Acceptatie jong en ziek.

Ook ik ben jong (24) en chronisch ziek. Wat begon als gewoon door m'n rug gaan, bleek een aangeboren afwijking die zich naar jaren kwakkelen en niet naar mijn lichaam luisteren zich ineens geopenbaard heeft. Inmiddels heb ik 4 maanden revalidatiecentrum er op zitten (morgen eindgesprek) en het is enorm dubbel.

Met name dat stukje accepteren. Sommige dagen voel ik me enorm ellendig, blijf ik hier liefst in bed of ga ik een ongelooflijk potje zitten janken. Andere dagen heb ik het idee dat ik ondanks alles de hele wereld aan kan.



En ik denk dat dat normaal is. Zeker in het begin komt er zoveel over je heen. Althans bij mij. Veel onderzoeken, van het kastje naar de muur gestuurd worden, uiteindelijk dan een diagnose en dan nog een behandeling. Dat is geen kattenpis en ik ben ervan overtuigd dat je daar ook boos/verdrietig om mag zijn.



Dit probeer ik altijd nog te zien als ik het even niet meer zie zitten: je kwaliteiten, het mooie aan jezelf, wie je bent... Dat zit niet in je ziekte en ook niet in je uiterlijk. Dat zit binnen in je. En dat zal je nooit in de steek laten!



@dreamer, ja heb ik gezien. Ik heb zelf ook een vorm van reuma. Heel confronterend, maar wel een hele mooie uitzending!

Ik ben "oud" en ziek. Maar wil je en alle andere jonge mensen met een ziekte toch even een hart onder de riem steken. Ik kan me zo goed voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om zo jong in je leven al geconfronteerd te worden met beperkingen en vooral met keuzes waar je normaal je schouders voor optrekt.



Ik ben 48 en heb gelukkig mijn jaren waarin je begint aan het huisje boompje beestje maar ook vaak nog carrière, op een redelijk gezonde manier kunnen leven. Vind het altijd zo rot als ik hoor hoe jong sommigen al met ziektes te kampen hebben.



Ik voel me ook nog jong en baal enorm van alles wat mij "opschuift" naar de categorie "oud". Ik wil geen scoot, ik wil geen stok en ik wil niet in de "zielige mensen taxi". Ik blijf moeite hebben met mijn beperkingen. Maar ik heb al 26 jaar kunnen genieten vh bouwen aan mijn gezin, daar ben ik enorm dankbaar voor.



Ik gun jullie allemaal heel veel moois, alle kleine dingen die je doet veranderen een stukje van jullie wereld. Je draagt bij door er simpelweg te zijn, door je ervaringen bijv hier met ons te delen of door te luisteren naar anderen. Ik ben begonnen met een stichting op te richten en verder zit ik nog in het bestuur ve andere stichting, allemaal "werk" wat ik in mijn tempo kan doen, zo draag ik toch een steentje bij en dat maakt het leven een stuk fijner.