Voor het eerst in mijn leven geslagen

quote:maylo schreef op 14 oktober 2014 @ 06:53:

...En zeg van nog 1x losse handjes of benen hup ik ben weg.



De mensen die respect krijgen in het leven en die het simpelweg niet gebeurt dat ze het slachtoffer van een ander worden, zijn de mensen die hun grenzen in het hier en in het nu bewaken.



"Moet je voor de grap eens opletten hoe het mensen vergaat die geen directe consequenties stellen, maar "De volgende keer doe ik dit of dat" dreigen. Die doen uiteindelijk nooit dit of dat. Want dan is er ook wel weer een excuus te bedenken.



En de roofdieren uit het donkere bos voelen feilloos aan wie dat zijn. Ze ruiken het.

Bij de tweede keer losse handjes was net zijn oma overleden, dus hij had het weer moeilijk. En bij de derde keer dat hij me sloeg was het eten dat ik had klaargemaakt inderdaad ook niet te vreten...

quote:masquenada schreef op 14 oktober 2014 @ 06:52:

...Mooie post. Gewoon laten staan. Alleen je signature valt er een beetje mee uit de toon moet ik eerlijk zeggen.

Idd een mooie post. Het vertelt hoe het soms in het leven kan gaan, hoe je fouten kunt maken en die kan herstellen. Zonder gelijk een boeman (of vrouw) te zijn.



En zo bedoel ik mijn posts ook: een beetje relativering. Nee, het is niet goed, en het is ook niet normaal, en ja, er is (emotionele) schade en dat duurt lang voordat dat weer hersteld is. Het is een klotesituatie, maar we blijven allemaal

mensen, die fouten maken, die soms over grenzen gaan. Moet je dan alles direct weggooien? Ik vind van niet, als je ziet dat hij enorm berouw heeft en zich schaamt voor wat hij gedaan heeft.



Daarom zou ik hem nu vergeven, na uiteraard een stevig gesprek en afspraken, en ervan uitgaan dat het nooit meer gebeurt.



Indien wel, dan zou het voor mij klaar zijn. Maar in mijn beleving kan iedereen en misstap maken. Ja ook zo'n misselijke.

Zo'n klap komt niet zomaar uit het niets. Daar gaat een geschiedenis aan vooraf. Blijkbaar is het al normaal om een agressieve woordenwisseling te hebben en ook is het al normaal om een schop tegen het been te geven. En zodra deze zwangere vrouw aangeeft dat wat hij doet belachelijk is, vind hij dat gerechtvaardigd om haar ook nog eens te slaan.



Kun je mij 14785738x een hysterica noemen, ik geloof er niets van dat hij spijt heeft en het nooit meer zal doen.



Laat hem lekker zijn collega's afrossen, of voorbijgangers die je net even verkeerd aankijken, of de man in de tram die net op jou plekje gaat zitten als het blijkbaar normaal is om mensen klappen te geven als je aan het afkicken bent!

quote:zowasiktochniet schreef op 13 oktober 2014 @ 19:30:

[...]



Zal ik maar vast dekking zoeken voor alle inkomende reacties dat ik niet anders wil als ik me zo gedraag en dat ik het dan maar zelf moet weten? Het spijt me dat ik niet moediger en kordater ben.







Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die in jouw geval zo moedig en kordaat zijn als jij denkt dat je moet zijn hoor... Het is de vader van je kind, je bent zwanger en in de war. Natuurlijk wil je je eigen aandeel onderzoeken, want misschien zat jij ook wel fout?

Kan natuurlijk. Maar... Ook als jij ergens fout zat, is het slaan niet te verantwoorden! Ik zit wel eens fout in een ruzie, maar krijg nooit een klap. Ik ben wel eens woest op mijn vriend, maar ik sla hem nooit, hoe fout hij ook zit. Slaan is fout. Slaan gaat te ver. De eerste keer slaan is het moeilijkst. Daarna is het makkelijker, je vergaf het de eerste keer toch ook?



Toch weet ik niet wat ik zou doen. Een eerste keer zou ik misschien ook nog blijven, duidelijk makend dat het nooit meer weer mag gebeuren. Ik geloof in kansen, dat ook hij een keer de fout in kan gaan. De tweede keer zou ik hopelijk weg gaan, want dat zou betekenen dat hij mijn woorden niet serieus neemt of niet anders kan. In beide gevallen einde van de relatie voor mij.



In jouw verhaal lees ik dat het samengaan geen bewuste keuze was. Het leek handiger, maar is niet noodzakelijk. misschien is het toch beter om niet samen te gaan wonen, zeker nu hij aan het afkicken is van drank & sigaretten. Goed dat hij dat wil, niet goed dat hij zich op jou afreageert. Denk aan jezelf, jouw rust en dus ook die van je kindje.

ik ben erg benieuwd hoe je vriend heeft gereageerd verder TO.

quote:Doreia schreef op 14 oktober 2014 @ 10:03:

Zo'n klap komt niet zomaar uit het niets. Daar gaat een geschiedenis aan vooraf. Blijkbaar is het al normaal om een agressieve woordenwisseling te hebben en ook is het al normaal om een schop tegen het been te geven. En zodra deze zwangere vrouw aangeeft dat wat hij doet belachelijk is, vind hij dat gerechtvaardigd om haar ook nog eens te slaan.



Kun je mij 14785738x een hysterica noemen, ik geloof er niets van dat hij spijt heeft en het nooit meer zal doen.





Laat hem lekker zijn collega's afrossen, of voorbijgangers die je net even verkeerd aankijken, of de man in de tram die net op jou plekje gaat zitten als het blijkbaar normaal is om mensen klappen te geven als je aan het afkicken bent!Waarom moet hij zomaar andere mensen gaan afrossen, wat nou als jij nou eens die persoon bent?

quote:jaja8080 schreef op 14 oktober 2014 @ 10:37:

[...]





Waarom moet hij zomaar andere mensen gaan afrossen, wat nou als jij nou eens die persoon bent?Precies mijn punt! Hier op het forum schijnt een klap normaal te zijn wanneer je afkickt. Dus laat hem dan in plaats van zijn vriendin een ander uitzoeken als het allemaal maar kan en mag op het forum.

quote:jaja8080 schreef op 14 oktober 2014 @ 10:37:

[...]





Waarom moet hij zomaar andere mensen gaan afrossen, wat nou als jij nou eens die persoon bent?Omdat die mensen niet verblind zijn door een roze bril die mistig is van het huilen, en dus wél adequaat en doeltreffend zullen reageren op datzelfde wangedrag. Waar TO dan vervolgens weer een voorbeeld aan kan nemen, weetjewel. Soms moet je dingen niet zo letterlijk nemen.

Ik kan maar een ding bedenken: zorgen dat jullie z.s.m. weer apart wonen. Dus te beginnen met uitzoeken hoe je dit gaat regelen.

Of de relatie stand blijft houden zie je dan wel met de tijd.

Eerst (relatieve) rust en veiligheid.

Mits de juiste intenties aanwezig, beiderzijds, is er misschien hoop. Feit is dat je het niet weet.



Voor mijzelf weet ik dat dit het einde van de relatie betekent. Dit omdat ik niet meer voor minder ga dan geborgenheid in een relatie; een veilige basis. Het is nooit zeker of het bij die eenmalige actie blijft, ongeacht welgemeende spijtbetuigingen al dan niet.

Je kunt het begrijpen, vergeven en hoop houden. Maar vergeten.. Nee. Het onbehagen zal blijven. Voor mij dus geen tweede kansen meer in geval van slaan.



Het werd al eerder geopperd, maar ik heb wellicht het antwoord gemist: Waarom kan hij niet tijdelijk bij vrienden/familie/elders verblijven, tot jullie een eigen woonruimte hebben?



Uiteraard kan niemand beslissen voor jou.

Maar eveneens kan niemand bepalen in welke omgeving de kleine straks opgroeit. Behalve jij.

Lieve zowasiktochniet,

Wat is dit allemaal ontzettend heftig! Ik heb zelf (gelukkig!) geen ervaring met een agressieve man, maar wel wat zoveel spanningen in een kraamtijd kunnen doen.

Ik werk nl als kraamverzorgende, en helaas ervaring met situaties zoals waar jij in zit. En als het nu al niet werkt weet je zeker dat het straks zeker niet werkt. Je hormonen gaan op volle toeren draaien, slaaptekort, onzekerheid, huilend kindje, ik vrees echt voor hoe je vriend dan zal reageren.

Mijn advies? Eerst je kindje krijgen en daaraan wennen, en als je je weer een beetje jezelf voelt kijken hoe je verder wilt. Zoals ik het lees verdien je echt veel beter, en ben ik ook bang dat het niet iets eenmaligs zal zijn bij hem. Bovenal; denk aan je kindje, is het veilig om bij papa te wonen? Of durf je de kleine straks niet alleen te laten bij hem? Is je antwoord; nee, dat durf ik niet. Gaan!

Hoewel je in het noorden van het land woont heb ik nog wel een tip voor je, het babyhuis in Dordrecht. Zij hebben ook moeder-kind units waar je liefdevol wordt opgevangen en zij je ook helpen met de problemen die je hebt. Voor de duidelijkheid, je wordt NIET automatisch aangemeld bij de kinderbescherming! Helaas bestaat daarover bij veel mensen een misverstand.

Bij deze de link: http://www.het-babyhuis.nl/

Ik hoop dat je de goed keuze maakt, en sta in je kracht! Je bent sterk, en jij bent degene die die keus moet maken, ook voor je kindje.

Hij kan beter zelf in een vakantiehuisje gaat zitten indien hij zichzelf niet in de hand heeft tijdens zijn afkickperiode. Hij kan toch weglopen ipv agressie vertonen tegen iemand die zwanger is.

quote:WellieB schreef op 14 oktober 2014 @ 09:58:



En zo bedoel ik mijn posts ook: een beetje relativering. Nee, het is niet goed, en het is ook niet normaal, en ja, er is (emotionele) schade en dat duurt lang voordat dat weer hersteld is. Het is een klotesituatie, maar we blijven allemaal

mensen, die fouten maken, die soms over grenzen gaan. Moet je dan alles direct weggooien? Ik vind van niet, als je ziet dat hij enorm berouw heeft en zich schaamt voor wat hij gedaan heeft.

.



Waaruit blijkt dat deze man zich schaamt en oprecht berouw toont? Is een serieuze vraag hoor.. Ik heb het niet gezien.



Eenmaal vergeven is het een heel stuk moeilijker om de 2/3/4/5/100e keer wel op je strepen te gaan staan! Dat is ook iets om over na te denken...

Ik kan je alleen maar sterkte wensen en hopen dat je voor jezelf en je ongeboren kind de juiste beslissing neemt.

Ik heb niets van het topic verder gelezen behalve de openingspost, maar ik mag aannemen dat hij volledig snapt dat dit angst bij jou veroorzaakte en jij nog last hebt van die angst en je nu (nog) niet weet of hij dit niet opnieuw kan gaan doen.



En hij uit vrije wil aan jou vraagt wat jij nu wil en hij desnoods voorlopig zelf uit het huis gaat omdat hij degene is die heeft geslagen en je nu in een kwetsbare positie zit met huis en zwangerschap en hij er nu alles aan doet om te kijken waar het vandaan kwam en hoe hij kan voorkomen dat het opnieuw gebeurt?

Er zijn hier een aantal vrouwen waaronder WillyB en Thaorchid waar ik er van schrik. Jullie idee over hoe de interactie tussen stellen hoort te zijn, geeft mij het angstige gevoel dat jullie gevoel van eigenwaarde of heel laag is of dat jullie zelf ook met geweld iets beantwoorden.



Fysiek geweld is niet alleen iemand knock out slaan maar ook een tik. Het betekent dat iemand geen controle heeft over zijn agressie, dat is iets wat gevaarlijk is ongeacht de omstandigheden.



Jullie denken dat het normaal is om te blijven bij iemand die geslagen heeft en ik hoor hier zelfs mensen zeggen dat het daarna nooit meer is gebeurd of nog vreemder dat iemand trots is dat ie al naar een paar klappen de relatie toch beëindigde.



Ik las dat TO een opmerking beaamde dat het inderdaad maar een tik was. Ik vind het al erg dat jullie vinden dat het gedrag onder bepaalde omstandigheden is toegestaan maar wat veel erger is dat jullie door deze norm te ventileren een vrouw en kind in gevaar brengen.

Was er niet zelf bij, dus raad is lastig, maar je hebt volgens mij maar twee opties:

- met zn twee naar de therapeut, die hem evt kan helpen met afkicken en jou met het maken van keuzes

- apart wonen, en dat kan ook betekenen dat hij even weg gaat! Jij bent tenslotte al bijna hoogzwanger!



Neem de tip van dat babyhuis serieus!

Je moet een klap altijd heel erg serieus nemen. Het duidt op een gebrek aan zelfbeheersing die vanuit overlopende emotie wordt uitgevoerd. Waarbij de ontwikkeling tot de klap en de manieren waarop iemand met emoties omgaat altijd onder de loep genomen moet worden.



Het moet gaan over de toekomst, waar dit vandaan komt en hoe je dit voorkomt.



Daar moet je altijd heel erg serieus mee omgaan.

@zowasiktochniet, op welke manieren komt hij jou nu tegemoet m.b.t. je angsten en situatie?

Ik zou zelf al anders tegen die partner aan kijken. En ik weet niet of zoiets nog goed zou komen. Ik zou mijn respect kwijt zijn voor hem. Het zou de liefde die ik voor hem voel aantasten. Niet meer naar hem kunnen kijken in liefde en vertrouwen, niet trots meer zijn dat hij de vader is, niet samen ernaar toe kunnen leven.



Er komt een element van schuld en schaamte in die relatie vanaf dat moment. En dat biedt een opening voor elkaars/zijn schaduwkant(en). Die komt bij tegenslag naar boven, die hebben we allemaal, al ziet die schaduwkant er niet bij iedereen hetzelfde uit. Je staat dan anders tegenover elkaar. En of dat nu angst is voor een volgende keer of erop vertrouwt dat het echt eenmalig is, doet er niet veel toe: vanaf dat moment is er iets veranderd in de relatie. Hij heeft fysieke overmacht gebruikt, tegen jou. Die sterke man heeft die kracht tegen jou gebruikt, je fysiek laten merken dat ie in staat is jou "op je plek" te zetten, monddood te maken, dat je moet oppassen voor hem.



Dat betekent dat je vanaf dan alert(er) bent, er binnen jouzelf een alarmsysteem in werking wordt gezet (amygdala: je vecht-vlucht-bevries-respons bij dreiging van gevaar) wat er niet hoort te zijn in een relatie waarin je elkaar blind kan vertrouwen.



Hoe je het ook wendt of keert, dat alarmsysteem is nu in jouw brein gekoppeld aan hem, ook als je dit zou vergeven en vergeten na spijt enz. En dat verandert eea aan de onbevangenheid die je eerder had bij hem, die verdwijnt, je zal op je hoede zijn en dat is iets instinctiefs wat je niet bewust met je verstand of gevoel kan veranderen omdat het een onbewuste reactie is, een mechanisme waar je zelf geen invloed op hebt.



Het plant als het ware een zaadje in jou, wat er eerder niet was. Hoe lang moet hij zich "bewijzen" om dat alarmsysteem gerust te stellen, dat het een foutje was en niet meer zal gebeuren? Een maand, 2 maanden zonder agressie? Een jaar? Hoe lang blijf je onbewust op je hoede, hoe lang duurt het voor het volle vertrouwen terugkeert en je echt relaxt bent in zijn buurt, als er ruzie is, slapeloze nachten?



Dit kan je niet besluiten (met je ratio en emoties), die onbevangenheid en vertrouwen hebben met je instincten te maken. Angst, dreiging van gevaar, hoe weinig ook, zet iets in werking binnenin. Angst hoort eigenlijk niet bij de andere emoties, het kan alle emoties stilleggen, het is een apart (en oud) instinct (je zgn "reptielenbrein" wat sneller reageert dan in 2e instantie als je meer tijd hebt om na te denken en te voelen).



Tegenover angst staat liefde & vertrouwen (zelfvertrouwen, vertrouwen in je geliefde, in de wereld, in de toekomst, eigenliefde, liefde voor je geliefde, voor je kindje).



De liefdevolle weg kiezen is niet vergeven en vergeten uit liefde. Het is of je erop kan bouwen en vertrouwen of HIJ die liefdevolle weg (nog) kan kiezen, na dit gebeuren, niet jij. Niet dat jij jezelf moet geruststellen (incl dat alarmsysteem, dat het voor niks is afgegaan, niet meer nodig is, niet meer zal voorkomen).



In hoeverre kan HIJ jou nog bewijzen/ dat alarmsysteem en de angst in jou wegnemen en geruststellen? Want "sussen" (beetje spijt en over tot de orde van de dag) is niet genoeg om dat gealarmeerde systeem zich weer terug te laten trekken.

Dat kan hij niet van jou verlangen ook, omdat je of je iemand vertrouwt of niet na beschadiging daarvan, niet zelf in de hand hebt.



Vertrouwen is iets wat je niet besluit of wat er vanzelf is, dat moet groeien met ervaringen. Met positieve ervaringen danwel, he. Elke negatieve doet afbreuk en bevestigt de amygdala dat ie niet voor niks geaktiveerd is. Al staan er 10000 positieve ervaringen met die persoon tegenover 1 negatieve: het is die ene negatieve die dat gewekte alarmsysteem bevestigt dat het niet voor niks op scherp staat (een : "zie je wel, ik ben niet voor niks alert").



In hoeverre je nu alert en waakzaam bent, TO, zegt eea. Ga je je op welke manier dan ook inhouden, hem proberen te begrijpen, vergoelijken, rechtvaardigen ("ik was ook geen heilige in die discussie, eigen aandeel zoeken"), aanpassen, op je tenen lopen? Durf je opnieuw voor jezelf op te komen in een komende ruzie? Iets te zeggen wat jou niet zint in de komende tijd?



Je eigen aandeel bekijken is altijd goed, maar de ervaring leert dat het juist de mensen zijn die altijd al geneigd zijn om de "schuld" bij zichzelf te zoeken (dus alleen maar naar eigen aandeel kijken) precies die mensen zijn die verbale of fysieke agressie laten voortduren. Die geloven dat je zoiets kan uitlokken. Die situaties gaan vermijden die tricky kunnen worden.



Het is juist wel goed in dit soort situaties om heel erg naar ZIJN aandeel te kijken.



Ben overigens wel benieuwd hoe de avond gisteren verlopen is. Hoe de sfeer is, hoe hij zich nu opstelt tegenover jou.. hoe jij reageert op hem? Dit is toch wel een cruciaal moment in jullie relatie..

quote:mamavk schreef op 14 oktober 2014 @ 11:00:

[...]





Waaruit blijkt dat deze man zich schaamt en oprecht berouw toont? Is een serieuze vraag hoor.. Ik heb het niet gezien.







Ja, dit mis ik dus ook in het verhaal. Vind je vriend het wel erg wat er is gebeurd?



Om het weer op mijzelf te "spiegelen", ik vond het vreselijk, schaamde mij te pletter en heb gelijk de eerste stap gezet door te zeggen: dit verdien jij niet, dit wil ik niet, we stoppen ermee of zoeken hulp.

Ik mis ook de inbreng van de vriend van TO in dit verhaal.

Er wordt maar gezemeld over de rol van TO in het geheel en wat zij had moeten doen of laten, dat zij mede debet zou zijn aan het schoppen en slaan, maar degene die het geweld gebruikt en daar oprecht van geschrokken is, zou, als hij een beetje hersenen heeft, als de sodemieter gaan zorgen dat hij hulp kreeg zodat hij voortaan zijn poten thuis zou houden.



Maar goed, TO reageert niet (meer) dus dat zal wel in het ongewisse blijven.

Onmiddelijk wegwezen bij die man. Ga naar je moeder, je zus, je oma of e beste vriendin. Zoek eerst hulp en neem daarna vanuit de verte eventueel contact met hem op.

Schoppen en slaan is ten allen tijde en onder alle omstandigheden onaanvaardbaar.

Al bidt en smeekt hij en vergiet bittere tranen van spijt, het zou bij mij nooit meer helemaal goedkomen.

TO heeft geschreven dat vriend 's ochtends teneergeslagen en bedeesd (weet het exacte woord niet meer) zijn excuus aanbood. Verder hebben we er idd niks over gelezen helaas.



Ik vind het overigens bijzonder hoe sommigen op basis van mijn posts de conclusie trekken daf ik slaan in een relatie wel ok vind. Dat is absoluut niet zo. Ik vind wel dat iedereen een 2e kans verdient en dat fouten maken mag. Ik schrijf mensen doorgaans niet direct af. En dat heeft werkelijk niks te maken met een laag zelfbeeld of dat ik zelf gewelddadig zou zijn.



Maar ja, overdrijven is een vak apart, dat lees je op het hele forum wel.