Psyche
alle pijlers
Als de dood een optie wordt...
maandag 6 februari 2017 20:46
Graag wil ik hier mijn verhaal delen over suïcidale gedachtes. Er zijn nog wel eens wat vooroordelen(er stond voordelen, slechte woordkeuze 
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.
Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
'Happiness is only real when shared'.
dinsdag 7 februari 2017 11:36
dinsdag 7 februari 2017 13:04
quote:Ameliaaa schreef op 07 februari 2017 @ 11:31:
Ik heb het volgende begrepen over depressie. Als je een depressie krijgt en je laat je er niet voor behandelen, is de kans dat je er weer 1 krijgt 50%. Als je dan een keer depressief wordt, is de kans dat ie weer terug komt 75%. Nou reken maar uit. Je brein kan in een soort kramp terecht komen, als het ware, die steeds in depressie terugschiet. Dat is wetenschappelijk onderzocht.
Zelfs als je je laat behandelen is de kans op herhaling groter. Ik ben aan nummer 3 bezig. Ze worden steeds heviger, komen steeds sneller op. Herstel duurt steeds langer.
Bij mij spelen ook nog chronische zenuwpijn en astma mee. Een vreselijk zware combinatie.
In alle 3 de depressies was de doodswens aanwezig. Ik heb dat openlijk besproken met mijn man, huisarts en de hulpverleners. Net als Fee vraag ik me ook wel eens af hoeveel je zelf kunt lijden om een ander te ontzien.
Ik zou trouwens nooit voor suïcide kiezen maar voor levensbeindiging het traject levenseindekliniek proberen. Ook dit heb ik besproken met diverse mensen. Ik kan mijn gevoelens delen gelukkig, ook met mijn man alhoewel hij het vreselijk moeilijk vindt.
Momenteel gaat het qua depressie de goede kant op en ga ik een nieuwe behandeling erbij proberen. En ik blijf aan de antidepressiva.
TO, ik hoop dat onze verhalen je in ieder geval laten zien dat je niet alleen in die duisternis zit. Er zijn veel meer mensen die de emoties (of het gebrek eraan) ervaren. Bekijk het van dag tot dag. En ik hoop dat dat kleine deeltje van je dat nog wel vreugde kan ervaren mag groeien.
Ik heb het volgende begrepen over depressie. Als je een depressie krijgt en je laat je er niet voor behandelen, is de kans dat je er weer 1 krijgt 50%. Als je dan een keer depressief wordt, is de kans dat ie weer terug komt 75%. Nou reken maar uit. Je brein kan in een soort kramp terecht komen, als het ware, die steeds in depressie terugschiet. Dat is wetenschappelijk onderzocht.
Zelfs als je je laat behandelen is de kans op herhaling groter. Ik ben aan nummer 3 bezig. Ze worden steeds heviger, komen steeds sneller op. Herstel duurt steeds langer.
Bij mij spelen ook nog chronische zenuwpijn en astma mee. Een vreselijk zware combinatie.
In alle 3 de depressies was de doodswens aanwezig. Ik heb dat openlijk besproken met mijn man, huisarts en de hulpverleners. Net als Fee vraag ik me ook wel eens af hoeveel je zelf kunt lijden om een ander te ontzien.
Ik zou trouwens nooit voor suïcide kiezen maar voor levensbeindiging het traject levenseindekliniek proberen. Ook dit heb ik besproken met diverse mensen. Ik kan mijn gevoelens delen gelukkig, ook met mijn man alhoewel hij het vreselijk moeilijk vindt.
Momenteel gaat het qua depressie de goede kant op en ga ik een nieuwe behandeling erbij proberen. En ik blijf aan de antidepressiva.
TO, ik hoop dat onze verhalen je in ieder geval laten zien dat je niet alleen in die duisternis zit. Er zijn veel meer mensen die de emoties (of het gebrek eraan) ervaren. Bekijk het van dag tot dag. En ik hoop dat dat kleine deeltje van je dat nog wel vreugde kan ervaren mag groeien.
dinsdag 7 februari 2017 17:10
dinsdag 7 februari 2017 17:26
quote:ladygaga_xx schreef op 07 februari 2017 @ 17:10:
Ik voel me nooit somber maar altijd vrolijk en fijn, zelfs ofp regenachtige dagen zoals nu. Ik weet niet hoe TO en de andere zich voelen maar het lijkt me heel zwaar en kut. TO, ik ben er voor je Nou fijn om te weten hoor, dat jij altijd vrolijk bent. Beetje overbodige reactie en niet erg inlevend. Al schrijf je er meteen iets inlevends achteraan, daarmee maak je dat niet goed. Dat komt dan niet meer zo oprecht over.
Ik voel me nooit somber maar altijd vrolijk en fijn, zelfs ofp regenachtige dagen zoals nu. Ik weet niet hoe TO en de andere zich voelen maar het lijkt me heel zwaar en kut. TO, ik ben er voor je Nou fijn om te weten hoor, dat jij altijd vrolijk bent. Beetje overbodige reactie en niet erg inlevend. Al schrijf je er meteen iets inlevends achteraan, daarmee maak je dat niet goed. Dat komt dan niet meer zo oprecht over.
dinsdag 7 februari 2017 17:29
quote:Ameliaaa schreef op 07 februari 2017 @ 17:26:
[...]
Nou fijn om te weten hoor, dat jij altijd vrolijk bent. Beetje overbodige reactie en niet erg inlevend. Al schrijf je er meteen iets inlevends achteraan, daarmee maak je dat niet goed. Dat komt dan niet meer zo oprecht over.
Ik lees dat anders.
Lady gaga geeft mi daarmee aan dat ze niet weet hoe dat voelt en juist daarom zich wel voor kan stellen dat zoiets vreselijk moet zijn, omdat het zo ver van haar afstaat.
[...]
Nou fijn om te weten hoor, dat jij altijd vrolijk bent. Beetje overbodige reactie en niet erg inlevend. Al schrijf je er meteen iets inlevends achteraan, daarmee maak je dat niet goed. Dat komt dan niet meer zo oprecht over.
Ik lees dat anders.
Lady gaga geeft mi daarmee aan dat ze niet weet hoe dat voelt en juist daarom zich wel voor kan stellen dat zoiets vreselijk moet zijn, omdat het zo ver van haar afstaat.
dinsdag 7 februari 2017 17:36
quote:Ameliaaa schreef op 07 februari 2017 @ 17:26:
[...]
Nou fijn om te weten hoor, dat jij altijd vrolijk bent. Beetje overbodige reactie en niet erg inlevend. Al schrijf je er meteen iets inlevends achteraan, daarmee maak je dat niet goed. Dat komt dan niet meer zo oprecht over.
En dit voegt wel iets toe?
Eens met Maccaron.
[...]
Nou fijn om te weten hoor, dat jij altijd vrolijk bent. Beetje overbodige reactie en niet erg inlevend. Al schrijf je er meteen iets inlevends achteraan, daarmee maak je dat niet goed. Dat komt dan niet meer zo oprecht over.
En dit voegt wel iets toe?
Eens met Maccaron.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 7 februari 2017 20:56
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 01:19:
Ouder worden helpt stabiliseren bij mijn stoornis. Tot aan de overgang iig.
Nou, een geluk bij een ongeluk dan denk ik Bij mij is dat niet zo, het blijft helaas hetzelfde. Alhoewel, dat type ik hier nu neer, maar ik kan ook niet in de toekomst kijken.
Ouder worden helpt stabiliseren bij mijn stoornis. Tot aan de overgang iig.
Nou, een geluk bij een ongeluk dan denk ik Bij mij is dat niet zo, het blijft helaas hetzelfde. Alhoewel, dat type ik hier nu neer, maar ik kan ook niet in de toekomst kijken.
dinsdag 7 februari 2017 21:15
quote:Ameliaaa schreef op 07 februari 2017 @ 11:31:
Ik heb het volgende begrepen over depressie. Als je een depressie krijgt en je laat je er niet voor behandelen, is de kans dat je er weer 1 krijgt 50%. Als je dan een keer depressief wordt, is de kans dat ie weer terug komt 75%. Nou reken maar uit. Je brein kan in een soort kramp terecht komen, als het ware, die steeds in depressie terugschiet. Dat is wetenschappelijk onderzocht.Interessant! Laatst ging het bij Jinek over depressie en Mike Boddee (of hoe heet die kerel?) had het er over dat ze denken dat het een hersenziekte is i.p.v. een psychische ziekte.
Ik heb het volgende begrepen over depressie. Als je een depressie krijgt en je laat je er niet voor behandelen, is de kans dat je er weer 1 krijgt 50%. Als je dan een keer depressief wordt, is de kans dat ie weer terug komt 75%. Nou reken maar uit. Je brein kan in een soort kramp terecht komen, als het ware, die steeds in depressie terugschiet. Dat is wetenschappelijk onderzocht.Interessant! Laatst ging het bij Jinek over depressie en Mike Boddee (of hoe heet die kerel?) had het er over dat ze denken dat het een hersenziekte is i.p.v. een psychische ziekte.
dinsdag 7 februari 2017 21:16
dinsdag 7 februari 2017 21:18
quote:nachtvlinder1977 schreef op 07 februari 2017 @ 21:15:
[...]
Interessant! Laatst ging het bij Jinek over depressie en Mike Boddee (of hoe heet die kerel?) had het er over dat ze denken dat het een hersenziekte is i.p.v. een psychische ziekte.Dat zeggen heel veel wetenschappers al jaren hoor. Alleen zo zien veel mensen dat helaas nog steeds niet.
[...]
Interessant! Laatst ging het bij Jinek over depressie en Mike Boddee (of hoe heet die kerel?) had het er over dat ze denken dat het een hersenziekte is i.p.v. een psychische ziekte.Dat zeggen heel veel wetenschappers al jaren hoor. Alleen zo zien veel mensen dat helaas nog steeds niet.
dinsdag 7 februari 2017 21:54
Ik weet serieus niet wat er in je hoofd gebeurd als je een depressie krijgt maar ik zie wat er met mijn broer gebeurd. Voor hem zijn de dagelijkse dingen niet te doen.
Omdat het al 2x heel, heel erg mis is gegaan hebben mijn andere broer en ik op de achtergrond zijn leven in controle.
We hebben een schoonmaakster geregeld die wekelijks zijn huis komt bijhouden, ik controleer maandelijks zijn postbus, we houden zijn rekeningen in de gaten zodat vaste lasten wel worden afgeschreven. We zijn contactpersoon voor medische en zakelijke dingen.
Hii vindt het niet leuk dat het nodig is maar is blij dat we dit voor hem willen doen. Het geeft rust.
Ik hoop oprecht dat dit rust in zijn hoofd geeft en hij zich daardoor kan focussen op leuke dingen en zorgen minder heeft.
Het zal het zwarte niet weghalen maar ik hoop dat het ruimte geeft voor een lichtpuntje
Omdat het al 2x heel, heel erg mis is gegaan hebben mijn andere broer en ik op de achtergrond zijn leven in controle.
We hebben een schoonmaakster geregeld die wekelijks zijn huis komt bijhouden, ik controleer maandelijks zijn postbus, we houden zijn rekeningen in de gaten zodat vaste lasten wel worden afgeschreven. We zijn contactpersoon voor medische en zakelijke dingen.
Hii vindt het niet leuk dat het nodig is maar is blij dat we dit voor hem willen doen. Het geeft rust.
Ik hoop oprecht dat dit rust in zijn hoofd geeft en hij zich daardoor kan focussen op leuke dingen en zorgen minder heeft.
Het zal het zwarte niet weghalen maar ik hoop dat het ruimte geeft voor een lichtpuntje
dinsdag 7 februari 2017 22:49
Ik heb 2 keer een depressie gehad tijdens mijn zwangerschappen. Biologische oorzaak. Daarbij de verschrikkelijk nare gedachten gehad die bij depressie horen. Ik vond het extra heftig omdat ik het sterke gevoel had mijn kind hiermee te belasten.
Soignant detail: ik ben GZ-psycholoog en Gedragstherapeut en werk veelal met depressieve mensen. En nog altijd heb ik restverschijnselen die naar alle waarschijnlijkheid niet meer helemaal weggaan. Ik blijf mijn strijd soms voeren, al is deze niet meer zo actief aanwezig.
Wat ik wel als voordeel zie, is dat ik soms net wat meer kan betekenen voor mijn cliënten en het thema dood en de wensen erom heen kan en durf te bespreken. Ik weet hoe het is om in zo'n zwart gat te zitten, dat is toch anders dan dat je het je probeert voor te stellen.
Soignant detail: ik ben GZ-psycholoog en Gedragstherapeut en werk veelal met depressieve mensen. En nog altijd heb ik restverschijnselen die naar alle waarschijnlijkheid niet meer helemaal weggaan. Ik blijf mijn strijd soms voeren, al is deze niet meer zo actief aanwezig.
Wat ik wel als voordeel zie, is dat ik soms net wat meer kan betekenen voor mijn cliënten en het thema dood en de wensen erom heen kan en durf te bespreken. Ik weet hoe het is om in zo'n zwart gat te zitten, dat is toch anders dan dat je het je probeert voor te stellen.
zaterdag 11 februari 2017 18:03
Ja herkenbaar, ik heb hetzelfde. Ben mijn hele leven al chronisch depressief dus weet hoe jij je voelt en wat je denkt.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.
zaterdag 11 februari 2017 20:10
quote:Singlegirlx schreef op 11 februari 2017 @ 18:03:
Ja herkenbaar, ik heb hetzelfde. Ben mijn hele leven al chronisch depressief dus weet hoe jij je voelt en wat je denkt.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.
Wat naar om te lezen
Depressiviteit heeft niets met verwendheid of egoïsme te maken
Ja herkenbaar, ik heb hetzelfde. Ben mijn hele leven al chronisch depressief dus weet hoe jij je voelt en wat je denkt.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.
Wat naar om te lezen
Depressiviteit heeft niets met verwendheid of egoïsme te maken
zondag 12 februari 2017 13:51
quote:Singlegirlx schreef op 11 februari 2017 @ 18:03:
Ja herkenbaar, ik heb hetzelfde. Ben mijn hele leven al chronisch depressief dus weet hoe jij je voelt en wat je denkt.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.
Wat manipulatief dit.
Volgens mij wordt er vooral geschreven dat je de dagbehandeling moet accepteren ipv afwijzen. Juist voor je kinderen én voor jezelf.
Ja herkenbaar, ik heb hetzelfde. Ben mijn hele leven al chronisch depressief dus weet hoe jij je voelt en wat je denkt.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.
Wat manipulatief dit.
Volgens mij wordt er vooral geschreven dat je de dagbehandeling moet accepteren ipv afwijzen. Juist voor je kinderen én voor jezelf.
zondag 12 februari 2017 13:55
quote:Singlegirlx schreef op 11 februari 2017 @ 18:03:
Ja herkenbaar, ik heb hetzelfde. Ben mijn hele leven al chronisch depressief dus weet hoe jij je voelt en wat je denkt.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.Wat een zelfmedelijden weer,lees je eigen topics eens terug,het is 1 grote aandacht show en het ligt aan alles en iedereen behalve aan jou.
Ja herkenbaar, ik heb hetzelfde. Ben mijn hele leven al chronisch depressief dus weet hoe jij je voelt en wat je denkt.
Fijn dat jij hier wel begrip lijkt te krijgen. In mijn topics wordt het afgeschilderd als dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Dat soort domme opmerkingen.Wat een zelfmedelijden weer,lees je eigen topics eens terug,het is 1 grote aandacht show en het ligt aan alles en iedereen behalve aan jou.
