Psyche
alle pijlers
Extreem introvert en ik heb er last van
donderdag 19 januari 2017 16:43
Ik vind dit een beetje eng, om dat ik nooit eerder een topic heb geopend over mijn psyche (behalve dan over de vraag hoe therapie werkt, maar dan zonder inhoudelijk op mij zelf in te gaan), but here we go..
Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen
Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.
Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.
Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.
Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden
Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen
Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.
Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.
Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.
Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden
vrijdag 20 januari 2017 12:05
quote:Pruttie schreef op 20 januari 2017 @ 12:01:
Hebben jullie ook dat jullie mensen wel interessant vinden, maar individuen niet zo? Ik vind gedrag van mensen fascinerend, met of zonder afwijkingen, maar personen an sich niet zo.Nee, andersom. Mensen als soort vind ik walgelijk, als ik eerlijk ben. Maar stuk voor stuk kan ik ze wel hebben.
Hebben jullie ook dat jullie mensen wel interessant vinden, maar individuen niet zo? Ik vind gedrag van mensen fascinerend, met of zonder afwijkingen, maar personen an sich niet zo.Nee, andersom. Mensen als soort vind ik walgelijk, als ik eerlijk ben. Maar stuk voor stuk kan ik ze wel hebben.
vrijdag 20 januari 2017 12:07
quote:Pruttie schreef op 20 januari 2017 @ 12:01:
Hebben jullie ook dat jullie mensen wel interessant vinden, maar individuen niet zo? Ik vind gedrag van mensen fascinerend, met of zonder afwijkingen, maar personen an sich niet zo.
Ik had dat vroeger meer maar ik ben ons soort steeds meer gaan waarderen, ook op individuele basis . Ik zie het als een uitdaging, common ground vinden met mensen van wie ik in eerste instantie denk: "Hellup!" Dat bedoel ik niet onaardig, ik was verre van een sociaal wonder en ik heb leren bluffen maar helemaal natuurlijk is kletsen met iedereen nog steeds niet.
Die common ground is er bijna altijd wel, en bijna iedereen heeft wel iets te zeggen dat kan prikkelen. Maar ik vind die mensen het leukst met wie ik uren kan praten en dat de tijd ongemerkt voorbij is geglipt.
Hebben jullie ook dat jullie mensen wel interessant vinden, maar individuen niet zo? Ik vind gedrag van mensen fascinerend, met of zonder afwijkingen, maar personen an sich niet zo.
Ik had dat vroeger meer maar ik ben ons soort steeds meer gaan waarderen, ook op individuele basis . Ik zie het als een uitdaging, common ground vinden met mensen van wie ik in eerste instantie denk: "Hellup!" Dat bedoel ik niet onaardig, ik was verre van een sociaal wonder en ik heb leren bluffen maar helemaal natuurlijk is kletsen met iedereen nog steeds niet.
Die common ground is er bijna altijd wel, en bijna iedereen heeft wel iets te zeggen dat kan prikkelen. Maar ik vind die mensen het leukst met wie ik uren kan praten en dat de tijd ongemerkt voorbij is geglipt.
vrijdag 20 januari 2017 12:12
Hahaha. Fascinerend hoeft niet per se positief te zijn, hoor. Mensen zijn egoïstisch en arrogant. Maar waar dat vandaan komt, dat vind ik wel interessant. Wat zorgt ervoor dat jij jezelf beter voelt dan een buitenlander?
Ik ken ook een heleboel maffe afwijkingen. Zoals het walking corpse syndrome. Mja. Daar valt geen brood mee te verdienen.
Over die herinneringen: hoe weten jullie dat het klopt? Ik heb het een beetje. Denk ik. Als ik een discussie met iemand heb, en iemand beweert iets niets gezegd te hebben, kan ik het hele gesprek terughalen. Inclusief kleding, locatie en wie wat wanneer zei.
Met toetsen kan ik soms niet de gevraagde informatie opgraven, maar dan zie ik het boek voor me, weet ik precies de pagina en heel soms komt de tekst naar voren.
Maar rijtjes stampen? Dat lukt me niet.
Ik ken ook een heleboel maffe afwijkingen. Zoals het walking corpse syndrome. Mja. Daar valt geen brood mee te verdienen.
Over die herinneringen: hoe weten jullie dat het klopt? Ik heb het een beetje. Denk ik. Als ik een discussie met iemand heb, en iemand beweert iets niets gezegd te hebben, kan ik het hele gesprek terughalen. Inclusief kleding, locatie en wie wat wanneer zei.
Met toetsen kan ik soms niet de gevraagde informatie opgraven, maar dan zie ik het boek voor me, weet ik precies de pagina en heel soms komt de tekst naar voren.
Maar rijtjes stampen? Dat lukt me niet.
vrijdag 20 januari 2017 13:11
quote:Geronimo2 schreef op 20 januari 2017 @ 00:13:
[...]
En dat bedoel ik dus met antwoord geven, Alleen maar snel en veilig kunnen antwoorden binnen de kaders de van je eigen interesse en kundigheid. Bijna iedereen kan een gesprek uittekenen omdat ze altijd volgens een, door ons zelf uitgevonden, formule verlopen.
Waar jij(en mijn man ook hoor) aan voorbij gaan is dat je ook goed moet luisteren want dan kan je tussen de zinnen lezen of naar iemands houding kijken. Eigenlijk scheep je mensen af en diskwalificeer je ze als een waardige gesprekspartner.
Angst en desinteresse is een fnuikende combinatie als je wel leuke sociale contacten wil hebben die verder gaan dan een scherm. Je moet mensen een eerlijke kans geven. Daarnaast ben je geen klein kind die alles moet kunnen zeggen wat het wil, je gelijk behalen ten koste van een ander is je eigen ego strelen. Je bent niet in ieder vak gespecialiseerd en al ben je slim, op emotioneel vlak ben je bijna onbenullig. Een psychotherapeut heeft vaker met dit bijltje gehakt en als, ik benadruk vooral "als", je vrienden of een partner zou willen, dan zal je echt moeten leren om wat vaker uit je eigen wereld te stappen en dat ook met interesse te doen. Mensen zullen namelijk anders altijd net zo oppervlakkig naar jou reageren als jij naar hun.
Ik denk dat ik mij zelf niet juist heb uit gelegd. Ik bedoel meer dat ik bang ben om de trieste waarheid uit te spreken, en daar om veilig antwoord. Het voorbeeld van hoe ik dat doe is om aan te geven dat ik wel kan small talken. Het is voor mij alleen steeds meer vervreemding, om dat ik dan ook echt lieg. Ik doe niets in het weekend. Met nieuw jaar zit ik thuis. Ik heb geen relatie. Et cetera. Dus vermijd ik het liever. De waarheid durf ik niet uit te spreken uit angst.
Ik kijk niet op anderen neer moet ik zeggen. Tuurlijk, het gebeurt wel. Maar het is niet mijn default mode of zo, ik kan juist mij zo oprecht verwonderen hoe anderen zo natuurlijk bewegen, blij zijn en fouten durven toe te geven. Zich goed kunnen voelen ondanks imperfecties. Ik verbaas me daar over, niet op een voorschrijvende manier maar oprechte verbazing en neerslachtigheid dat ik zo gevangen zit in mijn eigen regel sets en voorwaarden. In dit topic worden wijze zaken gezegd, daar heb ik bewondering voor. Ik erken meteen dat ik niet wijs ben.
Ik snap de terechtwijzing dan ook niet zo in je bericht. Ik herken me er niet 100% in namelijk.
[...]
En dat bedoel ik dus met antwoord geven, Alleen maar snel en veilig kunnen antwoorden binnen de kaders de van je eigen interesse en kundigheid. Bijna iedereen kan een gesprek uittekenen omdat ze altijd volgens een, door ons zelf uitgevonden, formule verlopen.
Waar jij(en mijn man ook hoor) aan voorbij gaan is dat je ook goed moet luisteren want dan kan je tussen de zinnen lezen of naar iemands houding kijken. Eigenlijk scheep je mensen af en diskwalificeer je ze als een waardige gesprekspartner.
Angst en desinteresse is een fnuikende combinatie als je wel leuke sociale contacten wil hebben die verder gaan dan een scherm. Je moet mensen een eerlijke kans geven. Daarnaast ben je geen klein kind die alles moet kunnen zeggen wat het wil, je gelijk behalen ten koste van een ander is je eigen ego strelen. Je bent niet in ieder vak gespecialiseerd en al ben je slim, op emotioneel vlak ben je bijna onbenullig. Een psychotherapeut heeft vaker met dit bijltje gehakt en als, ik benadruk vooral "als", je vrienden of een partner zou willen, dan zal je echt moeten leren om wat vaker uit je eigen wereld te stappen en dat ook met interesse te doen. Mensen zullen namelijk anders altijd net zo oppervlakkig naar jou reageren als jij naar hun.
Ik denk dat ik mij zelf niet juist heb uit gelegd. Ik bedoel meer dat ik bang ben om de trieste waarheid uit te spreken, en daar om veilig antwoord. Het voorbeeld van hoe ik dat doe is om aan te geven dat ik wel kan small talken. Het is voor mij alleen steeds meer vervreemding, om dat ik dan ook echt lieg. Ik doe niets in het weekend. Met nieuw jaar zit ik thuis. Ik heb geen relatie. Et cetera. Dus vermijd ik het liever. De waarheid durf ik niet uit te spreken uit angst.
Ik kijk niet op anderen neer moet ik zeggen. Tuurlijk, het gebeurt wel. Maar het is niet mijn default mode of zo, ik kan juist mij zo oprecht verwonderen hoe anderen zo natuurlijk bewegen, blij zijn en fouten durven toe te geven. Zich goed kunnen voelen ondanks imperfecties. Ik verbaas me daar over, niet op een voorschrijvende manier maar oprechte verbazing en neerslachtigheid dat ik zo gevangen zit in mijn eigen regel sets en voorwaarden. In dit topic worden wijze zaken gezegd, daar heb ik bewondering voor. Ik erken meteen dat ik niet wijs ben.
Ik snap de terechtwijzing dan ook niet zo in je bericht. Ik herken me er niet 100% in namelijk.
vrijdag 20 januari 2017 13:14
quote:aaaanne schreef op 19 januari 2017 @ 23:43:
Hoi Strikjemetstippeltjes,
Je klinkt als een aantal mensen die ik ken.
Ze zijn erg slim,
leggen heel veel technisch uit/zijn techneuten,
praten graag in quotes (zie ik jou continu doen),
zijn redelijk tot heel introvert,
hebben het gevoel dat ze 'anders' zijn.
Ik zou ze ook classificeren als 'geek'.
En drie daarvan hebben synesthesie.
Als het je filmpje aan de zijkant kijkt hoor ik ook over veel onthouden, beelden, dingen voor je zien.
Misschien niet exact hetzelfde als bij jou, maar wellicht heb je wel iets aan die link.
Wat ik je sowiezo wil meegeven door te delen dat ik meerdere mensen ken die precies klinken zoals jij: je bent niet raar, er zijn er veel meer zoals jij, schaam je niet maar kruip gewoon uit je huis in het weekeinde om de dingen te doen die je eerder ook deed, en probeer daarbij vooral jezelf te zijn. Niet continu proberen bezig te zijn met hoe je overkomt, hoe je moet staan/zitten/praten/het gesprek op gang houden etc.
Soms is dat nodig misschien, in je werk? Maar anders mag jij toch gewoon net zo goed zijn wie je bent als elk ander?
Ik ga het filmpje kijken. Ik heb dat ook idd, heb er ook nog een 'echte' test voor gedaan ooit (mee doen aan onderzoek).
Ik kan nooit zo veel met 'je mag er zijn'. Ik snap de gedachte er wel achter, maar ik kan dat niet voelen. En ik ga niet echt meer uit of zo. Waar het schisma van daan is gekomen is denk ik dat vroeger, toen ik er goed uit zag, dat geeky gedoe wel aandoenlijk was en mensen je toch wel wilden leren kennen. Mooi uiterlijk nodigt ook wel uit. Nu heb ik dat niet meer, en nu is dat evenwicht in mijn beleving weg.
Ik weet wel hoe dom en oppervlakkig ik daar mee moet over komen, maar ja, zo is het bij mij nu wel.
Hoi Strikjemetstippeltjes,
Je klinkt als een aantal mensen die ik ken.
Ze zijn erg slim,
leggen heel veel technisch uit/zijn techneuten,
praten graag in quotes (zie ik jou continu doen),
zijn redelijk tot heel introvert,
hebben het gevoel dat ze 'anders' zijn.
Ik zou ze ook classificeren als 'geek'.
En drie daarvan hebben synesthesie.
Als het je filmpje aan de zijkant kijkt hoor ik ook over veel onthouden, beelden, dingen voor je zien.
Misschien niet exact hetzelfde als bij jou, maar wellicht heb je wel iets aan die link.
Wat ik je sowiezo wil meegeven door te delen dat ik meerdere mensen ken die precies klinken zoals jij: je bent niet raar, er zijn er veel meer zoals jij, schaam je niet maar kruip gewoon uit je huis in het weekeinde om de dingen te doen die je eerder ook deed, en probeer daarbij vooral jezelf te zijn. Niet continu proberen bezig te zijn met hoe je overkomt, hoe je moet staan/zitten/praten/het gesprek op gang houden etc.
Soms is dat nodig misschien, in je werk? Maar anders mag jij toch gewoon net zo goed zijn wie je bent als elk ander?
Ik ga het filmpje kijken. Ik heb dat ook idd, heb er ook nog een 'echte' test voor gedaan ooit (mee doen aan onderzoek).
Ik kan nooit zo veel met 'je mag er zijn'. Ik snap de gedachte er wel achter, maar ik kan dat niet voelen. En ik ga niet echt meer uit of zo. Waar het schisma van daan is gekomen is denk ik dat vroeger, toen ik er goed uit zag, dat geeky gedoe wel aandoenlijk was en mensen je toch wel wilden leren kennen. Mooi uiterlijk nodigt ook wel uit. Nu heb ik dat niet meer, en nu is dat evenwicht in mijn beleving weg.
Ik weet wel hoe dom en oppervlakkig ik daar mee moet over komen, maar ja, zo is het bij mij nu wel.
vrijdag 20 januari 2017 13:19
quote:Heksehazel schreef op 20 januari 2017 @ 12:01:
Ik heb het ook Retrostar, ik kan zo hele herinneringen naar boven toveren, zonder dat ze verflauwd, of verdund zijn. Ik denk dat veel mensen die heel visueel ingesteld zijn dit hebben, het wordt opgeslagen als een soort filmrol die je weer kunt afspelen. Mijn man kan dan echt stomverbaasd zijn, de hoeveelheid detail die ik vertel als we het over iets hebben. Wat hij aan had, wat we aten, hoe het rook, welk uur van de dag het was nav het licht, wat ik toen dacht... ik kan idd ook van de buitenkant de herinnering "beoordelen", naast elkaar zetten wat ik toen ervoer, en wat ik nu ervaar, naast het zelf van toen gaan staan. Die herinneringen zijn even levendig als herinneringen van gisteren. Tijd maakt niets uit in die zin. Ik vind het dan soms ook mooi (en pijnlijk) om opeens weer de straat af te lopen met een overleden geliefde, of samen met ze aan de eettafel te zitten, weer even geheel in dat moment te zijn.
Ja dit, precies dit. En wat vreselijk herkenbaar die laatste zin. Dan ben ik bij voorbeeld helemaal niet verdrietig of zo en in eens zit ik in die herinnering, en dan kan ik mij toch een partij brullen (ok dat hou ik in hoor). Ik vind het wel fijn om te lezen dat meer mensen dit herkennen.
Zou jij er van af willen? Ik denk wel eens dat dat de enige methode is om dóór te kunnen. Ik ben niet echt sterk genoeg of moedig genoeg om er mee om te kunnen gaan.
Ik heb het ook Retrostar, ik kan zo hele herinneringen naar boven toveren, zonder dat ze verflauwd, of verdund zijn. Ik denk dat veel mensen die heel visueel ingesteld zijn dit hebben, het wordt opgeslagen als een soort filmrol die je weer kunt afspelen. Mijn man kan dan echt stomverbaasd zijn, de hoeveelheid detail die ik vertel als we het over iets hebben. Wat hij aan had, wat we aten, hoe het rook, welk uur van de dag het was nav het licht, wat ik toen dacht... ik kan idd ook van de buitenkant de herinnering "beoordelen", naast elkaar zetten wat ik toen ervoer, en wat ik nu ervaar, naast het zelf van toen gaan staan. Die herinneringen zijn even levendig als herinneringen van gisteren. Tijd maakt niets uit in die zin. Ik vind het dan soms ook mooi (en pijnlijk) om opeens weer de straat af te lopen met een overleden geliefde, of samen met ze aan de eettafel te zitten, weer even geheel in dat moment te zijn.
Ja dit, precies dit. En wat vreselijk herkenbaar die laatste zin. Dan ben ik bij voorbeeld helemaal niet verdrietig of zo en in eens zit ik in die herinnering, en dan kan ik mij toch een partij brullen (ok dat hou ik in hoor). Ik vind het wel fijn om te lezen dat meer mensen dit herkennen.
Zou jij er van af willen? Ik denk wel eens dat dat de enige methode is om dóór te kunnen. Ik ben niet echt sterk genoeg of moedig genoeg om er mee om te kunnen gaan.
vrijdag 20 januari 2017 13:25
quote:strikjemetstippels schreef op 20 januari 2017 @ 13:19:
[...]
Zou jij er van af willen? Ik denk wel eens dat dat de enige methode is om dóór te kunnen. Ik ben niet echt sterk genoeg of moedig genoeg om er mee om te kunnen gaan.
Jammer. Het klinkt eerder als een groot talent dan als een stoornis.
Maar zo is elke gave waarschijnlijk tegelijk een last.
[...]
Zou jij er van af willen? Ik denk wel eens dat dat de enige methode is om dóór te kunnen. Ik ben niet echt sterk genoeg of moedig genoeg om er mee om te kunnen gaan.
Jammer. Het klinkt eerder als een groot talent dan als een stoornis.
Maar zo is elke gave waarschijnlijk tegelijk een last.
vrijdag 20 januari 2017 13:29
quote:orkenflow schreef op 20 januari 2017 @ 13:25:
[...]
Jammer. Het klinkt eerder als een groot talent dan als een stoornis.
Maar zo is elke gave waarschijnlijk tegelijk een last.Het klinkt misschien stom maar het is vaak zo alleen als jij alleen alles nog weet. Klinkt wat slachtofferig he. Als er een techniek zou zijn om mensen in je hoofd uit te nodigen, ik zou dat wel willen. Zou ook een leuke game zijn (multi player) bedenk ik mij nu
[...]
Jammer. Het klinkt eerder als een groot talent dan als een stoornis.
Maar zo is elke gave waarschijnlijk tegelijk een last.Het klinkt misschien stom maar het is vaak zo alleen als jij alleen alles nog weet. Klinkt wat slachtofferig he. Als er een techniek zou zijn om mensen in je hoofd uit te nodigen, ik zou dat wel willen. Zou ook een leuke game zijn (multi player) bedenk ik mij nu
vrijdag 20 januari 2017 13:31
quote:orkenflow schreef op 20 januari 2017 @ 13:26:
Misschien een stomme vraag, maar ben je niet gewoon enorm verdrietig om de mensen die er niet meer zijn?Ook wel, en om mensen die ik niet meer zie, situaties die voor bij zijn. Ik heb het idee dat ik verschillende cycles heb door lopen, en nu de laatste cycle zeg maar geen andere meer aan drijft. Ik doe het me zelf aan, maar tegelijkertijd, als je zo veel herinneringen hebt die zo echt zijn, kun je dan verder als je niet een heel gedisciplineerd positief standvastig figuur bent? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik er moeite mee heb.
Misschien een stomme vraag, maar ben je niet gewoon enorm verdrietig om de mensen die er niet meer zijn?Ook wel, en om mensen die ik niet meer zie, situaties die voor bij zijn. Ik heb het idee dat ik verschillende cycles heb door lopen, en nu de laatste cycle zeg maar geen andere meer aan drijft. Ik doe het me zelf aan, maar tegelijkertijd, als je zo veel herinneringen hebt die zo echt zijn, kun je dan verder als je niet een heel gedisciplineerd positief standvastig figuur bent? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik er moeite mee heb.
vrijdag 20 januari 2017 13:35
quote:strikjemetstippels schreef op 20 januari 2017 @ 13:29:
[...]
Het klinkt misschien stom maar het is vaak zo alleen als jij alleen alles nog weet. Klinkt wat slachtofferig he. Als er een techniek zou zijn om mensen in je hoofd uit te nodigen, ik zou dat wel willen. Zou ook een leuke game zijn (multi player) bedenk ik mij nu
Nee hoor, ik ken dat wel. Ik heb niet dat visuele geheugen, maar wel verbaal. Ik was laatst op een reünie van de middelbare school, man, men leed daar aan collectief geheugenverlies.
Die multiplayer weet ik niet hoor... heb ik dan nog wel invloed op de afloop?
[...]
Het klinkt misschien stom maar het is vaak zo alleen als jij alleen alles nog weet. Klinkt wat slachtofferig he. Als er een techniek zou zijn om mensen in je hoofd uit te nodigen, ik zou dat wel willen. Zou ook een leuke game zijn (multi player) bedenk ik mij nu
Nee hoor, ik ken dat wel. Ik heb niet dat visuele geheugen, maar wel verbaal. Ik was laatst op een reünie van de middelbare school, man, men leed daar aan collectief geheugenverlies.
Die multiplayer weet ik niet hoor... heb ik dan nog wel invloed op de afloop?
vrijdag 20 januari 2017 13:38
quote:Pruttie schreef op 20 januari 2017 @ 09:30:
Ik vind je best ADD'erig overkomen in dit topic. Niet lullig bedoelt, natuurlijk. Dat van de hak op de tak, het associeren met bijv. een tv-serie. Ik doe dat ook en heb gedachtesprongen die anderen zich niet voor kunnen stellen. Dan begin ik tijdens een gesprek over totaal iets anders, wat voor mij logisch is, en krijg ik vreemde blikken.
Ik ben wel een extravert, zeggen ze, maar heb een hekel aan chitchat met onbekenden.
Wat ik me afvraag; waarom ga je door met therapie als je het toch onzinnig vindt? Heb je er dan iets aan? Wat wil je er mee bereiken? Ik las ergens dat je weinig tot geen sociale contacten hebt, alleen vang ik wisselende signalen op of je dat prima vindt of juist niet. Bij vriendschappen ontkom je (helaas) niet aan sociaal wenselijk gedrag, hoe stevig de vriendschap ook is. Wat je zei:" Ik ben niet zo empathisch", kan. Ik ook niet. Dan moet je het faken. Ik ben niet echt geïnteresseerd in anderen, maar dat wordt nou eenmaal wel van je verwacht, dus fake ik het. Dat wil niet zeggen dat ik niet om die persoon geef, of geen waarde hecht aan mijn band met diegene. Ik probeer wel geïnteresseerd over te komen, door dingen te onthouden en daar op terug te komen. Als iemand een (voor hem) een belangrijke afspraak heeft gehad, vraag ik daarna. Niet omdat het me boeit, maar omdat die tegenpartij zich ook gehoord wil worden.
Als ik alleen op sociaal gebied zou doen wat ik wil, zou ik weinig vrienden overhouden, denk ik. Dan zie je me niet op verjaardagen, dan vraag ik niet hoe je nieuwe baan bevalt of hoe het met de kat gaat. Cuz I really do not care. Ik hou van diepgaande gesprekken, problemen oplossen. Noem het sensatiezoekerij, al klinkt dat wel heel lullig. En sociale contacten onderhouden waarbij jij je alleen laat zien als er iets op te lossen valt, is ook raar. "Ey, lang niet gezien. Heb je problemen waarmee ik je kan helpen?"
Dit zijn natuurlijk dingen die ik voor me hou, alleen mijn allerbeste vriendin weet ervan. Mijn vrienden omschrijven me als lief, behulpzaam, grappig en sociaal. Oh, en druk.
En hoe extravert ik ook ben: Ik zit ook graag alleen thuis Extravert betekent voor mij niet dat je altijd in de spotlight moet staan (daar heb ik namelijk een hekel aan) of tegen iedereen lult die je tegenkomt. Het gaat voor mij om de behoefte die je hebt aan contact met anderen. Dat heb ik wel veel. Ik zou me stierlijk vervelen en tegen de muren oplopen als ik 2 dagen tegen niemand kan praten. Hetzij IRL, via social media of telefoon. Ik hou wel van praten, maar met een select groepje mensen.
Ik herken mij niet in ADD of zo. Ik associeer met name voor anderen met bestaande zaken. Voor mij zelf is dat niet nodig. Ik heb tijdens mijn studie bij les wiskunde gegeven, dat is rampzalig want dan merk je goed dat de meeste mensen heel anders leren dan visueel. Veel mensen zijn verbaal stukken sterker. Die hebben dan niets aan mijn plaatjes.
Ik ben wel geïnteresseerd in anderen hoor, niet in allemaal, maar ja ik vind ook veel mensen niet aantrekkelijk seksueel om iets te noemen, dat heet voorkeur geloof ik. Ik voel me alleen steeds minder op mijn gemak, en ik zit in een *PAS OP ASSOCIATIE :-p* neerwaarts spiraal of beter een zwart gat dat geboren wordt, op naar een singulariteit van zorgen.
Ik vind je best ADD'erig overkomen in dit topic. Niet lullig bedoelt, natuurlijk. Dat van de hak op de tak, het associeren met bijv. een tv-serie. Ik doe dat ook en heb gedachtesprongen die anderen zich niet voor kunnen stellen. Dan begin ik tijdens een gesprek over totaal iets anders, wat voor mij logisch is, en krijg ik vreemde blikken.
Ik ben wel een extravert, zeggen ze, maar heb een hekel aan chitchat met onbekenden.
Wat ik me afvraag; waarom ga je door met therapie als je het toch onzinnig vindt? Heb je er dan iets aan? Wat wil je er mee bereiken? Ik las ergens dat je weinig tot geen sociale contacten hebt, alleen vang ik wisselende signalen op of je dat prima vindt of juist niet. Bij vriendschappen ontkom je (helaas) niet aan sociaal wenselijk gedrag, hoe stevig de vriendschap ook is. Wat je zei:" Ik ben niet zo empathisch", kan. Ik ook niet. Dan moet je het faken. Ik ben niet echt geïnteresseerd in anderen, maar dat wordt nou eenmaal wel van je verwacht, dus fake ik het. Dat wil niet zeggen dat ik niet om die persoon geef, of geen waarde hecht aan mijn band met diegene. Ik probeer wel geïnteresseerd over te komen, door dingen te onthouden en daar op terug te komen. Als iemand een (voor hem) een belangrijke afspraak heeft gehad, vraag ik daarna. Niet omdat het me boeit, maar omdat die tegenpartij zich ook gehoord wil worden.
Als ik alleen op sociaal gebied zou doen wat ik wil, zou ik weinig vrienden overhouden, denk ik. Dan zie je me niet op verjaardagen, dan vraag ik niet hoe je nieuwe baan bevalt of hoe het met de kat gaat. Cuz I really do not care. Ik hou van diepgaande gesprekken, problemen oplossen. Noem het sensatiezoekerij, al klinkt dat wel heel lullig. En sociale contacten onderhouden waarbij jij je alleen laat zien als er iets op te lossen valt, is ook raar. "Ey, lang niet gezien. Heb je problemen waarmee ik je kan helpen?"
Dit zijn natuurlijk dingen die ik voor me hou, alleen mijn allerbeste vriendin weet ervan. Mijn vrienden omschrijven me als lief, behulpzaam, grappig en sociaal. Oh, en druk.
En hoe extravert ik ook ben: Ik zit ook graag alleen thuis Extravert betekent voor mij niet dat je altijd in de spotlight moet staan (daar heb ik namelijk een hekel aan) of tegen iedereen lult die je tegenkomt. Het gaat voor mij om de behoefte die je hebt aan contact met anderen. Dat heb ik wel veel. Ik zou me stierlijk vervelen en tegen de muren oplopen als ik 2 dagen tegen niemand kan praten. Hetzij IRL, via social media of telefoon. Ik hou wel van praten, maar met een select groepje mensen.
Ik herken mij niet in ADD of zo. Ik associeer met name voor anderen met bestaande zaken. Voor mij zelf is dat niet nodig. Ik heb tijdens mijn studie bij les wiskunde gegeven, dat is rampzalig want dan merk je goed dat de meeste mensen heel anders leren dan visueel. Veel mensen zijn verbaal stukken sterker. Die hebben dan niets aan mijn plaatjes.
Ik ben wel geïnteresseerd in anderen hoor, niet in allemaal, maar ja ik vind ook veel mensen niet aantrekkelijk seksueel om iets te noemen, dat heet voorkeur geloof ik. Ik voel me alleen steeds minder op mijn gemak, en ik zit in een *PAS OP ASSOCIATIE :-p* neerwaarts spiraal of beter een zwart gat dat geboren wordt, op naar een singulariteit van zorgen.
vrijdag 20 januari 2017 13:43
Ahh, de fameuze dom - tertiary loop.
Ooit een keer een jaar last van gehad, verschrikkelijk en ontzettend lastig om uit te komen. Bij jouw zal ie zich anders uiten maar herken je je hier in:
INTP/ISFJ: Ti/Si or Si/Ti--Schizotypal Personality Disorder. I see this most commonly in INTP dom/tert loops (Ti+Si), resulting in totally giving up on attempting to obtain the social/interpersonal connections that inferior Fe drives them to unconsciously desire. Schizotypal people are seen (and typically see themselves) as having such unusual thoughts and behaviors that widespread social acceptance is nearly impossible. Ti thinks, "I cannot find any logical explanation for social rituals" and Si reinforces this self-isolating, risk-averse behavior by constantly reminding the user: "Remember how badly this went last time you tried?" If Ne were doing its job, it would remind the user to continue experimenting to find a new approach. In the ISFJ version, Si becomes ultra risk-averse and refuses to try anything new or unfamiliar. If Fe were doing its job, the ISFJ would learn that some risk is necessary in order to uphold obligations to others and avoid living in total solitude. Deep down, these types really do want social connection and ritual (Fe), but have found themselves so poor at it that they simply give up trying.
Ooit een keer een jaar last van gehad, verschrikkelijk en ontzettend lastig om uit te komen. Bij jouw zal ie zich anders uiten maar herken je je hier in:
INTP/ISFJ: Ti/Si or Si/Ti--Schizotypal Personality Disorder. I see this most commonly in INTP dom/tert loops (Ti+Si), resulting in totally giving up on attempting to obtain the social/interpersonal connections that inferior Fe drives them to unconsciously desire. Schizotypal people are seen (and typically see themselves) as having such unusual thoughts and behaviors that widespread social acceptance is nearly impossible. Ti thinks, "I cannot find any logical explanation for social rituals" and Si reinforces this self-isolating, risk-averse behavior by constantly reminding the user: "Remember how badly this went last time you tried?" If Ne were doing its job, it would remind the user to continue experimenting to find a new approach. In the ISFJ version, Si becomes ultra risk-averse and refuses to try anything new or unfamiliar. If Fe were doing its job, the ISFJ would learn that some risk is necessary in order to uphold obligations to others and avoid living in total solitude. Deep down, these types really do want social connection and ritual (Fe), but have found themselves so poor at it that they simply give up trying.
vrijdag 20 januari 2017 13:53
quote:strikjemetstippels schreef op 20 januari 2017 @ 13:38:
[...]
Ik herken mij niet in ADD of zo. Ik associeer met name voor anderen met bestaande zaken. Voor mij zelf is dat niet nodig. Ik heb tijdens mijn studie bij les wiskunde gegeven, dat is rampzalig want dan merk je goed dat de meeste mensen heel anders leren dan visueel. Veel mensen zijn verbaal stukken sterker. Die hebben dan niets aan mijn plaatjes.
Ik ben wel geïnteresseerd in anderen hoor, niet in allemaal, maar ja ik vind ook veel mensen niet aantrekkelijk seksueel om iets te noemen, dat heet voorkeur geloof ik. Ik voel me alleen steeds minder op mijn gemak, en ik zit in een *PAS OP ASSOCIATIE :-p* neerwaarts spiraal of beter een zwart gat dat geboren wordt, op naar een singulariteit van zorgen.
Ja, beelddenken is niet de standaard-setting, zeg maar. Maar je ziet het tegenwoordig wel steeds meer.
Maar je vindt sommige mensen dus wel seksueel aantrekkelijk? Waar word je dan door aangetrokken? Ik heb een vriendin en die heeft "iets" met intelligentie. Ik kan pas iemand seksueel aantrekkelijk vinden als ik een emotionele band heb met iemand (Best lastig in de praktijk, vooral als je weleens een one night stand wil!) en weer een ander wordt alleen hitsig van mensen boven de 100kg.
[...]
Ik herken mij niet in ADD of zo. Ik associeer met name voor anderen met bestaande zaken. Voor mij zelf is dat niet nodig. Ik heb tijdens mijn studie bij les wiskunde gegeven, dat is rampzalig want dan merk je goed dat de meeste mensen heel anders leren dan visueel. Veel mensen zijn verbaal stukken sterker. Die hebben dan niets aan mijn plaatjes.
Ik ben wel geïnteresseerd in anderen hoor, niet in allemaal, maar ja ik vind ook veel mensen niet aantrekkelijk seksueel om iets te noemen, dat heet voorkeur geloof ik. Ik voel me alleen steeds minder op mijn gemak, en ik zit in een *PAS OP ASSOCIATIE :-p* neerwaarts spiraal of beter een zwart gat dat geboren wordt, op naar een singulariteit van zorgen.
Ja, beelddenken is niet de standaard-setting, zeg maar. Maar je ziet het tegenwoordig wel steeds meer.
Maar je vindt sommige mensen dus wel seksueel aantrekkelijk? Waar word je dan door aangetrokken? Ik heb een vriendin en die heeft "iets" met intelligentie. Ik kan pas iemand seksueel aantrekkelijk vinden als ik een emotionele band heb met iemand (Best lastig in de praktijk, vooral als je weleens een one night stand wil!) en weer een ander wordt alleen hitsig van mensen boven de 100kg.
vrijdag 20 januari 2017 13:57
quote:Pruttie schreef op 20 januari 2017 @ 13:53:
[...]
Ja, beelddenken is niet de standaard-setting, zeg maar. Maar je ziet het tegenwoordig wel steeds meer.
Maar je vindt sommige mensen dus wel seksueel aantrekkelijk? Waar word je dan door aangetrokken? Ik heb een vriendin en die heeft "iets" met intelligentie. Ik kan pas iemand seksueel aantrekkelijk vinden als ik een emotionele band heb met iemand (Best lastig in de praktijk, vooral als je weleens een one night stand wil!) en weer een ander wordt alleen hitsig van mensen boven de 100kg.Ik gebruikte het voorbeeld enkel om te zeggen dat ik niet iedereen interessant vind. Lijkt me vrij normaal. Dit om aan te geven dat ik niet per se daar in heel erg in af wijk, of mensen geen kans geef. Ik geef eerder mij zelf geen kans.
[...]
Ja, beelddenken is niet de standaard-setting, zeg maar. Maar je ziet het tegenwoordig wel steeds meer.
Maar je vindt sommige mensen dus wel seksueel aantrekkelijk? Waar word je dan door aangetrokken? Ik heb een vriendin en die heeft "iets" met intelligentie. Ik kan pas iemand seksueel aantrekkelijk vinden als ik een emotionele band heb met iemand (Best lastig in de praktijk, vooral als je weleens een one night stand wil!) en weer een ander wordt alleen hitsig van mensen boven de 100kg.Ik gebruikte het voorbeeld enkel om te zeggen dat ik niet iedereen interessant vind. Lijkt me vrij normaal. Dit om aan te geven dat ik niet per se daar in heel erg in af wijk, of mensen geen kans geef. Ik geef eerder mij zelf geen kans.
vrijdag 20 januari 2017 14:01
De titel van dit topic trok mijn aandacht, omdat ik mezelf ook wel als "extreem introvert" kan betitelen.
Jouw "erg introvert zijn" lijkt er wel wat anders uit te zien dan het mijne, als ik je verhaaltje zo lees.
In mijn hoofd is ook continu vanalles gaande.
Maar ik heb geen heel duidelijke beelden/herinneringen.
Het is meer een mengeling van converstaties met mezelf, beelden, muziekjes etc, etc, etc....
(Ooit kwam ik erachter dat dat niet bij iedereen zo is; dat verbaasde me toen wel ).
En het heeft ook wel invloed op mijn manier van communiceren met anderen; dat loopt niet altijd even vlot en makkelijk (na diverse trainingen sociale vaardigheden etc...gaat dat wel iets beter).
Wat ik ook herken zijn een aantal punten die je noemt over hoe je leven eruit ziet; weinig sociale contacten; weinig belevenissen in je weekends e.d.
En het ongemakkelijk voelen daarover/schaamte daarvoor.
Maar ik herken dat vooral uit mijn verleden; er is in mijn leven wel e.e.a. veranderd wat dat betreft.
Wat bijvoorbeeld je lege weekends betreft:
Volgens mij las ik ergens dat je daarover niets te vertellen hebt omdat je dan niets bijzonders doet.
Een tip die ik je kan geven is: ga een keer wél iets "bijzonders" doen.
Dat kan ook alleen.
Zet jezelf daar een keer toe. Je weet nooit waar het toe leidt. Het zal in elk geval een nieuwe, leerzame ervaring zijn; dat kan nooit kwaad.
En misschien leidt het weer tot iets anders nieuws.
En een mooi bij-effect: je hebt wel iets te vertellen over wat je gedaan hebt.
Mij heeft het wel geholpen om stapje voor stapje wat dingen te ondernemen.
En nog een andere tip: probeer mensen te vinden die een beetje zijn zoals jij: "lotgenoten"/"soortgenoten".
Dat kan helpen jezelf meer te accepteren zoals je bent.
(Ikzelf ben lid geweest van een verenigingvoor verlegen mensen;ik ben niet alleen introvert maar ook behoorlijk verlegen. Het heeft me geholpen wat eigenschappen meer te zien als iets wat bij me hoort, i.p.v. iets waardoor ik "raar" ben).
Zoiets kan je meer het gevoel gaan geven dat je "er mag zijn" dan wanneer iemand dat "vanuit het niets" tegen je zegt.
Ik heb vast nog meer tips en ideeën.
In dit topic herken ik wel meer; dus misschien kom ik hier later nog wel even terug.
Maar mijn opstel is nu even lang genoeg (Dit had ik er verbaal overigens
lang niet allemaal uit kunnen krijgen trouwens)
Jouw "erg introvert zijn" lijkt er wel wat anders uit te zien dan het mijne, als ik je verhaaltje zo lees.
In mijn hoofd is ook continu vanalles gaande.
Maar ik heb geen heel duidelijke beelden/herinneringen.
Het is meer een mengeling van converstaties met mezelf, beelden, muziekjes etc, etc, etc....
(Ooit kwam ik erachter dat dat niet bij iedereen zo is; dat verbaasde me toen wel ).
En het heeft ook wel invloed op mijn manier van communiceren met anderen; dat loopt niet altijd even vlot en makkelijk (na diverse trainingen sociale vaardigheden etc...gaat dat wel iets beter).
Wat ik ook herken zijn een aantal punten die je noemt over hoe je leven eruit ziet; weinig sociale contacten; weinig belevenissen in je weekends e.d.
En het ongemakkelijk voelen daarover/schaamte daarvoor.
Maar ik herken dat vooral uit mijn verleden; er is in mijn leven wel e.e.a. veranderd wat dat betreft.
Wat bijvoorbeeld je lege weekends betreft:
Volgens mij las ik ergens dat je daarover niets te vertellen hebt omdat je dan niets bijzonders doet.
Een tip die ik je kan geven is: ga een keer wél iets "bijzonders" doen.
Dat kan ook alleen.
Zet jezelf daar een keer toe. Je weet nooit waar het toe leidt. Het zal in elk geval een nieuwe, leerzame ervaring zijn; dat kan nooit kwaad.
En misschien leidt het weer tot iets anders nieuws.
En een mooi bij-effect: je hebt wel iets te vertellen over wat je gedaan hebt.
Mij heeft het wel geholpen om stapje voor stapje wat dingen te ondernemen.
En nog een andere tip: probeer mensen te vinden die een beetje zijn zoals jij: "lotgenoten"/"soortgenoten".
Dat kan helpen jezelf meer te accepteren zoals je bent.
(Ikzelf ben lid geweest van een verenigingvoor verlegen mensen;ik ben niet alleen introvert maar ook behoorlijk verlegen. Het heeft me geholpen wat eigenschappen meer te zien als iets wat bij me hoort, i.p.v. iets waardoor ik "raar" ben).
Zoiets kan je meer het gevoel gaan geven dat je "er mag zijn" dan wanneer iemand dat "vanuit het niets" tegen je zegt.
Ik heb vast nog meer tips en ideeën.
In dit topic herken ik wel meer; dus misschien kom ik hier later nog wel even terug.
Maar mijn opstel is nu even lang genoeg (Dit had ik er verbaal overigens
lang niet allemaal uit kunnen krijgen trouwens)
vrijdag 20 januari 2017 14:03
quote:spell68 schreef op 20 januari 2017 @ 13:43:
Ahh, de fameuze dom - tertiary loop.
Ooit een keer een jaar last van gehad, verschrikkelijk en ontzettend lastig om uit te komen. Bij jouw zal ie zich anders uiten maar herken je je hier in:
INTP/ISFJ: Ti/Si or Si/Ti--Schizotypal Personality Disorder. I see this most commonly in INTP dom/tert loops (Ti+Si), resulting in totally giving up on attempting to obtain the social/interpersonal connections that inferior Fe drives them to unconsciously desire. Schizotypal people are seen (and typically see themselves) as having such unusual thoughts and behaviors that widespread social acceptance is nearly impossible. Ti thinks, "I cannot find any logical explanation for social rituals" and Si reinforces this self-isolating, risk-averse behavior by constantly reminding the user: "Remember how badly this went last time you tried?" If Ne were doing its job, it would remind the user to continue experimenting to find a new approach. In the ISFJ version, Si becomes ultra risk-averse and refuses to try anything new or unfamiliar. If Fe were doing its job, the ISFJ would learn that some risk is necessary in order to uphold obligations to others and avoid living in total solitude. Deep down, these types really do want social connection and ritual (Fe), but have found themselves so poor at it that they simply give up trying.Ja, dat is het wel. Als het iets extern is heb ik daar dus helemaal geen last van, want dan los je het gewoon anders op (of gooi je je pc uit het raam). Ik kan mij zelf niet beter denken of anders configureren, respect als anderen dat wel lukt want voor mij is het het zelfde als een alcohol probleem op lossen door meer alcohol te gaan drinken (ga je wel sneller dood >> probleem weg <<hmm )
Ahh, de fameuze dom - tertiary loop.
Ooit een keer een jaar last van gehad, verschrikkelijk en ontzettend lastig om uit te komen. Bij jouw zal ie zich anders uiten maar herken je je hier in:
INTP/ISFJ: Ti/Si or Si/Ti--Schizotypal Personality Disorder. I see this most commonly in INTP dom/tert loops (Ti+Si), resulting in totally giving up on attempting to obtain the social/interpersonal connections that inferior Fe drives them to unconsciously desire. Schizotypal people are seen (and typically see themselves) as having such unusual thoughts and behaviors that widespread social acceptance is nearly impossible. Ti thinks, "I cannot find any logical explanation for social rituals" and Si reinforces this self-isolating, risk-averse behavior by constantly reminding the user: "Remember how badly this went last time you tried?" If Ne were doing its job, it would remind the user to continue experimenting to find a new approach. In the ISFJ version, Si becomes ultra risk-averse and refuses to try anything new or unfamiliar. If Fe were doing its job, the ISFJ would learn that some risk is necessary in order to uphold obligations to others and avoid living in total solitude. Deep down, these types really do want social connection and ritual (Fe), but have found themselves so poor at it that they simply give up trying.Ja, dat is het wel. Als het iets extern is heb ik daar dus helemaal geen last van, want dan los je het gewoon anders op (of gooi je je pc uit het raam). Ik kan mij zelf niet beter denken of anders configureren, respect als anderen dat wel lukt want voor mij is het het zelfde als een alcohol probleem op lossen door meer alcohol te gaan drinken (ga je wel sneller dood >> probleem weg <<hmm )
vrijdag 20 januari 2017 14:12
quote:strikjemetstippels schreef op 20 januari 2017 @ 13:19:
[...]
Ja dit, precies dit. En wat vreselijk herkenbaar die laatste zin. Dan ben ik bij voorbeeld helemaal niet verdrietig of zo en in eens zit ik in die herinnering, en dan kan ik mij toch een partij brullen (ok dat hou ik in hoor). Ik vind het wel fijn om te lezen dat meer mensen dit herkennen.
Zou jij er van af willen? Ik denk wel eens dat dat de enige methode is om dóór te kunnen. Ik ben niet echt sterk genoeg of moedig genoeg om er mee om te kunnen gaan.
Nee ik zou er niet vanaf willen. Ik ben er juist wel dankbaar om, dat er ergens geen tijd is, dat daar alle dingen gewoon zijn en dat dat blijft. Ik heb al van kinds af aan dat ik me afvraag in hoeverre tijd echt bestaat, in hoeverre het een concept is dat bedacht wordt door ons brein door oorzaak-gevolg verwerking. Later liep ik tegen wetenschappelijke hypotheses en onderzoeken aan die dat lijken te ondersteunen, maar ik ben verder niet wetenschappelijk onderlegd dus geen idee waar en wie . Maar goed, ik vraag me dus al heel lang af of niet alles al bestaat, ook onze toekomstige ervaringen, ergens. Een grote "database". Dat sommige mensen zich anders door de tijd bewegen, een andere ervaring van tijd hebben (of een gebrek eraan) en anders op die database intappen. En dat je je daadwerkelijk kunt afvragen of jij, hier, nu, wel echt bent, of een levendige herinnering.
Daar moet je niet te lang over nadenken heb ik gemerkt. Haha. Het is ook maar hypothetisch spel voor me, ik ben waar ik ben en daar ben ik aandachtig in aanwezig. Daarvoor is een goed lichaamsbesef wel fijn, dat werkt als een stevig anker. Maar voor mij is die beleving dus juist iets positiefs, iets hoopvols ergens. Niets gaat verloren, de liefde blijft.
[...]
Ja dit, precies dit. En wat vreselijk herkenbaar die laatste zin. Dan ben ik bij voorbeeld helemaal niet verdrietig of zo en in eens zit ik in die herinnering, en dan kan ik mij toch een partij brullen (ok dat hou ik in hoor). Ik vind het wel fijn om te lezen dat meer mensen dit herkennen.
Zou jij er van af willen? Ik denk wel eens dat dat de enige methode is om dóór te kunnen. Ik ben niet echt sterk genoeg of moedig genoeg om er mee om te kunnen gaan.
Nee ik zou er niet vanaf willen. Ik ben er juist wel dankbaar om, dat er ergens geen tijd is, dat daar alle dingen gewoon zijn en dat dat blijft. Ik heb al van kinds af aan dat ik me afvraag in hoeverre tijd echt bestaat, in hoeverre het een concept is dat bedacht wordt door ons brein door oorzaak-gevolg verwerking. Later liep ik tegen wetenschappelijke hypotheses en onderzoeken aan die dat lijken te ondersteunen, maar ik ben verder niet wetenschappelijk onderlegd dus geen idee waar en wie . Maar goed, ik vraag me dus al heel lang af of niet alles al bestaat, ook onze toekomstige ervaringen, ergens. Een grote "database". Dat sommige mensen zich anders door de tijd bewegen, een andere ervaring van tijd hebben (of een gebrek eraan) en anders op die database intappen. En dat je je daadwerkelijk kunt afvragen of jij, hier, nu, wel echt bent, of een levendige herinnering.
Daar moet je niet te lang over nadenken heb ik gemerkt. Haha. Het is ook maar hypothetisch spel voor me, ik ben waar ik ben en daar ben ik aandachtig in aanwezig. Daarvoor is een goed lichaamsbesef wel fijn, dat werkt als een stevig anker. Maar voor mij is die beleving dus juist iets positiefs, iets hoopvols ergens. Niets gaat verloren, de liefde blijft.
vrijdag 20 januari 2017 14:22
quote:Heksehazel schreef op 20 januari 2017 @ 14:12:
[...]
Nee ik zou er niet vanaf willen. Ik ben er juist wel dankbaar om, dat er ergens geen tijd is, dat daar alle dingen gewoon zijn en dat dat blijft. Ik heb al van kinds af aan dat ik me afvraag in hoeverre tijd echt bestaat, in hoeverre het een concept is dat bedacht wordt door ons brein door oorzaak-gevolg verwerking. Later liep ik tegen wetenschappelijke hypotheses en onderzoeken aan die dat lijken te ondersteunen, maar ik ben verder niet wetenschappelijk onderlegd dus geen idee waar en wie . Maar goed, ik vraag me dus al heel lang af of niet alles al bestaat, ook onze toekomstige ervaringen, ergens. Een grote "database". Dat sommige mensen zich anders door de tijd bewegen, een andere ervaring van tijd hebben (of een gebrek eraan) en anders op die database intappen. En dat je je daadwerkelijk kunt afvragen of jij, hier, nu, wel echt bent, of een levendige herinnering.
Daar moet je niet te lang over nadenken heb ik gemerkt. Haha. Het is ook maar hypothetisch spel voor me, ik ben waar ik ben en daar ben ik aandachtig in aanwezig. Daarvoor is een goed lichaamsbesef wel fijn, dat werkt als een stevig anker. Maar voor mij is die beleving dus juist iets positiefs, iets hoopvols ergens. Niets gaat verloren, de liefde blijft.
Misschien is 'A brief history of time' iets voor je van Stephen Hawking. Vrij toegankelijk en grappig.
Raar is dat, jij hebt er geen hinder van en ik wel. Ben dan benieuwd waar het verschil in zit.
[...]
Nee ik zou er niet vanaf willen. Ik ben er juist wel dankbaar om, dat er ergens geen tijd is, dat daar alle dingen gewoon zijn en dat dat blijft. Ik heb al van kinds af aan dat ik me afvraag in hoeverre tijd echt bestaat, in hoeverre het een concept is dat bedacht wordt door ons brein door oorzaak-gevolg verwerking. Later liep ik tegen wetenschappelijke hypotheses en onderzoeken aan die dat lijken te ondersteunen, maar ik ben verder niet wetenschappelijk onderlegd dus geen idee waar en wie . Maar goed, ik vraag me dus al heel lang af of niet alles al bestaat, ook onze toekomstige ervaringen, ergens. Een grote "database". Dat sommige mensen zich anders door de tijd bewegen, een andere ervaring van tijd hebben (of een gebrek eraan) en anders op die database intappen. En dat je je daadwerkelijk kunt afvragen of jij, hier, nu, wel echt bent, of een levendige herinnering.
Daar moet je niet te lang over nadenken heb ik gemerkt. Haha. Het is ook maar hypothetisch spel voor me, ik ben waar ik ben en daar ben ik aandachtig in aanwezig. Daarvoor is een goed lichaamsbesef wel fijn, dat werkt als een stevig anker. Maar voor mij is die beleving dus juist iets positiefs, iets hoopvols ergens. Niets gaat verloren, de liefde blijft.
Misschien is 'A brief history of time' iets voor je van Stephen Hawking. Vrij toegankelijk en grappig.
Raar is dat, jij hebt er geen hinder van en ik wel. Ben dan benieuwd waar het verschil in zit.
vrijdag 20 januari 2017 14:25
quote:strikjemetstippels schreef op 20 januari 2017 @ 14:03:
Ik kan mij zelf niet anders configurerenWaarom niet, waar loop je tegenaan als je het probeert? Het is iets wat tijd vraagt, en veel herhalen tot je brein vanzelf in het nieuwe spoor schiet. En voordat het dan echt eigen is ben je weer wat tijd verder. Heb je jezelf die tijd gegund, en veel vallen en opstaan? Wat stoort het meest als je het probeert?
Ik kan mij zelf niet anders configurerenWaarom niet, waar loop je tegenaan als je het probeert? Het is iets wat tijd vraagt, en veel herhalen tot je brein vanzelf in het nieuwe spoor schiet. En voordat het dan echt eigen is ben je weer wat tijd verder. Heb je jezelf die tijd gegund, en veel vallen en opstaan? Wat stoort het meest als je het probeert?
vrijdag 20 januari 2017 14:27
quote:strikjemetstippels schreef op 20 januari 2017 @ 13:57:
[...]
Ik gebruikte het voorbeeld enkel om te zeggen dat ik niet iedereen interessant vind. Lijkt me vrij normaal. Dit om aan te geven dat ik niet per se daar in heel erg in af wijk, of mensen geen kans geef. Ik geef eerder mij zelf geen kans.Waarom dan niet? Kan zijn dat ik er overheen heb gelezen, hoor. Mijn excuses als dat zo is.
[...]
Ik gebruikte het voorbeeld enkel om te zeggen dat ik niet iedereen interessant vind. Lijkt me vrij normaal. Dit om aan te geven dat ik niet per se daar in heel erg in af wijk, of mensen geen kans geef. Ik geef eerder mij zelf geen kans.Waarom dan niet? Kan zijn dat ik er overheen heb gelezen, hoor. Mijn excuses als dat zo is.
vrijdag 20 januari 2017 14:31
quote:strikjemetstippels schreef op 20 januari 2017 @ 14:22:
[...]
Misschien is 'A brief history of time' iets voor je van Stephen Hawking. Vrij toegankelijk en grappig.
Raar is dat, jij hebt er geen hinder van en ik wel. Ben dan benieuwd waar het verschil in zit.
Ik ga kijken, leuk, dankjewel voor de tip
En dat vraag ik me ook af. Ik heb wel het idee uit hoe jij het beschreef in je eerste posts, dat die "herinneringstape" bij jou dominanter aanwezig is dan bij mij. Ik heb het regelmatig maar niet heel vaak, en ik kan het ook weer makkelijk uitzetten als het me echt niet uitkomt. Ik weet niet of bij jou symbolisch visualiseren werkt, bijv een verzonnen stopknop waar je op kunt drukken, of juist een fysieke verankering daarvan (bijv kort knijpen in je andere hand, niet te hard ) die je terug naar het hier en nu trekt zou werken?
[...]
Misschien is 'A brief history of time' iets voor je van Stephen Hawking. Vrij toegankelijk en grappig.
Raar is dat, jij hebt er geen hinder van en ik wel. Ben dan benieuwd waar het verschil in zit.
Ik ga kijken, leuk, dankjewel voor de tip
En dat vraag ik me ook af. Ik heb wel het idee uit hoe jij het beschreef in je eerste posts, dat die "herinneringstape" bij jou dominanter aanwezig is dan bij mij. Ik heb het regelmatig maar niet heel vaak, en ik kan het ook weer makkelijk uitzetten als het me echt niet uitkomt. Ik weet niet of bij jou symbolisch visualiseren werkt, bijv een verzonnen stopknop waar je op kunt drukken, of juist een fysieke verankering daarvan (bijv kort knijpen in je andere hand, niet te hard ) die je terug naar het hier en nu trekt zou werken?
vrijdag 20 januari 2017 14:32
quote:Heksehazel schreef op 20 januari 2017 @ 14:25:
[...]
Waarom niet, waar loop je tegenaan als je het probeert? Het is iets wat tijd vraagt, en veel herhalen tot je brein vanzelf in het nieuwe spoor schiet. En voordat het dan echt eigen is ben je weer wat tijd verder. Heb je jezelf die tijd gegund, en veel vallen en opstaan? Wat stoort het meest als je het probeert?
Zo als ik al de vergelijking gaf 'alcohol probleem op lossen door mee alcohol te drinken', geeft meer denken me het zelfde resultaat. Ik zou juist minder willen denken, minder in onzichtbare regels willen handelen, minder als p, dan q, minder parameters, minder continu mij zelf te 'moeten' bij stellen. Ik ga dan recht in tegen mij zelf, en dat is een gevecht zonder winnaars of verliezers.
Ik zou dat deel gewoon willen uit zetten of op een lager toeren tal. Dan kom je misschien wel bij medicatie uit, iets wat ik niet wil echt maar ik wel van denk dat ik daar wel voor moet open staan. Ik denk niet dat ieder mens is staat is zijn denken zo maar om te buigen, voor al niet de mensen bij wie hun persoonlijkheid zo'n beetje vereenzelvigd is met dat denken. En van buiten af heb je een leap of faith nodig, iets wat ik ook niet kan.
[...]
Waarom niet, waar loop je tegenaan als je het probeert? Het is iets wat tijd vraagt, en veel herhalen tot je brein vanzelf in het nieuwe spoor schiet. En voordat het dan echt eigen is ben je weer wat tijd verder. Heb je jezelf die tijd gegund, en veel vallen en opstaan? Wat stoort het meest als je het probeert?
Zo als ik al de vergelijking gaf 'alcohol probleem op lossen door mee alcohol te drinken', geeft meer denken me het zelfde resultaat. Ik zou juist minder willen denken, minder in onzichtbare regels willen handelen, minder als p, dan q, minder parameters, minder continu mij zelf te 'moeten' bij stellen. Ik ga dan recht in tegen mij zelf, en dat is een gevecht zonder winnaars of verliezers.
Ik zou dat deel gewoon willen uit zetten of op een lager toeren tal. Dan kom je misschien wel bij medicatie uit, iets wat ik niet wil echt maar ik wel van denk dat ik daar wel voor moet open staan. Ik denk niet dat ieder mens is staat is zijn denken zo maar om te buigen, voor al niet de mensen bij wie hun persoonlijkheid zo'n beetje vereenzelvigd is met dat denken. En van buiten af heb je een leap of faith nodig, iets wat ik ook niet kan.
vrijdag 20 januari 2017 14:34
quote:Pruttie schreef op 20 januari 2017 @ 14:27:
[...]
Waarom dan niet? Kan zijn dat ik er overheen heb gelezen, hoor. Mijn excuses als dat zo is.Niet bewust natuurlijk, maar bij de minst of geringste vorm van opgetrokken wenkbrauw of zo trek ik me liever terug, en dat is dus geëvolueerd naar 'don't even bother.' Ik heb niet per se het idee dat ik hier mee anderen tekort doe zo als orkenflow het had over personen die nog minder goed zijn in small talk dan zij zelf, om dat ik niet echt kan voor stellen dat heel veel mensen op mij zitten te wachten in volle glorie zeg maar. Is niet per se mij zelf naar beneden halen, ik kan het me waarachtig niet voor stellen. Ik vind mij zelf ook een vreselijk moeilijk figuur.
[...]
Waarom dan niet? Kan zijn dat ik er overheen heb gelezen, hoor. Mijn excuses als dat zo is.Niet bewust natuurlijk, maar bij de minst of geringste vorm van opgetrokken wenkbrauw of zo trek ik me liever terug, en dat is dus geëvolueerd naar 'don't even bother.' Ik heb niet per se het idee dat ik hier mee anderen tekort doe zo als orkenflow het had over personen die nog minder goed zijn in small talk dan zij zelf, om dat ik niet echt kan voor stellen dat heel veel mensen op mij zitten te wachten in volle glorie zeg maar. Is niet per se mij zelf naar beneden halen, ik kan het me waarachtig niet voor stellen. Ik vind mij zelf ook een vreselijk moeilijk figuur.
