Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene
maandag 13 juni 2016 23:37
Even twee slaap lekker theetjes en dan op bed.
Ik weet echt niet waarom maar mijn lijf is zo nerveus.
Alsof ik morgen voor een examen moet ofzo, en ik zit niet eens meer op school.
Kers,
Ja! Goed verwoord.
Ik wil het liefst heel veel zeggen, uitleggen, de wereld ingooien, reageren.
Maar als ik eenmaal bezig ben is de energie weg.
Precies.
Het lijkt wel alsof ik mezelf lees, zelfde met huisarts en therapeute.
Mijn huisarts zie ik gelukkig(!) bijna nooit maar sinds ik begin dit jaar ben gestopt met therapie voel ik me alleen maar beter.
Let wel, dat ik twee jaar therapie heb gehad.
De emdr tactiek, kan even niet op het goede woord komen, hielp voor mij op t eind niet meer.
Ik weet niet of het ooit (deze techniek heb ik pas het laatste half jaar gehad) (techniek dat woord zocht ik) heeft geholpen.
Maar ik weet wel dat het op een gegeven moment alleen maar erger werd.
Alsof ik steeds aan alles werd herinnerd.
Op t begin is het goed om al die lades open te trekken en eens even goed te rommelen, kijken wat mag blijven liggen, wat van jou is en wat van iemand anders is geef je terug.
Maar op een gegeven moment gingen die lades niet meer dicht, daar waar ik ze eerst op slot had gedaan stopte ik er nu van alles bij.
En van rommel komt een puinhoop.
Ik denk dat het me heeft gesterkt door te zeggen:
"Ik kies nu voor mezelf, ik vind mezelf sterk genoeg om dit zelf te handelen en ookal duurt dit lang, ik kan dit."
Ik ben er nog lang niet helemaal maar wel voor 60% meer dan de laatste periode van mijn therapie.
Voor mijn ptss was ik klaar, dat zat goed.
Maar de rest niet.
Ze zou me nog even mailen hoe het ging..
Heeft ze nooit meer gedaan.
Tja dat is iemand die je elke twee weken verteld dat je het waard bent.
Ze kwam ook veel te laat trouwens.
Als bang onzeker mutsje word je daar niet bepaald zeker van.
Ik vind het wel goed zo, wat therapie betreft.
Hopen dat ik uiteindelijk weer op die 100% olive zit.
Dan heb ik het helemaal zelf gedaan!
Pfff can you imagine?
Ik hoop dat je een keuze kunt maken Kers, voor jezelf.
En niet wat de maatschappij zegt.
Geloven is alles.
Ik weet echt niet waarom maar mijn lijf is zo nerveus.
Alsof ik morgen voor een examen moet ofzo, en ik zit niet eens meer op school.
Kers,
Ja! Goed verwoord.
Ik wil het liefst heel veel zeggen, uitleggen, de wereld ingooien, reageren.
Maar als ik eenmaal bezig ben is de energie weg.
Precies.
Het lijkt wel alsof ik mezelf lees, zelfde met huisarts en therapeute.
Mijn huisarts zie ik gelukkig(!) bijna nooit maar sinds ik begin dit jaar ben gestopt met therapie voel ik me alleen maar beter.
Let wel, dat ik twee jaar therapie heb gehad.
De emdr tactiek, kan even niet op het goede woord komen, hielp voor mij op t eind niet meer.
Ik weet niet of het ooit (deze techniek heb ik pas het laatste half jaar gehad) (techniek dat woord zocht ik) heeft geholpen.
Maar ik weet wel dat het op een gegeven moment alleen maar erger werd.
Alsof ik steeds aan alles werd herinnerd.
Op t begin is het goed om al die lades open te trekken en eens even goed te rommelen, kijken wat mag blijven liggen, wat van jou is en wat van iemand anders is geef je terug.
Maar op een gegeven moment gingen die lades niet meer dicht, daar waar ik ze eerst op slot had gedaan stopte ik er nu van alles bij.
En van rommel komt een puinhoop.
Ik denk dat het me heeft gesterkt door te zeggen:
"Ik kies nu voor mezelf, ik vind mezelf sterk genoeg om dit zelf te handelen en ookal duurt dit lang, ik kan dit."
Ik ben er nog lang niet helemaal maar wel voor 60% meer dan de laatste periode van mijn therapie.
Voor mijn ptss was ik klaar, dat zat goed.
Maar de rest niet.
Ze zou me nog even mailen hoe het ging..
Heeft ze nooit meer gedaan.
Tja dat is iemand die je elke twee weken verteld dat je het waard bent.
Ze kwam ook veel te laat trouwens.
Als bang onzeker mutsje word je daar niet bepaald zeker van.
Ik vind het wel goed zo, wat therapie betreft.
Hopen dat ik uiteindelijk weer op die 100% olive zit.
Dan heb ik het helemaal zelf gedaan!
Pfff can you imagine?
Ik hoop dat je een keuze kunt maken Kers, voor jezelf.
En niet wat de maatschappij zegt.
Geloven is alles.
dinsdag 14 juni 2016 00:03
T is inderdaad precies dat proces. Dat je je stem verloor, ooit (ja, die valkuil hebben we denk ik allemaal EV) en dat de weg daaruit nog niet meevalt als je dit niet is aangeleerd, dat je van alles mag voelen en willen en denken. T proces is dan om in jezelf te gaan geloven en goede keuzes te maken voor jezelf. Zonder die stemmen van vroeger en/of van buitenaf.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik ga ervoor. Ben het spuugzat hoe ik eigenlijk altijd met ingehouden adem heb geleefd.
Dat is voor mij de hoofdmoot nu. Ik luisterde nooit naar mezelf. Iedereen kon alles krijgen. Alle ruimte was voor die ander. Als die ander (zoals mijn zusje) kwaad is op me, dan zal ik iets hebben gedaan dat dat rechtvaardigd. En zal IK alles moeten doen om het weer goed te krijgen.
Het pijnlijkste vind ik dat ik het niet eens doorhad. Sterker: ik kreeg terug dat ik zo naar was enz.
Het leek anders heel lang echt fijn, allemaal, die contacten die ik had. Was it?
Nu heb ik in ieder geval geen 1 ervan over. Niemand.
Dat dat niet mijn 'fout' is -komt door die innerlijke verrotheid- wil er nog niet helemaal in. (integendeel).
Als wel luisterde naar wie ik was en daar dan naar handelde, werd alles nog erger. T is een heel gezoek over wat ik dan wil, want ik lijk heel weinig te willen of altijd precies iets anders dan wat ik heb Is dat wel normaal?
Ik ken mezelf niet (goed). Voel af en toe wel heel duidelijk DAT is wie ik ben. Maar dat is een HEEL temperamentvol persoon. Liefhebbend-temperamentvol. Dat wel, maar pittig en aanwezig en grappig en luider dan ik ooit mocht zijn. Dat is de echte kers. Ik kan ook heel beschouwend zijn en rustig, maar ben ook erg uitgesproken en stevig.
Ik walste iedereen plat, kreeg ik al als kind van 7 ! te horen.
Als puber bracht ik daar dan nog tegen in: nou dan moet er wel iets kleins tegenover staan, wil dat lukken. Hell breaking lose vervolgens.
Maar al die zinnen zijn blijven hangen. En malen in me rond.
En t is een hele bevalling om mezelf meer te laten zien. Omdat die boodschappen in de weg staan. Die stomme dingen die in me zijn gestampt. Ik kan daar zo boos om worden!!! Dit heeft me JAREN van mijn leven gekost!! JAREN en DECENNIA waarin ik niet mezelf kon zijn, niet eens wist wie ik was!
En nu voel ik het beter maar krijg nog heel erg veel zelftwijfels. En ben daarop weer boos, dat ik niet zo goed weet wat ik moet doen
Beter gezegd: ik weet het wel: ik wil een andere therapie. Een andere huisarts. Ik wil nog zoveel meer, en bijna niks is nu aanwezig. Dat maakt me aan t twijfelen of ik niet gewoon teveel wil. Of iemand ben die gewoon heel ingewikkeld in elkaar zit dan wel 'gek' is in t hoofd. T voelt als koorddansen.
Maar ik ben heel trots op hoe ik bv dit heb aangegaan vandaag. En hoe ik de afgelopen weken zoveel stappen zetten die bij me passen, ook al waren die keuzes soms zodanig dat ik op een oppervlakkige manier bekeken nog eenzamer ben geworden dan ik was.
Ik heb nu niemand meer. Niemand die ik mezelf toe vertrouw. Dat heeft vele nadelen, vandaag bijvoorbeeld.
Maar het geeft me ook ruimte om te ademen en te voelen. En het heel rustig aan te doen zodat dat kleine stemmetje wat duidelijker kan worden.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik ga ervoor. Ben het spuugzat hoe ik eigenlijk altijd met ingehouden adem heb geleefd.
Dat is voor mij de hoofdmoot nu. Ik luisterde nooit naar mezelf. Iedereen kon alles krijgen. Alle ruimte was voor die ander. Als die ander (zoals mijn zusje) kwaad is op me, dan zal ik iets hebben gedaan dat dat rechtvaardigd. En zal IK alles moeten doen om het weer goed te krijgen.
Het pijnlijkste vind ik dat ik het niet eens doorhad. Sterker: ik kreeg terug dat ik zo naar was enz.
Het leek anders heel lang echt fijn, allemaal, die contacten die ik had. Was it?
Nu heb ik in ieder geval geen 1 ervan over. Niemand.
Dat dat niet mijn 'fout' is -komt door die innerlijke verrotheid- wil er nog niet helemaal in. (integendeel).
Als wel luisterde naar wie ik was en daar dan naar handelde, werd alles nog erger. T is een heel gezoek over wat ik dan wil, want ik lijk heel weinig te willen of altijd precies iets anders dan wat ik heb Is dat wel normaal?
Ik ken mezelf niet (goed). Voel af en toe wel heel duidelijk DAT is wie ik ben. Maar dat is een HEEL temperamentvol persoon. Liefhebbend-temperamentvol. Dat wel, maar pittig en aanwezig en grappig en luider dan ik ooit mocht zijn. Dat is de echte kers. Ik kan ook heel beschouwend zijn en rustig, maar ben ook erg uitgesproken en stevig.
Ik walste iedereen plat, kreeg ik al als kind van 7 ! te horen.
Als puber bracht ik daar dan nog tegen in: nou dan moet er wel iets kleins tegenover staan, wil dat lukken. Hell breaking lose vervolgens.
Maar al die zinnen zijn blijven hangen. En malen in me rond.
En t is een hele bevalling om mezelf meer te laten zien. Omdat die boodschappen in de weg staan. Die stomme dingen die in me zijn gestampt. Ik kan daar zo boos om worden!!! Dit heeft me JAREN van mijn leven gekost!! JAREN en DECENNIA waarin ik niet mezelf kon zijn, niet eens wist wie ik was!
En nu voel ik het beter maar krijg nog heel erg veel zelftwijfels. En ben daarop weer boos, dat ik niet zo goed weet wat ik moet doen
Beter gezegd: ik weet het wel: ik wil een andere therapie. Een andere huisarts. Ik wil nog zoveel meer, en bijna niks is nu aanwezig. Dat maakt me aan t twijfelen of ik niet gewoon teveel wil. Of iemand ben die gewoon heel ingewikkeld in elkaar zit dan wel 'gek' is in t hoofd. T voelt als koorddansen.
Maar ik ben heel trots op hoe ik bv dit heb aangegaan vandaag. En hoe ik de afgelopen weken zoveel stappen zetten die bij me passen, ook al waren die keuzes soms zodanig dat ik op een oppervlakkige manier bekeken nog eenzamer ben geworden dan ik was.
Ik heb nu niemand meer. Niemand die ik mezelf toe vertrouw. Dat heeft vele nadelen, vandaag bijvoorbeeld.
Maar het geeft me ook ruimte om te ademen en te voelen. En het heel rustig aan te doen zodat dat kleine stemmetje wat duidelijker kan worden.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
dinsdag 14 juni 2016 00:13
Soms -of vaak- kijk ik om me heen. Zie mensen met vriendinnen door de stad lopen. Met hun moeder op een terrasje zitten. Op weg in de trein naar een weekend weg.
En ik doe alles alleen....
Kan niemand vertellen hoe mijn dag was.
En dan denk ik: wat is er mis met me?
En: zal dit er ooit wel zijn?
Die warme mannenarmen, waar ik al over schreef. Die me knuffelen als ik thuis kom?
Die vriendinnen die bellen als ik s avonds op de bank zit?
Dat berichtje van een kennis: morgen naar de film?
Zal dat er ooit wel zijn?
Soms heb ik t gevoel dat dit mijn 'lot' is. en ik altijd alleen zal zijn. Dan voel ik tranen in mijn ogen, maar het zijn echt reele angsten in mijn ogen. Heb het gevoel dat ik eerst moet uitzoeken waarom dit zo is gekomen. Ben ik misschien een ellendig mens? Zal ik daar dan achter komen? Hadden ze gelijk?
Tot ongeveer 6 jaar geleden had ik vriendinnen. Tijdens mijn studietijd helemaal. Telefoon stond niet stil. Lange leuke gesprekken, gezellig erop uit met mensen. What happened?
Ik lijk wel een ander mens. Misschien ongelukkiger want eenzamer? Zal dat ooit nog weg gaan?
En ik doe alles alleen....
Kan niemand vertellen hoe mijn dag was.
En dan denk ik: wat is er mis met me?
En: zal dit er ooit wel zijn?
Die warme mannenarmen, waar ik al over schreef. Die me knuffelen als ik thuis kom?
Die vriendinnen die bellen als ik s avonds op de bank zit?
Dat berichtje van een kennis: morgen naar de film?
Zal dat er ooit wel zijn?
Soms heb ik t gevoel dat dit mijn 'lot' is. en ik altijd alleen zal zijn. Dan voel ik tranen in mijn ogen, maar het zijn echt reele angsten in mijn ogen. Heb het gevoel dat ik eerst moet uitzoeken waarom dit zo is gekomen. Ben ik misschien een ellendig mens? Zal ik daar dan achter komen? Hadden ze gelijk?
Tot ongeveer 6 jaar geleden had ik vriendinnen. Tijdens mijn studietijd helemaal. Telefoon stond niet stil. Lange leuke gesprekken, gezellig erop uit met mensen. What happened?
Ik lijk wel een ander mens. Misschien ongelukkiger want eenzamer? Zal dat ooit nog weg gaan?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
dinsdag 14 juni 2016 00:16
Ik herken zoveel!
Zoals ik al zei, ik ben harry in de warrie op dit moment.
Maar ik herken zoveel.
Ik zei gisteren nog tegen mijn vriend dat ik graag een stukje van nu zou ruilen met een stukje van toen.
Want ik was ook heul spontaan, en luid en aanwezig.
Maar ik zat dus ook vol pit, wat ik nog steeds zit en alleen de mensen waar ik van houd zien.
Omdat dat veilig is.
Maar ik weet ook dat ik me in die tijd ook vaak genoeg voornam om eens de kat uit de boom te kijken.
Vandaar het ruilen...
Eigenlijk goed al die twijfels.
Ja niet nu.
Nu is het kut met peren, maar het betekent wel dat je nadenkt en verwerkt, een vooral niet dom bent.
Als je dom was (en dit geldt voor iedereen) had dit je niets kunnen schelen.
Dan had je niet lopen malen.
Het maakt je een slim mens die goed wil doen.
Maar het is zo jammer dat we niet gewoon kunnen zijn.
Dat we niet kunnen accepteren dat het nu eventjes zo is, en dat op eventjes geen tijdslimiet zit.
Just be.
You run you.
En die trotse gevoelens tellen net zo zwaar als de ellende die er vooraf is gegaan.
Nog zwaarder, want dat mag wel zijn!
En dat is ook een stuk van jou.
Ik sluit nu af, tot over een paar dagen.
Knuffels voor jullie!
Zoals ik al zei, ik ben harry in de warrie op dit moment.
Maar ik herken zoveel.
Ik zei gisteren nog tegen mijn vriend dat ik graag een stukje van nu zou ruilen met een stukje van toen.
Want ik was ook heul spontaan, en luid en aanwezig.
Maar ik zat dus ook vol pit, wat ik nog steeds zit en alleen de mensen waar ik van houd zien.
Omdat dat veilig is.
Maar ik weet ook dat ik me in die tijd ook vaak genoeg voornam om eens de kat uit de boom te kijken.
Vandaar het ruilen...
Eigenlijk goed al die twijfels.
Ja niet nu.
Nu is het kut met peren, maar het betekent wel dat je nadenkt en verwerkt, een vooral niet dom bent.
Als je dom was (en dit geldt voor iedereen) had dit je niets kunnen schelen.
Dan had je niet lopen malen.
Het maakt je een slim mens die goed wil doen.
Maar het is zo jammer dat we niet gewoon kunnen zijn.
Dat we niet kunnen accepteren dat het nu eventjes zo is, en dat op eventjes geen tijdslimiet zit.
Just be.
You run you.
En die trotse gevoelens tellen net zo zwaar als de ellende die er vooraf is gegaan.
Nog zwaarder, want dat mag wel zijn!
En dat is ook een stuk van jou.
Ik sluit nu af, tot over een paar dagen.
Knuffels voor jullie!
dinsdag 14 juni 2016 08:30
quote:Truud schreef op 13 juni 2016 @ 17:43:
Waar loop je het meest tegenaan nu YellowLemon?
Mezelf. Ik haat mezelf, dat 1 dag zoveel kapot heeft kunnen maken. Dat ik al 12 jaar gewoon compleet in de foute hoek aan het zoeken ben dankzij mijn moeder. Dat ik zelf niet snap wat er in mijn hoofd gebeurt.
En vooral ook. Hoe mijn lijf erop reageert. Ben nu aan het verhuizen. En ooit was ik zo'n fitte meid. Ik korfbalde 4/5 keer per week, reed 2 keer per week paard. Ging regelmatig naar de sportschool. En nu moet ik na een dag schilderen gewoon een dag bijkomen alsof ik net een crossfit training heb gehad. En dan schilder ik maar de helft van wat ik normaal op een dag schilder.
En dan de dokters, die je eigenlijk gewoon laten barsten. Tot over x maanden (ik ben de tel kwijt volgens mij zijn we 6 maanden verder als ik bij de psychiater terecht kan).. maar ik weet nu al niet hoe ik m'n hoofd boven water moet houden..
Ik voel me alleen, en waardeloos. En heb het gevoel dat ik er echt niet toe doe. En als je aan mensen uitlegt hoe lang je moet wachten geloven ze het vaak niet. Dan wil je niet graag genoeg, en dring je niet hard genoeg aan. Plus dat ik bijna niemand durf te vertellen wat er aan de hand is.
Waar loop je het meest tegenaan nu YellowLemon?
Mezelf. Ik haat mezelf, dat 1 dag zoveel kapot heeft kunnen maken. Dat ik al 12 jaar gewoon compleet in de foute hoek aan het zoeken ben dankzij mijn moeder. Dat ik zelf niet snap wat er in mijn hoofd gebeurt.
En vooral ook. Hoe mijn lijf erop reageert. Ben nu aan het verhuizen. En ooit was ik zo'n fitte meid. Ik korfbalde 4/5 keer per week, reed 2 keer per week paard. Ging regelmatig naar de sportschool. En nu moet ik na een dag schilderen gewoon een dag bijkomen alsof ik net een crossfit training heb gehad. En dan schilder ik maar de helft van wat ik normaal op een dag schilder.
En dan de dokters, die je eigenlijk gewoon laten barsten. Tot over x maanden (ik ben de tel kwijt volgens mij zijn we 6 maanden verder als ik bij de psychiater terecht kan).. maar ik weet nu al niet hoe ik m'n hoofd boven water moet houden..
Ik voel me alleen, en waardeloos. En heb het gevoel dat ik er echt niet toe doe. En als je aan mensen uitlegt hoe lang je moet wachten geloven ze het vaak niet. Dan wil je niet graag genoeg, en dring je niet hard genoeg aan. Plus dat ik bijna niemand durf te vertellen wat er aan de hand is.
dinsdag 14 juni 2016 08:45
Ik lees jullie, en als ik alles heb gelezen ben ik alweer kwijt waarop ik wilde reageren.
Herkenning is het, een en al herkenning, zoveel wat ik lees van jullie.
Alleen dan gelukkig niet over het stuk hulp. Hoewel, ik heb wel heel lang in allerlei hoeken gezocht, inclusief alternatief wat me jaren geleden heel veel geld heeft gekost, voordat ik bij deze therapeute kwam. En dat was echt op een punt, nadat mijn kinderen weg waren, dat ik dacht: nu of nooit, nu moet er echt iets gebeuren anders ben ik hier gewoon weg. Toen was ik wanhopig genoeg om het echt aan te gaan, en gelukkig was zij iemand die met al die heftigheid kon omgaan. Het lijkt me zo pijnlijk en tegenstrijdig, dat wat jullie schrijven: als iemand wel elke week zegt dat je de moeite waard bent, maar er niet naar handelt.
Wat vriendinnen betreft, iemand om je dagelijkse leven mee te delen: ik heb best vriendinnen, maar dat is anders dan vroeger, in de schooltijd bijvoorbeeld. Dan deel je elkaars leven meer. Met name in de fase die ik hierboven beschreef, voelde ik me toch heel alleen. Ik kon het niet delen met mijn bijna-ex (huidige man), en met vriendinnen ook niet, want zij hadden hun eigen leven, met kinderen, kleinkinderen soms al. En ik had niets meer. Ook nu, in deze situatie. Steun via app, ja, maar verder hebben zij het druk druk druk. Je bent toch voornamelijk op jezelf aangewezen, denk ik.. maar ook ik verlang naar zo iemand, alleen dan meer een moederfiguur. Waar je bij terecht kunt om als het nodig is uit te huilen. Maar zo'n moeder heb ik nooit gehad.
Herkenning is het, een en al herkenning, zoveel wat ik lees van jullie.
Alleen dan gelukkig niet over het stuk hulp. Hoewel, ik heb wel heel lang in allerlei hoeken gezocht, inclusief alternatief wat me jaren geleden heel veel geld heeft gekost, voordat ik bij deze therapeute kwam. En dat was echt op een punt, nadat mijn kinderen weg waren, dat ik dacht: nu of nooit, nu moet er echt iets gebeuren anders ben ik hier gewoon weg. Toen was ik wanhopig genoeg om het echt aan te gaan, en gelukkig was zij iemand die met al die heftigheid kon omgaan. Het lijkt me zo pijnlijk en tegenstrijdig, dat wat jullie schrijven: als iemand wel elke week zegt dat je de moeite waard bent, maar er niet naar handelt.
Wat vriendinnen betreft, iemand om je dagelijkse leven mee te delen: ik heb best vriendinnen, maar dat is anders dan vroeger, in de schooltijd bijvoorbeeld. Dan deel je elkaars leven meer. Met name in de fase die ik hierboven beschreef, voelde ik me toch heel alleen. Ik kon het niet delen met mijn bijna-ex (huidige man), en met vriendinnen ook niet, want zij hadden hun eigen leven, met kinderen, kleinkinderen soms al. En ik had niets meer. Ook nu, in deze situatie. Steun via app, ja, maar verder hebben zij het druk druk druk. Je bent toch voornamelijk op jezelf aangewezen, denk ik.. maar ook ik verlang naar zo iemand, alleen dan meer een moederfiguur. Waar je bij terecht kunt om als het nodig is uit te huilen. Maar zo'n moeder heb ik nooit gehad.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 14 juni 2016 08:51
dinsdag 14 juni 2016 09:02
quote:Elmervrouw schreef op 14 juni 2016 @ 08:51:
Hoezo zoek je al 12 jaar in de verkeerde hoek, dankzij je moeder, Yellow? Je bedoelt qua hulp? Zegt zij wat je moet doen? Ik vind het trouwens echt ongekend, dat je zo lang moet wachten op hulp. Dat dat hier gewoon kan, in Nederland. Niet normaal.
Als 10 jarig meisje begon ik knieklachten te krijgen die steeds erger werden. Mijn moeder heeft de diagnose fibromyalgie en is daar al 100 jaar tegen aan het vechten zo ongeveer want daarmee voelde ze zich niet serieus genomen. En nu haar dochter ook klachten begon te krijgen, had ze het bewijs dat er wel degelijk iets fysieks aan de hand was. Want mijn jeugd was perfect. Ik denk dat dat destijds groeipijn is geweest, maar ik ben er tot bij de reumatoloog voor geweest.
Later begon ik meer gekke spierklachten te krijgen. En werd ik moeier. En het was steeds weer "zie je nu wel, net als je moeder en oma".
Ondertussen is er heel mijn puberteit geen aandacht geweest voor seksualiteit of wat dan ook. Het is dat ik op mijn 13e een relatie kreeg met de meest zachtaardige jongen die je je toen voor kon stellen want wat er anders van me geworden was.
Op mijn 18e ben ik samen gaan wonen. Maar mijn vriend zat op dat moment midden in een depressie en had heel veel last van dwang. Vanaf die tijd weer in het fysieke gezocht waar mijn klachten vandaan kwamen want ik kon steeds minder. Mijn benen weigerde soms, tintelingen in m'n tenen, handen. Altijd moe. Moest stoppen met korfballen en paardrijden. Kon mijn bijbaantje niet meer aan, en uiteindelijk was school zelfs ook teveel.
Uiteindelijk toen ik bij het revalidatiecentrum klaar was en de boodschap was dat er geen vooruitgang geboekt was, heb ik zelf een psycholog opgezocht. Maar die heeft nooit naar mijn verhaal geluisterd. Die begon me meteen trucjes te leren hoe gedachtes te negeren. Maar dat bleek uiteindelijk nou juist mijn probleem.
en toen kwam dat van mij boven. En kwam mijn vader, nadat ik het contact tijdelijk had verbroken, doodleuk tegen mijn vriend zeggen. Dat mijn tante, zijn enige zus hetzelfde is overkomen. En mijn moeder ook. En dat maakt me zo verschrikkelijk gruwelijk boos. Ik was gewoon mijn moeders trofee om te bewijzen dat het fysiek was. Maar daarbij heeft ze nooit 1 sec echt naar me gekeken.
Hoezo zoek je al 12 jaar in de verkeerde hoek, dankzij je moeder, Yellow? Je bedoelt qua hulp? Zegt zij wat je moet doen? Ik vind het trouwens echt ongekend, dat je zo lang moet wachten op hulp. Dat dat hier gewoon kan, in Nederland. Niet normaal.
Als 10 jarig meisje begon ik knieklachten te krijgen die steeds erger werden. Mijn moeder heeft de diagnose fibromyalgie en is daar al 100 jaar tegen aan het vechten zo ongeveer want daarmee voelde ze zich niet serieus genomen. En nu haar dochter ook klachten begon te krijgen, had ze het bewijs dat er wel degelijk iets fysieks aan de hand was. Want mijn jeugd was perfect. Ik denk dat dat destijds groeipijn is geweest, maar ik ben er tot bij de reumatoloog voor geweest.
Later begon ik meer gekke spierklachten te krijgen. En werd ik moeier. En het was steeds weer "zie je nu wel, net als je moeder en oma".
Ondertussen is er heel mijn puberteit geen aandacht geweest voor seksualiteit of wat dan ook. Het is dat ik op mijn 13e een relatie kreeg met de meest zachtaardige jongen die je je toen voor kon stellen want wat er anders van me geworden was.
Op mijn 18e ben ik samen gaan wonen. Maar mijn vriend zat op dat moment midden in een depressie en had heel veel last van dwang. Vanaf die tijd weer in het fysieke gezocht waar mijn klachten vandaan kwamen want ik kon steeds minder. Mijn benen weigerde soms, tintelingen in m'n tenen, handen. Altijd moe. Moest stoppen met korfballen en paardrijden. Kon mijn bijbaantje niet meer aan, en uiteindelijk was school zelfs ook teveel.
Uiteindelijk toen ik bij het revalidatiecentrum klaar was en de boodschap was dat er geen vooruitgang geboekt was, heb ik zelf een psycholog opgezocht. Maar die heeft nooit naar mijn verhaal geluisterd. Die begon me meteen trucjes te leren hoe gedachtes te negeren. Maar dat bleek uiteindelijk nou juist mijn probleem.
en toen kwam dat van mij boven. En kwam mijn vader, nadat ik het contact tijdelijk had verbroken, doodleuk tegen mijn vriend zeggen. Dat mijn tante, zijn enige zus hetzelfde is overkomen. En mijn moeder ook. En dat maakt me zo verschrikkelijk gruwelijk boos. Ik was gewoon mijn moeders trofee om te bewijzen dat het fysiek was. Maar daarbij heeft ze nooit 1 sec echt naar me gekeken.
dinsdag 14 juni 2016 09:07
En dat maakt me dus ook weer in de war. Want blijkbaar is het normaal dat een ander met zijn tengels aan je zit als je een kind bent en ben je zelfs te achterlijk om vervolgens tegen je eigen kinderen te zeggen "als dat oooit gebeurt. Het maakt niet uit wie, dan kom je naar mij!".
En dan ga je naar de middelbare school en krijg je seksuele voorlichting. En ze weten je precies te vertellen hoe dom het is om te zwijgen, maar ze vertellen je niet wat je moet doen als het al zover is.
En dan ga je naar de middelbare school en krijg je seksuele voorlichting. En ze weten je precies te vertellen hoe dom het is om te zwijgen, maar ze vertellen je niet wat je moet doen als het al zover is.
dinsdag 14 juni 2016 09:15
Ik snap heel goed dat je boos bent, laaiend, kwaad. Heel begrijpelijk. Hier trouwens ook zo'n moeder die niets erkent of serieus neemt en die afhaakte toen ik de waarheid vertelde, jaren geleden. Die de ogen sluit voor alles wat niet in het straatje past. Ik moet er niet over schrijven want dan word ik ook kwaad, en die energie kan ik nu beter ergens anders voor gebruiken.
Nu je je fysieke verhaal schrijft herinner ik me wel weer dat je er al eens eerder over had geschreven; was ik vergeten.
Maar wat je toenemende spierklachten betreft, denk jij dat het wat anders is; niet hetzelfde als van je moeder?
Nu je je fysieke verhaal schrijft herinner ik me wel weer dat je er al eens eerder over had geschreven; was ik vergeten.
Maar wat je toenemende spierklachten betreft, denk jij dat het wat anders is; niet hetzelfde als van je moeder?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 14 juni 2016 09:21
Fibromyalgie is een uitsluitingsdiagnose. Ze kunnen het niet aantonen, en ze weten eigenlijk ook niet echt hoe het ontstaat. Het is dus eigenlijk een bundel aan symptomen samengeplakt omdat ze patronen begonnen te herkennen bij meerdere patienten. Er zijn wel steeds meer onderzoeken of het echt iets is. Maar ik kan mijn fysio bijvoorbeeld niet bij de zorgverzekeraar mijn behandelingen op fibromyalgie laten declareren want dat erkent de zorgverzekering simpelweg niet.
Heel veel van de fibromyalgie klachten komen overeen met stress die zich fysiek uiten. Ik weet op dit moment dus gewoon niet of ik echt fibromyalgie heb. Of dat het dus al die jaren stress is geweest. En voor mijn moeder eigenlijk hetzelfde. Ik denk dat het niet zwart/wit is en ik mis al die tinten grijs. Thuis maar ook in de medische wereld. Fysieke pijn werd wel serieus genomen. Maar als je huilend thuiskwam omdat je gepest werd, maakte je het groter in je hoofd, dan dat het was.
Heel veel van de fibromyalgie klachten komen overeen met stress die zich fysiek uiten. Ik weet op dit moment dus gewoon niet of ik echt fibromyalgie heb. Of dat het dus al die jaren stress is geweest. En voor mijn moeder eigenlijk hetzelfde. Ik denk dat het niet zwart/wit is en ik mis al die tinten grijs. Thuis maar ook in de medische wereld. Fysieke pijn werd wel serieus genomen. Maar als je huilend thuiskwam omdat je gepest werd, maakte je het groter in je hoofd, dan dat het was.
dinsdag 14 juni 2016 10:08
Ja, nu snap ik het beter. Bedankt voor de uitleg.
Ik denk dat heel veel stress zich fysiek uit. Bij mij is het in mijn hoofd. Dizzy gevoel, soort zweverig, licht; soms een druk. Alsof alle gevoel dan te overweldigend is. Alle gevoel wat ik mezelf niet toesta te voelen. Als ik daar, nu bijvoorbeeld, eventjes naartoe ga, voel ik meteen een berg verdriet. En ik moet verder, ik moet dingen doen hier. Trouwens ook al wekenlang rugpijn, zelfde reden denk ik.
Ik denk dat heel veel stress zich fysiek uit. Bij mij is het in mijn hoofd. Dizzy gevoel, soort zweverig, licht; soms een druk. Alsof alle gevoel dan te overweldigend is. Alle gevoel wat ik mezelf niet toesta te voelen. Als ik daar, nu bijvoorbeeld, eventjes naartoe ga, voel ik meteen een berg verdriet. En ik moet verder, ik moet dingen doen hier. Trouwens ook al wekenlang rugpijn, zelfde reden denk ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 14 juni 2016 21:06
Dat weet je als het voelt alsof je geen minuut langer kan wachten, je moet gewoonweg iemand spreken, anders hou je het gewoon niet meer uit. Grote paniek. Afleiding werkt niet meer. Je hebt alle afleidingen geprobeerd en het werkt niet. Tenminste, bij mij... Dat heb ik enkele keren gehad, en dan zocht ik contact met mijn therapeute. Ik durfde niet te bellen, maar stuurde dan een mailtje waarin ik vroeg of ze mij wilde bellen. Eén keer heb ik trouwens wel gebeld, toen mocht ik diezelfde dag nog komen.
Voel jij je zo rot, Yellow?.. Hoe ben je de dag doorgekomen tot nu toe?
Voel jij je zo rot, Yellow?.. Hoe ben je de dag doorgekomen tot nu toe?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 14 juni 2016 21:14
Ik ben er zó klaar mee! Vandaag met ambulante begeleider gebeld en nog steeds is er niks bekend
Ik vlieg tegen de muren op, had gisteren wel een hele fijne dag. Met lief, vader en zusje op zoek naar een trouwpak voor lief. Uit eten geweest. Het was super. En vandaag? Ademhalen. Als ik dat maar doe. Zo boos omdat er geen duidelijkheid is. En ja, wachten duurt lang, maar ik trek dit niet!
Ik vlieg tegen de muren op, had gisteren wel een hele fijne dag. Met lief, vader en zusje op zoek naar een trouwpak voor lief. Uit eten geweest. Het was super. En vandaag? Ademhalen. Als ik dat maar doe. Zo boos omdat er geen duidelijkheid is. En ja, wachten duurt lang, maar ik trek dit niet!
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
dinsdag 14 juni 2016 21:43
Dikke knuffel voor wie dit nodig heeft. Och Roos_85 en Yellow.
Wat lees ik hier dappere vrouwen, ik heb alleen de laatste paar pagina's gelezen.
ik kan mijn verhaal hier nu niet doen, maar wat een herkenning. helaas.
Het lijkt me zo vreselijk dat er daders zijn die nooit als zodanig zijn benoemd door derden. Dat is in mijn geval deels ook zo, hoewel 1 een grotendeels voorwaardelijke straf. Terwijl er zoveel bewijs was, fysiek en anderszins. Ik kwam er zelfs achter dat dit in mijn doktersdossier staat, het fysieke. Heel feitelijk. Nu geen strafblad meer of nooit gehad. Ik kan er bij vlagen onmogelijk omheen. Ik hou mensen in de gaten, vertrouwen is laag, en dat is soms heel onterecht. Denk ik. Weet ik. Maar het voelt niet zo. Angst overspoelt me dan en dat is zo naar en zo stom. Ik weet gewoon nooit te voorspellen wanneer het zover is en dan kan ik echt even niks meer. En dat even kan zo een week of langer duren. Heeft 1 van jullie daar tips voor gekregen, dat je het ziet aankomen? Ik kan me voorstellen dat ik dan preventief maatregelen zou kunnen nemen? Ik durf namelijk niet zo goed hulp te zoeken omdat ik me er steeds wel doorheen fiets, soms met een enorme rotsmoes, dat wel.
Wat lees ik hier dappere vrouwen, ik heb alleen de laatste paar pagina's gelezen.
ik kan mijn verhaal hier nu niet doen, maar wat een herkenning. helaas.
Het lijkt me zo vreselijk dat er daders zijn die nooit als zodanig zijn benoemd door derden. Dat is in mijn geval deels ook zo, hoewel 1 een grotendeels voorwaardelijke straf. Terwijl er zoveel bewijs was, fysiek en anderszins. Ik kwam er zelfs achter dat dit in mijn doktersdossier staat, het fysieke. Heel feitelijk. Nu geen strafblad meer of nooit gehad. Ik kan er bij vlagen onmogelijk omheen. Ik hou mensen in de gaten, vertrouwen is laag, en dat is soms heel onterecht. Denk ik. Weet ik. Maar het voelt niet zo. Angst overspoelt me dan en dat is zo naar en zo stom. Ik weet gewoon nooit te voorspellen wanneer het zover is en dan kan ik echt even niks meer. En dat even kan zo een week of langer duren. Heeft 1 van jullie daar tips voor gekregen, dat je het ziet aankomen? Ik kan me voorstellen dat ik dan preventief maatregelen zou kunnen nemen? Ik durf namelijk niet zo goed hulp te zoeken omdat ik me er steeds wel doorheen fiets, soms met een enorme rotsmoes, dat wel.
woensdag 15 juni 2016 06:57
quote:Elmervrouw schreef op 14 juni 2016 @ 21:06:
Dat weet je als het voelt alsof je geen minuut langer kan wachten, je moet gewoonweg iemand spreken, anders hou je het gewoon niet meer uit. Grote paniek. Afleiding werkt niet meer. Je hebt alle afleidingen geprobeerd en het werkt niet. Tenminste, bij mij... Dat heb ik enkele keren gehad, en dan zocht ik contact met mijn therapeute. Ik durfde niet te bellen, maar stuurde dan een mailtje waarin ik vroeg of ze mij wilde bellen. Eén keer heb ik trouwens wel gebeld, toen mocht ik diezelfde dag nog komen.
Voel jij je zo rot, Yellow?.. Hoe ben je de dag doorgekomen tot nu toe?ik heb zulke aanvallen. En hoe ik de dag doorgekomen ben.. Huilend als een zombie. En S avonds heb ik een hartaanval gekregen omdat iemand tegen me zei dat ik nu wel een plekje heb waar ik thuis hoor. En nu besef ik me pas hoe erg ik ben. Ik wil rennen. Rennen en nooit meer omkijken.
Dat weet je als het voelt alsof je geen minuut langer kan wachten, je moet gewoonweg iemand spreken, anders hou je het gewoon niet meer uit. Grote paniek. Afleiding werkt niet meer. Je hebt alle afleidingen geprobeerd en het werkt niet. Tenminste, bij mij... Dat heb ik enkele keren gehad, en dan zocht ik contact met mijn therapeute. Ik durfde niet te bellen, maar stuurde dan een mailtje waarin ik vroeg of ze mij wilde bellen. Eén keer heb ik trouwens wel gebeld, toen mocht ik diezelfde dag nog komen.
Voel jij je zo rot, Yellow?.. Hoe ben je de dag doorgekomen tot nu toe?ik heb zulke aanvallen. En hoe ik de dag doorgekomen ben.. Huilend als een zombie. En S avonds heb ik een hartaanval gekregen omdat iemand tegen me zei dat ik nu wel een plekje heb waar ik thuis hoor. En nu besef ik me pas hoe erg ik ben. Ik wil rennen. Rennen en nooit meer omkijken.
woensdag 15 juni 2016 14:47
Hier gisteravond ook helemaal uit mijn dak gegaan. Vanwege een actie van mijn bijna-ex. Ik heb boze apps gestuurd, reageerde hij niet op. Toen proberen te bellen. Niks. Toen belde hij. En ben ik... nogal tekeergegaan. Ook tegen iemand anders die mij belde, met wie ik een verleden deel (.... even niets meer hierover) en weer contact heb. Hij kreeg ook de hele laag. Huilen en hard praten, alles. Want wat is dit allemaal, wat doen mensen met mij, ben ik zo dom of zo naïef of blind? Alles kwam omhoog. En oh shit. Pas na afloop realiseerde ik me dat het hier zo gehorig is (zeker bij mij waar nog niets op de vloer ligt en geen gordijnen hangen) en schaamde ik me rot voor de buren. Buurvrouw vanmorgen, toen ik haar zag, maar meteen aangesproken en uitleg gegeven en excuus aangeboden.
Geen al te beste indruk als nieuwe bewoner, vrees ik
Hoe gaat het nu, Yellow?
Geen al te beste indruk als nieuwe bewoner, vrees ik
Hoe gaat het nu, Yellow?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 15 juni 2016 18:46
Wat raakte dit bericht me kers!! precies hoe ik me voel op dit moment.. mag ik jou een PB sturen?quote:kers schreef op 14 juni 2016 @ 00:13:
Soms -of vaak- kijk ik om me heen. Zie mensen met vriendinnen door de stad lopen. Met hun moeder op een terrasje zitten. Op weg in de trein naar een weekend weg.
En ik doe alles alleen....
Kan niemand vertellen hoe mijn dag was.
En dan denk ik: wat is er mis met me?
En: zal dit er ooit wel zijn?
Die warme mannenarmen, waar ik al over schreef. Die me knuffelen als ik thuis kom?
Die vriendinnen die bellen als ik s avonds op de bank zit?
Dat berichtje van een kennis: morgen naar de film?
Zal dat er ooit wel zijn?
Soms heb ik t gevoel dat dit mijn 'lot' is. en ik altijd alleen zal zijn. Dan voel ik tranen in mijn ogen, maar het zijn echt reele angsten in mijn ogen. Heb het gevoel dat ik eerst moet uitzoeken waarom dit zo is gekomen. Ben ik misschien een ellendig mens? Zal ik daar dan achter komen? Hadden ze gelijk?
Tot ongeveer 6 jaar geleden had ik vriendinnen. Tijdens mijn studietijd helemaal. Telefoon stond niet stil. Lange leuke gesprekken, gezellig erop uit met mensen. What happened?
Ik lijk wel een ander mens. Misschien ongelukkiger want eenzamer? Zal dat ooit nog weg gaan?
Soms -of vaak- kijk ik om me heen. Zie mensen met vriendinnen door de stad lopen. Met hun moeder op een terrasje zitten. Op weg in de trein naar een weekend weg.
En ik doe alles alleen....
Kan niemand vertellen hoe mijn dag was.
En dan denk ik: wat is er mis met me?
En: zal dit er ooit wel zijn?
Die warme mannenarmen, waar ik al over schreef. Die me knuffelen als ik thuis kom?
Die vriendinnen die bellen als ik s avonds op de bank zit?
Dat berichtje van een kennis: morgen naar de film?
Zal dat er ooit wel zijn?
Soms heb ik t gevoel dat dit mijn 'lot' is. en ik altijd alleen zal zijn. Dan voel ik tranen in mijn ogen, maar het zijn echt reele angsten in mijn ogen. Heb het gevoel dat ik eerst moet uitzoeken waarom dit zo is gekomen. Ben ik misschien een ellendig mens? Zal ik daar dan achter komen? Hadden ze gelijk?
Tot ongeveer 6 jaar geleden had ik vriendinnen. Tijdens mijn studietijd helemaal. Telefoon stond niet stil. Lange leuke gesprekken, gezellig erop uit met mensen. What happened?
Ik lijk wel een ander mens. Misschien ongelukkiger want eenzamer? Zal dat ooit nog weg gaan?
woensdag 15 juni 2016 19:02
robijntje, jazeker! Heb ik die functie aan staan? Weet niet hoe dat werkt. Kreeg net een heel apart gevoel ook bij jou topic, en nu zie ik dat je hier postte - buikgevoel van herkenning. Zeker nu ik ook die man in mijn leven had die ik moet missen. Daar heb ik zelf voor gekozen, omdat het beter is voor me, maar nu heb ik echt niemand meer met wie ik echt iets kan delen. En voel ik me zoals in die post idd.
Lees je graag......
Voor iedereen een knuffel!! Of 1348439
!!!!
Denk aan jullie.........
Lees je graag......
Voor iedereen een knuffel!! Of 1348439
!!!!Denk aan jullie.........
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 15 juni 2016 21:12
Als het goed is bij je instellingen even aanzetten dat je pb wilt ontvangen! Kon je Nu niks sturen.. Zou graag eens met je praten over onze herkenning. Liefs !quote:kers schreef op 15 juni 2016 @ 19:02:
robijntje, jazeker! Heb ik die functie aan staan? Weet niet hoe dat werkt. Kreeg net een heel apart gevoel ook bij jou topic, en nu zie ik dat je hier postte - buikgevoel van herkenning. Zeker nu ik ook die man in mijn leven had die ik moet missen. Daar heb ik zelf voor gekozen, omdat het beter is voor me, maar nu heb ik echt niemand meer met wie ik echt iets kan delen. En voel ik me zoals in die post idd.
Lees je graag......
Voor iedereen een knuffel!! Of 1348439!!!!
Denk aan jullie.........
robijntje, jazeker! Heb ik die functie aan staan? Weet niet hoe dat werkt. Kreeg net een heel apart gevoel ook bij jou topic, en nu zie ik dat je hier postte - buikgevoel van herkenning. Zeker nu ik ook die man in mijn leven had die ik moet missen. Daar heb ik zelf voor gekozen, omdat het beter is voor me, maar nu heb ik echt niemand meer met wie ik echt iets kan delen. En voel ik me zoals in die post idd.
Lees je graag......
Voor iedereen een knuffel!! Of 1348439
!!!!Denk aan jullie.........
