Psyche
alle pijlers
moedermaffia
vrijdag 17 oktober 2014 15:25
Hallo allemaal,
Ik wil graag even mijn relaas kwijt over wat ik allemaal hoor en zie ten tijde van mijn lang gekoesterde kinderwens en het moment nu dat de zwangerschap daar eindelijk is.
Toen het bij ons niet wilde lukken kregen wij al steevast de vraag wanneer het er van zou komen en op het werk werd ik veelbelovend aangekeken of ik de 'volgende' zou zijn. Uiteindelijk heeft dit geleid tot het besluit om er maar open over te zijn dat alles niet vanzelf lukt, zodat ik deze stomme vragen ook niet meer kreeg. Gevolg was dat men wel meer begrip kreeg, maar er waren ook een aantal mensen die je dan toch met een bepaald soort medelijden aankijken en dit laten merken. (is ook niet prettig).
ik heb zelfs eens een kinderverjaardag bijgewoond waar het continu ging over CC's voeding en over groeicurves van hun kroost. Uiteindelijk kwam de vraag mijn richting op of ik ook kinderen had.. Toen ik 'nee' antwoordde (vreemden hoefden wat mij betreft niet van mijn geschiedenis af te weten), stopte onmiddellijk het gesprek naar me en werd ik verder genegeerd. Heel bizar..
Nu ben ik zwanger van de 1e na drie en een half jaar en wat zijn we blij! Maar het valt me tegelijkertijd op dat sinds het bekend is bepaalde mensen (en vooral vrouwen) me anders behandelen. Sommige vage kennissen willen het contact aanhalen nu ze weten dat ik in verwachting ben (welkom bij de club, lijkt het wel) en mijn schoonmoeder die me liever kwijt dan rijk was, is nu ineens erg bezorgd om mijn wel een wee. WTF!
Ik ben dol op kinderen en ben zeer gelukkig met de zwangerschap, maar ben ook nog gewoon mezelf. Ik vind het raar dat men nu wel je anders benadert en je bij 'de (moeder)club' wil betrekken, althans zo lijkt het, en er vanuit bepaalde hoeken daarvoor amper interesse was in mijn persoon...
Wie herkent dit?
Ik wil graag even mijn relaas kwijt over wat ik allemaal hoor en zie ten tijde van mijn lang gekoesterde kinderwens en het moment nu dat de zwangerschap daar eindelijk is.
Toen het bij ons niet wilde lukken kregen wij al steevast de vraag wanneer het er van zou komen en op het werk werd ik veelbelovend aangekeken of ik de 'volgende' zou zijn. Uiteindelijk heeft dit geleid tot het besluit om er maar open over te zijn dat alles niet vanzelf lukt, zodat ik deze stomme vragen ook niet meer kreeg. Gevolg was dat men wel meer begrip kreeg, maar er waren ook een aantal mensen die je dan toch met een bepaald soort medelijden aankijken en dit laten merken. (is ook niet prettig).
ik heb zelfs eens een kinderverjaardag bijgewoond waar het continu ging over CC's voeding en over groeicurves van hun kroost. Uiteindelijk kwam de vraag mijn richting op of ik ook kinderen had.. Toen ik 'nee' antwoordde (vreemden hoefden wat mij betreft niet van mijn geschiedenis af te weten), stopte onmiddellijk het gesprek naar me en werd ik verder genegeerd. Heel bizar..
Nu ben ik zwanger van de 1e na drie en een half jaar en wat zijn we blij! Maar het valt me tegelijkertijd op dat sinds het bekend is bepaalde mensen (en vooral vrouwen) me anders behandelen. Sommige vage kennissen willen het contact aanhalen nu ze weten dat ik in verwachting ben (welkom bij de club, lijkt het wel) en mijn schoonmoeder die me liever kwijt dan rijk was, is nu ineens erg bezorgd om mijn wel een wee. WTF!
Ik ben dol op kinderen en ben zeer gelukkig met de zwangerschap, maar ben ook nog gewoon mezelf. Ik vind het raar dat men nu wel je anders benadert en je bij 'de (moeder)club' wil betrekken, althans zo lijkt het, en er vanuit bepaalde hoeken daarvoor amper interesse was in mijn persoon...
Wie herkent dit?
zaterdag 18 oktober 2014 17:07
quote:blijftgewoondametje schreef op 18 oktober 2014 @ 15:10:
Jammer dat je je zo persoonlijk aangevallen voelt Iones en mij opmerkingen in de mond legt.
Ik zeg namelijk nergens dat 'alleen moeders' weten hoe structureel gebroken nachten er inhakken. Maar ik ben nog nooit ouders ( M/v) tegengekomen die niet begrijpen hoe ontregelend dat kan zijn. Dat er genoeg kinderlozen/kindvrijen zijn met slaapissues ontken ik absoluut niet. Ik zeg dat ik persoonlijk een paar Miepvrienden heb als het op nachtrust aankomt. En dat kan ik zeggen want ik ken mijn vrienden heel goed
Overigens zijn mijn vrienden verder gewoon met ons meegegroeid ( en wij met hun) en kan je ze heel goed uitleggen dat tot je middel in de poep staan enige vertraging oplevert.Ik kan sinds een kind opeens een stuk beter tegen geen slaap dan eerst. Ik kon eerst dus echt volledig van de wappie zijn omdat mijn kat mij om 5 uur wekte, nu met een kind is dat opeens geen issue meer, dus ik snap het helemaal als mensen zonder kinderen volledig van de kaart zijn door 1 nachtje slaapgebrek. En ik stoor me dan ook aan moeders die om het hardst roepen: je hebt gééén idéé!
Jammer dat je je zo persoonlijk aangevallen voelt Iones en mij opmerkingen in de mond legt.
Ik zeg namelijk nergens dat 'alleen moeders' weten hoe structureel gebroken nachten er inhakken. Maar ik ben nog nooit ouders ( M/v) tegengekomen die niet begrijpen hoe ontregelend dat kan zijn. Dat er genoeg kinderlozen/kindvrijen zijn met slaapissues ontken ik absoluut niet. Ik zeg dat ik persoonlijk een paar Miepvrienden heb als het op nachtrust aankomt. En dat kan ik zeggen want ik ken mijn vrienden heel goed
Overigens zijn mijn vrienden verder gewoon met ons meegegroeid ( en wij met hun) en kan je ze heel goed uitleggen dat tot je middel in de poep staan enige vertraging oplevert.Ik kan sinds een kind opeens een stuk beter tegen geen slaap dan eerst. Ik kon eerst dus echt volledig van de wappie zijn omdat mijn kat mij om 5 uur wekte, nu met een kind is dat opeens geen issue meer, dus ik snap het helemaal als mensen zonder kinderen volledig van de kaart zijn door 1 nachtje slaapgebrek. En ik stoor me dan ook aan moeders die om het hardst roepen: je hebt gééén idéé!
zaterdag 18 oktober 2014 19:33
Mijn vriendinnen hebben allemaal kinderen en ik niet. Gesprekken gaan uiteraard vaak over de kinderen, die zijn nou eenmaal een belangrijk onderdeel van hun leven. Net als mijn werk. En daar hebben we het ook over.
Ik heb nog nooit gehoord dat ik een baby niet mocht vasthouden omdat ik geen kinderen had (hoe zouden ouders dat dan ooit met hun eerste gedaan hebben?), of dat ik niet weet wat slaapgebrek inhoudt. Sterker nog, ik heb een tijdje last gehad van een buur met ernstige psychische problemen die me s nachts heel regelmatig uit mijn slaap schreeuwde. En daarbij kreeg ik van collega's met kinderen net zo veel begrip als die zonder. Een zei zelfs 'jee wat irritant. Als het je eigen kind is, is het toch een stuk makkelijker uit je bed komen dan in jouw situatie'.
Ik heb ook best wat ideeën over opvoeden, maar ook het besef dat dingen kunnen veranderen, en dat het soms vanaf de zijlijn makkelijk praten is. Mijn oppaskinderen luisterden altijd erg goed naar me, maar ik weet best dat vreemde ogen dwingen. En dat het makkelijker is om consequent te blijven als je een avondje oppast dan als je doodmoe thuis komt uit je werk en je weer het gevecht aan moet gaan over iets. Mijn beste vriendin had allerlei ideeën over eten voor haar kinderen, is zelf ook heel erg bezig met gezond, biologisch etc. Haar oudste is alleen een heel slechte eter, wil vaak gewoon helemaal niks. En dan is ze al blij als ze er iets aan voedingsstoffen in krijgt, dan maar iets minder pedagogisch verantwoord (waarmee ik niet bedoel bergen snoep). Soms beslist het leven anders voor je, dus ik neem heus wel aan dat een aantal van mijn ideeën nog gaan veranderen als er ooit kinderen komen. En tot de tijd geef ik soms mijn mening zoals die nu is. Maar wellicht dat het besef dat die mening nog kan veranderen er al wel voor zorgt dat ik wat minder stellig ben in mijn uitspraken, waardoor mensen zich minder aangevallen voelen? Ik krijg echt nooit klachten namelijk. Of ik heb een hele leuke omgeving, dat kan natuurlijk ook .
Ik heb nog nooit gehoord dat ik een baby niet mocht vasthouden omdat ik geen kinderen had (hoe zouden ouders dat dan ooit met hun eerste gedaan hebben?), of dat ik niet weet wat slaapgebrek inhoudt. Sterker nog, ik heb een tijdje last gehad van een buur met ernstige psychische problemen die me s nachts heel regelmatig uit mijn slaap schreeuwde. En daarbij kreeg ik van collega's met kinderen net zo veel begrip als die zonder. Een zei zelfs 'jee wat irritant. Als het je eigen kind is, is het toch een stuk makkelijker uit je bed komen dan in jouw situatie'.
Ik heb ook best wat ideeën over opvoeden, maar ook het besef dat dingen kunnen veranderen, en dat het soms vanaf de zijlijn makkelijk praten is. Mijn oppaskinderen luisterden altijd erg goed naar me, maar ik weet best dat vreemde ogen dwingen. En dat het makkelijker is om consequent te blijven als je een avondje oppast dan als je doodmoe thuis komt uit je werk en je weer het gevecht aan moet gaan over iets. Mijn beste vriendin had allerlei ideeën over eten voor haar kinderen, is zelf ook heel erg bezig met gezond, biologisch etc. Haar oudste is alleen een heel slechte eter, wil vaak gewoon helemaal niks. En dan is ze al blij als ze er iets aan voedingsstoffen in krijgt, dan maar iets minder pedagogisch verantwoord (waarmee ik niet bedoel bergen snoep). Soms beslist het leven anders voor je, dus ik neem heus wel aan dat een aantal van mijn ideeën nog gaan veranderen als er ooit kinderen komen. En tot de tijd geef ik soms mijn mening zoals die nu is. Maar wellicht dat het besef dat die mening nog kan veranderen er al wel voor zorgt dat ik wat minder stellig ben in mijn uitspraken, waardoor mensen zich minder aangevallen voelen? Ik krijg echt nooit klachten namelijk. Of ik heb een hele leuke omgeving, dat kan natuurlijk ook .
zaterdag 18 oktober 2014 19:55
Het went inderdaad wel, slaapgebrek. Na mijn eerste kind heb ik een slaapprobleem gekregen (ze sliep nooit en toen ze na 2,5 jaar eindelijk sliep kon ìk het niet meer), waardoor ik een aantal jaar heb geleefd op zo'n 3-4 uur slaap per nacht. Hoewel het een hele zwarte periode uit mijn leven is en ik werkelijk doodongelukkig was, heb ik werktechnisch vrij veel bereikt in die tijd. Ik kan het me niet zo goed meer herinneren, maar als ik nu wat lees uit die tijd ben ik best onder de indruk
Blijkbaar went het zo dat de dagelijkse dingen er niet onder hoeven te lijden. Hooguit je gemoedstoestand. Als ik nu één keer een slechte nacht heb heb ik daar veel meer last van (en ik geef nog nachtvoedingen, kun je nagaan ).
Maar los van het slaapgedoe: er zijn wel zaken waarvan ik inderdaad vind dat kinderlozen weinig recht van spreken hebben. Als het gaat om heersende ideeën als de onopgevoedheid van de jeugd van tegenwoordig bijvoorbeeld. Dat mogen kinderlozen uiteraard vinden, maar dat die mening niet klopt, omdat er zo'n scala aan nuances achter een incidentele encounter met een kind zit, zie je pas als je ze dagelijks meemaakt.
Blijkbaar went het zo dat de dagelijkse dingen er niet onder hoeven te lijden. Hooguit je gemoedstoestand. Als ik nu één keer een slechte nacht heb heb ik daar veel meer last van (en ik geef nog nachtvoedingen, kun je nagaan ).
Maar los van het slaapgedoe: er zijn wel zaken waarvan ik inderdaad vind dat kinderlozen weinig recht van spreken hebben. Als het gaat om heersende ideeën als de onopgevoedheid van de jeugd van tegenwoordig bijvoorbeeld. Dat mogen kinderlozen uiteraard vinden, maar dat die mening niet klopt, omdat er zo'n scala aan nuances achter een incidentele encounter met een kind zit, zie je pas als je ze dagelijks meemaakt.
zaterdag 18 oktober 2014 20:01
Nou mevrouw75 ik persoonlijk bijt dus op mijn tong en zeg niets. Maar soms is het mmm tja pijnlijk, als je je na weken gruwelijk weinig slaap toch naar een afspraak hebt gesleept omdat je niet wilt dat die ene vriendin zich altijd maar aan jouw agenda hoeft aan te passen en dat ze dan 'niet zo gezellig is want een beetje slecht geslapen' dan zakte ik toch wel door de vloer van ellende soms.
Wel mooi hoe jij het in een ander licht zet.
Wel mooi hoe jij het in een ander licht zet.
maandag 20 oktober 2014 08:59
quote:iones schreef op 17 oktober 2014 @ 20:16:
Nou, ik denk wel dat moedermaffia wel degelijk bestaat. Maar dan denk ik niet aan moeders als groep in het algemeen, maar meer het harde veroordelen van elkaar door moeders onderling. Alsof ze door de ander neer te halen zelf een betere moeder zijn.
ik geef je helemaal gelijk. niets aan toe te voegen.
maar dan nog wat..... vergeet de vaders ook niet he?
die zijn nog erger. Ik ken een paar vaders die de rol van moeder hebben overgenomen.... sjonge jonge zeg.... om gek van te worden.
lijkt wel alsof die vaders zich ernstig moeten bewijzen als 'moeder'
ze weten alles beter, doen het drie keer sneller en ga zo maar door.
ik ben inmiddels zo ver dat ik denk.... en zak jij maar door de shit met je onbedoelde adviezen want ik doe het toch wel zoals ik zelf denk dat het goed is...
Nou, ik denk wel dat moedermaffia wel degelijk bestaat. Maar dan denk ik niet aan moeders als groep in het algemeen, maar meer het harde veroordelen van elkaar door moeders onderling. Alsof ze door de ander neer te halen zelf een betere moeder zijn.
ik geef je helemaal gelijk. niets aan toe te voegen.
maar dan nog wat..... vergeet de vaders ook niet he?
die zijn nog erger. Ik ken een paar vaders die de rol van moeder hebben overgenomen.... sjonge jonge zeg.... om gek van te worden.
lijkt wel alsof die vaders zich ernstig moeten bewijzen als 'moeder'
ze weten alles beter, doen het drie keer sneller en ga zo maar door.
ik ben inmiddels zo ver dat ik denk.... en zak jij maar door de shit met je onbedoelde adviezen want ik doe het toch wel zoals ik zelf denk dat het goed is...
maandag 20 oktober 2014 09:10
Verkeerde ook in de veronderstelling dat ik beter tegen slaapgebrek zou kunnen, wanneer baby zich had aangediend. Niets bleek helaas minder waar, nog steeds raakte ik volledig van slag en ging rare dingen denken.
Voor mij zelfs een van de redenen geweest om het bij 1te laten.
Het moederschap veranderde hier helemal niets aan.
Voor mij zelfs een van de redenen geweest om het bij 1te laten.
Het moederschap veranderde hier helemal niets aan.
maandag 20 oktober 2014 09:29
quote:Pantax schreef op 18 oktober 2014 @ 19:55:
Maar los van het slaapgedoe: er zijn wel zaken waarvan ik inderdaad vind dat kinderlozen weinig recht van spreken hebben. Als het gaat om heersende ideeën als de onopgevoedheid van de jeugd van tegenwoordig bijvoorbeeld. Dat mogen kinderlozen uiteraard vinden, maar dat die mening niet klopt, omdat er zo'n scala aan nuances achter een incidentele encounter met een kind zit, zie je pas als je ze dagelijks meemaakt.
Die mening van kinderlozen komt anders wel overeen met die van ouders! Want ook ouders vinden kinderen tegenwoordig slecht opgevoed en ergeren zich daar evengoed aan. Maar... Aan de kinderen van anderen natuurlijk. Je kunt van je eigen kinderen nu eenmaal meer hebben dan van andermans kinderen. Maar je zou eigenlijk moeten proberen te kijken naar je kind door de ogen van de omgeving. Ik probeer dat zelf ook bij mijn honden.
Je moet je afvragen wat de reden is van ergernis. Meestal is het doordat mensen lijden onder bepaald gedrag van kinderen, doordat ze alle aandacht op eisen, luidruchtig zijn, dominant aanwezig.
Omdat ze de kinderen niet gecorrigeerd zien worden, vinden ze de kinderen dan slecht opgevoed. Ik snap niet dat alleen ouders dat mogen vinden maar dat als je geen kinderen hebt alles maar moet slikken, omdat je er geen mening over maat hebben.
Maar los van het slaapgedoe: er zijn wel zaken waarvan ik inderdaad vind dat kinderlozen weinig recht van spreken hebben. Als het gaat om heersende ideeën als de onopgevoedheid van de jeugd van tegenwoordig bijvoorbeeld. Dat mogen kinderlozen uiteraard vinden, maar dat die mening niet klopt, omdat er zo'n scala aan nuances achter een incidentele encounter met een kind zit, zie je pas als je ze dagelijks meemaakt.
Die mening van kinderlozen komt anders wel overeen met die van ouders! Want ook ouders vinden kinderen tegenwoordig slecht opgevoed en ergeren zich daar evengoed aan. Maar... Aan de kinderen van anderen natuurlijk. Je kunt van je eigen kinderen nu eenmaal meer hebben dan van andermans kinderen. Maar je zou eigenlijk moeten proberen te kijken naar je kind door de ogen van de omgeving. Ik probeer dat zelf ook bij mijn honden.
Je moet je afvragen wat de reden is van ergernis. Meestal is het doordat mensen lijden onder bepaald gedrag van kinderen, doordat ze alle aandacht op eisen, luidruchtig zijn, dominant aanwezig.
Omdat ze de kinderen niet gecorrigeerd zien worden, vinden ze de kinderen dan slecht opgevoed. Ik snap niet dat alleen ouders dat mogen vinden maar dat als je geen kinderen hebt alles maar moet slikken, omdat je er geen mening over maat hebben.
maandag 20 oktober 2014 09:32
quote:mrsdoubtfire schreef op 20 oktober 2014 @ 08:59:
[...]
ik geef je helemaal gelijk. niets aan toe te voegen.
maar dan nog wat..... vergeet de vaders ook niet he?
die zijn nog erger. Ik ken een paar vaders die de rol van moeder hebben overgenomen.... sjonge jonge zeg.... om gek van te worden.
lijkt wel alsof die vaders zich ernstig moeten bewijzen als 'moeder'
ze weten alles beter, doen het drie keer sneller en ga zo maar door.
ik ben inmiddels zo ver dat ik denk.... en zak jij maar door de shit met je onbedoelde adviezen want ik doe het toch wel zoals ik zelf denk dat het goed is...
Nee, dat verschijnsel kende ik nog niet. Maar vergeet niet dat ik zelf geen kinderen heb. Ik kom niet met dat soort ouders in aanraking en ken het alleen uit verhalen van met name moeders.
Het zijn toch wel meer vrouwen die de neiging hebben om andere vrouwen af te kammen op de manier waarop ze hun leven handelen, de wijze waarop ze erbij lopen, etc. Vrouwen zijn onderling eigenlijk helemaal niet zo leuk.
[...]
ik geef je helemaal gelijk. niets aan toe te voegen.
maar dan nog wat..... vergeet de vaders ook niet he?
die zijn nog erger. Ik ken een paar vaders die de rol van moeder hebben overgenomen.... sjonge jonge zeg.... om gek van te worden.
lijkt wel alsof die vaders zich ernstig moeten bewijzen als 'moeder'
ze weten alles beter, doen het drie keer sneller en ga zo maar door.
ik ben inmiddels zo ver dat ik denk.... en zak jij maar door de shit met je onbedoelde adviezen want ik doe het toch wel zoals ik zelf denk dat het goed is...
Nee, dat verschijnsel kende ik nog niet. Maar vergeet niet dat ik zelf geen kinderen heb. Ik kom niet met dat soort ouders in aanraking en ken het alleen uit verhalen van met name moeders.
Het zijn toch wel meer vrouwen die de neiging hebben om andere vrouwen af te kammen op de manier waarop ze hun leven handelen, de wijze waarop ze erbij lopen, etc. Vrouwen zijn onderling eigenlijk helemaal niet zo leuk.
maandag 20 oktober 2014 09:46
Ik ken het eigenlijk ook helemaal niet van mannen/vaders. Nu kom ik wel veel meer in aanraking met vrouwen, werkomgeving is ook altijd 90% vrouw geweest en dat afkammen herken ik heel sterk. Niet alleen over andermans opvoedstijl, maar zo ongeveer over alles. Ook over iemands' kledingkeuze of over hoe een collega met de leidinggevende omgaat, dat iemand véél te slordig is of juist veel te secuur, over iemands dieet (of waarom iemand maar niet op dieet gaat etc. etc.)
En dan kreeg ik van een leidinggevende ooit te horen dat mijn collega's vonden dat ik "nooit leuk (informeel) meepraatte met de rest van het team". Nee gek hè, als je geen zin hebt in afzeik-gesprekken...
Helaas zie ik al dat dit gedrag op hele jonge leeftijd ontstaat bij meisjes. Ik heb geen idee waarom dat zo is. Soort onzekerheid?
En dan kreeg ik van een leidinggevende ooit te horen dat mijn collega's vonden dat ik "nooit leuk (informeel) meepraatte met de rest van het team". Nee gek hè, als je geen zin hebt in afzeik-gesprekken...
Helaas zie ik al dat dit gedrag op hele jonge leeftijd ontstaat bij meisjes. Ik heb geen idee waarom dat zo is. Soort onzekerheid?
maandag 20 oktober 2014 10:41
Ik denk dat het wel degelijk met onzekerheid te maken hebben. Enerzijds zijn vrouwen van nature onzekerder, maar het lijkt ook alsof de maatschappij hogere eisen stelt aan vrouwen waar het moeilijker aan te voldoen is, ook qua uiterlijk, maar ook qua takenpakket.
Laten we wel wezen, als er een tweeverdienershuishouden is, en het ziet er niet keurig bijgehouden uit, wordt er over haar gekletst, en niet over hem! Het stomme is, dat vrouwen er ZELF aan meedoen.
Laten we wel wezen, als er een tweeverdienershuishouden is, en het ziet er niet keurig bijgehouden uit, wordt er over haar gekletst, en niet over hem! Het stomme is, dat vrouwen er ZELF aan meedoen.
maandag 20 oktober 2014 10:47
Ik ben wel benieuwd hoe dit dan precies ontstaat en onder welke invloeden. Bij kleuters (4-5-6 jaar) zie ik nog geen enorme verschillen, maar toch al vanaf groep 3 of 4 zie je duidelijkere verschillen in hoe jongens met elkaar omgaan en hoe meisjes dat doen. Ik weiger te geloven dat het puur een nature-ding is, maar waarin zou precies het nurture-ding zitten, dat ervoor zorgt dat meisjes zich zo ontwikkelen? Stellen moeders hogere eisen aan meisjes? Of leerkrachten en pedagogisch medewerkers? Zouden meisjes gevoeliger zijn voor de "kritieken" van degenen die hen verzorgen en begeleiden?
maandag 20 oktober 2014 11:14
quote:NYC schreef op 20 oktober 2014 @ 10:47:
Ik ben wel benieuwd hoe dit dan precies ontstaat en onder welke invloeden. Bij kleuters (4-5-6 jaar) zie ik nog geen enorme verschillen, maar toch al vanaf groep 3 of 4 zie je duidelijkere verschillen in hoe jongens met elkaar omgaan en hoe meisjes dat doen. Ik weiger te geloven dat het puur een nature-ding is, maar waarin zou precies het nurture-ding zitten, dat ervoor zorgt dat meisjes zich zo ontwikkelen? Stellen moeders hogere eisen aan meisjes? Of leerkrachten en pedagogisch medewerkers? Zouden meisjes gevoeliger zijn voor de "kritieken" van degenen die hen verzorgen en begeleiden?
interessante zienswijze..... ik ben het wel met je eens.
ik denk dat er ook een hoop nurture door de media wordt gegeven.
als ik alleen al kijk naar tekenfilms voor meisjes enerzijds... en voor jongens anderszijds... ik krijg het lazarus van Barbie dat altijd over vriendschappen, mode en Ken gaat...Ik krijg ook het lazarus van jongensfilms dat op een of andere manier altijd over eer, vechten en knokken gaat.
ook speelgoed doet daar aan mee.... en de bizarre reactie van ouders als dochterlief geen ketting wil maken van kralen maar een tank op schaal wil nabouwen. en vice versa.
eigenlijk denk ik dat volwassenen best wel verknipt zijn..hahaha
Ik ben wel benieuwd hoe dit dan precies ontstaat en onder welke invloeden. Bij kleuters (4-5-6 jaar) zie ik nog geen enorme verschillen, maar toch al vanaf groep 3 of 4 zie je duidelijkere verschillen in hoe jongens met elkaar omgaan en hoe meisjes dat doen. Ik weiger te geloven dat het puur een nature-ding is, maar waarin zou precies het nurture-ding zitten, dat ervoor zorgt dat meisjes zich zo ontwikkelen? Stellen moeders hogere eisen aan meisjes? Of leerkrachten en pedagogisch medewerkers? Zouden meisjes gevoeliger zijn voor de "kritieken" van degenen die hen verzorgen en begeleiden?
interessante zienswijze..... ik ben het wel met je eens.
ik denk dat er ook een hoop nurture door de media wordt gegeven.
als ik alleen al kijk naar tekenfilms voor meisjes enerzijds... en voor jongens anderszijds... ik krijg het lazarus van Barbie dat altijd over vriendschappen, mode en Ken gaat...Ik krijg ook het lazarus van jongensfilms dat op een of andere manier altijd over eer, vechten en knokken gaat.
ook speelgoed doet daar aan mee.... en de bizarre reactie van ouders als dochterlief geen ketting wil maken van kralen maar een tank op schaal wil nabouwen. en vice versa.
eigenlijk denk ik dat volwassenen best wel verknipt zijn..hahaha
maandag 20 oktober 2014 11:19
maandag 20 oktober 2014 11:21
Ik denk inderdaad dat de commercie, speelgoed en tekenfilms er wel invloed op hebben. Zoals sommigen hier wel weten heb ik een grotere hekel aan "meisjes-rolbevestigend speelgoed" dan aan "jongens-rolbevestigend speelgoed". Waarom dat precies is, daar ben ik niet geheel achter. Vechten en eer bewijzen heb ik immers ook niks mee...
Misschien is het omdat meisjes hun "waarde" (volgens die filmpjes dan he) moeten halen uit de goedkeuring van anderen ("Ken", vriendinnenclubje) waar een jongen zijn "waarde" haalt uit een individuele prestatie (Ook als dat iets niet leuks is, zoals knokken).
Of misschien omdat het voor meisjes minder snel getolereerd wordt als ze fysiek knokken en daarom woorden inzetten als "agressie-middel", waardoor ze meer passief-agressief gedrag ontwikkelen of een pleaser worden.
Misschien is het omdat meisjes hun "waarde" (volgens die filmpjes dan he) moeten halen uit de goedkeuring van anderen ("Ken", vriendinnenclubje) waar een jongen zijn "waarde" haalt uit een individuele prestatie (Ook als dat iets niet leuks is, zoals knokken).
Of misschien omdat het voor meisjes minder snel getolereerd wordt als ze fysiek knokken en daarom woorden inzetten als "agressie-middel", waardoor ze meer passief-agressief gedrag ontwikkelen of een pleaser worden.
maandag 20 oktober 2014 11:54
Hier quote uit ander topicquote:xx schreef op 17 oktober 2014 @ 23:52:
Je geeft hem vast nog genoeg aandacht, toch? Zoons worden later vaak het lievelingetje van de moeder.
Heb even de naam van de schrijfster verwijderd.
maar zoons zijn dus het lievelingtje van mama. En ik geloof het! In veel gevallen is dat zo, ik heb het zelf gezien bij vriendinnen met broers. Jongens werden voorgetrokken, werden niet zo op hun donder gezeten, werd meer voor gedaan daar waar dochters juist meer moesten helpen.
Nogmaals, vrouwen zijn niet leuk onderling.
Je geeft hem vast nog genoeg aandacht, toch? Zoons worden later vaak het lievelingetje van de moeder.
Heb even de naam van de schrijfster verwijderd.
maar zoons zijn dus het lievelingtje van mama. En ik geloof het! In veel gevallen is dat zo, ik heb het zelf gezien bij vriendinnen met broers. Jongens werden voorgetrokken, werden niet zo op hun donder gezeten, werd meer voor gedaan daar waar dochters juist meer moesten helpen.
Nogmaals, vrouwen zijn niet leuk onderling.
maandag 20 oktober 2014 12:07
Ik herken dat ook wel, iones. Nu moet ik wel zeggen: vooral bij mijn eigen generatie (35) en ouder. Terwijl ik aanstaande moeders juist heel vaak hoor zeggen dat hun voorkeur een dochter is. Kijk ik in de praktijk dan zie ik juist dat moeders (met name van volwassen kinderen) veel meer zitten te vitten op hun dochters dan op hun zoons. Ik weet niet of dat meer iets van vroeger is of dat dat over 20 jaar nog steeds zo zou zijn.
Vooral dat helpen! "Kom eens helpen afwassen/aardappels schillen/koffie inschenken voor oma" etc. En tevens onderling meer gedoe tussen vrouwen over wie oma dan weer wegbrengt, wie er op bezoek moet komen etc. Vrouwen lijken veel meer onder druk te worden gezet door moeders, dochters, oma's, tantes etc.
Volgens mij hebben mannen veel minder last van zowel vrouwen als andere mannen.
Vooral dat helpen! "Kom eens helpen afwassen/aardappels schillen/koffie inschenken voor oma" etc. En tevens onderling meer gedoe tussen vrouwen over wie oma dan weer wegbrengt, wie er op bezoek moet komen etc. Vrouwen lijken veel meer onder druk te worden gezet door moeders, dochters, oma's, tantes etc.
Volgens mij hebben mannen veel minder last van zowel vrouwen als andere mannen.
maandag 20 oktober 2014 12:45
Ik geloof het ook. Als het gaat om huishouding, vrouwlief wordt aangekeken, niet manlief. Als het gaat om de zorg van ouders of schoonouders, in de meeste gevallen de vrouw, het gros van de opvoeding, altijd de vrouw. O wee als manlief meer op zich neemt, dan gaat de moedermaffia haar veroordelen dat haar man 'alles voor haar doet". Tenslotte zorgt moeder voor de kinderen en is vader "oppas", als hij bij de kinderen thuis moet blijven.
Kijk eens naar reclame filmpjes. Het schoonmaken van dingen, de was doen, dat doen vrouwen in die filmpjes. En als mannen "meedoen", worden ze neergezet als onpraktische nono's die advies krijgen van hun pragmatische vrouw.
Zo raar dat vrouwen normaliter gemiddeld empatischer zijn dan mannen, maar niet naar elkaar. Wat is dat?
Kijk eens naar reclame filmpjes. Het schoonmaken van dingen, de was doen, dat doen vrouwen in die filmpjes. En als mannen "meedoen", worden ze neergezet als onpraktische nono's die advies krijgen van hun pragmatische vrouw.
Zo raar dat vrouwen normaliter gemiddeld empatischer zijn dan mannen, maar niet naar elkaar. Wat is dat?
maandag 20 oktober 2014 12:47
quote:iones schreef op 20 oktober 2014 @ 11:54:
Hier quote uit ander topic
[...]
Heb even de naam van de schrijfster verwijderd.
maar zoons zijn dus het lievelingtje van mama. En ik geloof het! In veel gevallen is dat zo, ik heb het zelf gezien bij vriendinnen met broers. Jongens werden voorgetrokken, werden niet zo op hun donder gezeten, werd meer voor gedaan daar waar dochters juist meer moesten helpen.
Nogmaals, vrouwen zijn niet leuk onderling.Maar meisjes worden het lievelingetje van papa toch? Of andersom: papa wordt de lieveling van dochters. Mijn vriend verheugt zich daar nu al op;)
Hier quote uit ander topic
[...]
Heb even de naam van de schrijfster verwijderd.
maar zoons zijn dus het lievelingtje van mama. En ik geloof het! In veel gevallen is dat zo, ik heb het zelf gezien bij vriendinnen met broers. Jongens werden voorgetrokken, werden niet zo op hun donder gezeten, werd meer voor gedaan daar waar dochters juist meer moesten helpen.
Nogmaals, vrouwen zijn niet leuk onderling.Maar meisjes worden het lievelingetje van papa toch? Of andersom: papa wordt de lieveling van dochters. Mijn vriend verheugt zich daar nu al op;)
maandag 20 oktober 2014 13:24
maandag 20 oktober 2014 15:43
Daarentegen zie ik wel vaak weer dat vrouwen - als ze eenmaal zelf kinderen gaan krijgen - dat ze veel meer met hun moeder gaan doen dan dat zonen met hun moeder ondernemen. Of het nou om leuke dingen gaat of om plicht-achtige dingen. En hoewel ik dit met mijn eigen moeder niet heb, zie ik dit dus wel in de familie van mijn vrouw. Tussen (overgroot)oma en haar dochters, tussen deze dochters als zussen onderling, tussen de moeders die dochters hebben en die dochters weer onderling etc.
En de mannen? Die hebben vrijspel! Of ze schikken zich naar de wensen/familie van hun vrouw. In elk geval véél minder gedoe, gezeik, geroddel.
En de mannen? Die hebben vrijspel! Of ze schikken zich naar de wensen/familie van hun vrouw. In elk geval véél minder gedoe, gezeik, geroddel.
maandag 20 oktober 2014 15:56
Misschien interessant wbt nurture/nature jongen/meisje:
Ik heb een j/m tweeling van bijna twee jaar oud en zie duidelijke verschillen terwijl ze in hetzelfde huis opgroeien met dezelfde ouders en dezelfde spulletjes.
Mijn zoon vind het leuk om met de poppenwagen te lopen en wil ook een speldje in zijn haar. Tegelijkertijd kan het hem niet lomp genoeg gaan, klautert en springt hij wat af en kan hij zich één minuut op een tekening concentreren.
Mijn dochter kan zich een stuk beter concentreren en vindt poetsen en opruimen leuk. Als we aan het eind van de dag opruimen moeten bepaalde dingen écht op de goede manier op de goede plek staan (ojee, denk ik dan, nu al een dwangneurose ). Tegelijkertijd is ze verknocht aan haar haarband, wil er ook mee slapen en gaat ze heel lief om met de pop in de poppenwagen.
Ik zie dus aangeboren verschillen maar ook overeenkomsten. Best interessant.
Ik heb een j/m tweeling van bijna twee jaar oud en zie duidelijke verschillen terwijl ze in hetzelfde huis opgroeien met dezelfde ouders en dezelfde spulletjes.
Mijn zoon vind het leuk om met de poppenwagen te lopen en wil ook een speldje in zijn haar. Tegelijkertijd kan het hem niet lomp genoeg gaan, klautert en springt hij wat af en kan hij zich één minuut op een tekening concentreren.
Mijn dochter kan zich een stuk beter concentreren en vindt poetsen en opruimen leuk. Als we aan het eind van de dag opruimen moeten bepaalde dingen écht op de goede manier op de goede plek staan (ojee, denk ik dan, nu al een dwangneurose ). Tegelijkertijd is ze verknocht aan haar haarband, wil er ook mee slapen en gaat ze heel lief om met de pop in de poppenwagen.
Ik zie dus aangeboren verschillen maar ook overeenkomsten. Best interessant.
maandag 20 oktober 2014 21:36
Ik denk ook dat vrouwen elkaar meer verantwoordelijk voor houden dat ze hun zaakjes op orde hebben en dat andersom dan ook zo voelen. Mijn man woont hier net zo goed, maar ik voel de noodzaak mij te verontschuldigen aan anderen als het hier rommelig is, hij niet, en zo kan ik veel andere voorbeelden bedenken. We "moeten" veel meer uitleggen aan andere vrouwen over hoeveel we werken, ideeën over opvoeding, noem maar op. En het is eigenlijk nooit goed genoeg. Een prinses is perfect, van binnen en van buiten.
Om mannen wordt er ook vaak gelachen als ze iets niet weten of niet perfect doen. Een vader op het schoolplein met een dochter met ongekamde haren en de jurk in de maillot wordt om gelachen. Een moeder die van alle drukte 's ochtends geen tijd heeft om zelf netjes voor de dag te komen staat wordt met medelijden aangekeken (of erger).
Wat zouden we hieraan kunnen doen? Eerlijker tegen elkaar zijn over hoe moeilijk we al die verwachtingspatronen vinden en dat we liever zonder zouden doen? Ook om elkaar kunnen lachen zonder uit te lachen? Ik zie wel vaak vrouwen die zich er hard voor maken dat je alles maar precies hetzelfde moet doen als een man, maar ik mis wel een beetje de nuance.
Om mannen wordt er ook vaak gelachen als ze iets niet weten of niet perfect doen. Een vader op het schoolplein met een dochter met ongekamde haren en de jurk in de maillot wordt om gelachen. Een moeder die van alle drukte 's ochtends geen tijd heeft om zelf netjes voor de dag te komen staat wordt met medelijden aangekeken (of erger).
Wat zouden we hieraan kunnen doen? Eerlijker tegen elkaar zijn over hoe moeilijk we al die verwachtingspatronen vinden en dat we liever zonder zouden doen? Ook om elkaar kunnen lachen zonder uit te lachen? Ik zie wel vaak vrouwen die zich er hard voor maken dat je alles maar precies hetzelfde moet doen als een man, maar ik mis wel een beetje de nuance.
