Hoe moet het verder?

Snap dat het verre van makkelijk is, maar je vroeg ook zelf om die schop



Dapper dat je actie onderneemt en ik hoop dat het je lukt je eruit te worstelen. Veel succes en sterkte



Hou je ons op de hoogte? We zijn altijd bereid je nog een extra schop te verkopen als het niet snel genoeg gaat



quote:liesje24 schreef op 16 september 2014 @ 11:16:

Ach het is bij wijze van spreken.. bedoel dat ik niet nu meteen kan vertrekken omdat ik geen plan heb.



Als je al even in deze situatie leeft dan ga je denken dat het normaal is, heb het inderdaad toegelaten en langzaam aan begin ik te beseffen dat het bij beide meisjes onherroepelijk veel schade zal aanrichten. Daarom vroeg ik jullie ook om deze meningen, om te zien of het werkelijk aan mij lag of als ik eindelijk een klare kijk begin te krijgen op de situatie. Want anderen om ons heen zeggen dat ik door moet bijten, dat we moeten praten..

Wat Pantax zei klopt, ik verschuil me achter excuses om de spiegel niet te moeten voorhouden. Mocht ik dit verhaal lezen bij een ander zou ik net zo pissed zijn als jullie maar het duurt wel eventjes voor je gaat beseffen in wat voor negatieve spiraal je zit en na al die opdoffers probeer je jezelf samen te rapen om er iets aan te doen. Dat is het punt waar ik nu sta.. het eerste wat ik nu doe is hulp van familie inroepen en de mogelijkheden bekijken om een andere woonst te vinden voor ons.

Jij hebt duidelijk het idee dat je niet zonder deze eikel kan... nou dat kan je wel hoor

Niet alleen je oudste maar ook je jongste krijgt hier een boel van mee en ik vind niet dat dit een voorbeeld is wat je aan je kinderen mag geven.

Je bent zelf opgevoed door een alleenstaande moeder, misschien houdt dit je tegen, maar de tijden zijn veranderd hè. Je dochter is al wat ouder, dus jij kan gewoon werken en voor je gezin zorgen, sterker nog dat doe je nu ook al.



Kies voor je eigenwaarde en kies voor je meiden en zeg deze kerel en rotsituatie vaarwel! Waarschijnlijk is je oudste dan ook een stuk gezelliger omdat ze ziet dat d'r moeder voor haar kiest!



Succes

Je pakt je spullen en vertrekt. Je huurt een vakantiehuisje voor een paar weken, dat is nu echt niet duur, en gaat daar zitten.

Van daaruit vraag je een uitkering aan en begin je met stappen zetten om je eigen woning te betrekken. Je stelt voor jullie jongste een omgangsregeling op en eventueel mag de oudste dit ook, maar alleen als zij wil, want het is niet verplicht voor haar.



Pak ze op en ga ze beschermen!

quote:Doreia schreef op 16 september 2014 @ 11:31:

Je pakt je spullen en vertrekt. Je huurt een vakantiehuisje voor een paar weken, dat is nu echt niet duur, en gaat daar zitten.

Van daaruit vraag je een uitkering aan en begin je met stappen zetten om je eigen woning te betrekken. Je stelt voor jullie jongste een omgangsregeling op en eventueel mag de oudste dit ook, maar alleen als zij wil, want het is niet verplicht voor haar.



Pak ze op en ga ze beschermen!Dat is niet helemaal waar Heb net een offerte binnen voor 2 weken voor +/- 1100 euro, maar dat is roompot, wellicht dat je in bepaalde contreien "bij de boer" goedkoper terecht kan

Ik vind het dapper dat je probeert te zien wat er gebeurt in jullie relatie, met jou en met je dochters. Als je besluit weg te gaan, kun je de boel het best verdelen in kleine stapjes, dan blijft het overzichtelijk.



Wat je nodig hebt: zorg allereerst dat je kunt vertrekken. Ga ervan uit dat de scheiding niet gemoedelijk zal gaan, dus bereid je daar op voor. Je hebt daarvoor nodig:



- alle belangrijke papieren: verzekeringspolissen, paspoorten, geboortebewijzen, leningen, kortom alle financiële papieren die met jou en je kinderen te maken hebben. Maak er desnoods kopieën van of scan ze in en mail ze naar jezelf: zorg dat je ze tot je beschikking hebt. Behalve de paspoorten en of id-bewijzen, die moet je hoe dan ook fysiek meenemen. Meteen, want anders zie je ze niet meer terug.

- regel een plek waar je de eerste tijd met je kinderen kunt slapen. Bij vrienden of familie, een permanente plek kun je later regelen.

- zorg voor een pakket met spullen van je kinderen: hun knuffels, hun favoriete dingen en wat kleren.

- doe hetzelfde voor jezelf. Ga er vanuit dat alles wat je achterlaat niet meer terug ziet.



Zorg allereerst dat je weg bent en veilig bent - je vindt dit hoogstwaarschijnlijk onnodig klinken, omdat je je situatie niet zo heftig inschat. Met de blik van een buitenstaander is de situatie echter wèl zo heftig. Mishandeling-heftig. Wen daar vast aan.



Als je eenmaal vertrokken bent is het tijd voor de lange termijnplannen. Dan kun je gaan zoeken naar een huis en naar een manier om meer geld te generen. Prioriteit 1 is vertrekken. Sterkte meid

Waar een wil is is een weg.

Alles is beter dan dit!

Zorg in het vervolg,hoe happy je op dat moment ook bent,dat je nooit meer in de situatie komt dat je niet voor jezelf en kinderen kan kiezen.

quote:siril schreef op 16 september 2014 @ 11:35:

[...]





Dat is niet helemaal waar Heb net een offerte binnen voor 2 weken voor +/- 1100 euro, maar dat is roompot, wellicht dat je in bepaalde contreien "bij de boer" goedkoper terecht kan Wij zaten via Roompot midden op de Veluwe voor 150 euro voor een week, dus ik vraag me af welke standaard jij hanteert

Ik heb niet alles gelezen maar halverwege wist ik al dat jij heel, heel hard weg moet rennen van deze man en voor je kind(eren) moet kiezen!!!!

Je hebt het er met anderen over hoe erg het is, maar wat doe je er zelf echt aan? Spring je ertussen om voor je kind op te komen, sla je met je vuist op tafel dat het afgelopen moet zijn? Dat je het niet pikt, je grenzen meer dan overschreden zijn? Of buig je onderdanig en dankbaar voor elke kruimel en maak je je alleen maar zorgen?



Want los van het feit dat jij de veiligheid voor je oudste moet bewaken als moeder, en als voorbeeld en rolmodel van hoe een vrouw met eigenwaarde eruit zou zien, denk jij dat jongste (als toekijker) niet beschadigd wordt?



Het is al erg genoeg dat er een instabiele vader/ stiefvader in huis is die de dagelijkse sfeer verziekt bepaalt, maar nog erger is dat jij hun veilige hechting niet garandeert/ de aantasting daarvan niet "repareert" door zelf die stabiele, gezonde, sterke andere ouder te zijn. Bij wie ze wel veilig zijn, die allebei deze jonge meisjes beschermt en voor ze opkomt en bovenal laat zien dat (eigen)waarde niet om geld of spullen draait, maar om veel belangrijker zaken als gelijkwaardigheid, wederzijds begrip, (zelf)respect, kunnen bouwen en vertrouwen op elkaar en als kind op ouder(s), op empathie en warmte, op een emotioneel veilig thuis, op minstens 1 ouder die voor zichzelf en de kinderen opkomt, blind voor hun belangen gaat..



Als je jezelf al geen (emotioneel) menswaardig leven gunt, is het dan niet genoeg reden dat je echt wel weet dat je straks 2 beschadigde volwassen vrouwen "aflevert"?



Wat geef je hun mee aan principes, liefde, normen en waarden? Dat status (wat de buitenwereld ziet: dat je een vrouw bent die tenminste een relatie heeft en een "compleet" gezin aan de buitenkant, met behoorlijk huis enz), bezit en geld belangrijker zijn dan innerlijke waarden? Dat dat iemand de macht geeft om zich te gedragen zoals hij wil en het recht heeft om te bepalen, dat je daar zelfs dankbaar voor moet zijn en die dankbaarheid ook moet tonen?



Dat je zelf zo weinig voorstelt dat je blij mag zijn dat iemand je een dak boven je hoofd geeft, dat je "mag" wonen temidden van zijn "gekregen" spullen, te gast bent in zijn huis en leven? Heb je ook door dat niet alleen jij die keuze hebt om bij hem weg te gaan, maar hij ook elk moment dat het hem niet meer zint jou (met kinderen en al) op straat kan zetten?



Ja, hij gebruikt jou en manipuleert jou ermee. Je durft niks echt te ondernemen omdat als jij niet langer dienstbaar en volgzaam bent, hij er weleens genoeg van zou kunnen krijgen? Vooral op je tenen lopen en je kinderen leren hetzelfde te doen, want daarmee "verdien" je iig (hopelijk, want ook dat is niet zeker, he) dat ie in een goed humeur is/blijft en minstens dan materieel een bijdrage levert aan dit gezin?



Emotioneel kunnen jullie beide kinderen op geen van jullie 2en rekenen. En dat is heel kwalijk voor het vertrouwen dat ze (niet) meekrijgen in zichzelf, in mensen iha en in relaties. En kinderen zijn echt afhankelijk, emotioneel en financieel, van de keuzes van hun ouders. Jullie zijn hun 1e voorbeeld hoe "houden van" (jezelf/elkaar) en "kunnen rekenen op" eruit ziet. De relatie met ouders is allesbepalend voor hun latere leven en relaties met anderen.



Wil je dit afhankelijke en slaafse aan je dochters doorgeven? Dat dat nog altijd beter is dan elke maand elke cent omdraaien? Misschien is het jouw uitdaging om dit te doorbreken en te laten zien dat je als vrouw en moeder niet alleen tussen die 2 uitersten hoeft te kiezen, maar dat je jezelf als vrouw kan ontwikkelen, je innerlijke kracht kan zoeken en vinden EN in je eentje in alle vrijheid ook een behoorlijk leven weet op te bouwen (en wie weet later nog eens samen met een respect- en liefdevolle man die valt op vrouwen met kracht en eigenwaarde een gelijkwaardige liefde mag beleven)..



Jij bent als moeder verantwoordelijk voor hun welzijn en dat is iets anders dan hun welvaart. als die (relatieve) "welvaart" betekent dat het ten koste gaat van heel belangrijke waarden die niet in geld uit te drukken zijn.



Ga svp luisteren naar wat je innerlijk steeds harder tegen je roept! Ga naar jezelf luisteren ipv wat anderen ervan vinden (moeder, zijn moeder, de huisarts), want alleen als je jezelf serieus neemt en ook naar handelt versterk je je eigen innerlijke kracht, bouw je zelfvertrouwen op, hervind je je zelfrespect en een gezonde mate van eigenliefde.



Er gaat niets boven zelfbestemmings/zelfbeschikkingsrecht: je eigen beslissingen kunnen en willen nemen, je ziel niet verkopen om geld/status/ bezit. Niemand hoeven "pleasen" om een minimaal bestaansrecht of een beetje liefde/ aandacht/ rekening houden met jou en de kinderen..



Een gebroken gezin is hier echt de minst "slechte" optie, minder schadelijk dus als ze daardoor minstens 1 ouder hebben die een emotioneel veilige haven biedt, ook al is die haven in materiele zin dan niet luxe. Daar draait het toch allemaal niet om, om die buitenkant, om spullen die je niet eens zelf hebt gekozen, om dankbaar te moeten zijn om alles wat je mondjesmaat toegeworpen krijgt?



Dan liever een piepklein flatje met 2e hands zelf uitgekozen meubels maar wel alle vrijheid en je eigen waarden en eigenwaarde fier overeind, toch? En al ga je schoonmaakwerk doen of ergens achter de kassa, het is allemaal eerlijk werk en eerlijk verdiend (je werkt nu ook, maar als het je lukt om een baan te vinden waar je jezelf & je kinderen mee kan bedruipen, wat zal je je dan vrij voelen!)



En als je bang bent voor een zelfstandig leven, wat ik me heel goed kan voorstellen als je je zo afhankelijk voelt/ hebt gemaakt, ga jezelf dan langzamerhand versterken. Ga svp zelf naar de huisarts en vraag een doorverwijzing naar een psycholoog of maatschappelijk werk, niet om hem te veranderen (dat gaat je niet lukken van buitenaf, dat werkt hooguit als hij daar reden toe ziet en dat ziet ie zo te zien niet).



Maar om jezelf te veranderen, te versterken, je eigen kracht te (her)vinden, je veerkracht en daadkracht. Want die heb jij ook in je!



Ik heb de laatste tijd (ook in het buitenland) ook met een aantal 55+ vrouwen gesproken die in zo'n afhankelijkheidssituatie zaten net als jij, maar dan kinderen de deur uit. En nog gingen ze niet weg bij hun man, deden alles voor hem, waren zwaar teleurgesteld in hem en in hun eigen leven, in hun eigen lage eigenwaarde die ze zelf in stand houden. Zelfs vrouwen die zelf nota bene alles financieren, of iig alles doen voor hem, om het maar "gezellig" te houden in huis, hun man geen zak uitvoerde behalve kritiek op haar leveren, het eten op tijd voor zijn neus wil (en ook daar zijn neus voor ophaalt), alcoholist geworden en er niks meer aan liefde/ intimiteit over was. Bij hem bleven uit medelijden of omdat hij omgekeerd ook totaal afhankelijk van haar was geworden.



Terwijl die vrouwen diep van binnen wel weten dat ze zichzelf zwaar tekort doen. En waarom? Omdat ze zo gewend waren aan hun leventje, hun mooie huis, vriendenkring, het plaatje in stand houden naar buiten toe, hun leefwijze en vaste patronen. Ondertussen snakten naar liefde, vrijheid, zelf keuzes maken en beslissingen nemen, zelf uitmaken hoe lang ze buitenshuis zijn, met vriendinnen op stap kunnen, naar zich geliefd en gezien willen voelen. Snakken naar niet een groot kind om te moeten verzorgen, om zich volledig vrouw te voelen ipv de moeder van hun man en dat dat zelfs nooit genoeg is om hem te "behagen".



Wereldwijd, zelfs in de armste landen, bevrijden vrouwen zich van emotionele en financiele afhankelijkheid. Komen op voor hun eigen bestaan, hun eigen normen over goed en kwaad, voor ongelijkwaardige relaties en situaties.. Ook zonder sociaal vangnet zoals in Nederland (en ik neem aan ook in Belgie?)



Ook als je niet geleerd hebt om voor jezelf op te komen betekent dat niet dat dat niet alsnog te leren is! Lees boeken die je sterken in je intuitie en innerlijke geweten, vorm je eigen mening en ga die belangrijker vinden dan wat anderen vinden of zouden kunnen denken. Dat is volkomen onbelangrijk, het gaat om jouw leven, jouw waarden, jouw innerlijke stem te volgen, die weet wat het juiste is om te doen, wat je wel en niet accepteert. Dat innerlijk weet allang wat een gezond soort liefde en eigenliefde is, hoe het eruit ziet om op jezelf en anderen kunnen vertrouwen en bouwen in het leven.



Als je er middenin zit, zoals jij, is je kringetje klein en ga je vanzelf uit van de situatie zoals je die kent en vertrouwd mee bent. Verdiep je in boeken als "7 eigenschappen van effectief leiderschap" (Stephen Covey), zodat je je blik verruimt. Dat boek gaat niet over leiders, maar over leiding nemen over je eigen leven. Ontdekken wat voor jou centraal staat in het leven (ik neem aan jijzelf en je kinderen en niet hem centraal zetten) en eigen principes vaststellen en daarnaar (gaan) leven.



Als je eenmaal ruimer kan kijken dan naar je huidige omstandigheden, en weet dat je zelf invloed hebt op je omstandigheden, op jouw rol in dit gezin, in dit leven, en je gaat ernaar handelen, dan zal je zien dat je daarbij alle medewerking krijgt uit onverwachte hoeken.



Sta op voor wat jij waard bent en wat jouw innerlijke waarden zijn, dan zal je wind mee krijgen! Aanvaard hulp van anderen daarbij (maatschappelijk werk, coach, psych, buren, ouders) ipv afwachten wat jou wordt toebedeeld (wat iemand wel/niet voor je over heeft). Je mag eea van het leven en van (een) geliefde(n) vragen.



Wat ik heb geleerd is oa dat "kinderen die vragen worden overgeslagen" niet waar is! Mensen die NIET vragen worden overgeslagen, niet gezien, niet gewaardeerd en niet gerespecteerd.



En het is veel makkelijker voor jezelf opkomen als je je eigen waarde voelt en naar luistert. Dan cijfer je jezelf (en je dochters) niet meer weg, dan komt je hele wezen in opstand en kan je niet meer slaafs een ander volgen of belangrijker vinden dan jij bent en hoe jouw kinderen emotioneel terecht komen.



Als je weet dat je niks liever wil dan dat ze het vermogen meekrijgen om iets van hun leven te maken, gelukkig te zijn, voor zichzelf en hun eigen gezondheid te kunnen zorgen later, geef ze dat dan ook mee aan voorbeeld. En dat zij het waard zijn om voor op te staan tegen een (stief)vader die dat niet zo nauw neemt en zelfs (bewust of onbewust) beschadigt..



Als je je nog niet sterk genoeg voelt om in aktie te komen, zorg dan dat je die mensen en hulp daarbij krijgt (desnoods zelfhulpboeken) om wel zsm sterk genoeg te voelen. Je kan van alles alsnog leren, ook al "ligt het niet in je aard" om assertief en proaktief te zijn.. je kan alles leren als je maar zelf wil.. Het begint met de wil om te veranderen. Op hem heb je die invloed niet, maar wel op jezelf en je eigen leven..

quote:Doreia schreef op 16 september 2014 @ 11:46:

[...]



Wij zaten via Roompot midden op de Veluwe voor 150 euro voor een week, dus ik vraag me af welke standaard jij hanteert



Welke standaard ik hanteer?

Is dat een sneer ofzo?

Gewoon een stacaravan voor 5 personen hoor...

quote:Pantax schreef op 16 september 2014 @ 11:41:

Ik vind het dapper dat je probeert te zien wat er gebeurt in jullie relatie, met jou en met je dochters. Als je besluit weg te gaan, kun je de boel het best verdelen in kleine stapjes, dan blijft het overzichtelijk.



Wat je nodig hebt: zorg allereerst dat je kunt vertrekken. Ga ervan uit dat de scheiding niet gemoedelijk zal gaan, dus bereid je daar op voor. Je hebt daarvoor nodig:



- alle belangrijke papieren: verzekeringspolissen, paspoorten, geboortebewijzen, leningen, kortom alle financiële papieren die met jou en je kinderen te maken hebben. Maak er desnoods kopieën van of scan ze in en mail ze naar jezelf: zorg dat je ze tot je beschikking hebt. Behalve de paspoorten en of id-bewijzen, die moet je hoe dan ook fysiek meenemen. Meteen, want anders zie je ze niet meer terug.

- regel een plek waar je de eerste tijd met je kinderen kunt slapen. Bij vrienden of familie, een permanente plek kun je later regelen.

- zorg voor een pakket met spullen van je kinderen: hun knuffels, hun favoriete dingen en wat kleren.

- doe hetzelfde voor jezelf. Ga er vanuit dat alles wat je achterlaat niet meer terug ziet.



Zorg allereerst dat je weg bent en veilig bent - je vindt dit hoogstwaarschijnlijk onnodig klinken, omdat je je situatie niet zo heftig inschat. Met de blik van een buitenstaander is de situatie echter wèl zo heftig. Mishandeling-heftig. Wen daar vast aan.



Als je eenmaal vertrokken bent is het tijd voor de lange termijnplannen. Dan kun je gaan zoeken naar een huis en naar een manier om meer geld te generen. Prioriteit 1 is vertrekken. Sterkte meid Volledig mee eens.

quote:siril schreef op 16 september 2014 @ 13:14:

[...]





Welke standaard ik hanteer?

Is dat een sneer ofzo?

Gewoon een stacaravan voor 5 personen hoor...Nee helemaal niet. Ik verbaas me over de 1100 euro. Wij zaten dus in een 5 persoonshuisje voor dus 150 euro voor een week. Aanbieding, hartstikke leuk gehad. Ik doe niet aan sneren, wel aan oprechte verbazing. En er iets op door gaan: iemand die al smoezen verzint om niet weg te hoeven/kunnen, zal schrikken van je voorbeeld en prijs en daarmee nog een excuus hebben om niet te gaan, dus ergens vind ik het niet heel handig om je opmerking hier te plaatsen.

Wat een belachelijk bedrag: ¤1100 voor twee weekjes in een caravan. Er is zoveel meer voor zoveel goedkoper.