Seks
alle pijlers
intimiteit en kanker
zondag 14 juni 2015 22:46
Goedenavond,
Ik ben een man van 28 en ik heb een relatie van 7 jaar met mijn vrouw. Ik ben drie jaar geleden gediagnosticeerd met een bottumor in mijn heup, waarvoor ik chemotherapie heb gekregen. Daarnaast ben ik geopereerd. Het was een zware en moeilijke tijd. De operatie was erg invaliderend en mijn been kon niet gered worden, wat moeilijk was om te verwerken.
Sindsdien is ons intieme leven eigenlijk quasi onbestaande. Initieel had ik ook erg weinig behoefte door de pijn, misselijkheid en vermoeidheid. Echter begon bij mij na een tijd de behoefte te knagen naar lichamelijke intimiteit. Helaas was het voor mijn vrouw te vroeg en heeft ze me vaak afgewezen. Ze heeft moeite om met mijn littekens geconfronteerd te worden en heeft ze nog niet aangeraakt. Ook heeft ze aan dat mijn lichaamsgeur niet meer aangenaam is door de behandeling met chemotherapie. Ik probeer dit stukje intimiteit terug te vinden door haar af en toe te verwennen met een massage. Daar gaat ze soms op in en lijkt er dan wel van de genieten, maar daar blijft het wel bij. Ze zegt dat ze geen zin kan maken en dat ik haar hierin moet respecteren. Bij nood moet ik maar rukken, maar daar gaat het bij mij eigenlijk niet om.
Hierdoor voel ik mij eigenlijk aangedaan in mijn mannelijkheid en ik voel me erg onaantrekkelijk. Ik zou zo graag terug dichter tot mijn vrouw komen, maar nu heb ik het gevoel dat ze me vaak afwijst. Ze heeft ook niet graag dat ik dit bespreek met anderen of zelfs artsen. Toch voel ik mij vaak eenzaam en zou ik graag mijn verhaal opschrijven. Zijn hier mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt (seks na ziekte)? Hoe gingen jullie hier mee om?
Ik ben een man van 28 en ik heb een relatie van 7 jaar met mijn vrouw. Ik ben drie jaar geleden gediagnosticeerd met een bottumor in mijn heup, waarvoor ik chemotherapie heb gekregen. Daarnaast ben ik geopereerd. Het was een zware en moeilijke tijd. De operatie was erg invaliderend en mijn been kon niet gered worden, wat moeilijk was om te verwerken.
Sindsdien is ons intieme leven eigenlijk quasi onbestaande. Initieel had ik ook erg weinig behoefte door de pijn, misselijkheid en vermoeidheid. Echter begon bij mij na een tijd de behoefte te knagen naar lichamelijke intimiteit. Helaas was het voor mijn vrouw te vroeg en heeft ze me vaak afgewezen. Ze heeft moeite om met mijn littekens geconfronteerd te worden en heeft ze nog niet aangeraakt. Ook heeft ze aan dat mijn lichaamsgeur niet meer aangenaam is door de behandeling met chemotherapie. Ik probeer dit stukje intimiteit terug te vinden door haar af en toe te verwennen met een massage. Daar gaat ze soms op in en lijkt er dan wel van de genieten, maar daar blijft het wel bij. Ze zegt dat ze geen zin kan maken en dat ik haar hierin moet respecteren. Bij nood moet ik maar rukken, maar daar gaat het bij mij eigenlijk niet om.
Hierdoor voel ik mij eigenlijk aangedaan in mijn mannelijkheid en ik voel me erg onaantrekkelijk. Ik zou zo graag terug dichter tot mijn vrouw komen, maar nu heb ik het gevoel dat ze me vaak afwijst. Ze heeft ook niet graag dat ik dit bespreek met anderen of zelfs artsen. Toch voel ik mij vaak eenzaam en zou ik graag mijn verhaal opschrijven. Zijn hier mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt (seks na ziekte)? Hoe gingen jullie hier mee om?
maandag 15 juni 2015 01:12
Ik heb laatst iets gelezen over de geur die chemo met zich meebrengt, het wordt verschillend beschreven maar degene die ik "sprak" had het over een vage tomatenketchupachtige geur die misselijkmakend was.
Onderschat het reukzintuig niet als het om seks gaat.
Verder neem ik aan dat je vrouw ook nog jong is, net als jij. Haar even van hop buiten de deur zetten slaat natuurlijk helemaal nergens op, in goede en in slechte tijden toch?
Blijf praten, blijf vragen wat er nodig is voor haar maar hou je eigen wensen en grenzen wél in de gaten. Ik zou, in jouw plaats, een tijd-ultimatum stellen. Niet omdat er gesekst moet worden maar er moet wél over gepraat worden. Ze zal zich echt over haar "derden angst" heen moeten zetten, hier gaan jullie samen waarschijnlijk niet uitkomen.
Onderschat het reukzintuig niet als het om seks gaat.
Verder neem ik aan dat je vrouw ook nog jong is, net als jij. Haar even van hop buiten de deur zetten slaat natuurlijk helemaal nergens op, in goede en in slechte tijden toch?
Blijf praten, blijf vragen wat er nodig is voor haar maar hou je eigen wensen en grenzen wél in de gaten. Ik zou, in jouw plaats, een tijd-ultimatum stellen. Niet omdat er gesekst moet worden maar er moet wél over gepraat worden. Ze zal zich echt over haar "derden angst" heen moeten zetten, hier gaan jullie samen waarschijnlijk niet uitkomen.
...
maandag 15 juni 2015 07:13
Ik zie dat er nog reacties bijgekomen zijn, ik zal nog wat vragen beantwoorden.
We hebben nog geen kinderen. Ons seksleven was voor mijn ziekte voor ons beiden eigenlijk erg goed. We namen allebei initiatief en probeerden regelmatig iets nieuws uit. Ons libido was redelijk gelijklopend. We zijn elkaars eerste. Echt preuts is ze niet. Ik denk dat ze zich schaamt om toe te geven dat ze jong is (ze is 29) en geen seksleven meer heeft. De laatste twee jaar is er geen seks meer geweest, en slechts minimale intimiteit.
In het begin konden we er relatief goed over spreken, maar nu lijkt een gesprek vooral te leiden naar meer onbegrip langs beide kanten. Ze heeft bv aangegeven dat ze geen zin heeft omdat ze bang is om mij pijn te doen. Dan stel ik voor om elkaar bv een nekmassage te geven (kan geen pijn doen) en daar gaat ze niet op in, omdat ik onaangenaam ruik. Elk gesprek eindigt in het verwijt dat ik dram en met de mededeling dat ik toch met mezelf aan de slag kan, ze is geen machine die haar zin kan aanzetten. Als ik vraag wat ze nodig heeft om de zin terug te doen krijgen, zegt ze tijd. Als ik haar die tijd geef, gebeurt er niets. Het is ook zo dat ze achter alles initiatief ziet om seks te hebben, bv als ik voor haar kook, terwijl ik gewoon naar manieren zoek om weer dichter te komen. Misschien wil ik wel te veel.
Over het spreken met anderen. Toen ze aangaf dat ze bang was om mij pijn te doen, heb ik dit tijdens de volgende controle met de arts aangegeven. Ik heb gevraagd of er risico's waren enz... Ze was hierbij. Toen we thuiskwamen is ze razend op mij geworden. Ze heeft gezegd dat ik mij gedraag als een driftige kleuter die gaat klikken bij zijn ouders als hij zijn zin niet krijgt en dat ik niet moet denken dat ik haar zo onder druk kan zetten,... Het voelt gewoon erg eenzaam als de persoon die je het liefst zou moeten zien je afwijst en je hier niet kan over spreken. Over bepaalde dingen praat ik nu wel zonder haar medeweten, ik heb bv over de geur en wat er aan te doen valt gepraat met mijn arts.
Ze zegt dat ze me nog altijd heel graag ziet. Ze praat ook regelmatig over de toekomst en we hebben nog plannen. Ze is echt mijn maatje, we doen nog leuke dingen. Als ik haar een massage geef, vraagt ze achteraf waarom we het niet vaker doen. Het lijkt alsof we het allebei missen, maar niet weten hoe we elkaar terug moeten vinden. Het voelt al goed om hier niet veroordeeld te worden, bedankt hiervoor.
We hebben nog geen kinderen. Ons seksleven was voor mijn ziekte voor ons beiden eigenlijk erg goed. We namen allebei initiatief en probeerden regelmatig iets nieuws uit. Ons libido was redelijk gelijklopend. We zijn elkaars eerste. Echt preuts is ze niet. Ik denk dat ze zich schaamt om toe te geven dat ze jong is (ze is 29) en geen seksleven meer heeft. De laatste twee jaar is er geen seks meer geweest, en slechts minimale intimiteit.
In het begin konden we er relatief goed over spreken, maar nu lijkt een gesprek vooral te leiden naar meer onbegrip langs beide kanten. Ze heeft bv aangegeven dat ze geen zin heeft omdat ze bang is om mij pijn te doen. Dan stel ik voor om elkaar bv een nekmassage te geven (kan geen pijn doen) en daar gaat ze niet op in, omdat ik onaangenaam ruik. Elk gesprek eindigt in het verwijt dat ik dram en met de mededeling dat ik toch met mezelf aan de slag kan, ze is geen machine die haar zin kan aanzetten. Als ik vraag wat ze nodig heeft om de zin terug te doen krijgen, zegt ze tijd. Als ik haar die tijd geef, gebeurt er niets. Het is ook zo dat ze achter alles initiatief ziet om seks te hebben, bv als ik voor haar kook, terwijl ik gewoon naar manieren zoek om weer dichter te komen. Misschien wil ik wel te veel.
Over het spreken met anderen. Toen ze aangaf dat ze bang was om mij pijn te doen, heb ik dit tijdens de volgende controle met de arts aangegeven. Ik heb gevraagd of er risico's waren enz... Ze was hierbij. Toen we thuiskwamen is ze razend op mij geworden. Ze heeft gezegd dat ik mij gedraag als een driftige kleuter die gaat klikken bij zijn ouders als hij zijn zin niet krijgt en dat ik niet moet denken dat ik haar zo onder druk kan zetten,... Het voelt gewoon erg eenzaam als de persoon die je het liefst zou moeten zien je afwijst en je hier niet kan over spreken. Over bepaalde dingen praat ik nu wel zonder haar medeweten, ik heb bv over de geur en wat er aan te doen valt gepraat met mijn arts.
Ze zegt dat ze me nog altijd heel graag ziet. Ze praat ook regelmatig over de toekomst en we hebben nog plannen. Ze is echt mijn maatje, we doen nog leuke dingen. Als ik haar een massage geef, vraagt ze achteraf waarom we het niet vaker doen. Het lijkt alsof we het allebei missen, maar niet weten hoe we elkaar terug moeten vinden. Het voelt al goed om hier niet veroordeeld te worden, bedankt hiervoor.
maandag 15 juni 2015 08:03
quote:tomtomt128 schreef op 15 juni 2015 @ 07:13:
Het lijkt alsof we het allebei missen, maar niet weten hoe we elkaar terug moeten vinden. Het voelt al goed om hier niet veroordeeld te worden, bedankt hiervoor.
Ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Het is geen populaire mening hier maar ik vraag me af in hoeverre jullie praten over hoe jullie beide de periode hebben ervaren toen je ziek was, de amputatie en de tijd er na. Vaak wordt er van de partner verwacht dat die sterk is, geen eigen problemen 'mag' hebben en ook strak staat van de stress. Jij heb alle zorg gekregen tijden je ziekte en je revalidatie maar praten jullie er wel eens samen over en hoe zij die tijd heeft ervaren?
Bij vrouwen is het net als bij mannen, je hoofd moet opgeruimd zijn om te ontspannen. Ik heb het gevoel dat zij zich of achter gesteld voelt. Hoeveel aandacht en oprechte interesse is er van jouw kant voor je hoe je vrouw het beleefd heeft en nog steeds doet en dan zonder dat jij in de verdediging schiet. Ik denk echt dat je eerst terug naar de basis moet.
Het lijkt alsof we het allebei missen, maar niet weten hoe we elkaar terug moeten vinden. Het voelt al goed om hier niet veroordeeld te worden, bedankt hiervoor.
Ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Het is geen populaire mening hier maar ik vraag me af in hoeverre jullie praten over hoe jullie beide de periode hebben ervaren toen je ziek was, de amputatie en de tijd er na. Vaak wordt er van de partner verwacht dat die sterk is, geen eigen problemen 'mag' hebben en ook strak staat van de stress. Jij heb alle zorg gekregen tijden je ziekte en je revalidatie maar praten jullie er wel eens samen over en hoe zij die tijd heeft ervaren?
Bij vrouwen is het net als bij mannen, je hoofd moet opgeruimd zijn om te ontspannen. Ik heb het gevoel dat zij zich of achter gesteld voelt. Hoeveel aandacht en oprechte interesse is er van jouw kant voor je hoe je vrouw het beleefd heeft en nog steeds doet en dan zonder dat jij in de verdediging schiet. Ik denk echt dat je eerst terug naar de basis moet.
maandag 15 juni 2015 10:17
Ik kan alleen voor mijn ouders spreken, en dan meer specifiek mijn moeder, want mijn vader heeft zijn kanker niet kunnen overwinnen.
Vader heeft geen chemo gehad, maar wel zware medicatie. Zij hebben het redelijk lang nog gedaan, maar mijn moeder gaf wel aan dat het sperma erg stonk, ze wilde het niet zeggen maar was er wel een beetje vies van en ging zich na afloop altijd grondig wassen, iets dat ze daarvoor nooit echt nodig vond.
En veel partners zoeken elkaar toch nog steeds (deels) uit op geur. Jij ruikt nu niet vertrouwd en daar zal vast een deel van het probleem zitten. Ik zou eens beginnen met bij een arts na te vragen hoe lang het duurt eer die geur weg is.
Een ander punt is natuurlijk dat je een tijdlang zieke-verzorgende bent geweest, in plaats van man-vrouw. En voor vrouwen is het vaak ook nog zo; eenmaal geen seks meer wordt het ook niet echt gemist. Zin in seks komt vaak door het hebben van seks. Dat is nu al een tijd (3 jaar?) dus om dat terug te vinden is een aantrekkelijk luchtje wel een eerste vereiste.
Besef daarnaast ook dat ze het van zichzelf heel oppervlakkig zal vinden dat ze je lichaam misschien niet meer mooi vindt. Dat mag ze niet hardop zeggen, want ´echte schoonheid zit vanbinnen´ en ´wat ben jij voor trut´ zullen nog de vriendelijkste tegenwerpingen zijn. Maar zij heeft er óók niet om gevraagd.
Vader heeft geen chemo gehad, maar wel zware medicatie. Zij hebben het redelijk lang nog gedaan, maar mijn moeder gaf wel aan dat het sperma erg stonk, ze wilde het niet zeggen maar was er wel een beetje vies van en ging zich na afloop altijd grondig wassen, iets dat ze daarvoor nooit echt nodig vond.
En veel partners zoeken elkaar toch nog steeds (deels) uit op geur. Jij ruikt nu niet vertrouwd en daar zal vast een deel van het probleem zitten. Ik zou eens beginnen met bij een arts na te vragen hoe lang het duurt eer die geur weg is.
Een ander punt is natuurlijk dat je een tijdlang zieke-verzorgende bent geweest, in plaats van man-vrouw. En voor vrouwen is het vaak ook nog zo; eenmaal geen seks meer wordt het ook niet echt gemist. Zin in seks komt vaak door het hebben van seks. Dat is nu al een tijd (3 jaar?) dus om dat terug te vinden is een aantrekkelijk luchtje wel een eerste vereiste.
Besef daarnaast ook dat ze het van zichzelf heel oppervlakkig zal vinden dat ze je lichaam misschien niet meer mooi vindt. Dat mag ze niet hardop zeggen, want ´echte schoonheid zit vanbinnen´ en ´wat ben jij voor trut´ zullen nog de vriendelijkste tegenwerpingen zijn. Maar zij heeft er óók niet om gevraagd.
dinsdag 16 juni 2015 22:20
quote:waterplant schreef op 15 juni 2015 @ 08:03:
[...]
Ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Het is geen populaire mening hier maar ik vraag me af in hoeverre jullie praten over hoe jullie beide de periode hebben ervaren toen je ziek was, de amputatie en de tijd er na. Vaak wordt er van de partner verwacht dat die sterk is, geen eigen problemen 'mag' hebben en ook strak staat van de stress. Jij heb alle zorg gekregen tijden je ziekte en je revalidatie maar praten jullie er wel eens samen over en hoe zij die tijd heeft ervaren?
Bij vrouwen is het net als bij mannen, je hoofd moet opgeruimd zijn om te ontspannen. Ik heb het gevoel dat zij zich of achter gesteld voelt. Hoeveel aandacht en oprechte interesse is er van jouw kant voor je hoe je vrouw het beleefd heeft en nog steeds doet en dan zonder dat jij in de verdediging schiet. Ik denk echt dat je eerst terug naar de basis moet.
We praten ook weinig over de periode waarin ik ziek was en wat dit met ons heeft gedaan. Elk gesprek hierover kwam vanuit mijn initiatief. Ze zegt dat ze mij hier niet mee wil belasten, zelfs al ik aangeef dat ik er graag met haar over zou praten. Ze zegt dat ze hierover wel praat met haar vriendinnen en familie, ik weet niet of dit zo is. Ik denk dat ze veel moeite heeft met mijn ziekte op zich. Ik merk wel in haar houding dat ze alles moeilijk kan verwerken. Ze loopt de kamer uit als ik mij omkleed omdat ze mijn littekens niet wil zien, we zijn veranderd van plaats in bed omdat ze niet naast mijn 'slechte' kant wilde liggen,... Als ik haar vroeg hoe we hier uit kunnen komen als ze zelfs niet met mijn amputatie wil geconfronteerd worden, kon ze hier niet op antwoorden.
Ivm de geur, mijn laatste chemo is al maanden geleden. Het zou normaal al beter moeten zijn. Ik douch mij ook regelmatig, probeer goed op mijn hygiëne te letten. Het voelt naar om afgewezen te worden op iets waar je niet kan aan doen. Het lijkt voor haar wel een goed excuus.
Ik denk eraan om met de psychologe van het ziekenhuis te gaan praten, want alles weeg zwaar door. Alleen ben ik bang dat dit voor nog meer verwijding gaat zorgen tussen mijn vrouw en mij.
[...]
Ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Het is geen populaire mening hier maar ik vraag me af in hoeverre jullie praten over hoe jullie beide de periode hebben ervaren toen je ziek was, de amputatie en de tijd er na. Vaak wordt er van de partner verwacht dat die sterk is, geen eigen problemen 'mag' hebben en ook strak staat van de stress. Jij heb alle zorg gekregen tijden je ziekte en je revalidatie maar praten jullie er wel eens samen over en hoe zij die tijd heeft ervaren?
Bij vrouwen is het net als bij mannen, je hoofd moet opgeruimd zijn om te ontspannen. Ik heb het gevoel dat zij zich of achter gesteld voelt. Hoeveel aandacht en oprechte interesse is er van jouw kant voor je hoe je vrouw het beleefd heeft en nog steeds doet en dan zonder dat jij in de verdediging schiet. Ik denk echt dat je eerst terug naar de basis moet.
We praten ook weinig over de periode waarin ik ziek was en wat dit met ons heeft gedaan. Elk gesprek hierover kwam vanuit mijn initiatief. Ze zegt dat ze mij hier niet mee wil belasten, zelfs al ik aangeef dat ik er graag met haar over zou praten. Ze zegt dat ze hierover wel praat met haar vriendinnen en familie, ik weet niet of dit zo is. Ik denk dat ze veel moeite heeft met mijn ziekte op zich. Ik merk wel in haar houding dat ze alles moeilijk kan verwerken. Ze loopt de kamer uit als ik mij omkleed omdat ze mijn littekens niet wil zien, we zijn veranderd van plaats in bed omdat ze niet naast mijn 'slechte' kant wilde liggen,... Als ik haar vroeg hoe we hier uit kunnen komen als ze zelfs niet met mijn amputatie wil geconfronteerd worden, kon ze hier niet op antwoorden.
Ivm de geur, mijn laatste chemo is al maanden geleden. Het zou normaal al beter moeten zijn. Ik douch mij ook regelmatig, probeer goed op mijn hygiëne te letten. Het voelt naar om afgewezen te worden op iets waar je niet kan aan doen. Het lijkt voor haar wel een goed excuus.
Ik denk eraan om met de psychologe van het ziekenhuis te gaan praten, want alles weeg zwaar door. Alleen ben ik bang dat dit voor nog meer verwijding gaat zorgen tussen mijn vrouw en mij.
dinsdag 16 juni 2015 22:51
Wat verdrietig om te lezen allemaal. Als ik het zo lees vraag ik me af of je vrouw in het dagelijks leven wél een open persoon is, in de zin van gevoelens uiten. Of is die geslotenheid, het niet kunnen/willen praten over de impact van jouw ziekte op jullie leven, gekomen tijdens je ziekte? Als vrouw en patiënt zeg ik je dat ik wel 'begrijp' dat ze niet wil vrijen. Het komt op mij over alsof ze je ziekte überhaupt nog niet geplaatst heeft voor zichzelf. En dan is vrijen en intimiteit nog een hele stap. Kan het niet zijn dat je vrouw zich verschuilt achter de geur? Pfieuw, ze heeft nog heel wat stappen te maken. Ze heeft het erover jou niet te willen belasten, maar een grotere belasting dat dit is er haast niet.
Voor wat betreft het praten met de psychologe, dat raad ik je echt aan. Zij kan jou handvatten geven, maar ook uitleg over hoe partners tegen deze situatie aan kunnen kijken. En misschien vind je daardoor een opening richting je vrouw. Zolang jullie niet open kunnen communiceren over wat jullie (want ook zij heeft dit alles aan de zijlijn moeten ondergaan) is overkomen dan is de stap naar vrijen nog heeeel groot.
Ik wens jullie wijsheid en uiteraard gezondheid.. en ik vind het heel moedig dat je dit hier bespreekbaar hebt gemaakt voor jezelf.
Bloos
Voor wat betreft het praten met de psychologe, dat raad ik je echt aan. Zij kan jou handvatten geven, maar ook uitleg over hoe partners tegen deze situatie aan kunnen kijken. En misschien vind je daardoor een opening richting je vrouw. Zolang jullie niet open kunnen communiceren over wat jullie (want ook zij heeft dit alles aan de zijlijn moeten ondergaan) is overkomen dan is de stap naar vrijen nog heeeel groot.
Ik wens jullie wijsheid en uiteraard gezondheid.. en ik vind het heel moedig dat je dit hier bespreekbaar hebt gemaakt voor jezelf.
Bloos
Nou ja.. dat dus..
woensdag 17 juni 2015 07:28
Ik zou inderdaad met een therapeut gaan praten en sowieso alles wat jij nodig hebt om een beter gevoel te krijgen. Als zij het daar niet mee eens is en de boel op scherp zet is dat haar probleem en al helemaal als ze zelf niet kan praten. Heel jammer dat ze dat niet wil, de amputatie kan haar herinneren aan haar eigen emoties wat betreft jouw ziekte en zolang ze daar de confrontatie niet mee wil aangaan schiet het niet op.Het kan natuurlijk ook zijn dat ze niet over het idee kan heenkomen dat je een been mist en dat ze dat onaantrekkelijk vindt (om wat voor reden dan ook). Aan de ene kant moet ze dankbaar zijn dat je nog leeft maar voelt ze zich niet meer tot je aangetrokken. Een gevoel wat niet populair is als je dat uit want iedereen zou haar veroordelen dat ze een kankerpatiënt met amputatie in de steek laat. En toch kan, lichaamsgeur is belangrijker in een relatie dan je denkt en als die je tegenstaat heeft dat een enorme invloed op je gevoelsleven voor iemand.
Misschien is het eerlijk om haar eens het dik gedrukte gedeelte te vragen. Je weet het dan tenminste en, hoe oneerlijk het ook zal voelen voor je, dan zijn jullie beide beter af zonder elkaar.
Misschien is het eerlijk om haar eens het dik gedrukte gedeelte te vragen. Je weet het dan tenminste en, hoe oneerlijk het ook zal voelen voor je, dan zijn jullie beide beter af zonder elkaar.
woensdag 17 juni 2015 21:03
Waterplant, om eerlijk te zijn heb ik het vette deel al zelf gedacht. Vaak denk ik dat ze enkel bij mij is omdat ze niet de vrouw wil zijn die haar zieke man in de steek laat. We waren nog maar net getrouwd toen ik ziek werd. Ze heeft al gezegd dat ze zich het getrouwde leven heel anders had voorgesteld en als ze alles had geweten... Soms denk ik dat ik beter verdien dan haar continue afwijzing. Ze heeft heel veel kwetsende opmerkingen gemaakt. Haar houding is al verbeterd, maar toch. Initieel wilde ze niet samen met mij eten omdat mijn geur haar eetlust wegnam. Ik heb een tijdlang een stoma gehad om mijn grote wonden thv mijn billen te beschermen (zodat er geen ontlasting zou inkomen). Toen dit éénmalig lekte, werd ze kwaad ‘kun jij niet beter uitkijken.’ Ik weet soms niet hoeveel ik hiervan nog kan verdragen. Maar als mijn eigen vrouw mij al niet meer naar waarde schat, weet ik gewoon niet hoe het voor mij verder moet. Dit is de eerste maal dat ik dit aan iemand ‘vertel’. Ik voel mij echt op.
woensdag 17 juni 2015 21:09
Och jee, wat een triest verhaal, je laatste post..
ik hoop toch echt heel erg dat je hierin hulp gaat zoeken, je bent het meer dan waard! Hoeveel meer verwijdering kan dat opleveren (je schreef ergens dat je daar bang voor bent) als je al zover uit elkaar gedreven bent?
Ik wens je de kracht om nu op geestelijk niveau voor jezelf te gaan zorgen, je hebt geestelijke gezondheid nodig om je veranderde leven en lichaam aan te kunnen..
ik hoop toch echt heel erg dat je hierin hulp gaat zoeken, je bent het meer dan waard! Hoeveel meer verwijdering kan dat opleveren (je schreef ergens dat je daar bang voor bent) als je al zover uit elkaar gedreven bent?
Ik wens je de kracht om nu op geestelijk niveau voor jezelf te gaan zorgen, je hebt geestelijke gezondheid nodig om je veranderde leven en lichaam aan te kunnen..
woensdag 17 juni 2015 21:11
Ach Tom toch.. Heb je haar ooit gezegd wat je hierboven schrijft? Ik denk ergens dat jullie allebei heel goed weten hoe het ervoor staat. Ik heb geschreven dat een grotere belasting dan dit er bijna niet is.. Ze wil niet.. of kan niet.. wat dan ook.
Laat dit niet door kabbelen want je doet jezelf daarmee zoveel te kort. En echt, vanuit eigen ervaring, het hoeft zo écht niet te gaan. Je verdient meer dan dit..
Laat dit niet door kabbelen want je doet jezelf daarmee zoveel te kort. En echt, vanuit eigen ervaring, het hoeft zo écht niet te gaan. Je verdient meer dan dit..
Nou ja.. dat dus..
woensdag 17 juni 2015 21:21
Wat een verschrikking Tom. Ik denk dat je vrouw inderdaad niet weet hoe zij er mee om moet gaan. Ik vind dat echter geen excuus om zich zo te gedragen. Boos worden op jou omdat je stoma lekt, kom op zeg. Je verdient beter dan dat. Daarmee zeg ik niet dat zij het niet moeilijk heeft (gehad). Dat geloof ik oprecht, zoiets is heel zwaar. Maar jij lijkt hier je best te doen om het beter te maken en uit je posts blijkt geen enkele liefde of toenadering van haar kant. Je bent een stoere kerel.
woensdag 17 juni 2015 22:09
Allereerst diep respect dat je je door deze ziekte heen geslagen hebt.
Het verbaast me wel een beetje dat je je deze enigszins voor de hand liggende problemen kennelijk nooit met iemand anders bespreekt. Je bent zeker niet de enige en je kunt erg veel steun van lotgenoten krijgen denk ik. Een vriend van mij die ooit door botkanker in zijn knie zijn linkerbeen heeft verloren heeft zelfs zijn partner daarbij ontmoet .
Ik weet niet of het veel zoden aan de dijk zet om lang over het gedrag van je vrouw na te denken. Als ze je niet meer wil dan dondert ze maar op. Er zullen altijd zulke mensen zijn. Jammer dat jij dan net zo een getroffen hebt maar dat weet je van te voren helaas nooit.
Het verbaast me wel een beetje dat je je deze enigszins voor de hand liggende problemen kennelijk nooit met iemand anders bespreekt. Je bent zeker niet de enige en je kunt erg veel steun van lotgenoten krijgen denk ik. Een vriend van mij die ooit door botkanker in zijn knie zijn linkerbeen heeft verloren heeft zelfs zijn partner daarbij ontmoet .
Ik weet niet of het veel zoden aan de dijk zet om lang over het gedrag van je vrouw na te denken. Als ze je niet meer wil dan dondert ze maar op. Er zullen altijd zulke mensen zijn. Jammer dat jij dan net zo een getroffen hebt maar dat weet je van te voren helaas nooit.
donderdag 18 juni 2015 08:32
quote:tomtomt128 schreef op 17 juni 2015 @ 21:03:
Waterplant, om eerlijk te zijn heb ik het vette deel al zelf gedacht. Vaak denk ik dat ze enkel bij mij is omdat ze niet de vrouw wil zijn die haar zieke man in de steek laat. We waren nog maar net getrouwd toen ik ziek werd. Ze heeft al gezegd dat ze zich het getrouwde leven heel anders had voorgesteld en als ze alles had geweten... Soms denk ik dat ik beter verdien dan haar continue afwijzing. Ze heeft heel veel kwetsende opmerkingen gemaakt. Haar houding is al verbeterd, maar toch. Initieel wilde ze niet samen met mij eten omdat mijn geur haar eetlust wegnam. Ik heb een tijdlang een stoma gehad om mijn grote wonden thv mijn billen te beschermen (zodat er geen ontlasting zou inkomen). Toen dit éénmalig lekte, werd ze kwaad ‘kun jij niet beter uitkijken.’ Ik weet soms niet hoeveel ik hiervan nog kan verdragen. Maar als mijn eigen vrouw mij al niet meer naar waarde schat, weet ik gewoon niet hoe het voor mij verder moet. Dit is de eerste maal dat ik dit aan iemand ‘vertel’. Ik voel mij echt op.
Ik denk dat jij je altijd als kankerpatiënt zal blijven zien zolang je probeert om je huwelijk in stand te houden. Ze voelt blijkbaar alleen maar afschuw en dat is niet de houding die je hoeft te accepteren van je partner. Jij moet nu op je tenen lopen en smeken om acceptatie. Het is niet eerlijk dat iemand je hier op afrekent en ik begrijp het ook niet maar blijkbaar heeft de liefde bij haar nooit diep genoeg gezeten en daar kom je bij de eerste tegenslag meteen achter. Even heel kil geschetst, je had nooit menselijk mogen worden van haar. Werkeloosheid, ziekte je had je hele leven in een bocht moeten wringen om haar tevreden te houden om aan haar beeld van de perfecte partner te voldoen.
Laat haar gaan voor je zelf. Ze is echt een uitzondering, ik wil je handicap niet bagatelliseren maar het is maar een been die je mist, iets wat voor heel veel vrouwen totaal geen probleem is. Gun je zelf een vrouw die van jou houdt. Zoals zij je behandelt zal je nooit van je zelf houden. Je hebt al zo veel mazzel gehad dat je verder mag leven en ga er van genieten, iedere dag is er één en je weet zelf u hoe snel het kan draaien, verspil je tijd niet aan iemand die verwachtingen heeft aan een partner waar bijna niemand aan kan voldoen. Eis je recht op geluk op en stop met deze relatie. Het is even slikken maar je zal je zelf, het gemis van je been en je ziekte gaan haten als je bij haar blijft. Je hebt iets overwonnen wat je moet vieren en niet moet haten.
Waterplant, om eerlijk te zijn heb ik het vette deel al zelf gedacht. Vaak denk ik dat ze enkel bij mij is omdat ze niet de vrouw wil zijn die haar zieke man in de steek laat. We waren nog maar net getrouwd toen ik ziek werd. Ze heeft al gezegd dat ze zich het getrouwde leven heel anders had voorgesteld en als ze alles had geweten... Soms denk ik dat ik beter verdien dan haar continue afwijzing. Ze heeft heel veel kwetsende opmerkingen gemaakt. Haar houding is al verbeterd, maar toch. Initieel wilde ze niet samen met mij eten omdat mijn geur haar eetlust wegnam. Ik heb een tijdlang een stoma gehad om mijn grote wonden thv mijn billen te beschermen (zodat er geen ontlasting zou inkomen). Toen dit éénmalig lekte, werd ze kwaad ‘kun jij niet beter uitkijken.’ Ik weet soms niet hoeveel ik hiervan nog kan verdragen. Maar als mijn eigen vrouw mij al niet meer naar waarde schat, weet ik gewoon niet hoe het voor mij verder moet. Dit is de eerste maal dat ik dit aan iemand ‘vertel’. Ik voel mij echt op.
Ik denk dat jij je altijd als kankerpatiënt zal blijven zien zolang je probeert om je huwelijk in stand te houden. Ze voelt blijkbaar alleen maar afschuw en dat is niet de houding die je hoeft te accepteren van je partner. Jij moet nu op je tenen lopen en smeken om acceptatie. Het is niet eerlijk dat iemand je hier op afrekent en ik begrijp het ook niet maar blijkbaar heeft de liefde bij haar nooit diep genoeg gezeten en daar kom je bij de eerste tegenslag meteen achter. Even heel kil geschetst, je had nooit menselijk mogen worden van haar. Werkeloosheid, ziekte je had je hele leven in een bocht moeten wringen om haar tevreden te houden om aan haar beeld van de perfecte partner te voldoen.
Laat haar gaan voor je zelf. Ze is echt een uitzondering, ik wil je handicap niet bagatelliseren maar het is maar een been die je mist, iets wat voor heel veel vrouwen totaal geen probleem is. Gun je zelf een vrouw die van jou houdt. Zoals zij je behandelt zal je nooit van je zelf houden. Je hebt al zo veel mazzel gehad dat je verder mag leven en ga er van genieten, iedere dag is er één en je weet zelf u hoe snel het kan draaien, verspil je tijd niet aan iemand die verwachtingen heeft aan een partner waar bijna niemand aan kan voldoen. Eis je recht op geluk op en stop met deze relatie. Het is even slikken maar je zal je zelf, het gemis van je been en je ziekte gaan haten als je bij haar blijft. Je hebt iets overwonnen wat je moet vieren en niet moet haten.
zaterdag 8 augustus 2015 15:18
Er is heel wat gebeurd sinds ik hier dit topic heb geopend.
Ik heb nogmaals het gesprek met mijn vrouw proberen aan te gaan, maar dit is eigenlijk helemaal niet goed gegaan. Ik heb haar eerlijk verteld dat ze mij vaak heeft gekwetst, waarop ze wederom boos is geworden, dat ik haar te veel onder druk zet, enz. Ik heb meegedeeld dat ik met iemand over mijn gevoelens wil gaan praten. Ze heeft hierop geantwoord dat als ik haar in schande breng, ze het mij nooit gaat vergeven en alles is hierna geëscaleerd. Ik heb haar rechtuit gevraagd of ze eigenlijk nog wel wil of het goed komt, hier kon ze niet echt op antwoorden. Ze heeft een pauze gevraagd om na te denken. Ze heeft haar spullen bij elkaar gepakt en is – zogenaamd – bij haar zus ingetrokken.
Ik had een erg naar voorgevoel en ik heb haar emails gecontroleerd – iets waar ik niet trots op ben en wat ik nog nooit eerder had gedaan. Ik heb berichten gevonden van minstens twee verschillende mannen die haar complimenten gaven over hoe mooi en geweldig ze wel niet is, die haar zeiden welke leuke tijd ze wel niet hadden gehad – de oudste van anderhalf jaar geleden (heb niet verder gezocht). Van één zat er ook een erg seksueel getinte mail. Ze heeft onkent iets met hem te hebben. Ze zei ‘dat ze zo goed met hem kon praten’, maar dat er verder niets was gebeurd. Het is gewoon een collega op haar werk. Ik heb maandenlang met haar proberen te praten en kreeg hier dan verwijten over.
Hoe slecht het ook tussen ons ging, ik had gewoon nooit gedacht dat ze mij zo zou bedonderen. Ik voel mij zo naïef omdat ik echt geloofd heb dat we nog een toekomst hadden. Ik ben er echt kapot van.
Ik heb nogmaals het gesprek met mijn vrouw proberen aan te gaan, maar dit is eigenlijk helemaal niet goed gegaan. Ik heb haar eerlijk verteld dat ze mij vaak heeft gekwetst, waarop ze wederom boos is geworden, dat ik haar te veel onder druk zet, enz. Ik heb meegedeeld dat ik met iemand over mijn gevoelens wil gaan praten. Ze heeft hierop geantwoord dat als ik haar in schande breng, ze het mij nooit gaat vergeven en alles is hierna geëscaleerd. Ik heb haar rechtuit gevraagd of ze eigenlijk nog wel wil of het goed komt, hier kon ze niet echt op antwoorden. Ze heeft een pauze gevraagd om na te denken. Ze heeft haar spullen bij elkaar gepakt en is – zogenaamd – bij haar zus ingetrokken.
Ik had een erg naar voorgevoel en ik heb haar emails gecontroleerd – iets waar ik niet trots op ben en wat ik nog nooit eerder had gedaan. Ik heb berichten gevonden van minstens twee verschillende mannen die haar complimenten gaven over hoe mooi en geweldig ze wel niet is, die haar zeiden welke leuke tijd ze wel niet hadden gehad – de oudste van anderhalf jaar geleden (heb niet verder gezocht). Van één zat er ook een erg seksueel getinte mail. Ze heeft onkent iets met hem te hebben. Ze zei ‘dat ze zo goed met hem kon praten’, maar dat er verder niets was gebeurd. Het is gewoon een collega op haar werk. Ik heb maandenlang met haar proberen te praten en kreeg hier dan verwijten over.
Hoe slecht het ook tussen ons ging, ik had gewoon nooit gedacht dat ze mij zo zou bedonderen. Ik voel mij zo naïef omdat ik echt geloofd heb dat we nog een toekomst hadden. Ik ben er echt kapot van.
zaterdag 8 augustus 2015 16:26
quote:Enora schreef op 17 juni 2015 @ 22:15:
Ach lieve lieve Tom.. in het kader van mijn werk heb ik laatst een 75 jarige vrouw met alle liefde het stomazakje van haar 92 jarige man zien verschonen. Dat verdien jij ook! Kies voor jezelf! Je hebt die vreselijke ziekte overwonnen, nu wordt het tijd om te leven. Een patiënt met liefde verzorgen is echt niet te vergelijken met een seksueel aantrekkelijke partner in zo'n patiënt te zien hè.
Als je iemand lange tijd als zieke/patiënt meemaakt is het heel moeilijk om dat weer te veranderen. En geef toe vooral mannen zijn ZIEK als ze ziek zijn.
Ach lieve lieve Tom.. in het kader van mijn werk heb ik laatst een 75 jarige vrouw met alle liefde het stomazakje van haar 92 jarige man zien verschonen. Dat verdien jij ook! Kies voor jezelf! Je hebt die vreselijke ziekte overwonnen, nu wordt het tijd om te leven. Een patiënt met liefde verzorgen is echt niet te vergelijken met een seksueel aantrekkelijke partner in zo'n patiënt te zien hè.
Als je iemand lange tijd als zieke/patiënt meemaakt is het heel moeilijk om dat weer te veranderen. En geef toe vooral mannen zijn ZIEK als ze ziek zijn.
zaterdag 8 augustus 2015 16:29
quote:spinnekop schreef op 08 augustus 2015 @ 16:21:
Ik word hierzo boos om. Jou de schuld geven van de problemen, jouw veranderde lijf, geur etc. Maar het dan zelf buiten de deur zoeken. En niet 1x maar redelijk consequent (zo lijkt het dan).
Heel laag. Bah
Wat een onzin. Hoezo de schuld geven? Dat staat nergens. En zij kan er ook niets aan doen dat gevoelens verandert zijn. Dat zijn dingen die gebeuren.
En als ik TO zo lees stelt deze zich wel heul afhankelijk op... AAaaah tóé nouwww want ik ben sjielug.
Niet om wat af te doen aan een vreselijke ziekte hoor maar TO IS de ziekte ipv dat hij het heeft (gehad) Dat is niet echt aantrekkelijk natuurlijk.
Dus niet alles op de partner van TO schuiven want dat is alles behalve eerlijk. Hij zal echt niet dezelfde man zijn met wie ze ooit begonnen is. En of het nou door ziekte, omstandigheden, de leeftijd of de hobby komt, als iemand verandert ben je als partner echt niet verplicht om mee te veranderen.
Ik word hierzo boos om. Jou de schuld geven van de problemen, jouw veranderde lijf, geur etc. Maar het dan zelf buiten de deur zoeken. En niet 1x maar redelijk consequent (zo lijkt het dan).
Heel laag. Bah
Wat een onzin. Hoezo de schuld geven? Dat staat nergens. En zij kan er ook niets aan doen dat gevoelens verandert zijn. Dat zijn dingen die gebeuren.
En als ik TO zo lees stelt deze zich wel heul afhankelijk op... AAaaah tóé nouwww want ik ben sjielug.
Niet om wat af te doen aan een vreselijke ziekte hoor maar TO IS de ziekte ipv dat hij het heeft (gehad) Dat is niet echt aantrekkelijk natuurlijk.
Dus niet alles op de partner van TO schuiven want dat is alles behalve eerlijk. Hij zal echt niet dezelfde man zijn met wie ze ooit begonnen is. En of het nou door ziekte, omstandigheden, de leeftijd of de hobby komt, als iemand verandert ben je als partner echt niet verplicht om mee te veranderen.
zaterdag 8 augustus 2015 16:31
quote:Ze is echt een uitzondering, ik wil je handicap niet bagatelliseren maar het is maar een been die je mist, iets wat voor heel veel vrouwen totaal geen probleem is.
Denk je dat serieus? Lijkt me toch wel 'n grote mentale hindernis die je over moet.
Overigens zou deze relatie van TO wellicht ook over zijn gegaan zonder zijn ziekte/handicap. Na 7 jaar is de koek wel vaker gewoon op.
Denk je dat serieus? Lijkt me toch wel 'n grote mentale hindernis die je over moet.
Overigens zou deze relatie van TO wellicht ook over zijn gegaan zonder zijn ziekte/handicap. Na 7 jaar is de koek wel vaker gewoon op.
Shoot first, ask questions later!
zaterdag 8 augustus 2015 16:35
Ik heb nu pas het eerste deel van je topic gelezen. Wat vind ik het ontzettend erg voor je! Ik wil niet teveel conclusies verbinden aan wat je vrouw precies wel of niet zou hebben gedaan, maar dat de verstandhouding tussen jullie alleen nog maar is verslechterd is ontzettend naar 
Misschien een reactie een beetje 'out of the blue', maar mocht je behoefte hebben aan (digitaal) lotgenotencontact met andere jonge (ex-)kankerpatiënten tussen de 18-35jaar, er bestaat een website en een afgeschermde online community:
AYA4net Hierop gaat het niet alleen om direct medisch gerelateerde zaken, maar ook juist over late gevolgen, relatiemoeilijkheden, etc.
Overigens zou je vrouw zich ook aan kunnen melden om in contact te komen met anderen naasten. Maar het klinkt alsof ze daar niet zo voor open staat.
Als je hier verder vragen over hebt mag je me ook een pb sturen.
Misschien een reactie een beetje 'out of the blue', maar mocht je behoefte hebben aan (digitaal) lotgenotencontact met andere jonge (ex-)kankerpatiënten tussen de 18-35jaar, er bestaat een website en een afgeschermde online community:
AYA4net Hierop gaat het niet alleen om direct medisch gerelateerde zaken, maar ook juist over late gevolgen, relatiemoeilijkheden, etc.
Overigens zou je vrouw zich ook aan kunnen melden om in contact te komen met anderen naasten. Maar het klinkt alsof ze daar niet zo voor open staat.
Als je hier verder vragen over hebt mag je me ook een pb sturen.
zaterdag 8 augustus 2015 16:41
quote:nina1966 schreef op 08 augustus 2015 @ 16:29:
[...]
Wat een onzin. Hoezo de schuld geven? Dat staat nergens. En zij kan er ook niets aan doen dat gevoelens verandert zijn. Dat zijn dingen die gebeuren.
En als ik TO zo lees stelt deze zich wel heul afhankelijk op... AAaaah tóé nouwww want ik ben sjielug.
Niet om wat af te doen aan een vreselijke ziekte hoor maar TO IS de ziekte ipv dat hij het heeft (gehad) Dat is niet echt aantrekkelijk natuurlijk.
Dus niet alles op de partner van TO schuiven want dat is alles behalve eerlijk. Hij zal echt niet dezelfde man zijn met wie ze ooit begonnen is. En of het nou door ziekte, omstandigheden, de leeftijd of de hobby komt, als iemand verandert ben je als partner echt niet verplicht om mee te veranderen.
Klopt dat er veel veranderd kan zijn en zij mogelijk zich mogelijk niet meer aangetrokken voelt tot to. Daar kan zij niks aan doen.
het maakt mij boos dat to aangeeft te willen praten met haar, maar dat dit niet lukt maar dat vrouw wel met andere mannen in de weer is. Niet meer dan normaal dan eerst je huidige relatie te beëindigen voor je het buiten de deur zoekt toch?
[...]
Wat een onzin. Hoezo de schuld geven? Dat staat nergens. En zij kan er ook niets aan doen dat gevoelens verandert zijn. Dat zijn dingen die gebeuren.
En als ik TO zo lees stelt deze zich wel heul afhankelijk op... AAaaah tóé nouwww want ik ben sjielug.
Niet om wat af te doen aan een vreselijke ziekte hoor maar TO IS de ziekte ipv dat hij het heeft (gehad) Dat is niet echt aantrekkelijk natuurlijk.
Dus niet alles op de partner van TO schuiven want dat is alles behalve eerlijk. Hij zal echt niet dezelfde man zijn met wie ze ooit begonnen is. En of het nou door ziekte, omstandigheden, de leeftijd of de hobby komt, als iemand verandert ben je als partner echt niet verplicht om mee te veranderen.
Klopt dat er veel veranderd kan zijn en zij mogelijk zich mogelijk niet meer aangetrokken voelt tot to. Daar kan zij niks aan doen.
het maakt mij boos dat to aangeeft te willen praten met haar, maar dat dit niet lukt maar dat vrouw wel met andere mannen in de weer is. Niet meer dan normaal dan eerst je huidige relatie te beëindigen voor je het buiten de deur zoekt toch?
