Relaties
alle pijlers
Vraag ik teveel of geef ik eindelijk prio
dinsdag 3 mei 2016 23:39
Waar te beginnen. Afgelopen periode is een achtbaan geweest. Burnout en daardoor heel goed aan het kijken naar patronen en relaties. Al jaren ben ik samen met mijn vriend en we wonen ook al jaren samen. Nu ben ik langzaam mijzelf weer aan het terugvinden en dit betekent ook dat ik mezelf weer eens wat ruimte geef. Dit levert weer schuldgevoel op. Ja burnout is zwaar voor partner, bloody hell voor mij ook. Nou brak vanavond echt mijn klomp. Mijn vriend kwam afgelopen week thuis met de mededeling dat hij voetbaltrainer amateurs opleiding gaat volgen en dat hij dan aan de slag kan, naast zijn fulltime baan. Hierover heb ik gezegd dat ik niet het type vrouw ben dat later altijd alleen thuis wil zitten met kinderen en dat ik het nogal een verplichting/verantwoordelijkheid vind. Vanavond had hij weer een gesprek bij de club om er verder over te praten. Toen hij thuis kwam heb ik gezegd: misschien intereseert mijn mening je niet, maar ik geef hem toch. Hart in de keel, zweetaanvallen en licht in mijn hoofd heb ik toen rustig herhaald wat ik er van vond. GEEN REACTIE. Na een paar minuten vroeg ik om een reactie en hij zei doodleuk dat hij aan het nadenken was of hij mijn mening dom vond of niet. Daarna geen woord meer gesproken 2 uur lang en voetbal gekeken. Vervolgens kondigde hij aan naar bed te gaan en ik zei: We hebben niet meer gepraat. Hij gaf aan niet uit emotie te willen reageren en er over na te denken. Ik gaf aan witheet te zijn en op het logeerbed te gaan slapen. Nu ligt hij in bed. Mijn boosheid komt vooral voort uit het niet vooraf overleggen en mij als zeur weg te zetten. Deze beslissingen bespreek je toch met je partner? Bedankt voor het lezen van het lange verhaal en ben benieuwd naar wat jullie vinden.
woensdag 4 mei 2016 10:55
quote:swaentje71 schreef op 04 mei 2016 @ 06:42:
[...]
Sorry hoor, maar als een TO met kinderen hier komt vertellen over een partner die niet voldoende mmedraait in het gezin wordt er gevraagd 'hebben jullie hier dan van tevoren niet over gepraat en afspraken gemaakt??'
En nu is het ineens te vroeg.
En wat mij in dit verhaal in het verkeerde keelgat schiet is de opmerking van partner van TO dat hij aan het nadenken was of hij haar mening dom vond of niet. Eh.... Sorry, maar dat vind ik
1) altijd een ongepaste opmerking
2) zeker met de geschiedenis van TO mag je verwachten dat partner weet dat TO dit moeilijk vind en dus erop rekenen dat hij het fijn vind dat TO haar zorg uitspreekt en dat hij zeker geen extra misselijke sneer geeft.
En TO schrijft dat partner het meedeelde! Als dat een feit is en geen interpretatie van TO, zou ik in haar plaats óók woest zijn.
Met deze reactie ben ik het zo eens, ik vind dat je in een relatie dingen met elkaar overlegt, en niet in je uppie beslist. Vind velen nogal hard naar TO toe. Want ik zou mij afvragen of partner nog wel tijd met TO wil doorbrengen of is ze alleen maar goed om zijn eten op tafel te flikkeren, zijn sportgoed uit te wassen etc.
En inderdaad vind ik dat partner van TO haar kleineert met zijn opmerking dat hij erover moet nadenken of hij haar mening dom vindt of niet, klinkt mij niet echt als liefdevol in de oren.
Daarom TO kies voor jezelf hoe moeilijk dit ook is, aan deze man ga je geen reet hebben en al helemaal niet als jullie kinderen krijgen, al proef ik dat jouw partner dat eigenlijk ook niet wil.
Ik heb het gevoel dat jouw onzekerheid wordt veroorzaakt door in deze relatie te blijven zitten.
[...]
Sorry hoor, maar als een TO met kinderen hier komt vertellen over een partner die niet voldoende mmedraait in het gezin wordt er gevraagd 'hebben jullie hier dan van tevoren niet over gepraat en afspraken gemaakt??'
En nu is het ineens te vroeg.
En wat mij in dit verhaal in het verkeerde keelgat schiet is de opmerking van partner van TO dat hij aan het nadenken was of hij haar mening dom vond of niet. Eh.... Sorry, maar dat vind ik
1) altijd een ongepaste opmerking
2) zeker met de geschiedenis van TO mag je verwachten dat partner weet dat TO dit moeilijk vind en dus erop rekenen dat hij het fijn vind dat TO haar zorg uitspreekt en dat hij zeker geen extra misselijke sneer geeft.
En TO schrijft dat partner het meedeelde! Als dat een feit is en geen interpretatie van TO, zou ik in haar plaats óók woest zijn.
Met deze reactie ben ik het zo eens, ik vind dat je in een relatie dingen met elkaar overlegt, en niet in je uppie beslist. Vind velen nogal hard naar TO toe. Want ik zou mij afvragen of partner nog wel tijd met TO wil doorbrengen of is ze alleen maar goed om zijn eten op tafel te flikkeren, zijn sportgoed uit te wassen etc.
En inderdaad vind ik dat partner van TO haar kleineert met zijn opmerking dat hij erover moet nadenken of hij haar mening dom vindt of niet, klinkt mij niet echt als liefdevol in de oren.
Daarom TO kies voor jezelf hoe moeilijk dit ook is, aan deze man ga je geen reet hebben en al helemaal niet als jullie kinderen krijgen, al proef ik dat jouw partner dat eigenlijk ook niet wil.
Ik heb het gevoel dat jouw onzekerheid wordt veroorzaakt door in deze relatie te blijven zitten.
woensdag 4 mei 2016 15:28
Ik heb helemaal dit niet gelezen "Na een paar minuten vroeg ik om een reactie en hij zei doodleuk dat hij aan het nadenken was of hij mijn mening dom vond of niet."
Jeetje, sorry TO, helemaal overheen gelezen, wat een aparte reactie van je vriend, ik ben dit zo niet gewend dat ik kennelijk het niet verwerkte vannacht.
Maar nu lees ik het wel, en ik vind dat een hele respectloze reactie van hem. En dat zou ik ook teruggeven aan hem (dat van gisteren, vond ik erg respectloos van jou om te zeggen) En dan afwachten hoe hij hier op reageert. Niet kwaad worden, of zo, maar geef hem de tijd om 1) excuses te geven en goed te maken 2) gaat hij door, dan is er iets anders aan de hand en is het probleem dieper, en zijn er dingen wellicht voorgevallen die zijn irritatie zo hoog hebben doen opbouwen, dus dan is het uitzoeken wat er in hem omgaat. Maar dat dat geen excuus is om jou zo te behandelen.
Ik snap helemaal nu dat je in logeerbed sliep. Zeker zo laat op de avond. Maar ik zou nu wel het aankaarten. Humor helpt ook. En aangeven dat het je raakte en kwetst ook. Wat hij zei was zeker niet lief, en zeker in mijn beleving heel kwetsend. Ik zou er zeker geen zand over gooien, dit is iets wat rechtgezet moet worden.
Jeetje, sorry TO, helemaal overheen gelezen, wat een aparte reactie van je vriend, ik ben dit zo niet gewend dat ik kennelijk het niet verwerkte vannacht.
Maar nu lees ik het wel, en ik vind dat een hele respectloze reactie van hem. En dat zou ik ook teruggeven aan hem (dat van gisteren, vond ik erg respectloos van jou om te zeggen) En dan afwachten hoe hij hier op reageert. Niet kwaad worden, of zo, maar geef hem de tijd om 1) excuses te geven en goed te maken 2) gaat hij door, dan is er iets anders aan de hand en is het probleem dieper, en zijn er dingen wellicht voorgevallen die zijn irritatie zo hoog hebben doen opbouwen, dus dan is het uitzoeken wat er in hem omgaat. Maar dat dat geen excuus is om jou zo te behandelen.
Ik snap helemaal nu dat je in logeerbed sliep. Zeker zo laat op de avond. Maar ik zou nu wel het aankaarten. Humor helpt ook. En aangeven dat het je raakte en kwetst ook. Wat hij zei was zeker niet lief, en zeker in mijn beleving heel kwetsend. Ik zou er zeker geen zand over gooien, dit is iets wat rechtgezet moet worden.
woensdag 4 mei 2016 22:23
Bedankt voor de reacties, sommigen een hart onder de reim, anderen weer een eye opener. Vandaag een goed en lang gesprek gehad. Besproken waarom zijn gedrag en opmerking mij overstuur maakte en wat dat met mij doet. Ook dat ik zoekende ben en niet altijd op een redelijke manier reageer zoals gisteren. Dat geeft toch niet, zei hij, dat kunnen we wel hebben. Besproken dat we samen willen leren om beter situaties aan te pakken, hoe verschillende we kunnen zijn. Hij denkt vooral aan zichzelf, ik vooral aan anderen. Hij: Geef me maar tegengas, dat heb ik nodig, ik ben blij dat je weer jezelf wordt en opstaat. Ik denk dat we weer een stap in de goede richting hebben gezet, ook dankzij jullie adviezen. Dank hiervoor. Tot slot, hij gaat nu eerst meer info verzamelen en dan kijken of hij het nog steeds echt wil. In zijn entousiasme heeft hij dat nog niet gedaan. Alle zorgen uitgesproken en besproken.
donderdag 5 mei 2016 07:10
quote:OnlyTheLonely8 schreef op 04 mei 2016 @ 01:12:
[...]
Meer door mijn eigen persoonlijkheid, hij heeft nogal wat meegemaakt en ik heb hem zoveel mogelijk willen ontzien. Geen ruzies, geen aandacht opeisen, hem voor mezelf plaatsen. Mijn eigen persoonlijkheid heeft me in deze situatie gebracht, mijn goede eigenschappen zijn mijn struikelblokken geworden.
Dat begrijp ik, maar kijk je nu ook scherp naar hoe jij op relaties reageert? Waarom ga jij daar zo mee om?
En zo te lezen verwacht je iets terug voor jouw manier van in een relatie staan: dat hij een vorm van commitment aangaat met jou door bijvoorbeeld een andere hobby te kiezen (die minder tijd kost).
Ik denk dat jouw antwoord meer ligt in het blijven ontwikkelen van jezelf. Niet in het "strak" aangeven van je grenzen op deze manier.
Je zult waarschijnlijk meer waardering oogsten met een weloverwogen mening geven (dat kan ook deze mening zijn) die je rustig kan brengen ipv een hoop emotie. Je emotie in dit verhaal klinkt als oude wonden die open gaan.... Niet iets waar jouw vriend iets aan heeft kunnen doen. Zijn opmerking schoot jou in het verkeerde keelgat (het woordje dom kan blijven hangen) maar focus op het werkelijk probleem voor jou hierachter. Dat brengt je waarschijnlijk dichterbij jouw zelfvertrouwen.
Hebben jullie inmiddels gepraat?
[...]
Meer door mijn eigen persoonlijkheid, hij heeft nogal wat meegemaakt en ik heb hem zoveel mogelijk willen ontzien. Geen ruzies, geen aandacht opeisen, hem voor mezelf plaatsen. Mijn eigen persoonlijkheid heeft me in deze situatie gebracht, mijn goede eigenschappen zijn mijn struikelblokken geworden.
Dat begrijp ik, maar kijk je nu ook scherp naar hoe jij op relaties reageert? Waarom ga jij daar zo mee om?
En zo te lezen verwacht je iets terug voor jouw manier van in een relatie staan: dat hij een vorm van commitment aangaat met jou door bijvoorbeeld een andere hobby te kiezen (die minder tijd kost).
Ik denk dat jouw antwoord meer ligt in het blijven ontwikkelen van jezelf. Niet in het "strak" aangeven van je grenzen op deze manier.
Je zult waarschijnlijk meer waardering oogsten met een weloverwogen mening geven (dat kan ook deze mening zijn) die je rustig kan brengen ipv een hoop emotie. Je emotie in dit verhaal klinkt als oude wonden die open gaan.... Niet iets waar jouw vriend iets aan heeft kunnen doen. Zijn opmerking schoot jou in het verkeerde keelgat (het woordje dom kan blijven hangen) maar focus op het werkelijk probleem voor jou hierachter. Dat brengt je waarschijnlijk dichterbij jouw zelfvertrouwen.
Hebben jullie inmiddels gepraat?
Only dead fish go with the flow
donderdag 5 mei 2016 07:13
quote:OnlyTheLonely8 schreef op 04 mei 2016 @ 22:23:
Bedankt voor de reacties, sommigen een hart onder de reim, anderen weer een eye opener. Vandaag een goed en lang gesprek gehad. Besproken waarom zijn gedrag en opmerking mij overstuur maakte en wat dat met mij doet. Ook dat ik zoekende ben en niet altijd op een redelijke manier reageer zoals gisteren. Dat geeft toch niet, zei hij, dat kunnen we wel hebben. Besproken dat we samen willen leren om beter situaties aan te pakken, hoe verschillende we kunnen zijn. Hij denkt vooral aan zichzelf, ik vooral aan anderen. Hij: Geef me maar tegengas, dat heb ik nodig, ik ben blij dat je weer jezelf wordt en opstaat. Ik denk dat we weer een stap in de goede richting hebben gezet, ook dankzij jullie adviezen. Dank hiervoor. Tot slot, hij gaat nu eerst meer info verzamelen en dan kijken of hij het nog steeds echt wil. In zijn entousiasme heeft hij dat nog niet gedaan. Alle zorgen uitgesproken en besproken.
Oh ik was weer eens mosterd bij mijn laatste post zie ik!
Het leest als een goed gesprek. Jullie hebben in de basis een goede relatie zo te lezen.
Wat mooi! En nu lekker blijven doorgaan met jezelf worden. Succes!
Bedankt voor de reacties, sommigen een hart onder de reim, anderen weer een eye opener. Vandaag een goed en lang gesprek gehad. Besproken waarom zijn gedrag en opmerking mij overstuur maakte en wat dat met mij doet. Ook dat ik zoekende ben en niet altijd op een redelijke manier reageer zoals gisteren. Dat geeft toch niet, zei hij, dat kunnen we wel hebben. Besproken dat we samen willen leren om beter situaties aan te pakken, hoe verschillende we kunnen zijn. Hij denkt vooral aan zichzelf, ik vooral aan anderen. Hij: Geef me maar tegengas, dat heb ik nodig, ik ben blij dat je weer jezelf wordt en opstaat. Ik denk dat we weer een stap in de goede richting hebben gezet, ook dankzij jullie adviezen. Dank hiervoor. Tot slot, hij gaat nu eerst meer info verzamelen en dan kijken of hij het nog steeds echt wil. In zijn entousiasme heeft hij dat nog niet gedaan. Alle zorgen uitgesproken en besproken.
Oh ik was weer eens mosterd bij mijn laatste post zie ik!
Het leest als een goed gesprek. Jullie hebben in de basis een goede relatie zo te lezen.
Wat mooi! En nu lekker blijven doorgaan met jezelf worden. Succes!
Only dead fish go with the flow
donderdag 5 mei 2016 11:09
Hoi To,
Er zijn al hele goede dingen geschreven (wauw Geronimo!) en jullie hebben ook al een opbouwend gesprek gehad gelukkig.
Ik heb ook ooit een burnout gehad en een partner die heel goed is in ruimte pakken en ik heel slecht. Mijn partner was trouwens een geweldige steun in die tijd en ik verwijt hem helemaal niets. Misschien dat dat iets anders ligt dan bij jullie? Als ik heel druk en gestrest raak van werk merk ik dat hij nog steeds ' bang ' wordt dat het weer terugkomt. Om maar even te schetsen hoe zon periode er in kan hakken bij een partner.
Maar wat ik wilde zeggen. Ik heb veel geleerd van mijn man en zijn vermogen om ruimte te pakken. De enige manier om goed te draaien, ook als gezin, is eerlijk en duidelijk naar mezelf en hem toe zijn over mijn behoeftes. (In plaats van standaard te lang door te buffelen. ) Een partner die zo anders dan jij kan dus ook echt inspirerend werken!
Er zijn al hele goede dingen geschreven (wauw Geronimo!) en jullie hebben ook al een opbouwend gesprek gehad gelukkig.
Ik heb ook ooit een burnout gehad en een partner die heel goed is in ruimte pakken en ik heel slecht. Mijn partner was trouwens een geweldige steun in die tijd en ik verwijt hem helemaal niets. Misschien dat dat iets anders ligt dan bij jullie? Als ik heel druk en gestrest raak van werk merk ik dat hij nog steeds ' bang ' wordt dat het weer terugkomt. Om maar even te schetsen hoe zon periode er in kan hakken bij een partner.
Maar wat ik wilde zeggen. Ik heb veel geleerd van mijn man en zijn vermogen om ruimte te pakken. De enige manier om goed te draaien, ook als gezin, is eerlijk en duidelijk naar mezelf en hem toe zijn over mijn behoeftes. (In plaats van standaard te lang door te buffelen. ) Een partner die zo anders dan jij kan dus ook echt inspirerend werken!
