Geld & Recht
alle pijlers
Waar heb je als alleenstaande moeder recht op?
donderdag 20 januari 2011 om 20:48
Een vriendin van mij zit in een financiele toestand die niet zo rooskleurig is. Zelf zegt ze dat ze nergens meer recht op heeft en 'iedereen haar laat verkommeren' maar ik vraag me af of ze dat bij het rechte eind heeft. Ik wil haar graag helpen, maar weet niet zo goed hoe.
De situatie:
Vrouw, sinds enkele jaren gescheiden en al sinds bijna 10 jaar niet meer werkzaam. Toendertijd met een kantoorbaan gestopt vanwege een verhuizing en de kinderen en inmiddels dus een behoorlijke afstand tot de arbeidsmarkt.
Ze heeft drie kinderen: één zoon van net 18 die naar MBO gaat, andere zoon van 16 die nog op de MAVO (?) zit en een dochtertje van 10.
Vriendin ontvangt van haar ex-man partneralimentatie op het niveau van een bijstandsuitkering voor een alleenstaande vrouw en kinderalimentatie voor de twee jongsten. Haar oudste ontvangt rechtstreeks van zijn vader het deel van de aanvullende beurs volgens de normen van DUO. Ter informatie: het bedrag dat de oudste krijgt, ligt lager dan de kinderalimentatie en hij geeft een deel hiervan (niet alles) af aan zijn moeder.
Met het totaal (partneralimentatie en kinderalimentatie voor drie kinderen), in combinatie met allerlei toeslagen (huurtoeslag en zorgtoeslag) redde ze het op zich wel. Maar nu valt dus een groot deel van de alimentatie van de oudste weg en over niet al te lange tijd ook die van de middelste.
Ze zit nu enorm in de stress vanwege de geldzorgen. Helaas krijgt niemand aan haar verstand gepeuterd dat ze beter op zoek kan gaan naar werk. Ze vindt dat haar ex-man anders veel te makkelijk wegkomt omdat hij dan geen partneralimentatie meer hoeft te betalen. Volgens mij is dat niet zo, maar ik hoop dat er deskundigen (Branwen?) zijn die hier goed advies over kunnen geven. Je raakt die partneralimentatie toch niet zomaar kwijt? Eerlijk gezegd vraag ik me ook wel af of ze zo makkelijk werk vindt (ze heeft geen beroepsopleiding gedaan) in deze tijd, maar als je echt wilt... En wat gebeurt er als ze straks (na 10 jaar, geloof ik?) geen partneralimentatie meer krijgt?
Kort en goed: wat zijn de mogelijkheden, als we ervan uitgaan dat ze geen werk vindt? Kan ze een bijstanduitkering aanvragen of kan ze extra geld van haar ex-man krijgen? En zo ja, hoe krijgt ze dat dan voor elkaar? Wat zijn haar mogelijkheden?
De situatie:
Vrouw, sinds enkele jaren gescheiden en al sinds bijna 10 jaar niet meer werkzaam. Toendertijd met een kantoorbaan gestopt vanwege een verhuizing en de kinderen en inmiddels dus een behoorlijke afstand tot de arbeidsmarkt.
Ze heeft drie kinderen: één zoon van net 18 die naar MBO gaat, andere zoon van 16 die nog op de MAVO (?) zit en een dochtertje van 10.
Vriendin ontvangt van haar ex-man partneralimentatie op het niveau van een bijstandsuitkering voor een alleenstaande vrouw en kinderalimentatie voor de twee jongsten. Haar oudste ontvangt rechtstreeks van zijn vader het deel van de aanvullende beurs volgens de normen van DUO. Ter informatie: het bedrag dat de oudste krijgt, ligt lager dan de kinderalimentatie en hij geeft een deel hiervan (niet alles) af aan zijn moeder.
Met het totaal (partneralimentatie en kinderalimentatie voor drie kinderen), in combinatie met allerlei toeslagen (huurtoeslag en zorgtoeslag) redde ze het op zich wel. Maar nu valt dus een groot deel van de alimentatie van de oudste weg en over niet al te lange tijd ook die van de middelste.
Ze zit nu enorm in de stress vanwege de geldzorgen. Helaas krijgt niemand aan haar verstand gepeuterd dat ze beter op zoek kan gaan naar werk. Ze vindt dat haar ex-man anders veel te makkelijk wegkomt omdat hij dan geen partneralimentatie meer hoeft te betalen. Volgens mij is dat niet zo, maar ik hoop dat er deskundigen (Branwen?) zijn die hier goed advies over kunnen geven. Je raakt die partneralimentatie toch niet zomaar kwijt? Eerlijk gezegd vraag ik me ook wel af of ze zo makkelijk werk vindt (ze heeft geen beroepsopleiding gedaan) in deze tijd, maar als je echt wilt... En wat gebeurt er als ze straks (na 10 jaar, geloof ik?) geen partneralimentatie meer krijgt?
Kort en goed: wat zijn de mogelijkheden, als we ervan uitgaan dat ze geen werk vindt? Kan ze een bijstanduitkering aanvragen of kan ze extra geld van haar ex-man krijgen? En zo ja, hoe krijgt ze dat dan voor elkaar? Wat zijn haar mogelijkheden?
zaterdag 22 januari 2011 om 12:58
quote:_Branwen_ schreef op 21 januari 2011 @ 16:25:
[...]
Als het uiteindelijk op bijstand aankomt in de toekomst, heeft ze er dus nog een probleem bij. Ze zou - afhankelijk van het beleid van haar gemeente - mogelijk bijzondere bijstand voor woonkostentoeslag kunnen krijgen voor die hoge huur (ik neem aan dat huurtoeslag niet mogelijk is), maar dat wordt voor maximaal een jaar toegekend mét een verhuisverplichting. En als zij na dat jaar niet is verhuisd of niet kan aantonen er alles aan gedaan te hebben om te gaan verhuizen, dan houdt die woonkostentoeslag ook op en zal ze het alleen met bijstand moeten doen, en zal ze dus op een gegeven moment haar woning niet meer kunnen betalen. Als je nog iets vriendschappelijks voor haar voelt, dan zou ik echt bij haar laten doordringen dat zij echt afstevent op zeer ernstige problemen en dat zij de enige is die dat kan voorkomen.Ze heeft nu via commerciele verhuur een eensgezinswoning waarvan de huurkosten even hoog zijn als een bijstandsuitkering voor een alleenstaande. Ze krijgt wel huurtoeslag via de belasting? Maar houdt dat op dan? Kan me niet voorstellen dat ze dit tot in lengte der jaren financieel vol gaat houden. Overigens net gehoord dat opa en oma de kinderen mee uit shoppen genomen hebben: de jongste kreeg een laptop, de oudste twee een home cinemaset. Is toch leuk? Zucht.. Waar doe ik al die moeite voor, denk ik dan. Dit komt gewoon niet goed zonder dat ze eens keihard op d'r gezicht gaat. Wat ik haar dan ook weer niet gun, maar toch.. Blijft lastig!
[...]
Als het uiteindelijk op bijstand aankomt in de toekomst, heeft ze er dus nog een probleem bij. Ze zou - afhankelijk van het beleid van haar gemeente - mogelijk bijzondere bijstand voor woonkostentoeslag kunnen krijgen voor die hoge huur (ik neem aan dat huurtoeslag niet mogelijk is), maar dat wordt voor maximaal een jaar toegekend mét een verhuisverplichting. En als zij na dat jaar niet is verhuisd of niet kan aantonen er alles aan gedaan te hebben om te gaan verhuizen, dan houdt die woonkostentoeslag ook op en zal ze het alleen met bijstand moeten doen, en zal ze dus op een gegeven moment haar woning niet meer kunnen betalen. Als je nog iets vriendschappelijks voor haar voelt, dan zou ik echt bij haar laten doordringen dat zij echt afstevent op zeer ernstige problemen en dat zij de enige is die dat kan voorkomen.Ze heeft nu via commerciele verhuur een eensgezinswoning waarvan de huurkosten even hoog zijn als een bijstandsuitkering voor een alleenstaande. Ze krijgt wel huurtoeslag via de belasting? Maar houdt dat op dan? Kan me niet voorstellen dat ze dit tot in lengte der jaren financieel vol gaat houden. Overigens net gehoord dat opa en oma de kinderen mee uit shoppen genomen hebben: de jongste kreeg een laptop, de oudste twee een home cinemaset. Is toch leuk? Zucht.. Waar doe ik al die moeite voor, denk ik dan. Dit komt gewoon niet goed zonder dat ze eens keihard op d'r gezicht gaat. Wat ik haar dan ook weer niet gun, maar toch.. Blijft lastig!
zaterdag 22 januari 2011 om 13:00
quote:_Branwen_ schreef op 21 januari 2011 @ 17:10:
Ik zou ook idd per de wet voor de onderhoudsplicht t.a.v. de ex-partner geboren na bijvoorbeeld 1965 wijzigen in maximaal 5 jaar partneralimenatie, ongeacht of er kinderen zijn of niet. In die 5 jaar heeft diegene voldoende tijd om te wennen aan de nieuwe situatie en eventueel om te scholen / een opleiding te voltooien, en dan moet diegene op eigen benen kunnen staan.
De zogenaamde opkrabbelpremie dus! Helemaal eens hoor, het is echt heel lang, 12 jaar betalen voor (bij wijze van spreken) 6 jaar huwelijk.
Ik zou ook idd per de wet voor de onderhoudsplicht t.a.v. de ex-partner geboren na bijvoorbeeld 1965 wijzigen in maximaal 5 jaar partneralimenatie, ongeacht of er kinderen zijn of niet. In die 5 jaar heeft diegene voldoende tijd om te wennen aan de nieuwe situatie en eventueel om te scholen / een opleiding te voltooien, en dan moet diegene op eigen benen kunnen staan.
De zogenaamde opkrabbelpremie dus! Helemaal eens hoor, het is echt heel lang, 12 jaar betalen voor (bij wijze van spreken) 6 jaar huwelijk.
zaterdag 22 januari 2011 om 13:02
quote:dubiootje schreef op 21 januari 2011 @ 14:55:
[...]
Gelukkig is de schuldvraag in het Nederlands recht afgeschaft. Voor het vaststellen van alimentatie wordt alleen gekeken naar draagkracht en behoefte, niet naar wie zich het slechtst gedragen heeft in het huwelijk.Waarom vind jij dat gelukkig? Als je als vrouw je man belazert kun je 'm daarna nog financieel uitkleden ook. Dat lijkt me toch niet bepaald fair.
[...]
Gelukkig is de schuldvraag in het Nederlands recht afgeschaft. Voor het vaststellen van alimentatie wordt alleen gekeken naar draagkracht en behoefte, niet naar wie zich het slechtst gedragen heeft in het huwelijk.Waarom vind jij dat gelukkig? Als je als vrouw je man belazert kun je 'm daarna nog financieel uitkleden ook. Dat lijkt me toch niet bepaald fair.
zaterdag 22 januari 2011 om 13:03
quote:elninjoo schreef op 22 januari 2011 @ 13:02:
[...]
Waarom vind jij dat gelukkig? Als je als vrouw je man belazert kun je 'm daarna nog financieel uitkleden ook. Dat lijkt me toch niet bepaald fair.Dat is waar het om draait met trouwen: je belooft de staat dat je voor elkaar gaat zorgen. Snap ineens een stuk beter waarom mijn vriend niet nog eens wil trouwen
[...]
Waarom vind jij dat gelukkig? Als je als vrouw je man belazert kun je 'm daarna nog financieel uitkleden ook. Dat lijkt me toch niet bepaald fair.Dat is waar het om draait met trouwen: je belooft de staat dat je voor elkaar gaat zorgen. Snap ineens een stuk beter waarom mijn vriend niet nog eens wil trouwen
zaterdag 22 januari 2011 om 13:07
quote:Jarek03 schreef op 22 januari 2011 @ 12:58:
Ze heeft nu via commerciele verhuur een eensgezinswoning waarvan de huurkosten even hoog zijn als een bijstandsuitkering voor een alleenstaande. Ze krijgt wel huurtoeslag via de belasting? Dan weet ik niet wat ze krijgt, want doorgaans krijg je alleen huurtoeslag voor een woning onder de huurgrens, die plus minus ¤ 650,00 is. Of bedoel je norm alleenstaande zonder toeslag? Dat is wel ongeveer die richting in.
Ze heeft nu via commerciele verhuur een eensgezinswoning waarvan de huurkosten even hoog zijn als een bijstandsuitkering voor een alleenstaande. Ze krijgt wel huurtoeslag via de belasting? Dan weet ik niet wat ze krijgt, want doorgaans krijg je alleen huurtoeslag voor een woning onder de huurgrens, die plus minus ¤ 650,00 is. Of bedoel je norm alleenstaande zonder toeslag? Dat is wel ongeveer die richting in.
zaterdag 22 januari 2011 om 13:20
quote:_Branwen_ schreef op 22 januari 2011 @ 13:07:
[...]
Dan weet ik niet wat ze krijgt, want doorgaans krijg je alleen huurtoeslag voor een woning onder de huurgrens, die plus minus ¤ 650,00 is. Of bedoel je norm alleenstaande zonder toeslag? Dat is wel ongeveer die richting in.Woning zit nog net onder die grens, ze woont gelukkig niet in een dure gemeente. Maar dat is dus ook wel zo'n beetje het bedrag wat ze nu aan partneralimentatie en over een poosje dus aan bijstand zou ontvangen... En dan heeft ze toch een probleem.
[...]
Dan weet ik niet wat ze krijgt, want doorgaans krijg je alleen huurtoeslag voor een woning onder de huurgrens, die plus minus ¤ 650,00 is. Of bedoel je norm alleenstaande zonder toeslag? Dat is wel ongeveer die richting in.Woning zit nog net onder die grens, ze woont gelukkig niet in een dure gemeente. Maar dat is dus ook wel zo'n beetje het bedrag wat ze nu aan partneralimentatie en over een poosje dus aan bijstand zou ontvangen... En dan heeft ze toch een probleem.
zaterdag 22 januari 2011 om 14:07
Misschien heb ik het gemist maar door wie wordt bijvoorbeeld het onderwijs voor de kinderen betaald? Een stukje stufi zal er zijn maar dan nog.
Jarek, je bedoelt het overduidelijk allemaal heel goed en steun is tot op zekere hoogte prima wanneer een van je vrienden het moeilijk heeft.
Maar jeetje, wat is jouw vriendin een verbitterd, naargeestig iemand geworden en bovendien nog emotioneel manipulerend ook. Vindt ze zichzelf nog wel leuk?
Het vervelende hieraan is, is dat je eigenlijk geen gesprekken meer met haar kan hebben over andere, leuke zaken des levens.
Ze leeft zo in haar eigen kringetje, mede in stand gehouden door ook haar ouders en de wrok die ze koestert.
Dat jij niet allang je handen er vanaf hebt getrokken is mij een raadsel. En dat is niet onaardig bedoeld. Haar leven is niet jouw verantwoordelijkheid, besef dat wel. Dat je het moeilijk vindt t.o.v. haar kinderen is begrijpelijk. Zolang ze nog steeds wordt opgevangen door deze en gene heeft/ziet ze de noodzaak niet om dingen te veranderen. Haar ouders houden haar afhankelijk en uiteindelijk houdt ze zichzelf ook afhankelijk door maar in die boosheid en wrok te blijven zitten.
Treurig dat ze niet wil inzien dat ze met doorpakken uiteindelijk zichzelf een groot plezier doet. Voor haarzelf, haar kinderen, haar gemoedstoestand, haar léven.
Met je gezicht naar het verleden is met je rug naar de toekomst.
Heeft ze nog vrienden over? Met zo'n houding lijkt me dat bijna van niet. En als ze nu niet wil werken, dan zal ze daar op een bepaald moment toe gedwongen worden vanwege nog meer verminderde inkomsten. Dan is het wellicht te laat en zal ze nog meer bij zichzelf te rade moeten gaan. Sommigen moeten kennelijk echt op de nog hardere manier duidelijk gemaakt worden dat wanneer je zelf geen ruk onderneemt om je inkomsten te verbeteren, de schulden vanzelf heel hoog gaan oplopen.
Jarek, je bedoelt het overduidelijk allemaal heel goed en steun is tot op zekere hoogte prima wanneer een van je vrienden het moeilijk heeft.
Maar jeetje, wat is jouw vriendin een verbitterd, naargeestig iemand geworden en bovendien nog emotioneel manipulerend ook. Vindt ze zichzelf nog wel leuk?
Het vervelende hieraan is, is dat je eigenlijk geen gesprekken meer met haar kan hebben over andere, leuke zaken des levens.
Ze leeft zo in haar eigen kringetje, mede in stand gehouden door ook haar ouders en de wrok die ze koestert.
Dat jij niet allang je handen er vanaf hebt getrokken is mij een raadsel. En dat is niet onaardig bedoeld. Haar leven is niet jouw verantwoordelijkheid, besef dat wel. Dat je het moeilijk vindt t.o.v. haar kinderen is begrijpelijk. Zolang ze nog steeds wordt opgevangen door deze en gene heeft/ziet ze de noodzaak niet om dingen te veranderen. Haar ouders houden haar afhankelijk en uiteindelijk houdt ze zichzelf ook afhankelijk door maar in die boosheid en wrok te blijven zitten.
Treurig dat ze niet wil inzien dat ze met doorpakken uiteindelijk zichzelf een groot plezier doet. Voor haarzelf, haar kinderen, haar gemoedstoestand, haar léven.
Met je gezicht naar het verleden is met je rug naar de toekomst.
Heeft ze nog vrienden over? Met zo'n houding lijkt me dat bijna van niet. En als ze nu niet wil werken, dan zal ze daar op een bepaald moment toe gedwongen worden vanwege nog meer verminderde inkomsten. Dan is het wellicht te laat en zal ze nog meer bij zichzelf te rade moeten gaan. Sommigen moeten kennelijk echt op de nog hardere manier duidelijk gemaakt worden dat wanneer je zelf geen ruk onderneemt om je inkomsten te verbeteren, de schulden vanzelf heel hoog gaan oplopen.
zaterdag 22 januari 2011 om 14:10
quote:Jarek03 schreef op 22 januari 2011 @ 13:20:
[...]
Woning zit nog net onder die grens, ze woont gelukkig niet in een dure gemeente. Maar dat is dus ook wel zo'n beetje het bedrag wat ze nu aan partneralimentatie en over een poosje dus aan bijstand zou ontvangen... En dan heeft ze toch een probleem.
Oh maar dan gaat mijn verhaal over huurtoeslag niet op. Dan kan ze dus gewoon huurtoeslag krijgen en heeft ze met de woonlasten iig geen probleem. Blijft natuurlijk idd staan dat die partneralimentatie een keer ophoudt. Ga je nog iets ondernemen om haar aan het verstand te brengen dat ze afstevent op bijstand als ze niets onderneemt, of laat je het er bij?
Wat ook nog vervelend voor jou kan zijn (als je dan nog contact met haar hebt), is dat als het bijstand wordt, ze waarschijnlijk nog steeds regelmatig geld van haar ouders zal krijgen. Gaat ze dit aan de dienst opgeven denk je? Want kan me voorstellen dat jij er niet op zit te wachten dat te weten. En dat je het gaat doorgeven aan de gemeente.
[...]
Woning zit nog net onder die grens, ze woont gelukkig niet in een dure gemeente. Maar dat is dus ook wel zo'n beetje het bedrag wat ze nu aan partneralimentatie en over een poosje dus aan bijstand zou ontvangen... En dan heeft ze toch een probleem.
Oh maar dan gaat mijn verhaal over huurtoeslag niet op. Dan kan ze dus gewoon huurtoeslag krijgen en heeft ze met de woonlasten iig geen probleem. Blijft natuurlijk idd staan dat die partneralimentatie een keer ophoudt. Ga je nog iets ondernemen om haar aan het verstand te brengen dat ze afstevent op bijstand als ze niets onderneemt, of laat je het er bij?
Wat ook nog vervelend voor jou kan zijn (als je dan nog contact met haar hebt), is dat als het bijstand wordt, ze waarschijnlijk nog steeds regelmatig geld van haar ouders zal krijgen. Gaat ze dit aan de dienst opgeven denk je? Want kan me voorstellen dat jij er niet op zit te wachten dat te weten. En dat je het gaat doorgeven aan de gemeente.
zaterdag 22 januari 2011 om 15:21
quote:Dibbes1 schreef op 22 januari 2011 @ 14:07:
Misschien heb ik het gemist maar door wie wordt bijvoorbeeld het onderwijs voor de kinderen betaald? Een stukje stufi zal er zijn maar dan nog.
Heeft ze nog vrienden over?
Onderwijs is in Nederland tot het 18e jaar vrijwel kosteloos, dus buiten schoolspullen en schoolreisjes heeft ze daar weinig kosten aan. Zitten allemaal verrekend in de kinderalimentatie.
En nee, ze heeft weinig vrienden over, al doet ze wel op hyves heel enthousiast voorkomen dat het anders is. Mensen worden het geklaag natuurlijk ook een beetje beu. Nu neemt ze vooral contact op met mensen van vroeger, want die zijn nog wel geinteresseerd en geschokt door haar verhaal. Maar goed, dat houdt ook een keer op natuurlijk.
@Branwen: ik denk dat ik het maar zo laat. Ik heb het meermaals aangegeven, ze blijft alles afwijzen en als ze het zelf niet afwijst, doen haar ouders het wel. Ik kan haar niet redden, dat zal ze echt zelf moeten doen. En nee, die extraatjes zal ze niet opgeven aan de gemeente. Niet uit berekendheid, dat geloof ik niet. Maar gewoon omdat ze het allemaal helemaal niet snapt en ze allemaal tegen haar zijn...
Misschien heb ik het gemist maar door wie wordt bijvoorbeeld het onderwijs voor de kinderen betaald? Een stukje stufi zal er zijn maar dan nog.
Heeft ze nog vrienden over?
Onderwijs is in Nederland tot het 18e jaar vrijwel kosteloos, dus buiten schoolspullen en schoolreisjes heeft ze daar weinig kosten aan. Zitten allemaal verrekend in de kinderalimentatie.
En nee, ze heeft weinig vrienden over, al doet ze wel op hyves heel enthousiast voorkomen dat het anders is. Mensen worden het geklaag natuurlijk ook een beetje beu. Nu neemt ze vooral contact op met mensen van vroeger, want die zijn nog wel geinteresseerd en geschokt door haar verhaal. Maar goed, dat houdt ook een keer op natuurlijk.
@Branwen: ik denk dat ik het maar zo laat. Ik heb het meermaals aangegeven, ze blijft alles afwijzen en als ze het zelf niet afwijst, doen haar ouders het wel. Ik kan haar niet redden, dat zal ze echt zelf moeten doen. En nee, die extraatjes zal ze niet opgeven aan de gemeente. Niet uit berekendheid, dat geloof ik niet. Maar gewoon omdat ze het allemaal helemaal niet snapt en ze allemaal tegen haar zijn...
zaterdag 22 januari 2011 om 15:45
Jarek, hoe gelijkwaardig vind jij zelf het contact nog?
Ik heb het een keer met mijn vriendin aan de hand gehad (min of meer vervelende financiele situatie die haar vriend meebracht in de relatie waar zij toen niets van af wist).
Heb haar toen gezegd dat ze mijn vriendin is en dat ik heel erg bereid ben om naar haar te luisteren en te ondersteunen waar nodig alleen ben ik niet haar hulpverlener. Ze moest het zelf doen, zelf met oplossingen komen (ook open vragen aan haar gesteld wat ze zelf het liefste zou willen etc.). Psychologische hulp moest ze professioneel zoeken en niet bij mij. Heb het met liefde gedaan en zou het zo weer doen, mocht het nog eens gebeuren, alleen het belangrijkste hierin was: ze heeft zélf ingezien dat alléén zíj mede kan veranderen aan de situatie.
Dat heeft ze gedaan, daar is ze goed uitgekomen, met name voor haarzelf. Als ik haar nu vergelijk met zeg een jaar geleden, dan zie ik weer de vrolijke, weer positief zijnde, lieve vriendin die ze altijd is geweest alleen een tijd ondergesneeuwd is geraakt omdat het voor haar niet meer overzichtelijk was.
Bottom line is, ze heeft zelf verantwoordelijkheid genomen en onze vriendschap heeft zich wat dat betreft erg verdiept. Ik vind het geweldig om te zien hoe zij groeide en steeds sterker werd. En nog. Ze doet het goed en daar ben ik vanaf de zijlijn eigenlijk heel trots op.
Ik heb het een keer met mijn vriendin aan de hand gehad (min of meer vervelende financiele situatie die haar vriend meebracht in de relatie waar zij toen niets van af wist).
Heb haar toen gezegd dat ze mijn vriendin is en dat ik heel erg bereid ben om naar haar te luisteren en te ondersteunen waar nodig alleen ben ik niet haar hulpverlener. Ze moest het zelf doen, zelf met oplossingen komen (ook open vragen aan haar gesteld wat ze zelf het liefste zou willen etc.). Psychologische hulp moest ze professioneel zoeken en niet bij mij. Heb het met liefde gedaan en zou het zo weer doen, mocht het nog eens gebeuren, alleen het belangrijkste hierin was: ze heeft zélf ingezien dat alléén zíj mede kan veranderen aan de situatie.
Dat heeft ze gedaan, daar is ze goed uitgekomen, met name voor haarzelf. Als ik haar nu vergelijk met zeg een jaar geleden, dan zie ik weer de vrolijke, weer positief zijnde, lieve vriendin die ze altijd is geweest alleen een tijd ondergesneeuwd is geraakt omdat het voor haar niet meer overzichtelijk was.
Bottom line is, ze heeft zelf verantwoordelijkheid genomen en onze vriendschap heeft zich wat dat betreft erg verdiept. Ik vind het geweldig om te zien hoe zij groeide en steeds sterker werd. En nog. Ze doet het goed en daar ben ik vanaf de zijlijn eigenlijk heel trots op.
zaterdag 22 januari 2011 om 22:31
quote:elninjoo schreef op 22 januari 2011 @ 13:02:
[...]
Waarom vind jij dat gelukkig? Als je als vrouw je man belazert kun je 'm daarna nog financieel uitkleden ook. Dat lijkt me toch niet bepaald fair.
Wat mij betreft mag de hele partneralimentatie worden afgeschaft. Vervang het door een systeem waarin standaard huwelijkse voorwaarden worden opgesteld, met of zonder partneralimentatie. Dan kiest een stel er welbewust voor en is het ook niet oneerlijk.
Ik vind het positief dat de schuldvraag in het Nederlands recht is afgeschaft. Het is onrealistisch dat een rechter kan bepalen wie het grootste aandeel in de scheiding heeft (sterker nog, de schuldvraag gaat ervan uit dat slechts één partij schuldig is). Dit was noodzakelijk om eenzijdig een scheiding te kunnen aanvragen. In een systeem waarin de schuldvraag nog bestaat, leidt dit dus per definitie tot moddergooien. Als je je aanstaande ex niet van alles wat lelijk is beschuldigt, kun je gewoonweg niet scheiden (tenzij je samen de scheiding aanvraagt of inmiddels langere tijd gescheiden woont).
Een dergelijke procedure drijft de zaken op de spits en leidt tot of verergert conflicten. Dit is eigenlijk alleen goed voor de portemonnee van de advocaten, maar is slecht voor de betrokken partijen, niet in de laatste plaats de kinderen. Ik geloof dat het in België inmiddels veranderd is, maar tot voor een paar jaar kon je daar om 5 uur 's morgens een deurwaarder op bezoek krijgen om vast te stellen of je vreemdging...
[...]
Waarom vind jij dat gelukkig? Als je als vrouw je man belazert kun je 'm daarna nog financieel uitkleden ook. Dat lijkt me toch niet bepaald fair.
Wat mij betreft mag de hele partneralimentatie worden afgeschaft. Vervang het door een systeem waarin standaard huwelijkse voorwaarden worden opgesteld, met of zonder partneralimentatie. Dan kiest een stel er welbewust voor en is het ook niet oneerlijk.
Ik vind het positief dat de schuldvraag in het Nederlands recht is afgeschaft. Het is onrealistisch dat een rechter kan bepalen wie het grootste aandeel in de scheiding heeft (sterker nog, de schuldvraag gaat ervan uit dat slechts één partij schuldig is). Dit was noodzakelijk om eenzijdig een scheiding te kunnen aanvragen. In een systeem waarin de schuldvraag nog bestaat, leidt dit dus per definitie tot moddergooien. Als je je aanstaande ex niet van alles wat lelijk is beschuldigt, kun je gewoonweg niet scheiden (tenzij je samen de scheiding aanvraagt of inmiddels langere tijd gescheiden woont).
Een dergelijke procedure drijft de zaken op de spits en leidt tot of verergert conflicten. Dit is eigenlijk alleen goed voor de portemonnee van de advocaten, maar is slecht voor de betrokken partijen, niet in de laatste plaats de kinderen. Ik geloof dat het in België inmiddels veranderd is, maar tot voor een paar jaar kon je daar om 5 uur 's morgens een deurwaarder op bezoek krijgen om vast te stellen of je vreemdging...
Ga in therapie!
zaterdag 22 januari 2011 om 22:55
@Jarek
Ik lees net dat je het haar niet gunt om onderuit te gaan. Ik gun het haar dat dit juist wel gebeurt en liefst zo snel mogelijk. Des te eerder zij met haar neus op de feiten wordt gedrukt, des te eerder zal ze zich realiseren dat ze wel moet veranderen. Zolang ze niet onderuit gaat, blijft deze situatie voortbestaan en met de manier waarop zij in het leven staat, lijkt me dat heel ongezond, zowel voor haarzelf als voor haar kinderen.
Ik lees net dat je het haar niet gunt om onderuit te gaan. Ik gun het haar dat dit juist wel gebeurt en liefst zo snel mogelijk. Des te eerder zij met haar neus op de feiten wordt gedrukt, des te eerder zal ze zich realiseren dat ze wel moet veranderen. Zolang ze niet onderuit gaat, blijft deze situatie voortbestaan en met de manier waarop zij in het leven staat, lijkt me dat heel ongezond, zowel voor haarzelf als voor haar kinderen.
zondag 23 januari 2011 om 10:20
Dat is mooi gezegd, Nummerzoveel. Gunnen is iets positiefs maar wat Jarek haar vriendin gunt heeft niets positiefs. Het is gewoon het leven. Je moet nu eenmaal voor jezelf zorgen en voor je kinderen, als je die hebt. Daar is niks zieligs aan, dat moet iedereen.
Zielig is het wel als je dat niet kan en niet wilt, als je het nooit geleerd hebt, als je ouders hebt die je daarbij steeds dwarszitten, als je niet loskomt van je eigen wrok en verbittering.
Ik zou de huidige situatie dus eerder zielig willen noemen dan een toekomst waarin zij zelf haar verantwoordelijkheid moet nemen. Ik vind het vooral zielig voor de kinderen, die hier zelf geen keus in hebben.
Zielig is het wel als je dat niet kan en niet wilt, als je het nooit geleerd hebt, als je ouders hebt die je daarbij steeds dwarszitten, als je niet loskomt van je eigen wrok en verbittering.
Ik zou de huidige situatie dus eerder zielig willen noemen dan een toekomst waarin zij zelf haar verantwoordelijkheid moet nemen. Ik vind het vooral zielig voor de kinderen, die hier zelf geen keus in hebben.
Ga in therapie!
