Zwanger
alle pijlers
niet blij kunnen zijn met zwangerschap
zondag 29 januari 2012 18:14
Hallo,
Ik ben nieuw hier en zit met een heel lastig iets.
Bijna 2 weken geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Deze zwangerschap is overigens door zowel mij en mijn partner gewenst.
Toen ik de testuitslag kreeg zat ik te shaken op het toilet en dit is tot nu toe gebleven, ik voel me erg wiebelig zeg maar.
Ik dacht altijd dat ik heel blij zou zijn als ik zwanger was, maar het tegenovergestelde is helaas waar. Sinds die dag kan ik alleen maar de negatieve kanten van het zwanger zijn zien en heb ik last van angst. Alles wat maar mis kan gaan heb ik al op internet opgezocht. Ook heb ik er grote moeite mee dat ik mijn levensstijl moet aanpassen en dat ik dus niet mag drinken en roken. Met het drinken ben ik natuurlijk meteen gestopt, maar het niet roken gaat zeer moeizaam. Ik heb altijd geroepen dat ik zou stoppen als ik zwanger zou worden, maar na een acupunctuursessie en het lezen van het boek van Allen Carr rook ik nog steeds een beetje. (ongeveer 5 per dag)
Mijn vriend is sinds hij weet dat ik zwanger ben erg hiermee bezig. Hij probeert mij ervan te overtuigen dat ik niet moet roken en houd me de hele dag in de gaten of ik geen verkeerde dingen eet. Ik voel mij hierdoor vaak aangevallen en dat ontaard dan in ruzie. Ik denk dat ik af en toe niet te harden ben voor hem, want hij heeft al een keer zegt dat ik maar moet paffen en zuipen zoveel ik wil en dan maar naar de abortuskliniek moet gaan. Als ik hem dan later vraag of hij dit meent zegt hij dat dit natuurlijk niet zo is, dat hij moeite heeft met mijn gedrag en dat hij dit zegt om mij wakker te schudden. Daardoor voel ik me nog beroerder.
De angst gaat alleen maar niet weg. Ik ben bang voor hoe mijn lichaam eruit gaat zien tijdens de zwangerschap, bang voor de bevalling, bang voor hoe mijn leven eruit gaat zien na de geboorte, bang dat ik me de hele zwangerschap zo ongelukkig blijf voelen en bovenal bang dat ik mijn eigen moeder achterna ga en een slechte moeder wordt.
Ook voel ik mij schuldig. Schuldig tegenover mensen die graag kinderen willen en bij wie het niet lukt. Schuldig tegenover mijn vriend omdat hij zelf zo blij is met de zwangerschap en dit gevoel niet met mij kan delen, schuldig tegenover mijn beste vriendin die heel graag kinderen wil maar een man heeft die dit niet wil en schuldig tegenover het kindje in mijn buik die er ook niet voor gekozen heeft om juist in mijn buik te zitten.
Poe, lang verhaal. Is er iemand die dit herkent? Zou dit nog over gaan? Kan ik hier iets mee?
Ik ben nieuw hier en zit met een heel lastig iets.
Bijna 2 weken geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Deze zwangerschap is overigens door zowel mij en mijn partner gewenst.
Toen ik de testuitslag kreeg zat ik te shaken op het toilet en dit is tot nu toe gebleven, ik voel me erg wiebelig zeg maar.
Ik dacht altijd dat ik heel blij zou zijn als ik zwanger was, maar het tegenovergestelde is helaas waar. Sinds die dag kan ik alleen maar de negatieve kanten van het zwanger zijn zien en heb ik last van angst. Alles wat maar mis kan gaan heb ik al op internet opgezocht. Ook heb ik er grote moeite mee dat ik mijn levensstijl moet aanpassen en dat ik dus niet mag drinken en roken. Met het drinken ben ik natuurlijk meteen gestopt, maar het niet roken gaat zeer moeizaam. Ik heb altijd geroepen dat ik zou stoppen als ik zwanger zou worden, maar na een acupunctuursessie en het lezen van het boek van Allen Carr rook ik nog steeds een beetje. (ongeveer 5 per dag)
Mijn vriend is sinds hij weet dat ik zwanger ben erg hiermee bezig. Hij probeert mij ervan te overtuigen dat ik niet moet roken en houd me de hele dag in de gaten of ik geen verkeerde dingen eet. Ik voel mij hierdoor vaak aangevallen en dat ontaard dan in ruzie. Ik denk dat ik af en toe niet te harden ben voor hem, want hij heeft al een keer zegt dat ik maar moet paffen en zuipen zoveel ik wil en dan maar naar de abortuskliniek moet gaan. Als ik hem dan later vraag of hij dit meent zegt hij dat dit natuurlijk niet zo is, dat hij moeite heeft met mijn gedrag en dat hij dit zegt om mij wakker te schudden. Daardoor voel ik me nog beroerder.
De angst gaat alleen maar niet weg. Ik ben bang voor hoe mijn lichaam eruit gaat zien tijdens de zwangerschap, bang voor de bevalling, bang voor hoe mijn leven eruit gaat zien na de geboorte, bang dat ik me de hele zwangerschap zo ongelukkig blijf voelen en bovenal bang dat ik mijn eigen moeder achterna ga en een slechte moeder wordt.
Ook voel ik mij schuldig. Schuldig tegenover mensen die graag kinderen willen en bij wie het niet lukt. Schuldig tegenover mijn vriend omdat hij zelf zo blij is met de zwangerschap en dit gevoel niet met mij kan delen, schuldig tegenover mijn beste vriendin die heel graag kinderen wil maar een man heeft die dit niet wil en schuldig tegenover het kindje in mijn buik die er ook niet voor gekozen heeft om juist in mijn buik te zitten.
Poe, lang verhaal. Is er iemand die dit herkent? Zou dit nog over gaan? Kan ik hier iets mee?
zondag 29 januari 2012 19:50
quote:benannie schreef op 29 januari 2012 @ 18:14:
Ook voel ik mij schuldig. Schuldig tegenover mensen die graag kinderen willen en bij wie het niet lukt. Nou, wereldwijd gezien is eerder het omgekeerde het geval, de meeste zwangerschappen zijn niet vrijwillig / bewust gekozen. Dus dit gevoel lijkt me ongepast...
Ook voel ik mij schuldig. Schuldig tegenover mensen die graag kinderen willen en bij wie het niet lukt. Nou, wereldwijd gezien is eerder het omgekeerde het geval, de meeste zwangerschappen zijn niet vrijwillig / bewust gekozen. Dus dit gevoel lijkt me ongepast...
zondag 29 januari 2012 19:51
Ik vind trouwens wel dat als je vriend zon grote mond heeft over het roken dat hij ook meteen moet stoppen. Sterker nog ik vind dat hij dit al had moeten doen om jou het goede voorbeeld te geven. Mannen hebben het maar heel simpel aangezien ze niet zwanger kunnen zijn maar dat wil niet zeggen dat ze geen verantwoordelijkheid hebben. Op het moment dat hij door blijft roken (al is het ergens anders) maakt hij het jou een stuk moeilijker om te stoppen. Hoop dus dat je vriend niet zon slappe lul is dat hij dat ook niet voor zijn kind over heeft. (en ja, laat hem dit stukje ook maar eens lezen dan)
zondag 29 januari 2012 19:52
quote:benannie schreef op 29 januari 2012 @ 19:35:
Wow, wat veel reacties al, had ik zo snel niet verwacht.
Ik zal proberen om op alles te reageren.
Voordat ik zwanger was had ik niet echt een idee over het moederschap. Misschien een klein beetje vanuit mijn eigen ervaring als kind van mijn moeder. Die is op zn zachtst gezegd niet best. Mede hierdoor heb ik nooit serieus overwogen om moeder te worden. Dit veranderde toen ik mijn vriend tegen het lijf liep, hij had een erg grote kinderwens. We hebben het hier vaak samen over gehad en besloten om ervoor te gaan, wat redelijk snel raak was. Moederschap associeer ik op dit moment alleen nog teveel met de negatieve gevoelens die mijn eigen moeder kennelijk ontwikkeld heeft. Dit is dus erg dubbel.
Er met iemand (bijvoorbeeld huisarts) over praten zou ik best willen. Het is alleen zo dat ik nog geen huisarts in mijn huidige woonplaats heb en over een week of 4 ga verhuizen. Dan zou ik wel een nieuwe kunnen zoeken.
Ik denk dat mijn vriend het gewoon heel moeilijk trekt dat ik niet hetzelfde voel als hij. Hij is zelf geadopteerd en wil al jaren graag kinderen. Ik denk dat het hem verdrietig maakt dat ik mij op dit moment niet gelukkig voel met de zwangerschap en dat dit hem erg machteloos laat voelen, waardoor hij zulke dingen zegt.
Voor wat betreft het roken, ik ben fors geminderd en hoop helemaal te stoppen. Het gaat soms best heel redelijk, behalve als de stress toeslaat, dan lukt het me niet om de sigaret te laten liggen. Mijn vriend rookt overigens ook, maar zou hier, in ieder geval in huis, zo mee stoppen als ik dit ook zou doen. Vrijdag ga ik weer naar acupunctuur en hoop dat dit me weer een extra steuntje in de rug geeft.
Wat zonnetje59 schrijft herken ik heel erg. Ik hoop dat het bij mij ook vanzelf goed komt.Als jouw vriend ook rookt, en het echt zo erg vindt dat jij rookt, kan hij beginnen met stoppen en dan ook helemaal. Het is nl. ook niet goed voor jouw kindje als hij rookt in jouw bijzijn. Is waarschijnlijk ook een stimulans voor jou en bovendien kan hij zich dan misschien ook beter voorstellen dat stoppen (los van andere dingen die een rol spelen bij jou) gewoon niet makkelijk is. Overigens is het voor mannen volgens mij ook niet zo makkelijk om een met een (net) zwangere vrouw om te gaan, er zijn niet voor niets zoveel grappen e.d. daarover, ik was redelijk onmogelijk in het begin vlg mij, ongeveer te vergelijken met PMS in erge vorm
Wow, wat veel reacties al, had ik zo snel niet verwacht.
Ik zal proberen om op alles te reageren.
Voordat ik zwanger was had ik niet echt een idee over het moederschap. Misschien een klein beetje vanuit mijn eigen ervaring als kind van mijn moeder. Die is op zn zachtst gezegd niet best. Mede hierdoor heb ik nooit serieus overwogen om moeder te worden. Dit veranderde toen ik mijn vriend tegen het lijf liep, hij had een erg grote kinderwens. We hebben het hier vaak samen over gehad en besloten om ervoor te gaan, wat redelijk snel raak was. Moederschap associeer ik op dit moment alleen nog teveel met de negatieve gevoelens die mijn eigen moeder kennelijk ontwikkeld heeft. Dit is dus erg dubbel.
Er met iemand (bijvoorbeeld huisarts) over praten zou ik best willen. Het is alleen zo dat ik nog geen huisarts in mijn huidige woonplaats heb en over een week of 4 ga verhuizen. Dan zou ik wel een nieuwe kunnen zoeken.
Ik denk dat mijn vriend het gewoon heel moeilijk trekt dat ik niet hetzelfde voel als hij. Hij is zelf geadopteerd en wil al jaren graag kinderen. Ik denk dat het hem verdrietig maakt dat ik mij op dit moment niet gelukkig voel met de zwangerschap en dat dit hem erg machteloos laat voelen, waardoor hij zulke dingen zegt.
Voor wat betreft het roken, ik ben fors geminderd en hoop helemaal te stoppen. Het gaat soms best heel redelijk, behalve als de stress toeslaat, dan lukt het me niet om de sigaret te laten liggen. Mijn vriend rookt overigens ook, maar zou hier, in ieder geval in huis, zo mee stoppen als ik dit ook zou doen. Vrijdag ga ik weer naar acupunctuur en hoop dat dit me weer een extra steuntje in de rug geeft.
Wat zonnetje59 schrijft herken ik heel erg. Ik hoop dat het bij mij ook vanzelf goed komt.Als jouw vriend ook rookt, en het echt zo erg vindt dat jij rookt, kan hij beginnen met stoppen en dan ook helemaal. Het is nl. ook niet goed voor jouw kindje als hij rookt in jouw bijzijn. Is waarschijnlijk ook een stimulans voor jou en bovendien kan hij zich dan misschien ook beter voorstellen dat stoppen (los van andere dingen die een rol spelen bij jou) gewoon niet makkelijk is. Overigens is het voor mannen volgens mij ook niet zo makkelijk om een met een (net) zwangere vrouw om te gaan, er zijn niet voor niets zoveel grappen e.d. daarover, ik was redelijk onmogelijk in het begin vlg mij, ongeveer te vergelijken met PMS in erge vorm
zondag 29 januari 2012 19:53
quote:benannie schreef op 29 januari 2012 @ 19:48:
zal ik zeker over nadenken. En ik hoop ook dat dit soort opmerkingen me helpen om de rookwaren te laten liggen.
Dinsdag heb ik een afspraak met de verloskundige. Alleen is het de bedoeling dat mijn vriend dan mee gaat en ik denk niet dat ik in zijn bijzijn tegen haar durf te vertellen hoe ik me voel. Ik ben bang dat dit hem erg zal kwetsen.Lieve schat, dat is lief gedacht maar denk eens even aan jezelf (en dus automatisch ook aan je kind). Het is totaal niet interessant dat je hem kwetst. Het gaat nu om JOU en JOU gevoelens en die moeten snel de andere kant opslaan (er bestaan namelijk pre natale depressies en dat is geen pretje) dus jammer dan van je vriend maar als je nu niks gaat zitten zeggen wordt het alleen maar erger. Tevens heb ik zo het vermoeden dat je vriend eigenlijk wel weet hoe de vork in de steel zit. Meteen een goede opening om de waarheid naar elkaar uit te spreken. (helemaal omdat er dan nog iemand bij zit)
zal ik zeker over nadenken. En ik hoop ook dat dit soort opmerkingen me helpen om de rookwaren te laten liggen.
Dinsdag heb ik een afspraak met de verloskundige. Alleen is het de bedoeling dat mijn vriend dan mee gaat en ik denk niet dat ik in zijn bijzijn tegen haar durf te vertellen hoe ik me voel. Ik ben bang dat dit hem erg zal kwetsen.Lieve schat, dat is lief gedacht maar denk eens even aan jezelf (en dus automatisch ook aan je kind). Het is totaal niet interessant dat je hem kwetst. Het gaat nu om JOU en JOU gevoelens en die moeten snel de andere kant opslaan (er bestaan namelijk pre natale depressies en dat is geen pretje) dus jammer dan van je vriend maar als je nu niks gaat zitten zeggen wordt het alleen maar erger. Tevens heb ik zo het vermoeden dat je vriend eigenlijk wel weet hoe de vork in de steel zit. Meteen een goede opening om de waarheid naar elkaar uit te spreken. (helemaal omdat er dan nog iemand bij zit)
zondag 29 januari 2012 19:54
gefeliciteerd met je zwangerschap!
Het is ook niet niks, en een zwangerschap is ook best wel 'eng', er kan van alles mis gaan (niet om je bang te maken hoor, maar ik bedoel te zeggen dat je angst ook niet volledig ongegrond is).
Stoppen met roken is vreselijk moeilijk, en omdat je nu zwanger bent zit er druk achter, allemaal heel logisch.
Wat je lichaam betreft, Ja, die zal veranderen, maar die verandert ook weer terug naar zoals het nu is (ik kwam 25 kilo aan en alles was er na 9 maanden af, alleen mijn borsten hebben er wat onder geleden, maar ach..)
Ga vooral samen met je vriend naar de verloskundige, zij kan jullie vast geruststellen.
Een ding kan ik je verzekeren: moederschap is het mooiste wat er is!
Het is ook niet niks, en een zwangerschap is ook best wel 'eng', er kan van alles mis gaan (niet om je bang te maken hoor, maar ik bedoel te zeggen dat je angst ook niet volledig ongegrond is).
Stoppen met roken is vreselijk moeilijk, en omdat je nu zwanger bent zit er druk achter, allemaal heel logisch.
Wat je lichaam betreft, Ja, die zal veranderen, maar die verandert ook weer terug naar zoals het nu is (ik kwam 25 kilo aan en alles was er na 9 maanden af, alleen mijn borsten hebben er wat onder geleden, maar ach..)
Ga vooral samen met je vriend naar de verloskundige, zij kan jullie vast geruststellen.
Een ding kan ik je verzekeren: moederschap is het mooiste wat er is!
zondag 29 januari 2012 19:57
quote:noodles schreef op 29 januari 2012 @ 19:54:
gefeliciteerd met je zwangerschap!
Het is ook niet niks, en een zwangerschap is ook best wel 'eng', er kan van alles mis gaan (niet om je bang te maken hoor, maar ik bedoel te zeggen dat je angst ook niet volledig ongegrond is).
Stoppen met roken is vreselijk moeilijk, en omdat je nu zwanger bent zit er druk achter, allemaal heel logisch.
Wat je lichaam betreft, Ja, die zal veranderen, maar die verandert ook weer terug naar zoals het nu is (ik kwam 25 kilo aan en alles was er na 9 maanden af, alleen mijn borsten hebben er wat onder geleden, maar ach..)
Ga vooral samen met je vriend naar de verloskundige, zij kan jullie vast geruststellen.
Een ding kan ik je verzekeren: moederschap is het mooiste wat er is! Ben het voor het grootste gedeelte met je eens noodles maar die laatste zin echt niet. Weer zo overdreven. Het is vaak ook verdomde lastig en vermoeiend en moeilijk. Ja, het is ook zo dat je er heel veel voor terug krijgt. Maar ik kan nog heel veel mooie dingen in het leven opnoemen hoor.
gefeliciteerd met je zwangerschap!
Het is ook niet niks, en een zwangerschap is ook best wel 'eng', er kan van alles mis gaan (niet om je bang te maken hoor, maar ik bedoel te zeggen dat je angst ook niet volledig ongegrond is).
Stoppen met roken is vreselijk moeilijk, en omdat je nu zwanger bent zit er druk achter, allemaal heel logisch.
Wat je lichaam betreft, Ja, die zal veranderen, maar die verandert ook weer terug naar zoals het nu is (ik kwam 25 kilo aan en alles was er na 9 maanden af, alleen mijn borsten hebben er wat onder geleden, maar ach..)
Ga vooral samen met je vriend naar de verloskundige, zij kan jullie vast geruststellen.
Een ding kan ik je verzekeren: moederschap is het mooiste wat er is! Ben het voor het grootste gedeelte met je eens noodles maar die laatste zin echt niet. Weer zo overdreven. Het is vaak ook verdomde lastig en vermoeiend en moeilijk. Ja, het is ook zo dat je er heel veel voor terug krijgt. Maar ik kan nog heel veel mooie dingen in het leven opnoemen hoor.
zondag 29 januari 2012 20:00
Ik snap het wel, het is ook doodeng! ik ben nu zwanger van mijn tweede kindje en heb die angst nu niet, ik weet nl hoe het werkt nu.
Het komt echt wel goed met je gevoel je bent in paniek en zoveel vrouwen hebben dit gevoel in het begin. En je bent ook wel een keer zonder vriend bij de VK en dan kun je het vertellen, wel doen hoor schaam je niet! Het komt goed!
Het komt echt wel goed met je gevoel je bent in paniek en zoveel vrouwen hebben dit gevoel in het begin. En je bent ook wel een keer zonder vriend bij de VK en dan kun je het vertellen, wel doen hoor schaam je niet! Het komt goed!
zondag 29 januari 2012 20:00
zondag 29 januari 2012 20:00
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Over dat roken tijdens de zwangerschap:
ex van vriend deed het ook zo. Vriend bleef pushen dat hij het niet fijn vond. Ze rookte namelijk niet alleen met haar eigen kind in de buik, maar ook met zijn kind. En hij wilde zijn kind wel het beste geven.
Uiteindelijk heeft hij het haar nooit kunnen vergeven en is het altijd blijven medderen.
Vooral omdat beide kinderen met een te laag geboortegewicht op de wereld kwamen, een moeilijke start hadden en zij 9 maanden beloofde dat ze echt zou stoppen!
Maar goed, zelf weten...
Over dat roken tijdens de zwangerschap:
ex van vriend deed het ook zo. Vriend bleef pushen dat hij het niet fijn vond. Ze rookte namelijk niet alleen met haar eigen kind in de buik, maar ook met zijn kind. En hij wilde zijn kind wel het beste geven.
Uiteindelijk heeft hij het haar nooit kunnen vergeven en is het altijd blijven medderen.
Vooral omdat beide kinderen met een te laag geboortegewicht op de wereld kwamen, een moeilijke start hadden en zij 9 maanden beloofde dat ze echt zou stoppen!
Maar goed, zelf weten...
Alleen ben je sneller, samen kom je verder!
zondag 29 januari 2012 20:01
quote:Scuba schreef op 29 januari 2012 @ 19:57:
[...]
Ben het voor het grootste gedeelte met je eens noodles maar die laatste zin echt niet. Weer zo overdreven. Het is vaak ook verdomde lastig en vermoeiend en moeilijk. Ja, het is ook zo dat je er heel veel voor terug krijgt. Maar ik kan nog heel veel mooie dingen in het leven opnoemen hoor.
Ja, ik lees hem net terug en besef me dat ik wel een enorme moederkloek ben geworden sinds de komst van mijn zoontje .
Ik snap helemaal wat je bedoelt Scuba.
Herstel: voor mij is het moederschap het mooiste wat er is, naast nog heel veel ander moois natuurlijk.
Maar ja ik heb dan ook een kleintje van 14 maanden die in zijn eenkennigheidsfase naar mij toe zit en alleen maar met me wil knuffelen, hij komt steeds op me af rennen en vliegt me in mijn armen ., dus wellicht zie ik door mijn roze wolk de werkelijkheid niet helemaal realistisch.
Zwanger zijn daarentegen vond ik vreselijk, maar dat is gelukkig tijdelijk..
[...]
Ben het voor het grootste gedeelte met je eens noodles maar die laatste zin echt niet. Weer zo overdreven. Het is vaak ook verdomde lastig en vermoeiend en moeilijk. Ja, het is ook zo dat je er heel veel voor terug krijgt. Maar ik kan nog heel veel mooie dingen in het leven opnoemen hoor.
Ja, ik lees hem net terug en besef me dat ik wel een enorme moederkloek ben geworden sinds de komst van mijn zoontje .
Ik snap helemaal wat je bedoelt Scuba.
Herstel: voor mij is het moederschap het mooiste wat er is, naast nog heel veel ander moois natuurlijk.
Maar ja ik heb dan ook een kleintje van 14 maanden die in zijn eenkennigheidsfase naar mij toe zit en alleen maar met me wil knuffelen, hij komt steeds op me af rennen en vliegt me in mijn armen ., dus wellicht zie ik door mijn roze wolk de werkelijkheid niet helemaal realistisch.
Zwanger zijn daarentegen vond ik vreselijk, maar dat is gelukkig tijdelijk..
zondag 29 januari 2012 20:13
Ik herken het.
Lang geleden, toen ik nog nooit zwanger was geweest, leek het me geweldig om zwanger te zijn. Ik had alleen maar verhalen gehoord over jezelf geweldig voelen, jezelf op en top vrouw voelen en meer van dat soort dingen. Vanaf het moment dat ik positief testte, voelde ik me alles behalve geweldig, vrouw en mooi!
Prachtig zwanger zijn? Ik voelde me een nijlpaard.
Het mooiste wat ik ooit had meegemaakt? Nee. Ik vond het vreselijk.
Uitkijken naar de baby? Ben je gek. Ik was doodsbang. Ik wilde geen baby meer.
Van een meestal vriendelijk en sociaal persoon veranderde ik in een mum van tijd in een humeurig, mopperend, angstig en alles behalve sociaal stuk vreten. Eigenlijk wilde ik maar een ding: met een dekbed over mijn hoofd in bed gaan liggen en dat voor een maand of negen.
Ik voelde me zo ellendig, dat ik serieus heb overwogen om het weg te laten halen. Alles was beter dan de gemoedstoestand waarin ik zwanger en al verkeerde! Gelukkig heeft mijn ratio me tegen gehouden en heb ik al die maanden uitgezeten. (en gelegen!)
Direct na de geboorte voelde ik me weer mens worden en kon ik mezelf weer zijn. Weet je wat nu het erge was? Eenmaal niet meer zwanger begon ik de zwangerschap te idealiseren en vond ik het toch o zo prachtig om hegt meegemaakt te hebben! Rationeel wist ik dat ik me ellendig had gevoeld, maar gevoelsmatig kon ik me dat niet meer indenken. Ik vond (en vind!) het geweldig om moeder te zijn! Mijn kind is het mooiste dat bestaat! Niemand is leuker/liever/mooier of wat dan ook dan mijn bloedje!
Het zal je dan misschien niet verbazen dat ik drie keer zwanger ben geweest met als resultaat de vier meest geweldige kinderen ter wereld!
Ik heb nog wat tips voor je. Kijk maar of je er wat mee kan/wil kunnen.
Tip 1:
Praat! Vertel anderen dat je je ellendig voelt! Tijdens mijn eerste zwangerschap zette ik mijn zonnigste gezicht op als iemand vroeg hoe het ging, terwijl het eigenlijk heel donker was geworden bij me. Pas tijdens de tweede zwangerschap vertelde ik een select groepje mensen hoe ik me voelde en wat bleek? Ik was niet de enige! NIet dat dat me beter deed voelen, maar het was fijn om te weten dat ik niet de enige persoon ter wereld was die zwanger zijn gewoon ruk vond! (had ik dit tijdens mijn eerste zwangerschap maar gedaan; ik had me dan niet zo eenzaam en onbegrepen gevoeld.)
Tip 2:
Ga naar de huisarts en vertel over je gevoelens. Er zijn psychologen gespecialiseerd in prenatale depressies.
Tip 3:
Stop met roken. Echt. Na de geboorte mag je weer. Ik weet waar ik over praat: ik rook zelf ook, behalve als ik zwanger ben. Mijn jongste is nu twaalf dagen oud en sinds een paar dagen rook ik weer af en toe een peuk.
Tip 4:
Babybytes! Ik vond dit tijdens mijn laatste zwangerschap een geweldige site! Het maakte het zwanger zijn wat concreter.
Tip 5:
Hou voor ogen dat de hormonen je zo slecht doen voelen. Je bent geen waardeloos mens en je wordt geen waardeloze moeder! Echt niet! Hormonen zuigen.
Tip 6:
Geef toe aan je gevoel. Wil je in je bed liggen en kan het? Gewoon doen. Mijn sociale leven stond altijd op een bijzonder laag pitje tijdens het zwangeren en na uitleg van mijn kant heb ik alleen maar begrip gekregen van vriendinnen.
Sterkte. Ik weet hoe het is.
Lang geleden, toen ik nog nooit zwanger was geweest, leek het me geweldig om zwanger te zijn. Ik had alleen maar verhalen gehoord over jezelf geweldig voelen, jezelf op en top vrouw voelen en meer van dat soort dingen. Vanaf het moment dat ik positief testte, voelde ik me alles behalve geweldig, vrouw en mooi!
Prachtig zwanger zijn? Ik voelde me een nijlpaard.
Het mooiste wat ik ooit had meegemaakt? Nee. Ik vond het vreselijk.
Uitkijken naar de baby? Ben je gek. Ik was doodsbang. Ik wilde geen baby meer.
Van een meestal vriendelijk en sociaal persoon veranderde ik in een mum van tijd in een humeurig, mopperend, angstig en alles behalve sociaal stuk vreten. Eigenlijk wilde ik maar een ding: met een dekbed over mijn hoofd in bed gaan liggen en dat voor een maand of negen.
Ik voelde me zo ellendig, dat ik serieus heb overwogen om het weg te laten halen. Alles was beter dan de gemoedstoestand waarin ik zwanger en al verkeerde! Gelukkig heeft mijn ratio me tegen gehouden en heb ik al die maanden uitgezeten. (en gelegen!)
Direct na de geboorte voelde ik me weer mens worden en kon ik mezelf weer zijn. Weet je wat nu het erge was? Eenmaal niet meer zwanger begon ik de zwangerschap te idealiseren en vond ik het toch o zo prachtig om hegt meegemaakt te hebben! Rationeel wist ik dat ik me ellendig had gevoeld, maar gevoelsmatig kon ik me dat niet meer indenken. Ik vond (en vind!) het geweldig om moeder te zijn! Mijn kind is het mooiste dat bestaat! Niemand is leuker/liever/mooier of wat dan ook dan mijn bloedje!
Het zal je dan misschien niet verbazen dat ik drie keer zwanger ben geweest met als resultaat de vier meest geweldige kinderen ter wereld!
Ik heb nog wat tips voor je. Kijk maar of je er wat mee kan/wil kunnen.
Tip 1:
Praat! Vertel anderen dat je je ellendig voelt! Tijdens mijn eerste zwangerschap zette ik mijn zonnigste gezicht op als iemand vroeg hoe het ging, terwijl het eigenlijk heel donker was geworden bij me. Pas tijdens de tweede zwangerschap vertelde ik een select groepje mensen hoe ik me voelde en wat bleek? Ik was niet de enige! NIet dat dat me beter deed voelen, maar het was fijn om te weten dat ik niet de enige persoon ter wereld was die zwanger zijn gewoon ruk vond! (had ik dit tijdens mijn eerste zwangerschap maar gedaan; ik had me dan niet zo eenzaam en onbegrepen gevoeld.)
Tip 2:
Ga naar de huisarts en vertel over je gevoelens. Er zijn psychologen gespecialiseerd in prenatale depressies.
Tip 3:
Stop met roken. Echt. Na de geboorte mag je weer. Ik weet waar ik over praat: ik rook zelf ook, behalve als ik zwanger ben. Mijn jongste is nu twaalf dagen oud en sinds een paar dagen rook ik weer af en toe een peuk.
Tip 4:
Babybytes! Ik vond dit tijdens mijn laatste zwangerschap een geweldige site! Het maakte het zwanger zijn wat concreter.
Tip 5:
Hou voor ogen dat de hormonen je zo slecht doen voelen. Je bent geen waardeloos mens en je wordt geen waardeloze moeder! Echt niet! Hormonen zuigen.
Tip 6:
Geef toe aan je gevoel. Wil je in je bed liggen en kan het? Gewoon doen. Mijn sociale leven stond altijd op een bijzonder laag pitje tijdens het zwangeren en na uitleg van mijn kant heb ik alleen maar begrip gekregen van vriendinnen.
Sterkte. Ik weet hoe het is.
zondag 29 januari 2012 20:15
@ Scuba: wat bedoel je er precies mee dat mijn vriend ook wel weet hoe de vork in de steel zit? Snap 'm ff niet.
Ik denk dat als ik serieus aan hem vraag of hij wil stoppen met roken, dat hij dat dan wel doet. Of in elk geval in mijn bijzijn.
Ik wil ook echt niet dat dit tussen ons in komt te staan, dat zijn die stomme stinkpeuken zeker niet waard.Overigens denk ik dat het stoppen bij hem nog wel redelijk makkelijk zal gaan, ik geloof dat hij al een tijdje redelijk klaar is met het roken.
Ik denk ook dat ik af en toe wel onmogelijk voor hem ben ja. Maar ik word er gewoon onzeker van als hij op me zit te vitten op me omdat ik zijn ogen niet verantwoordelijk genoeg met de zwangerschap omga.
Ik denk dat als ik serieus aan hem vraag of hij wil stoppen met roken, dat hij dat dan wel doet. Of in elk geval in mijn bijzijn.
Ik wil ook echt niet dat dit tussen ons in komt te staan, dat zijn die stomme stinkpeuken zeker niet waard.Overigens denk ik dat het stoppen bij hem nog wel redelijk makkelijk zal gaan, ik geloof dat hij al een tijdje redelijk klaar is met het roken.
Ik denk ook dat ik af en toe wel onmogelijk voor hem ben ja. Maar ik word er gewoon onzeker van als hij op me zit te vitten op me omdat ik zijn ogen niet verantwoordelijk genoeg met de zwangerschap omga.
zondag 29 januari 2012 20:17
zondag 29 januari 2012 20:18
Oh ja ik ben ook gestopt met roken trouwens, ik verheug me nu al op een bakkie koffie met een peuk als ik bevallen ben! ( hoewel ik er dan vast kotsmisselijk van ga worden..) Bij mij is het geen moeilijk iets, ik ben zwanger dus ik stop. Punt. Maar dat ben ik he, ik kan dat sowieso wel als ik het (echt) wil.
zondag 29 januari 2012 20:20
zondag 29 januari 2012 20:22
Ben je ook open tegen je vriend hierover? Het is voor jullie beide moeilijk. Een zwangerschap confronteert je met je eigen jeugd. Hij is geadopteerd en dat zal zijn redenen hebben gehad. Jij hebt geen fijne moeder gehad. Geen wonder dat je bang bent! En hij is juist blij want nu komt er iemand in zijn dagelijks leven waar hij een bloedband mee heeft. Praat praat praat met elkaar!
En over het roken: ik vind het niet goed. Jij zelf ook niet. Vertel hem duidelijk hoe hij je kan steunen. Zet desnoods samen een stuk of 3 tips op een papier dat jullie op de tafel leggen. Zodra er iets gezegd wordt dat juist negatief uit kan pakken (doordat jij druk/stress voelt) kan je elkaar er op aan spreken. En het zou mooi zijn als hij ook stopt met roken! Slecht voorbeeld voor je kind, roken. En van het geld dat jullie de eerste maand uitsparen kan je een mooi 1e setje kleertjes kopen voor jullie kindje.
De angst en zenuwen zijn tot op zekere hoogte normaal. Ik heb er vier jaar over gedaan om zwanger te worden van de eerste. Allerlei behandelingen in het ziekenhuis gehad. En toen ik zwanger was vroeg ik me af of dit nou echt was wat ik wilde en of we het wel aan zouden kunnen, of we wel geschikt waren om kinderen op te voeden etc. etc. Komt helemaal goed hoor! En als je het niet los kan laten zou ik toch even met iemand praten. Dan maar voor 2 keer hier naar de huisarts en daarna op zoek naar een ander, dat maakt niks uit.
En over het roken: ik vind het niet goed. Jij zelf ook niet. Vertel hem duidelijk hoe hij je kan steunen. Zet desnoods samen een stuk of 3 tips op een papier dat jullie op de tafel leggen. Zodra er iets gezegd wordt dat juist negatief uit kan pakken (doordat jij druk/stress voelt) kan je elkaar er op aan spreken. En het zou mooi zijn als hij ook stopt met roken! Slecht voorbeeld voor je kind, roken. En van het geld dat jullie de eerste maand uitsparen kan je een mooi 1e setje kleertjes kopen voor jullie kindje.
De angst en zenuwen zijn tot op zekere hoogte normaal. Ik heb er vier jaar over gedaan om zwanger te worden van de eerste. Allerlei behandelingen in het ziekenhuis gehad. En toen ik zwanger was vroeg ik me af of dit nou echt was wat ik wilde en of we het wel aan zouden kunnen, of we wel geschikt waren om kinderen op te voeden etc. etc. Komt helemaal goed hoor! En als je het niet los kan laten zou ik toch even met iemand praten. Dan maar voor 2 keer hier naar de huisarts en daarna op zoek naar een ander, dat maakt niks uit.
zondag 29 januari 2012 20:25
quote:benannie schreef op 29 januari 2012 @ 20:15:
@ Scuba: wat bedoel je er precies mee dat mijn vriend ook wel weet hoe de vork in de steel zit? Snap 'm ff niet.
Ik denk dat als ik serieus aan hem vraag of hij wil stoppen met roken, dat hij dat dan wel doet. Of in elk geval in mijn bijzijn.
Ik wil ook echt niet dat dit tussen ons in komt te staan, dat zijn die stomme stinkpeuken zeker niet waard.Overigens denk ik dat het stoppen bij hem nog wel redelijk makkelijk zal gaan, ik geloof dat hij al een tijdje redelijk klaar is met het roken.
Ik denk ook dat ik af en toe wel onmogelijk voor hem ben ja. Maar ik word er gewoon onzeker van als hij op me zit te vitten op me omdat ik zijn ogen niet verantwoordelijk genoeg met de zwangerschap omga.Ik heb zo het idee dat je deze gemoedstoestand niet helemaal voor 100% kan verbloemen. En als je vriend dus een beetje zijn ogen open heeft zal hij waarschijnlijk vermoeden dat je ergens mee zit, of dat je niet lekker in je vel zit, of dat je het moeilijk hebt met de zwangerschap enz enz. Het zal dus denk ik niet helemaal als een verrassing komen als je het eerlijk uitspreekt tegen de VK. Misschien is het zelfs bij hem ook wel een opluchting. Problemen die niet uitgesproken worden gaan etteren en uiteindelijk zal dan de bom ontploffen op een veel ergere manier op wat voor manier dan ook. Daar kun je vergif op innemen (oh nee dat doe je al met het roken, grapje, die wel de waarheid is)
@ Scuba: wat bedoel je er precies mee dat mijn vriend ook wel weet hoe de vork in de steel zit? Snap 'm ff niet.
Ik denk dat als ik serieus aan hem vraag of hij wil stoppen met roken, dat hij dat dan wel doet. Of in elk geval in mijn bijzijn.
Ik wil ook echt niet dat dit tussen ons in komt te staan, dat zijn die stomme stinkpeuken zeker niet waard.Overigens denk ik dat het stoppen bij hem nog wel redelijk makkelijk zal gaan, ik geloof dat hij al een tijdje redelijk klaar is met het roken.
Ik denk ook dat ik af en toe wel onmogelijk voor hem ben ja. Maar ik word er gewoon onzeker van als hij op me zit te vitten op me omdat ik zijn ogen niet verantwoordelijk genoeg met de zwangerschap omga.Ik heb zo het idee dat je deze gemoedstoestand niet helemaal voor 100% kan verbloemen. En als je vriend dus een beetje zijn ogen open heeft zal hij waarschijnlijk vermoeden dat je ergens mee zit, of dat je niet lekker in je vel zit, of dat je het moeilijk hebt met de zwangerschap enz enz. Het zal dus denk ik niet helemaal als een verrassing komen als je het eerlijk uitspreekt tegen de VK. Misschien is het zelfs bij hem ook wel een opluchting. Problemen die niet uitgesproken worden gaan etteren en uiteindelijk zal dan de bom ontploffen op een veel ergere manier op wat voor manier dan ook. Daar kun je vergif op innemen (oh nee dat doe je al met het roken, grapje, die wel de waarheid is)
zondag 29 januari 2012 20:28
Shit, ik ben het belangrijkste vergeten. (ben nog seniel van de laatste zwangerschap!) Komt ie!
Hou alsjeblieft voor ogen dat je zelf niet gekozen hebt om je zo ellendig te voelen! Mijn moeder vond mij bijvoorbeeld heel verwend tijdens de zwangerschappen, aangezien "zo veel vrouwen geen kinderen kunnen krijgen en ik moest weer zo raar doen. Iets dankbaarder zijn zou me niet misstaan." Kijk. Het is heel fijn voor haar dat ze mij niet kon (of wilde) begrijpen, maar het ging er bij haar niet in dat ik het vreselijk vond dat ik het zwanger zijn haatte.
Lang verhaal kort: je kan er niets aan doen. Echt, echt, echt niet.
Hou alsjeblieft voor ogen dat je zelf niet gekozen hebt om je zo ellendig te voelen! Mijn moeder vond mij bijvoorbeeld heel verwend tijdens de zwangerschappen, aangezien "zo veel vrouwen geen kinderen kunnen krijgen en ik moest weer zo raar doen. Iets dankbaarder zijn zou me niet misstaan." Kijk. Het is heel fijn voor haar dat ze mij niet kon (of wilde) begrijpen, maar het ging er bij haar niet in dat ik het vreselijk vond dat ik het zwanger zijn haatte.
Lang verhaal kort: je kan er niets aan doen. Echt, echt, echt niet.
zondag 29 januari 2012 20:28
Mag ik naast alle zeer zinnige opmerkingen over het herkenbaar zijn, het beter-zijn van wel bespreken en het bestaan van prenatale depressies (vriendin van mij lijdt er hevig aan en is inmiddels zwanger van de derde omdat het behandelbaar, behapbaar en over na de zwangerschap is) ook nog even opmerking dat vriend weliswaar (en vanwege gezondheidsaspect ook wel terecht) een grote mond heeft over TO's huidige rookgedrag, maar beter maar ook kan stoppen omdat als baby er eenmaal is, een rookhol van een huis net zo hard alsnog voor astma en andere allergieën/aandoeningen kan zorgen?
zondag 29 januari 2012 20:30
jeetje spitsmuisje jij schrijft hoe ik me voel. Ik wil ook gewoon het liefst in bed liggen, slapen en er over 9 maanden weer uit komen. Terwijl ik eigenlijk ook het liefst stralend zwanger zou willen zijn. Ik zal je tips zeker ter harte nemen. Het praten wordt alleen lastig. Ik ben nu pas 6 1/2 week dus ik kan het ook niet zomaar tegen iedereen zeggen.
Ik probeer wel met mn vriend over mn gevoel te praten, maar dit loopt vaak op ruzie uit omdat hij mij erg negatief vind en we een heel verschillend gevoel hebben over de zwangerschap. Hij zit nu op zijn werk en komt pas laat thuis. Morgen moet hij ook weer vroeg op om te werken (ikzelf trouwens ook) en is dan weer laat thuis. Misschien kan ik het er morgenavond met hem over hebben. Maar of dat een goed idee is vlak voor we naar de verloskundige gaan...
Ik probeer wel met mn vriend over mn gevoel te praten, maar dit loopt vaak op ruzie uit omdat hij mij erg negatief vind en we een heel verschillend gevoel hebben over de zwangerschap. Hij zit nu op zijn werk en komt pas laat thuis. Morgen moet hij ook weer vroeg op om te werken (ikzelf trouwens ook) en is dan weer laat thuis. Misschien kan ik het er morgenavond met hem over hebben. Maar of dat een goed idee is vlak voor we naar de verloskundige gaan...
zondag 29 januari 2012 20:31
Ik sluit me aan bij Scuba: vertel je vriend hoe je je voelt. Zelf vond ik het ook vreselijk om aan mijn man te vertellen dat ik helemaal niet blij was (en dat was nog zacht uitgedrukt), maar hij had het al tijden door en voor hem was het een opluchting om het van mij te horen. Voor mijn man waren de maanden van de zwangerschappen ook vreselijk, aangezien ik een afschuwelijke versie van mezelf geworden was. Hij kon beter met me omgaan toen hij wist dat ik ook baalde van mezelf.
