toen niet waarom.
Hij voelt zich slachtoffer van het leven, iedereen is tegen hem en ik heb tot voor kort altijd het gevoel gehad dat ik hem moest beschermen. Andersom echter nooit, ja zijn one-liners over hoe het leven in elkaar zat en dat ik beter mijn best moest doen en verder kon ik emotioneel sociaal en geestelijk de tyfus krijgen.
Zijn "zijn en manier van doen" hebben tot op de dag van vandaag een grote impact op de manier waarop ik mannen zie en hoe mijn relaties tot aan mijn huidige grote liefde zijn verlopen, bang om verlaten te worden, pleasen tot in het extreme etc.
Het is pas sinds een paar jaar, dat hij mij niet meer kan raken met zijn harde woorden, zijn toontje, zijn negativiteit en zijn bijtende zuur...maar het blijft altijd een aandachtspunt.
Hij is nu oud en best pathetisch maar het gedrag steekt nog best vaak de kop op, zo ook het verlammende gevoel wat hij mij toch kan geven als ik even niet lekker in mijn vel zit...dan is het net of hij dat ruikt en ga ik toch weer vertwijfeld naar huis...ben ik echt zo'n slechte dochter dan?
Mijn huidige vriend zei ooit, toen wij dat proces aan het ontleden waren (ook hij heeft issues vanuit zijn jeugd) dat het wellicht helpt om zaken in de tijdsgeest te plaatsen, niet om te vergoelijken maar te verklaren. Het was vroeger anders, de impact van de oorlog etc. en dat is ook gewoon zo.. maargoed ondanks dat ik dat belangrijke aspect er echt wel bij betrokken heb blijft het voor mij een gemis dat ik eigenlijk geen vader heb gehad, als hoe ik die ooit had moeten hebben. Mijn moeder is bijna 10 jaar dood nu maar eigenlijk voelde ik mij na haar dood al wees.
Pff...het verhaal is langer geworden dan ik dacht, wel fijn dat ik het hier even kwijt kon. Ik blijf lezen en misschien nog posten.
Heb even getwijfeld of mijn verhaal wel "erg" genoeg is om hier te mogen posten. Niet dat het langs een maatlat moet maar meer voor mezelf.
Liefdeloos kan ik mijn jeugd niet echt direct noemen meer indirect. Ik lees hier verhalen over onverschillige en apatische ouders en daar zit wel een kern in.
Met name naar mijn vader die behoorlijke nare trekken heeft die het best kunnen worden omschreven als narcistisch, egocentrisch en manipulatief. Affectief, materieel etc.. ben ik nooit verwaarloosd en gelukkig is ook alle andere ellende mij bespaard gebleven.
Er was echter altijd onderhuidse spanning, achteraf gezien was dat bij bewustwording al van kinds af aan. Want als het niet ging zoals hij het wilde werd hij naar: met zwijgen, met blikken, met toontjes en met mij het gevoel geven dat ik het grootste kut-kind was wat er bestond. Als kind zijnde keek ik naar hem op maar toen ik puber werd was het gedaan met de adoratie en dat trok hij nit.
Dit herkennen en erkennen is voor mij een proces van jaren geweest en toen ben ik het echt eens goed gaan bestuderen, meer vanuit de gedachtegang dat ik het echt zeker wilde weten, met zomin mogelijk valse herinneringen en vanuit mijn groei, letterlijk in leeftijd maar ook in ontwikkeling.
Eigenlijk liep ik altijd op eieren, man, het is zelfs te zien op oude filmpjes, hoe ik verander van mimiek en blijk als mijn vader binnenkwam. Suspense...zo noem ik het, net als in beklemmende thrillers, het is er wel maar ook weer niet. Voorbeelden te over maar nu even niet...behalve dan dat hij buitenshuis altijd de getapte joviale man uithing, charmeren aan de oppervlakte waardoor ook veel mensen met hem wegliepen. Ik heb mij vaak voor hem geschaamd, als kind zijnde al, al begreep ik toen niet waarom.
Hij voelt zich slachtoffer van het leven, iedereen is tegen hem en ik heb tot voor kort altijd het gevoel gehad dat ik hem moest beschermen. Andersom echter nooit, ja zijn one-liners over hoe het leven in elkaar zat en dat ik beter mijn best moest doen en verder kon ik emotioneel sociaal en geestelijk de tyfus krijgen.
Zijn "zijn en manier van doen" hebben tot op de dag van vandaag een grote impact op de manier waarop ik mannen zie en hoe mijn relaties tot aan mijn huidige grote liefde zijn verlopen, bang om verlaten te worden, pleasen tot in het extreme etc.
Het is pas sinds een paar jaar, dat hij mij niet meer kan raken met zijn harde woorden, zijn toontje, zijn negativiteit en zijn bijtende zuur...maar het blijft altijd een aandachtspunt.
Hij is nu oud en best pathetisch maar het gedrag steekt nog best vaak de kop op, zo ook het verlammende gevoel wat hij mij toch kan geven als ik even niet lekker in mijn vel zit...dan is het net of hij dat ruikt en ga ik toch weer vertwijfeld naar huis...ben ik echt zo'n slechte dochter dan?
Mijn huidige vriend zei ooit, toen wij dat proces aan het ontleden waren (ook hij heeft issues vanuit zijn jeugd) dat het wellicht helpt om zaken in de tijdsgeest te plaatsen, niet om te vergoelijken maar te verklaren. Het was vroeger anders, de impact van de oorlog etc. en dat is ook gewoon zo.. maargoed ondanks dat ik dat belangrijke aspect er echt wel bij betrokken heb blijft het voor mij een gemis dat ik eigenlijk geen vader heb gehad, als hoe ik die ooit had moeten hebben. Mijn moeder is bijna 10 jaar dood nu maar eigenlijk voelde ik mij na haar dood al wees.
Pff...het verhaal is langer geworden dan ik dacht, wel fijn dat ik het hier even kwijt kon. Ik blijf lezen en misschien nog posten.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
