Relaties
alle pijlers
Lange afstandsrelatie een "korte" maken, maar...
dinsdag 18 augustus 2015 10:29
Hallo,
Ik weet dat ik met dit topic een beetje uit de lucht kom vallen, maar ik ben op zoek naar advies.
Ik lees dit forum al heel lang en ik vind dat iedereen hier hele sterke adviezen geeft en heel respectvol is.
Daarom kom ik graag hier.
Ik zit een beetje tegen een paniek aan, vandaar dat ik zo pats boem dit post.
Ik heb een Britse vriend. We hebben al een jaar een lange afstandsrelatie.
Ondanks dat het een financiële uitdaging is, bezoeken we elkaar zo vaak mogelijk en het gaat goed.
De relatie is niet zorgeloos. Mijn vriend heeft erg traumatische dingen meegemaakt in zijn leven en dit heeft zeker zijn sporen nagelaten.
Ik heb vaak moeite met zijn depressie, vertrouwensproblemen en vlagen van angst, maar hij is heel open en we kunnen goed praten met elkaar.
Soms ben ik wat verdrietig dat ik niet helemaal ontspannen en volop van de liefde kan genieten, maar de liefde is er zeker (anders had ik het echt niet zo lang volgehouden) en ik ben trots op hoe ver we zijn gekomen.
Ik zie ook wel degelijk verandering in mijn vriend, heeeel langzaam gaat het steeds beter met hem. In alle eerlijkheid, toch, heeft hij nog een tergend lange weg te gaan. Een waarin ik hem wil steunen.
We willen beiden onze lange afstandsrelatie in een korte veranderen.
De afgelopen maanden was hij druk bezig met voorbereidingen om naar Nederland te verhuizen.
Maar dat liep uit en uit en uit...
Daar had ik geen problemen mee. Het kan beter goed gebeuren, verhuizen is nogal wat en vooral naar een ander land.
Hij raakte echter erg gefrustreerd.
Afgelopen weekend leek hij zich erbij neer te leggen. Maar zonet heeft hij me gevraagd of ik naar Engeland wil verhuizen.
Dat leek hem praktischer (hij heeft een eigen huis, ik woon met huisgenoten in een huurwoning) en voor mij makkelijker.
Dit maakte mij erg bang.
Natuurlijk wil ik het serieus overwegen, hij was ook bereid om naar Nederland te verhuizen voor mij.
Zou niet eerlijk zijn om het meteen te weigeren, hoe groot de angst ook is.
Naast de praktische dingen - die allemaal aan te pakken zijn, ik ben behoorlijk ondernemend en zelfverzekerd - zijn er een paar "onpraktische" dingen die deze angst veroorzaken.
Ik heb super veel steun aan mijn familie en vrienden wanneer ik deal met een van mijn vriends donkere buien. Ik ben sowieso al heel close met hen en vind niets fijner dan constant onder de mensen te zijn en gewend dat een deel van die mensen mijn familie is. Als zij unhappy worden dat ik weg ga en mijn vriend weer een van zijn buien krijgt, weet ik niet wat ik met mezelf moet, denk ik.
Ik hou van mijn vrijheid en ben erg avontuurlijk en ondernemend, misschien zelfs rusteloos. Ik woon in een klein dorp en kan gaan en staan waar ik wil wanneer ik wil (dus ook 4 uur 's ochtends) zonder me onveilig te hoeven voelen.
Mijn vriend woont in een behoorlijk grote plaats waar - naar ik heb kunnen zien en naar wat hij zegt - veel gedronken en gevochten wordt.
Aangezien hij vertrouwensproblemen heeft en angsten, denk ik niet dat ik hem een plezier doe door zelf op pad te gaan. Maar dat is geen realistische situatie. Ik zal toch ook moeten werken (naast mijn eigen parttime baan, zou ik een tweede nemen, al is het alleen al voor sociale contacten) en dergelijke. Hij maakt lange werkdagen waarvoor hij flink ver moet reizen. Ik ga niet binnen op hem blijven zitten wachten, dag in, dag uit.
Ik zou ook mijn eigen werk houden, wat ik van huis uit kan doen, maar waarvoor ik regelmatig een zakenreis zal moeten maken. Want die baan is mijn droombaan en zal ik niet opgeven nu ik hem na jaren hard werken en investeren heb.
Er komt nog veel meer bij kijken. Maar ik wil niet dat dit bericht te lang word. Stel gerust vragen, ik zal ze zo goed mogelijk beantwoorden.
Waar ik bang voor ben, is dat zijn issues (en die van mezelf, ik ben ook niet perfect) en mijn cultuurschok de relatie naar de knoppen helpen. En dan zit ik daar in Engeland...
Het helpt niet dat mijn vriend erg koppig is, weigert professionele hulp te zoeken (de situaties die hij mee heeft gemaakt waren echt erg en ik durf te zeggen dat hij flinke trauma's heeft) en erg erg slecht voor zichzelf zorgt.
Ik hou van hem, mijn hart zegt "meteen doen!", maar mijn hoofd laat vele alarmbellen afgaan.
Alle advies is welkom!
Bedankt voor het lezen.
Het helpt al om het even van me af te schrijven. Ik ben kalmer nu.
Die anonieme dame
Ik weet dat ik met dit topic een beetje uit de lucht kom vallen, maar ik ben op zoek naar advies.
Ik lees dit forum al heel lang en ik vind dat iedereen hier hele sterke adviezen geeft en heel respectvol is.
Daarom kom ik graag hier.
Ik zit een beetje tegen een paniek aan, vandaar dat ik zo pats boem dit post.
Ik heb een Britse vriend. We hebben al een jaar een lange afstandsrelatie.
Ondanks dat het een financiële uitdaging is, bezoeken we elkaar zo vaak mogelijk en het gaat goed.
De relatie is niet zorgeloos. Mijn vriend heeft erg traumatische dingen meegemaakt in zijn leven en dit heeft zeker zijn sporen nagelaten.
Ik heb vaak moeite met zijn depressie, vertrouwensproblemen en vlagen van angst, maar hij is heel open en we kunnen goed praten met elkaar.
Soms ben ik wat verdrietig dat ik niet helemaal ontspannen en volop van de liefde kan genieten, maar de liefde is er zeker (anders had ik het echt niet zo lang volgehouden) en ik ben trots op hoe ver we zijn gekomen.
Ik zie ook wel degelijk verandering in mijn vriend, heeeel langzaam gaat het steeds beter met hem. In alle eerlijkheid, toch, heeft hij nog een tergend lange weg te gaan. Een waarin ik hem wil steunen.
We willen beiden onze lange afstandsrelatie in een korte veranderen.
De afgelopen maanden was hij druk bezig met voorbereidingen om naar Nederland te verhuizen.
Maar dat liep uit en uit en uit...
Daar had ik geen problemen mee. Het kan beter goed gebeuren, verhuizen is nogal wat en vooral naar een ander land.
Hij raakte echter erg gefrustreerd.
Afgelopen weekend leek hij zich erbij neer te leggen. Maar zonet heeft hij me gevraagd of ik naar Engeland wil verhuizen.
Dat leek hem praktischer (hij heeft een eigen huis, ik woon met huisgenoten in een huurwoning) en voor mij makkelijker.
Dit maakte mij erg bang.
Natuurlijk wil ik het serieus overwegen, hij was ook bereid om naar Nederland te verhuizen voor mij.
Zou niet eerlijk zijn om het meteen te weigeren, hoe groot de angst ook is.
Naast de praktische dingen - die allemaal aan te pakken zijn, ik ben behoorlijk ondernemend en zelfverzekerd - zijn er een paar "onpraktische" dingen die deze angst veroorzaken.
Ik heb super veel steun aan mijn familie en vrienden wanneer ik deal met een van mijn vriends donkere buien. Ik ben sowieso al heel close met hen en vind niets fijner dan constant onder de mensen te zijn en gewend dat een deel van die mensen mijn familie is. Als zij unhappy worden dat ik weg ga en mijn vriend weer een van zijn buien krijgt, weet ik niet wat ik met mezelf moet, denk ik.
Ik hou van mijn vrijheid en ben erg avontuurlijk en ondernemend, misschien zelfs rusteloos. Ik woon in een klein dorp en kan gaan en staan waar ik wil wanneer ik wil (dus ook 4 uur 's ochtends) zonder me onveilig te hoeven voelen.
Mijn vriend woont in een behoorlijk grote plaats waar - naar ik heb kunnen zien en naar wat hij zegt - veel gedronken en gevochten wordt.
Aangezien hij vertrouwensproblemen heeft en angsten, denk ik niet dat ik hem een plezier doe door zelf op pad te gaan. Maar dat is geen realistische situatie. Ik zal toch ook moeten werken (naast mijn eigen parttime baan, zou ik een tweede nemen, al is het alleen al voor sociale contacten) en dergelijke. Hij maakt lange werkdagen waarvoor hij flink ver moet reizen. Ik ga niet binnen op hem blijven zitten wachten, dag in, dag uit.
Ik zou ook mijn eigen werk houden, wat ik van huis uit kan doen, maar waarvoor ik regelmatig een zakenreis zal moeten maken. Want die baan is mijn droombaan en zal ik niet opgeven nu ik hem na jaren hard werken en investeren heb.
Er komt nog veel meer bij kijken. Maar ik wil niet dat dit bericht te lang word. Stel gerust vragen, ik zal ze zo goed mogelijk beantwoorden.
Waar ik bang voor ben, is dat zijn issues (en die van mezelf, ik ben ook niet perfect) en mijn cultuurschok de relatie naar de knoppen helpen. En dan zit ik daar in Engeland...
Het helpt niet dat mijn vriend erg koppig is, weigert professionele hulp te zoeken (de situaties die hij mee heeft gemaakt waren echt erg en ik durf te zeggen dat hij flinke trauma's heeft) en erg erg slecht voor zichzelf zorgt.
Ik hou van hem, mijn hart zegt "meteen doen!", maar mijn hoofd laat vele alarmbellen afgaan.
Alle advies is welkom!
Bedankt voor het lezen.
Het helpt al om het even van me af te schrijven. Ik ben kalmer nu.
Die anonieme dame
donderdag 20 augustus 2015 21:06
Ik denk dat je zijn buien kunt handelen omdát je zo'n afstand hebt. Als je samen in een huis zit met zo iemand kan het wel eens heel anders uitpakken. Ik zou niet alles hier opgeven en daarheen gaan. En ik zou ook niet hem hierheen halen. Ga eens samen 3 maanden in een huis zitten om het uit te proberen en kijk dan of het nog steeds leuk is samen.
Aanvulling nadat ik de rest heb gelezen; ook niet 3 maanden in een huis gaan zitten. Accepteren dat je het een jaar hebt geprobeerd, maar dit niet de ware is voor jou.
Aanvulling nadat ik de rest heb gelezen; ook niet 3 maanden in een huis gaan zitten. Accepteren dat je het een jaar hebt geprobeerd, maar dit niet de ware is voor jou.
donderdag 20 augustus 2015 22:04
donderdag 20 augustus 2015 22:08
vrijdag 21 augustus 2015 08:42
Zelf zou ik het nog niet doen.Eerst moet hij maar eens wat dingen op de rit krijgen.
Maar een vriendin van mij had ook een moeizame latrelatie (geen lange afstands dat dan weer niet, ze woonden in dezelfde plaats), hij wilde ook altijd weten waar ze was, en met wie, was dus ook nogal controlerend. Ze hadden regelmatig ruzie, het was ook vaak uit. En toch ging ze opeens met hem samenwonen (in zijn huis), met haar kinderen (dus ik hield mijn hart vast en iedereen.
En dat doen ze nu al 2 jaar en het gaat beter dan toen ze nog latten, ze zijn zo te zien erg happy. Dus zo kan het ook.
Maar om nou alles op te geven en naar een ander land te gaan ( in deze situatie zoals hij is),ik weet het niet...
Maar een vriendin van mij had ook een moeizame latrelatie (geen lange afstands dat dan weer niet, ze woonden in dezelfde plaats), hij wilde ook altijd weten waar ze was, en met wie, was dus ook nogal controlerend. Ze hadden regelmatig ruzie, het was ook vaak uit. En toch ging ze opeens met hem samenwonen (in zijn huis), met haar kinderen (dus ik hield mijn hart vast en iedereen.
En dat doen ze nu al 2 jaar en het gaat beter dan toen ze nog latten, ze zijn zo te zien erg happy. Dus zo kan het ook.
Maar om nou alles op te geven en naar een ander land te gaan ( in deze situatie zoals hij is),ik weet het niet...
vrijdag 21 augustus 2015 09:00
Ik ben nog niet van plan om het uit te maken.
Niet zomaar opeens (voor hem zal het opeens zijn), ik wil eerst met hem communiceren en een middenweg zoeken.
Wellicht kunnen we aan dingen werken en proberen naar dat moment streven waarop het wel gaat.
Wel ben ik op dit moment erg in de war.
Ik heb net een gesprek met hem gehad, omdat er een spanning tussen ons hing.
Open communicatie is dan beter dan het laten broeien.
Ik zei hem dat ik erg geschrokken was van onze ruzie. Hij zei dat dat geen ruzie was.
Ik zei hem dat ik het vervelend vond dat hij defensief werd tegen mijn angst. Hij zei dat hij alleen maar enthousiast was en wilde helpen. Hij bood wel zijn excuses aan voor het aandringen.
Ik zei dat ik het een grote en enge beslissing vond. Hij zei dat hij alleen maar voordelen zag en dat ik overal een drama van maakte en alleen maar beren op de weg zie.
Hij bracht dat alles wel heel geduldig en was deze keer heel lief. Hij zei dat elkaar overstuur maken bij een relatie hoort, maar dat dat niet meteen het einde betekend. Ik heb totaal geen ervaring met lange relaties en heb altijd conflict vermeden, dus weet niet wat normaal is binnen een relatie. Ik weet dat mensen wel ruzie maken, dat dat erbij hoort.
Ik ben een erg gevoelig persoon en vind dit heel moeilijk.
Ik voel me nu verdrietig en beschaamd. Een groot deel van mij is er nu van overtuigd dat ik een erg slechte partner ben die meteen overdreven reageert en alle ellende in onze relatie zelf veroorzaakt.
Ik ben zo in de war.
Dit gebeurd nu elke keer.
Ik begin met assertief willen zijn en eindig met de gedachten een therapeut voor mezelf te regelen.
Niet zomaar opeens (voor hem zal het opeens zijn), ik wil eerst met hem communiceren en een middenweg zoeken.
Wellicht kunnen we aan dingen werken en proberen naar dat moment streven waarop het wel gaat.
Wel ben ik op dit moment erg in de war.
Ik heb net een gesprek met hem gehad, omdat er een spanning tussen ons hing.
Open communicatie is dan beter dan het laten broeien.
Ik zei hem dat ik erg geschrokken was van onze ruzie. Hij zei dat dat geen ruzie was.
Ik zei hem dat ik het vervelend vond dat hij defensief werd tegen mijn angst. Hij zei dat hij alleen maar enthousiast was en wilde helpen. Hij bood wel zijn excuses aan voor het aandringen.
Ik zei dat ik het een grote en enge beslissing vond. Hij zei dat hij alleen maar voordelen zag en dat ik overal een drama van maakte en alleen maar beren op de weg zie.
Hij bracht dat alles wel heel geduldig en was deze keer heel lief. Hij zei dat elkaar overstuur maken bij een relatie hoort, maar dat dat niet meteen het einde betekend. Ik heb totaal geen ervaring met lange relaties en heb altijd conflict vermeden, dus weet niet wat normaal is binnen een relatie. Ik weet dat mensen wel ruzie maken, dat dat erbij hoort.
Ik ben een erg gevoelig persoon en vind dit heel moeilijk.
Ik voel me nu verdrietig en beschaamd. Een groot deel van mij is er nu van overtuigd dat ik een erg slechte partner ben die meteen overdreven reageert en alle ellende in onze relatie zelf veroorzaakt.
Ik ben zo in de war.
Dit gebeurd nu elke keer.
Ik begin met assertief willen zijn en eindig met de gedachten een therapeut voor mezelf te regelen.
vrijdag 21 augustus 2015 09:11
quote:DieAnoniemeDame schreef op 21 augustus 2015 @ 09:00:
Ik zei dat ik het een grote en enge beslissing vond. Hij zei dat hij alleen maar voordelen zag en dat ik overal een drama van maakte en alleen maar beren op de weg zie.
(
En dat van iemand die maanden bezig is geweest met een verhuizing naar Nederland en het (uiteindelijk?) maar opgaf.
Dan heb je lef hoor. En ben je iemand die niet naar zichzelf kan kijken, maar de schuld van zijn falen bij anderen zoekt. Je moet er maar zin in hebben.
Welke reden heeft hij je gegeven dat hij toch maar niet naar Nederland komt? Welke beren op de weg heeft hij in de verte allemaal zien lopen?
En jij bent iemand die vervolgens inderdaad aan zichzelf gaat twijfelen. Slechte combi, slechte relatie. Er is maar 1 iemand die beter wordt van deze relatie, en jij bent het niet, TO.
Ik zei dat ik het een grote en enge beslissing vond. Hij zei dat hij alleen maar voordelen zag en dat ik overal een drama van maakte en alleen maar beren op de weg zie.
(
En dat van iemand die maanden bezig is geweest met een verhuizing naar Nederland en het (uiteindelijk?) maar opgaf.
Dan heb je lef hoor. En ben je iemand die niet naar zichzelf kan kijken, maar de schuld van zijn falen bij anderen zoekt. Je moet er maar zin in hebben.
Welke reden heeft hij je gegeven dat hij toch maar niet naar Nederland komt? Welke beren op de weg heeft hij in de verte allemaal zien lopen?
En jij bent iemand die vervolgens inderdaad aan zichzelf gaat twijfelen. Slechte combi, slechte relatie. Er is maar 1 iemand die beter wordt van deze relatie, en jij bent het niet, TO.
vrijdag 21 augustus 2015 10:20
Ik denk dat jullie niet goed zijn voor elkaar om heel eerlijk te zijn. Jij reageert vanuit jouw eigen verleden en hebt gezien dat je uit een diep dal kan klimmen. Vervolgens begin je een relatie met iemand die juist in de depressieve fase zit en probeer je hem daar ook uit te halen. Je zit zonder het al door te hebben enorm in die hulpverlener rol. Hij merkt dat jij hem opbeurt en dat geeft hem het gevoel dat iemand om hem geeft. Dat streelt zijn ego fantastisch maar put jou enorm uit.
Ik denk niet dat jullie relatie een hele grote kans heeft om een volwaardige relatie te worden waarbij jij ook op hem kan rekenen als stabiele factor op het moment dat jij zelf met tegenslagen te maken krijgt. Hij is te veel bezig met gebaby'd worden en dat is deels te wijten dat hij misschien door zijn jeugd niet is geholpen om op te groeien als een verstandig weldenkend mens. Als je geen stabiele basis hebt gehad, dan kun je dat gezonde gedrag ook niet afkijken van je ouders. Hij kijkt het nu bij jou af maar op de verkeerde manier. Hij ziet jou als een soort vervangende ouder die hem laat zien hoe het hoort. Aan jou de keuze of jij die rol op je wilt nemen.
Ik zou ervoor passen want je eigen psychische en fysieke gezondheid is veel meer waard dan dat. Hij zal heus wel op een dag relatiemateriaal zijn maar niet nu en misschien pas over vijf jaar. Nadat hij hulp heeft gezocht en iemand hem heeft begeleid op het gebied van zelfinzicht. Allen van dat ontbreekt op dit moment.
Ik denk niet dat jullie relatie een hele grote kans heeft om een volwaardige relatie te worden waarbij jij ook op hem kan rekenen als stabiele factor op het moment dat jij zelf met tegenslagen te maken krijgt. Hij is te veel bezig met gebaby'd worden en dat is deels te wijten dat hij misschien door zijn jeugd niet is geholpen om op te groeien als een verstandig weldenkend mens. Als je geen stabiele basis hebt gehad, dan kun je dat gezonde gedrag ook niet afkijken van je ouders. Hij kijkt het nu bij jou af maar op de verkeerde manier. Hij ziet jou als een soort vervangende ouder die hem laat zien hoe het hoort. Aan jou de keuze of jij die rol op je wilt nemen.
Ik zou ervoor passen want je eigen psychische en fysieke gezondheid is veel meer waard dan dat. Hij zal heus wel op een dag relatiemateriaal zijn maar niet nu en misschien pas over vijf jaar. Nadat hij hulp heeft gezocht en iemand hem heeft begeleid op het gebied van zelfinzicht. Allen van dat ontbreekt op dit moment.
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
vrijdag 21 augustus 2015 10:44
quote:DieAnoniemeDame schreef op 21 augustus 2015 @ 09:00:
Ik ben nog niet van plan om het uit te maken.
Niet zomaar opeens (voor hem zal het opeens zijn), ik wil eerst met hem communiceren en een middenweg zoeken.
Wellicht kunnen we aan dingen werken en proberen naar dat moment streven waarop het wel gaat.
Wel ben ik op dit moment erg in de war.
Ik heb net een gesprek met hem gehad, omdat er een spanning tussen ons hing.
Open communicatie is dan beter dan het laten broeien.
Ik zei hem dat ik erg geschrokken was van onze ruzie. Hij zei dat dat geen ruzie was.
Ik zei hem dat ik het vervelend vond dat hij defensief werd tegen mijn angst. Hij zei dat hij alleen maar enthousiast was en wilde helpen. Hij bood wel zijn excuses aan voor het aandringen.
Ik zei dat ik het een grote en enge beslissing vond. Hij zei dat hij alleen maar voordelen zag en dat ik overal een drama van maakte en alleen maar beren op de weg zie.
Hij bracht dat alles wel heel geduldig en was deze keer heel lief. Hij zei dat elkaar overstuur maken bij een relatie hoort, maar dat dat niet meteen het einde betekend. Ik heb totaal geen ervaring met lange relaties en heb altijd conflict vermeden, dus weet niet wat normaal is binnen een relatie. Ik weet dat mensen wel ruzie maken, dat dat erbij hoort.
Ik ben een erg gevoelig persoon en vind dit heel moeilijk.
Ik voel me nu verdrietig en beschaamd. Een groot deel van mij is er nu van overtuigd dat ik een erg slechte partner ben die meteen overdreven reageert en alle ellende in onze relatie zelf veroorzaakt.
Ik ben zo in de war.
Dit gebeurd nu elke keer.
Ik begin met assertief willen zijn en eindig met de gedachten een therapeut voor mezelf te regelen.
Stap er niet in. Hij heeft je al helemaal waar hij je hebben wil. Hij zou naar JOU komen. Maar hij komt niet. En nu moet jij op stel en sprong bij hem komen en voel jij je een slechte partner omdat je overdreven reageert? Omdat hij 1 tot 3 weken depressief is, een donkere tijd heeft en zich daar NIET VOOR WIL LATEN BEHANDELEN?
En nee, elkaar overstuur maken hoort er niet bij!!!
Maak jij je vriendinnen overstuur en hoort dat erbij?
Maak jij je collega's overstuur en hoort dat erbij?
Maken andere mensen dan dit heerschap je overstuur en hoort dat erbij?
NEE NEE NEE NEE NEE
Hij draait het allemaal zo dat JIJ denkt dat het aan jou ligt, terwijl HIJ het probleem is!!!
Stap niet in het vliegtuig. Blijf hier in Nederland. Stop even een tijd met contact hebben met hem. Ga eerst eens heel erg helder nadenken wat je van plan bent te gaan doen. Je wil met een labiele persoon die daar géén hulp voor wil, gaan samenwonen, terwijl jij bang bent dat het mis gaat en hij zegt dta hij enthousiast is en dat opeens alles beter zal zijn.
Maar lieve schat, als het zo makkelijk was, dan was hij toch nu al lang geleden beter geweest, alleen al door jou komst en door zijn relatie met jou? Wat zal er veranderen aan zijn buien of jij er nu wel of niet bent? NIETS!
Echt, zet geen stap die kant uit, tot je zelf weet wat JIJ wil. En ik bezweer je: dat is niet samenwonen met deze labielerd. Je bent NIET zijn hulpverlener.
Ik ben nog niet van plan om het uit te maken.
Niet zomaar opeens (voor hem zal het opeens zijn), ik wil eerst met hem communiceren en een middenweg zoeken.
Wellicht kunnen we aan dingen werken en proberen naar dat moment streven waarop het wel gaat.
Wel ben ik op dit moment erg in de war.
Ik heb net een gesprek met hem gehad, omdat er een spanning tussen ons hing.
Open communicatie is dan beter dan het laten broeien.
Ik zei hem dat ik erg geschrokken was van onze ruzie. Hij zei dat dat geen ruzie was.
Ik zei hem dat ik het vervelend vond dat hij defensief werd tegen mijn angst. Hij zei dat hij alleen maar enthousiast was en wilde helpen. Hij bood wel zijn excuses aan voor het aandringen.
Ik zei dat ik het een grote en enge beslissing vond. Hij zei dat hij alleen maar voordelen zag en dat ik overal een drama van maakte en alleen maar beren op de weg zie.
Hij bracht dat alles wel heel geduldig en was deze keer heel lief. Hij zei dat elkaar overstuur maken bij een relatie hoort, maar dat dat niet meteen het einde betekend. Ik heb totaal geen ervaring met lange relaties en heb altijd conflict vermeden, dus weet niet wat normaal is binnen een relatie. Ik weet dat mensen wel ruzie maken, dat dat erbij hoort.
Ik ben een erg gevoelig persoon en vind dit heel moeilijk.
Ik voel me nu verdrietig en beschaamd. Een groot deel van mij is er nu van overtuigd dat ik een erg slechte partner ben die meteen overdreven reageert en alle ellende in onze relatie zelf veroorzaakt.
Ik ben zo in de war.
Dit gebeurd nu elke keer.
Ik begin met assertief willen zijn en eindig met de gedachten een therapeut voor mezelf te regelen.
Stap er niet in. Hij heeft je al helemaal waar hij je hebben wil. Hij zou naar JOU komen. Maar hij komt niet. En nu moet jij op stel en sprong bij hem komen en voel jij je een slechte partner omdat je overdreven reageert? Omdat hij 1 tot 3 weken depressief is, een donkere tijd heeft en zich daar NIET VOOR WIL LATEN BEHANDELEN?
En nee, elkaar overstuur maken hoort er niet bij!!!
Maak jij je vriendinnen overstuur en hoort dat erbij?
Maak jij je collega's overstuur en hoort dat erbij?
Maken andere mensen dan dit heerschap je overstuur en hoort dat erbij?
NEE NEE NEE NEE NEE
Hij draait het allemaal zo dat JIJ denkt dat het aan jou ligt, terwijl HIJ het probleem is!!!
Stap niet in het vliegtuig. Blijf hier in Nederland. Stop even een tijd met contact hebben met hem. Ga eerst eens heel erg helder nadenken wat je van plan bent te gaan doen. Je wil met een labiele persoon die daar géén hulp voor wil, gaan samenwonen, terwijl jij bang bent dat het mis gaat en hij zegt dta hij enthousiast is en dat opeens alles beter zal zijn.
Maar lieve schat, als het zo makkelijk was, dan was hij toch nu al lang geleden beter geweest, alleen al door jou komst en door zijn relatie met jou? Wat zal er veranderen aan zijn buien of jij er nu wel of niet bent? NIETS!
Echt, zet geen stap die kant uit, tot je zelf weet wat JIJ wil. En ik bezweer je: dat is niet samenwonen met deze labielerd. Je bent NIET zijn hulpverlener.
vrijdag 21 augustus 2015 10:54
quote:DieAnoniemeDame schreef op 19 augustus 2015 @ 13:18:
Bedankt voor alle reacties.
Vanochtend nam ik hem in vertrouwen en zei hem dat ik bang was.
Hij reageerde beledigd en onbegripvol en binnen no-time hadden we ruzie.
Ik heb me daarna gekalmeerd, een verduidelijkende mail geschreven waarin ik uitlegde waarom ik bang was en mijn excuses gemaakt voor de kwetsende dingen die ik heb gezegd in mijn emotie.
Hij reageerde daarop dat het wel duidelijker was en dat hij hoopte dat ik over de angst heen kwam en dat ik hem moet vertrouwen.
Die dingen lijken op dit moment alleen nog maar moeilijker.
Ik weet niet goed hoe ik dit aan moet pakken.
Laat ik maar eens beginnen met kalmeren.
Nogmaals dank voor alle reacties.Haha, hij heeft je al zo ver dat JIJ degene bent die aan haar angst en vertrouwen moet werken, terwijl hij degene is met alle issues. Serieus?
Bedankt voor alle reacties.
Vanochtend nam ik hem in vertrouwen en zei hem dat ik bang was.
Hij reageerde beledigd en onbegripvol en binnen no-time hadden we ruzie.
Ik heb me daarna gekalmeerd, een verduidelijkende mail geschreven waarin ik uitlegde waarom ik bang was en mijn excuses gemaakt voor de kwetsende dingen die ik heb gezegd in mijn emotie.
Hij reageerde daarop dat het wel duidelijker was en dat hij hoopte dat ik over de angst heen kwam en dat ik hem moet vertrouwen.
Die dingen lijken op dit moment alleen nog maar moeilijker.
Ik weet niet goed hoe ik dit aan moet pakken.
Laat ik maar eens beginnen met kalmeren.
Nogmaals dank voor alle reacties.Haha, hij heeft je al zo ver dat JIJ degene bent die aan haar angst en vertrouwen moet werken, terwijl hij degene is met alle issues. Serieus?
vrijdag 21 augustus 2015 11:20
zaterdag 22 augustus 2015 16:30
Het loopt helemaal in de soep.
Ik beloofde hem een bericht te sturen waarin ik duidelijk verwoord wat ik voel en denk.
Op die manier kon ik duidelijk en to the point zijn, zonder te veel in emotie mee te gaan of door zijn woorden worden verward.
Ik zei hem dat het een manier was om een gesprek te beginnen.
Hij zou het lezen, even wachten en dan zouden we een video gesprek houden.
Hij was helemaal enthousiast, kon niet wachten op mijn mail.
Hij was er duidelijk van overtuigd dat ik zou zeggen dat ik kwam. (Had hij niet gemerkt hoe overstuur ik was?)
Ik had er echter in gezet dat wij - en onze relatie - er nog niet klaar voor was om samen te gaan wonen.
Dat ik niet naar Engeland kwam. Nog niet.
Ik hield het allemaal bij mezelf, zorgde dat er geen verwijten in zaten en drukte ook mijn zorgen om zijn welzijn uit.
Natuurlijk was zijn teleurstelling enorm en hij reageerde naargelang.
Hij had zo vooruit gekeken naar iets om over te dromen/ fantaseren/plannen en nu kreeg hij "dit".
("Dit" waren mijn oprechte zorgen en angsten.)
Ik raapte mijn moed bij elkaar en ging het video gesprek met hem aan.
Meteen was hij defensief en teleurgesteld en sip.
Ik kon het totaal niet met hem over de dingen hebben die ik bij hem observeer, daar werd hij boos en gesloten van.
Dus concentreerde ik me maar om waarom ik niet klaar was.
Hij probeerde argumenten te vinden tegen mijn twijfels (de meesten oppervlakkig als geld enzo), zei me dat ik door mijn angst allemaal mooie kansen misliep en dat ik daar iets mee moest doen.
Hij herhaalde vaak dat hij me niet begreep, dat hij niet snapte wat er mis kon gaan, en ga zo maar door.
Hij beschuldigde me van niet goed communiceren, dingen achterhouden en alles opblazen.
Uiteindelijk heb ik me teruggetrokken, ik wist het ook niet meer en ik begon me weer slecht over mezelf te voelen.
Hij zei dat hij het over zes maanden nog wel eens zou vragen en dat hij hoopte dat er vooruitgang was.
Dit alles vind ik alleen maar meer bewijs dat we er ECHT NIET klaar voor zijn.
En ik ben moe, in de war en ook wel boos. Ik voel me niet meer zo verliefd, alleen maar machteloos en bang.
Ik zit heel dicht tegen opgeven aan.
Ik denk niet dat dit een gezonde relatie is... of dat we wel zo bij elkaar passen...
Ik beloofde hem een bericht te sturen waarin ik duidelijk verwoord wat ik voel en denk.
Op die manier kon ik duidelijk en to the point zijn, zonder te veel in emotie mee te gaan of door zijn woorden worden verward.
Ik zei hem dat het een manier was om een gesprek te beginnen.
Hij zou het lezen, even wachten en dan zouden we een video gesprek houden.
Hij was helemaal enthousiast, kon niet wachten op mijn mail.
Hij was er duidelijk van overtuigd dat ik zou zeggen dat ik kwam. (Had hij niet gemerkt hoe overstuur ik was?)
Ik had er echter in gezet dat wij - en onze relatie - er nog niet klaar voor was om samen te gaan wonen.
Dat ik niet naar Engeland kwam. Nog niet.
Ik hield het allemaal bij mezelf, zorgde dat er geen verwijten in zaten en drukte ook mijn zorgen om zijn welzijn uit.
Natuurlijk was zijn teleurstelling enorm en hij reageerde naargelang.
Hij had zo vooruit gekeken naar iets om over te dromen/ fantaseren/plannen en nu kreeg hij "dit".
("Dit" waren mijn oprechte zorgen en angsten.)
Ik raapte mijn moed bij elkaar en ging het video gesprek met hem aan.
Meteen was hij defensief en teleurgesteld en sip.
Ik kon het totaal niet met hem over de dingen hebben die ik bij hem observeer, daar werd hij boos en gesloten van.
Dus concentreerde ik me maar om waarom ik niet klaar was.
Hij probeerde argumenten te vinden tegen mijn twijfels (de meesten oppervlakkig als geld enzo), zei me dat ik door mijn angst allemaal mooie kansen misliep en dat ik daar iets mee moest doen.
Hij herhaalde vaak dat hij me niet begreep, dat hij niet snapte wat er mis kon gaan, en ga zo maar door.
Hij beschuldigde me van niet goed communiceren, dingen achterhouden en alles opblazen.
Uiteindelijk heb ik me teruggetrokken, ik wist het ook niet meer en ik begon me weer slecht over mezelf te voelen.
Hij zei dat hij het over zes maanden nog wel eens zou vragen en dat hij hoopte dat er vooruitgang was.
Dit alles vind ik alleen maar meer bewijs dat we er ECHT NIET klaar voor zijn.
En ik ben moe, in de war en ook wel boos. Ik voel me niet meer zo verliefd, alleen maar machteloos en bang.
Ik zit heel dicht tegen opgeven aan.
Ik denk niet dat dit een gezonde relatie is... of dat we wel zo bij elkaar passen...
zaterdag 22 augustus 2015 21:10
Je ziet het goed.
Dit is geen gezonde relatie.
Jij moet over je grenzen heen om hem tevreden te stellen.
Hij hoeft het werk niet te doen en jij krijgt alle schuld voor 'dit'.
En nu krijg JIJ 6 maanden de tijd om te zien of er vooruitgang inzit? En wat gaat HIJ doen de komende 6 maanden? Gaat hij hulp zoeken voor zijn donkere perioden? Gaat hij aan het werk om een fijne partner voor je te zijn? Dat je in een gespreid bedje terecht komt?
Je hebt al heel behoudend je mail opgesteld, je ingedekt en je moest al je moed bij elkaar rapen om het videogesprek aan te gaan? Wat zegt je dit? Al deze maatregelen te moeten treffen voor de man van je dromen? De partner van je leven? De man met wie jij oud zou willen gaan worden met samenwonen in een ander land?
Dit is geen gezonde relatie.
Jij moet over je grenzen heen om hem tevreden te stellen.
Hij hoeft het werk niet te doen en jij krijgt alle schuld voor 'dit'.
En nu krijg JIJ 6 maanden de tijd om te zien of er vooruitgang inzit? En wat gaat HIJ doen de komende 6 maanden? Gaat hij hulp zoeken voor zijn donkere perioden? Gaat hij aan het werk om een fijne partner voor je te zijn? Dat je in een gespreid bedje terecht komt?
Je hebt al heel behoudend je mail opgesteld, je ingedekt en je moest al je moed bij elkaar rapen om het videogesprek aan te gaan? Wat zegt je dit? Al deze maatregelen te moeten treffen voor de man van je dromen? De partner van je leven? De man met wie jij oud zou willen gaan worden met samenwonen in een ander land?
zaterdag 22 augustus 2015 21:29
Hij was niet bereid naar Nederland te verhuizen voor je.
Anders was het wel gebeurd.
Engelsen zijn wel vaker een beetje insulair. Weinigen spreken zelfs maar een tweede taal, want 'iedereen spreekt toch wel Engels?'. Dat betekent niet dat ze slecht zijn, maar wel dat ze vaak verwachten dat mensen uit andere landen zich aan hen aanpassen, aangezien hun manier de 'normale manier' zou zijn.
Anders was het wel gebeurd.
Engelsen zijn wel vaker een beetje insulair. Weinigen spreken zelfs maar een tweede taal, want 'iedereen spreekt toch wel Engels?'. Dat betekent niet dat ze slecht zijn, maar wel dat ze vaak verwachten dat mensen uit andere landen zich aan hen aanpassen, aangezien hun manier de 'normale manier' zou zijn.
donderdag 3 september 2015 08:49
Het spijt me dat ik dit topic weer omhoog "bump".
Ik heb echter veel behoefte aan dit te schrijven, al is het maar omdat ik zoek naar innerlijke kracht.
Na heel lang de moed opwerken, heb ik het uit gemaakt.
Het was een doodvermoeiend, super pijnlijk gesprek.
En hij bleef maar op me in praten, opeens super redelijk en begripvol en aardig, en heel heel erg verdrietig, alsof ik hem verkruimelde.
Dit maakte het allemaal nog veel moeilijker!
Maar onze relatie was niet goed.
Niet voor mij en eigenlijk ook niet voor hem.
Ook zei hij dingen waardoor ik een heel onprettig gevoel kreeg.
Dat herinnerde me eraan waarom ik dit deed en was eigenlijk de enige reden dat ik door zette.
Nu voel ik me heel verward. Heel moe en leeg.
Ik kan dit niet terug draaien en wil dat ook niet en toch twijfel ik.
En ik ben geschokt. Want nu pas heb ik door hoe erg mijn leven om hem draaide, want nu de relatie over is, voelt het alsof ik niets meer heb, behalve zeeën van tijd en kopzorgen.
Ik weet dat ik het juiste heb gedaan.
Waarom voel ik me dan zo klein en slecht?
Ik heb echter veel behoefte aan dit te schrijven, al is het maar omdat ik zoek naar innerlijke kracht.
Na heel lang de moed opwerken, heb ik het uit gemaakt.
Het was een doodvermoeiend, super pijnlijk gesprek.
En hij bleef maar op me in praten, opeens super redelijk en begripvol en aardig, en heel heel erg verdrietig, alsof ik hem verkruimelde.
Dit maakte het allemaal nog veel moeilijker!
Maar onze relatie was niet goed.
Niet voor mij en eigenlijk ook niet voor hem.
Ook zei hij dingen waardoor ik een heel onprettig gevoel kreeg.
Dat herinnerde me eraan waarom ik dit deed en was eigenlijk de enige reden dat ik door zette.
Nu voel ik me heel verward. Heel moe en leeg.
Ik kan dit niet terug draaien en wil dat ook niet en toch twijfel ik.
En ik ben geschokt. Want nu pas heb ik door hoe erg mijn leven om hem draaide, want nu de relatie over is, voelt het alsof ik niets meer heb, behalve zeeën van tijd en kopzorgen.
Ik weet dat ik het juiste heb gedaan.
Waarom voel ik me dan zo klein en slecht?
donderdag 3 september 2015 08:53
Wat goed van je! Super dat je het uit hebt gemaakt.
Nu voel je je rot, want het is uit en je merkt nu pas hoezeer je over je eigen grenzen bent gegaan. Veel vertrouwde dingen zijn weg en je zelf beeld ligt ook aan stukjes. Niet zo gek dat je je rot voelt. Dit gaat weer over! Geef jezelf de tijd om er overheen te komen. Neem tijd en rust en pak langzaam je leven weer op, nu je daar weer helemaal eigen baas over bent. (Wat heerlijk!!)
Nu voel je je rot, want het is uit en je merkt nu pas hoezeer je over je eigen grenzen bent gegaan. Veel vertrouwde dingen zijn weg en je zelf beeld ligt ook aan stukjes. Niet zo gek dat je je rot voelt. Dit gaat weer over! Geef jezelf de tijd om er overheen te komen. Neem tijd en rust en pak langzaam je leven weer op, nu je daar weer helemaal eigen baas over bent. (Wat heerlijk!!)
Het is zoals het is
donderdag 3 september 2015 11:19
donderdag 3 september 2015 13:19
Goed gedaan!
Ergens blijf je hoop houden dat je toch een verkeerde keus maakt, dat hij verandert en weer de persoon wordt waarop jij bent gevallen. Dat hij het wel kan, als hij het maar zou willen. Dat hij maar moeite voor jou zou willen doen.
Maar lieverd, dat gaat niet gebeuren. De wereld moet om hem draaien en er moet rekening met hem worden gehouden. Niet met jou. Hij is de hoofdrolspeler en jij hoort slechts een bijrol te spelen. Erg jammer, voor hem.
Je hebt hier echt, echt, echt goed aan gedaan. En dat ga je straks steeds meer zien. Lees dit topic nog eens door, vanaf het begin en kijk eens of je er (nu wel) iets in herkend. Stoere vrouw!
Ergens blijf je hoop houden dat je toch een verkeerde keus maakt, dat hij verandert en weer de persoon wordt waarop jij bent gevallen. Dat hij het wel kan, als hij het maar zou willen. Dat hij maar moeite voor jou zou willen doen.
Maar lieverd, dat gaat niet gebeuren. De wereld moet om hem draaien en er moet rekening met hem worden gehouden. Niet met jou. Hij is de hoofdrolspeler en jij hoort slechts een bijrol te spelen. Erg jammer, voor hem.
Je hebt hier echt, echt, echt goed aan gedaan. En dat ga je straks steeds meer zien. Lees dit topic nog eens door, vanaf het begin en kijk eens of je er (nu wel) iets in herkend. Stoere vrouw!
donderdag 3 september 2015 17:47
Oh wat ben ik blij om jouw laatste bericht te lezen TO... het topic is nieuw voor mij en ik heb het net helemaal doorgelezen, en mijn gevoel van onrust/paniek steeg met elk bericht van jou. Godzijdank ben je er mee gekapt voor het nog meer kapot had kunnen maken. Wat onwijs knap van je. Het is soms zo lastig te zien in welke modderpoel je vast zit als je er zelf middenin zit... en eraan gewend bent geraakt. Als je eenmaal de grens over bent gegaan van wat je eigenlijk wel en niet aanvaardbaar vindt, is het heel lastig om daarna nog naar je eigen radar van goed en fout te luisteren en voet bij stuk te houden - in mijn ervaring tenminste. Het is toch al modder, nog een beetje meer accepteer dan je ook wel weer. En daarmee heb je weer een stukje van jezelf ingeleverd, uitgehold.
Neem de tijd om jezelf weer terug te vinden, jezelf weerbaar te maken, sterker in je schoenen te staan zodat dit soort mensen/situaties geen grip meer op je krijgen en je de keuzes maakt die goed voor joú zijn. Je kunt het.
Neem de tijd om jezelf weer terug te vinden, jezelf weerbaar te maken, sterker in je schoenen te staan zodat dit soort mensen/situaties geen grip meer op je krijgen en je de keuzes maakt die goed voor joú zijn. Je kunt het.
