Gezondheid
alle pijlers
Hoe kan ik mijn selfharm dochter begrijpen?
woensdag 30 oktober 2013 om 15:40
Al meer dan een jaar is mijn dochter zwaar depresief en snijdt zich regelmatig in haar armen, en heeft ook vaker aan zelfdoding gedacht.
Ze is 15 jaar. Ik ga met haar iedere week voor alweer paar maanden op therapy. Ze krijgt tabletten voor haar depressie.
Het lijkt dat het beter gaat maar ik ben me niet zeker.
Haar armen tonen grote littekens, gelukkig van oude verwondingen.
Ze praat er niet graag over maar ik kan er niet mee omgaan.
Mij doet het nog zoveel pijn dat ze dit haarzelf heeft kunnen aandoen. En altijd weer bang dat ze het weer haarzelf zal aandoen. Van de therapeut moet ik haar arm steeds controleren op nieuwe sneden, maar ik kan het niet! Zij schaamt zich ervoor en ik mag het niet aanraken. Ik heb haar dure creme gekocht voor erop te smeren maar dit helpt niet echt! Ze wordt er nu op aangekeken op die verwondingen in sport, school, overal! Ze spreken me erover aan.
Ik begrijp nog steeds niet waarom ze zich sneed, ze vind zichzelf lelijk en dik, terwijl ze net heel mooi is.
En nog een keer ik kan er niet mee omgaan! Hoe kan ik ermee omgaan??
Ze is 15 jaar. Ik ga met haar iedere week voor alweer paar maanden op therapy. Ze krijgt tabletten voor haar depressie.
Het lijkt dat het beter gaat maar ik ben me niet zeker.
Haar armen tonen grote littekens, gelukkig van oude verwondingen.
Ze praat er niet graag over maar ik kan er niet mee omgaan.
Mij doet het nog zoveel pijn dat ze dit haarzelf heeft kunnen aandoen. En altijd weer bang dat ze het weer haarzelf zal aandoen. Van de therapeut moet ik haar arm steeds controleren op nieuwe sneden, maar ik kan het niet! Zij schaamt zich ervoor en ik mag het niet aanraken. Ik heb haar dure creme gekocht voor erop te smeren maar dit helpt niet echt! Ze wordt er nu op aangekeken op die verwondingen in sport, school, overal! Ze spreken me erover aan.
Ik begrijp nog steeds niet waarom ze zich sneed, ze vind zichzelf lelijk en dik, terwijl ze net heel mooi is.
En nog een keer ik kan er niet mee omgaan! Hoe kan ik ermee omgaan??
woensdag 30 oktober 2013 om 15:52
Mamalovesyou
Ik wilde dat ik allemaal wijze woorden voor je had, maar die heb ik niet. Als ik je zo lees heb ik maar één advies: zoek zelf ook hulp! Praat erover met een professional. Echt. Haar 'krassen' stopt daar niet door, maar jij leert er misschien beter mee omgaan.
Ik hoop dat je ook iemand in je omgeving hebt, met wie je kunt praten, bij wie je kunt huilen, waar je je even kunt laten gaan. Waar je je angsten kwijt kunt.
Probeer ook in gesprek te blijven met je dochter.
Heel veel sterkte.
Ik wilde dat ik allemaal wijze woorden voor je had, maar die heb ik niet. Als ik je zo lees heb ik maar één advies: zoek zelf ook hulp! Praat erover met een professional. Echt. Haar 'krassen' stopt daar niet door, maar jij leert er misschien beter mee omgaan.
Ik hoop dat je ook iemand in je omgeving hebt, met wie je kunt praten, bij wie je kunt huilen, waar je je even kunt laten gaan. Waar je je angsten kwijt kunt.
Probeer ook in gesprek te blijven met je dochter.
Heel veel sterkte.
Later is nu
woensdag 30 oktober 2013 om 15:52
Krijg jij zelf ook hulp in de vorm van therapie, waar je kunt praten over je onmacht, je schuldgevoel misschien en waar ze je handvaten geven om hier mee om te gaan? Dat lijkt mij namelijk wel een goed idee.
Het lijkt me heel heftig en ik heb er geen ervaring mee.
Maar ik denk dat je ook aandacht aan jou moet geven omdat jullie anders misschien wel een cirkel terechtkomen van verdriet en dan ziet je dochter dat ze jou ongelukkig maakt waardoor ze weer slechter over zichzelf denkt etc. Snap je wat ik bedoel?
Ben jij altijd bij de gesprekken tussen jouw dochter en de therapeut? Misschien een keer niet doen, misschien durft ze meer te vertellen als ze alleen is. Heb je het idee dat het klikt met de therapeut?
Het lijkt me heel heftig en ik heb er geen ervaring mee.
Maar ik denk dat je ook aandacht aan jou moet geven omdat jullie anders misschien wel een cirkel terechtkomen van verdriet en dan ziet je dochter dat ze jou ongelukkig maakt waardoor ze weer slechter over zichzelf denkt etc. Snap je wat ik bedoel?
Ben jij altijd bij de gesprekken tussen jouw dochter en de therapeut? Misschien een keer niet doen, misschien durft ze meer te vertellen als ze alleen is. Heb je het idee dat het klikt met de therapeut?
woensdag 30 oktober 2013 om 15:52
woensdag 30 oktober 2013 om 15:54
Hoe hey als moeder is weet ik niet, ik weet alleen dat ik het heb gedaan en dat dat was om mijn emotionele pijn even niet te hoeven voelen even niet na te hoeven denken gewoon even niks te voelen. Ik kon niet meer met mijn emoties omgaan en kon me niet meer uiten zo veel ging er in me om ik werd er letterlijk knetter gek van ik kon alleen maar lopen malen en voelde zo veel tegelijk. En als ik sneed voelde ik niks ja men arm stekende brandende pijn maar geen emoties niks.
Ik ben prive met een psycholoog gaan praten droeg verder vaak lange mauwrn of zweetbandjes a meerdere armbanden zo dat anderen het niet zagen.
Uiteindelijk heb ik er een tattoo overheen laten zetten.
Probeer haar te vertrouwen dat ze het niet doet, als zij hey echt wil ga je het niet tegen kunnen houden. Maar 1 ding is zeker er speelt meer in haar koppie snijde doen niet veel mensen zomaar, het is een uitvlucht. En nee geen goeie uitvlucht maar soms voor mij toen het enige dat me hielp en op de been hield.
Probeer met haar te praten zorg dat ze je vertrouwt.
Laat haar eventueel met een vertrouwens persoon opschool praten of prive met de pschycholoog.
Let wel op haar eetgedrag heel veel meisjes die snijden speelt onzekerheid of pesten ook een rol en een groot deel van de meisjes die snijden krijgen of hebben anorexia of bolumia. En voor jezelf praten, antwoorden zal zij pas geven als ze er klaar voor is, het gevoel dat je van haar houd er voor haar bent en haar noet afkeurd is wel heel belangrijk
Ik ben prive met een psycholoog gaan praten droeg verder vaak lange mauwrn of zweetbandjes a meerdere armbanden zo dat anderen het niet zagen.
Uiteindelijk heb ik er een tattoo overheen laten zetten.
Probeer haar te vertrouwen dat ze het niet doet, als zij hey echt wil ga je het niet tegen kunnen houden. Maar 1 ding is zeker er speelt meer in haar koppie snijde doen niet veel mensen zomaar, het is een uitvlucht. En nee geen goeie uitvlucht maar soms voor mij toen het enige dat me hielp en op de been hield.
Probeer met haar te praten zorg dat ze je vertrouwt.
Laat haar eventueel met een vertrouwens persoon opschool praten of prive met de pschycholoog.
Let wel op haar eetgedrag heel veel meisjes die snijden speelt onzekerheid of pesten ook een rol en een groot deel van de meisjes die snijden krijgen of hebben anorexia of bolumia. En voor jezelf praten, antwoorden zal zij pas geven als ze er klaar voor is, het gevoel dat je van haar houd er voor haar bent en haar noet afkeurd is wel heel belangrijk
woensdag 30 oktober 2013 om 15:58
pfff wat moeilijk om je kind zo te zien 
Ik denk, je dochter volgt therapie, maar er zijn ook hulpgroepen voor ouders. Daar ontmoet je vaak ook andere ouders van kinderen met psychische problemen. Ik denk dat je eens moet vragen bij de huisarts bijvoorbeeld.
Ik denk, je dochter volgt therapie, maar er zijn ook hulpgroepen voor ouders. Daar ontmoet je vaak ook andere ouders van kinderen met psychische problemen. Ik denk dat je eens moet vragen bij de huisarts bijvoorbeeld.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 30 oktober 2013 om 16:00
Eerst even deze!
Wat heftig moet dat voor je zijn!
Elfje26 en kindvandemaan geven al hele goede tips waar ik weinig aan toe te voegen heb.
Ik snap ook het gevoel heel erg dat je het niet aan kan om haar te gaan "controleren". Dat werkt ook helemaal niet. Als ze niet meer op haar armen mag snijden, dan doet ze wel andere (intieme) plekken op haar lichaam waar jij niet kijkt. Hoe gaat jouw man/vriend hier mee om?
Wat heftig moet dat voor je zijn!
Elfje26 en kindvandemaan geven al hele goede tips waar ik weinig aan toe te voegen heb.
Ik snap ook het gevoel heel erg dat je het niet aan kan om haar te gaan "controleren". Dat werkt ook helemaal niet. Als ze niet meer op haar armen mag snijden, dan doet ze wel andere (intieme) plekken op haar lichaam waar jij niet kijkt. Hoe gaat jouw man/vriend hier mee om?
woensdag 30 oktober 2013 om 17:12
Het doet al zo goed al die lieve reacties van jullie!
Zelf doe ik samen met mijn dochter ook een DBT groepstherapy,
We leren nu anders om te gaan met emoties! Maar we kunnen er thuis niet echt over nadiscusieren, wat eigenlijk zou moeten.
Ze is van nature een geweldige dochter die alles voor me doet als ik iets vraag. Ze wil me er gewoon niet mee lastig vallen. Zij denkt dat het dan beter gaat! Maar dat is natuurlijk niet zo, maar ik wil haar daar niet mee lastig vallen, zo doen we eigenlijk beide hetzelfde.
Lieve kindvandemaan ik zou nog wat vaker van je willen horen, misschien met het alleen het begrijpen van mijn dochter ga ik me beter voelen.
Liefde is er genoeg want we houden heel veel van elkaar en dat kun je merken.
Zelf doe ik samen met mijn dochter ook een DBT groepstherapy,
We leren nu anders om te gaan met emoties! Maar we kunnen er thuis niet echt over nadiscusieren, wat eigenlijk zou moeten.
Ze is van nature een geweldige dochter die alles voor me doet als ik iets vraag. Ze wil me er gewoon niet mee lastig vallen. Zij denkt dat het dan beter gaat! Maar dat is natuurlijk niet zo, maar ik wil haar daar niet mee lastig vallen, zo doen we eigenlijk beide hetzelfde.
Lieve kindvandemaan ik zou nog wat vaker van je willen horen, misschien met het alleen het begrijpen van mijn dochter ga ik me beter voelen.
Liefde is er genoeg want we houden heel veel van elkaar en dat kun je merken.
woensdag 30 oktober 2013 om 17:22
Mamalovesyou, het is ook zeker geen gebrek aan liefde van jouw kant of van haar kant. Daar ligt het niet aan. Zoals Kindvandemaan al schrijft, het is het omgaan met emoties, dat bij haar slecht/moeilijk gaat. Snijden stopt emotionele pijn even. Het vervelende is dat het ook tijdelijk helpt.
Je kunt het zien als een verslaving: zoals een junk kan hunkeren naar een volgende shot, zo kan jouw dochter hunkeren naar snijden. Gruwelijk om je dat voor te stellen, maar zo werkt het. Ook met een zelfde soort 'high' (is mij verteld)
Ik denk dat jullie juist moeten gaan praten. Wat iemand anders al zei: nu voelt ze zich rot omdat jij je rot voelt, dan gaat ze weer snijden en vervolgens voelt ze zich daar weer rot over, omdat ze weet dat jij je hier rot over voelt. Een cirkel.
Doet zij ook alleen therapie? Want dat zou ik denk ik eerder 'vragen'. En voor jou ook. Zodat je je emoties kunt laten zien, zodat je erover kunt praten, zonder dat je rekening hoeft te houden met het feit dat de ander het hoort.
Je kunt het zien als een verslaving: zoals een junk kan hunkeren naar een volgende shot, zo kan jouw dochter hunkeren naar snijden. Gruwelijk om je dat voor te stellen, maar zo werkt het. Ook met een zelfde soort 'high' (is mij verteld)
Ik denk dat jullie juist moeten gaan praten. Wat iemand anders al zei: nu voelt ze zich rot omdat jij je rot voelt, dan gaat ze weer snijden en vervolgens voelt ze zich daar weer rot over, omdat ze weet dat jij je hier rot over voelt. Een cirkel.
Doet zij ook alleen therapie? Want dat zou ik denk ik eerder 'vragen'. En voor jou ook. Zodat je je emoties kunt laten zien, zodat je erover kunt praten, zonder dat je rekening hoeft te houden met het feit dat de ander het hoort.
Later is nu
woensdag 30 oktober 2013 om 17:27
Blijven praten, openheid is zo belangrijk. Laat niet onbewust merken dat je het 'eng' vind of gek.
En laat haar niks beloven, niks zo vervelend als een schuldgevoel of een gevoel van falen.
En idd houd ook haar eetpatroon in de gaten, wat ze ook kan doen is elastiekjes dragen rond haar polsen en die laten schieten tegen haar pols, dat doet verrekte pijn, maar levert geen littekens op.
En wat betreft crème, die babycreme in een blauwe tube, bepanthen crème, die helpt ook heel goed.
Sterkte!
En laat haar niks beloven, niks zo vervelend als een schuldgevoel of een gevoel van falen.
En idd houd ook haar eetpatroon in de gaten, wat ze ook kan doen is elastiekjes dragen rond haar polsen en die laten schieten tegen haar pols, dat doet verrekte pijn, maar levert geen littekens op.
En wat betreft crème, die babycreme in een blauwe tube, bepanthen crème, die helpt ook heel goed.
Sterkte!
woensdag 30 oktober 2013 om 17:29
woensdag 30 oktober 2013 om 17:44
Sammie segt elastiekjes om de piksen niet doen dit is wel degelijk gevaarlijk.
Mijn eerste therapeut rade dit ook aan de 2 daarna waren beide heel duidelijk niet doen.
Bij mij holp veel sporten op een gegeve moment als het even niet ging.
De drang is nooit helemaal verdwenen maar ik kan et mee omgaan het is niet meer gebeurd maar het blijft een eerste gedachten als het niet gaat...
Iemand om op terug te vallen is wel heel belangrijk
Mijn eerste therapeut rade dit ook aan de 2 daarna waren beide heel duidelijk niet doen.
Bij mij holp veel sporten op een gegeve moment als het even niet ging.
De drang is nooit helemaal verdwenen maar ik kan et mee omgaan het is niet meer gebeurd maar het blijft een eerste gedachten als het niet gaat...
Iemand om op terug te vallen is wel heel belangrijk
woensdag 30 oktober 2013 om 18:00
Wat verschrikkelijk. Ik heb dit zelf ook gedaan als puber en tot op vandaag zoveel spijt. Littekens zijn voor altijd. Schaam mij vreselijk. Nu nog steeds.
Mijn moeder wist ook niet hoe zij ermee om moest gaan. Het lijkt me vervelend voor je dochter als je haar armen gaat 'controleren'. De schaamte is zo groot.
Het snijden/beschadigen is een manier van omgaan met emoties. Wat is de oorzaak? Waarom is zij zo boos of verdrietig?
Mijn moeder wist ook niet hoe zij ermee om moest gaan. Het lijkt me vervelend voor je dochter als je haar armen gaat 'controleren'. De schaamte is zo groot.
Het snijden/beschadigen is een manier van omgaan met emoties. Wat is de oorzaak? Waarom is zij zo boos of verdrietig?
woensdag 30 oktober 2013 om 18:03
woensdag 30 oktober 2013 om 18:08
Lieve ikzegniks, als moeder ben je verantwoordelijk voor je kind en daarom moet ik controleren van de therapeut.
Ik begin haar wel steeds meer te vertrouwen want sinds augustus gaat het goed.
Maar ik wil zo graag antwoorden, waar ze mee zit etc., is het alleen maar het uiterlijk?! En ze is ook nog heel mooi!
En wat ik vooraf al vroeg, hoe ga ik een gesprek met haar beginnen!
Ik begin haar wel steeds meer te vertrouwen want sinds augustus gaat het goed.
Maar ik wil zo graag antwoorden, waar ze mee zit etc., is het alleen maar het uiterlijk?! En ze is ook nog heel mooi!
En wat ik vooraf al vroeg, hoe ga ik een gesprek met haar beginnen!
woensdag 30 oktober 2013 om 18:13
Misschien kunnen jullie een schriftje hebben waar jullie beide in schrijven?
Daarnaast 1 moment in de week afspreken dat jullie gaan zitten en het er over hebben. Over de therapie en wat het met jullie doet.
En verder gewoon je leven leiden.
Je dochter vertrouwen dat ze het niet meer doet en zorgen dat er genoeg verbandmiddelen in huis zijn zodat ze het steriel kan verbinden.
Vertellen dat je nooit boos zult worden als ze zich weer beschadigd maar haar zult helpen.
Boos worden zorgt voor nog minder eigenwaarde en zelfrespect.
Controle van wonden idem.
Ik heb mezelf mn leven lang beschadigd. Ben nu 5 jaar gestopt.
Heb er jarenlang workshops, lezingen en dergelijke over gegeven aan hulpverleners.
Als je dochter straks echt klaar is met haar behandeling en de zelfbeschadiging zou ze nog lasertherapie in het ziekenhuis kunnen doen. Het zorgt ervoor dat littekens wit en glad worden.
Ik heb deze ook gehad en het resultaat mag er zijn.
Je zou informatie kunnen vragen bij de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging.
Voor en door lotgenoten. Zij kunnen je veel vertellen hoe je om kunt gaan met je dochter.
Sterkte met alles..
Daarnaast 1 moment in de week afspreken dat jullie gaan zitten en het er over hebben. Over de therapie en wat het met jullie doet.
En verder gewoon je leven leiden.
Je dochter vertrouwen dat ze het niet meer doet en zorgen dat er genoeg verbandmiddelen in huis zijn zodat ze het steriel kan verbinden.
Vertellen dat je nooit boos zult worden als ze zich weer beschadigd maar haar zult helpen.
Boos worden zorgt voor nog minder eigenwaarde en zelfrespect.
Controle van wonden idem.
Ik heb mezelf mn leven lang beschadigd. Ben nu 5 jaar gestopt.
Heb er jarenlang workshops, lezingen en dergelijke over gegeven aan hulpverleners.
Als je dochter straks echt klaar is met haar behandeling en de zelfbeschadiging zou ze nog lasertherapie in het ziekenhuis kunnen doen. Het zorgt ervoor dat littekens wit en glad worden.
Ik heb deze ook gehad en het resultaat mag er zijn.
Je zou informatie kunnen vragen bij de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging.
Voor en door lotgenoten. Zij kunnen je veel vertellen hoe je om kunt gaan met je dochter.
Sterkte met alles..
woensdag 30 oktober 2013 om 18:19
Ik persoonlijk vind vond het fijner dingen te schrijven.
Als jij haar is een brief schrijft, met jou gevoel vragen en een extra bevestiging van joi liefde en vertrouwen in en vor haar kan ze die rustig lezen in haar tempo en in haar tempo een briefje terug schrijven.
leg uit waarom je haar wil begrijpen en dergelijke.
Begin met wat kleine dingen en geef haar de tijd.
In elk geval heel veel sterkte en suc 6:)
Als jij haar is een brief schrijft, met jou gevoel vragen en een extra bevestiging van joi liefde en vertrouwen in en vor haar kan ze die rustig lezen in haar tempo en in haar tempo een briefje terug schrijven.
leg uit waarom je haar wil begrijpen en dergelijke.
Begin met wat kleine dingen en geef haar de tijd.
In elk geval heel veel sterkte en suc 6:)
woensdag 30 oktober 2013 om 18:21
Automutilatie is een naar iets.
Het gebeurt om verschillende redenen.
Juist wèl iets voelen, omgaan met stress, je zelf slecht voelen, verslaving ( aan de endorfine die vrij komt) en vast nog meer.
Soms gaat de eerste reden over in een andere reden.
Mijn dochter is heel heel gruwelijk diep gegaan maar heeft waanzinnig goede begeleiding gekregen. Dat snijden vond ik om van te kotsen, wist ze. Ik zag het als onmacht voor haar, de enige manier om met de stress om te gaan.
Nogmaals, PM me maar, wil hier niet al te veel zeggen erover
Het gebeurt om verschillende redenen.
Juist wèl iets voelen, omgaan met stress, je zelf slecht voelen, verslaving ( aan de endorfine die vrij komt) en vast nog meer.
Soms gaat de eerste reden over in een andere reden.
Mijn dochter is heel heel gruwelijk diep gegaan maar heeft waanzinnig goede begeleiding gekregen. Dat snijden vond ik om van te kotsen, wist ze. Ik zag het als onmacht voor haar, de enige manier om met de stress om te gaan.
Nogmaals, PM me maar, wil hier niet al te veel zeggen erover
Je bent zelf een theepot
woensdag 30 oktober 2013 om 18:27
Mijn ouders gaven niets om mij maar ik weet van een hoop lotgenoten dat het goed geholpen heeft.
Je kunt nadenken over wat je opschrijft en hoe je de dingen wilt verwoorden en je ziet de ander haar reactie niet als ze het leest.
Dat is veiliger.
Daarbij is wel de afspraak dat je schriftelijk reageert en niet woordelijk hoe heftig het ook is wat je leest.
Anders is het niet veilig meer.
Stel dat je leest dat je dochter zichzelf gesneden heeft en je stormt naar boven, is dat niet veilig.
Je moet dan op kunnen brengen schriftelijk te reageren en verder niets.
Heftig maar dat is dan de afspraak en zal het vertrouwen wel vergroten....
Daarbij dus de afspraak ook 1 keer per week een uur te zitten en mondeling de dingen over therapie en schrift door te praten.
Ik heb terug gehoord dat dit heel goed werkt voor de onderlinge band.
Dochter (in jou geval) heeft dan ook niet meer het gevoel elk moment er over te hoeven praten. De schaamte is toch al zo groot. Ze kan dit schriftelijk doen en op dat ene moment in de week in dat uur als jullie er voor gaan zitten.
Je kunt nadenken over wat je opschrijft en hoe je de dingen wilt verwoorden en je ziet de ander haar reactie niet als ze het leest.
Dat is veiliger.
Daarbij is wel de afspraak dat je schriftelijk reageert en niet woordelijk hoe heftig het ook is wat je leest.
Anders is het niet veilig meer.
Stel dat je leest dat je dochter zichzelf gesneden heeft en je stormt naar boven, is dat niet veilig.
Je moet dan op kunnen brengen schriftelijk te reageren en verder niets.
Heftig maar dat is dan de afspraak en zal het vertrouwen wel vergroten....
Daarbij dus de afspraak ook 1 keer per week een uur te zitten en mondeling de dingen over therapie en schrift door te praten.
Ik heb terug gehoord dat dit heel goed werkt voor de onderlinge band.
Dochter (in jou geval) heeft dan ook niet meer het gevoel elk moment er over te hoeven praten. De schaamte is toch al zo groot. Ze kan dit schriftelijk doen en op dat ene moment in de week in dat uur als jullie er voor gaan zitten.
woensdag 30 oktober 2013 om 18:27
quote:kindvandemaan schreef op 30 oktober 2013 @ 18:19:
Ik persoonlijk vind vond het fijner dingen te schrijven.
Als jij haar is een brief schrijft, met jou gevoel vragen en een extra bevestiging van joi liefde en vertrouwen in en vor haar kan ze die rustig lezen in haar tempo en in haar tempo een briefje terug schrijven.
leg uit waarom je haar wil begrijpen en dergelijke.
Begin met wat kleine dingen en geef haar de tijd.
In elk geval heel veel sterkte en suc 6:)
Wij whatsappten, zat zij boven in de slaapkamer en in beneden... Ik moest alle zeilen bijzetten om de ooit geleerde gesprekstechnieken toe te passen. Maar voor haar was het toen veilig.
Twee jaar verder praten we gewoon ( = IRL) en goed. Ik denk zelfs beter dan menig andere puber versus ouder.
Hierdoor wist ik steeds haar stressmomenten en kon ik de verborgen blote armen verklaren. Ze kreeg dan een extra knuffel met een ' k hè?'. We bespraken opties om met de stress om te gaan. Echt op het snijden ben ik nooit ingegaan.
De laatste keer snijden herinner ik me goed. Ik wist van een issue, daar spraken we ook wel over, we waren oplossingen aan het bedenken samen. Ze overviel me met verse littekens ( was al tijden niet meer aan de orde) en confronteerde haar ermee. Dat issue was de oorzaak en ik flipte. Niet op haar, maar over de reden, dat was een persoon en ook nog volwassene en ook nog een docent
Ik ben gaan bellen en heb het kunnen regelen met veel tot gevolg uiteindelijk.
' er is niemand die jou dit mag dat laat doen, daar ben je te sterk voor' heb ik gezegd, heeft zij opgeschreven en op haar muur geplakt.
Dat is de enige keer geweest dat ik me echt met het snijden zelf heb bemoeid. Daarvoor mn de stress die aanleiding gaf.
Het snijden is een symptoom. Het moet beter gaan met haar om dat te laten verminderen.
Her verbaast me dat jouw dochter medicatie krijgt. Ik weet dat AD bij kinderen zeker niet gewoon is, de effecten zijn er vaak niet en bijwerkingen zijn groter en frequenter dan bij volwassenen.
Cognitieve gedragstherapie heeft juist zoveel effect op deze leeftijd. Maar dan moet er wel een therapeut ( en ik denk een jeugdpsychiater en geen psycholoog) staan met feeling voor dit kind!!
Ik persoonlijk vind vond het fijner dingen te schrijven.
Als jij haar is een brief schrijft, met jou gevoel vragen en een extra bevestiging van joi liefde en vertrouwen in en vor haar kan ze die rustig lezen in haar tempo en in haar tempo een briefje terug schrijven.
leg uit waarom je haar wil begrijpen en dergelijke.
Begin met wat kleine dingen en geef haar de tijd.
In elk geval heel veel sterkte en suc 6:)
Wij whatsappten, zat zij boven in de slaapkamer en in beneden... Ik moest alle zeilen bijzetten om de ooit geleerde gesprekstechnieken toe te passen. Maar voor haar was het toen veilig.
Twee jaar verder praten we gewoon ( = IRL) en goed. Ik denk zelfs beter dan menig andere puber versus ouder.
Hierdoor wist ik steeds haar stressmomenten en kon ik de verborgen blote armen verklaren. Ze kreeg dan een extra knuffel met een ' k hè?'. We bespraken opties om met de stress om te gaan. Echt op het snijden ben ik nooit ingegaan.
De laatste keer snijden herinner ik me goed. Ik wist van een issue, daar spraken we ook wel over, we waren oplossingen aan het bedenken samen. Ze overviel me met verse littekens ( was al tijden niet meer aan de orde) en confronteerde haar ermee. Dat issue was de oorzaak en ik flipte. Niet op haar, maar over de reden, dat was een persoon en ook nog volwassene en ook nog een docent
Ik ben gaan bellen en heb het kunnen regelen met veel tot gevolg uiteindelijk.
' er is niemand die jou dit mag dat laat doen, daar ben je te sterk voor' heb ik gezegd, heeft zij opgeschreven en op haar muur geplakt.
Dat is de enige keer geweest dat ik me echt met het snijden zelf heb bemoeid. Daarvoor mn de stress die aanleiding gaf.
Het snijden is een symptoom. Het moet beter gaan met haar om dat te laten verminderen.
Her verbaast me dat jouw dochter medicatie krijgt. Ik weet dat AD bij kinderen zeker niet gewoon is, de effecten zijn er vaak niet en bijwerkingen zijn groter en frequenter dan bij volwassenen.
Cognitieve gedragstherapie heeft juist zoveel effect op deze leeftijd. Maar dan moet er wel een therapeut ( en ik denk een jeugdpsychiater en geen psycholoog) staan met feeling voor dit kind!!
Je bent zelf een theepot
