Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
zondag 12 oktober 2014 17:17
Als je iemand vraagt om 3 goede en 3 slechte eigenschappen op te noemen is standaard het beantwoorden van de goede het moeilijkst. Nederlanders zijn opgegroeid om vooral hun kop niet boven het maaiveld te steken. De 3 slechte daar zijn we goed in. Jaloers,driftig,eigenwijs, we lepelen makkelijk dat soort dingen over ons zelf op. Het zijn sociaal gewenste antwoorden.
De antwoorden, egoïstisch, wraakzuchtig, hebberig en wreed zullen we nooit antwoorden terwijl iedereen wel in meer of minder mate ook een of meerdere van deze eigenschappen bezit.
Deze antwoorden geven we nooit omdat die sociaal niet gewenst zijn en dat weten we ook allemaal. Het is dus ook logisch dat we ook niet geneigd zijn om deze eigenschappen ons ook niet toe de dichten ook al bezitten we ze wel.
Dus ja, het klonk niet leuk wat ik schreef maar geen paniek. Je bent open over je zelf en je situatie en dan kan blijken dat je neigt naar wreedheid of egoïsme. Dat is schrikken en daar kan je even van wakker liggen maar het is een onderdeel van je mens zijn. Deze karakter eigenschappen heb je namelijk ook nodig om je te beschermen in andere situaties. Het moeilijke is alleen dat je moet uitkijken wanneer je ze inzet.
Ik ken lieve schattige meisjes en jongens die het ook kunnen als de situatie er maar naar is en zo werkt het bij de meeste mensen. Bindingsangst is gewoon een term die gebruikt wordt als je vanuit een bepaalde beredenering iemand niet dichtbij je durft te laten komen en niet als je gewoon liever alleen woont en graag autonoom over je leven regeert.
In het laatste geval zijn die mensen vaak heel open over hun levensvisie en willen ze niets anders. In het eerste geval wil je wel een relatie maar ben je bang. Nadeel van die 2 is dat mensen met bindingsangst zich graag voordoen als autonoom omdat de confrontatie met hun angst en eigenlijke wens te groot is.
Vandaar de verwarring die jij voelt, wat wil je nou eigenlijk? Kortom, de perfecte situatie om kanten van je zelf aan te boren die we allemaal liever niet aan een ander laten zien. Maakt dit je tot een wrede en grenzeloze egoïste? Nee. Moet je in deze periode beter letten op je grenzen? Ja.
De antwoorden, egoïstisch, wraakzuchtig, hebberig en wreed zullen we nooit antwoorden terwijl iedereen wel in meer of minder mate ook een of meerdere van deze eigenschappen bezit.
Deze antwoorden geven we nooit omdat die sociaal niet gewenst zijn en dat weten we ook allemaal. Het is dus ook logisch dat we ook niet geneigd zijn om deze eigenschappen ons ook niet toe de dichten ook al bezitten we ze wel.
Dus ja, het klonk niet leuk wat ik schreef maar geen paniek. Je bent open over je zelf en je situatie en dan kan blijken dat je neigt naar wreedheid of egoïsme. Dat is schrikken en daar kan je even van wakker liggen maar het is een onderdeel van je mens zijn. Deze karakter eigenschappen heb je namelijk ook nodig om je te beschermen in andere situaties. Het moeilijke is alleen dat je moet uitkijken wanneer je ze inzet.
Ik ken lieve schattige meisjes en jongens die het ook kunnen als de situatie er maar naar is en zo werkt het bij de meeste mensen. Bindingsangst is gewoon een term die gebruikt wordt als je vanuit een bepaalde beredenering iemand niet dichtbij je durft te laten komen en niet als je gewoon liever alleen woont en graag autonoom over je leven regeert.
In het laatste geval zijn die mensen vaak heel open over hun levensvisie en willen ze niets anders. In het eerste geval wil je wel een relatie maar ben je bang. Nadeel van die 2 is dat mensen met bindingsangst zich graag voordoen als autonoom omdat de confrontatie met hun angst en eigenlijke wens te groot is.
Vandaar de verwarring die jij voelt, wat wil je nou eigenlijk? Kortom, de perfecte situatie om kanten van je zelf aan te boren die we allemaal liever niet aan een ander laten zien. Maakt dit je tot een wrede en grenzeloze egoïste? Nee. Moet je in deze periode beter letten op je grenzen? Ja.
zondag 12 oktober 2014 17:19
Ik vind je niet slecht. Wel onnadenkend/onbewust. Wat Doreia zegt, niet over de gevolgen voor jezelf en de ander nadenken maar op impulsen handelen.
Als je even de mensen/ex-en om je heen vergeet en je puur concentreert wat het handelen op basis van impulsen jou tot nu toe gebracht heeft dan zie je dat het jou ongelukkig maakt. Uit dat ongelukkige gevoel ontstaan weer tig impulsen waarop jij handelt om te ontsnappen aan je onvrede. Zie je de neerwaartse spiraal?
Je handelt op een impuls om afleiding te zoeken en uiteindelijk zit je nog meer in de penarie. Leer je impulsen begrijpen en dan beheersen. Ik lees in meer van jouw reacties de oogkleppen die op gaan zodra jij je goed voelt. Dan stuiter je van energie en het eerste wat je dan wilt (impuls) is flirten, zoenen, dansen, drinken. Niks mis met flirten, zoenen, dansen, drinken, maar doe dat pas als je jezelf kunt beheersen en op basis van de juiste motieven gezelligheid wilt opzoeken.
Nogmaals: je bent niet slecht. Je kent jezelf alleen slechter dan je had gedacht (geldt voor velen van ons!) en de resultaten van ons handelen houden ons een pijnlijke maar wel super eerlijke spiegel voor.
Als je even de mensen/ex-en om je heen vergeet en je puur concentreert wat het handelen op basis van impulsen jou tot nu toe gebracht heeft dan zie je dat het jou ongelukkig maakt. Uit dat ongelukkige gevoel ontstaan weer tig impulsen waarop jij handelt om te ontsnappen aan je onvrede. Zie je de neerwaartse spiraal?
Je handelt op een impuls om afleiding te zoeken en uiteindelijk zit je nog meer in de penarie. Leer je impulsen begrijpen en dan beheersen. Ik lees in meer van jouw reacties de oogkleppen die op gaan zodra jij je goed voelt. Dan stuiter je van energie en het eerste wat je dan wilt (impuls) is flirten, zoenen, dansen, drinken. Niks mis met flirten, zoenen, dansen, drinken, maar doe dat pas als je jezelf kunt beheersen en op basis van de juiste motieven gezelligheid wilt opzoeken.
Nogmaals: je bent niet slecht. Je kent jezelf alleen slechter dan je had gedacht (geldt voor velen van ons!) en de resultaten van ons handelen houden ons een pijnlijke maar wel super eerlijke spiegel voor.
zondag 12 oktober 2014 22:33
Ik begrijp wat jullie zeggen en ik moet bekennen dat dat helemaal niet fijn voelt. Mijn vrienden vinden juist wel dat ik aan hen denk; hun belang voor dat van mijzelf.
Bij mannen (buiten vriendenclub) is dat waarschijnlijk dus niet zo. Maar als dat zo is, is het toch raar dat ik het goed kan vinden met mijn exen? Ex is zelfs voor een tweede keer een relatie aangegaan.
Ik zie onschuldig uit eten gaan, daten of wat dan ook, gewoon in eerste instantie allemaal niet zo serieus. Als iets klikt, dan veranderen 'de regels' gewoon. Ja, da's ondoordacht en niet meegedacht met de man in kwestie.
Had ik ex en andere exen anders moeten behandelen? Had ik dan nu nog een relatie? Mijn exen zijn nagenoeg allemaal van die man-mannen die niet bang zijn hun mening te geven of de discussie aan te gaan. Wel allemaal heel lief.
Pfff, ik heb heel veel te vragen aan psych morgen. Zou haar heel voorzichtig genoemde bindingsangst kloppen? Zelf weet ze waarschijnlijk het antwoord al..... Nu ik nog.
Bij mannen (buiten vriendenclub) is dat waarschijnlijk dus niet zo. Maar als dat zo is, is het toch raar dat ik het goed kan vinden met mijn exen? Ex is zelfs voor een tweede keer een relatie aangegaan.
Ik zie onschuldig uit eten gaan, daten of wat dan ook, gewoon in eerste instantie allemaal niet zo serieus. Als iets klikt, dan veranderen 'de regels' gewoon. Ja, da's ondoordacht en niet meegedacht met de man in kwestie.
Had ik ex en andere exen anders moeten behandelen? Had ik dan nu nog een relatie? Mijn exen zijn nagenoeg allemaal van die man-mannen die niet bang zijn hun mening te geven of de discussie aan te gaan. Wel allemaal heel lief.
Pfff, ik heb heel veel te vragen aan psych morgen. Zou haar heel voorzichtig genoemde bindingsangst kloppen? Zelf weet ze waarschijnlijk het antwoord al..... Nu ik nog.
maandag 13 oktober 2014 14:17
Nou, da's dan een schrale troost: gedrag kan je veranderen...
Ik snap het wel, ik snap het niet... Het is in elk geval een feit dat ik mannen niet fraai behandel. Als iedereen dat zegt, is dat zo. Zo simpel is dat.
Ik krijg de indruk dat psych o.a. ook deze kant uitwilde: hoe ik omga met mannen, het waarom daarvan en wat dat over mij zegt. Ik heb er nooit zo over nagedacht. Ze heeft al vaak naar mijn exen gevraagd. Overeenkomsten, waarom ex, waarom nieuwe relatie.... Nu (vind ik) dat ik het wel moet bespreken of in elk geval erover moet nadenken. Ik vind dit echt helemaal niks. Ik heb mezelf voorgenomen om echt te praten vanmiddag bij psych. Dingen moeten duidelijker.
Ik snap het wel, ik snap het niet... Het is in elk geval een feit dat ik mannen niet fraai behandel. Als iedereen dat zegt, is dat zo. Zo simpel is dat.
Ik krijg de indruk dat psych o.a. ook deze kant uitwilde: hoe ik omga met mannen, het waarom daarvan en wat dat over mij zegt. Ik heb er nooit zo over nagedacht. Ze heeft al vaak naar mijn exen gevraagd. Overeenkomsten, waarom ex, waarom nieuwe relatie.... Nu (vind ik) dat ik het wel moet bespreken of in elk geval erover moet nadenken. Ik vind dit echt helemaal niks. Ik heb mezelf voorgenomen om echt te praten vanmiddag bij psych. Dingen moeten duidelijker.
maandag 13 oktober 2014 14:49
Ik denk dat je momenteel worstelt op "identiteitsniveau" en dan is je gedrag aanpassen niet zo effectief, als het niet voortvloeit uit "weten wie je bent" en van binnenuit veranderd is, maar omdat het wenselijker is voor anderen/mannen/ vriendschappen/ liefde.
Er is van binnen bij jou nog van alles in beweging, oa door die therapie juist, het is logisch dat dat niet van de ene op de andere dag gaat. En echt "voor jezelf opkomen" betekent dat je dan ook moet weten wie je bent en waar je voor staat, wat je beperkingen zijn, waar je wel en geen invloed op hebt, waarvoor je opkomt, wat je belangrijk vindt in je leven en waar je heen wil met jouw leven.
Dat ben je nu aan het uitvinden, het is een ontdekkingstocht naar binnen en dat zal overtuigingen waar je dus heilig van overtuigd was (dat het je karakter was, of wat je wel en niet nu eenmaal kan) omver gooien.
Op identiteitsniveau is oa het verschil tussen "ik ben een lb(-er)" of "ik heb een lb". In het eerste geval neem je de identiteit aan van je lb. In het 2e is het een deel van jou, je hebt dan misschien die beperkingen, maar ben jij veel meer dan je lb".
Zoals je jezelf zag is aan het veranderen. Heel veel dingen heb je jezelf aangeleerd of wijsgemaakt en dat is vaak oa "ik kan moeilijk hulp aanvaarden, ik kan niet accepteren, ik kan dit of dat wel/niet". Zijn soort vaststaande gegevens voor je geworden, zo van "zo ben ik nu eenmaal". "ik heb niks te bieden aan een volwaardige relatie, ik ben geen volwaardige partner als ik geen kinderen kan baren, als ik hulp nodig heb van anderen", enz.
Zoals jij over jezelf denkt, denk je ook dat de ander zo denkt over jou (of tzt gaat denken over jou). Maar een ander denkt misschien anders/ breder/ in mogelijkheden. Misschien is adoptie tzt een mogelijkheid (als je verwerkt hebt dat er geen eigen kinderen mogelijk zullen zijn)?
Want zoals je nu bent en denkt, dat kan allemaal veranderen als jij bepaalde overtuigingen en pijn en de echte beperkingen die je lb stelt ook echt verwerkt hebt. Dat kan je je nu nog niet voorstellen, maar als je oud en bestaand zeer eenmaal een plek kan geven komt er ruimte voor andere ervaringen en gevoelens, je ontwikkelt je verder en dus ook je denkbeelden en gevoelens over jezelf en wat er wel kan of mogelijk kan worden.
Het is een proces van "denken in onmogelijkheden" naar "denken in mogelijkheden". Ook waar het een relatie betreft. Kan je je (ex)lover vertellen dat je gek op hem bent, het liefst wel wil zien, maar momenteel midden in een persoonlijk verwerkings- en veranderingsproces zit en niet weet wat je hem te bieden hebt, omdat je eerst nu met jezelf in het reine moet komen over eea.
Dat je hard werkt om zelf lekker in je vel te komen en dan pas evt een geschiktere relatie-/ levenspartner bent, en ook een betere gesprekspartner bent, je tot die tijd niet alleen hem, maar ook jezelf tekort zou doen als je vanuit deze positie een relatie met hem zou hebben, in welke vorm dan ook?
Leg het hem uit, hij kan geen gedachten lezen, schrijf een brief. Leg ook uit dat je hem ook begrijpt, en zijn evt wensen wbt een relatie en de toekomst. Dat dit alles niet betekent dat je niet genoeg van hem houdt, maar dat je eerst jezelf op orde wil hebben, juist omdat je dat eerlijker en beter vindt om zelf lekker in je vel te zitten, alvorens je aan een partner te verbinden in een serieuze relatie.
En ik zou je willen meegeven dat je kan veranderen, dwz de blik op jezelf, je hulpbehoevendheid, het leven, levensdoelen en relatie, gezin enz kan veranderen/ verruimen. Ook gedrag kan (mee)veranderen met die ontwikkelende visie op eea. Ook al verandert de situatie niet, bijv die lb zal niet weggaan. Maar op een gegeven moment denk je minder in beperkingen dan in mogelijkheden, en die ontwikkeling is bij jou al in gang gezet!
Zoals je was of bent, dat is nu, dat is geen gegeven, dat is in beweging. Neem dus geen rigoureuze beslissingen obv hoe je nu bent en nu over hem/relatie/ jouw waarde als potentiele relatiepartner denkt. Laat de toekomst eens open, en laat een opening naar hem ook. Waardeer dat ie met jou een relatie wou, ook al waren jullie het niet eens over de vorm daarvan. Sluit niet bij voorbaat uit dat jullie nog naar elkaar toe kunnen groeien. Ook in toekomstvisie.
Ook in wat jullie los van elkaar momenteel centraal zetten in jullie levens (dat kan van alles zijn, van werk tot vriendschappen, jezelf en eigen ontwikkeling, relatie, gezin, geloof, sport, whatever). Dat kan ook nog per levensfase en situatie veranderen.
(vroeger stond bij mij "gezin" centraal. NIet dat andere dingen niet belangrijk waren, maar dat prioriteit nr 1. Nu (andere fase) is dat mijn eigen ontwikkeling).
Bijv als iemand die "werk" als centraal heeft staan en die verliest dat werk is "erger" dan iemand die werk ook belangrijk vindt, maar dat niet bovenaan heeft staan.
Gedragsverandering zonder dat je op identiteitsniveau verandert is veel minder "blijvend" of zelfs een gevecht van "ik moet voortaan/ ik mag niet (meer) ... " zoals wanneer een verstokte roker op wilskracht en zelfbeheersing probeert te stoppen in feite verslaafd blijft (zichzelf als roker ziet die niet meer mag roken van zichzelf). Totdat ie zichzelf als een "niet-roker" (identiteit) ziet (iemand die niet (meer) wil roken, niet meer nodig heeft, zich niet meer als roker wil bes zal het dan een gevecht blijven. Ook al is het gedrag veranderd door er niet aan toe te geven.
Jij vecht in feite tegen hem lief te mogen hebben. "Ik mag geen contact zoeken, ik moet hem vergeten, ik moet stoppen met aan hem denken want we hebben onverenigbare ideeen over relaties en behoeften. Ik mag hem pas op 31 oktober weer contacten. Ik moet me inhouden, want als ik hem zie kan ik mezelf niet beheersen en belanden we in bed, terwijl er geen toekomst in zit." enz.
Misschien is het allemaal minder onverenigbaar dan je nu denkt. Misschien kan en wil je niet verwachten van hem dat hij "op je wacht", op die ontwikkelingen die in jou gaande zijn, op jouw zelfacceptatie, of dat jij misschien ooit wel in staat bent om met je lb en al wel samen te wonen en een beroep op (zijn) hulp te durven doen. En misschien verandert hij wel mee met jouw visie en behoefte aan een (groter) stuk eigen leven en vrijheid binnen een gezonde relatie, dat dat voor allebei + de relatie misschien wel heel goed blijkt te zijn?
Je kan samen ontwikkelen en naar elkaar toegroeien. Als dat met begrip gepaard gaat, met openheid, communiceren wat er in je omgaat, ipv standpunten tegenover elkaar en wie er gelijk heeft of hoe het hoort.
Hoe hij nu denkt hoeft niet vaststaand te blijven en hoe jij denkt ook niet.
Een heel fijn boek vind ik dat van Stephen Covey, ik noem het in div topics, omdat het eea in veel ruimer perspectief zet en hoe je schijnbaar onverenigbare visies en belangen toch min of meer op 1 lijn kan krijgen. Heet: de 7 eigenschappen van effectief leiderschap (ooit geschreven voor managers, maar heel bruikbaar voor levensvisie, begrip voor elkaars eigenheden en belangen, enz.
Echt een aanrader om na te denken over hoe je het leven en jezelf daarin ziet, de richting die je op wil, de principes die je hanteert (niet leven naar impulsen hoe iets voelt op dat moment, maar naar je principes dus dan moet je ook echt weten hoe je over eea denkt), welke waarden je nou echt belangrijk vindt, prioriteiten in je leven en toekomst..
Er is van binnen bij jou nog van alles in beweging, oa door die therapie juist, het is logisch dat dat niet van de ene op de andere dag gaat. En echt "voor jezelf opkomen" betekent dat je dan ook moet weten wie je bent en waar je voor staat, wat je beperkingen zijn, waar je wel en geen invloed op hebt, waarvoor je opkomt, wat je belangrijk vindt in je leven en waar je heen wil met jouw leven.
Dat ben je nu aan het uitvinden, het is een ontdekkingstocht naar binnen en dat zal overtuigingen waar je dus heilig van overtuigd was (dat het je karakter was, of wat je wel en niet nu eenmaal kan) omver gooien.
Op identiteitsniveau is oa het verschil tussen "ik ben een lb(-er)" of "ik heb een lb". In het eerste geval neem je de identiteit aan van je lb. In het 2e is het een deel van jou, je hebt dan misschien die beperkingen, maar ben jij veel meer dan je lb".
Zoals je jezelf zag is aan het veranderen. Heel veel dingen heb je jezelf aangeleerd of wijsgemaakt en dat is vaak oa "ik kan moeilijk hulp aanvaarden, ik kan niet accepteren, ik kan dit of dat wel/niet". Zijn soort vaststaande gegevens voor je geworden, zo van "zo ben ik nu eenmaal". "ik heb niks te bieden aan een volwaardige relatie, ik ben geen volwaardige partner als ik geen kinderen kan baren, als ik hulp nodig heb van anderen", enz.
Zoals jij over jezelf denkt, denk je ook dat de ander zo denkt over jou (of tzt gaat denken over jou). Maar een ander denkt misschien anders/ breder/ in mogelijkheden. Misschien is adoptie tzt een mogelijkheid (als je verwerkt hebt dat er geen eigen kinderen mogelijk zullen zijn)?
Want zoals je nu bent en denkt, dat kan allemaal veranderen als jij bepaalde overtuigingen en pijn en de echte beperkingen die je lb stelt ook echt verwerkt hebt. Dat kan je je nu nog niet voorstellen, maar als je oud en bestaand zeer eenmaal een plek kan geven komt er ruimte voor andere ervaringen en gevoelens, je ontwikkelt je verder en dus ook je denkbeelden en gevoelens over jezelf en wat er wel kan of mogelijk kan worden.
Het is een proces van "denken in onmogelijkheden" naar "denken in mogelijkheden". Ook waar het een relatie betreft. Kan je je (ex)lover vertellen dat je gek op hem bent, het liefst wel wil zien, maar momenteel midden in een persoonlijk verwerkings- en veranderingsproces zit en niet weet wat je hem te bieden hebt, omdat je eerst nu met jezelf in het reine moet komen over eea.
Dat je hard werkt om zelf lekker in je vel te komen en dan pas evt een geschiktere relatie-/ levenspartner bent, en ook een betere gesprekspartner bent, je tot die tijd niet alleen hem, maar ook jezelf tekort zou doen als je vanuit deze positie een relatie met hem zou hebben, in welke vorm dan ook?
Leg het hem uit, hij kan geen gedachten lezen, schrijf een brief. Leg ook uit dat je hem ook begrijpt, en zijn evt wensen wbt een relatie en de toekomst. Dat dit alles niet betekent dat je niet genoeg van hem houdt, maar dat je eerst jezelf op orde wil hebben, juist omdat je dat eerlijker en beter vindt om zelf lekker in je vel te zitten, alvorens je aan een partner te verbinden in een serieuze relatie.
En ik zou je willen meegeven dat je kan veranderen, dwz de blik op jezelf, je hulpbehoevendheid, het leven, levensdoelen en relatie, gezin enz kan veranderen/ verruimen. Ook gedrag kan (mee)veranderen met die ontwikkelende visie op eea. Ook al verandert de situatie niet, bijv die lb zal niet weggaan. Maar op een gegeven moment denk je minder in beperkingen dan in mogelijkheden, en die ontwikkeling is bij jou al in gang gezet!
Zoals je was of bent, dat is nu, dat is geen gegeven, dat is in beweging. Neem dus geen rigoureuze beslissingen obv hoe je nu bent en nu over hem/relatie/ jouw waarde als potentiele relatiepartner denkt. Laat de toekomst eens open, en laat een opening naar hem ook. Waardeer dat ie met jou een relatie wou, ook al waren jullie het niet eens over de vorm daarvan. Sluit niet bij voorbaat uit dat jullie nog naar elkaar toe kunnen groeien. Ook in toekomstvisie.
Ook in wat jullie los van elkaar momenteel centraal zetten in jullie levens (dat kan van alles zijn, van werk tot vriendschappen, jezelf en eigen ontwikkeling, relatie, gezin, geloof, sport, whatever). Dat kan ook nog per levensfase en situatie veranderen.
(vroeger stond bij mij "gezin" centraal. NIet dat andere dingen niet belangrijk waren, maar dat prioriteit nr 1. Nu (andere fase) is dat mijn eigen ontwikkeling).
Bijv als iemand die "werk" als centraal heeft staan en die verliest dat werk is "erger" dan iemand die werk ook belangrijk vindt, maar dat niet bovenaan heeft staan.
Gedragsverandering zonder dat je op identiteitsniveau verandert is veel minder "blijvend" of zelfs een gevecht van "ik moet voortaan/ ik mag niet (meer) ... " zoals wanneer een verstokte roker op wilskracht en zelfbeheersing probeert te stoppen in feite verslaafd blijft (zichzelf als roker ziet die niet meer mag roken van zichzelf). Totdat ie zichzelf als een "niet-roker" (identiteit) ziet (iemand die niet (meer) wil roken, niet meer nodig heeft, zich niet meer als roker wil bes zal het dan een gevecht blijven. Ook al is het gedrag veranderd door er niet aan toe te geven.
Jij vecht in feite tegen hem lief te mogen hebben. "Ik mag geen contact zoeken, ik moet hem vergeten, ik moet stoppen met aan hem denken want we hebben onverenigbare ideeen over relaties en behoeften. Ik mag hem pas op 31 oktober weer contacten. Ik moet me inhouden, want als ik hem zie kan ik mezelf niet beheersen en belanden we in bed, terwijl er geen toekomst in zit." enz.
Misschien is het allemaal minder onverenigbaar dan je nu denkt. Misschien kan en wil je niet verwachten van hem dat hij "op je wacht", op die ontwikkelingen die in jou gaande zijn, op jouw zelfacceptatie, of dat jij misschien ooit wel in staat bent om met je lb en al wel samen te wonen en een beroep op (zijn) hulp te durven doen. En misschien verandert hij wel mee met jouw visie en behoefte aan een (groter) stuk eigen leven en vrijheid binnen een gezonde relatie, dat dat voor allebei + de relatie misschien wel heel goed blijkt te zijn?
Je kan samen ontwikkelen en naar elkaar toegroeien. Als dat met begrip gepaard gaat, met openheid, communiceren wat er in je omgaat, ipv standpunten tegenover elkaar en wie er gelijk heeft of hoe het hoort.
Hoe hij nu denkt hoeft niet vaststaand te blijven en hoe jij denkt ook niet.
Een heel fijn boek vind ik dat van Stephen Covey, ik noem het in div topics, omdat het eea in veel ruimer perspectief zet en hoe je schijnbaar onverenigbare visies en belangen toch min of meer op 1 lijn kan krijgen. Heet: de 7 eigenschappen van effectief leiderschap (ooit geschreven voor managers, maar heel bruikbaar voor levensvisie, begrip voor elkaars eigenheden en belangen, enz.
Echt een aanrader om na te denken over hoe je het leven en jezelf daarin ziet, de richting die je op wil, de principes die je hanteert (niet leven naar impulsen hoe iets voelt op dat moment, maar naar je principes dus dan moet je ook echt weten hoe je over eea denkt), welke waarden je nou echt belangrijk vindt, prioriteiten in je leven en toekomst..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 13 oktober 2014 19:32
Dat lastige praten ook.... Ik wilde het met psych hebben over hetgeen hier verteld is. Maar dan moet je wel je mond opendoen. Gelukkig eea geprint en opgeschreven.
Psych stelde veel rake vragen. Veel tranen. Met name uit onmacht en boosheid. Ik en relaties.... Ik weet het echt niet. Wat wil ik nou eigenlijk? Neem ik ex iets kwalijk? Maar psych ging ook heel diep in op mijn angst. Waar ben ik bang voor? Psych vind dat ik het antwoord op die vraag ontwijk. En dat spel van aantrekken en afstoten: ik heb het niet eens door. Weet ik veel....
Zo'n gesprek met psych, zet mij aan 't denken, maakt me verward en is zo vermoeiend. Ben werkelijk gesloopt.
Ik heb je post nog niet gelezen Suzy. Dat ga ik snel doen.
Psych stelde veel rake vragen. Veel tranen. Met name uit onmacht en boosheid. Ik en relaties.... Ik weet het echt niet. Wat wil ik nou eigenlijk? Neem ik ex iets kwalijk? Maar psych ging ook heel diep in op mijn angst. Waar ben ik bang voor? Psych vind dat ik het antwoord op die vraag ontwijk. En dat spel van aantrekken en afstoten: ik heb het niet eens door. Weet ik veel....
Zo'n gesprek met psych, zet mij aan 't denken, maakt me verward en is zo vermoeiend. Ben werkelijk gesloopt.
Ik heb je post nog niet gelezen Suzy. Dat ga ik snel doen.
maandag 13 oktober 2014 21:53
quote:Suzy65 schreef op 13 oktober 2014 @ 14:49:
Ik denk dat je momenteel worstelt op "identiteitsniveau" en dan is je gedrag aanpassen niet zo effectief, als het niet voortvloeit uit "weten wie je bent" en van binnenuit veranderd is, maar omdat het wenselijker is voor anderen/mannen/ vriendschappen/ liefde.
Er is van binnen bij jou nog van alles in beweging, oa door die therapie juist, het is logisch dat dat niet van de ene op de andere dag gaat. En echt "voor jezelf opkomen" betekent dat je dan ook moet weten wie je bent en waar je voor staat, wat je beperkingen zijn, waar je wel en geen invloed op hebt, waarvoor je opkomt, wat je belangrijk vindt in je leven en waar je heen wil met jouw leven.
Dat ben je nu aan het uitvinden, het is een ontdekkingstocht naar binnen en dat zal overtuigingen waar je dus heilig van overtuigd was (dat het je karakter was, of wat je wel en niet nu eenmaal kan) omver gooien.
Op identiteitsniveau is oa het verschil tussen "ik ben een lb(-er)" of "ik heb een lb". In het eerste geval neem je de identiteit aan van je lb. In het 2e is het een deel van jou, je hebt dan misschien die beperkingen, maar ben jij veel meer dan je lb".
Maar ik heb idd een lb, ik ben het niet. Zo zie ik dat ook. Het word momenteel wat uitvergroot, maar normaal gesproken niet. Ik ben gewend mij te richten op de dingen die wel gaan en vergeet lb.
Zoals je jezelf zag is aan het veranderen. Heel veel dingen heb je jezelf aangeleerd of wijsgemaakt en dat is vaak oa "ik kan moeilijk hulp aanvaarden, ik kan niet accepteren, ik kan dit of dat wel/niet". Zijn soort vaststaande gegevens voor je geworden, zo van "zo ben ik nu eenmaal". "ik heb niks te bieden aan een volwaardige relatie, ik ben geen volwaardige partner als ik geen kinderen kan baren, als ik hulp nodig heb van anderen", enz.
Zoals jij over jezelf denkt, denk je ook dat de ander zo denkt over jou (of tzt gaat denken over jou). Maar een ander denkt misschien anders/ breder/ in mogelijkheden. Misschien is adoptie tzt een mogelijkheid (als je verwerkt hebt dat er geen eigen kinderen mogelijk zullen zijn)?
Want zoals je nu bent en denkt, dat kan allemaal veranderen als jij bepaalde overtuigingen en pijn en de echte beperkingen die je lb stelt ook echt verwerkt hebt. Dat kan je je nu nog niet voorstellen, maar als je oud en bestaand zeer eenmaal een plek kan geven komt er ruimte voor andere ervaringen en gevoelens, je ontwikkelt je verder en dus ook je denkbeelden en gevoelens over jezelf en wat er wel kan of mogelijk kan worden.
Ik word echt moedeloos van het woord 'verwerken'. Psych begon daar ook weer over. Zij denkt dat ik met meerdere onverwerkte issues zit. Nou, dat valt volgens mij best mee. De laatste tijd veel gehuild enzo. Maar ik barst echt niet in huilen uit hoor op mijn werk of zo omdat er iets gebeurd wat mij raakt van zogenaamd een onverwerkt issue. Eigenlijk snap ik niet goed wat 'verwerkt hebben' precies inhoud. Oja, en schijnt tijd te kosten....
Het is een proces van "denken in onmogelijkheden" naar "denken in mogelijkheden". Ook waar het een relatie betreft. Kan je je (ex)lover vertellen dat je gek op hem bent, het liefst wel wil zien, maar momenteel midden in een persoonlijk verwerkings- en veranderingsproces zit en niet weet wat je hem te bieden hebt, omdat je eerst nu met jezelf in het reine moet komen over eea.
Dat je hard werkt om zelf lekker in je vel te komen en dan pas evt een geschiktere relatie-/ levenspartner bent, en ook een betere gesprekspartner bent, je tot die tijd niet alleen hem, maar ook jezelf tekort zou doen als je vanuit deze positie een relatie met hem zou hebben, in welke vorm dan ook?
Leg het hem uit, hij kan geen gedachten lezen, schrijf een brief. Leg ook uit dat je hem ook begrijpt, en zijn evt wensen wbt een relatie en de toekomst. Dat dit alles niet betekent dat je niet genoeg van hem houdt, maar dat je eerst jezelf op orde wil hebben, juist omdat je dat eerlijker en beter vindt om zelf lekker in je vel te zitten, alvorens je aan een partner te verbinden in een serieuze relatie.
Dat heb ik hem al eens uitgelegd. Hij begrijpt dat ook. Maar mijn gevoel zegt ik wil bij ex zijn. Mijn verstand zegt: is beter van niet. En straks is hij er met een ander vandoor.
En ik zou je willen meegeven dat je kan veranderen, dwz de blik op jezelf, je hulpbehoevendheid, het leven, levensdoelen en relatie, gezin enz kan veranderen/ verruimen. Ook gedrag kan (mee)veranderen met die ontwikkelende visie op eea. Ook al verandert de situatie niet, bijv die lb zal niet weggaan. Maar op een gegeven moment denk je minder in beperkingen dan in mogelijkheden, en die ontwikkeling is bij jou al in gang gezet!
Zoals je was of bent, dat is nu, dat is geen gegeven, dat is in beweging. Neem dus geen rigoureuze beslissingen obv hoe je nu bent en nu over hem/relatie/ jouw waarde als potentiele relatiepartner denkt. Laat de toekomst eens open, en laat een opening naar hem ook. Waardeer dat ie met jou een relatie wou, ook al waren jullie het niet eens over de vorm daarvan. Sluit niet bij voorbaat uit dat jullie nog naar elkaar toe kunnen groeien. Ook in toekomstvisie.
Ook in wat jullie los van elkaar momenteel centraal zetten in jullie levens (dat kan van alles zijn, van werk tot vriendschappen, jezelf en eigen ontwikkeling, relatie, gezin, geloof, sport, whatever). Dat kan ook nog per levensfase en situatie veranderen.
(vroeger stond bij mij "gezin" centraal. NIet dat andere dingen niet belangrijk waren, maar dat prioriteit nr 1. Nu (andere fase) is dat mijn eigen ontwikkeling).
Bijv als iemand die "werk" als centraal heeft staan en die verliest dat werk is "erger" dan iemand die werk ook belangrijk vindt, maar dat niet bovenaan heeft staan.
Gedragsverandering zonder dat je op identiteitsniveau verandert is veel minder "blijvend" of zelfs een gevecht van "ik moet voortaan/ ik mag niet (meer) ... " zoals wanneer een verstokte roker op wilskracht en zelfbeheersing probeert te stoppen in feite verslaafd blijft (zichzelf als roker ziet die niet meer mag roken van zichzelf). Totdat ie zichzelf als een "niet-roker" (identiteit) ziet (iemand die niet (meer) wil roken, niet meer nodig heeft, zich niet meer als roker wil bes zal het dan een gevecht blijven. Ook al is het gedrag veranderd door er niet aan toe te geven.
Jij vecht in feite tegen hem lief te mogen hebben. "Ik mag geen contact zoeken, ik moet hem vergeten, ik moet stoppen met aan hem denken want we hebben onverenigbare ideeen over relaties en behoeften. Ik mag hem pas op 31 oktober weer contacten. Ik moet me inhouden, want als ik hem zie kan ik mezelf niet beheersen en belanden we in bed, terwijl er geen toekomst in zit." enz.
Ja maar (sorry ben heel goed in 'ja-maren') als ik niet vecht tegen hem lief te mogen hebben, liggen we vanavond naast elkaar in bed. Dat schiet niet op.
Misschien is het allemaal minder onverenigbaar dan je nu denkt. Misschien kan en wil je niet verwachten van hem dat hij "op je wacht", op die ontwikkelingen die in jou gaande zijn, op jouw zelfacceptatie, of dat jij misschien ooit wel in staat bent om met je lb en al wel samen te wonen en een beroep op (zijn) hulp te durven doen. En misschien verandert hij wel mee met jouw visie en behoefte aan een (groter) stuk eigen leven en vrijheid binnen een gezonde relatie, dat dat voor allebei + de relatie misschien wel heel goed blijkt te zijn?
Je kan samen ontwikkelen en naar elkaar toegroeien. Als dat met begrip gepaard gaat, met openheid, communiceren wat er in je omgaat, ipv standpunten tegenover elkaar en wie er gelijk heeft of hoe het hoort.
Hoe hij nu denkt hoeft niet vaststaand te blijven en hoe jij denkt ook niet.
Een heel fijn boek vind ik dat van Stephen Covey, ik noem het in div topics, omdat het eea in veel ruimer perspectief zet en hoe je schijnbaar onverenigbare visies en belangen toch min of meer op 1 lijn kan krijgen. Heet: de 7 eigenschappen van effectief leiderschap (ooit geschreven voor managers, maar heel bruikbaar voor levensvisie, begrip voor elkaars eigenheden en belangen, enz.
Echt een aanrader om na te denken over hoe je het leven en jezelf daarin ziet, de richting die je op wil, de principes die je hanteert (niet leven naar impulsen hoe iets voelt op dat moment, maar naar je principes dus dan moet je ook echt weten hoe je over eea denkt), welke waarden je nou echt belangrijk vindt, prioriteiten in je leven en toekomst..
Mooie post! Ik ga 'm zeker nog een keer doorlezen als ik iets rustiger ben! Na bezoek aan psych vandaag, ben ik nog steeds bozig. Irritant.
Ik denk dat je momenteel worstelt op "identiteitsniveau" en dan is je gedrag aanpassen niet zo effectief, als het niet voortvloeit uit "weten wie je bent" en van binnenuit veranderd is, maar omdat het wenselijker is voor anderen/mannen/ vriendschappen/ liefde.
Er is van binnen bij jou nog van alles in beweging, oa door die therapie juist, het is logisch dat dat niet van de ene op de andere dag gaat. En echt "voor jezelf opkomen" betekent dat je dan ook moet weten wie je bent en waar je voor staat, wat je beperkingen zijn, waar je wel en geen invloed op hebt, waarvoor je opkomt, wat je belangrijk vindt in je leven en waar je heen wil met jouw leven.
Dat ben je nu aan het uitvinden, het is een ontdekkingstocht naar binnen en dat zal overtuigingen waar je dus heilig van overtuigd was (dat het je karakter was, of wat je wel en niet nu eenmaal kan) omver gooien.
Op identiteitsniveau is oa het verschil tussen "ik ben een lb(-er)" of "ik heb een lb". In het eerste geval neem je de identiteit aan van je lb. In het 2e is het een deel van jou, je hebt dan misschien die beperkingen, maar ben jij veel meer dan je lb".
Maar ik heb idd een lb, ik ben het niet. Zo zie ik dat ook. Het word momenteel wat uitvergroot, maar normaal gesproken niet. Ik ben gewend mij te richten op de dingen die wel gaan en vergeet lb.
Zoals je jezelf zag is aan het veranderen. Heel veel dingen heb je jezelf aangeleerd of wijsgemaakt en dat is vaak oa "ik kan moeilijk hulp aanvaarden, ik kan niet accepteren, ik kan dit of dat wel/niet". Zijn soort vaststaande gegevens voor je geworden, zo van "zo ben ik nu eenmaal". "ik heb niks te bieden aan een volwaardige relatie, ik ben geen volwaardige partner als ik geen kinderen kan baren, als ik hulp nodig heb van anderen", enz.
Zoals jij over jezelf denkt, denk je ook dat de ander zo denkt over jou (of tzt gaat denken over jou). Maar een ander denkt misschien anders/ breder/ in mogelijkheden. Misschien is adoptie tzt een mogelijkheid (als je verwerkt hebt dat er geen eigen kinderen mogelijk zullen zijn)?
Want zoals je nu bent en denkt, dat kan allemaal veranderen als jij bepaalde overtuigingen en pijn en de echte beperkingen die je lb stelt ook echt verwerkt hebt. Dat kan je je nu nog niet voorstellen, maar als je oud en bestaand zeer eenmaal een plek kan geven komt er ruimte voor andere ervaringen en gevoelens, je ontwikkelt je verder en dus ook je denkbeelden en gevoelens over jezelf en wat er wel kan of mogelijk kan worden.
Ik word echt moedeloos van het woord 'verwerken'. Psych begon daar ook weer over. Zij denkt dat ik met meerdere onverwerkte issues zit. Nou, dat valt volgens mij best mee. De laatste tijd veel gehuild enzo. Maar ik barst echt niet in huilen uit hoor op mijn werk of zo omdat er iets gebeurd wat mij raakt van zogenaamd een onverwerkt issue. Eigenlijk snap ik niet goed wat 'verwerkt hebben' precies inhoud. Oja, en schijnt tijd te kosten....
Het is een proces van "denken in onmogelijkheden" naar "denken in mogelijkheden". Ook waar het een relatie betreft. Kan je je (ex)lover vertellen dat je gek op hem bent, het liefst wel wil zien, maar momenteel midden in een persoonlijk verwerkings- en veranderingsproces zit en niet weet wat je hem te bieden hebt, omdat je eerst nu met jezelf in het reine moet komen over eea.
Dat je hard werkt om zelf lekker in je vel te komen en dan pas evt een geschiktere relatie-/ levenspartner bent, en ook een betere gesprekspartner bent, je tot die tijd niet alleen hem, maar ook jezelf tekort zou doen als je vanuit deze positie een relatie met hem zou hebben, in welke vorm dan ook?
Leg het hem uit, hij kan geen gedachten lezen, schrijf een brief. Leg ook uit dat je hem ook begrijpt, en zijn evt wensen wbt een relatie en de toekomst. Dat dit alles niet betekent dat je niet genoeg van hem houdt, maar dat je eerst jezelf op orde wil hebben, juist omdat je dat eerlijker en beter vindt om zelf lekker in je vel te zitten, alvorens je aan een partner te verbinden in een serieuze relatie.
Dat heb ik hem al eens uitgelegd. Hij begrijpt dat ook. Maar mijn gevoel zegt ik wil bij ex zijn. Mijn verstand zegt: is beter van niet. En straks is hij er met een ander vandoor.
En ik zou je willen meegeven dat je kan veranderen, dwz de blik op jezelf, je hulpbehoevendheid, het leven, levensdoelen en relatie, gezin enz kan veranderen/ verruimen. Ook gedrag kan (mee)veranderen met die ontwikkelende visie op eea. Ook al verandert de situatie niet, bijv die lb zal niet weggaan. Maar op een gegeven moment denk je minder in beperkingen dan in mogelijkheden, en die ontwikkeling is bij jou al in gang gezet!
Zoals je was of bent, dat is nu, dat is geen gegeven, dat is in beweging. Neem dus geen rigoureuze beslissingen obv hoe je nu bent en nu over hem/relatie/ jouw waarde als potentiele relatiepartner denkt. Laat de toekomst eens open, en laat een opening naar hem ook. Waardeer dat ie met jou een relatie wou, ook al waren jullie het niet eens over de vorm daarvan. Sluit niet bij voorbaat uit dat jullie nog naar elkaar toe kunnen groeien. Ook in toekomstvisie.
Ook in wat jullie los van elkaar momenteel centraal zetten in jullie levens (dat kan van alles zijn, van werk tot vriendschappen, jezelf en eigen ontwikkeling, relatie, gezin, geloof, sport, whatever). Dat kan ook nog per levensfase en situatie veranderen.
(vroeger stond bij mij "gezin" centraal. NIet dat andere dingen niet belangrijk waren, maar dat prioriteit nr 1. Nu (andere fase) is dat mijn eigen ontwikkeling).
Bijv als iemand die "werk" als centraal heeft staan en die verliest dat werk is "erger" dan iemand die werk ook belangrijk vindt, maar dat niet bovenaan heeft staan.
Gedragsverandering zonder dat je op identiteitsniveau verandert is veel minder "blijvend" of zelfs een gevecht van "ik moet voortaan/ ik mag niet (meer) ... " zoals wanneer een verstokte roker op wilskracht en zelfbeheersing probeert te stoppen in feite verslaafd blijft (zichzelf als roker ziet die niet meer mag roken van zichzelf). Totdat ie zichzelf als een "niet-roker" (identiteit) ziet (iemand die niet (meer) wil roken, niet meer nodig heeft, zich niet meer als roker wil bes zal het dan een gevecht blijven. Ook al is het gedrag veranderd door er niet aan toe te geven.
Jij vecht in feite tegen hem lief te mogen hebben. "Ik mag geen contact zoeken, ik moet hem vergeten, ik moet stoppen met aan hem denken want we hebben onverenigbare ideeen over relaties en behoeften. Ik mag hem pas op 31 oktober weer contacten. Ik moet me inhouden, want als ik hem zie kan ik mezelf niet beheersen en belanden we in bed, terwijl er geen toekomst in zit." enz.
Ja maar (sorry ben heel goed in 'ja-maren') als ik niet vecht tegen hem lief te mogen hebben, liggen we vanavond naast elkaar in bed. Dat schiet niet op.
Misschien is het allemaal minder onverenigbaar dan je nu denkt. Misschien kan en wil je niet verwachten van hem dat hij "op je wacht", op die ontwikkelingen die in jou gaande zijn, op jouw zelfacceptatie, of dat jij misschien ooit wel in staat bent om met je lb en al wel samen te wonen en een beroep op (zijn) hulp te durven doen. En misschien verandert hij wel mee met jouw visie en behoefte aan een (groter) stuk eigen leven en vrijheid binnen een gezonde relatie, dat dat voor allebei + de relatie misschien wel heel goed blijkt te zijn?
Je kan samen ontwikkelen en naar elkaar toegroeien. Als dat met begrip gepaard gaat, met openheid, communiceren wat er in je omgaat, ipv standpunten tegenover elkaar en wie er gelijk heeft of hoe het hoort.
Hoe hij nu denkt hoeft niet vaststaand te blijven en hoe jij denkt ook niet.
Een heel fijn boek vind ik dat van Stephen Covey, ik noem het in div topics, omdat het eea in veel ruimer perspectief zet en hoe je schijnbaar onverenigbare visies en belangen toch min of meer op 1 lijn kan krijgen. Heet: de 7 eigenschappen van effectief leiderschap (ooit geschreven voor managers, maar heel bruikbaar voor levensvisie, begrip voor elkaars eigenheden en belangen, enz.
Echt een aanrader om na te denken over hoe je het leven en jezelf daarin ziet, de richting die je op wil, de principes die je hanteert (niet leven naar impulsen hoe iets voelt op dat moment, maar naar je principes dus dan moet je ook echt weten hoe je over eea denkt), welke waarden je nou echt belangrijk vindt, prioriteiten in je leven en toekomst..
Mooie post! Ik ga 'm zeker nog een keer doorlezen als ik iets rustiger ben! Na bezoek aan psych vandaag, ben ik nog steeds bozig. Irritant.
maandag 13 oktober 2014 23:58
Het is lastig: ik voel me rot en daarom zoek afleiding. Maar ik merk dat die afleiding mij niet echt helpt beter te voelen. Psych opperde om gewoon eens een paar avonden alleen thuis te blijven. Dat beangstigd me: dan blijf ik maar malen en denken.
Psych vroeg of en zo ja waarom ex mij zoveel meer deed dan andere exen. Ik zou het niet weten....die ene speciale klik of zo? Waarom wil ze dat weten. Wat lost het op? Had ik haar natuurlijk moeten vragen.
Psych vroeg of en zo ja waarom ex mij zoveel meer deed dan andere exen. Ik zou het niet weten....die ene speciale klik of zo? Waarom wil ze dat weten. Wat lost het op? Had ik haar natuurlijk moeten vragen.
dinsdag 14 oktober 2014 03:11
Lieverd, verwerkt hebben is niet hetzelfde als niet (meer) om in huilen uitbarsten. Je kan dingen diep verstopt hebben, en toch is dat niet de plek geven als in verwerkt hebben. Dat is onderdrukken en je weet vaak niet beter, omdat het een mechanisme is (been there). Dan lijkt het weg, maar is alleen maar "ver weg" (gestopt).
Dat zijn onbewuste dingen en daar kan je zelf niet bewust bij komen, daar is die psych ook juist voor. Of mensen hier, van buitenaf, met hun vragen en prikkels.
Voorbeeldje: toen mijn vader plots overleed, liet ik na een week al geen traan meer en ging door met mijn leven, mijn gezin, mijn wereldje, alsof er niks gebeurd was. Ik voelde ook geen verdriet meer. Ik leefde gewoon verder. Er waren onuitgesproken issues, die niet meer goed te maken waren. Ik huilde sowieso zelden of nooit, kon alle ellende van anderen er nog bij hebben ook en sliep prima, het raakte me gewoon niet echt.
11 jaar later, toen ex en ik uit elkaar gingen en mijn gezin uit elkaar viel, brak mijn hart open als nooit tevoren. Ook door coaching nog eens aangewakkerd, gingen alle sluizen open. Alle verdriet kwam eruit, allerlei eerdere onverwerkte gebeurtenissen/ ervaringen en ook dat over mijn vader. (en gelukkig maar, ik weet nu het verschil tussen alsmaar doorgaan/ niet voelen en wel (alles) voelen. En echt een plek geven (als het alsnog gevoeld is)..
Het zijn onbewuste processen, je weet niet beter dan dat je op een bepaalde manier met eea aan emoties omgaat. Mijn mechanisme was "gewoon doorgaan", ik was de nuchterheid zelve, ik was sterk, ik kon alles handellen en zo normaal mogelijk verder leven. Dingen zsm vergeten, dan waren ze er ook niet, ik dacht dat ik positief ingesteld was en het "negatieve" (ervaringen) geen invloed op mij had als ik dat niet zou toestaan of zo.
Het was ook mijn levensinstelling dat ik niet wou dat eea mijn leven beinvloedde of "verpestte". Dan zou ik pas echt slachtoffer zijn van die negatieve ervaringen/ gebeurtenissen.
Het tegendeel blijkt waar te zijn (weet ik nu). Want ongemerkt had ik een muur om dat hart gebouwd en voelde ik nooit 100%, geen verdriet of boosheid, maar ook het geluk niet wat me ten deel viel. Ik weet nu pas wat voelen (zonder muren en zelfbescherming) is. En ik ben er blij om ook!! Ik weet nu ook het verschil hoe het is als eea echt "opgeruimd" en als "schone lei" voelt. Maar ook hoe het onbewust mij wel degelijk beinvloed heeft om zo op mijn nuchtere verstand te leven. Ik kon bijv wel heel goed inleven en invoelen in anderen, maar alleen in mijn hoofd (en ook gemakkelijk weer "vergeten"/ van losmaken).
Jouw gevoel is ook volgens mij aan alle kanten aan het loskomen, je huilt dacht ik (dat je schreef) meer dan ooit. En klinkt gek, maar dat is eigenlijk geweldig, al zie jij het misschien (nog) niet zo. Je hart gaat open. Beetje bij beetje gaat die muur (want dat is het, die zelfbescherming) afbrokkelen. En daaronder zit niet alleen "hartzeer" (oud en nieuw verdriet, teleurstellingen, ervaringen, boosheid, enz) maar gek genoeg is daar ook de liefde te vinden, je innerlijke kracht, liefde voor anderen en voor jezelf, en alle andere mooie emoties ook!. Het gaat hand in hand, pijn en de kracht die nodig is om daar echt mee om te gaan en te durven voelen, zodat die lading eraf kan en echt verdwijnt (ipv diep wegstoppen). Het lost op eoa manier op. Er komt ruimte voor in de plaats voor nieuwe en andere ervaringen en gedachten.
Daarom is sterk zijn nu volgens mij: (alle) emoties voelen en om huilen enz, en merken dat je daarna echt weer (positief) verder kan, maar opgelucht en zonder die ouwe en recente ballast mee te zeulen, waarvan je niet eens weet dat je die meezeult. En hoeveel lichter je je voelt, en hoe opgewassen tegen nieuwe tegenvallers, die elk mens op zijn/haar pad krijgt. Omdat je oude (onbewuste) issues opgeruimd zijn komt nieuw leed niet op de grote hoop, want die is weg. En kleine hoopjes kan je makkelijker handellen.
Verwerken is misschien vaag, maar het is een definitief opbergen van herinneringen en gebeurtenissen en tegenslagen enz in je brein ergens, in de vakjes waar het thuishoort, maar dan ontdaan van de emotionele lading ervan. Heel anders dan verstoppen achter een muur ergens diep binnenin en niet meer naar omkijken.
Dat lukt je momenteel trouwens ook niet echt mbt ex. Wegstoppen, niet meer aan denken en gewoon verder gaan, het gaat nu niet op. Je kan jezelf wel beheersen om niet aan hem te willen denken, maar het gevoel laat zich moeilijk wegdrukken..
En ga die avonden maar eens wel thuisblijven, dan maal je maar, of ga je misschien wel huilen, laat maar komen wat er komt.
Copy: "als ik niet vecht tegen hem lief te mogen hebben, liggen we vanavond naast elkaar in bed. Dat schiet niet op."
Je kan iemand liefhebben zonder dat je daar iets mee moet doen. Je kan houden van iemand, ook op afstand, ook zonder dat je die ziet, of fysiek iets mee doet, aan toegeeft. Liefhebben omvat zoveel meer dan bij hem in bed belanden. Gaat erom dat je jezelf niet verbiedt om van iemand te mogen houden. Of de frustratie niet mag voelen van jezelf, gemis, verlangen, onmacht. Je mag alles voelen wat je voelt! Ook verdriet dat je liefst bij hem wil zijn en toch niet kan of om (verstandelijke) redenen niet doet.
Misschien ontloop je die gedachten en gevoelens wel door afleiding te zoeken, door niet alleen thuis te willen zijn.. Laat ze voor de variatie eens wel op je af komen.. sta jezelf eens toe om je zielig te mogen vinden, te balen van je beperkingen, je onmacht over je lichaam wat niet meewerkt, je behoeften die niet altijd matchen met wat je kan, wat je misschien allemaal mist door zo op je verstand te vertrouwen, te willen beredeneren, onder controle te krijgen/houden, te beredeneren, analyseren, te beheersen, niet open over te zijn.. dat houd je dan allemaal binnen, he.
Ik ken het zelf maar al te goed. Enige beheersing is natuurlijk goed, je hoeft niet bang te zijn dat als je gevoelens toelaat of om huilt oid dat ze de overhand krijgen of oncontroleerbaar worden. Er is nu een hoop in je losgewoeld, en in beweging, en dat is best verwarrend als je dat niet gewend bent. Maar verzet je er niet tegen, erken je gevoelens als ze opkomen. Dat is iets anders dan je erin verliezen. Je mag gewoon van die man houden! Je mag balen als je een fysiek slechte dag hebt. Je mag verdrietig zijn als vriendinnen zwanger blijken.
Je mag je tranen ook laten zien aan anderen. Dat maakt je alleen maar "echt" en oprecht, menselijk, mooi (ook al zie je dat zelf niet zo). Juist dit verbindt mensen, ze herkennen oprechte emoties bij een ander omdat ze die zelf ook kennen. Het meeste moet je toch zelf doen (voelen),maar het geeft anderen gelegenheid om met je mee te voelen, in te voelen, betrokken te voelen.
Die herkenning begint al hier op het topic. Tenminste van empathische mensen krijg je dat terug. Mijn ervaring is dat als je je (hart) opent, anderen zich ook openen naar jou. Uitzonderingen zijn mensen die zelf ook weinig toegang hebben tot hun emoties/ gevoelens. Daar stuit je op een muur. Heel veel mensen communiceren van muur tot muur. Omdat veel mensen dat zo geleerd hebben of ooit onbewust gekozen als overlevings/copingmechanisme.
Het is ook niet "fout": het heeft zijn nut (gehad), maar veel belangrijker is om te ontdekken wie en wat daaronder schuilt en op dat level met mensen in verbinding te staan.
Om wie je werkelijk bent. Muurtjes zijn er niet alleen om je te beschermen tegen nieuwe pijn, maar verhinderen ook dat er gevoelens uit kunnen, naar anderen toe, zoals liefde.
Verwerken is niks anders dan gevoelens toelaten en ze aankunnen/ mee kunnen dealen, met gevoelens en emoties en al verder kunnen leven. Ondanks tegenvallers en teleurstellingen, angsten en verdriet te voelen je ook de kracht meemaakt die daarmee gepaard gaat: dat die gevoelens jou er niet onder kregen, maar jij daarmee kan leven EN nog wel positief en optimistisch ook. Dat het een het ander helemaal niet uitsluit en niet tegen hoeft te vechten om positief en optimistisch te zijn.
Verwerken is in mijn optiek dat je je (uiteindelijk) echt ook positief en vrij voelt, ipv positief "doet"/doorgaat (door te doen alsof die negatieve er niet zijn).
Dat zijn onbewuste dingen en daar kan je zelf niet bewust bij komen, daar is die psych ook juist voor. Of mensen hier, van buitenaf, met hun vragen en prikkels.
Voorbeeldje: toen mijn vader plots overleed, liet ik na een week al geen traan meer en ging door met mijn leven, mijn gezin, mijn wereldje, alsof er niks gebeurd was. Ik voelde ook geen verdriet meer. Ik leefde gewoon verder. Er waren onuitgesproken issues, die niet meer goed te maken waren. Ik huilde sowieso zelden of nooit, kon alle ellende van anderen er nog bij hebben ook en sliep prima, het raakte me gewoon niet echt.
11 jaar later, toen ex en ik uit elkaar gingen en mijn gezin uit elkaar viel, brak mijn hart open als nooit tevoren. Ook door coaching nog eens aangewakkerd, gingen alle sluizen open. Alle verdriet kwam eruit, allerlei eerdere onverwerkte gebeurtenissen/ ervaringen en ook dat over mijn vader. (en gelukkig maar, ik weet nu het verschil tussen alsmaar doorgaan/ niet voelen en wel (alles) voelen. En echt een plek geven (als het alsnog gevoeld is)..
Het zijn onbewuste processen, je weet niet beter dan dat je op een bepaalde manier met eea aan emoties omgaat. Mijn mechanisme was "gewoon doorgaan", ik was de nuchterheid zelve, ik was sterk, ik kon alles handellen en zo normaal mogelijk verder leven. Dingen zsm vergeten, dan waren ze er ook niet, ik dacht dat ik positief ingesteld was en het "negatieve" (ervaringen) geen invloed op mij had als ik dat niet zou toestaan of zo.
Het was ook mijn levensinstelling dat ik niet wou dat eea mijn leven beinvloedde of "verpestte". Dan zou ik pas echt slachtoffer zijn van die negatieve ervaringen/ gebeurtenissen.
Het tegendeel blijkt waar te zijn (weet ik nu). Want ongemerkt had ik een muur om dat hart gebouwd en voelde ik nooit 100%, geen verdriet of boosheid, maar ook het geluk niet wat me ten deel viel. Ik weet nu pas wat voelen (zonder muren en zelfbescherming) is. En ik ben er blij om ook!! Ik weet nu ook het verschil hoe het is als eea echt "opgeruimd" en als "schone lei" voelt. Maar ook hoe het onbewust mij wel degelijk beinvloed heeft om zo op mijn nuchtere verstand te leven. Ik kon bijv wel heel goed inleven en invoelen in anderen, maar alleen in mijn hoofd (en ook gemakkelijk weer "vergeten"/ van losmaken).
Jouw gevoel is ook volgens mij aan alle kanten aan het loskomen, je huilt dacht ik (dat je schreef) meer dan ooit. En klinkt gek, maar dat is eigenlijk geweldig, al zie jij het misschien (nog) niet zo. Je hart gaat open. Beetje bij beetje gaat die muur (want dat is het, die zelfbescherming) afbrokkelen. En daaronder zit niet alleen "hartzeer" (oud en nieuw verdriet, teleurstellingen, ervaringen, boosheid, enz) maar gek genoeg is daar ook de liefde te vinden, je innerlijke kracht, liefde voor anderen en voor jezelf, en alle andere mooie emoties ook!. Het gaat hand in hand, pijn en de kracht die nodig is om daar echt mee om te gaan en te durven voelen, zodat die lading eraf kan en echt verdwijnt (ipv diep wegstoppen). Het lost op eoa manier op. Er komt ruimte voor in de plaats voor nieuwe en andere ervaringen en gedachten.
Daarom is sterk zijn nu volgens mij: (alle) emoties voelen en om huilen enz, en merken dat je daarna echt weer (positief) verder kan, maar opgelucht en zonder die ouwe en recente ballast mee te zeulen, waarvan je niet eens weet dat je die meezeult. En hoeveel lichter je je voelt, en hoe opgewassen tegen nieuwe tegenvallers, die elk mens op zijn/haar pad krijgt. Omdat je oude (onbewuste) issues opgeruimd zijn komt nieuw leed niet op de grote hoop, want die is weg. En kleine hoopjes kan je makkelijker handellen.
Verwerken is misschien vaag, maar het is een definitief opbergen van herinneringen en gebeurtenissen en tegenslagen enz in je brein ergens, in de vakjes waar het thuishoort, maar dan ontdaan van de emotionele lading ervan. Heel anders dan verstoppen achter een muur ergens diep binnenin en niet meer naar omkijken.
Dat lukt je momenteel trouwens ook niet echt mbt ex. Wegstoppen, niet meer aan denken en gewoon verder gaan, het gaat nu niet op. Je kan jezelf wel beheersen om niet aan hem te willen denken, maar het gevoel laat zich moeilijk wegdrukken..
En ga die avonden maar eens wel thuisblijven, dan maal je maar, of ga je misschien wel huilen, laat maar komen wat er komt.
Copy: "als ik niet vecht tegen hem lief te mogen hebben, liggen we vanavond naast elkaar in bed. Dat schiet niet op."
Je kan iemand liefhebben zonder dat je daar iets mee moet doen. Je kan houden van iemand, ook op afstand, ook zonder dat je die ziet, of fysiek iets mee doet, aan toegeeft. Liefhebben omvat zoveel meer dan bij hem in bed belanden. Gaat erom dat je jezelf niet verbiedt om van iemand te mogen houden. Of de frustratie niet mag voelen van jezelf, gemis, verlangen, onmacht. Je mag alles voelen wat je voelt! Ook verdriet dat je liefst bij hem wil zijn en toch niet kan of om (verstandelijke) redenen niet doet.
Misschien ontloop je die gedachten en gevoelens wel door afleiding te zoeken, door niet alleen thuis te willen zijn.. Laat ze voor de variatie eens wel op je af komen.. sta jezelf eens toe om je zielig te mogen vinden, te balen van je beperkingen, je onmacht over je lichaam wat niet meewerkt, je behoeften die niet altijd matchen met wat je kan, wat je misschien allemaal mist door zo op je verstand te vertrouwen, te willen beredeneren, onder controle te krijgen/houden, te beredeneren, analyseren, te beheersen, niet open over te zijn.. dat houd je dan allemaal binnen, he.
Ik ken het zelf maar al te goed. Enige beheersing is natuurlijk goed, je hoeft niet bang te zijn dat als je gevoelens toelaat of om huilt oid dat ze de overhand krijgen of oncontroleerbaar worden. Er is nu een hoop in je losgewoeld, en in beweging, en dat is best verwarrend als je dat niet gewend bent. Maar verzet je er niet tegen, erken je gevoelens als ze opkomen. Dat is iets anders dan je erin verliezen. Je mag gewoon van die man houden! Je mag balen als je een fysiek slechte dag hebt. Je mag verdrietig zijn als vriendinnen zwanger blijken.
Je mag je tranen ook laten zien aan anderen. Dat maakt je alleen maar "echt" en oprecht, menselijk, mooi (ook al zie je dat zelf niet zo). Juist dit verbindt mensen, ze herkennen oprechte emoties bij een ander omdat ze die zelf ook kennen. Het meeste moet je toch zelf doen (voelen),maar het geeft anderen gelegenheid om met je mee te voelen, in te voelen, betrokken te voelen.
Die herkenning begint al hier op het topic. Tenminste van empathische mensen krijg je dat terug. Mijn ervaring is dat als je je (hart) opent, anderen zich ook openen naar jou. Uitzonderingen zijn mensen die zelf ook weinig toegang hebben tot hun emoties/ gevoelens. Daar stuit je op een muur. Heel veel mensen communiceren van muur tot muur. Omdat veel mensen dat zo geleerd hebben of ooit onbewust gekozen als overlevings/copingmechanisme.
Het is ook niet "fout": het heeft zijn nut (gehad), maar veel belangrijker is om te ontdekken wie en wat daaronder schuilt en op dat level met mensen in verbinding te staan.
Om wie je werkelijk bent. Muurtjes zijn er niet alleen om je te beschermen tegen nieuwe pijn, maar verhinderen ook dat er gevoelens uit kunnen, naar anderen toe, zoals liefde.
Verwerken is niks anders dan gevoelens toelaten en ze aankunnen/ mee kunnen dealen, met gevoelens en emoties en al verder kunnen leven. Ondanks tegenvallers en teleurstellingen, angsten en verdriet te voelen je ook de kracht meemaakt die daarmee gepaard gaat: dat die gevoelens jou er niet onder kregen, maar jij daarmee kan leven EN nog wel positief en optimistisch ook. Dat het een het ander helemaal niet uitsluit en niet tegen hoeft te vechten om positief en optimistisch te zijn.
Verwerken is in mijn optiek dat je je (uiteindelijk) echt ook positief en vrij voelt, ipv positief "doet"/doorgaat (door te doen alsof die negatieve er niet zijn).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 14 oktober 2014 09:28
Verwerken is hetzelfde als spullen in de kast stoppen.
Als je dingen maar gewoon vast pakt, de deur van de kast op een kiertje doet en húp zo de kast in mietert, dan zul je een volgende keer dat je de kastdeur opent, door de spullen worden overvallen omdat ze je tegemoet komen vallen.
Maar als jij de dingen netjes verpakt, recht legt en opvouwt, de kast goed opendoet en het netjes op de plank legt, waarna je de kast weer rustig dicht doet, dan zul je een volgende keer als je de kast opent, alles daar zien liggen waar jij dat wil.
Vervang kast door hart en spullen door gevoelens en ik hoop dat een en ander helderder voor je wordt.
Als je dingen maar gewoon vast pakt, de deur van de kast op een kiertje doet en húp zo de kast in mietert, dan zul je een volgende keer dat je de kastdeur opent, door de spullen worden overvallen omdat ze je tegemoet komen vallen.
Maar als jij de dingen netjes verpakt, recht legt en opvouwt, de kast goed opendoet en het netjes op de plank legt, waarna je de kast weer rustig dicht doet, dan zul je een volgende keer als je de kast opent, alles daar zien liggen waar jij dat wil.
Vervang kast door hart en spullen door gevoelens en ik hoop dat een en ander helderder voor je wordt.
dinsdag 14 oktober 2014 10:13
Zoals jullie het opschrijven geloof ik dat ik wel begrijp wat er bedoeld wordt met verwerken. Maar of ik het in de praktijk zo makkelijk kan aangeven of issues wel of niet verwerkt zijn, weet ik niet. Ik vind dat ik aardig op weg ben; psych 'schrok' gisteren van de boosheid die haar vragen opriepen.
Als ik eraan terugdenk wordt ik weer boos. En, dat zei ik ook tegen psych, zelfs als ik weet op wie ik boos ben, durf ik dat niet te zeggen, omdat ik weet dat het niet eerlijk van mij is. Ik kan niemand, behalve mijzelf, iets kwalijk nemen.
En dan zegt psych dat het niet uitmaakt of ik boos ben op de juiste persoon. Dat is volgens haar op dit moment niet relevant. Zij wil dat ik die boosheid (en verdriet) erken en (eventueel alleen voor mijzelf) durf uit te spreken op wie ik boos ben. Dat durf ik echt niet. Dat voelt als verraad en het is niet eerlijk.
Als ik eraan terugdenk wordt ik weer boos. En, dat zei ik ook tegen psych, zelfs als ik weet op wie ik boos ben, durf ik dat niet te zeggen, omdat ik weet dat het niet eerlijk van mij is. Ik kan niemand, behalve mijzelf, iets kwalijk nemen.
En dan zegt psych dat het niet uitmaakt of ik boos ben op de juiste persoon. Dat is volgens haar op dit moment niet relevant. Zij wil dat ik die boosheid (en verdriet) erken en (eventueel alleen voor mijzelf) durf uit te spreken op wie ik boos ben. Dat durf ik echt niet. Dat voelt als verraad en het is niet eerlijk.
dinsdag 14 oktober 2014 10:23
quote:Doreia schreef op 14 oktober 2014 @ 10:18:
Je mag gewoon boos zijn. En het maakt niet uit op wie. Je zegt het toch niet tegen diegene?
Waarom moet je alles meteen weer wegredeneren?
Andere vraag: ben jij een goeie brainstormer? Of roep jij bij elk idee al meteen waarom het niet kan?
Ik wil het niet wegredeneren, maar of ik het nu wel of niet zeg tegen de persoon, doet er eigenlijk niet toe. Ik schaam me en voel me schuldig alleen al om de foute gedachte.
Of ik een goede brainstormer ben? Zakelijk in elk geval wel. Het is een groot deel van mijn werk.
Je mag gewoon boos zijn. En het maakt niet uit op wie. Je zegt het toch niet tegen diegene?
Waarom moet je alles meteen weer wegredeneren?
Andere vraag: ben jij een goeie brainstormer? Of roep jij bij elk idee al meteen waarom het niet kan?
Ik wil het niet wegredeneren, maar of ik het nu wel of niet zeg tegen de persoon, doet er eigenlijk niet toe. Ik schaam me en voel me schuldig alleen al om de foute gedachte.
Of ik een goede brainstormer ben? Zakelijk in elk geval wel. Het is een groot deel van mijn werk.
dinsdag 14 oktober 2014 10:28
Ga dan eens brainstormen over jezelf. Pak een groot vel papier en begin eens te schrijven. Over je gevoelens, waarover heb je gevoelens, voor wie heb je gevoelens, wat zijn dit voor gevoelens. Alle gevoel mag bestaan en alles mag op papier. Het is namelijk alleen voor jezelf om te lezen en te ervaren.
dinsdag 14 oktober 2014 10:33
quote:Doreia schreef op 14 oktober 2014 @ 10:28:
Ga dan eens brainstormen over jezelf. Pak een groot vel papier en begin eens te schrijven. Over je gevoelens, waarover heb je gevoelens, voor wie heb je gevoelens, wat zijn dit voor gevoelens. Alle gevoel mag bestaan en alles mag op papier. Het is namelijk alleen voor jezelf om te lezen en te ervaren.Zoiets heb ik al eens geprobeerd. Lukt niet. De drempel om dergelijke gevoelens (die ik eigenlijk niet wil hebben) op te schrijven, bewust te voelen of denken.... Het voelt zo slecht, ik durf het gewoon niet. Dit zal wel heel duf klinken, maar het gevoel van schaamte, verraad e.d. is heel erg aanwezig.
Ga dan eens brainstormen over jezelf. Pak een groot vel papier en begin eens te schrijven. Over je gevoelens, waarover heb je gevoelens, voor wie heb je gevoelens, wat zijn dit voor gevoelens. Alle gevoel mag bestaan en alles mag op papier. Het is namelijk alleen voor jezelf om te lezen en te ervaren.Zoiets heb ik al eens geprobeerd. Lukt niet. De drempel om dergelijke gevoelens (die ik eigenlijk niet wil hebben) op te schrijven, bewust te voelen of denken.... Het voelt zo slecht, ik durf het gewoon niet. Dit zal wel heel duf klinken, maar het gevoel van schaamte, verraad e.d. is heel erg aanwezig.
dinsdag 14 oktober 2014 10:34
quote:sneeuwklokje74 schreef op 14 oktober 2014 @ 10:33:
[...]
Zoiets heb ik al eens geprobeerd. Lukt niet. De drempel om dergelijke gevoelens (die ik eigenlijk niet wil hebben) op te schrijven, bewust te voelen of denken.... Het voelt zo slecht, ik durf het gewoon niet. Dit zal wel heel duf klinken, maar het gevoel van schaamte, verraad e.d. is heel erg aanwezig.Dan is dit wat je tegenhoudt om echt te gaan groeien. Wanneer heb je dit 'al eens' geprobeerd? Want wellicht dat het nu alweer een stuk beter gaat. Van wie mag jij eigenlijk niet zo slecht denken over andere mensen?
[...]
Zoiets heb ik al eens geprobeerd. Lukt niet. De drempel om dergelijke gevoelens (die ik eigenlijk niet wil hebben) op te schrijven, bewust te voelen of denken.... Het voelt zo slecht, ik durf het gewoon niet. Dit zal wel heel duf klinken, maar het gevoel van schaamte, verraad e.d. is heel erg aanwezig.Dan is dit wat je tegenhoudt om echt te gaan groeien. Wanneer heb je dit 'al eens' geprobeerd? Want wellicht dat het nu alweer een stuk beter gaat. Van wie mag jij eigenlijk niet zo slecht denken over andere mensen?
dinsdag 14 oktober 2014 11:08
quote:Doreia schreef op 14 oktober 2014 @ 10:34:
[...]
Dan is dit wat je tegenhoudt om echt te gaan groeien. Wanneer heb je dit 'al eens' geprobeerd? Want wellicht dat het nu alweer een stuk beter gaat. Van wie mag jij eigenlijk niet zo slecht denken over andere mensen?
Wel vaker. Afgelopen week ook geprobeerd: proberen op te schrijven wat ik voel, naar wie, om wat.... Als ik echt ongeremd zou voelen en uiten (al dan niet voor mezelf) wat ik denk, dan zou ik me rot schamen. Ik durf heel veel niet eens te denken. Het feit dat ik hier op dit forum vanalles neerzet is best een heel dingetje voor me. Ik schaam me best wel. Maar ik wil op dit forum eerlijk zijn. Ik wil dit later terug kunnen lezen en groei zie. Maar o wat is het verleidelijk om 'slechte' dingen niet te melden.
Ik vind zelf dat ik niet slecht mag denken over mensen. Dat is niet eerlijk.
[...]
Dan is dit wat je tegenhoudt om echt te gaan groeien. Wanneer heb je dit 'al eens' geprobeerd? Want wellicht dat het nu alweer een stuk beter gaat. Van wie mag jij eigenlijk niet zo slecht denken over andere mensen?
Wel vaker. Afgelopen week ook geprobeerd: proberen op te schrijven wat ik voel, naar wie, om wat.... Als ik echt ongeremd zou voelen en uiten (al dan niet voor mezelf) wat ik denk, dan zou ik me rot schamen. Ik durf heel veel niet eens te denken. Het feit dat ik hier op dit forum vanalles neerzet is best een heel dingetje voor me. Ik schaam me best wel. Maar ik wil op dit forum eerlijk zijn. Ik wil dit later terug kunnen lezen en groei zie. Maar o wat is het verleidelijk om 'slechte' dingen niet te melden.
Ik vind zelf dat ik niet slecht mag denken over mensen. Dat is niet eerlijk.
dinsdag 14 oktober 2014 12:15
quote:sneeuwklokje74 schreef op 14 oktober 2014 @ 12:11:
[...]
Nee, maar voel me schuldig, geweten knaagt, hoort niet.
Waarover voel je je dan schuldig? Wat knaagt dan aan je geweten? Waarom hoort dit niet?
Het is belangrijk om te weten waarom jij dit soort dingen zelfs niet eens mag DENKEN van jezelf. Waarom pas jij zelfcensuur toe aan je denkpatroon? En als je dat hier al mee doet, waar doe jij dit dan nog meer mee? Je gedachten zijn van jezelf en mogen zo zwart zijn als je wil. Ik was gister erg opgefokt, dus ik fantaseerde dat er hier een inbreker voor de deur zou staan en heb hem in gedachten finaal gefileerd. Al het ergs wat ik me maar kon bedenken heb ik op hem toegepast. Gewoon, omdat het kan. En toen was ik niet meer zo boos en zonder ook maar iemand kwaad te hebben gedaan was ik weer rustig.
[...]
Nee, maar voel me schuldig, geweten knaagt, hoort niet.
Waarover voel je je dan schuldig? Wat knaagt dan aan je geweten? Waarom hoort dit niet?
Het is belangrijk om te weten waarom jij dit soort dingen zelfs niet eens mag DENKEN van jezelf. Waarom pas jij zelfcensuur toe aan je denkpatroon? En als je dat hier al mee doet, waar doe jij dit dan nog meer mee? Je gedachten zijn van jezelf en mogen zo zwart zijn als je wil. Ik was gister erg opgefokt, dus ik fantaseerde dat er hier een inbreker voor de deur zou staan en heb hem in gedachten finaal gefileerd. Al het ergs wat ik me maar kon bedenken heb ik op hem toegepast. Gewoon, omdat het kan. En toen was ik niet meer zo boos en zonder ook maar iemand kwaad te hebben gedaan was ik weer rustig.
dinsdag 14 oktober 2014 12:51
Hoi sneeuwklokje,
Jij wilt groeien om een beter persoon te zijn en daarvoor moet je je gevoel toelaten. En nu zit weer je verstand in de weg, schuldgevoel lijkt een gevoel/emotie maar is meer een gevolg van een redenering over hoe jij denkt dat e.e.a. hoort. Als jij aan dit verstand nu toegeeft duurt het dus langer voor je een beter persoon bent. En dat is niet alleen voor jezelf rot maar ook voor je omgeving. Dáár zou ik een schuldgevoel van krijgen. Jij niet?
Jij wilt groeien om een beter persoon te zijn en daarvoor moet je je gevoel toelaten. En nu zit weer je verstand in de weg, schuldgevoel lijkt een gevoel/emotie maar is meer een gevolg van een redenering over hoe jij denkt dat e.e.a. hoort. Als jij aan dit verstand nu toegeeft duurt het dus langer voor je een beter persoon bent. En dat is niet alleen voor jezelf rot maar ook voor je omgeving. Dáár zou ik een schuldgevoel van krijgen. Jij niet?
En ik ontdekte iets, bitterder dan de dood: de vrouw, die een valstrik is en wier hart een net is en wier handen boeien zijn.
dinsdag 14 oktober 2014 19:38
Waarom ik zelfcensuur op mijn denkpatroon toepas? Waarom ik toegeef aan mijn verstand? Waarom ik mijn gevoel niet of moeilijk toelaat? Ik weet het echt niet. Bij psych blokkeer ik ook regelmatig. Iets hardnekkigs waarop ik niet mijn vinger kan leggen.
Zo ongeveer de enige keer dat ik toegeef aan mijn gevoel Israëls ik ex zie. En dan moet ik juist mijn verstand laten spreken. Omgekeerde wereld....
Zo ongeveer de enige keer dat ik toegeef aan mijn gevoel Israëls ik ex zie. En dan moet ik juist mijn verstand laten spreken. Omgekeerde wereld....
dinsdag 14 oktober 2014 23:01
quote:Doreia schreef op 14 oktober 2014 @ 19:49:
Klokje, jouw topic laat ik niet in de steek. En ook Estrellas blijf ik lezen. De rest van het forum mag het even zonder mij doen.
Ga de uitdaging aan vrouw, ga door die blokkade en doorgrond je manier van denken. Daarmee kom je verder.
Fijn Doreia! Dank je wel!
Tja, door die blokkade.... Ik doe mij best. Psych is naast het richten op heden, omgaan met emoties e.d. ook op zoek naar oorzaken of iets in het verleden.
Maar echt: ik heb een gelukkige jeugd,lieve familie en vrienden, financiële zekerheid... Ik bedoel: niet echt ingrediënten om een muurtje op te bouwen omdat er iets verschrikkelijks is gebeurd of zo. Ik snap het niet. Psych misschien wel.
Klokje, jouw topic laat ik niet in de steek. En ook Estrellas blijf ik lezen. De rest van het forum mag het even zonder mij doen.
Ga de uitdaging aan vrouw, ga door die blokkade en doorgrond je manier van denken. Daarmee kom je verder.
Fijn Doreia! Dank je wel!
Tja, door die blokkade.... Ik doe mij best. Psych is naast het richten op heden, omgaan met emoties e.d. ook op zoek naar oorzaken of iets in het verleden.
Maar echt: ik heb een gelukkige jeugd,lieve familie en vrienden, financiële zekerheid... Ik bedoel: niet echt ingrediënten om een muurtje op te bouwen omdat er iets verschrikkelijks is gebeurd of zo. Ik snap het niet. Psych misschien wel.
