Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~9000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste drie delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV



Eind 2014 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.



Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Zo, hèhè, weer een taart klaar!

Op bestelling, moet niet gekker worden

Kan er zo mijn werk van maken, hahaha, de vraag is ernaar, beetje laag uurloon, maar toch.

Komende week nog 2 of 3 en dan ben ik er wel weer even klaar mee!



Nicci: waarom zsm dat opkomende verdriet laten stoppen (troosten, oppeppen door je moeder)?

Het ís toch gewoon verdrietig, waarom niet toelaten en daar een flinke huilbui aan wagen?

Je hoeft niet alsmaar opgewekt te zijn na zoiets hoor, om "flink" te zijn.

Fijn dat je het ook rustig en soort van positief kunt zien, maar dat hoéft nu even niet, geef deze verse gevoelens van pijn en teleurstelling ook even de volle ruimte. Wees ook maar eens boos, gefrustreerd, verdrietig en flink balend hierover!

Allemaal emoties die helemaal gepast zijn als het over en uit is.

Voel wat je voelt en doe dat juíst als het nog vers is, en eea hoog zit!



Ik denk dat ik met ziel bedoel niet de persoon die je nu kent en ziet en in elkaar zit, maar de hele persoon die hij is, het jongetje van toen die in hem zit, die kern van alles wie hij is en geweest is tot en met nu, al zijn facetten (ook die jij niet kent van hem), zijn wezen dus, wie hij in wezen is. Met en (z)onder al die lagen van al die jaren. De blanke pit, zeg maar.

Amy, dat van die goede ervaringen opbouwen, zodat dat een tegenwicht kan vormen tegenover de nare, is leuk bedacht, en in sommige opzichten dacht/denk ik ook dat dat kan.

Alleen werkt het zo denk ik niet.

Ik denk namelijk dat je die goede ervaringen niet (volop) "aantrekt" zolang de andere nog op je drukken (en je al dan niet bewust van bent).



Ik geloof toch meer in de benadering van Coach jezelf naar succes: eerst opruimen en dan ontstaat ruimte!

Niet pas gaan opruimen als er een nieuwe kans aandient.

Het is ook nog eens zo dat tegenover 1 negatieve ervaring veeeeeel meer positieve ervaringen moeten staan, jammer genoeg maken negatieve ervaringen meer indruk op het brein dan positieve.

Bij mensen die zichzelf succesvol noemen (geslaagd als mens, zich een gelukkig mens noemen dus) is het (dat moet ik nakijken, oa Stephen Covey heeft dat onderzocht) geloof ik minstens 1 op 6.

Dus 6 "succeservaringen" tegenover 1 negatieve.

Bij mensen die zich niet gelukkig noemen, is dat aantal veel lager!



Dit is dus niet bewust, he, maar onbewust hoe het brein werkt.

Dat is ergens wel logisch, want er is een natuurlijke reden voor: alert zijn op gevaar, heeft met overleving te maken, het leren van eerder gevaar, daarom maakt het meer indruk.

Daarom zijn traumatische ook zo "kleverig": de reden is jezelf behoeden voor nieuwe levensgevaarlijke situaties.

Net zoals dieren sommige dingen nooit meer vergeten, bijv zich gebrand hebben aan een kachel, zullen ze alle kachels uit de weg gaan, ook die niet branden.



Jezelf eerst in orde maken, ruimte schéppen, zodat je ruimte hebt voor fijne nieuwe ervaringen, daar zie ik zeker het belang van in!

Je eigen vertrouwensbasis op orde hebben, vol vertrouwen aan relaties beginnen, geeft een heel andere uitstraling en begin, dan dat nieuwe relaties jouw vertrouwen dienen te herstellen en jouw verleden te moeten compenseren of repareren!



Bovendien weet je als je jezelf heel goed kent pas wat je echt wilt, met jezelf, je leven, enz.

Bij elke nieuwe relatie zullen anders jouw eigen twijfels boven komen, die vaak in eigen onzekerheid en verwachtingen liggen, en bovendien verwacht je dan veel te veel van een nieuwe lover of vriendschappen!

Dan start je vanuit "behoeftigheid" zeg maar.

Ook jij kunt het beste een veilige hechtingsbasis inbrengen in (elke) nieuwe relatie, ook qua vriendschappen.

Juist om ze tot een goed en duurzaam, gezond verloop te kunnen brengen.



Ik denk dat meer singles dat misverstand hanteren.

Volle agenda's met bezigheden, afleiding, mensen (om geen leegte te voelen) en pas ruimte maken als er iemand in beeld komt.

Eerst een gezonde verbinding met jezelf, voor zover mogelijk iig ouwe zooi opruimen.

Ik ben ervan overtuigd (en ook zelf meegemaakt) dat er heel andere kansen verschijnen naarmate je zelf opgeruimder bent, jezelf bevrijdt van schaamte, schuld en onvermogens die uit het verleden voortvloeien.



Ik lees en schrijf ook mee op het topic Emotioneel verwaarloosd, ik heb dat zelf niet uit mijn jeugd, ook al heb ik ook zo mijn dingen opgelopen destijds (te vroeg verantwoordelijk, zelf niet aan bod komen, het kind en puber in mij iig niet voldoende).

Misschien is dat topic iets voor jou qua herkenning.

Oa Sensy maakt nu mee dat ze heel andere mensen en reacties treft (sinds therapie en de voortgang daarin).



Ik heb vroeger jaren op eigen houtje lopen klooien, ene zelfhulpboek na het andere versleten.

En hoeveel sneller ging het met therapie/coaching!

In je eentje pielen stagneert imo eea!

Je kunt echt niet in je eentje van onveilig naar onzeker naar veilig tillen.

Of dat kost minstens jaren en jaren met alleen maar goede ervaringen.

Heel veel onzekerheid zal je terug laten vallen in een "zie je wel"-pavlov met eerdere ervaringen, dat zijn onbewuste processen van je brein, hoe positief je je ook inzet, hoe positief je zelf ook een draai weet te geven aan eea.



Het is een geluk bij een ongeluk dat jij een optismistische inslag hebt.

Toch kan dat juist tegenwerken, omdat jij blijft denken dat je het met die positieve levensinstelling zelf ook kunt redden.

En dat kan ook, zij het dat je dan jaren van je kostbare tijd verspilt, als het gewoon zóveel sneller en op dieper level kan mét professionele hulp.

Ook omdat je zelfbescherming je ook tegen jezelf beschermt, tegen pijnlijke dingen.

Ook chirurgen opereren zichzelf niet!

Hoe goed ze ook zijn in hun vak, daar gaat het niet om, het kan niet bij jezelf!

(wel bij de doorsnee tegenvallers des levens, maar zeker niet met traumatische achtergronden!).

Je kunt er zelf vaak simpelweg niet bij, niet de vinger op de zere plek leggen, je blijft daar automatisch liever bij vandaan.



Gun jezelf dit!



Enne: heerlijk dat het zo goed gaat met je kinderen, ook dat zal een pak van je hart zijn!

Ik denk dat alles erop wijst dat het nu eens tijd wordt dat jij aan de beurt komt!

Kan je hele bovenstaande post alleen maar beamen, Zandvogel!



Zolang je gemakkelijk in die andere laag komt (zelfafwijzing, afwijzing, niet goed genoeg vinden, enz) zal een lover dat ook kunnen triggeren.

Als je zelf stabiel in je kern en kracht bent, zal dat nu en dan ook gebeuren, voor zover ik weet is niemand daar constant en stabiel, maar zal daar meer voor nodig zijn dan een beetje onzekerheid oid, of weet je iig ook weer (hoe) spoedig terug te keren in die staat.



Dan zul je je eea wat ff niet lekker gaat, of die ander zijn makken zijn niet persoonlijk aantrekken of als aanslag op jezelf zien, en ook niet de ander dingen in zijn schoenen schuiven die bij jezelf liggen, dus je houdt dan een helderder blik op eea, dus ook helder tijdens roze wolken en donderwolken.

Dus jezelf zien zoals je bent en die ander ook, evenals situaties.

Eigen gevoelens en verstand en behoeften kunnen duiden (en uiten, om vragen waar nodig, kenbaar maken).

Bovenal vrij voelen bij elkaar en eigenheid erin houden.

Jezelf niet verloochenen en hij zichzelf ook niet, om welke vorm van relatie ook maar te kunnen behouden.

Dat vergt niet alleen van jezelf, maar ook van de partner zelfinzicht en gezonde emotionele empathische vermogens.

En nog andere, zoals min of meer soortgelijke seksuele/intieme vermogens (en/of dat samen ontwikkelen/ uitbouwen).

Welkom terug, Mooiprater.

Ik denk dat het niet zo raar is dat in rust die vermoeidheid er nu pas uitkomt.

Zolang mensen maar doorgaan, voelen ze iha die vermoeidheid niet.

Emoties slurpen ongemerkt energie, ook als je er niet bewust aandacht aan besteedt.



Ik ken het boek dat je noemt niet, en er zit zeker iets in dat je niet alleen moet lezen over dat soort dingen, maar ook daarnaast eea kunt doen.

Waarbij ik zelf het uitgangspunt heb, dat het wel uitmaakt of je dingen doet om jezelf af te leiden (dus om maar niet te hoeven voelen) of om een balans in aandacht hebben voor het voelen + je ook op andere dingen (blijven) richten die daarvoor en nog steeds belangrijk of plezierig zijn. Zodat niet je al het andere in je leven door dat gemis en verdriet om de voorbije relatie wordt beinvloed, zeg maar.



Dan nog denk ik dat gemis en verdriet wel degelijk een schaduw op zich vormt over al het andere, dus dingen die voorheen misschien met gemak en plezier gedaan werden, niet hetzelfde gevoel geven, omdat je basisgevoel al anders is en vandaaruit alles anders aanvoelt. De bril waardoor je dan naar dezelfde dingen kijkt is dan anders.



Dus je kunt wel van alles gaan doen of verzinnen om te doen, jezelf allerlei doelen stellen en die ook doen, ook zonder dat dat verdriet centraal staat of dat je daaraan toegeeft , maar niet verwachten dat die evenveel voldoening geven als daarvoor, zolang je emotionele gesteldheid je stemming en beleving (het echt vo?len) van leuke, plezierige emoties beperkt.



Ik weet niet of er echt verschil is tussen mannen en vrouwen iha in dat verwerken. Ik zie bij mannen wel vaker dat ze dan iets moeten gaan do?n, klussen, rennen, maar op eoa manier (fysiek?) bezigzijn, en dat kan evengoed afreageren (en dus een gezonde manier van uiten) van emoties en frustraties zijn als dat vaak gedacht wordt dat het "alleen maar" jezelf afleiden zou zijn.

Bij bijv (bepaalde vormen van?) depressie is bekend dat beginnen met hardlopen even effectief zou zijn als therapie.



Ook ik ga vaak uit van projectie en misschien teveel nadruk op het mentale gedeelte, maar of het voor iedereen hetzelfde werkt is natuurlijk nog maar de vraag. Ik ben denk ik minder fysiek ingesteld dan en ander en oa doordat ik een inkijkje heb gehad over dit soort onderwerpen met mannelijke sparringpartners werd ik me er eigenlijk (pas) van bewust dat het voor sommige mensen echt anders werkt en het een niet voor het ander onderdoet.

Met dit verschil dus dat het niet bleef bij fysieke bezigheden, maar ook plaats was voor het mentale gedeelte.

Het fysieke is dan oa goed voor jezelf zijn: gezond koken en eten, spieren en conditie op peil houden, jezelf liefhebben in dat opzicht.

Dat heeft me wel aan het denken gezet: er zijn meer manieren en daar kon ik weer van leren!



(Uitzonderingen daargelaten) even zwart-wit gesteld zie ik om me heen vrouwen wel vaker bij het verwerken van liefdesverdriet en gemis van hun relatie vaker inaktief worden en zich terugtrekken in hun gevoelswereld, en lees ik vaker "op de bank met een pot thee/ wijntje/ chocolade/ Haagen Daz/ onder een dekentje" dan extra gaan sporten of rennen, moeten niet aan seks met een ander d?nken, en uberhaubt niet aan seks denken misschien (omdat ze dan automatisch aan hun ex denken als dat nog vers is, en misschien hoe ze dat/hem missen, dus dat leidt niet bepaald af van degene die ze willen vergeten).

Komen nergens, isoleren zich als een gewond dier zich in een hol terugtrekt of zo, om weer op te duiken als de scherpe randjes eraf zijn?

Of zijn het misschien die vrouwen die "relatie" centraal hebben staan in hun leven?



En daartegenover dus mannen die vaker dingen lijken te gaan do?n, oa juist zichzelf fysiek aandacht geven op een gezonde manier. Of dat altijd afleiding zoeken is ben ik dus van teruggekomen: beide manieren zijn belangrijke bijdragen denk ik, als copingstrategieen.

Zolang het niet jezelf overstelpen met aktiviteiten is om de agenda maar helemaal gevuld te hebben, met als doel dat er geen tijd overblijft om te treuren.



Dingen die jij daar opnoemt en met trots gevoel gepaard gaan, zijn belangrijk als het om eigenwaarde gaat en dan meer in de zin van zelfbeeld: allemaal strategieen en eigenschappen waarin je jezelf het tegendeel bewijst van dat gevoel na het eindigen van je relatie: "ik ben niet goed genoeg".

Ja, dat boek van Geurtz zou je in dat soort dingen inzicht kunnen geven.

In reactie op dat gevoel van "ik ben niet goed genoeg, zwak, waardeloos, enz" (je negatieve geloof wat getriggerd wordt door afwijzing en zelfafwijzing) ga je zorgen voor dingen waaruit (voor jezelf of de buitenwereld) je w?l goed over (jezelf) kunt voelen (en jezelf in feite gaat bewijzen of wijsmaken dat je dus dat stemmetje kunt overtreffen met opsommen waarom je w?l goed genoeg bent, en tegenover het (negatieve geloof/) gevoel van "ik ben zwak" je jezelf kunt tegenspreken dat je wel degelijk krachtig bent).



Toch werkt dat alleen maar op niveau van "ego": eigenwaarde halen uit andere vlakken (prestaties, eigenschappen) waar je wel succesvol in bent. Blijft dat het dan draait om succesvol versus falen/ mislukt voelen.

Iedereen heeft daar dus eigen strategieen in ontwikkeld, oa om je aan vast te houden en dat negatieve geloof kunt tegenspreken.

Daarmee is liefde/eigenliefde nog niet gebaat, alleen positief-negatief wat meer in balans, als je op andere vlakken wel goed gaat (en goed doet).

Waarbij het dus uitmaakt of je bepaalde dingen doet die echt goed voor je welzijn zijn (zowel mentale als fysieke staat/gezondheid), en ingegeven vanuit eigenliefde of vanuit "ego"-eigenwaarde.



Uitsluitend wegkwijnen op de bank onder een dekentje en verder nergens anders belangstelling in hebben, alle focus op hoe ellendig en verdrietig en afgewezen en shit je je voelt, en daarbij jezelf en eea om je heen laten "verslonzen", het noognodige misschien nog doen is natuurlijk net zo ongezond, als uitsluitend afleiding zoeken in allerlei bestaande en nieuwe bezigheden, als je het zwart-wit (of-of) zou stellen.



Rondom de scheiding toen ik na de eerste periode van grote shock en overweldigende verdriet eenmaal aktief met mijn oude en recente pijnen aan de slag ging (het mentale verwerken) kwam er ook ruimte voor fysieke zaken waar ik "tekorten" in opgelopen had, oa op het intieme/ seksuele vlak (ook omdat ik dat itt wat veel vrouwen over zichzelf vinden of denken niet verliefd hoef te zijn daarvoor). En ik ben ook gaan lopen (uur per dag, stevig doorwandelen). Dat werd van eerst een soort verplichting een uurtje voor mezelf: me-time.

Dus niet om mezelf of anderen iets te bewijzen, maar vanuit eigenliefde eea doen wat ook bijdraagt aan gezond zijn en "heling" (toegeven aan iets waarin je jezelf bent en bij jezelf bent, waar je werkelijk een goed gevoel over jezelf van krijgt, niet zozeer "succesjes" en doelen halen dus).

Mijn grootste doel was "zelfheling" en alles wat daaraan bijdroeg te verwelkomen (incl voelen van ?lle emoties, ook verdriet, boosheid, verlaten voelen, enz).

Ik weet nog dat in het begin een coach eens begon over eenzaamheid, ik herkende dat helemaal niet: ik trok veel tijd uit met mezelf en de verbinding met mezelf, daarom vo?lde ik me ook helemaal niet eenzaam: ik had mezelf als aangenaam gezelschap! En ik woonde dan weliswaar met mijn kinderen, maar greep elk weekend alleenzijn aan als fijn met mezelf kunnen verbinden, en daar keek ik ook naar uit, hoewel ik mijn kinderen liefst altijd om me heen heb, daar niet van).

Ik had grote behoefte aan alleenzijn, temidden van zorgen voor anderen (incl paar familieleden) en die me-tijd bakende ik ook echt af om dat gezonde evenwicht en vanuit eigenliefde.



Pas veel later leerde ik eenzaamheid kennen en dat was niet omdat ik te weinig of geen mensen om me heen had, integendeel, meer dan ooit. De eenzaamheid bestond erin (en nog weleens) dat ik dat contact met mezelf niet langer zo sterk had, eea opnieuw ging ontlopen, en het contact met anderen belangrijker ging maken dan het contact met mijn "ware zelf".



ALs je echt dag in dag uit alleen bent (dat ken ik nu dus ook, kinderen en de levendigheid + vrienden die zij meebrachten zijn nu uit huis) lijkt het misschien een overdosis (immers elke avond na je werk en altijd alleen thuiskomen na andere bezigheden en mensen).

Dat eenzame en verdrietige gevoel (vers verdriet danwel gemis danwel afgezwakt tot "balen" of een algemene vage leegte voelen die overblijft als het scherpe eraf is en het bijv meer wordt "een" partner/relatie missen) is dan toch meer gevoelens die je dan misschien wil gaan ontlopen. Dus jezelf probeert te ontlopen.



Ofwel pijnlijke gedachten, piekeren, of voelen of alleen maar die ruimte/tijd die leeg aanvoelt als daar nog niets voor in de plaats is aan plezierige, wenselijke emoties.

Ik herken het niet echt wat anderen zo moeilijk vinden: het terugkeren in een leeg huis.

Hoe leuk je het ook gehad hebt, voor sommigen blijft dat een confronterend moment om weer met jezelf alleen te zijn, thuis.

En dan liefst meteen weer afleiden daarvan (tv aan, filmpje kijken, forummen, misschien ff op Fb kijken of je mobiel, iets lezen).

Eigenlijk om jezelf af te leiden van "negatieve" (pieker) gedachten of zelfs angst voor die tijd/ruimte in je eentje als leegte te zien, als zinloos, nutteloos, onwenselijk, pijnlijk.

Misschien omdat dan het stemmetje van de innerlijke criticus kans ziet om op te duiken?

Dat kan alleen als je bang bent dat als je alleen bent, je automatisch in die laag van (zelf)afwijzing belandt, van niet goed genoeg zijn.

Alleen al het idee dat je minderwaardig bent als je geen partner hebt kan je in die laag brengen, zodra je alleen thuis bent!!



Het is prima dat je jezelf doelen stelt, alleen al als houvast en om niet te belanden in dat gevoel (en je daarin te verliezen of te wentelen, bijv zelfmedelijden, slachtofferige gedachten, waarom ik enz).

Doelen geven richting aan je leven, en structuur geeft houvast, dus daar is niks mis mee, integendeel!

Het zegt voor jezelf dat er meer is dan alleen dit ene wat nu "mislukt" is en dat je g??n mislukkeling b?nt, het helpt te relativeren dat jij nog steeds de moeite waard bent en dat dat niet afhangt van een (succesvolle, duurzame) relatie of het hebben van een partner, iemand die jou speciaal vindt en andersom, en het gevoel van "samen" mee kunt delen.



En dat ?s ook zo! Je bent meer dan een partner, het is "maar" 1 rol, als het om identiteitsniveau gaat, van de vele andere rollen die je kunt bekleden of kunt initieren om je mee te identificeren. Zij het voor veel mensen wel een belangrijke (ook als ze er heilig van overtuigd zijn nooit meer een relatie willen, want dan is het ook z? belangrijk geworden dat ze dat helemaal afwijzen bij voorbaat, uit angst voor het risico opnieuw dat soort pijn van afwijzing te voelen als ze ooit nog zoveel om iemand gaan geven).



Het heeft geen zin om dit te ontkennen voor jezelf, dit topic is niet om jezelf en anderen te overtuigen dat het niet belangrijk zou m?gen zijn, als dat (een fijne liefdevolle relatie) wel degelijk belangrijke bijdrage zou zijn aan een vervullend, zinvol en gelukkig leven.

(vanuit eigenliefde dus, vanuit willen verbinden, het willen voelen van verbondenheid met een geliefde, dat is anders dan wanneer het meer gaat om eoa verhoogde status van "een" partner/relatie h?bben, om je (meer) waard te kunnen voelen, een succesvoller of "volwaardiger" mens te voelen omdat je een partner hebt.



Dus het motief erachter maakt wel uit imo.

Ik vind de (mate van) verbondenheid ervan van evt meerwaarde/ bonus dus, ongeacht of dat een (geijkte) liefdesrelatie is, of in samenwonen moet zitten, of andere "bewijzen" van verbondenheid die voor mij maar bijzaak zijn.



En misschien dat ik me daardoor niet eenzaam voel, omdat ik allerlei van dat soort verbondenheid ervaar, ook met mensen die ik niet dagelijks om me heen hoef te hebben, maar met wie je een speciale band en betrokkenheid voelt, inhoudelijk dus, ongeacht het etiketje daaraan.

Gisteren met dochter, vertelde zij dat ex had gezegd dat ie van mij houdt en mij zo ruimdenkend vindt (en lief).

En dat ze dat zo lief vond van hem, eigenlijk niet aan mij mocht vertellen vond ze.

Maar waarom niet? Ik ben dit ook blijven voelen en tegen de kinderen blijven beweren toen hij en ik nauwelijks en niet bepaald prettig met elkaar omgingen, en het contact beperkt was tot (afspraken) over de kinderen, brengen en halen en andere dingen.

Die verbondenheid is weer als vanouds, zij het nu in vrijheid en zonder relatie, nu bestaat de verbondenheid puur uit het gevoel wat je over elkaar hebt: betrokkenheid, genegenheid, om elkaar geven, allemaal vormen van liefde, zij het geen partnerliefde (niet dat soort aantrekkingskracht) en geen etiketje aan, geen "samen", geen relatie.

Maar dat je "niks" hebt met elkaar, betekent niet dat je niks voelt bij/over elkaar.

Net als dat je ook geeft om andere mensen met wie je "niks" hebt (geen relatie, wel vriendschap of op eoa manier betrokken bij voelt en genegenheid of andere positieve gevoelens voelt).



Dat je doelen stelt qua ambities, werk, prestaties, allerlei zelfoverwinningen (grote successen en kleine succesjes boekt) hoeft niet zozeer te zitten in "presteren" of dat dat iets meetbaars moet zijn.

En dan nog kun je op allerlei vlakken jezelf meer dan de moeite waard vinden daardoor, het compenseert elkaar niet.

Dat je werkgerelateerd als de brandweer gaat en veel lof en succes oogst, compenseert niet dat je je een "loser" kunt voelen over het mislukken van liefde en relatie (of dat dat iig "niet goed genoeg" was, jij niet goed genoeg voelde (voor haar) en dus die afwijzing, als jij dat wel vond en voelde bij haar en de relatie met haar heel waardevol vond).



Niettemin is het dus goed om die andere vlakken ook belangrijk te mogen (blijven) vinden en daar jezelf iig goed (genoeg) in te voelen!

Zolang dat alles niet vormt wie je bent, en je je daardoor realiseert dat je op identiteitsniveau dus uit meer bestaat dan alleen deze rol van "geliefde" of "partner" als die ontbreekt of niet goed afgelopen is.

En hoe belangrijk je dat maakt voor je algehele gevoel van "ik mag er zijn, ik ben van waarde, ik word erkend, gezien, ik hoor erbij, ik word gewaardeerd (of goedgekeurd, bevestigd?) enz.



Je mag best uit allerlei positieve en succesvolle dingen putten om jezelf waardevol en van betekenis te vinden, of dat nu vriendschappen zijn of eoa diploma, iets nieuws leren waarin je jezelf uitdaagt (bijv op gebied van vaardigheden) enz, als je dat verspreid haalt uit meerdere facetten van jezelf (ontwikkelen), zolang je beseft dat dat nog steeds op identiteitsniveau is (oa om dat stemmetje tegen te spreken dat je niet goed genoeg bent).



"Boven" je identiteitsniveau kun je je intenties rekenen tot een diepere laag, waaruit je bepaalde doelen stelt of jezelf op een bepaalde waarde schat.

Voorbeeldje uit eigen koker: de achterliggende intentie waarmee ik (op forum) schrijf kan per keer verschillen.

-Het kan zijn vanuit een "hogere intentie" (missie): soort kennisdeling vanuit betekenis hechten aan iets bijdragen aan een betere wereld, door bewustmaken van bepaalde inzichten die daarbij individueel kunnen helpen om mensen zichzelf en anderen beter te begrijpen, toleranter te zijn, minder (be- en ver)oordelend naar zichzelf en anderen. Misvattingen en onbegrip wegnemen door inzicht en begrip mee te willen geven, een andere bril, een andere blik of meerdere mogelijkheden dan rigide (aangeleerde?) vaste overtuigingen vanuit eigen normaalwaarden. Een bredere kijk dan eigen kijk, en ook breder dan (inleven en begrip voor) de andere kant van het verhaal (tussen 2 mensen en hun individuele verschillende "normaalwaardes") door eea in nog breder verband en perspectief te plaatsen.

-Kan zijn vanuit eigen gedachten ordenen, schrijvenderwijs zelf tot inzicht komen, getriggerd door eoa "probleem" waar iemand mee worstelt, inpiratie dus om mijn eigen kijk daarop los te laten en te zien hoe ik zelf (inmiddels) tegenover iets sta, mijn visie is (geworden).

-Het kan ook soms zijn uit eoa eigen behoefte, bijv aan contact/verbinding (op momenten dat je niet daadwerkelijk irl in contact bent bijv doordat jij/zij aan het werk zijn of het tijdstip iig niet toelaat, al slapen, niet bereikbaar zijn), zij het virtueel, zoals anderen bijv doen met Fb, twitter, instagram, appen, enz).

-Kan zijn vanuit anderen een hart onder de riem te willen steken zijn, die dat ff kunnen gebruiken, zich eenzaam voelen en steun van anderen daarbij zoeken via forum.

-Kan zijn vanuit eigen verveling en gemakzucht zelfs, afleiding van eigen dingen, of uitstel en liever schrijven dan iets anders "wat moet" en ik geen zin in heb.

-Kan zelfs uit automatisme worden, patroon, zoals vroeger wakker worden met de krant of ff iets lezen voor het slapengaan bijv nu "lezen op forum wordt", uit vermaak, omdat ik het leuk vind en een gewoonte is geworden

-iig zelden om dankbaarheid, complimenten, goedkeuring, erkenning en waardering van buitenaf te krijgen. Dat kan een bijkomstigheid zijn, maar ik schrijf niet meer vanuit het motief om de "helper of redder" uit te hangen, al denken veel mensen misschien van wel.

Dat het vanuit altruisme zou zijn, de weldoener of hulpverlener en waardering van buitenaf een van mijn strategieen is voor "ik ben wel goed genoeg" (als compensatie van het negatieve geloof dus) want sinds jaar en dag helpt dat van buitenaf niet meer om mij waardevoller te voelen, dat hangt af van hoe ik me van binnen voel en z?lf leef en handel naar die innerlijke richtlijn en mijzelf, de mensen en dingen die voor mij echt van belang/meerwaarde zijn/ bijdragen aan wat m?j voldoening en vervulling geeft, voldoende tijd en aandacht geef.



Als ik bijv veel tijd in een forumreactie stop, kan dat nog zo gewaardeerd worden, maar als ik daardoor iets anders voor mij belangrijks uitstel of niet aan toe kom, levert het per saldo dus ni?t een bijdrage op aan eigenwaarde of eigenliefde.

Dan is het meer "toegeven" aan waar ik zin in heb of (blijkbaar) behoefte aan heb, maar niet de juiste prioriteit heeft of niet in verhouding staat met andere bijdragen als ik die daardoor verzaak of in het gedrang (laat) komen.



En zo is het met jouw doelen denk ik net zo: op zich goed, zolang je je intenties helder en zuiver hebt en niet je eigenwaarde alleen maar aan het opschroeven bent om dat negatieve geloof (en innerlijke criticus) de mond te kunnen snoeren.

Dat alleen al is al heel wat, maar dan ben je nog steeds niet in contact met je "hogere waarden" waar ik eigenliefde en heling/ heelheid onder schaar.



En zo zijn er allerlei andere dingen op het vlak van liefde en lust bijv, die vanuit verschillende intenties ofwel alleen bijdragen aan (het checken van) een gevoel van "ik tel nog steeds/ w?l mee, ik word gezien, begeerd, aantrekkelijk gevonden, men lust mij (nog), enz" als dat is vanuit compensatie van eerdere afwijzing door je ex, waardoor je dat negatieve geloof (ik ben niet goed genoeg voor haar, niet aantrekkelijk (meer) genoeg voor haar, geliefd/ begeerd/ waardevol enz door haar) probeert te overtuigen van het tegendeel.

Dan is het dus vanuit reactie op afwijzing en zelfafwijzing, het negatieve geloof overrulen door (bewijzen) van andere, positievere ervaringen.

(zoals Amy dat probeert dus en dan moet daar een hoop positiefs tegenover staan, wil het echt dat negatieve overschreeuwen, of dat nu recent is of oude negatieve ervaringen die nog steeds effect hebben op een negatief geloof op gebied van liefde en eigenliefde).



Waarbij ik zeker niet de positieve invloed wil bagatelliseren die nieuwe goede en fijne positieve ervaringen kunnen hebben op welk negatief geloof ook in jezelf!!

Als je denkt: "ik kan niet autorijden, ik heb er geen aanleg voor, ik zal het nooit leren" en je oefent en oefent en het gaat goed en steeds beter en je haalt je rijbewijs en je gaat op pad, en het blijft goed gaan, je wordt steeds ontspannener en zekerder van jezelf, krijgt het gevoel dat je die vaardigheid onder de knie krijgt, maakt dat natuurlijk wel degelijk verschil!

Dezelfde ervaring helpt je alleen niet als dat niet je negatieve geloof was, maar bijv "ik ben een prutser in de liefde, een slechte partner, niet goed genoeg om een relatie te krijgen/houden" enz.

Daar helpt dat rijbewijs niet bij.

Hooguit dus dat je er een nieuwe vrijheid en behendigheid bij hebt gekregen: erop uit kunnen gaan, minder afhankelijk van OV of van anderen, je blik kunt verruimen en nog eens ergens kunt komen waar je anders niet kwam.



Dus dat het altijd wel ?rgens goed voor is en kan bijdragen aan je algehele welvaart of welzijn, een goed gevoel kan geven, kan bijdragen aan eigenwaarde en zelfvertrouwen, (alles wat je overwint draagt bij aan een algemeen gevoel van krachtig zijn en iets kunnen leren/veranderen/ verruimen) is zonder twijfel natuurlijk iets positiefs.



Valkuil is als dat niet lukt of niet je niet volhoudt of niet belangrijk genoeg is om blijvend een goed gevoel van te krijgen!!

Dan brengt het je net zo snel in het gevoel van "ik ben een zwakkeling, zwak, zie je wel: ik faal, ben stom, dat ik dat geeneens volhoud, (nog) niet beheers, er me niet toe kan zetten of aan mijn eigen doelstellingen houden, enz".

Het werkt dus maar zolang het "lukt" en dat is het nadeel aan doelen die een prestatie, zelfbeheersing, zelfsturing, volharding en oefening nodig hebben (en als tegenhanger angst om te verslappen, af te glijden, te falen in wat je jezelf hebt opgelegd).

Of zelfs dat je daar wel succesjes in boekt, maar niet de voldoening oplevert (=geluksgevoel?) die je ermee dacht te behalen.

Of weer een volgend succes nodig hebt, omdat je doel bereikt is en opnieuw leegheid ervaart en nieuwe doelen moet verzinnen "als ik dit of dat bereikt heb, zal ik me (eindelijk) gelukkig voelen) en zo alsmaar laat afhangen van eoa prestatie of iets wat je wilt bereiken in de toekomst.

(daarmee zeg je immers ook aan jezelf dat je niet gelukkig kunt of zult zijn v??rdat dat doel bereikt is en sluit je jezelf uit van jezelf NU al gelukkig kunnen voelen.



Zodra je dus (zelf) voorwaarden gaat stellen en aan die voorwaarden moet voldoen voor jezelf, alvorens je "geluk" hebt verdiend, ben je bezig met voorwaardelijke eigenliefde: voorwaarden waar jij aan moet voldoen van jezelf om je een goed (genoeg) en succesvol mens te "mogen" voelen.

Dat is niet de onvoorwaardelijke liefde voor jezelf opzoeken dus, om wie jij in wezen bent, en al waardevol bent vanwege je vermogens om liefde te geven en te ontvangen, incl eigenliefde (ook van jezelf kunnen houden onder mindere omstandigheden, ook als bepaalde rollen inaktief zijn, je je werk kwijtraakt, je partner, status, inkomen, jeugdige uiterlijk, bezittingen, of juist je eigen minpunten en onvolkomenheden/ tekortkomingen en "zwaktes" weggewerkt moeten zijn voor je jezelf lief kunt hebben, of jezelf goed genoeg vindt om de liefde van een partner waard te zijn, enz).



Ook ik dacht: "ik moet eerst 10 kilo lichter zijn, strakker zijn, enz" om mezelf aantrekkelijk te vinden, en om aantrekkelijk gevonden te worden door een evt partner in lust/liefde.

Zolang je zo denkt, sluit je jezelf en je gelukkig voelen met jezelf dus uit, tot aan die voorwaarde voldaan is.

Je zet dan dus ook de overtuiging in jezelf vast, dat het niet mogelijk is voordat dat doel bereikt is, en ga je jezelf ook nog eens veroordelen als het niet lukt, als je jezelf langer dan nodig in die wachtstand brengt, jezelf zwak vinden als je aan zoiets (wat toch belangrijk voor je was??) onvoldoende tijd/moeite en aandacht besteedt en zo voor jezelf je zelfgecreeerde mogelijkheid saboteert om jezelf gelukkig te mogen voelen.



Net zoiets als de onzinnige voorwaarde "later als ik met pensioen kan, ga ik al die dingen (pas) doen die ik nu zo graag zou doen en waar ik gelukkig van zou worden" (maar tegen die tijd misschien niet meer wil of niet meer kunnen om eoa reden, als je die leeftijd al haalt". Dan ga ik eindelijk die reizen maken, die boot aanschaffen, vissen, plaatsjes en haventjes aandoen, schilderen, fotograferen, enz".

Of mensen die uitkijken naar de vakantie omdat ze dan eindelijk die boeken kunnen lezen waar ze in het dagelijks leven niet aan toe komen.

Hoe bizar eigenlijk, dat je iets wat blijkbaar bijdraagt aan je geluk, uitstelt tot er tijd voor is, ipv tijd te m?ken voor iets wat je gelukkig maakt! En dat integreren in je dagelijks leven van NU.



En dan zijn dat nog doelen of voorwaarden waar je iig zelf invloed op hebt (maar afhankelijk van maakt).

Laat staan als je jezelf pas geslaagd vindt als er ergens ter wereld een partner is die jou lust of liefde voor jou voelt: iets waar je totaal geen invloed op hebt!

Ook niet door te daten!

misschien is de 1001e wel diegene, en haak je na 6 verschillende daters af, voel je je mislukt, een "zie je wel: het lukt mij niet in de liefde, het is niet voor mij weggelegd, ik ben blijkbaar geen relatie/ verliefdheid/ liefde waard, ze willen mij alleen maar om de seks (of omdat ze een potentiele vader in mij zien, mijn inkomen, mijn economische waarde, gezelschap, omdat ze een zekerheden willen, een gezin stichten, aandacht enz), en dat soort zelfgevoelens en overtuigingen die je daar dan weer (voor jezelf) uithaalt/ concludeert.

En niet zelden "zie je wel" triggert als je dat zelf al als negatief geloof over jezelf hebt.



Net als solliciteren is daten ook iets waar je meer kans op afwijzing loopt dan op welk gebied ook!

En vervolgens op zelfafwijzing dus ("hoe kon ik denken dat ik in aanmerking kwam voor zo'n baan, geliefde/ verliefdheid, er is iets mis met mij dat het niet wil "lukken", waarom anderen wel en ik niet, wat mankeert er aan mij?").

Omdat je het dan laat afhangen van iets wat (deels) van anderen afhangt en jezelf daar verantwoordelijk voor gaat stellen of om veroordelen, vergelijken, en jij daar "minder" uitkomt, dus in je negatieve "minderwaardige' geloof over jezelf brengt (of versterkt).



In het boek "De Geluksprofessor" geeft die schrijven zijn ideeen wat (na onderzoek van hem, maar wel beperkt onderzoek vind ik) bijdraagt aan geluksgevoel (en dat is meer in een staat van voldoening bevinden dan de geluksmomenten die we vaak bij "geluk" denken, want ook bijv het hebben van een relatie met een liefhebbende partner geeft geen 24-uurs-geluksgevoelens).

Zijn ideeen zijn samen te vatten in 3 dingen, DOM:

-Doelen

-Omstandigheden

-Mensen.

Ik ga dat niet bespreken hier, maar doelen geven richting en zingeving aan je leven.

Omstandigheden en hoe jij die "creeert" en daarop reageert: omstandigheden maken volgens div onderzoeken zo'n 10%a max 20% uit voor je geluksgevoel. En omdat je deels invloed hebt (met je aanleg/karakter/capaciteiten) en in hoeverre je je vaardigheden kunt ontwikkelen en inzetten voor die omstandigheden of hoe je daarmee omgaat (veerkracht, er het beste van maken, het glas halfvol of halfleeg zien), is het dus oa aan jezelf voor zover je daar zelf dus invloed op hebt.

Mensen: contacten met anderen, betekenis voor anderen, waardering en verbinding, en dan niet in de zin van Fb-verbindingen, en andere vormen van "erbij willen horen", maar daadwerkelijke inhoudelijke verbondenheid voelen, je betrokken voelen bij de wereld waar je deel van uitmaakt, je omgeving en de mensen daarin enz.



Dus doelen zijn onbetwist belangrijk!

Mits haalbaar en uit zuivere motieven.

Soms houd je het streven naar een doel niet vol, omdat het kennelijk niet het juiste doel voor jou is!

Dan moet je eea herzien: is het wel de juiste richting voor mij, is het wel waar het werkelijk om draait voor mij, of prioriteit op dit moment in mijn leven, zou het werkelijk mij goed doen, gelukkig(er) laten voelen, voldoening geven?



Zodra het een rigide van jezelf "moeten" is, of wordt, omdat je je anders (zonder dat te bereiken) dus een loser voelt, en mislukkeling, prutser oid, is het geen doel meer maar een voorwaarde aan jezelf stellen (om te "verdienen" dat je van waarde bent of jezelf dan pas waarderen kan, of van jezelf kunt houden, gelukkig kan zijn).

Als je dat buiten jezelf legt, of aan jezelf oplegt, en een heleboel discipline vergt, heel veel moeite en inspanning kost, stel je ook het van jezelf houden uit tot dat w?l bereikt is.



En dat terwijl je ook op dit moment naar je eigenliefde kunt gaan, op elk moment eigenlijk, ook als je niet aan allerlei voorwaarden voor jezelf "voldoet".

En dat is door contact met jezelf te leggen.

Deepak Chopra (en ergens Geurtz ook) hebben het dan over meditatiebeoefening als de enige manier zo ongeveer, en mensen denken daarbij vaak dat dat heel moeilijk is en je dat eerst moet leren en oefenen voordat je dat kunt.

Of denken dan aan vage, zweverige verre oorden met monnikken op een berg in afzondering, of goeroes en groepsbijeenkomsten, yoga-oefeningen en een boeddha-houding enz.



Maar dat hoeft helemaal niet, het gaat om niet meer dan tijd uittrekken om even helemaal met jezelf te zijn, zonder afleiding van radio, tv, bezigheden, mobieltje, of wat dan ook in de buurt dat storend werkt.

Dat kan zowel een wandeling in de natuur zijn, als je even ergens afzonderen op welke plek dan ook, in bad, in je tuin, slaapkamer, kantoortje, waar dan ook dat je even alles om je heen "uit kunt zetten", en even niks hoeft en moet, alleen maar "er zijn".

Bewust ontspannen, contact leggen met je lichaam, ademhaling, voelen van warmte of frisse koude op je huid, op van alles wat je zintuigen registreren, wat je voelt binnen dat lichaam, hoe je hart klopt, tintelingen, wat er dan ook maar opkomt of gebeurt als je werkelijk even ontspant en tijd 100% aan jezelf geeft.

Dat kan ook gepaard gaan met liefdevolle gedachten over jezelf, over wat je nodig hebt, jezelf omarmen letterlijk, en allerlei andere vormen van jezelf liefhebben. Je body & mind geven dan vanzelf wel aan wat nodig is, goed voor je is, als jij de bereidheid toont (of aan jezelf vraagt om hints/antwoorden) om te luisteren, ervoor te gaan zitten (of liggen) en moeite doet om in contact met dat "ware zelf" te komen.



Het blijkt dat juist nooit met jezelf zijn de oorzaak is van dat eenzame gemis, van jez?lf missen dus, van een eenzaamheid die je toeschrijft aan "anderen nodig hebben", terwijl je eigenlijk dit close contact met jezelf nooit (of te weinig) opzoekt!

En juist dat lijken veel mensen zo moeilijk te vinden, geen tijd voor te hebben, die moeite niet te doen, om zonder afleiding van prikkels met zichzelf alleen te zijn.

Zeker in deze tijd van constant in contact te willen zijn met de buitenwereld, via allerlei schermen (tv, mobiel, pc, radio, enz) en dat is nou precies wat eenzame mensen gaan doen: zich verslaafd maken aan welke vorm van contact ook met buiten zichzelf, en daardoor zichzelf steeds de boodschap geven: alles is beter dan contact met mezelf, ik wil niet met mezelf in stilte zijn, ik wil afgeleid worden van mezelf, ik vind mezelf niet goed genoeg om mee in gezelschap te zijn, ik ben bang voor dat opkomt dat ik mezelf niet goed (genoeg) vind, leegte vind daarbinnen, me niet kan vermaken (jezelf kunnen vermaken betekent dan: met allerlei bezigheden en interesses, dus niet door alleen maar met jezelf te zijn).



Jezelf liefhebben kan in allerlei dingen zitten die gezond en fijn zijn, aandacht voor het fysieke (zorgzaam voor jezelf in de zin van bewegen, spieren, ademhaling, huid, zelfseks, verzorging enz), maar ook in jezelf een fijn uitzicht bezorgen (opgeruimd of een bende?), waarmee je je mentaal en fysiek voedt, enz.

Zowel in wat je aan info binenhaalt als wat je doet/ onderneemt/ juist ff laat liggen om tijd te nemen voor jezelf.

En liefst op meerdere manieren, maar even een half uurtje per dag, of (voor sommige mensen een "onderhoudsdosis" van alleen al 10 minuten bewust ontspannen en terugtrekken kan al genoeg zijn), gewoon omdat je jezelf ziet staan, naar luistert, open voor staat (en niet langer bang voor bent, ontwijkt, of bang voor evt piekeren, de innerlijke criticus de mond snoert, maar proberen je te focussen op dat ware zelf, die natuurlijke staat als je in rust en stilte bent.

(en je alle drukte en voorwaarden en alles wat je jezelf oplegt of vindt, ff kunt buitensluiten, even jezelf buiten tijd en omstandigheden kunt plaatsen en je bewuste aandacht/concentratie richten op het nu en je zintuigen die eea waarnemen, maar niks mee ho?ft, behalve ervaren en voelen).

Forum hapert, goed om andere dingen te doen weer!

Maar goed ook, gezien de hoeveelheid tekst weer.

Laters!

Btw alles wat trots maakt op jezelf draagt natuurlijk bij tot goed (genoeg) voelen.

Het compenseert vaak niet evt bestaande schuldgevoelens of schaamte, die kunnen relatief zwaar wegen.

Het is dan ook zaak om (en geweldig om) daar vrij van te blijven, zoveel als maar mogelijk is!



Enne, ook met die 10 kilootjes uit dat voorbeeld vind ik mezelf aantrekkelijk genoeg en goed genoeg.

Ik vind mijn buddhabelly zelfs wel lief.

Het "doel" is inmiddels bijgesteld (naar waarderend en goed functionerend, conditie: gezond stevig zeg maar)



Shit, kom er nu achter dat mijn paspoort verlopen is, hoe lang duurt zoiets?

Ff achteraan..

ea regeldingen.

quote:Zelatrice schreef op 21 maart 2016 @ 13:28:

Yeahhhh de winter is weer voorbij, whooooeeeeehhoooeeeee!!! !!!

En ik heb straks de overdracht van mijn huis dus na vandaag officieel een periode afgesloten!!



Super, Zela!

Ik heb geboekt, afspraak paspoort enz dus ook yeah!