Als de dood een optie wordt...

Graag wil ik hier mijn verhaal delen over suïcidale gedachtes. Er zijn nog wel eens wat vooroordelen(er stond voordelen, slechte woordkeuze ), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.



Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.



Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.

Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.

Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.

Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.

Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.

Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.



Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.

Zwart...

Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.



Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...



Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?

Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.

Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?

Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...



(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)