Relaties
alle pijlers
En toen was het over....
maandag 20 juni 2016 18:52
Na 12,5 jaar is het uit, ben ik afgedankt voor een jonger exemplaar. En ik weet even niet meer waar ik met mezelf heen moet.
Eerst was het "iemand waar hij zo goed mee kon praten, die zo goed begreep waarom hij niet lekker in zijn vel zat". Omdat hij in een mannenwereld werkt ging ik er van uit dat het een man was. Uiteindelijk hadden we een paar heftige gesprekken en kwam het hoge woord eruit. Hij wou alleen zijn, rust hebben. Dus hij heeft zijn boeltje gepakt en is naar zijn ouders vertrokken, ik mag zolang ik wil in ons huis blijven. En we zouden vrienden blijven, er was echt geen andere vrouw.
Gisteren kwam het hoge woord eruit: "iemand" was een vrouw. 15 jaar jonger dan ik. En het ergste: ik wist het de eerste keer dat ik haar zag, het was zo duidelijk dat ze hem wilde! Ik heb het hem verteld maar "ik hoefde me geen zorgen te maken, ik wist toch dat hij geen andere vrouw wilde". En ik vertrouwde hem blind! Omdat ik hem al die jaren blind kon vertrouwen. Al die jaren heeft hij niet naar andere vrouwen gekeken, ze deden hem niets!
En het ergste is dat ik precies weet hoe het gegaan is, ik heb het op de beveiligingscamera's van zijn zaak gezien, hij heeft de app nota bene zelf op mijn telefoon geïnstalleerd! De film draait steeds opnieuw in mijn hoofd: eerst luisteren, dan steeds iets dichter bijkomen zitten. Even over zijn hand en arm wrijven. En ondertussen begrijpt ze het allemaal zo goed. Hoe hij al jaren niet lekker in zijn vel zit, zichzelf is kwijtgeraakt. Dat het goed is dat hij er met haar over praat (en dus niet meer met mij!). En iedere keer een klein stapje verder. Even zijn been aanraken. Af en toe een grapje maken zodat hij lacht en zich weer vrolijk voelt. Dicht bij hem gaan staan. Hem een knuffel geven. Een voorzichtige zoen op de wang. Een zoen op de mond....
En ik heb alles laten gebeuren. Hoe kon ik zo dom zijn! Terwijl ik op mijn werk zat kon zij rustig haar gang gaan en ik kon niets doen! De ene week hebben we het over onze vakantie en wat we zullen gaan doen, de week erna is alles kapot.
Ik weet het gewoon even niet meer.... het ene moment wil ik hem wel smeken om terug te komen en het andere moment wil ik hem nooit meer zien. Ik geloof hem als hij zegt dat er niets is gebeurd voordat hij de bom liet vallen. Maar ik weet wel dat hij erna meteen naar haar toe is gerend.
Gelukkig ben ik financieel niet van hem afhankelijk, dus ik red me wel. Maar ik voel me gewoon zo verraden!
Eerst was het "iemand waar hij zo goed mee kon praten, die zo goed begreep waarom hij niet lekker in zijn vel zat". Omdat hij in een mannenwereld werkt ging ik er van uit dat het een man was. Uiteindelijk hadden we een paar heftige gesprekken en kwam het hoge woord eruit. Hij wou alleen zijn, rust hebben. Dus hij heeft zijn boeltje gepakt en is naar zijn ouders vertrokken, ik mag zolang ik wil in ons huis blijven. En we zouden vrienden blijven, er was echt geen andere vrouw.
Gisteren kwam het hoge woord eruit: "iemand" was een vrouw. 15 jaar jonger dan ik. En het ergste: ik wist het de eerste keer dat ik haar zag, het was zo duidelijk dat ze hem wilde! Ik heb het hem verteld maar "ik hoefde me geen zorgen te maken, ik wist toch dat hij geen andere vrouw wilde". En ik vertrouwde hem blind! Omdat ik hem al die jaren blind kon vertrouwen. Al die jaren heeft hij niet naar andere vrouwen gekeken, ze deden hem niets!
En het ergste is dat ik precies weet hoe het gegaan is, ik heb het op de beveiligingscamera's van zijn zaak gezien, hij heeft de app nota bene zelf op mijn telefoon geïnstalleerd! De film draait steeds opnieuw in mijn hoofd: eerst luisteren, dan steeds iets dichter bijkomen zitten. Even over zijn hand en arm wrijven. En ondertussen begrijpt ze het allemaal zo goed. Hoe hij al jaren niet lekker in zijn vel zit, zichzelf is kwijtgeraakt. Dat het goed is dat hij er met haar over praat (en dus niet meer met mij!). En iedere keer een klein stapje verder. Even zijn been aanraken. Af en toe een grapje maken zodat hij lacht en zich weer vrolijk voelt. Dicht bij hem gaan staan. Hem een knuffel geven. Een voorzichtige zoen op de wang. Een zoen op de mond....
En ik heb alles laten gebeuren. Hoe kon ik zo dom zijn! Terwijl ik op mijn werk zat kon zij rustig haar gang gaan en ik kon niets doen! De ene week hebben we het over onze vakantie en wat we zullen gaan doen, de week erna is alles kapot.
Ik weet het gewoon even niet meer.... het ene moment wil ik hem wel smeken om terug te komen en het andere moment wil ik hem nooit meer zien. Ik geloof hem als hij zegt dat er niets is gebeurd voordat hij de bom liet vallen. Maar ik weet wel dat hij erna meteen naar haar toe is gerend.
Gelukkig ben ik financieel niet van hem afhankelijk, dus ik red me wel. Maar ik voel me gewoon zo verraden!
