Relaties
alle pijlers
11 jaar alweer, hoe is het mogelijk!
vrijdag 27 december 2013 09:54
Precies vandaag ja: toen zwaaide ik mijn kinderen uit, toen 6 en 4 jaar: mijn dochtertje en mijn zoontje. Dag, tot na de vakantie! Oh, een paar daagjes maar. Kerstvakantie bij papa. Alles goed afgesproken. Althans, dat dacht ik.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Het liep anders. Ik zag ze niet meer terug en wist een heel aantal jaren niets over hen. Alle angsten die je als moeder kunt hebben over je kinderen (ja, want die komen er gratis bij na de bevalling) zijn langsgekomen. Weg, met onbekend lot. Ze konden wel dood zijn.
Nee, dood zijn ze gelukkig niet. Ze leven bij hun vader en hun Irakese familie. Er is contact. Ik zag foto's. Goh, zijn dat mijn kinderen? In mijn gedachten liepen ze nog beiden aan mijn hand naar school. Nu zag ik daar pubers. Kinderen die ik bij wijze van spreken niet eens meer herkende. Ook al zei hun vader - jawel, met hem was er ook contact - dat ze zoveel op mij leken.
Er volgden chatgesprekken met mijn dochter; het liep moeizaam. Tijdlang weer geen contact meer. En nu weer wel. Ik heb hen, en hun vader, gezien en gesproken via de cam. Een nieuwe mijlpaal. Ik heb hun kamers gezien, ik heb een video van vroeger gezien. Goh, wees blij, zul je zeggen. Lichtpuntjes. Dat gaat de goede kant op. Mooie ontwikkelingen.
Maar het laat me alleen meer en meer voelen dat hun leven daar is, en dat ze daar blijven. Oh ja, misschien ga ik ze in het komende jaar zelfs wel een keer in het echt zien. Hun papa staat positief tegenover het contact; voor nu althans. Mij brengt het nu alleen maar meer hartzeer. Ik ben kwijt wat ik had. Mijn leven was al kapot; maar met hun vertrek ben ik ook nog het allerliefste wat ik had, de hoop op een betere toekomst, mijn eigen gezin, ook nog kwijtgeraakt.
Waar moet ik nog moed vandaan halen om door te gaan? Ik zag mijn kinderen op de cam, en ik weet niet wat te zeggen, en zij weten niet wat te zeggen. We zijn vreemden. Onbegrijpelijk toch?! Ik heb ze beiden 9 maanden onder mijn hart gedragen, met dromen voor onze toekomst. En nu zie ik ze, en weet ik niet eens meer wat ik voel of wat zij voelen, behalve dan dat ik een hoop hartzeer voel. Ik ben alles kwijt.
Ik doe mijn best, elke dag in mijn leven hier, om er iets van te maken, en natuurlijk is er meer in het leven dan kinderen.. Maar op een dag als vandaag zie ik het even niet. Op deze dag overheerst de pijn van het verlies en van alles wat ik ben kwijtgeraakt. Zeg me niet dat ik om me heen moet kijken wat er wél is, want dat doe ik. Alleen vandaag lukt het even niet. Misschien morgen wel weer, als ik met hopelijk nieuwe frisse moed weer opsta en de lucht dan buiten misschien wél weer blauw is.
Het is een lang stuk geworden, maar bedankt voor het lezen.
Ik kan vandaag verder niet reageren, want ik heb zo een afspraak met een vriendin (what was I thinking?), maar vanavond ben ik er weer. Voor degenen die mijn verhaal kennen: zo gaat het dus nu.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 27 december 2013 09:59
vrijdag 27 december 2013 09:59
vrijdag 27 december 2013 09:59
vrijdag 27 december 2013 10:03
vrijdag 27 december 2013 10:03
vrijdag 27 december 2013 10:04
Lieve Elmervrouw,
Ik ken je verhaal en vind het verschrikkelijk. Ik moet en wil er niet aan denken dat ik mijn kinderen ooit op deze manier zou kunnen kwijtraken. Mijn hart voelt met je mee, het is zo dubbel. Het is mooi dat je weer contact met ze hebt maar des te moeilijker om te beseffen dat je al die jaren zonder hen nooit meer kunt inhalen. Ik hoop dat zij beseffen dat jij van ze houdt, hen nooit vergeten bent en dat je er alles aan gedaan hebt om ze weer bij je te krijgen. Ik hoop voor jou dat je ze binnenkort weer in je armen kunt sluiten zodat ze jouw liefde weer kunnen voelen. Heel veel sterkte!
Ik ken je verhaal en vind het verschrikkelijk. Ik moet en wil er niet aan denken dat ik mijn kinderen ooit op deze manier zou kunnen kwijtraken. Mijn hart voelt met je mee, het is zo dubbel. Het is mooi dat je weer contact met ze hebt maar des te moeilijker om te beseffen dat je al die jaren zonder hen nooit meer kunt inhalen. Ik hoop dat zij beseffen dat jij van ze houdt, hen nooit vergeten bent en dat je er alles aan gedaan hebt om ze weer bij je te krijgen. Ik hoop voor jou dat je ze binnenkort weer in je armen kunt sluiten zodat ze jouw liefde weer kunnen voelen. Heel veel sterkte!
vrijdag 27 december 2013 10:04
Ik heb je vorige topic gelezen, over verjaardag van zoon meen ik?
Anyway, ik weet hoe het voelt als iemand zomaar opeens van de radar verdwijnt, in een land waar e zelf niet thuis bent/wil of kan komen. Een lief, in mijn geval, niet een kind.
Ik kan me nog levendig mijn wanhoop herinneren, en kan me dus ook iets voorstellen bij jouw gevoel.
Mijn lief kwam weer terug in mijn leven, en verdween er ook weer uit. Het heeft dus maar beperkt raakvlakken met jouw situatie. maar djeez, wat voel ik goed welk een verdriet jij moet hebben.
Al gaat het je nooit geven waar je naar verlangt, toch een welgemeende knuf van mij:
Anyway, ik weet hoe het voelt als iemand zomaar opeens van de radar verdwijnt, in een land waar e zelf niet thuis bent/wil of kan komen. Een lief, in mijn geval, niet een kind.
Ik kan me nog levendig mijn wanhoop herinneren, en kan me dus ook iets voorstellen bij jouw gevoel.
Mijn lief kwam weer terug in mijn leven, en verdween er ook weer uit. Het heeft dus maar beperkt raakvlakken met jouw situatie. maar djeez, wat voel ik goed welk een verdriet jij moet hebben.
Al gaat het je nooit geven waar je naar verlangt, toch een welgemeende knuf van mij:
vrijdag 27 december 2013 10:08
Ik denk dat niks goed meer is, je kinderen en hun jeugd is jou ontnomen.
En iedere keer als je ze ziet dan wordt je daar weer mee geconfronteerd.
Wat ontzettend moeilijk.
Toch hoop ik dat je naar voor kan gaan lopen en niet in het verleden blijft hangen, ik denk dat je alleen dan een band met ze kan opbouwen. Hoe zeer dat ook doet en hoe boos je ook bent.
Ik hoop voor jou dat jij je kinderen binnenkort kan omarmen en dat dat gewoon heel fijn is. Ondanks alles wat je ontnomen is.
Dat dat op een dag gewoon naar de achtergrond verdwijnt, voor jou en voor hen.
( over je ex heb ik het niet, die mag dood neervallen, excuse my language)
En iedere keer als je ze ziet dan wordt je daar weer mee geconfronteerd.
Wat ontzettend moeilijk.
Toch hoop ik dat je naar voor kan gaan lopen en niet in het verleden blijft hangen, ik denk dat je alleen dan een band met ze kan opbouwen. Hoe zeer dat ook doet en hoe boos je ook bent.
Ik hoop voor jou dat jij je kinderen binnenkort kan omarmen en dat dat gewoon heel fijn is. Ondanks alles wat je ontnomen is.
Dat dat op een dag gewoon naar de achtergrond verdwijnt, voor jou en voor hen.
( over je ex heb ik het niet, die mag dood neervallen, excuse my language)
vrijdag 27 december 2013 10:18
vrijdag 27 december 2013 10:18