Psyche
alle pijlers
Extreem introvert en ik heb er last van
donderdag 19 januari 2017 16:43
Ik vind dit een beetje eng, om dat ik nooit eerder een topic heb geopend over mijn psyche (behalve dan over de vraag hoe therapie werkt, maar dan zonder inhoudelijk op mij zelf in te gaan), but here we go..
Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen
Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.
Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.
Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.
Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden
Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen
Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.
Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.
Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.
Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden
maandag 23 januari 2017 12:06
quote:orkenflow schreef op 22 januari 2017 @ 19:06:
[...]
Grappig voorbeeld - ik zou mezelf namelijk beschrijven als lang. In Nederland ben ik niet extreem lang, maar in veel andere delen van de wereld wel.
[...]
Mijn argumenten zouden zijn: in dit topic geef je blijk van humor, je gaat in gesprek met heel verschillende mensen, en je doet aan zelfreflectie. Dat vind ik allemaal leuk.
Ik ben heel gemiddeld qua lengte, in NL en het land waar mijn ouders van daan komen, echt precies gemiddeld. Ik voel me soms nog wel klein in Amsterdam of Friesland, daar zijn mensen langer dan de rest van NL volgens mij. Maar ik snap je punt, jij neemt een grotere populatie.
Ik vroeg het niet specifiek aan jou waar om ik leuk zou zijn maar ik vind het wel lief
[...]
Grappig voorbeeld - ik zou mezelf namelijk beschrijven als lang. In Nederland ben ik niet extreem lang, maar in veel andere delen van de wereld wel.
[...]
Mijn argumenten zouden zijn: in dit topic geef je blijk van humor, je gaat in gesprek met heel verschillende mensen, en je doet aan zelfreflectie. Dat vind ik allemaal leuk.
Ik ben heel gemiddeld qua lengte, in NL en het land waar mijn ouders van daan komen, echt precies gemiddeld. Ik voel me soms nog wel klein in Amsterdam of Friesland, daar zijn mensen langer dan de rest van NL volgens mij. Maar ik snap je punt, jij neemt een grotere populatie.
Ik vroeg het niet specifiek aan jou waar om ik leuk zou zijn maar ik vind het wel lief
zondag 19 maart 2017 14:52
Ik update mijn eigen topic om dat ik geen zin heb in een nieuwe
Na lang wikken, wegen en 1001 uitvluchten heb ik dan toch de stap gezet naar de huisarts voor medicatie (sertraline). Ik vond het een genant gedoe om te moeten zeggen dat ik zo'n terug getrokken bestaan leid maar ok, ik heb medicatie gekregen en vind het toch eng. Ik ben er wat pluizig van in het hoofd en heb soms in eens emotionele disrupties zeg maar in de gebruikelijk flatline.
Misschien iemand ervaring met die medicatie?
Na lang wikken, wegen en 1001 uitvluchten heb ik dan toch de stap gezet naar de huisarts voor medicatie (sertraline). Ik vond het een genant gedoe om te moeten zeggen dat ik zo'n terug getrokken bestaan leid maar ok, ik heb medicatie gekregen en vind het toch eng. Ik ben er wat pluizig van in het hoofd en heb soms in eens emotionele disrupties zeg maar in de gebruikelijk flatline.
Misschien iemand ervaring met die medicatie?
zondag 19 maart 2017 22:49
Ik heb geen ervaring met medicatie.
Net weer helemaal je topic gelezen en jouw probleem ligt volgens mij in je zelfbeeld. Je vindt jezelf stom. De schaamte die je voelt over het feit dat je geen gevuld weekend hebt (so what?), je kan niet voor kinderen en huisdieren/planten zorgen, je bent een speciaal geval en je bent geen lekker wijf (meer).
Ik ben ook een INTP maar expirimenteer de laatste jaren met mezelf meer bloot te geven. Ik zeg gewoon als ik dingen eng moeilijk of raar vind. En weet je, dat schept een band. Ik ben niet meer het rationele ijskonijn dat heel beheerst overkomt maar snachts wakker ligt met mogelijkheden xyz en variabelen abc. Probeer uit die controleer modus te stappen en laat de teugels een beetje los. Niet voor anderen maar voor jezelf. Meet jezelf meer een fuck-it mentaliteit aan, je bent goed zoals je bent.
Misschien dat de medicatie de constante negatieve affirmatie een beetje kan remmen. Zoek contact met gelijkgestemden. Ik denk in jouw situatie dat dat het makkelijkst gaat via internet. Ik hoop dat je jezelf weer een beetje op de rit krijgt
Net weer helemaal je topic gelezen en jouw probleem ligt volgens mij in je zelfbeeld. Je vindt jezelf stom. De schaamte die je voelt over het feit dat je geen gevuld weekend hebt (so what?), je kan niet voor kinderen en huisdieren/planten zorgen, je bent een speciaal geval en je bent geen lekker wijf (meer).
Ik ben ook een INTP maar expirimenteer de laatste jaren met mezelf meer bloot te geven. Ik zeg gewoon als ik dingen eng moeilijk of raar vind. En weet je, dat schept een band. Ik ben niet meer het rationele ijskonijn dat heel beheerst overkomt maar snachts wakker ligt met mogelijkheden xyz en variabelen abc. Probeer uit die controleer modus te stappen en laat de teugels een beetje los. Niet voor anderen maar voor jezelf. Meet jezelf meer een fuck-it mentaliteit aan, je bent goed zoals je bent.
Misschien dat de medicatie de constante negatieve affirmatie een beetje kan remmen. Zoek contact met gelijkgestemden. Ik denk in jouw situatie dat dat het makkelijkst gaat via internet. Ik hoop dat je jezelf weer een beetje op de rit krijgt
maandag 20 maart 2017 13:33
Goeie post van zalmsnipper. Dat introverte doet er weinig toe, het gaat echt om het beeld van jezelf en hoe je met jezelf omgaat.
Ik heb wel medicatie geslikt, wel een andere AD.Mijn ervaring is dat ze angst wat remmen. En dat kwam goed van pas want ik ging van alles over de kook en had geen idee hoe ik met mijn eigen stress om moest gaan. Dat laatste heb ik geleerd in therapie en door veel te oefenen.
Grote stap voor jou dat je medicatie accepteert. Zou het wel in combi doen met iets therapie achtigs om je eigen gebruiksaanwijzing goed te leren kennen en nieuwe manieren te leren om met jezelf om te gaan. Je in je hol terugtrekken is een methode maar is een beetje beperkt als dat het enige is wat je toe kunt passen.
Ik ben er nu trouwens weer vanaf, van de AD. Heb ze ongeveer 5 jaar geslikt. Dat pluizige hoofd is irritant maar hoort er bij.
Ik heb wel medicatie geslikt, wel een andere AD.Mijn ervaring is dat ze angst wat remmen. En dat kwam goed van pas want ik ging van alles over de kook en had geen idee hoe ik met mijn eigen stress om moest gaan. Dat laatste heb ik geleerd in therapie en door veel te oefenen.
Grote stap voor jou dat je medicatie accepteert. Zou het wel in combi doen met iets therapie achtigs om je eigen gebruiksaanwijzing goed te leren kennen en nieuwe manieren te leren om met jezelf om te gaan. Je in je hol terugtrekken is een methode maar is een beetje beperkt als dat het enige is wat je toe kunt passen.
Ik ben er nu trouwens weer vanaf, van de AD. Heb ze ongeveer 5 jaar geslikt. Dat pluizige hoofd is irritant maar hoort er bij.
maandag 20 maart 2017 14:52
Lees al een tijdje mee op het forum, nooit een account aangemaakt.
Door het lezen van dit topic toch de stap genomen om te reageren.
Ik herken me namelijk erg in jouw verhaal. Mijn sociale leven is ook nagenoeg nul en buiten mijn familie geen sociaal leven.
Als kind sprak ik enkel tegen mijn ouders, oma en broertje en zusje. Op school konden er hele dagen voorbij gaan waarbij ik geen woord zei. En als ik dan wat zei enkel het hoog nodige (vragen beantwoorden). Pas toen ik ouder werd ging ik inzien dat dit sociaal onacceptabel is en vanaf dat moment werd ik hier extra onzeker over. (ik herken mezelf erg in de verhalen over selectief mutisme, maar nooit een diagnose gehad).
Zelf heb ik de hoop om vriendschappen op te bouwen los gelaten. Maar ik doe ben best om me niet helemaal buiten 'de wereld' zetten. Ik ben lid van een hardloopgroep, maar zelfs na 2 jaar lukt het niet om contact te zoeken. Ik doe mijn best, ben geintresseerd en kom netjes iedere week. Maar een klik komt er maar niet. Net zo met collega's, buren etc.
Goede post van Zalmsnipper, het introverte doet er weinig toe. Het is het zelfbeeld dat je tegenhoud.
Zelf probeer ik mijn gedachten te verzetten. Voor mij werkt sporten hierbij goed (hardlopen, klimmen, yoga en schaatsen/skeeleren). Voordeel is ook dat mijn zelfvertrouwen hierdoor toe neemt (van al dat sporten zie ik er aardig strak uit...). En ik slaap er goed door, waardoor ik geen nachten al piekerend doorbreng. Ik kon echt complete nachten wakker liggen omdat ik die dag iets had gezegd waar ik spijt van had. Of ik lag wakker voor gebeurtenissen voor de volgende dag.
Je stelt je zeker niet aan! Maak voor jezelf een stapgewijs plan hoe je uit deze situatie kan komen. Kleine stapjes, tot je op een punt komt waar je jezelf kan accepteren. Uit ervaring weet ik dat het heel veel rust geeft. Ik heb zelf nog veel stappen te zetten, maar het feit dat ik blijf 'groeien' geef me genoeg rust dat ik pluizige hoofd steeds makkelijk uit kan zetten.
Door het lezen van dit topic toch de stap genomen om te reageren.
Ik herken me namelijk erg in jouw verhaal. Mijn sociale leven is ook nagenoeg nul en buiten mijn familie geen sociaal leven.
Als kind sprak ik enkel tegen mijn ouders, oma en broertje en zusje. Op school konden er hele dagen voorbij gaan waarbij ik geen woord zei. En als ik dan wat zei enkel het hoog nodige (vragen beantwoorden). Pas toen ik ouder werd ging ik inzien dat dit sociaal onacceptabel is en vanaf dat moment werd ik hier extra onzeker over. (ik herken mezelf erg in de verhalen over selectief mutisme, maar nooit een diagnose gehad).
Zelf heb ik de hoop om vriendschappen op te bouwen los gelaten. Maar ik doe ben best om me niet helemaal buiten 'de wereld' zetten. Ik ben lid van een hardloopgroep, maar zelfs na 2 jaar lukt het niet om contact te zoeken. Ik doe mijn best, ben geintresseerd en kom netjes iedere week. Maar een klik komt er maar niet. Net zo met collega's, buren etc.
Goede post van Zalmsnipper, het introverte doet er weinig toe. Het is het zelfbeeld dat je tegenhoud.
Zelf probeer ik mijn gedachten te verzetten. Voor mij werkt sporten hierbij goed (hardlopen, klimmen, yoga en schaatsen/skeeleren). Voordeel is ook dat mijn zelfvertrouwen hierdoor toe neemt (van al dat sporten zie ik er aardig strak uit...). En ik slaap er goed door, waardoor ik geen nachten al piekerend doorbreng. Ik kon echt complete nachten wakker liggen omdat ik die dag iets had gezegd waar ik spijt van had. Of ik lag wakker voor gebeurtenissen voor de volgende dag.
Je stelt je zeker niet aan! Maak voor jezelf een stapgewijs plan hoe je uit deze situatie kan komen. Kleine stapjes, tot je op een punt komt waar je jezelf kan accepteren. Uit ervaring weet ik dat het heel veel rust geeft. Ik heb zelf nog veel stappen te zetten, maar het feit dat ik blijf 'groeien' geef me genoeg rust dat ik pluizige hoofd steeds makkelijk uit kan zetten.
