Gezondheid
alle pijlers
cyclothyme stoornis
woensdag 6 juni 2007 om 19:06
Hallo,
Ik wil hier graag mijn verhaal kwijt omdat ik het gevoel heb dat ik hier met weinig mensen over kan praten en ken al helemaal geen mensen die dit ook hebben...
Eerst maar even mijn verhaal.
Heb sinds mijn pubertijd last van depressies, iedere winter weer. In de zomer leefde ik altijd helemaal op en was ik superenergiek. Twee jaar geleden is na de winter mijn depressie niet over gegaan en ben ik door de huisarts aan de antidepressiva gezet. Dat slik ik nu dus al twee jaar en met die medicijnen gaat het goed en functioneer ik prima. Afgelopen najaar zakte ik weer in een depressie ondanks de medicijnen en toen heeft de psychiater de dosis verdubbeld. In overleg met hem mocht ik mei gaan afbouwen naar de oude dosis. Hier begon ik begin mei mee en dat ging helemaal niet goed, de eerste twee weken voelde ik de depressie terugkomen. En ben ik weer doorverwezen naar een andere psychiater (die andere werkte er niet meer). Nu, een maand later gaat het eigenlijk weer goed, maar ben nog niet terug op mijn oude dosering.
Gister ging ik naar de nieuwe psych om het verdere medicijnen afbouwen te bespreken. Na mijn klachten met mij besproken te hebben liet ze mij een test invullen. Ze vermoedde dat mijn depressie niet zomaar een depressie is, maar een cyclothyme stoornis, een lichte vorm van een bipolaire stoornis (manisch depressief). Ik herken mezelf eigenlijk wel heel erg in de symptomen (al voordat de psych dit aankaartte) en nu word ik dus doorverwezen voor verder onderzoek. Plotseling staat mijn hele leven dus weer even op zn kop, ik was net gewend aan het idee te moeten leven met depressies en dat ik de komende paar jaar nog medicijnen moest slikken, maar wel met het vooruitzicht er ooit mee te kunnen stoppen. Als werkelijk gaat blijken dat ik die cyclothyme stoornis heb, betekend dat dat ik voor de rest van mijn leven aan de medicijnen zal moeten en ik ben nog maar 27!
Verder heb ik hiernaast nog een grote kinderwens, niet voor nu, maar wel over een jaar of 2 en dat gaat allemaal erg lastig worden, want slikken van medicijnen tijdens een zwangerschap is slecht voor een kindje, maar ook het niet slikken van medicijnen en depressief worden is slecht voor de baby. Jemig wat een ellende.
Hiernaast ben ik nu ook nog aan het afstuderen en zou heel graag de televisiekant op willen, maar het wordt mij aangeraden werk te zoeken met regelmatige werktijden omdat de klachten anders kunnen verergeren...
Zoals je leest, even in 1 gesprek mijn halve leven in de war geschopt, alle dingen die ik graag wil worden een stuk lastiger zo.... De psych was wel een aardig persoon, begripvol en zei dat ik me niet te veel zorgen moet gaan maken, omdat we eerst het oordeel van een andere psych af moeten wachten. Maar ja, me geen zorgen maken, dat is toch best lastig op dit moment, heb even het gevoel dat al mijn toekomstdromen op de schop staan en heb geen idee wat ik er mee aanmoet.
Ben heel erg benieuwd of er hier meer mensen zijn met deze cyclothyme stoornis, die mij meer kunnen vertellen over de gevolgen hiervan voor de rest van je leven en hoe het voor jullie is....
liefs Ieniminie
Ik wil hier graag mijn verhaal kwijt omdat ik het gevoel heb dat ik hier met weinig mensen over kan praten en ken al helemaal geen mensen die dit ook hebben...
Eerst maar even mijn verhaal.
Heb sinds mijn pubertijd last van depressies, iedere winter weer. In de zomer leefde ik altijd helemaal op en was ik superenergiek. Twee jaar geleden is na de winter mijn depressie niet over gegaan en ben ik door de huisarts aan de antidepressiva gezet. Dat slik ik nu dus al twee jaar en met die medicijnen gaat het goed en functioneer ik prima. Afgelopen najaar zakte ik weer in een depressie ondanks de medicijnen en toen heeft de psychiater de dosis verdubbeld. In overleg met hem mocht ik mei gaan afbouwen naar de oude dosis. Hier begon ik begin mei mee en dat ging helemaal niet goed, de eerste twee weken voelde ik de depressie terugkomen. En ben ik weer doorverwezen naar een andere psychiater (die andere werkte er niet meer). Nu, een maand later gaat het eigenlijk weer goed, maar ben nog niet terug op mijn oude dosering.
Gister ging ik naar de nieuwe psych om het verdere medicijnen afbouwen te bespreken. Na mijn klachten met mij besproken te hebben liet ze mij een test invullen. Ze vermoedde dat mijn depressie niet zomaar een depressie is, maar een cyclothyme stoornis, een lichte vorm van een bipolaire stoornis (manisch depressief). Ik herken mezelf eigenlijk wel heel erg in de symptomen (al voordat de psych dit aankaartte) en nu word ik dus doorverwezen voor verder onderzoek. Plotseling staat mijn hele leven dus weer even op zn kop, ik was net gewend aan het idee te moeten leven met depressies en dat ik de komende paar jaar nog medicijnen moest slikken, maar wel met het vooruitzicht er ooit mee te kunnen stoppen. Als werkelijk gaat blijken dat ik die cyclothyme stoornis heb, betekend dat dat ik voor de rest van mijn leven aan de medicijnen zal moeten en ik ben nog maar 27!
Verder heb ik hiernaast nog een grote kinderwens, niet voor nu, maar wel over een jaar of 2 en dat gaat allemaal erg lastig worden, want slikken van medicijnen tijdens een zwangerschap is slecht voor een kindje, maar ook het niet slikken van medicijnen en depressief worden is slecht voor de baby. Jemig wat een ellende.
Hiernaast ben ik nu ook nog aan het afstuderen en zou heel graag de televisiekant op willen, maar het wordt mij aangeraden werk te zoeken met regelmatige werktijden omdat de klachten anders kunnen verergeren...
Zoals je leest, even in 1 gesprek mijn halve leven in de war geschopt, alle dingen die ik graag wil worden een stuk lastiger zo.... De psych was wel een aardig persoon, begripvol en zei dat ik me niet te veel zorgen moet gaan maken, omdat we eerst het oordeel van een andere psych af moeten wachten. Maar ja, me geen zorgen maken, dat is toch best lastig op dit moment, heb even het gevoel dat al mijn toekomstdromen op de schop staan en heb geen idee wat ik er mee aanmoet.
Ben heel erg benieuwd of er hier meer mensen zijn met deze cyclothyme stoornis, die mij meer kunnen vertellen over de gevolgen hiervan voor de rest van je leven en hoe het voor jullie is....
liefs Ieniminie
woensdag 6 juni 2007 om 21:33
Beste Leniminie,
Ik begrijp dat zoiets natuurlijk niet als een opluchting voelt, ook al vermoedde je het. Ik heb verstand van biochemie en medicatie, niet zoveel van therapie en ik kan je ook niets zeggen over mijn ervaringen. Sorry. Maar ik kan je wel zeggen dat je toekomst met kind helemaal niet verkeken is! Ik ken je niet, de zwaarte ook niet en kan geen diagnose via het internet stellen. Elke vorm van cyclothieme is vaak heel goed te behandelen, met medicatie die je niet je gevoel afneemt oid.
Wat je heel vaak ziet aan mensen met bijv. bipolaire stoornis, borderline en schizofrenie is een hardgrondige hekel aan medicatie. Zelfs al gaat het met medicatie veel beter, dan nog wil men het keer op keer zelf doen. Daar zit een groot probleem, want dat is link. Zoals de stand van zaken er nu voor staan zijn deze zaken biochemisch van aard. Iets in je hersenen functioneert anders dan dat bij andere mensen. Zoals een probleem met de alvleesklier zich uit in suikerziekte en hypo's, zo uiten jouw probleem zich in stemming en soms gedrag. Je psychiater kan je er veel over vertellen.
Wat ik van de medicatie weet (ik weet meer over borderline en PTSS) is dit:
Om eerlijk te zijn, zijn antidepressiva een slecht idee in cyclothyme stoornis. Ze kunnen de depressie perfect tegengaan, maar ze kunnen ook manie triggeren. Een serieuze manie, niet alleen hypomaan gedrag wat je misschien al kent. Dit gebeurt in cyclothymie in 1 op 3 gevallen als ze Prozac of Zoloft gebruiken (of Paxil of een andere SSRI of SNRI). Dat vind ik een groot aantal. Mensen die echt manisch zijn hebben allerlei gedachten waarin een vorm van onoverwinnelijkheid, perfectie etc prominent aanwezig zijn. Ze zijn veel minder geneigd om een medicijn te nemen hiertegen. Dus mijn mening is dat je geen antidepressivum (SSRI in de regel) kunt nemen zonder stemmingsstabilisator. en je kunt een SSRI ook niet oneindig blijven gebruiken, alleen als het niet anders kan.
De meest recente onderzoeken geven sowieso aan dat het weinig nut heeft om zonder moodstabilisers iets te doen tegen deze stoornis. Met name anti-epileptische middelen zijn aangewezen als medicatie.
Met het oog op je zwangerschap lijkt lamotrigine het beste middel. Het is heel effectief voor de depressie, maar ook (in mindere mate) bij een manie.
Bij acute manie helpt het niet, maar die kans lijkt bij jou klein. Zeker als je lamotrigine neemt.
Lamotrigine helpt ook goed bij borderline. Gemiddelde in borderline is 200 mg, bij bipolaire stoornis zit dat tussen de 25 mg en 400 mg. Bij epilepsie tot 900 mg.
Opvallend is dat als je gaat kijken wie er vaak dit middel gebruiken, je meer mensen met bipolaire stoornis tegen komt dan mensen met epilepsie!
Bij een heel trage opbouw naar een niveau waarop je psychiater en jij vind dat je goed functioneert, zijn er vaak maar weinig bijwerkingen en meestal geen. Bijwerkingen zijn vaak van voorbijgaande aard. Ik heb een database en even snel voor je gekeken en moet zeggen dat ik diverse mensen tegenkom die al 20 jaar deze stoornis hadden, van alles hebben geprobeerd (lithium met name) maar pas echt weet zijn gaan genieten van hetleven met lamictal (en soms topiramate). Ze gebruiken het ook vaak vele jaren, zonder problemen.
In verband je zwangerschap kan ik zeggen dat lamictal niet geassocieerd wordt met serieuze problemen voor het kind. Maar helemaal zeker is het niet. In een onderzoek onder bijna 600 zwangere vrouwen had minder dan 1 op de 100 een kind met een hazenlip. Ik kan me herinneren dat het na de derde maand in elk geval veilig is. 1 op de 100 is veel meer dan zonder lamotrigine.
Naast lamictal is er ook nog topiramate. Ik vind dat zelf iets minder qua bijwerkingen en over de zwangerschap weet ik niks. Dat kun je aan de dokter vragen natuurlijk. Dat geldt voor alles wat ik schrijf natuurlijk.
Ik snap de klap en ik hoop dat er mensen zijn die je positieve verhalen uit hun praktijk kunnen vertellen, want dat kan ik niet. Maar ik zie bij de juiste medicatie je toekomst helemaal niet zwart in!
Nadat medicatie aanslaat kun je ook therapie gebruiken, met name cognitieve therapien helpen vaak goed. Zoals een patient revalideert nadat een operatie zijn been heeft gered. De therapie helpt hem beter te lopen, therapie helpt je (nog) beter te functioneren!
Sterkte en succes gewenst!! Ik hoop dat je er iets aan hebt gehad.
Ik begrijp dat zoiets natuurlijk niet als een opluchting voelt, ook al vermoedde je het. Ik heb verstand van biochemie en medicatie, niet zoveel van therapie en ik kan je ook niets zeggen over mijn ervaringen. Sorry. Maar ik kan je wel zeggen dat je toekomst met kind helemaal niet verkeken is! Ik ken je niet, de zwaarte ook niet en kan geen diagnose via het internet stellen. Elke vorm van cyclothieme is vaak heel goed te behandelen, met medicatie die je niet je gevoel afneemt oid.
Wat je heel vaak ziet aan mensen met bijv. bipolaire stoornis, borderline en schizofrenie is een hardgrondige hekel aan medicatie. Zelfs al gaat het met medicatie veel beter, dan nog wil men het keer op keer zelf doen. Daar zit een groot probleem, want dat is link. Zoals de stand van zaken er nu voor staan zijn deze zaken biochemisch van aard. Iets in je hersenen functioneert anders dan dat bij andere mensen. Zoals een probleem met de alvleesklier zich uit in suikerziekte en hypo's, zo uiten jouw probleem zich in stemming en soms gedrag. Je psychiater kan je er veel over vertellen.
Wat ik van de medicatie weet (ik weet meer over borderline en PTSS) is dit:
Om eerlijk te zijn, zijn antidepressiva een slecht idee in cyclothyme stoornis. Ze kunnen de depressie perfect tegengaan, maar ze kunnen ook manie triggeren. Een serieuze manie, niet alleen hypomaan gedrag wat je misschien al kent. Dit gebeurt in cyclothymie in 1 op 3 gevallen als ze Prozac of Zoloft gebruiken (of Paxil of een andere SSRI of SNRI). Dat vind ik een groot aantal. Mensen die echt manisch zijn hebben allerlei gedachten waarin een vorm van onoverwinnelijkheid, perfectie etc prominent aanwezig zijn. Ze zijn veel minder geneigd om een medicijn te nemen hiertegen. Dus mijn mening is dat je geen antidepressivum (SSRI in de regel) kunt nemen zonder stemmingsstabilisator. en je kunt een SSRI ook niet oneindig blijven gebruiken, alleen als het niet anders kan.
De meest recente onderzoeken geven sowieso aan dat het weinig nut heeft om zonder moodstabilisers iets te doen tegen deze stoornis. Met name anti-epileptische middelen zijn aangewezen als medicatie.
Met het oog op je zwangerschap lijkt lamotrigine het beste middel. Het is heel effectief voor de depressie, maar ook (in mindere mate) bij een manie.
Bij acute manie helpt het niet, maar die kans lijkt bij jou klein. Zeker als je lamotrigine neemt.
Lamotrigine helpt ook goed bij borderline. Gemiddelde in borderline is 200 mg, bij bipolaire stoornis zit dat tussen de 25 mg en 400 mg. Bij epilepsie tot 900 mg.
Opvallend is dat als je gaat kijken wie er vaak dit middel gebruiken, je meer mensen met bipolaire stoornis tegen komt dan mensen met epilepsie!
Bij een heel trage opbouw naar een niveau waarop je psychiater en jij vind dat je goed functioneert, zijn er vaak maar weinig bijwerkingen en meestal geen. Bijwerkingen zijn vaak van voorbijgaande aard. Ik heb een database en even snel voor je gekeken en moet zeggen dat ik diverse mensen tegenkom die al 20 jaar deze stoornis hadden, van alles hebben geprobeerd (lithium met name) maar pas echt weet zijn gaan genieten van hetleven met lamictal (en soms topiramate). Ze gebruiken het ook vaak vele jaren, zonder problemen.
In verband je zwangerschap kan ik zeggen dat lamictal niet geassocieerd wordt met serieuze problemen voor het kind. Maar helemaal zeker is het niet. In een onderzoek onder bijna 600 zwangere vrouwen had minder dan 1 op de 100 een kind met een hazenlip. Ik kan me herinneren dat het na de derde maand in elk geval veilig is. 1 op de 100 is veel meer dan zonder lamotrigine.
Naast lamictal is er ook nog topiramate. Ik vind dat zelf iets minder qua bijwerkingen en over de zwangerschap weet ik niks. Dat kun je aan de dokter vragen natuurlijk. Dat geldt voor alles wat ik schrijf natuurlijk.
Ik snap de klap en ik hoop dat er mensen zijn die je positieve verhalen uit hun praktijk kunnen vertellen, want dat kan ik niet. Maar ik zie bij de juiste medicatie je toekomst helemaal niet zwart in!
Nadat medicatie aanslaat kun je ook therapie gebruiken, met name cognitieve therapien helpen vaak goed. Zoals een patient revalideert nadat een operatie zijn been heeft gered. De therapie helpt hem beter te lopen, therapie helpt je (nog) beter te functioneren!
Sterkte en succes gewenst!! Ik hoop dat je er iets aan hebt gehad.
woensdag 6 juni 2007 om 22:17
Deze site is wel handig denk ik, in aansluiting op het bovenstaande:
Tussen depression en central heb ik een spatie gegeven. Die na het plakken even weghalen.
http://www.psycom.net/depression. central.lamotrigine.html
( In het Engels dus...)
Tussen depression en central heb ik een spatie gegeven. Die na het plakken even weghalen.
http://www.psycom.net/depression. central.lamotrigine.html
( In het Engels dus...)
donderdag 7 juni 2007 om 10:44
hoi demichaelis,
Heel veel dank voor je verhaal. Ik vind het natuurlijk ook fijn om iets meer van de technische kant van het verhaal te horen! Als ik jou zo hoor is het dus allemaal goed te behandelen met medicijnen, dat is fijn om te weten en ook dat mijn kans op kinderen niet verkeken is!
Het is wel zo dat het allemaal nog niet officieel is vastgesteld, ik word nog doorverwezen voor verder onderzoek, vandaar ook dat ik nu nog even door moet gaan met die AD. Wat je zegt over die afkeer tegen medicijnen, dat herken ik wel, maar weet tegelijk ook dat ik niet zonder zal kunnen en zal dus niet zomaar stoppen. Al voel ik me soms zo goed dat ik denk het niet meer nodig te hebben, gelukkig is mijn verstand op die momenten wel sterker....
Ik ga zo eens even op die site kijken, ben erg benieuwd! In ieder geval veel dank voor je reactie!
liefs ieniminie
Heel veel dank voor je verhaal. Ik vind het natuurlijk ook fijn om iets meer van de technische kant van het verhaal te horen! Als ik jou zo hoor is het dus allemaal goed te behandelen met medicijnen, dat is fijn om te weten en ook dat mijn kans op kinderen niet verkeken is!
Het is wel zo dat het allemaal nog niet officieel is vastgesteld, ik word nog doorverwezen voor verder onderzoek, vandaar ook dat ik nu nog even door moet gaan met die AD. Wat je zegt over die afkeer tegen medicijnen, dat herken ik wel, maar weet tegelijk ook dat ik niet zonder zal kunnen en zal dus niet zomaar stoppen. Al voel ik me soms zo goed dat ik denk het niet meer nodig te hebben, gelukkig is mijn verstand op die momenten wel sterker....
Ik ga zo eens even op die site kijken, ben erg benieuwd! In ieder geval veel dank voor je reactie!
liefs ieniminie
donderdag 22 juli 2010 om 10:31
hoi ieniminie,
zelf herken ik heel veel in jouw verhaal...bij mij is pas 2 weken geleden de diagnose cyclothiem vastgesteld, na een periode van meer dan 10 jaar!
Vanaf mijn puberteit zijn er al meerdere depressieve periodes geweest, waarvan gezegd werd dat het recidiverende depressies waren, omdat ik geen last heb van manies. Dus jaren aan de antidepresivia, zonder dat het probleem echt werd verholpen. Ik hoop dat er nu meer duidelijkheid komt, want de tegenstrijdigheid tussen het depri zijn en m'n vrolijke zelve zijn is erg vermoeiend.
Ik reageer vooral omdat ik las dat je graag zwanger wilt worden. Zelf heb ik een dochtertje van 7 jaar, waarbij ik tijdens de zwangerschap de prozac gewoon doorgeslikt heb....wel onder begeleiding van een psychiater en het ziekenhuis. Het is een heel normaal kind!!!!
Ik hoop dat je er iets aan hebt!
liefs
zelf herken ik heel veel in jouw verhaal...bij mij is pas 2 weken geleden de diagnose cyclothiem vastgesteld, na een periode van meer dan 10 jaar!
Vanaf mijn puberteit zijn er al meerdere depressieve periodes geweest, waarvan gezegd werd dat het recidiverende depressies waren, omdat ik geen last heb van manies. Dus jaren aan de antidepresivia, zonder dat het probleem echt werd verholpen. Ik hoop dat er nu meer duidelijkheid komt, want de tegenstrijdigheid tussen het depri zijn en m'n vrolijke zelve zijn is erg vermoeiend.
Ik reageer vooral omdat ik las dat je graag zwanger wilt worden. Zelf heb ik een dochtertje van 7 jaar, waarbij ik tijdens de zwangerschap de prozac gewoon doorgeslikt heb....wel onder begeleiding van een psychiater en het ziekenhuis. Het is een heel normaal kind!!!!
Ik hoop dat je er iets aan hebt!
liefs
