Van 2 mannen houden?! :-O

Hallo,

Mijn probleem is eigenlijk een luxe probleem, dat besef ik. Maar toch weet ik me geen raad meer.
Het is een lang verhaal maar ik probeer het zo kort mogelijk te houden.
Ik heb al 6 jaar een relatie met S. Het is een relatie die heel passioneel begonnen is. Dolverliefd, halve waanzin, jullie kennen het misschien (hopelijk ) wel. En natuurlijk nemen die vlinders na verloop van tijd af. Gelukkig maakten ze plaats voor echte liefde en gelukkig ook nog voor momentjes waarop de passie weer oplaaide.
Anderhalf jaar vóór ik S ontmoette, kwam mijn relatie met T ten einde. Ook dat was een relatie die passioneel begonnen was. Ik denk dat het de eerste keer was dat ik gek was op iemand. Daarom ook dat ik het onverwacht maar ook heel erg wonderlijk vond dat ik nog geen 2 jaar later weer zo verliefd kon worden. Maar natuurlijk was ik dolblij, ik had nl. niet meer verwacht dat het nog kon!

De relatie met T kwam echter niet ten einde omdat de liefde op was of omdat er ruzie was. De relatie met T was een lange afstandsrelatie.Toch zagen we elkaar, zeker in vergelijking met andere stellen in zo'n situatie, veel. Toen 't moment echter kwam dat één van ons de beslissing moest nemen om te verhuizen, haakte ik af. Het zou nl. meer dan logisch zijn geweest dat ik verhuisde. Ik heb een baan die ik, met een beetje geluk, overal kan uitoefenen. T daarentegen heeft zijn eigen bedrijf met tamelijk wat personeel. Ik kon het echter niet over mijn hart krijgen om mijn zoon uit z'n omgeving te rukken, weg van zijn familie etc. . Hoeveel ik ook van T hield en hoe goed het ook ging als we samen waren, mijn kind komt altijd op de eerste plaats.

Het was moeilijk om over de breuk heen te geraken omdat dat dus de enige reden was. T en ik hadden in die tijd sporadisch contact via sociale media maar ik meed al te diepgaande gesprekken.
Pas toen ik weer verliefd werd op S en gelukkig was, was ik weer klaar om contact te hebben met T. We ontmoetten elkaar zelfs nog eens. Maar toen hij me tijdens die ontmoeting vertelde dat hij al een aantal nieuwe vriendinnen had gehad maar nog niets ernstigs omdat hij zichzelf erp betrapte dat hij die vrouwen nog steeds vergeleek met mij, wist ik dat ik weer (even) afstand moest nemen.
Ik was geflatteerd door zijn uitspraak, dat geef ik toe. Want als ik even 'shallow' mag zijn: T heeft het allemaal. De looks, de brains, het succes, de humor, de charmes... . Maar verder deed z'n uitspraak me niet zoveel. Ik ging verder met m'n gelukkig leven met m'n nieuwe liefde.

Pas toen T ook een nieuwe vriendin had en het menens bleek, begonnen we terug stilaan meer contact met elkaar maken. Dat ging goed. Niet in het minst omdat we ook vriendschappelijk heel goed met elkaar opschieten.

En toch viel ik compleet uit de lucht toen tijdens onze volgende ontmoeting, de vonken er weer vanaf spatten. Het was er gewoon! We zagen elkaar terug en de chemie tussen ons was onmiskenbaar. Ik was 38 en stond op mijn benen te trillen als een puber! Ik wist niet waar 't vandaan kwam! S zou zelfs normaal mee gegaan zijn naar die ontmoeting maar kon op het laatste nippertje niet mee omdat één van z'n kinderen ziek was. Ik voelde me rot! Daar stond ik! Met een goede relatie en een lieve vriend die me de toestemming gaf om mijn ex te ontmoeten. En terwijl die vriend thuis op z'n zieke dochter lette, was ik bezig met halsoverkop terug voor m'n ex te vallen! Ook T voelde het en ook hem bracht het in de war.

Er is nooit iets gebeurd, maar zo gaat het nu al 2 jaar lang. Als we contact hebben, komt na verloop van tijd die vonk terug. Dus heb ik al meermaals alle contact verbroken maar dan mis ik hem zo erg! Zoals ik al zei; hij is niet alleen mij ex maar ook een heel goede vriend.
Ook S is niet alleen mijn minnaar maar ook m'n beste vriend. Het is dus niet dat ik dat aspect mis in mijn relatie.

Ik kan niet anders dan concluderen dat de chemie tussen T en mij nooit helemaal is weg geweest. Hoewel ik daar totaal geen last van had toen ik in mijn dolverliefde periode met S zat.

T heb ik nu al bijna 2 jaar niet meer gezien en 'k heb amper contact met hem gehad. Het meeste hoor ik van gemeenschappelijke vrienden. Een paar weken geleden ging het echter niet zo goed met me. Mijn relatie met S lijdt een beetje onder de sleur en vooral onder onze beider drukke agenda's (hoe we ook proberen, we hebben het allebei erg druk en in combinatie met kinderen blijft er gewoon weinig tijd over voor ons). Tegelijkertijd liep het helemaal niet lekker op m'n werk en kreeg ik slecht nieuws over een goede vriendin te horen. En na dagen van twijfelen deed ik het, ik belde T. Ik wou hem horen, ik wou met hem praten. Dat gesprek heb ik uiteindelijk huilend beëindigd, zeggende dat ik bang was dat ik op één of andere manier nog veel te veel voor hem voelde.

Nochtans heb ik ooit een fikse ruzie gehad met S nadat hij me er had op betrapt dat ik 2 nachten lang met T had gechat. Hoewel die gesprekken onschuldig waren, kon S hier toch niet om lachen en was hij zo boos dat hij zei dat ik maar terug naar T moest gaan als ik voor hem wel tijd had.
Ik heb de ogen uit m'n hoofd gehuild toen! Het idee alleen al dat ik S zou kunnen verliezen omwille van T, was vreselijk.

Toen ik dit ten einde raad tegen een gemeenschappelijke vriendin van T en mij vertelde, sprak zij de legendarische woorden: "Iedereen die jullie kent weet dat jullie nog van elkaar houden. Jullie houden allebei ook van jullie partners, maar jullie 2 zullen altijd unfinished business zijn."

Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt? Wat moet ik nou? Alles achterlaten en voor hem kiezen is geen optie. Je zou misschien kunnen zeggen dat dat wel duidelijk maakt dat ik van S hou, maar jammer genoeg is het zo eenvoudig niet. Sorry voor het feit dat mijn verhaal alsnog zo lang geworden is en alvast bedankt aan diegenen die het helemaal hebben willen lezen... .