Relaties
alle pijlers
Hoe moet het verder?
dinsdag 16 september 2014 09:42
Na een relatie van 11jaar met veel ups & downs ben ik op vandaag zo in de war, alsof ik niet meer weet wat nog normaal is en wat niet. Het is niet mijn gewoonte om raad van vreemden te vragen maar ik heb nood aan een onpartijdige mening en omdat ik zelf zo in de knoop zit bespreek ik het liever niet met vrienden of familie.
Mijn partner en ik zijn dus 11jaar samen, we hebben samen een kindje en ik heb nog een kindje uit een eerdere relatie. De liefde (of is het gewoonte?) is er nog steeds, soms gaat het zo goed dat ik bijna uit elkaar barst van geluk en andere momenten gaat het zo slecht dat ik gewoon nog maar een gat wil delven en erin wil kruipen. Die helse achtbaan maakt me letterlijk misselijk, ik begrijp niet hoe we steeds van het ene uiterste in het andere terechtkomen.
Ons grootste probleem is mijn oudste dochter... het breekt telkens opnieuw mijn hart. Ik geloof echt dat die twee elkaar haten (man/dochter) en ik sta telkens tussen hen in, ik probeer dit zo rechtvaardig mogelijk te doen maar het gaat zo hard tegen mijn instinct in om partij te kiezen en dan nog tegen mijn bloedeigen kind.. ik kan dat echt niet. Mijn man lijkt in deze situatie echt een groot kind en kan zich totaal niet inleven in haar leefwereld. Voor de meest idiote zaken maakt hij ruzie met haar, of geeft haar een staalharde blik waardoor ik haar bijna door de grond zie gaan. Het ene moment doet ze iets en vindt hij het fantastisch, de volgende dag doet ze hetzelfde en is hij razend... ik raak er niet aan uit en zij nog minder! Ok, mijn dochter is geen gemakkelijke, ze is nogal op zichzelf, heeft een sterke mening en is nogal eigenzinnig maar als ik er dieper naar kijk dan denk ik dat ze zo koppig en hard is geworden door zijn aanvallen door de tijd heen. Ik besef wat jullie nu denken.. wat voor moeder ben jij?! Ik kan alleen maar hetzelfde denken en toch blijf ik worstelen met deze situatie.
Ons kindje samen heeft dit niet voor, voor haar is hij liefdevol, speels, ... maar net daar begint opnieuw een probleem. Mijn oudste ziet dit en is vreselijk jaloers (normaal maar ze zal het nooit toegeven) dus zij is vooral boos op haar jonge zusje uit afgunst en duwt haar keihard weg. Ze doet in feite wat mijn man met haar doet.. Dus de kleinste is een heel erg aanhankelijk, heeft constant aandacht nodig, voelt zich snel verdrietig en heeft weinig zelfvertrouwen. Als ik dit met mijn man bespreek dan doet hij het af als nonsens, altijd een ander zijn schuld, nooit die van hem.
Daarnaast zijn er nog tal van andere zaken waar ik me erg grote vragen bij stel.. en als ik het zo lees is alles hierboven al zo erg dat ik me afvraag waarom ik het hier zelfs neerzet, want diep vanbinnen ken ik de oplossing.
We zitten als koppel al jaren vast in een ongezonde manier van ruzie maken. Meestal gaat het zo; er komt een onderwerp naar boven, hij zegt zijn mening, ik heb een andere mening en zeg die ook, hij interpreteert deze volledig als een aanval op wat hij erover denkt en wordt razend, ik probeer hem duidelijk te maken wat ik bedoel, dat hij het niet zo persoonlijk hoeft te nemen, hij neemt daar 1 zinnetje uit, verdraait de woorden volledig, gaat razend op zijn bed liggen en negeert me soms dagenlang.. dat negeren doet me steeds opnieuw zo'n pijn, het is iets dat me telkens opnieuw breekt waardoor ik me opstel als een voetveeg. Na enkele dagen smeek ik hem bijna om het terug goed te maken want na die behandeling zeg ik telkens tegen mezelf dat dit het allemaal niet waard is en wil ik het gewoon opnieuw hebben als ervoor.. maar ondertussen worden mijn behoeftes en mijn mening gewoon van tafel geveegd en krijgt hij steeds zijn zin. Dit is zo ongezond! En toch blijf ik...
Hij vertrouwt me helemaal niet op financieel gebied, en ik moet eerlijk zijn, ik ben niet iemand met veel zelfdiscipline, ben opgevoed door een alleenstaande moeder en iedere maand die we hadden overleefd was een goede maand. Die manier van leven zit een beetje in mij maar ik probeer daar echt aan te werken en door de jaren heen lukt het me ook, beetje bij beetje.
Onze financiën zijn gescheiden, ik weet zelfs niet hoeveel hij verdient en al zijn papieren blijven in zijn ouderlijke thuis liggen. We wonen in zijn huis, waar we niks in moeten betalen, enkel de vaste kosten (elec, gas,..) en uitgaven voedsel worden gedeeld. Ik verdien heel wat minder dan hem, alles gaat op aan dit gezin want ik koop kledij, schoenen, schoolgerief enz. Eens om de zoveel maanden haalt hij dan eens 100euro boven en mag ik gaan shoppen voor onze dochter, dan doet hij dat met zoveel flair dat ik me zo ga voelen alsof ik oneindig dankbaar moet zijn want hij doet toch al zoveel voor ons. Terwijl ik het maandelijks doe en dat allemaal normaal is.. Hij kan veel sparen, mede door mij, zijn ouders kopen nog al zijn kleren, ieder meubelstuk is gekregen, en dan boekt hij ieder jaar een reis voor ons allemaal, hij weet dat ik het niet kan en kan me dan zo het gevoel geven alsof ik niks waard ben, moeten hem steeds dankbaar zijn, ook dank u zeggen waardoor ik me een ONGELOOFLIJKE loser voel! School begon onlangs, ik had de boeken, schoolgerief, regenvest ed betaald. Mijn oudste kwam thuis met nog een kort lijstje, rekenmachine en map voor plastische opvoeding.. we gaan alles halen, komen aan de kassa, neemt het over van mij en zegt "ik zal betalen" mijn oudste meteen "dank u papa" het ging over 18euro in godsnaam en opnieuw zo'n air van ik zorg toch wel goed voor jullie he... Ben ik hier nu zo fout in?! Want op den duur wordt alles zo verdraaid alsof het lijkt dat ik in alles fout denk
Lang verhaal, ik kan nog zoveel meer vertellen en ik weet het, da's het ergste.. waarom blijf ik?! Dan kijk ik naar mijn moeder en zie haar na 25jaar nog steeds vechten om te overleven.. dan wordt ik zo bang, weet het echt niet meer, weet niet meer wat te doen. Voel me gemanipuleerd, mijn dochter is zo vaak het slachtoffer van zijn frustraties, de kleinste wil alleen maar een leuke thuis waar iedereen van elkaar houdt en voor elkaar zorgt.. Spuug gerust jullie mening, misschien heb ik het gewoon eens nodig om een harde schop onder de k*nt te krijgen.
Liefs,
Liesje
Mijn partner en ik zijn dus 11jaar samen, we hebben samen een kindje en ik heb nog een kindje uit een eerdere relatie. De liefde (of is het gewoonte?) is er nog steeds, soms gaat het zo goed dat ik bijna uit elkaar barst van geluk en andere momenten gaat het zo slecht dat ik gewoon nog maar een gat wil delven en erin wil kruipen. Die helse achtbaan maakt me letterlijk misselijk, ik begrijp niet hoe we steeds van het ene uiterste in het andere terechtkomen.
Ons grootste probleem is mijn oudste dochter... het breekt telkens opnieuw mijn hart. Ik geloof echt dat die twee elkaar haten (man/dochter) en ik sta telkens tussen hen in, ik probeer dit zo rechtvaardig mogelijk te doen maar het gaat zo hard tegen mijn instinct in om partij te kiezen en dan nog tegen mijn bloedeigen kind.. ik kan dat echt niet. Mijn man lijkt in deze situatie echt een groot kind en kan zich totaal niet inleven in haar leefwereld. Voor de meest idiote zaken maakt hij ruzie met haar, of geeft haar een staalharde blik waardoor ik haar bijna door de grond zie gaan. Het ene moment doet ze iets en vindt hij het fantastisch, de volgende dag doet ze hetzelfde en is hij razend... ik raak er niet aan uit en zij nog minder! Ok, mijn dochter is geen gemakkelijke, ze is nogal op zichzelf, heeft een sterke mening en is nogal eigenzinnig maar als ik er dieper naar kijk dan denk ik dat ze zo koppig en hard is geworden door zijn aanvallen door de tijd heen. Ik besef wat jullie nu denken.. wat voor moeder ben jij?! Ik kan alleen maar hetzelfde denken en toch blijf ik worstelen met deze situatie.
Ons kindje samen heeft dit niet voor, voor haar is hij liefdevol, speels, ... maar net daar begint opnieuw een probleem. Mijn oudste ziet dit en is vreselijk jaloers (normaal maar ze zal het nooit toegeven) dus zij is vooral boos op haar jonge zusje uit afgunst en duwt haar keihard weg. Ze doet in feite wat mijn man met haar doet.. Dus de kleinste is een heel erg aanhankelijk, heeft constant aandacht nodig, voelt zich snel verdrietig en heeft weinig zelfvertrouwen. Als ik dit met mijn man bespreek dan doet hij het af als nonsens, altijd een ander zijn schuld, nooit die van hem.
Daarnaast zijn er nog tal van andere zaken waar ik me erg grote vragen bij stel.. en als ik het zo lees is alles hierboven al zo erg dat ik me afvraag waarom ik het hier zelfs neerzet, want diep vanbinnen ken ik de oplossing.
We zitten als koppel al jaren vast in een ongezonde manier van ruzie maken. Meestal gaat het zo; er komt een onderwerp naar boven, hij zegt zijn mening, ik heb een andere mening en zeg die ook, hij interpreteert deze volledig als een aanval op wat hij erover denkt en wordt razend, ik probeer hem duidelijk te maken wat ik bedoel, dat hij het niet zo persoonlijk hoeft te nemen, hij neemt daar 1 zinnetje uit, verdraait de woorden volledig, gaat razend op zijn bed liggen en negeert me soms dagenlang.. dat negeren doet me steeds opnieuw zo'n pijn, het is iets dat me telkens opnieuw breekt waardoor ik me opstel als een voetveeg. Na enkele dagen smeek ik hem bijna om het terug goed te maken want na die behandeling zeg ik telkens tegen mezelf dat dit het allemaal niet waard is en wil ik het gewoon opnieuw hebben als ervoor.. maar ondertussen worden mijn behoeftes en mijn mening gewoon van tafel geveegd en krijgt hij steeds zijn zin. Dit is zo ongezond! En toch blijf ik...
Hij vertrouwt me helemaal niet op financieel gebied, en ik moet eerlijk zijn, ik ben niet iemand met veel zelfdiscipline, ben opgevoed door een alleenstaande moeder en iedere maand die we hadden overleefd was een goede maand. Die manier van leven zit een beetje in mij maar ik probeer daar echt aan te werken en door de jaren heen lukt het me ook, beetje bij beetje.
Onze financiën zijn gescheiden, ik weet zelfs niet hoeveel hij verdient en al zijn papieren blijven in zijn ouderlijke thuis liggen. We wonen in zijn huis, waar we niks in moeten betalen, enkel de vaste kosten (elec, gas,..) en uitgaven voedsel worden gedeeld. Ik verdien heel wat minder dan hem, alles gaat op aan dit gezin want ik koop kledij, schoenen, schoolgerief enz. Eens om de zoveel maanden haalt hij dan eens 100euro boven en mag ik gaan shoppen voor onze dochter, dan doet hij dat met zoveel flair dat ik me zo ga voelen alsof ik oneindig dankbaar moet zijn want hij doet toch al zoveel voor ons. Terwijl ik het maandelijks doe en dat allemaal normaal is.. Hij kan veel sparen, mede door mij, zijn ouders kopen nog al zijn kleren, ieder meubelstuk is gekregen, en dan boekt hij ieder jaar een reis voor ons allemaal, hij weet dat ik het niet kan en kan me dan zo het gevoel geven alsof ik niks waard ben, moeten hem steeds dankbaar zijn, ook dank u zeggen waardoor ik me een ONGELOOFLIJKE loser voel! School begon onlangs, ik had de boeken, schoolgerief, regenvest ed betaald. Mijn oudste kwam thuis met nog een kort lijstje, rekenmachine en map voor plastische opvoeding.. we gaan alles halen, komen aan de kassa, neemt het over van mij en zegt "ik zal betalen" mijn oudste meteen "dank u papa" het ging over 18euro in godsnaam en opnieuw zo'n air van ik zorg toch wel goed voor jullie he... Ben ik hier nu zo fout in?! Want op den duur wordt alles zo verdraaid alsof het lijkt dat ik in alles fout denk
Lang verhaal, ik kan nog zoveel meer vertellen en ik weet het, da's het ergste.. waarom blijf ik?! Dan kijk ik naar mijn moeder en zie haar na 25jaar nog steeds vechten om te overleven.. dan wordt ik zo bang, weet het echt niet meer, weet niet meer wat te doen. Voel me gemanipuleerd, mijn dochter is zo vaak het slachtoffer van zijn frustraties, de kleinste wil alleen maar een leuke thuis waar iedereen van elkaar houdt en voor elkaar zorgt.. Spuug gerust jullie mening, misschien heb ik het gewoon eens nodig om een harde schop onder de k*nt te krijgen.
Liefs,
Liesje
dinsdag 16 september 2014 10:42
Neen, het is niet zo dat dit al 11jaar aan de hand is! Het is pas begonnen toen ze in de puberteit ging en ze nogal opstandig werd. En geloof me vrij, mijn dochter vangt inderdaad klappen maar is niet zo dat ik dit zomaar laat gebeuren, ik vecht keihard terug!
Ik praat erover met zijn moeder, mijn moeder, de huisarts.. ik probeer wel degelijk hulp te vinden. Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeuren
Ik praat erover met zijn moeder, mijn moeder, de huisarts.. ik probeer wel degelijk hulp te vinden. Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeuren
dinsdag 16 september 2014 10:44
dinsdag 16 september 2014 10:45
Je man klinkt alsof hij een behoorlijke psychische stoornis heeft en ik vind het knap van je dat je het al 11 jaar met hem uithoudt. He is nu wel tijd om stappen te gaan nemen die beter voor jou en je kinderen zijn.
Je denkt dat je afhankelijk van hem bent maar dat is alleen financieel voor je eigen gevoel met als voorbeeld je moeder.Daar en tegen zal je je veiliger hebben gevoeld dan jij en je kinderen zich bij hem voelen. Altijd op je tenen lopen en af te wachten hoe zijn bui is, is geen gezonde omgeving voor je dochters die behoefte hebben aan stabiliteit.
Financieel zal je er niet veel op achter uit gaan aangezien zijn bijdrage alleen bestaat uit meebetalen voor vaste lasten en eten.
Ja, je zal zelf iets moeten huren maar daar krijg je weer subsidie voor en zorgtoeslag en zo bestaat er een rijtje van toeslagen waar je in je eentje wel voor in aanmerking komt en wat nog veel fijner is, je mag er zelf over beschikken.
Jouw leven hoeft helemaal niet zo gaan als die van je moeder en eerlijk gezegd hou jij ook financieel niets over en heb je totaal geen vrijheid dus ik denk dat je moeder het beter voor elkaar heeft dan jij.
Je denkt dat je afhankelijk van hem bent maar dat is alleen financieel voor je eigen gevoel met als voorbeeld je moeder.Daar en tegen zal je je veiliger hebben gevoeld dan jij en je kinderen zich bij hem voelen. Altijd op je tenen lopen en af te wachten hoe zijn bui is, is geen gezonde omgeving voor je dochters die behoefte hebben aan stabiliteit.
Financieel zal je er niet veel op achter uit gaan aangezien zijn bijdrage alleen bestaat uit meebetalen voor vaste lasten en eten.
Ja, je zal zelf iets moeten huren maar daar krijg je weer subsidie voor en zorgtoeslag en zo bestaat er een rijtje van toeslagen waar je in je eentje wel voor in aanmerking komt en wat nog veel fijner is, je mag er zelf over beschikken.
Jouw leven hoeft helemaal niet zo gaan als die van je moeder en eerlijk gezegd hou jij ook financieel niets over en heb je totaal geen vrijheid dus ik denk dat je moeder het beter voor elkaar heeft dan jij.
dinsdag 16 september 2014 10:46
quote:liesje24 schreef op 16 september 2014 @ 10:42:
Neen, het is niet zo dat dit al 11jaar aan de hand is! Het is pas begonnen toen ze in de puberteit ging en ze nogal opstandig werd. En geloof me vrij, mijn dochter vangt inderdaad klappen maar is niet zo dat ik dit zomaar laat gebeuren, ik vecht keihard terug!
Ik praat erover met zijn moeder, mijn moeder, de huisarts.. ik probeer wel degelijk hulp te vinden. Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeurenJe moet geen excuusjes zoeken voor je gedrag en deze relatie, je moet vertrekken. Dit is niet goed en het is al helemaal niet goed dat je dit allemaal hebt laten gebeuren. Niet alleen het onacceptabele gedrag naar je dochter maar ook jouw complete financiele afhankelijkheid.
Neen, het is niet zo dat dit al 11jaar aan de hand is! Het is pas begonnen toen ze in de puberteit ging en ze nogal opstandig werd. En geloof me vrij, mijn dochter vangt inderdaad klappen maar is niet zo dat ik dit zomaar laat gebeuren, ik vecht keihard terug!
Ik praat erover met zijn moeder, mijn moeder, de huisarts.. ik probeer wel degelijk hulp te vinden. Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeurenJe moet geen excuusjes zoeken voor je gedrag en deze relatie, je moet vertrekken. Dit is niet goed en het is al helemaal niet goed dat je dit allemaal hebt laten gebeuren. Niet alleen het onacceptabele gedrag naar je dochter maar ook jouw complete financiele afhankelijkheid.
dinsdag 16 september 2014 10:47
quote:kopjekoffie70 schreef op dinsdag 16 september 2014 10:43 Jess, helaas zijn er aardig wat vrouwen die dat wel doen.
Voor hun is een man en het hebben van een relatie alles.
Wel mannen zat hoor die je wel respecteren en je kind. Geen idee waarom vrouwen bij zo iemand blijven. Waar zij niet mee gelukkig zijn en hun kinderen niet.
To hou oud ben je eigenlijk? Laten we zeggen dat je vooraan de 30 bent. Zie jij je nog 40/50 jaar bij deze man zitten? En je kleinkinderen van je eerste dochter het zelfde ondergaan dan je dochter want je de kinderen van zijn eigen kind zullen de godjes zijn. En zoiets moet je niet met zijn of jou moeder bespreken daar moet jij uitkomen en haar op je tanden kweken om weg te gaan
Voor hun is een man en het hebben van een relatie alles.
Wel mannen zat hoor die je wel respecteren en je kind. Geen idee waarom vrouwen bij zo iemand blijven. Waar zij niet mee gelukkig zijn en hun kinderen niet.
To hou oud ben je eigenlijk? Laten we zeggen dat je vooraan de 30 bent. Zie jij je nog 40/50 jaar bij deze man zitten? En je kleinkinderen van je eerste dochter het zelfde ondergaan dan je dochter want je de kinderen van zijn eigen kind zullen de godjes zijn. En zoiets moet je niet met zijn of jou moeder bespreken daar moet jij uitkomen en haar op je tanden kweken om weg te gaan
dinsdag 16 september 2014 10:51
Wat een naar verhaal. Ik lees dus eigenlijk over drie slachtoffers van 1 dader, of interpreteer ik daar iets verkeerd aan. Zoals je al schreef, het is vrij duidelijk wat de juiste stap zou zijn. Dat is natuurlijk moeilijk, maar dat is wel wat de situatie zoals ie is, en je bent vast niet gisteren pas begonnen met nadenken over wat je zou moeten doen. Wil je straks terugkijken op 20 jaar nadenken zonder een stap te nemen? En dan als de kinderen het huis uit zijn gezellig samen oud worden?
dinsdag 16 september 2014 10:51
Ik lees in je OP dat het tegen je instinct ingaat om partij te kiezen, maar je vecht wel keihard terug? Ik denk dat je nu probeert om het negatieve gevoel dat je over jezelf krijgt als je de reacties leest, weg te kletsen. Je wil liever niet geloven dat je faalt als ouder, terwijl dat in dit opzicht op dit moment wèl zo is. Heel begrijpelijk, want een spiegel doet pijn. Maar meid, bijt er even doorheen en probeer de feiten onder ogen te zien. Dat maakt het makkelijker om een keus te maken die gebaseerd is op de realiteit in plaats van op het plaatje dat jullie als gezin de buitenwereld voorspiegelen.
Het gedrag van je man dat jij toestaat beschadigt jullie kinderen en met name de oudste. Jij kan daar wat aan doen door met je kinderen uit deze situatie te vertrekken. Je kunt het ook accepteren en je dochter onherroepelijk voor het leven tekenen. Jij kunt kiezen. Zij niet.
Het gedrag van je man dat jij toestaat beschadigt jullie kinderen en met name de oudste. Jij kan daar wat aan doen door met je kinderen uit deze situatie te vertrekken. Je kunt het ook accepteren en je dochter onherroepelijk voor het leven tekenen. Jij kunt kiezen. Zij niet.
dinsdag 16 september 2014 10:54
quote:liesje24 schreef op 16 september 2014 @ 09:42:
Spuug gerust jullie mening, misschien heb ik het gewoon eens nodig om een harde schop onder de k*nt te krijgen.
Liefs,
Liesje
Je hebt geen relatie: je bent zijn 2e dochter. En jouw oudste is een getolereerde zwerfkat die is aan komen waaien. Hij bepaald wat jij moet doen. Hij vertrouwt zijn ouders meer dan jou, dat slaat echt nergens op. Tijd om volwassen te worden, het huis uit te gaan en je eigen boontjes te doppen!
Volgens mij ben je daar mans genoeg voor. En waarschijnlijk kom je er financieel alleen maar beter uit, omdat hij eindelijk open kaart zal moeten spelen over zijn financiën. (mits getrouwd of anderzins zaakjes geregeld zijn...)
Spuug gerust jullie mening, misschien heb ik het gewoon eens nodig om een harde schop onder de k*nt te krijgen.
Liefs,
Liesje
Je hebt geen relatie: je bent zijn 2e dochter. En jouw oudste is een getolereerde zwerfkat die is aan komen waaien. Hij bepaald wat jij moet doen. Hij vertrouwt zijn ouders meer dan jou, dat slaat echt nergens op. Tijd om volwassen te worden, het huis uit te gaan en je eigen boontjes te doppen!
Volgens mij ben je daar mans genoeg voor. En waarschijnlijk kom je er financieel alleen maar beter uit, omdat hij eindelijk open kaart zal moeten spelen over zijn financiën. (mits getrouwd of anderzins zaakjes geregeld zijn...)
dinsdag 16 september 2014 10:57
quote:liesje24 schreef op 16 september 2014 @ 10:42:
Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeuren
Hup, naar de relatieterapeut jullie. Samen uitvechten!
Issues:
- behandeling oudste dochter
- wederzijds vertrouwen
- financiële afspraken
- relatie man-ouders
Ik zie het wel somber in.
Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeuren
Hup, naar de relatieterapeut jullie. Samen uitvechten!
Issues:
- behandeling oudste dochter
- wederzijds vertrouwen
- financiële afspraken
- relatie man-ouders
Ik zie het wel somber in.
dinsdag 16 september 2014 10:58
quote:Pantax schreef op 16 september 2014 @ 10:51:
Ik lees in je OP dat het tegen je instinct ingaat om partij te kiezen, maar je vecht wel keihard terug? Ik denk dat je nu probeert om het negatieve gevoel dat je over jezelf krijgt als je de reacties leest, weg te kletsen. Je wil liever niet geloven dat je faalt als ouder, terwijl dat in dit opzicht op dit moment wèl zo is. Heel begrijpelijk, want een spiegel doet pijn. Maar meid, bijt er even doorheen en probeer de feiten onder ogen te zien. Dat maakt het makkelijker om een keus te maken die gebaseerd is op de realiteit in plaats van op het plaatje dat jullie als gezin de buitenwereld voorspiegelen.
Het gedrag van je man dat jij toestaat beschadigt jullie kinderen en met name de oudste. Jij kan daar wat aan doen door met je kinderen uit deze situatie te vertrekken. Je kunt het ook accepteren en je dochter onherroepelijk voor het leven tekenen. Jij kunt kiezen. Zij niet.
Hier heb ik wat aan, bedankt Pantax!
Ik kan gerust de kritiek verdragen, ik vraag er zelf om maar met de meeste reacties ben ik niet veel, al wat jullie zeggen zie ik zelf ook zo maar hoe raak je eruit?! Ja weggaan, maar ik kan niet in een kartonnen doos onder een brug gaan slapen.. heb veel te lang passief toegekeken en moet eindelijk eens actie gaan ondernemen.
Ik lees in je OP dat het tegen je instinct ingaat om partij te kiezen, maar je vecht wel keihard terug? Ik denk dat je nu probeert om het negatieve gevoel dat je over jezelf krijgt als je de reacties leest, weg te kletsen. Je wil liever niet geloven dat je faalt als ouder, terwijl dat in dit opzicht op dit moment wèl zo is. Heel begrijpelijk, want een spiegel doet pijn. Maar meid, bijt er even doorheen en probeer de feiten onder ogen te zien. Dat maakt het makkelijker om een keus te maken die gebaseerd is op de realiteit in plaats van op het plaatje dat jullie als gezin de buitenwereld voorspiegelen.
Het gedrag van je man dat jij toestaat beschadigt jullie kinderen en met name de oudste. Jij kan daar wat aan doen door met je kinderen uit deze situatie te vertrekken. Je kunt het ook accepteren en je dochter onherroepelijk voor het leven tekenen. Jij kunt kiezen. Zij niet.
Hier heb ik wat aan, bedankt Pantax!
Ik kan gerust de kritiek verdragen, ik vraag er zelf om maar met de meeste reacties ben ik niet veel, al wat jullie zeggen zie ik zelf ook zo maar hoe raak je eruit?! Ja weggaan, maar ik kan niet in een kartonnen doos onder een brug gaan slapen.. heb veel te lang passief toegekeken en moet eindelijk eens actie gaan ondernemen.
dinsdag 16 september 2014 11:00
dinsdag 16 september 2014 11:01
quote:lamadrugada schreef op 16 september 2014 @ 10:15:
Ik ben zwanger en heb nog geen kinderen, maar kan me nu al niet meer voorstellen dat ik ooit mijn kind op een tweede plek zou zetten. Want dat doe je.+1. En dat terwijl ik bewust kindvrij ben.... En vind mijzelf daardoor een betere moeder dan TO.
Ik ben zwanger en heb nog geen kinderen, maar kan me nu al niet meer voorstellen dat ik ooit mijn kind op een tweede plek zou zetten. Want dat doe je.+1. En dat terwijl ik bewust kindvrij ben.... En vind mijzelf daardoor een betere moeder dan TO.
dinsdag 16 september 2014 11:02
Kom op zeg! In een kartonnen doos onder de brug!
Ga je eens informeren! Ga je eens inlezen! Stop met dramatische huilen van dozen onder bruggen! Je moeder en jij hebben het toch ook gered? Jullie woonden toch ook niet onder een brug wel? Kom op hoor, met dit gejammer ga je niet voor jezelf kiezen. Ik word er heel kriegel van, dit soort opmerkingen.
Ga je eens informeren! Ga je eens inlezen! Stop met dramatische huilen van dozen onder bruggen! Je moeder en jij hebben het toch ook gered? Jullie woonden toch ook niet onder een brug wel? Kom op hoor, met dit gejammer ga je niet voor jezelf kiezen. Ik word er heel kriegel van, dit soort opmerkingen.
dinsdag 16 september 2014 11:03
Kartonnen doos?! Je woont in zijn huis. Je kunt dus ook zo weg dan lijkt me? Dus je gaat nu een huurhuis zoeken, uitzoeken wat je daaraan maximaal kunt uitgeven, wat je overige vaste lasten zijn, of je eventueel meer uren kunt maken op je werk.
Als dat allemaal geregeld is, pak je je spullen en vertrek je...
Relatietherapie zou ik overslaan.
Als dat allemaal geregeld is, pak je je spullen en vertrek je...
Relatietherapie zou ik overslaan.
dinsdag 16 september 2014 11:07
Je zoekt excuses om niet weg te hoeven. Brug ? Doos? Denk je echt dat in landen als Ned. Of België moeders met kinderen onder een
Brug in een doos moeten slapen? Nood opvang? Hulp van familie even? Een woning huren ? Al begin je met een appartement met 1 slaapkamer leg je die meisjes van jou samen en slaap jij in de zetel en ondertussen zoek je naar een sociale verhuur dienst die je kan helpen. En als jet financieel niet lukt zoek je een bij baantje ik neem aan dat je ook wel alimentatie krijgt voor de oudste en dan ook voor de jongste als je weggaat ?
Brug in een doos moeten slapen? Nood opvang? Hulp van familie even? Een woning huren ? Al begin je met een appartement met 1 slaapkamer leg je die meisjes van jou samen en slaap jij in de zetel en ondertussen zoek je naar een sociale verhuur dienst die je kan helpen. En als jet financieel niet lukt zoek je een bij baantje ik neem aan dat je ook wel alimentatie krijgt voor de oudste en dan ook voor de jongste als je weggaat ?
dinsdag 16 september 2014 11:08
Ik heb erg met je te doen...soms moet je heel sterk zijn, om alleen voorruit te kunnen, volgens mij ben je al bezig met je in gedachtens van hem los te maken, daarom ook je verhaal, gepost in emotionele wanhoop.
ik kan je helaas niet adviseren,....maar weet je wie dat wel kan?
Jij zelf.
Bouw op jezelf< vertrouw op je eigen krachten, en wanneer dan de tijd rijp is, zal het antwoord er ook zijn.
ik kan je helaas niet adviseren,....maar weet je wie dat wel kan?
Jij zelf.
Bouw op jezelf< vertrouw op je eigen krachten, en wanneer dan de tijd rijp is, zal het antwoord er ook zijn.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
dinsdag 16 september 2014 11:09
quote:Doreia schreef op 16 september 2014 @ 11:02:
Kom op zeg! In een kartonnen doos onder de brug!
Ga je eens informeren! Ga je eens inlezen! Stop met dramatische huilen van dozen onder bruggen! Je moeder en jij hebben het toch ook gered? Jullie woonden toch ook niet onder een brug wel? Kom op hoor, met dit gejammer ga je niet voor jezelf kiezen. Ik word er heel kriegel van, dit soort opmerkingen.amen
Kom op zeg! In een kartonnen doos onder de brug!
Ga je eens informeren! Ga je eens inlezen! Stop met dramatische huilen van dozen onder bruggen! Je moeder en jij hebben het toch ook gered? Jullie woonden toch ook niet onder een brug wel? Kom op hoor, met dit gejammer ga je niet voor jezelf kiezen. Ik word er heel kriegel van, dit soort opmerkingen.amen
dinsdag 16 september 2014 11:13
quote:liesje24 schreef op 16 september 2014 @ 10:42:
Neen, het is niet zo dat dit al 11jaar aan de hand is! Het is pas begonnen toen ze in de puberteit ging en ze nogal opstandig werd.
Ja? Eerder kon je wel op een normale manier een meningsverschil met hem hebben? Wist je wel wat hij verdiende? Waren jullie wel gelijkwaardige partners?
Ik geloof er geen hol van. Hij behandelt je dochter hetzelfde als hij jou al jaren behandelt. Jij hebt alleen voor jezelf geleerd wanneer je je mond moet houden.
Aan je dochter zie je hoe ongezond je relatie eigenlijk is. Trek je conclusies!
Neen, het is niet zo dat dit al 11jaar aan de hand is! Het is pas begonnen toen ze in de puberteit ging en ze nogal opstandig werd.
Ja? Eerder kon je wel op een normale manier een meningsverschil met hem hebben? Wist je wel wat hij verdiende? Waren jullie wel gelijkwaardige partners?
Ik geloof er geen hol van. Hij behandelt je dochter hetzelfde als hij jou al jaren behandelt. Jij hebt alleen voor jezelf geleerd wanneer je je mond moet houden.
Aan je dochter zie je hoe ongezond je relatie eigenlijk is. Trek je conclusies!
dinsdag 16 september 2014 11:16
Ach het is bij wijze van spreken.. bedoel dat ik niet nu meteen kan vertrekken omdat ik geen plan heb.
Als je al even in deze situatie leeft dan ga je denken dat het normaal is, heb het inderdaad toegelaten en langzaam aan begin ik te beseffen dat het bij beide meisjes onherroepelijk veel schade zal aanrichten. Daarom vroeg ik jullie ook om deze meningen, om te zien of het werkelijk aan mij lag of als ik eindelijk een klare kijk begin te krijgen op de situatie. Want anderen om ons heen zeggen dat ik door moet bijten, dat we moeten praten..
Wat Pantax zei klopt, ik verschuil me achter excuses om de spiegel niet te moeten voorhouden. Mocht ik dit verhaal lezen bij een ander zou ik net zo pissed zijn als jullie maar het duurt wel eventjes voor je gaat beseffen in wat voor negatieve spiraal je zit en na al die opdoffers probeer je jezelf samen te rapen om er iets aan te doen. Dat is het punt waar ik nu sta.. het eerste wat ik nu doe is hulp van familie inroepen en de mogelijkheden bekijken om een andere woonst te vinden voor ons.
Als je al even in deze situatie leeft dan ga je denken dat het normaal is, heb het inderdaad toegelaten en langzaam aan begin ik te beseffen dat het bij beide meisjes onherroepelijk veel schade zal aanrichten. Daarom vroeg ik jullie ook om deze meningen, om te zien of het werkelijk aan mij lag of als ik eindelijk een klare kijk begin te krijgen op de situatie. Want anderen om ons heen zeggen dat ik door moet bijten, dat we moeten praten..
Wat Pantax zei klopt, ik verschuil me achter excuses om de spiegel niet te moeten voorhouden. Mocht ik dit verhaal lezen bij een ander zou ik net zo pissed zijn als jullie maar het duurt wel eventjes voor je gaat beseffen in wat voor negatieve spiraal je zit en na al die opdoffers probeer je jezelf samen te rapen om er iets aan te doen. Dat is het punt waar ik nu sta.. het eerste wat ik nu doe is hulp van familie inroepen en de mogelijkheden bekijken om een andere woonst te vinden voor ons.
dinsdag 16 september 2014 11:22
dinsdag 16 september 2014 11:23
quote:liesje24 schreef op 16 september 2014 @ 10:42:
Neen, het is niet zo dat dit al 11jaar aan de hand is! Het is pas begonnen toen ze in de puberteit ging en ze nogal opstandig werd. En geloof me vrij, mijn dochter vangt inderdaad klappen maar is niet zo dat ik dit zomaar laat gebeuren, ik vecht keihard terug!
Ik praat erover met zijn moeder, mijn moeder, de huisarts.. ik probeer wel degelijk hulp te vinden. Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeuren
Je praat er over met zijn en jouw moeder? En zij vinden het allemaal niet zo erg? En je praat niet met je man? Nou ja die zal het ook niet zo erg vinden.
Je dochter zal het wel erg vinden, die voelt zich waarschijnlijk echt het stiefkind uit het sprookje, maar dan geen boze stoefmoeder, maar een boze stiefvader, die zijn eigen kind boven haar stelt. Ik denk dat zij de dagen telt tot ze het huis uit kan, en of je haar dan nog terugziet is de vraag
Neen, het is niet zo dat dit al 11jaar aan de hand is! Het is pas begonnen toen ze in de puberteit ging en ze nogal opstandig werd. En geloof me vrij, mijn dochter vangt inderdaad klappen maar is niet zo dat ik dit zomaar laat gebeuren, ik vecht keihard terug!
Ik praat erover met zijn moeder, mijn moeder, de huisarts.. ik probeer wel degelijk hulp te vinden. Iedereen lijkt het erg te vinden maar net niet erg genoeg en daarom dat ik zo vertwijfeld sta over wat goed en fout is.. ik formuleer het hier misschien niet goed genoeg maar is niet zo dat ik gewoon alles laat gebeuren
Je praat er over met zijn en jouw moeder? En zij vinden het allemaal niet zo erg? En je praat niet met je man? Nou ja die zal het ook niet zo erg vinden.
Je dochter zal het wel erg vinden, die voelt zich waarschijnlijk echt het stiefkind uit het sprookje, maar dan geen boze stoefmoeder, maar een boze stiefvader, die zijn eigen kind boven haar stelt. Ik denk dat zij de dagen telt tot ze het huis uit kan, en of je haar dan nog terugziet is de vraag
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
