Relaties
alle pijlers
'Telkens weer'
woensdag 24 augustus 2016 18:05
Sorry mensen, even tijd voor een pathetisch topic.
Kennen jullie dat liedje van Willeke Alberti: 'telkens weer'?
Michiel Huisman heeft er ooit eens een heerlijke rockversie op gemaakt.
Telkens weer haal ik me in mijn hoofd
Dat ik die hemel krijg, die me wordt beloofd
Telkens weer, wordt alle blauw weer grauw
Sta ik teleurgesteld buiten in de kou
Maar telkens weer, denk ik, er komt er een,
Waar ik alleen voor leef, mijn hart aan geef,
Bij wie ik vind, dat wat ik nu ontbeer,
Liefde voor altijd, telkens weer
Nogal dramatisch maar het verwoord mijn hunkering naar iets dat er nooit komt of is. Ik ben al 100 jaar een happy single en godzijdank kan ik goed alleen zijn en ik ben ook het meest stabiel als ik niet date met mannen. Ik ben oprecht al weer jaren gelukkig.
Maar nu had ik het toch te pakken. Geen man van tinder (ongeinteresseerdheid troef en vooral mannen die uit zijn op sex) maar via een wederzijdse vriendin. Een man die achter me aan ging, die me mooi noemde, met wie ik echt goede gesprekken had en ook fysiek was er grote aantrekking. En het kleine meisje in mij werd opeens wakker en dacht: jaaaaaa! En ging dromen.
Nu net een date op het strand. De vierde pas. En ik verheugde me zo. Zag me al hand in hand rennen in de branding. Maar hij was opeens zo donker en zwart, zo was hij eerder ook al aan de telefoon. Ik wist dat hij in een vechtscheiding zat maar hoopte dat zijn verdriet vooral om de kinderen ging en dat hij na 8 maanden wel weer in was voor een leuke vrouw en de komende tijd zou toch alleen bestaan uit elkaar leren kennen en leuke dingen doen en de sterren van de hemel vrijen.
Maar hij was zo donker en zwart. En toen hij voor de tweede maal zei dat als het niet goed zou komen met zijn omgang met de kinderen hij zijn ex iets aan zou doen en hij dat bovendien bleek te menen, heb ik hem weggestuurd. En zat ik weer alleen op het strand.
Over hem kom ik wel heen en morgen pak ik mijn fijne single leven weer op. Maar ik zie de liefde zelf nu ook zo zwart. Meelezend op het tinder en happn-dating topic kan ik alleen maar denken: wat een drama, dat boy meets girl-verhaal. En hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het gaat.
Wie wil er mee treuren op dit topic. Over telkens weer. Over verwachtingen die niet uitkomen en hunkeringen die niet vervuld worden?
Kennen jullie dat liedje van Willeke Alberti: 'telkens weer'?
Michiel Huisman heeft er ooit eens een heerlijke rockversie op gemaakt.
Telkens weer haal ik me in mijn hoofd
Dat ik die hemel krijg, die me wordt beloofd
Telkens weer, wordt alle blauw weer grauw
Sta ik teleurgesteld buiten in de kou
Maar telkens weer, denk ik, er komt er een,
Waar ik alleen voor leef, mijn hart aan geef,
Bij wie ik vind, dat wat ik nu ontbeer,
Liefde voor altijd, telkens weer
Nogal dramatisch maar het verwoord mijn hunkering naar iets dat er nooit komt of is. Ik ben al 100 jaar een happy single en godzijdank kan ik goed alleen zijn en ik ben ook het meest stabiel als ik niet date met mannen. Ik ben oprecht al weer jaren gelukkig.
Maar nu had ik het toch te pakken. Geen man van tinder (ongeinteresseerdheid troef en vooral mannen die uit zijn op sex) maar via een wederzijdse vriendin. Een man die achter me aan ging, die me mooi noemde, met wie ik echt goede gesprekken had en ook fysiek was er grote aantrekking. En het kleine meisje in mij werd opeens wakker en dacht: jaaaaaa! En ging dromen.
Nu net een date op het strand. De vierde pas. En ik verheugde me zo. Zag me al hand in hand rennen in de branding. Maar hij was opeens zo donker en zwart, zo was hij eerder ook al aan de telefoon. Ik wist dat hij in een vechtscheiding zat maar hoopte dat zijn verdriet vooral om de kinderen ging en dat hij na 8 maanden wel weer in was voor een leuke vrouw en de komende tijd zou toch alleen bestaan uit elkaar leren kennen en leuke dingen doen en de sterren van de hemel vrijen.
Maar hij was zo donker en zwart. En toen hij voor de tweede maal zei dat als het niet goed zou komen met zijn omgang met de kinderen hij zijn ex iets aan zou doen en hij dat bovendien bleek te menen, heb ik hem weggestuurd. En zat ik weer alleen op het strand.
Over hem kom ik wel heen en morgen pak ik mijn fijne single leven weer op. Maar ik zie de liefde zelf nu ook zo zwart. Meelezend op het tinder en happn-dating topic kan ik alleen maar denken: wat een drama, dat boy meets girl-verhaal. En hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het gaat.
Wie wil er mee treuren op dit topic. Over telkens weer. Over verwachtingen die niet uitkomen en hunkeringen die niet vervuld worden?
zondag 4 september 2016 20:53
Wat een mooi topic! Heel herkenbaar, de worstelingen, de twijfels, de onveilige hechting en keuzes voor mannen met wie het toch niet gaat werken.. Helaas zelf ook teveel ervaring mee. Ik vind het reuze knap dat je nee tegen deze man hebt gezegd Hiltje! Dat zullen heel veel andere vrouwen die graag een relatie willen je niet nadoen hoor, zeker niet na een paar hele mooie dates. Goed dat je naar jezelf hebt geluisterd en jezelf behoed hebt voor ellende. Zou graag af en toe meeschrijven, dan hoef ik mijn vriendinnen niet meer te vervelen met al mijn hersenspinsels..
Ik heb je verhaal een paar dagen gelezen Hiltje dus helemaal scherp heb ik alle posts niet meer, maar vond de vragen van BGB heel goed: wat zoek je eigenlijk in een man, en wat voor mannen trek je aan? Volgens mij zaten daar wel wat interessante dingen tussen, oa een soort lossigheid te willen maar toch helemaal in iemand op willen gaan, zoiets. Er zit vaak een dubbelheid in wat je zoekt hè, dat herken ik ook. Iemand moet er helemaal voor je zijn maar toch ook weer niet té beschikbaar want dat schrikt dan weer af. Ingewikkeld allemaal...
Ik ben na mijn ex, met wie ik een kind heb, vier jaar alleen geweest. Ik kon, onbewust, echt nergens meer voor open staan, was te gekwetst. M'n ex heeft me niet goed behandeld, maar ik ben heel lang blind geweest en wilde gewoon te graag.. En na een mooi traject dit voorjaar, lichaamswerk en ook heel erg veel gehad aan het boek "Liefdesbang" van Hannah Cuppen (aanrader, ga ook een workshop doen), kwam ik deze zomer een leuke man tegen op vakantie. Ondanks wat twijfels (kon ik wel echt leuk met hem praten, hoe zou de energie zijn als we echt met z'n tweetjes zouden zijn?) ben ik toch knetterverliefd geworden. En telkens als ik hem zag na de vakantie kwamen dezelfde dingen terug: te weinig vragen, gevoel dat de energie in de gesprekken toch vooral van mij kwam, te weinig communiatie. En ondanks die alarmbellen ging ik er vol in, helemaal in de ban van deze man. Zo raar vind ik dat, dat ik er ondanks dat soort grote twijfels toch helemaal indook, dat gebeurde ook met m'n ex en ik dacht echt dat ik er nu anders in zou staan, maar nee.... Het lijkt op zo'n moment of ik het contact met mezelf verlies, ik wíl gewoon dat het werkt. De chemie was ook enorm sterk en de seks heerlijk, en dat na al die jaren..., en de herinneringen aan de vakantie zo mooi... Dat wil ik dan vasthouden denk ik. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt, maar dat was meer omdat hij aangaf zich niet helemaal te kunnen geven, teveel zeer nog over zijn ex die hem heeft bedrogen en verlaten, en ik voelde heel sterk dat het me ongelukkig ging maken op deze manier. Maar eigenlijk moet ik dankbaar zijn voor zijn twijfels, want ik denk dat ik in the end hoe dan ook ongelukkig van hem was geworden omdat hij niet goed kan omgaan met zijn emoties en niet heel communicatief is. Maar daar moet ik dan blijkbaar op deze manier tegen beschermd worden, ik zie de alarmbellen rinkelen maar geef er geen gehoor aan ofzo, voel me echt een baby die eindelijk aan de borst kan en daar al zo gelukkig mee is dat ze al het andere niet meer goed ziet, of wíl zien. Ik heb net Tinder maar weer eens geïnstalleerd en jawel hoor, kom hem meteen tegen. M'n hart slaat dan echt weer op hol en ik weet dat ik hem naar links moet swipen (ga ik ook doen..) maar ik kan het toch even niet. Er zit nog steeds een enorme dubbelheid bij mij, die ik zo graag uit wil zoeken. Echt zin in die workshop ook!
Wat betreft daten: dat heb ik dus jaren niet gedaan en had ik ook absoluut geen zin in. Deze man heb ik ook spontaan ontmoet, wel zo fijn vond ik dat. Maar goed, ik voel wel heel sterk dat ik het leuk vind om een man in mijn leven te hebben, het was heerlijk om weer seks te hebben, bemind te worden, ik voel het leven weer door mijn aderen stromen en het zou gewoon zo leuk zijn om een man te ontmoeten met wie ik het zowel lichamelijk als geestelijk goed kan hebben. Nou ja, begin lekker laagdrempelig bij Tinder en ik zie het wel even. Leuk iig om ervaringen en gevoelens uit te wisselen!
Ik heb je verhaal een paar dagen gelezen Hiltje dus helemaal scherp heb ik alle posts niet meer, maar vond de vragen van BGB heel goed: wat zoek je eigenlijk in een man, en wat voor mannen trek je aan? Volgens mij zaten daar wel wat interessante dingen tussen, oa een soort lossigheid te willen maar toch helemaal in iemand op willen gaan, zoiets. Er zit vaak een dubbelheid in wat je zoekt hè, dat herken ik ook. Iemand moet er helemaal voor je zijn maar toch ook weer niet té beschikbaar want dat schrikt dan weer af. Ingewikkeld allemaal...
Ik ben na mijn ex, met wie ik een kind heb, vier jaar alleen geweest. Ik kon, onbewust, echt nergens meer voor open staan, was te gekwetst. M'n ex heeft me niet goed behandeld, maar ik ben heel lang blind geweest en wilde gewoon te graag.. En na een mooi traject dit voorjaar, lichaamswerk en ook heel erg veel gehad aan het boek "Liefdesbang" van Hannah Cuppen (aanrader, ga ook een workshop doen), kwam ik deze zomer een leuke man tegen op vakantie. Ondanks wat twijfels (kon ik wel echt leuk met hem praten, hoe zou de energie zijn als we echt met z'n tweetjes zouden zijn?) ben ik toch knetterverliefd geworden. En telkens als ik hem zag na de vakantie kwamen dezelfde dingen terug: te weinig vragen, gevoel dat de energie in de gesprekken toch vooral van mij kwam, te weinig communiatie. En ondanks die alarmbellen ging ik er vol in, helemaal in de ban van deze man. Zo raar vind ik dat, dat ik er ondanks dat soort grote twijfels toch helemaal indook, dat gebeurde ook met m'n ex en ik dacht echt dat ik er nu anders in zou staan, maar nee.... Het lijkt op zo'n moment of ik het contact met mezelf verlies, ik wíl gewoon dat het werkt. De chemie was ook enorm sterk en de seks heerlijk, en dat na al die jaren..., en de herinneringen aan de vakantie zo mooi... Dat wil ik dan vasthouden denk ik. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt, maar dat was meer omdat hij aangaf zich niet helemaal te kunnen geven, teveel zeer nog over zijn ex die hem heeft bedrogen en verlaten, en ik voelde heel sterk dat het me ongelukkig ging maken op deze manier. Maar eigenlijk moet ik dankbaar zijn voor zijn twijfels, want ik denk dat ik in the end hoe dan ook ongelukkig van hem was geworden omdat hij niet goed kan omgaan met zijn emoties en niet heel communicatief is. Maar daar moet ik dan blijkbaar op deze manier tegen beschermd worden, ik zie de alarmbellen rinkelen maar geef er geen gehoor aan ofzo, voel me echt een baby die eindelijk aan de borst kan en daar al zo gelukkig mee is dat ze al het andere niet meer goed ziet, of wíl zien. Ik heb net Tinder maar weer eens geïnstalleerd en jawel hoor, kom hem meteen tegen. M'n hart slaat dan echt weer op hol en ik weet dat ik hem naar links moet swipen (ga ik ook doen..) maar ik kan het toch even niet. Er zit nog steeds een enorme dubbelheid bij mij, die ik zo graag uit wil zoeken. Echt zin in die workshop ook!
Wat betreft daten: dat heb ik dus jaren niet gedaan en had ik ook absoluut geen zin in. Deze man heb ik ook spontaan ontmoet, wel zo fijn vond ik dat. Maar goed, ik voel wel heel sterk dat ik het leuk vind om een man in mijn leven te hebben, het was heerlijk om weer seks te hebben, bemind te worden, ik voel het leven weer door mijn aderen stromen en het zou gewoon zo leuk zijn om een man te ontmoeten met wie ik het zowel lichamelijk als geestelijk goed kan hebben. Nou ja, begin lekker laagdrempelig bij Tinder en ik zie het wel even. Leuk iig om ervaringen en gevoelens uit te wisselen!
maandag 5 september 2016 11:08
quote:marina77 schreef op 02 september 2016 @ 21:04:
[...]
Jee... Wat herkenbaar. Ben ook helemaal klaar met dat suffe internet daten en mannen die nul interesse hebben of tonen (of slechts voor één ding). Maar vooral dat stukje over je negatieve gedachten over relaties en het idee dat je je erg zal moeten aanpassen, is heel herkenbaar. Maar inderdaad: de man die snel aanstuurt op een serieuze relatie, vind ik ook behoorlijk eng.
Ik kom nu nog vers uit een vrij destructieve relatie met een man die het niet zo nauw nam met de waarheid. Een leuk exemplaar van een datingsite (waar hij al tien jaar af en aan op blijkt te zitten en zijn 'slachtoffers' vandaan plukt). Dus dit beïnvloed ongetwijfeld mijn blik op mannen, relaties en de toekomst, maar ik doe mijn uiterste best om geen mannenhaat te gaan ontwikkelen of een ras-pessimist te worden
Ik ben nu 39, ben eveneens onveilig gehecht, bang voor intimiteit, maar ik verlang ook heel erg naar het gevoel echt gezien, geliefd en op waarde geschat te worden! Ja, van jezelf houden en mezelf 'helen' en al die shit... ik probeer van alles, al jaren lang, maar ik begin nu eigenlijk wel een beetje moedeloos te worden. Het is alsof het mannelijk deel van het land lekker rond loopt te neuken en zich niet (meer) wil binden en dat OF heel veel vrouwen daar in mee gaan en genoegen mee nemen OF dat ze uiteindelijk hopen op dat die man op een dag zal veranderen in iemand die niets liever wil dan zich binden...
Oei, dat klinkt best eh... verbitterd wellicht. Misschien ben ik gewoon even 'boos' op de liefde
Boos op de liefde, ja. Herkenbaar.
Hoewel ik me nu -al wat positiever dan toen ik dit topic opende- ook wel realiseerde dat sommige encounters/dates kort duren en op nieuw uitlopen omdat ik vrij goed mijn grenzen stel.
Gisteren sprak ik toevallig met een vrouw die ook op tinder zat en we checkten elkaars matchen even. Zat er een kerel bij waar ik mee gedate heb maar die na de derde date opeens lauw werd. Hij appte me of ik die avond iets wilde drinken en ik zei: leuk idee maar ik kan niet, wat doe je het weekend, heb je vrijdag al wat. En daar reageerde hij 48 uur niet op en toen heb ik het contact verbroken.
Kwam ik later iemand tegen die in hetzelfde gebouw woonde. Dus ik zei: ooh ik ken het daar wel, heb nog eens gedate met iemand die daar woonde, hoe heette hij ook al weer, oja Paul. Bleek dat Paul gewoon een vriendin had.
Kijk ik dus gisteren in de lijst van die andere vrouw, staat Paul er bij haar tussen. Onder de naam 'Rik'. Daar ben ik dus ook mooi zonder al te grote kleerscheuren vanaf gekomen en dat lag dus niet aan mij of mijn gebreken.
[...]
Jee... Wat herkenbaar. Ben ook helemaal klaar met dat suffe internet daten en mannen die nul interesse hebben of tonen (of slechts voor één ding). Maar vooral dat stukje over je negatieve gedachten over relaties en het idee dat je je erg zal moeten aanpassen, is heel herkenbaar. Maar inderdaad: de man die snel aanstuurt op een serieuze relatie, vind ik ook behoorlijk eng.
Ik kom nu nog vers uit een vrij destructieve relatie met een man die het niet zo nauw nam met de waarheid. Een leuk exemplaar van een datingsite (waar hij al tien jaar af en aan op blijkt te zitten en zijn 'slachtoffers' vandaan plukt). Dus dit beïnvloed ongetwijfeld mijn blik op mannen, relaties en de toekomst, maar ik doe mijn uiterste best om geen mannenhaat te gaan ontwikkelen of een ras-pessimist te worden
Ik ben nu 39, ben eveneens onveilig gehecht, bang voor intimiteit, maar ik verlang ook heel erg naar het gevoel echt gezien, geliefd en op waarde geschat te worden! Ja, van jezelf houden en mezelf 'helen' en al die shit... ik probeer van alles, al jaren lang, maar ik begin nu eigenlijk wel een beetje moedeloos te worden. Het is alsof het mannelijk deel van het land lekker rond loopt te neuken en zich niet (meer) wil binden en dat OF heel veel vrouwen daar in mee gaan en genoegen mee nemen OF dat ze uiteindelijk hopen op dat die man op een dag zal veranderen in iemand die niets liever wil dan zich binden...
Oei, dat klinkt best eh... verbitterd wellicht. Misschien ben ik gewoon even 'boos' op de liefde
Boos op de liefde, ja. Herkenbaar.
Hoewel ik me nu -al wat positiever dan toen ik dit topic opende- ook wel realiseerde dat sommige encounters/dates kort duren en op nieuw uitlopen omdat ik vrij goed mijn grenzen stel.
Gisteren sprak ik toevallig met een vrouw die ook op tinder zat en we checkten elkaars matchen even. Zat er een kerel bij waar ik mee gedate heb maar die na de derde date opeens lauw werd. Hij appte me of ik die avond iets wilde drinken en ik zei: leuk idee maar ik kan niet, wat doe je het weekend, heb je vrijdag al wat. En daar reageerde hij 48 uur niet op en toen heb ik het contact verbroken.
Kwam ik later iemand tegen die in hetzelfde gebouw woonde. Dus ik zei: ooh ik ken het daar wel, heb nog eens gedate met iemand die daar woonde, hoe heette hij ook al weer, oja Paul. Bleek dat Paul gewoon een vriendin had.
Kijk ik dus gisteren in de lijst van die andere vrouw, staat Paul er bij haar tussen. Onder de naam 'Rik'. Daar ben ik dus ook mooi zonder al te grote kleerscheuren vanaf gekomen en dat lag dus niet aan mij of mijn gebreken.
maandag 5 september 2016 11:12
quote:vivanoordje schreef op 04 september 2016 @ 20:53:
Wat een mooi topic! Heel herkenbaar, de worstelingen, de twijfels, de onveilige hechting en keuzes voor mannen met wie het toch niet gaat werken.. Helaas zelf ook teveel ervaring mee. Ik vind het reuze knap dat je nee tegen deze man hebt gezegd Hiltje! Dat zullen heel veel andere vrouwen die graag een relatie willen je niet nadoen hoor, zeker niet na een paar hele mooie dates. Goed dat je naar jezelf hebt geluisterd en jezelf behoed hebt voor ellende. Zou graag af en toe meeschrijven, dan hoef ik mijn vriendinnen niet meer te vervelen met al mijn hersenspinsels..
Ik heb je verhaal een paar dagen gelezen Hiltje dus helemaal scherp heb ik alle posts niet meer, maar vond de vragen van BGB heel goed: wat zoek je eigenlijk in een man, en wat voor mannen trek je aan? Volgens mij zaten daar wel wat interessante dingen tussen, oa een soort lossigheid te willen maar toch helemaal in iemand op willen gaan, zoiets. Er zit vaak een dubbelheid in wat je zoekt hè, dat herken ik ook. Iemand moet er helemaal voor je zijn maar toch ook weer niet té beschikbaar want dat schrikt dan weer af. Ingewikkeld allemaal...
Ik ben na mijn ex, met wie ik een kind heb, vier jaar alleen geweest. Ik kon, onbewust, echt nergens meer voor open staan, was te gekwetst. M'n ex heeft me niet goed behandeld, maar ik ben heel lang blind geweest en wilde gewoon te graag.. En na een mooi traject dit voorjaar, lichaamswerk en ook heel erg veel gehad aan het boek "Liefdesbang" van Hannah Cuppen (aanrader, ga ook een workshop doen), kwam ik deze zomer een leuke man tegen op vakantie. Ondanks wat twijfels (kon ik wel echt leuk met hem praten, hoe zou de energie zijn als we echt met z'n tweetjes zouden zijn?) ben ik toch knetterverliefd geworden. En telkens als ik hem zag na de vakantie kwamen dezelfde dingen terug: te weinig vragen, gevoel dat de energie in de gesprekken toch vooral van mij kwam, te weinig communiatie. En ondanks die alarmbellen ging ik er vol in, helemaal in de ban van deze man. Zo raar vind ik dat, dat ik er ondanks dat soort grote twijfels toch helemaal indook, dat gebeurde ook met m'n ex en ik dacht echt dat ik er nu anders in zou staan, maar nee.... Het lijkt op zo'n moment of ik het contact met mezelf verlies, ik wíl gewoon dat het werkt. De chemie was ook enorm sterk en de seks heerlijk, en dat na al die jaren..., en de herinneringen aan de vakantie zo mooi... Dat wil ik dan vasthouden denk ik. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt, maar dat was meer omdat hij aangaf zich niet helemaal te kunnen geven, teveel zeer nog over zijn ex die hem heeft bedrogen en verlaten, en ik voelde heel sterk dat het me ongelukkig ging maken op deze manier. Maar eigenlijk moet ik dankbaar zijn voor zijn twijfels, want ik denk dat ik in the end hoe dan ook ongelukkig van hem was geworden omdat hij niet goed kan omgaan met zijn emoties en niet heel communicatief is. Maar daar moet ik dan blijkbaar op deze manier tegen beschermd worden, ik zie de alarmbellen rinkelen maar geef er geen gehoor aan ofzo, voel me echt een baby die eindelijk aan de borst kan en daar al zo gelukkig mee is dat ze al het andere niet meer goed ziet, of wíl zien. Ik heb net Tinder maar weer eens geïnstalleerd en jawel hoor, kom hem meteen tegen. M'n hart slaat dan echt weer op hol en ik weet dat ik hem naar links moet swipen (ga ik ook doen..) maar ik kan het toch even niet. Er zit nog steeds een enorme dubbelheid bij mij, die ik zo graag uit wil zoeken. Echt zin in die workshop ook!
Wat betreft daten: dat heb ik dus jaren niet gedaan en had ik ook absoluut geen zin in. Deze man heb ik ook spontaan ontmoet, wel zo fijn vond ik dat. Maar goed, ik voel wel heel sterk dat ik het leuk vind om een man in mijn leven te hebben, het was heerlijk om weer seks te hebben, bemind te worden, ik voel het leven weer door mijn aderen stromen en het zou gewoon zo leuk zijn om een man te ontmoeten met wie ik het zowel lichamelijk als geestelijk goed kan hebben. Nou ja, begin lekker laagdrempelig bij Tinder en ik zie het wel even. Leuk iig om ervaringen en gevoelens uit te wisselen!
Thanks voor je post.
Grenzen stellen is moeilijk als je eigenlijk zo graag wil.
Maar het is ook moeilijk om een red flag te herkennen. Of je herkent ze wel maar 1 red flag hoeft nog niet het einde te zijn. Niemand is perfect, niet elk signaal hoeft negatief opgevat te worden. Totdat het inderdaad te veel is.
Ik prijs mezelf dan wel gelukkig dat ik tenminste heel goed alleen en happy single kan zijn. Dus geen aarzeling om alleen verder te gaan als er teveel vlaggen de kop opsteken.
Wat een mooi topic! Heel herkenbaar, de worstelingen, de twijfels, de onveilige hechting en keuzes voor mannen met wie het toch niet gaat werken.. Helaas zelf ook teveel ervaring mee. Ik vind het reuze knap dat je nee tegen deze man hebt gezegd Hiltje! Dat zullen heel veel andere vrouwen die graag een relatie willen je niet nadoen hoor, zeker niet na een paar hele mooie dates. Goed dat je naar jezelf hebt geluisterd en jezelf behoed hebt voor ellende. Zou graag af en toe meeschrijven, dan hoef ik mijn vriendinnen niet meer te vervelen met al mijn hersenspinsels..
Ik heb je verhaal een paar dagen gelezen Hiltje dus helemaal scherp heb ik alle posts niet meer, maar vond de vragen van BGB heel goed: wat zoek je eigenlijk in een man, en wat voor mannen trek je aan? Volgens mij zaten daar wel wat interessante dingen tussen, oa een soort lossigheid te willen maar toch helemaal in iemand op willen gaan, zoiets. Er zit vaak een dubbelheid in wat je zoekt hè, dat herken ik ook. Iemand moet er helemaal voor je zijn maar toch ook weer niet té beschikbaar want dat schrikt dan weer af. Ingewikkeld allemaal...
Ik ben na mijn ex, met wie ik een kind heb, vier jaar alleen geweest. Ik kon, onbewust, echt nergens meer voor open staan, was te gekwetst. M'n ex heeft me niet goed behandeld, maar ik ben heel lang blind geweest en wilde gewoon te graag.. En na een mooi traject dit voorjaar, lichaamswerk en ook heel erg veel gehad aan het boek "Liefdesbang" van Hannah Cuppen (aanrader, ga ook een workshop doen), kwam ik deze zomer een leuke man tegen op vakantie. Ondanks wat twijfels (kon ik wel echt leuk met hem praten, hoe zou de energie zijn als we echt met z'n tweetjes zouden zijn?) ben ik toch knetterverliefd geworden. En telkens als ik hem zag na de vakantie kwamen dezelfde dingen terug: te weinig vragen, gevoel dat de energie in de gesprekken toch vooral van mij kwam, te weinig communiatie. En ondanks die alarmbellen ging ik er vol in, helemaal in de ban van deze man. Zo raar vind ik dat, dat ik er ondanks dat soort grote twijfels toch helemaal indook, dat gebeurde ook met m'n ex en ik dacht echt dat ik er nu anders in zou staan, maar nee.... Het lijkt op zo'n moment of ik het contact met mezelf verlies, ik wíl gewoon dat het werkt. De chemie was ook enorm sterk en de seks heerlijk, en dat na al die jaren..., en de herinneringen aan de vakantie zo mooi... Dat wil ik dan vasthouden denk ik. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt, maar dat was meer omdat hij aangaf zich niet helemaal te kunnen geven, teveel zeer nog over zijn ex die hem heeft bedrogen en verlaten, en ik voelde heel sterk dat het me ongelukkig ging maken op deze manier. Maar eigenlijk moet ik dankbaar zijn voor zijn twijfels, want ik denk dat ik in the end hoe dan ook ongelukkig van hem was geworden omdat hij niet goed kan omgaan met zijn emoties en niet heel communicatief is. Maar daar moet ik dan blijkbaar op deze manier tegen beschermd worden, ik zie de alarmbellen rinkelen maar geef er geen gehoor aan ofzo, voel me echt een baby die eindelijk aan de borst kan en daar al zo gelukkig mee is dat ze al het andere niet meer goed ziet, of wíl zien. Ik heb net Tinder maar weer eens geïnstalleerd en jawel hoor, kom hem meteen tegen. M'n hart slaat dan echt weer op hol en ik weet dat ik hem naar links moet swipen (ga ik ook doen..) maar ik kan het toch even niet. Er zit nog steeds een enorme dubbelheid bij mij, die ik zo graag uit wil zoeken. Echt zin in die workshop ook!
Wat betreft daten: dat heb ik dus jaren niet gedaan en had ik ook absoluut geen zin in. Deze man heb ik ook spontaan ontmoet, wel zo fijn vond ik dat. Maar goed, ik voel wel heel sterk dat ik het leuk vind om een man in mijn leven te hebben, het was heerlijk om weer seks te hebben, bemind te worden, ik voel het leven weer door mijn aderen stromen en het zou gewoon zo leuk zijn om een man te ontmoeten met wie ik het zowel lichamelijk als geestelijk goed kan hebben. Nou ja, begin lekker laagdrempelig bij Tinder en ik zie het wel even. Leuk iig om ervaringen en gevoelens uit te wisselen!
Thanks voor je post.
Grenzen stellen is moeilijk als je eigenlijk zo graag wil.
Maar het is ook moeilijk om een red flag te herkennen. Of je herkent ze wel maar 1 red flag hoeft nog niet het einde te zijn. Niemand is perfect, niet elk signaal hoeft negatief opgevat te worden. Totdat het inderdaad te veel is.
Ik prijs mezelf dan wel gelukkig dat ik tenminste heel goed alleen en happy single kan zijn. Dus geen aarzeling om alleen verder te gaan als er teveel vlaggen de kop opsteken.
dinsdag 6 september 2016 20:11
Ja, dat is fijn Hiltje. Het gevaar is natuurlijk aan de andere kant dat je 1 rode vlag al kan interpreteren als: niet geschikt, terwijl er misschien niet eens zo heel veel aan de hand is. Ik heb iig weer ontzettend veel geleerd de afgelopen dagen. Had (per app, vreselijk eigenlijk) einde gemaakt aan contact met die ene man. Ik was er gewoon klaar mee, dubbele signalen en weinig contact tussendoor. Dus klaar, bam, prima. Maar dit weekend voelde ik me vreselijk en ik besefte me dat het ook wel heel onvolwassen was, om op die manier het contact te verbreken. Vooral omdat er gewoon heel veel wél is tussen ons. Dus besloot ik hem gisteren te bellen, zonder vooropgezet plan, maar gewoon, m'n gevoelens te delen en dan zou ik vanzelf wel merken waar we op uitkwamen. En dat was zo fijn! Een heel volwassen gesprek gehad. Veel uitgesproken. Hij vult dingen in en ik vul dingen in, zonder dat we het bij elkaar checken. Hij is bang om zichzelf weer te geven, ik raak in paniek als ik geen contact voel (en dat voel ik snel.. is echt een enorme wond..) Bottom line is: onszelf meer uitspreken, twijfels en onzekerheden mogen er zijn, als je ze uitspreekt kan de ander er wat mee en wie weet waar je uiteindelijk op uitkomt. En ik beseft me dat ik boos was omdat hij me niet appte, maar ik appte zelf ook niet na een afspraak! Raar toch.. was zo'n principe kwestie ofzo dat ik het niet eens zag. Bijzonder... Maar goed, heel fijn gepraat en donderdag gaan we tennissen en we zien het wel. In plaats van uit het contact met mezelf en de ander te gaan ben ik er nu helemaal ingedoken en dat voelt zo mega goed! Waar het dan ook op uit zal draaien. Ik besefte me ook: ik heb niets te verliezen want ik blijf trouw aan mezelf, en dan verlies ik nooit. Ik heb ook besloten hierover veel minder te delen met vrienden en vriendinnen, heb hier niets over tegen ze gezegd. Ik lek teveel door steeds alles te delen en blijf daardoor minder in contact met mezelf. Nou sorry, heel verhaal over mezelf, maar het illustreert voor mij: als je blijft doen wat je doet, blijf je krijgen wat je krijgt. Dus als je dingen anders doet (soms bijna tegen je natuur in, ik loop graag weg... ), ontstaan er ook weer andere dingen. Heel mooi inzicht.
