Relaties
alle pijlers
Lange afstandsrelatie een "korte" maken, maar...
dinsdag 18 augustus 2015 10:29
Hallo,
Ik weet dat ik met dit topic een beetje uit de lucht kom vallen, maar ik ben op zoek naar advies.
Ik lees dit forum al heel lang en ik vind dat iedereen hier hele sterke adviezen geeft en heel respectvol is.
Daarom kom ik graag hier.
Ik zit een beetje tegen een paniek aan, vandaar dat ik zo pats boem dit post.
Ik heb een Britse vriend. We hebben al een jaar een lange afstandsrelatie.
Ondanks dat het een financiële uitdaging is, bezoeken we elkaar zo vaak mogelijk en het gaat goed.
De relatie is niet zorgeloos. Mijn vriend heeft erg traumatische dingen meegemaakt in zijn leven en dit heeft zeker zijn sporen nagelaten.
Ik heb vaak moeite met zijn depressie, vertrouwensproblemen en vlagen van angst, maar hij is heel open en we kunnen goed praten met elkaar.
Soms ben ik wat verdrietig dat ik niet helemaal ontspannen en volop van de liefde kan genieten, maar de liefde is er zeker (anders had ik het echt niet zo lang volgehouden) en ik ben trots op hoe ver we zijn gekomen.
Ik zie ook wel degelijk verandering in mijn vriend, heeeel langzaam gaat het steeds beter met hem. In alle eerlijkheid, toch, heeft hij nog een tergend lange weg te gaan. Een waarin ik hem wil steunen.
We willen beiden onze lange afstandsrelatie in een korte veranderen.
De afgelopen maanden was hij druk bezig met voorbereidingen om naar Nederland te verhuizen.
Maar dat liep uit en uit en uit...
Daar had ik geen problemen mee. Het kan beter goed gebeuren, verhuizen is nogal wat en vooral naar een ander land.
Hij raakte echter erg gefrustreerd.
Afgelopen weekend leek hij zich erbij neer te leggen. Maar zonet heeft hij me gevraagd of ik naar Engeland wil verhuizen.
Dat leek hem praktischer (hij heeft een eigen huis, ik woon met huisgenoten in een huurwoning) en voor mij makkelijker.
Dit maakte mij erg bang.
Natuurlijk wil ik het serieus overwegen, hij was ook bereid om naar Nederland te verhuizen voor mij.
Zou niet eerlijk zijn om het meteen te weigeren, hoe groot de angst ook is.
Naast de praktische dingen - die allemaal aan te pakken zijn, ik ben behoorlijk ondernemend en zelfverzekerd - zijn er een paar "onpraktische" dingen die deze angst veroorzaken.
Ik heb super veel steun aan mijn familie en vrienden wanneer ik deal met een van mijn vriends donkere buien. Ik ben sowieso al heel close met hen en vind niets fijner dan constant onder de mensen te zijn en gewend dat een deel van die mensen mijn familie is. Als zij unhappy worden dat ik weg ga en mijn vriend weer een van zijn buien krijgt, weet ik niet wat ik met mezelf moet, denk ik.
Ik hou van mijn vrijheid en ben erg avontuurlijk en ondernemend, misschien zelfs rusteloos. Ik woon in een klein dorp en kan gaan en staan waar ik wil wanneer ik wil (dus ook 4 uur 's ochtends) zonder me onveilig te hoeven voelen.
Mijn vriend woont in een behoorlijk grote plaats waar - naar ik heb kunnen zien en naar wat hij zegt - veel gedronken en gevochten wordt.
Aangezien hij vertrouwensproblemen heeft en angsten, denk ik niet dat ik hem een plezier doe door zelf op pad te gaan. Maar dat is geen realistische situatie. Ik zal toch ook moeten werken (naast mijn eigen parttime baan, zou ik een tweede nemen, al is het alleen al voor sociale contacten) en dergelijke. Hij maakt lange werkdagen waarvoor hij flink ver moet reizen. Ik ga niet binnen op hem blijven zitten wachten, dag in, dag uit.
Ik zou ook mijn eigen werk houden, wat ik van huis uit kan doen, maar waarvoor ik regelmatig een zakenreis zal moeten maken. Want die baan is mijn droombaan en zal ik niet opgeven nu ik hem na jaren hard werken en investeren heb.
Er komt nog veel meer bij kijken. Maar ik wil niet dat dit bericht te lang word. Stel gerust vragen, ik zal ze zo goed mogelijk beantwoorden.
Waar ik bang voor ben, is dat zijn issues (en die van mezelf, ik ben ook niet perfect) en mijn cultuurschok de relatie naar de knoppen helpen. En dan zit ik daar in Engeland...
Het helpt niet dat mijn vriend erg koppig is, weigert professionele hulp te zoeken (de situaties die hij mee heeft gemaakt waren echt erg en ik durf te zeggen dat hij flinke trauma's heeft) en erg erg slecht voor zichzelf zorgt.
Ik hou van hem, mijn hart zegt "meteen doen!", maar mijn hoofd laat vele alarmbellen afgaan.
Alle advies is welkom!
Bedankt voor het lezen.
Het helpt al om het even van me af te schrijven. Ik ben kalmer nu.
Die anonieme dame
Ik weet dat ik met dit topic een beetje uit de lucht kom vallen, maar ik ben op zoek naar advies.
Ik lees dit forum al heel lang en ik vind dat iedereen hier hele sterke adviezen geeft en heel respectvol is.
Daarom kom ik graag hier.
Ik zit een beetje tegen een paniek aan, vandaar dat ik zo pats boem dit post.
Ik heb een Britse vriend. We hebben al een jaar een lange afstandsrelatie.
Ondanks dat het een financiële uitdaging is, bezoeken we elkaar zo vaak mogelijk en het gaat goed.
De relatie is niet zorgeloos. Mijn vriend heeft erg traumatische dingen meegemaakt in zijn leven en dit heeft zeker zijn sporen nagelaten.
Ik heb vaak moeite met zijn depressie, vertrouwensproblemen en vlagen van angst, maar hij is heel open en we kunnen goed praten met elkaar.
Soms ben ik wat verdrietig dat ik niet helemaal ontspannen en volop van de liefde kan genieten, maar de liefde is er zeker (anders had ik het echt niet zo lang volgehouden) en ik ben trots op hoe ver we zijn gekomen.
Ik zie ook wel degelijk verandering in mijn vriend, heeeel langzaam gaat het steeds beter met hem. In alle eerlijkheid, toch, heeft hij nog een tergend lange weg te gaan. Een waarin ik hem wil steunen.
We willen beiden onze lange afstandsrelatie in een korte veranderen.
De afgelopen maanden was hij druk bezig met voorbereidingen om naar Nederland te verhuizen.
Maar dat liep uit en uit en uit...
Daar had ik geen problemen mee. Het kan beter goed gebeuren, verhuizen is nogal wat en vooral naar een ander land.
Hij raakte echter erg gefrustreerd.
Afgelopen weekend leek hij zich erbij neer te leggen. Maar zonet heeft hij me gevraagd of ik naar Engeland wil verhuizen.
Dat leek hem praktischer (hij heeft een eigen huis, ik woon met huisgenoten in een huurwoning) en voor mij makkelijker.
Dit maakte mij erg bang.
Natuurlijk wil ik het serieus overwegen, hij was ook bereid om naar Nederland te verhuizen voor mij.
Zou niet eerlijk zijn om het meteen te weigeren, hoe groot de angst ook is.
Naast de praktische dingen - die allemaal aan te pakken zijn, ik ben behoorlijk ondernemend en zelfverzekerd - zijn er een paar "onpraktische" dingen die deze angst veroorzaken.
Ik heb super veel steun aan mijn familie en vrienden wanneer ik deal met een van mijn vriends donkere buien. Ik ben sowieso al heel close met hen en vind niets fijner dan constant onder de mensen te zijn en gewend dat een deel van die mensen mijn familie is. Als zij unhappy worden dat ik weg ga en mijn vriend weer een van zijn buien krijgt, weet ik niet wat ik met mezelf moet, denk ik.
Ik hou van mijn vrijheid en ben erg avontuurlijk en ondernemend, misschien zelfs rusteloos. Ik woon in een klein dorp en kan gaan en staan waar ik wil wanneer ik wil (dus ook 4 uur 's ochtends) zonder me onveilig te hoeven voelen.
Mijn vriend woont in een behoorlijk grote plaats waar - naar ik heb kunnen zien en naar wat hij zegt - veel gedronken en gevochten wordt.
Aangezien hij vertrouwensproblemen heeft en angsten, denk ik niet dat ik hem een plezier doe door zelf op pad te gaan. Maar dat is geen realistische situatie. Ik zal toch ook moeten werken (naast mijn eigen parttime baan, zou ik een tweede nemen, al is het alleen al voor sociale contacten) en dergelijke. Hij maakt lange werkdagen waarvoor hij flink ver moet reizen. Ik ga niet binnen op hem blijven zitten wachten, dag in, dag uit.
Ik zou ook mijn eigen werk houden, wat ik van huis uit kan doen, maar waarvoor ik regelmatig een zakenreis zal moeten maken. Want die baan is mijn droombaan en zal ik niet opgeven nu ik hem na jaren hard werken en investeren heb.
Er komt nog veel meer bij kijken. Maar ik wil niet dat dit bericht te lang word. Stel gerust vragen, ik zal ze zo goed mogelijk beantwoorden.
Waar ik bang voor ben, is dat zijn issues (en die van mezelf, ik ben ook niet perfect) en mijn cultuurschok de relatie naar de knoppen helpen. En dan zit ik daar in Engeland...
Het helpt niet dat mijn vriend erg koppig is, weigert professionele hulp te zoeken (de situaties die hij mee heeft gemaakt waren echt erg en ik durf te zeggen dat hij flinke trauma's heeft) en erg erg slecht voor zichzelf zorgt.
Ik hou van hem, mijn hart zegt "meteen doen!", maar mijn hoofd laat vele alarmbellen afgaan.
Alle advies is welkom!
Bedankt voor het lezen.
Het helpt al om het even van me af te schrijven. Ik ben kalmer nu.
Die anonieme dame
