Helemaal alleen?

Hallo,

Ik heb een probleem waar ikzelf niet uit kom. Sinds een tijd voel ik me somber en alleen. Het begon afgelopen zomer toen mijn middelbare schooltijd eindelijk was afgelopen. Dit zorgde ervoor dat ik helaas bepaalde vriendinnen niet mee rkon zien omdat ze naar andere plaatsen verhuisten. Eén van mijn beste vriendinnen heeft toen ook echt de vriendschap beeindigd wat best zwaar was.

Toen ik naar de nieuwe school ging voor mijn opleiding had ik er zoveel zin in. Ik dacht dat studeren de beste tijd van mijn leven zou zijn. Dit is helaas niet zo, veel meiden waren er niet in mijn klas en degene met wie ik een band soort van had opgebouwd gingen weg. Ook de enigste vriendin die ik had in mijn dorp ging het mis mee. Zij was al meer dan 12 jaar een goede vriendin. Het probleem was alleen dat zij heel erg was veranderd en mij heel slecht behandelde. Mijn ouders en omgevingen zagen dat ook en zeiden dat ik t beter kon beeindigen. Ik heb haar geconfronteeerd en helaas hebben we er niet samen over uit kunnen komen.

Dit betekend dat ik dus grotendeels mijn oude paar vriendinnen kwijt ben door afstand en beeindiging. De enige vriendin ben ik ook kwijt en op school zijn er maar 2 meisjes waarmee ik om kan gaan.

Even wat meer achtergondinformatie over de 2 meisjes op school.. de eerste is wel aardig maar helaas is ze er niet vaak en ook is ze erg gesloten over haar leven. Ik vind dit jammer omdat ik echt meer mensen om mij heen wil hebben want ik voel me zo alleen. Het tweede meisje waarmee ik omga met school heb ik heel vaak problemen mee. Ze is zeker weten een probleem kind en niemand wil met haar omgaan. Ik vind dat ze soms heel leuk kan zijn maar ze heeft heel erg stemmingswisselingen. Dit zorgt ervoor dat xe met iedereen ruzie maakt en ook met mij. Ik ben al niet erg stabiel mentaal en deze ruzie”s doen mij veel pijn. Het zorgt ervoor dat ik nog minder over mezelf denk en ook dat ik me begin af te vragen waarom ik geen normale relaties kan hebben met meisjes van mijn leeftijd.(17).

Ik ben hele dagen alleen op bed en ik vermijd soms graag de buitenwereld. Ik merk dat ik niet veel vriendinnen heb en dat degene met wie ik omga eigenlijk dus al goed zitten met vriendengroepen. Zij gaan dus in het weekend vaak wat doen met anderen. Dit heb ik niet, ik zit elk weekend thuis niks te doen en moet soms liegen om over te komen dat ik iets heb gedaan.

Nou gebeuren er veel dingen op school en is mijn opleiding erg moeilijk. Ik merk dat ik graag met anderen over mijn problemen wil praten alleen ik heb niemand om het aan te vertellen. Ik heb geen oude vriendinnen van school of die in de buurt wonen. De vriendinnen op school zijn eigenlijk geen vriendinnen. Mijn ouders zijn niet zo van het praten over hoe het gaat. Dit is al heel mijn leven zo waardoor ik vaak dingen ophoopte en nog steeds doe ik dat. Doordat ik alles ophoop en ik eigenlijk dit hele jaar al somber ben had ik een brief geschreven naar mijn ouders.

In deze brief stond hoe ik me voelde en dat ik eigenlijk met eensoort van depressie kanpte. Ik beschreef dat ik vaak alleen was, hele dagen lang. Dat ik geen vriendinnen had om mee te praten. En nog wat meer zaken over hoe ik moeite had met alles in mn leven. Het kwam er eigenlijk uit dat ik depressief was en dat ik hulp nodig ahd van hun. (Ik schreef de brief naar mijn moeder maar ze heeft hem zeker weten aan mijn vader laten lezen.) Toen ze dit zagne wouden ze er graag over praten. Dit is helaas nooit gebeurd doordat ze druk zijn. In de eerste paar weken checkte ze soms nog wel of ik me goed voelden en ik heb een keer iets kunnen vertellen aan mijn moeder. Dit was zeker weten heel lastog omdat ik nog nooit aan iemand iets had verteld over hoe ik me voelde. Helaas was deze brief gestuurd in begin Oktober. Het moment waar ik geen oude vriendinnen meer had voor een hele zomer, mijn dorpsvriendin mij elke dag slecht behandelde en toen ik nog dacht dat ik geen connectie had met niemand in de klas. Ik had toen ik die brief had geschrevn inderdaad zwaar maar nu is het mei en er is zoveeel gebeurd wat erger is. Ik ben nu oprecht alleen, de situatie van oktober ziet er nu geweldig uit vergeleken met nu.

Mijn ouders zijn na een maand checken weer door gegaan met hun negeren. Ik probeer vaak een gesprek te beginnen met mijn moeder over problemen die ik heb op bijv school. Ze kapt dat meestal al heel snel af door te zeggen “ben je al klaar?” Of “is t er nu uit” waarbij ze gelijk overschakelt op een ander onderwerp. Momenteel is ze druk bezig met de bruiloft van mijn zus en toen ik iets probeerde te vertellen onderbrak ze me telkens door fotos van bruiloften te laten zien. Ze is erg duidelijk niet geinteresseerd met wat er gebeurd in mijn leven. Ik begrijp dat niet zo goed aangezien ik eerder in het jaar al had laten zien hoe depressief ik me voelde.

Ik voel me elke dag slecht over mijn leven. Ik beschuldig mijzelf van alle slechte vriendschappen. Ik ben alleen en ik kan tegen niemand iets vertellen.

Ik wil niet nog een keer een brief schrijven om aandacht te vragen aan mijn ouders. Dit werkte blijkbaar de eerste keer ook niet. Ik begrijp gewoon niet waarom ze niet geinteresseerd is. Of waarom ze niet door hebt hoe verdrietig ik ben, of hoe weinig ik wel niet slaap...