Gezondheid
alle pijlers
herseninfarct / beroerte
zaterdag 11 oktober 2008 21:35
hallo,
Afgelopen dinsdagavond heeft mijn pappa een herseninfarct gehad. Omdat hij helaas woensdagochtend pas gevonden is (hij woont alleen) is het een zware, aangezien hij daarbovenop ook een hersenbloeding kreeg. We zijn nu een paar dagen verder, en er is nauwelijks verbetering. Hij is, zegt de neuroloog, niet comateus maar hij herkent niemand, is niet aanspreekbaar en doet eigenlijk alleen soms zijn ogen open als je tegen hem praat. Hij keek eerst dwars door je heen, inmiddels kijkt hij je heel verbaasd aan maar er lijkt niets door te dringen. We zijn nog niet uit de gevarenzone, want hij heeft ook nog een longontsteking erbij gekregen en daarnaast is hij hartpatient (hartfalen) en diabetes patient. De prognose is slecht, woensdagavond had de neuroloog het zelfs over of kasplantje, of overlijden, maar hij is er nog, maar ja, vraag dus niet hoe. Gisteren werd hij wel wakker toen de arts hem prikkelde, en toen werd hij heel boos leek wel. Hij lag te roepen (onverstaanbaar) en omdat hij is vastgebonden (hij trekt anders steeds zijn katheter en sondeslangetje er volledig uit) riep hij steeds WEG WEG. Anyways, het is klote allemaal.
Niemand weet of ie het redt, en als ie het redt, hoe hij er dan aan toe zal zijn. Enorm K-idee dat hij straks misschien niets meer kan. Het gaat overigens om een infarct groter dan een pingpongbal in zijn linker hersenhelft.
Wat ik me steeds afvraag, en bang voor ben, is dat hij het allemaal meekrijgt wat er gebeurt. Heeft hij die nacht toen hij alleen op de grond lag meegekregen? Beseft hij zich nu wat er gaande is? Ik weet het niet en ik hoop het vooral niet. Dat moet echt afschuwelijk zijn.
Kan iemand mij ervaringsverhalen vertellen, positief of negatief, zodat ik een klein beetje meer een idee krijg van hoe dit in elkaar zit? Dat hij een hartinfarct had kunnen krijgen had ik dan nog enigszins kunnen plaatsen (door zijn hartkwaal), maar dit? Hij is pas 59, alhoewel hij lichamelijk al niet sterk was met al die kwalen.
Hartelijk dank!
P.S. volgens mij heb ik alles nogal kinderlijk opgeschreven, maar ben erg moe nu...
Afgelopen dinsdagavond heeft mijn pappa een herseninfarct gehad. Omdat hij helaas woensdagochtend pas gevonden is (hij woont alleen) is het een zware, aangezien hij daarbovenop ook een hersenbloeding kreeg. We zijn nu een paar dagen verder, en er is nauwelijks verbetering. Hij is, zegt de neuroloog, niet comateus maar hij herkent niemand, is niet aanspreekbaar en doet eigenlijk alleen soms zijn ogen open als je tegen hem praat. Hij keek eerst dwars door je heen, inmiddels kijkt hij je heel verbaasd aan maar er lijkt niets door te dringen. We zijn nog niet uit de gevarenzone, want hij heeft ook nog een longontsteking erbij gekregen en daarnaast is hij hartpatient (hartfalen) en diabetes patient. De prognose is slecht, woensdagavond had de neuroloog het zelfs over of kasplantje, of overlijden, maar hij is er nog, maar ja, vraag dus niet hoe. Gisteren werd hij wel wakker toen de arts hem prikkelde, en toen werd hij heel boos leek wel. Hij lag te roepen (onverstaanbaar) en omdat hij is vastgebonden (hij trekt anders steeds zijn katheter en sondeslangetje er volledig uit) riep hij steeds WEG WEG. Anyways, het is klote allemaal.
Niemand weet of ie het redt, en als ie het redt, hoe hij er dan aan toe zal zijn. Enorm K-idee dat hij straks misschien niets meer kan. Het gaat overigens om een infarct groter dan een pingpongbal in zijn linker hersenhelft.
Wat ik me steeds afvraag, en bang voor ben, is dat hij het allemaal meekrijgt wat er gebeurt. Heeft hij die nacht toen hij alleen op de grond lag meegekregen? Beseft hij zich nu wat er gaande is? Ik weet het niet en ik hoop het vooral niet. Dat moet echt afschuwelijk zijn.
Kan iemand mij ervaringsverhalen vertellen, positief of negatief, zodat ik een klein beetje meer een idee krijg van hoe dit in elkaar zit? Dat hij een hartinfarct had kunnen krijgen had ik dan nog enigszins kunnen plaatsen (door zijn hartkwaal), maar dit? Hij is pas 59, alhoewel hij lichamelijk al niet sterk was met al die kwalen.
Hartelijk dank!
P.S. volgens mij heb ik alles nogal kinderlijk opgeschreven, maar ben erg moe nu...
geven en heel veel sterkte wensen!!!
zaterdag 11 oktober 2008 21:45
De wonderen zijn de wereld nog niet uit met herseninfarct patienten..
Elk persoon is anders , elk persoon heeft het in een ander gedeelte of stukje van de hersenen de bloeding/infarct gekregen.
Geen idee hoe hij hier uitkomt, dat hij reageert is een goed teken.. Of hij het allemaal mee krijgt geen idee..
Vaak zijn ze de eerste weken *kwijt* als je ze later vraagt. Maar sommige kunnen ook heel goed aangeven wat ze door hebben gemaakt dat ze nog weten dat ze gevallen zijn of niet goed werden , kunnen zich alles uit t zkh herinneren..
Verschillend .. kan je daar dus geen antwoord op geven.
Afwachten dus...
Een kennis van mij was ook kantje boord , en nu maanden later zit ze in een revalidatie centrum en kan redelijk weer veel dingen zelf.. Lopen zal ze nooit weer maar ze kan zich al aardig zelfst redden.. Het is maar net welk gedeelte van de hersenen stuk is
Elk persoon is anders , elk persoon heeft het in een ander gedeelte of stukje van de hersenen de bloeding/infarct gekregen.
Geen idee hoe hij hier uitkomt, dat hij reageert is een goed teken.. Of hij het allemaal mee krijgt geen idee..
Vaak zijn ze de eerste weken *kwijt* als je ze later vraagt. Maar sommige kunnen ook heel goed aangeven wat ze door hebben gemaakt dat ze nog weten dat ze gevallen zijn of niet goed werden , kunnen zich alles uit t zkh herinneren..
Verschillend .. kan je daar dus geen antwoord op geven.
Afwachten dus...
Een kennis van mij was ook kantje boord , en nu maanden later zit ze in een revalidatie centrum en kan redelijk weer veel dingen zelf.. Lopen zal ze nooit weer maar ze kan zich al aardig zelfst redden.. Het is maar net welk gedeelte van de hersenen stuk is
zaterdag 11 oktober 2008 21:56
Thanks voor jullie snelle reacties, doet me goed.
Volgens mij zit het in de grote hersen (zeg ik dat goed?) en de arts zei dus dat zijn spraakcentrum volledig is aangetast...maar...hoe kan het dan dat hij weg weg roept en hij heeft au geroepen, maar ook 1x godverdomme. De arts zegt dan dat dat een soort van 'oerkreten' zijn dat in je instinct zit, maar meerdere mensen hebben hem godverdomme horen zeggen en dat lijkt me nou niet een oerkreet...
Ik snap er allemaal niks meer van vandaar mijn vraag. Ik weet heus dat iedereen verschillend eruit komt, maar de onzekerheid is slopend.
Volgens mij zit het in de grote hersen (zeg ik dat goed?) en de arts zei dus dat zijn spraakcentrum volledig is aangetast...maar...hoe kan het dan dat hij weg weg roept en hij heeft au geroepen, maar ook 1x godverdomme. De arts zegt dan dat dat een soort van 'oerkreten' zijn dat in je instinct zit, maar meerdere mensen hebben hem godverdomme horen zeggen en dat lijkt me nou niet een oerkreet...
Ik snap er allemaal niks meer van vandaar mijn vraag. Ik weet heus dat iedereen verschillend eruit komt, maar de onzekerheid is slopend.
zaterdag 11 oktober 2008 21:59
monty, allereerst wat verschrikkelijk! ik wens je veel sterkte bij het machteloos toekijken.
ik weet min of meer wat je doormaakt. enkele maanden geleden zat ik en mijn vader, mijn broer en mijn zus zo aan het bed van mijn moeder. Zij had een bloeding gehad, vrij centraal in de hersenen. Gelukkig hoorde mij vader haar 's ochtends vallen en heeft hij direct 112 kunnen inschakelen. De schade is daardoor fors beperkt gebleven. Mijn moeder kreeg epileptische insulten, die door medicatie geremd moesten worden. Een hoge dosering depakine en rivotril was noodzakelijk. De eerste 48 uur lag zij op de stroke unit. Afwachten...... niemand kon iets doen. VRESELIJK. ook mijn moeder was in eerste instantie heel ver weg, heel af en toe deed zij haar ogen open en keek dan heel "wild". Een dag later kwam zij af en toe vanuit een verre diepte even naar de oppervlakte, het leek alsof ze keek vanaf de bodem van een zwembad. Ze reageerde voornamelijk op de stem van mijn vader. Maar steeds was het maar heel even.
Na 48 uur durfde de neuroloog de epilepsieremmers te minderen, daardoor kwam mijn moeder beter bij. Alleen werd ze "dwars" en leek maar niet te snappen waar ze was. Ze is ook vastgebonden geweest, want ze klom die nacht uit bed, viel daarbij en trok ook alle infusen en catheter er uit. opnieuw een vreselijke situatie, maar wij hadden allemaal het gevoel dat we haar tegen zichzelf in bescherming moesten nemen. Na nog eens 24 uur leek de lucht behoorlijk geklaard. Ze was weer aanspreekbaar, hoewel slechts kort. Ze was heel erg moe. Ze had totaal nog niet door wat haar was overkomen, dat besef is pas na verloop van tijd terug gekomen. Uiteindelijk heeft zij 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en is zij er wonder boven wonder zonder blijvende schade vanaf gekomen. Het is alsof ze (en wij) een 2e kans gekregen heeft. Ze krijgt nu nog veel medicijnen en staat onder strenge controle.
Maar om terug te komen op je vraag (wat maakt je vader er van mee?) Mijn moeder kan zich niets herinneren van het ambulance verhaal (hoewel ze toen tussendoor nog wel aanspreekbaar is geweest). Haar herinneringen komen terug vanaf het moment dat ze vastgebonden was en iets daarvoor. Ze zegt nu dat ze toen dacht dat ze droomde en thuis in bed lag. Ze dacht af en toe wel, wat is het druk op mijn slaapkamer en wat doen al die mensen hier, maar net als in een droom neem je bizarre dingen vaak voor wat ze zijn. Ze dacht ook dat het wel eens een keer tijd werd om op te staan, want ze had wel door dat ze op de een of andere manier erg lang had geslapen. (vandaar dat ze midden in de nacht uit bed klom). Ook weet ze zich vanaf de 3e dag vaag te herinneren wat wij aanhadden voor kleding. Kortom ze heeft wel dingen meegekregen, maar niet bewust. Ze ervaarde het als een merkwaardige droom, niet als werkelijkheid (dat besef heeft echt weken geduurd). Pijn heeft ze niet gehad (voelde ze pas toen ze bij zinnen kwam), ook was ze niet angstig geweest.
Dus tsja, vermoedelijk ervaart je vader iets soortgelijks. Erg ongrijpbaar, ook voor jou natuurlijk. Het ergste is het afwachten, terwijl je niets anders kan doen dan er zijn en die kleine momenten van herkenning aangrijpen voor contact.
Het leek ons als familie fijn dat mijn moeder op die momenten een punt van herkenning zou hebben en niet een onbekende bij haar bed zou treffen, al kun je dat nooit voorkomen natuurlijk, tenzij je 24 uur naast bed gaat zitten, een onmogelijke opgave.
ik hoop dat je vader zo goed als binnen zijn vermogen hersteld. De eerste weken is er veel winst te halen. Hopelijk is de schade te overzien en kan hij met vermoedelijk opgetreden beperkingen leren leven.
en inderdaad het overkomt je, het kan iedereen, ook jou of mij, zomaar overkomen. Probeer dat niet te gaan verklaren, want dat is een eidenloze weg. probeer je te richten op het nu en niet te ver op de toekomst, want die toekomst kan in dit soort gevallen nog heel anders uitpakken dan in eerste instantie verwacht. STERKTE!
ik weet min of meer wat je doormaakt. enkele maanden geleden zat ik en mijn vader, mijn broer en mijn zus zo aan het bed van mijn moeder. Zij had een bloeding gehad, vrij centraal in de hersenen. Gelukkig hoorde mij vader haar 's ochtends vallen en heeft hij direct 112 kunnen inschakelen. De schade is daardoor fors beperkt gebleven. Mijn moeder kreeg epileptische insulten, die door medicatie geremd moesten worden. Een hoge dosering depakine en rivotril was noodzakelijk. De eerste 48 uur lag zij op de stroke unit. Afwachten...... niemand kon iets doen. VRESELIJK. ook mijn moeder was in eerste instantie heel ver weg, heel af en toe deed zij haar ogen open en keek dan heel "wild". Een dag later kwam zij af en toe vanuit een verre diepte even naar de oppervlakte, het leek alsof ze keek vanaf de bodem van een zwembad. Ze reageerde voornamelijk op de stem van mijn vader. Maar steeds was het maar heel even.
Na 48 uur durfde de neuroloog de epilepsieremmers te minderen, daardoor kwam mijn moeder beter bij. Alleen werd ze "dwars" en leek maar niet te snappen waar ze was. Ze is ook vastgebonden geweest, want ze klom die nacht uit bed, viel daarbij en trok ook alle infusen en catheter er uit. opnieuw een vreselijke situatie, maar wij hadden allemaal het gevoel dat we haar tegen zichzelf in bescherming moesten nemen. Na nog eens 24 uur leek de lucht behoorlijk geklaard. Ze was weer aanspreekbaar, hoewel slechts kort. Ze was heel erg moe. Ze had totaal nog niet door wat haar was overkomen, dat besef is pas na verloop van tijd terug gekomen. Uiteindelijk heeft zij 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en is zij er wonder boven wonder zonder blijvende schade vanaf gekomen. Het is alsof ze (en wij) een 2e kans gekregen heeft. Ze krijgt nu nog veel medicijnen en staat onder strenge controle.
Maar om terug te komen op je vraag (wat maakt je vader er van mee?) Mijn moeder kan zich niets herinneren van het ambulance verhaal (hoewel ze toen tussendoor nog wel aanspreekbaar is geweest). Haar herinneringen komen terug vanaf het moment dat ze vastgebonden was en iets daarvoor. Ze zegt nu dat ze toen dacht dat ze droomde en thuis in bed lag. Ze dacht af en toe wel, wat is het druk op mijn slaapkamer en wat doen al die mensen hier, maar net als in een droom neem je bizarre dingen vaak voor wat ze zijn. Ze dacht ook dat het wel eens een keer tijd werd om op te staan, want ze had wel door dat ze op de een of andere manier erg lang had geslapen. (vandaar dat ze midden in de nacht uit bed klom). Ook weet ze zich vanaf de 3e dag vaag te herinneren wat wij aanhadden voor kleding. Kortom ze heeft wel dingen meegekregen, maar niet bewust. Ze ervaarde het als een merkwaardige droom, niet als werkelijkheid (dat besef heeft echt weken geduurd). Pijn heeft ze niet gehad (voelde ze pas toen ze bij zinnen kwam), ook was ze niet angstig geweest.
Dus tsja, vermoedelijk ervaart je vader iets soortgelijks. Erg ongrijpbaar, ook voor jou natuurlijk. Het ergste is het afwachten, terwijl je niets anders kan doen dan er zijn en die kleine momenten van herkenning aangrijpen voor contact.
Het leek ons als familie fijn dat mijn moeder op die momenten een punt van herkenning zou hebben en niet een onbekende bij haar bed zou treffen, al kun je dat nooit voorkomen natuurlijk, tenzij je 24 uur naast bed gaat zitten, een onmogelijke opgave.
ik hoop dat je vader zo goed als binnen zijn vermogen hersteld. De eerste weken is er veel winst te halen. Hopelijk is de schade te overzien en kan hij met vermoedelijk opgetreden beperkingen leren leven.
en inderdaad het overkomt je, het kan iedereen, ook jou of mij, zomaar overkomen. Probeer dat niet te gaan verklaren, want dat is een eidenloze weg. probeer je te richten op het nu en niet te ver op de toekomst, want die toekomst kan in dit soort gevallen nog heel anders uitpakken dan in eerste instantie verwacht. STERKTE!
zaterdag 11 oktober 2008 22:01
Wat afschuwelijk voor jullie Monty! Een CVA is zo'n nare aandoening.
Geen enkel CVA (bloeding of infarct) is hetzelfde. Daarom is het onmogelijk om aan te geven wat je vader nu wel en niet bewust meemaakt. De komende weken zal duidelijk worden hoe groot de schade is en het kan wel maanden duren voor jullie weten in hoeverre hij zal herstellen. Er is echt moeilijk een indicatie aan te geven. Ik heb mensen gezien met een heel groot infarct, die heel goed revalideerden en mensen met een heel klein infarct die zwaar gehandicapt bleven. Het is van zoveel factoren afhankelijk.
Het lijkt me zinvol om voorlopig te focussen op dat hij weer wat sterker wordt en dit overleeft. Probeer ondertussen te zoeken naar manieren waarop hij duidelijk kan maken wat hij wil. Goed naar hem kijken, naar zijn reacties. Misschien vind je dan aanknopingspunten om elkaar te verstaan. Je kunt hulp van een logopedist en/of een ergotherapeut vragen hierbij. Je kunt proberen of je met hem kan comminiceren door af te spreken dat hij met zijn ogen knippert, twee keer voor ja, een keer voor nee. Maar het kan zijn dat hij dat niet begrijpt.
Ik wens je heel veel sterkte, ik hoop dat je vader opknapt!
Geen enkel CVA (bloeding of infarct) is hetzelfde. Daarom is het onmogelijk om aan te geven wat je vader nu wel en niet bewust meemaakt. De komende weken zal duidelijk worden hoe groot de schade is en het kan wel maanden duren voor jullie weten in hoeverre hij zal herstellen. Er is echt moeilijk een indicatie aan te geven. Ik heb mensen gezien met een heel groot infarct, die heel goed revalideerden en mensen met een heel klein infarct die zwaar gehandicapt bleven. Het is van zoveel factoren afhankelijk.
Het lijkt me zinvol om voorlopig te focussen op dat hij weer wat sterker wordt en dit overleeft. Probeer ondertussen te zoeken naar manieren waarop hij duidelijk kan maken wat hij wil. Goed naar hem kijken, naar zijn reacties. Misschien vind je dan aanknopingspunten om elkaar te verstaan. Je kunt hulp van een logopedist en/of een ergotherapeut vragen hierbij. Je kunt proberen of je met hem kan comminiceren door af te spreken dat hij met zijn ogen knippert, twee keer voor ja, een keer voor nee. Maar het kan zijn dat hij dat niet begrijpt.
Ik wens je heel veel sterkte, ik hoop dat je vader opknapt!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 11 oktober 2008 22:04
Monty ..weet je ook welk gedeelte van de grote hersenen(voorhoofdskwab , achterhoofdskwab ?) , links of rechts ? Welke kant is hij verlamd ?
Mooie site met veel info
http://www.hersenletsel.net/overzicht/artikelen/hersenen.htm
Beroerde aan een beroerte/ herseninfarct is dat het na een aantal weken pas redelijk kan zien wat de verbeteringen zijn.
Je vader bv kan afasie hebben en vloekt hij terwijl hij bv hallo wil zeggen.. De juiste woorden niet kunnen vinden , lamp zeggen terwijl hij boterham bedoeld etc.. Heeeeel frusterend kan dit zijn voor zowel de mensen om hem heen als hem zelf..
Mooie site met veel info
http://www.hersenletsel.net/overzicht/artikelen/hersenen.htm
Beroerde aan een beroerte/ herseninfarct is dat het na een aantal weken pas redelijk kan zien wat de verbeteringen zijn.
Je vader bv kan afasie hebben en vloekt hij terwijl hij bv hallo wil zeggen.. De juiste woorden niet kunnen vinden , lamp zeggen terwijl hij boterham bedoeld etc.. Heeeeel frusterend kan dit zijn voor zowel de mensen om hem heen als hem zelf..
zaterdag 11 oktober 2008 22:07
Wat poezewoes al zegt er is geen zinvol antwoord te geven op t moment.
Afwachten , afwachten afwachten
Ook ik heb op mijn afdeling vele CVA patienten de 1 heeft een kleintje gehad en zit voor de rest van zijn leven in een rolstoel en kan zelf niet meer eten.
De ander heeft een behoorlijk grote bloeding gehad en wandeld met een stok over de afdeling.
Het is echt bepalend waar de bloeding plaatsvond en welke complicaties er bij zijn gekomen. Welk gedeelte van de hersenen is defect geraakt.. Met scans kunnen ze dat behoorlijk goed zien.. Maar voor nu zullen ze allerlei preventieve maatregelen nemen om niet nog een bloeding te krijgen.. Na 1 volgen er vaak meerdere namelijk
Afwachten , afwachten afwachten
Ook ik heb op mijn afdeling vele CVA patienten de 1 heeft een kleintje gehad en zit voor de rest van zijn leven in een rolstoel en kan zelf niet meer eten.
De ander heeft een behoorlijk grote bloeding gehad en wandeld met een stok over de afdeling.
Het is echt bepalend waar de bloeding plaatsvond en welke complicaties er bij zijn gekomen. Welk gedeelte van de hersenen is defect geraakt.. Met scans kunnen ze dat behoorlijk goed zien.. Maar voor nu zullen ze allerlei preventieve maatregelen nemen om niet nog een bloeding te krijgen.. Na 1 volgen er vaak meerdere namelijk
zaterdag 11 oktober 2008 22:18
Dank weer voor de reacties, ik heb er echt veel aan en zal dit allemaal ook aan mijn familie laten lezen. Heel fijn dat jullie door werk ervaring hiermee hebben en tja, ook dat er een 'lotgenoot' reageert. Ik weet dat er vaak meerdere volgen, maar volgens mij geven ze hem naast sonde, vocht (kan niet teveel gezien zijn hartfalen) en antibiotica niet veel meer dan insuline. Maar misschien mis ik de helft van de medicatie, dat kan. Hij slikte al acetylsali nog wat, en carbasalaat cardio en wat ik begrepen heb wordt dit ook gegeven na een CVA. Maar nogmaals, mn kop is een zeef en kan zijn dat ik de helft niet meekrijg (thank god dat ik het niet alleen hoef te doen).
Ik weet niet precies waar het zit, alleen dat het een groot deel van zijn linkerhersen beslaat. Ze hebben niet laten zien of zo waar dan precies. Maar hij heeft het dinsdagavond al gekregen en is nu nog steeds voor geen meter bij zn positieven, en ik ben zo bang dat hij er niet meer uitkomt, dat hij dus echt op deze manier door moet. En dat gun ik echt echt niemand. Omdat hij lichamelijk al niet sterk was, was eigenlijk het enige waar hij nog wel sterk in was zijn verbale communicatie. Verbaal was hij enorm sterk en nu is dat ook weg, en dat is zo verschrikkelijk moeilijk te verkroppen. En I know, misschien verandert er nog van alles maar ik denk dat als hij inderdaad met zoveel beperkingen doormoet hij nog liever dood is. Ik weet dat hij het al wel zat was (hij is de afgelopen 3 jaar meerdere keren kantje boord geweest met zn hart etc.), maar kennelijk heeft hij 20 levens of zo.
Ik weet niet precies waar het zit, alleen dat het een groot deel van zijn linkerhersen beslaat. Ze hebben niet laten zien of zo waar dan precies. Maar hij heeft het dinsdagavond al gekregen en is nu nog steeds voor geen meter bij zn positieven, en ik ben zo bang dat hij er niet meer uitkomt, dat hij dus echt op deze manier door moet. En dat gun ik echt echt niemand. Omdat hij lichamelijk al niet sterk was, was eigenlijk het enige waar hij nog wel sterk in was zijn verbale communicatie. Verbaal was hij enorm sterk en nu is dat ook weg, en dat is zo verschrikkelijk moeilijk te verkroppen. En I know, misschien verandert er nog van alles maar ik denk dat als hij inderdaad met zoveel beperkingen doormoet hij nog liever dood is. Ik weet dat hij het al wel zat was (hij is de afgelopen 3 jaar meerdere keren kantje boord geweest met zn hart etc.), maar kennelijk heeft hij 20 levens of zo.
zaterdag 11 oktober 2008 22:25
Mijn moeder kreeg een infarct in de zomer van 2004. Ik weet nog goed hoe erg ik schrok! Het idee je moeder te kunnen verliezen... ik weet niet hoe oud jouw vader is, maar mijn moeder was toen 54 jaar 'oud'...
Ze heeft bijna een maand in het ziekenhuis gelegen. Kwam toen thuis maar het ging niet goed, was misselijk en kon niets binnen houden. Droogde bijna uit en werd weer opgenomen. Na weer een week of drie mocht ze definitief met ontslag.
Ze heeft nog bij de revalidatiekliniek 'gelopen' maar dat vond ze niks. Fysiek is ze er redelijk vanaf gekomen. Waar ze wel problemen mee heeft is aandacht, concentratie en vermoeidheid. Het relativerend en empatisch vermogen zijn van redelijk sterk naar nihil veranderd. Eigenlijk is de hele persoonlijkheid veranderd. En dat is iets wat je helaas erg vaak hoort bij mensen die een CVA hebben gehad...
Ik wil je heel veel sterkte toewensen in de situatie met je vader, liefs,
Carrrie.
Ze heeft bijna een maand in het ziekenhuis gelegen. Kwam toen thuis maar het ging niet goed, was misselijk en kon niets binnen houden. Droogde bijna uit en werd weer opgenomen. Na weer een week of drie mocht ze definitief met ontslag.
Ze heeft nog bij de revalidatiekliniek 'gelopen' maar dat vond ze niks. Fysiek is ze er redelijk vanaf gekomen. Waar ze wel problemen mee heeft is aandacht, concentratie en vermoeidheid. Het relativerend en empatisch vermogen zijn van redelijk sterk naar nihil veranderd. Eigenlijk is de hele persoonlijkheid veranderd. En dat is iets wat je helaas erg vaak hoort bij mensen die een CVA hebben gehad...
Ik wil je heel veel sterkte toewensen in de situatie met je vader, liefs,
Carrrie.
zaterdag 11 oktober 2008 22:32
Hoi Carrie, jij ook dank voor je reactie. Ja, karakterveranderingen heb ik inderdaad gelezen. Het was al een hele moeilijke man in de omgang (gefrustreerd, boos om niets etc.) maar toen hij gister geprikkeld werd en dus 'wakker' werd kon ik dat gewoon niet aanzien, dat geroep, die woede...zucht...zo zielig. Ik vind het echt niet te bevatten wat er allemaal gebeurd.
zaterdag 11 oktober 2008 23:33
Mijn schoonmoeder kreeg in januari 2001 een herseninfarct ,in de linkerhersenshelft. De beschadiging was ook heel duidelijk te herkennen op de foto,aldus de neuroloog.
Gevolg bij haar was, rechts totaal verlamd, spraakcentrum zwaar aangetast, kort geheugen was verdwenen,lang termijn geheugen ook aangetast..
Moeder heeft de eerste dagen in coma gelegen waar ze heel lanzaam en verdwaast uit wakker is geworden. Ze heeft ruim 3 weken in het ziekenhuis gelegen en daarna op een verplaatsbaar ziekenhuisbed in een verzorgingshuis, wachtend op opname in een verpleeghuis/afdeling somatiek.
In de jaren daarna heeft ze nooit meer kunnen praten, ze zei in het begin berend botje en later verandere dit in bedjebrij.
Als wij onverwachts kwamen dan zei ze goedendag in dialect en een enkele keer vloekte ze. Zingen lukte in het begin ook wel, dan zong ze de woorden mee maar ook dat verdween na een jaar.
We hebben nog geprobeerd met logopedie wilde ze niet, ze veegde het bord van de rolstoeltafel af.
We weten nu nog niet,of ze ons ooit als haar kinderen heeft herkent of alleen als gezichten van mensen die bij haar kwamen en niet in de hoedanigheid als zoon of schoondochter.
Mijn schoonvader en ik hebben wel besloten om haar door de weeks enkele dagen in huis te laten komen, dit is ook gebeurt totdat ze verpleging mij te zwaar werd, door de achteruitgang van moeder. Ik had een tillift , hoog/laagbed en het andere verpleegmateriaal ,ik gaf de medicatie en spoot haar. Dit alles om haar toch nog thuis te kunnen laten zijn.
Ze het leven op deze manier bijna 4 jaar vol gehouden maar na het eerste zware jaar had ze eigenlijk de moed al opgegeven, ze sliep veel meer,ook in de rolstoel, kreeg epileptische aanvallen, de medicatie hiervoor maakte haar ook suf, ze werd gespoten diabeet er werd steeds meer en meer aan medicatie voorgeschreven, na bijna vier jaar zo te hebben geleef heeft ze de strijd opgegeven en is gestopt met eten en drinken ,ze is toen 2004 heel kalm overleden.
Ze is 75 geworden.
Monty, ik wens je heel veel sterkte de komende tijd, je zult al je bronnen van kracht aan gaan spreken denk ik, en je familie ook.
Gevolg bij haar was, rechts totaal verlamd, spraakcentrum zwaar aangetast, kort geheugen was verdwenen,lang termijn geheugen ook aangetast..
Moeder heeft de eerste dagen in coma gelegen waar ze heel lanzaam en verdwaast uit wakker is geworden. Ze heeft ruim 3 weken in het ziekenhuis gelegen en daarna op een verplaatsbaar ziekenhuisbed in een verzorgingshuis, wachtend op opname in een verpleeghuis/afdeling somatiek.
In de jaren daarna heeft ze nooit meer kunnen praten, ze zei in het begin berend botje en later verandere dit in bedjebrij.
Als wij onverwachts kwamen dan zei ze goedendag in dialect en een enkele keer vloekte ze. Zingen lukte in het begin ook wel, dan zong ze de woorden mee maar ook dat verdween na een jaar.
We hebben nog geprobeerd met logopedie wilde ze niet, ze veegde het bord van de rolstoeltafel af.
We weten nu nog niet,of ze ons ooit als haar kinderen heeft herkent of alleen als gezichten van mensen die bij haar kwamen en niet in de hoedanigheid als zoon of schoondochter.
Mijn schoonvader en ik hebben wel besloten om haar door de weeks enkele dagen in huis te laten komen, dit is ook gebeurt totdat ze verpleging mij te zwaar werd, door de achteruitgang van moeder. Ik had een tillift , hoog/laagbed en het andere verpleegmateriaal ,ik gaf de medicatie en spoot haar. Dit alles om haar toch nog thuis te kunnen laten zijn.
Ze het leven op deze manier bijna 4 jaar vol gehouden maar na het eerste zware jaar had ze eigenlijk de moed al opgegeven, ze sliep veel meer,ook in de rolstoel, kreeg epileptische aanvallen, de medicatie hiervoor maakte haar ook suf, ze werd gespoten diabeet er werd steeds meer en meer aan medicatie voorgeschreven, na bijna vier jaar zo te hebben geleef heeft ze de strijd opgegeven en is gestopt met eten en drinken ,ze is toen 2004 heel kalm overleden.
Ze is 75 geworden.
Monty, ik wens je heel veel sterkte de komende tijd, je zult al je bronnen van kracht aan gaan spreken denk ik, en je familie ook.
zondag 12 oktober 2008 00:26
Monty arm kind, ik wens jou, je vader en jullie naasten veel sterkte.Ik werd zelf enkele jaren geleden door een CVA getroffen ik heb alles van begin tot eind meegemaakt maar was niet erg onder de indruk.Gelukkig is bij mij de rechterhersenhelft getroffen zodat m'n grote angst (het verlies van m'n aanzienlijke verbale vermogens) niet bewaarheid werd. Stembeheersing is wel enige tijd beneden normaal geweest maar is inmiddels weer aardig bijgekomen minder geslaagd vind ik de verlamming van linker been en -arm, zij het dat ik wel weer kan lopen met stok en zelfs enkele passen zonder stok, die linkerarm is nog steeds niks en dat is jammer want heel veel dingen in het dagelijks leven gaan toch echt makkelijker met twee handen dan met een.In hoeverre verder herstel optreedt valt niet te voorspellen ik zie wel wat 't wordt.De mogelijkheid dat ik opnieuw een CVA krijg is niet iets waar ik me zorgen over maak Ik zeg:pfff infarct schminfarct. Hoe dan ook ik kan het niemand aanbevelen het brengt toch eigenlijk vooral ongemak met zich mee.Ach in ieders leven gebeurt wel eens iets dat je had kunnen missen nietwaar.
Het enige dat het leven draaglijk maakt is de wetenschap dat het tijdelijk is.
zondag 12 oktober 2008 10:38
Dank weer voor de reacties.
Wat ik me ook afvraag, voel je zoiets eigenlijk aankomen? Kan het bijvoorbeeld zijn dat je de dagen ervoor niet lekker bent? Ik weet namelijk dat hij zich niet zo lekker voelde, hij had het die zaterdag ervoor over hoofdpijn en buikpijn. Maar ja, dat had ie wel vaker dus heb ik daarop gereageerd met doe maar even rustig aan. Hij is die maandag en dinsdag overdag zelfs nog naar het ziekenhuis geweest, naar de cardioloog en bloed prikken. Toen was er nog niks aan de hand (zei hij). Nou ja, dat is natuurlijk allemaal achteraf gelul.
Vandaag niets gehoord van het ziekenhuis, geen nieuws is geen verbetering/verslechtering. Ik ga er vanavond weer naartoe. Ik heb best een grote familie, mijn opa en oma zijn er nog (beide in de 80 en oma met alzheimer, maar men, wat is zij helder nu zeg, het gaat natuurlijk wel om haar kind), en 4 ooms en tantes met aanhang, die allemaal graag naar hem toe willen. Dus we moeten om de beurt gaan, niet dat we met 10 man om zijn bed staan, das niet goed voor hem.
Wat ik me ook afvraag, voel je zoiets eigenlijk aankomen? Kan het bijvoorbeeld zijn dat je de dagen ervoor niet lekker bent? Ik weet namelijk dat hij zich niet zo lekker voelde, hij had het die zaterdag ervoor over hoofdpijn en buikpijn. Maar ja, dat had ie wel vaker dus heb ik daarop gereageerd met doe maar even rustig aan. Hij is die maandag en dinsdag overdag zelfs nog naar het ziekenhuis geweest, naar de cardioloog en bloed prikken. Toen was er nog niks aan de hand (zei hij). Nou ja, dat is natuurlijk allemaal achteraf gelul.
Vandaag niets gehoord van het ziekenhuis, geen nieuws is geen verbetering/verslechtering. Ik ga er vanavond weer naartoe. Ik heb best een grote familie, mijn opa en oma zijn er nog (beide in de 80 en oma met alzheimer, maar men, wat is zij helder nu zeg, het gaat natuurlijk wel om haar kind), en 4 ooms en tantes met aanhang, die allemaal graag naar hem toe willen. Dus we moeten om de beurt gaan, niet dat we met 10 man om zijn bed staan, das niet goed voor hem.
zondag 12 oktober 2008 19:36
Monty, bij de een zijn er wel signalen vooraf, bij de ander niet. Het is wel bijna zonder uitzondering zo, dat pas achteraf gezegd kan worden of iets een signaal was of niet. Zeker als er nog meer medische problemen spelen is het vaak moeilijk aan te geven of iets nu een aankondiging was voor het CVA of niet. Vooraf signaleren dat er een infarct of bloeding aankomt, komt eigenlijk alleen voor bij mensen die het al eerder, of meerdere keren hebben meegemaakt. Maar die weten het ook pas als het al te laat is. Een CVA is eigenlijk niet te voorkomen en ook maar amper te stoppen als het gebeurt. Bij tijdig signaleren kan de schade door een infarct soms worden voorkomen door bloedverdunners.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 12 oktober 2008 20:52
Hallo,
Kom net uit het ziekenhuis en hij is 'wakker'. Hij probeerde iets duidelijk te maken, hij wilde dat bandje los hebben waarmee hij aan het bed vastzit, maar dat kan natuurlijk niet. We hebben hem wel weer duidelijk gvd, godsamme en jezus horen zeggen, de rest was onverstaanbaar. Is dat normaal dat mensen die dit hebben gehad meer vloeken? Op zich had hij er al een aardig handje van, maar dat deze woorden dan wel enigszins verstaanbaar waren verbaasde ons wel.
Hij heeft wel, ondanks de antibiotica en aspirine, weer koorts van zijn longontsteking. Dat baarde de verpleging wel zorgen, ze gaan een ander antibiotica proberen.
Maar ja, eigenlijk kunnen we zeggen dat ie al een stuk beter is, maar bang ben ik nog steeds dat het niet beter wordt, of dat het alsnog misgaat. Ze zeiden wel dat we nu enigszins uit de gevarenzone zijn omdat na een dag of 5 de zwelling minder wordt, en aangezien hij wakkerder is blijkt dat daar ook uit.
We wachten maar weer af, morgenochtend gesprek met de neuroloog weer...
Kom net uit het ziekenhuis en hij is 'wakker'. Hij probeerde iets duidelijk te maken, hij wilde dat bandje los hebben waarmee hij aan het bed vastzit, maar dat kan natuurlijk niet. We hebben hem wel weer duidelijk gvd, godsamme en jezus horen zeggen, de rest was onverstaanbaar. Is dat normaal dat mensen die dit hebben gehad meer vloeken? Op zich had hij er al een aardig handje van, maar dat deze woorden dan wel enigszins verstaanbaar waren verbaasde ons wel.
Hij heeft wel, ondanks de antibiotica en aspirine, weer koorts van zijn longontsteking. Dat baarde de verpleging wel zorgen, ze gaan een ander antibiotica proberen.
Maar ja, eigenlijk kunnen we zeggen dat ie al een stuk beter is, maar bang ben ik nog steeds dat het niet beter wordt, of dat het alsnog misgaat. Ze zeiden wel dat we nu enigszins uit de gevarenzone zijn omdat na een dag of 5 de zwelling minder wordt, en aangezien hij wakkerder is blijkt dat daar ook uit.
We wachten maar weer af, morgenochtend gesprek met de neuroloog weer...
zondag 12 oktober 2008 21:48
Jij vraagt of je het aan kan voelen komen?
Achteraf had mijn moeder eerder aan de bel moeten trekken. Ze waren met de caravan weg naar een evenement. Die avond zouden ze een BBQ hebben. Mijn moeder gaf aan dat zij zich niet zo lekker voelde en naar bed ging. Beetje grieperig of zo dacht ze (of zei ze in ieder geval). Mijn vader is alleen naar de BBQ gegaan. Toen hij terug kwam zat mijn moeder te puzzelen in de caravan en ging het beter. Ze zijn gewoon gaan slapen.
De ochtend daarop is mijn moeder halfzijdig verlamd wakker geworden. Zij geeft nu aan dat ze toen toch haar bed uit gegaan is, want het 'ging de avond daarvoor over dus zou nu ook wel over gaan'. Toen mijn vader op stond had mijn moeder zelfs al koffie gemaakt. Mijn moeder zei dat ze weer niet lekker was, keek mijn vader aan en die schrok zich wild! Haar mond was 'uitgezakt' en haar ene kant wilde 'niet meer mee'. Toen hij dat tegen haar zei gaf ze aan dat het dan toch maar beter was een ambulance te bellen en is zij gaan liggen....
Ze had de avond ervoor waarschijnlijk al een TIA gehad... Had ze toen gelijk aan de bel getrokken (en bloedverdunners gekregen) dan was het infarct er misschien niet achteraan gekomen....
Goed te horen dat je vader wat meer bij zijn positieven komt, hopelijk gaat het meer de goede kant op!!
Achteraf had mijn moeder eerder aan de bel moeten trekken. Ze waren met de caravan weg naar een evenement. Die avond zouden ze een BBQ hebben. Mijn moeder gaf aan dat zij zich niet zo lekker voelde en naar bed ging. Beetje grieperig of zo dacht ze (of zei ze in ieder geval). Mijn vader is alleen naar de BBQ gegaan. Toen hij terug kwam zat mijn moeder te puzzelen in de caravan en ging het beter. Ze zijn gewoon gaan slapen.
De ochtend daarop is mijn moeder halfzijdig verlamd wakker geworden. Zij geeft nu aan dat ze toen toch haar bed uit gegaan is, want het 'ging de avond daarvoor over dus zou nu ook wel over gaan'. Toen mijn vader op stond had mijn moeder zelfs al koffie gemaakt. Mijn moeder zei dat ze weer niet lekker was, keek mijn vader aan en die schrok zich wild! Haar mond was 'uitgezakt' en haar ene kant wilde 'niet meer mee'. Toen hij dat tegen haar zei gaf ze aan dat het dan toch maar beter was een ambulance te bellen en is zij gaan liggen....
Ze had de avond ervoor waarschijnlijk al een TIA gehad... Had ze toen gelijk aan de bel getrokken (en bloedverdunners gekregen) dan was het infarct er misschien niet achteraan gekomen....
Goed te horen dat je vader wat meer bij zijn positieven komt, hopelijk gaat het meer de goede kant op!!
zondag 12 oktober 2008 22:32
Ach wat een schrik.
Mijn opa kreeg zijn eerste hersenbloeding op zijn 75e, ondanks dat de artsen hem hadden opgegeven is hij daar heel goed van herstelt. Helaas heeft hij afgelopen zomer 2 bloedingen kort na elkaar gekregen en daar is hij aan overleden, op 84 jarige leeftijd. Hij heeft kwalitatief gezien nog een paar hele mooie jaren gehad ookal leek het allemaal volledig kansloos. Geef de hoop dus niet op, het kan heel raar lopen allemaal.
Mijn opa kon zich van de hersenbloedingen niks meer herinneren en had ook geen idee dat hij een paar uur op de grond had gelegen. Hij heeft het achter gezien wel aangevoeld maar heeft alles weggewimeld, hij was duizelig, misselijk en had hoofdpijn. Maar ja, dat is niet iets waar je meteen voor naar de eerste hulp rent.
Heel veel sterkte voor jullie en voor je vader.
Mijn opa kreeg zijn eerste hersenbloeding op zijn 75e, ondanks dat de artsen hem hadden opgegeven is hij daar heel goed van herstelt. Helaas heeft hij afgelopen zomer 2 bloedingen kort na elkaar gekregen en daar is hij aan overleden, op 84 jarige leeftijd. Hij heeft kwalitatief gezien nog een paar hele mooie jaren gehad ookal leek het allemaal volledig kansloos. Geef de hoop dus niet op, het kan heel raar lopen allemaal.
Mijn opa kon zich van de hersenbloedingen niks meer herinneren en had ook geen idee dat hij een paar uur op de grond had gelegen. Hij heeft het achter gezien wel aangevoeld maar heeft alles weggewimeld, hij was duizelig, misselijk en had hoofdpijn. Maar ja, dat is niet iets waar je meteen voor naar de eerste hulp rent.
Heel veel sterkte voor jullie en voor je vader.
maandag 13 oktober 2008 13:52
Hallo,
Erg veel dank weer voor de reacties. We hebben net weer een gesprek gehad met de neuroloog, en zij geeft aan dat er eigenlijk niets veranderd is neurologisch gezien. Ik heb gevraagd waar de beschadiging zit, en dat is dus van voor naar achter gezien bijna de hele linkerhersenhelft. Ze zegt dat het wel kan dat de rechterhersenhelft dingen over kan nemen, maar dat zijn spraakcentrum dus eigenlijk volledig naar de knoppen is. Toch zegt ie wel af en toe dingetjes (vloeken dus vooral). Vandaag is ie weer minder 'bij' dan gister. Toen we binnenkwamen en ik hem dag zei glimlachte hij eventjes, maar de focus op mij was heel snel weer weg. Hij zag mijn tante aan het voeteneind staan maar het leek of hij haar niet goed kon zien. Toen ze naast hem stond zag hij haar beter en keek hij heel verbaasd, zo van, ik ken jou maar wie ben jij? of zo. Ben heel even met hem alleen geweest en toen werd hij ineens weer onrustig dat hij het bandje los wilde en zijn zak uit (soort van slaapzak aan het bed vast, ook tegen lostrekken van katheter etc.). Hij probeerde ook steeds heel geconcentreerd zijn rechterhand te bewegen, zijn buitenste drie vingers doen het niet. Toen ik zei dat ik even met de dokter ging praten knikte hij. Maar die arts kan dus nog steeds niet zoveel zinnigs melden behalve afwachten. Zooo frustrerend! Dus...we wachten maar weer af.
Erg veel dank weer voor de reacties. We hebben net weer een gesprek gehad met de neuroloog, en zij geeft aan dat er eigenlijk niets veranderd is neurologisch gezien. Ik heb gevraagd waar de beschadiging zit, en dat is dus van voor naar achter gezien bijna de hele linkerhersenhelft. Ze zegt dat het wel kan dat de rechterhersenhelft dingen over kan nemen, maar dat zijn spraakcentrum dus eigenlijk volledig naar de knoppen is. Toch zegt ie wel af en toe dingetjes (vloeken dus vooral). Vandaag is ie weer minder 'bij' dan gister. Toen we binnenkwamen en ik hem dag zei glimlachte hij eventjes, maar de focus op mij was heel snel weer weg. Hij zag mijn tante aan het voeteneind staan maar het leek of hij haar niet goed kon zien. Toen ze naast hem stond zag hij haar beter en keek hij heel verbaasd, zo van, ik ken jou maar wie ben jij? of zo. Ben heel even met hem alleen geweest en toen werd hij ineens weer onrustig dat hij het bandje los wilde en zijn zak uit (soort van slaapzak aan het bed vast, ook tegen lostrekken van katheter etc.). Hij probeerde ook steeds heel geconcentreerd zijn rechterhand te bewegen, zijn buitenste drie vingers doen het niet. Toen ik zei dat ik even met de dokter ging praten knikte hij. Maar die arts kan dus nog steeds niet zoveel zinnigs melden behalve afwachten. Zooo frustrerend! Dus...we wachten maar weer af.
maandag 13 oktober 2008 14:09
Monty het lijkt er op dat ie je wel herkend DAS FIJN !!! Met die kleine dingetjes zal je het voorlopig even moeten doen.
Hij Hoort je !.. Das goed.. Of hij begrijpt dat je met de dokter gaat praten is niet duidelijk te zeggen , wel dat jij hem iets verteld en hij je heeft gehoord !
Dat vloeken kan door de afasie komen. Sommige woorden komen duidelijk steeds naar voren , voor hem zijn dat de vloekwoorden..Sommige mensen zeggen alleen kip of zoals iemand hier al schreef Berendbotje.
Hij kan met die vloekwoorden dus andere dingen bedoelen , als hij bv Jezus zegt kan hij bv Monty bedoelen , godverdomme kan bv Goedemiddag betekenen..
Maar daar is t nu nog te vroeg voor , je leert daar wel grotendeels mee omgaan.
Hij is erg moe , slaapt veel , dat is ook goed om de hersenen wat rust te gunnen.
Hier het verschil met links en rechts een bloeding te hebben gehad.
http://www.hersenletsel.net/overzicht/artikelen/nacva2.htm
Hij Hoort je !.. Das goed.. Of hij begrijpt dat je met de dokter gaat praten is niet duidelijk te zeggen , wel dat jij hem iets verteld en hij je heeft gehoord !
Dat vloeken kan door de afasie komen. Sommige woorden komen duidelijk steeds naar voren , voor hem zijn dat de vloekwoorden..Sommige mensen zeggen alleen kip of zoals iemand hier al schreef Berendbotje.
Hij kan met die vloekwoorden dus andere dingen bedoelen , als hij bv Jezus zegt kan hij bv Monty bedoelen , godverdomme kan bv Goedemiddag betekenen..
Maar daar is t nu nog te vroeg voor , je leert daar wel grotendeels mee omgaan.
Hij is erg moe , slaapt veel , dat is ook goed om de hersenen wat rust te gunnen.
Hier het verschil met links en rechts een bloeding te hebben gehad.
http://www.hersenletsel.net/overzicht/artikelen/nacva2.htm
dinsdag 14 oktober 2008 21:50
Dag allemaal,
Vanochtend is mijn pappa in alle rust overleden, zonder pijn.
Ik zal hem vanuit mijn tenen gaan missen, maar hou me voor dat een leven zoals dat er uit zou zien na dit infarct, geen leven voor hem was geweest.
Ik wil jullie graag bedanken voor alle lieve woorden, en adviezen. Mooie gedachte dat zelfs vreemden met je meeleven, dank daarvoor.
Groeten, Monty
Vanochtend is mijn pappa in alle rust overleden, zonder pijn.
Ik zal hem vanuit mijn tenen gaan missen, maar hou me voor dat een leven zoals dat er uit zou zien na dit infarct, geen leven voor hem was geweest.
Ik wil jullie graag bedanken voor alle lieve woorden, en adviezen. Mooie gedachte dat zelfs vreemden met je meeleven, dank daarvoor.
Groeten, Monty
