Gezondheid
alle pijlers
Ik ben me rot geschrokken...
zaterdag 3 juli 2010 om 21:03
Afgelopen donderdagavond ging het verkeerd.
Ik was nog op mijn werk en merkte rond 19.30 uur, dat ik helemaal op was. Moe en ik begon me beroerd te voelen...
Om 20.00 uur had ik een half uur pauze en kreeg nog geen hap eten naar binnen. Was maar half aanwezig.
Rond kwart over negen ben ik naar de wc gegaan (einde werktijd) en heb tegen mijn baas gezegd, dat ik daar nog even zou blijven.
Voelde me met de minuut beroerder worden en had het gevoel dat ik moest flauwvallen.
Ben op de grond gaan zitten omdat ik ook nog ontzettend misselijk werd. Tegen 22.00 uur heb ik mijn baas gebeld of dat hij even kwam. Het werd maar niet beter...
Hij is even gebleven en we spraken af dat ik hem weer zou bellen, als het iets beter ging.
Totdat ik plots een waas over mijn ogen kreeg ben half boven de grond gaan hangen en ik voelde mezelf op de grond vallen.
Dit was zo raar. Kon mezelf er niet uitkrijgen. Had moeite om mijn ogen open te krijgen en het leek wel of mijn armen van lood waren.
Twee uur later heeft mijn baas me op de grond gevonden en heeft echt een tijdje mijn naam moeten roepen om me weer bij te krijgen.
Ben al een hele tijd regelmatig duizelig, oververmoeid en eet/drink ontzettend slecht. Ben sinds drie weken weer volledig aan het werken en het ging net een week heel erg goed met me.
Heb een hele periode i.v.m. psychische klachten op therapeutische basis gewerkt.
Gisteren was ik bij de therapeut en vertelde dit verhaal. Werd weer ontzettend duizelig en had moeite om te kijken...
Weet wel wat de oorzaak hiervan is. Maar heb dit nog nooit zo meegemaakt. Schrik hier echt van! Ben zo bang dat dit nog een keer gebeurt.
Ik was nog op mijn werk en merkte rond 19.30 uur, dat ik helemaal op was. Moe en ik begon me beroerd te voelen...
Om 20.00 uur had ik een half uur pauze en kreeg nog geen hap eten naar binnen. Was maar half aanwezig.
Rond kwart over negen ben ik naar de wc gegaan (einde werktijd) en heb tegen mijn baas gezegd, dat ik daar nog even zou blijven.
Voelde me met de minuut beroerder worden en had het gevoel dat ik moest flauwvallen.
Ben op de grond gaan zitten omdat ik ook nog ontzettend misselijk werd. Tegen 22.00 uur heb ik mijn baas gebeld of dat hij even kwam. Het werd maar niet beter...
Hij is even gebleven en we spraken af dat ik hem weer zou bellen, als het iets beter ging.
Totdat ik plots een waas over mijn ogen kreeg ben half boven de grond gaan hangen en ik voelde mezelf op de grond vallen.
Dit was zo raar. Kon mezelf er niet uitkrijgen. Had moeite om mijn ogen open te krijgen en het leek wel of mijn armen van lood waren.
Twee uur later heeft mijn baas me op de grond gevonden en heeft echt een tijdje mijn naam moeten roepen om me weer bij te krijgen.
Ben al een hele tijd regelmatig duizelig, oververmoeid en eet/drink ontzettend slecht. Ben sinds drie weken weer volledig aan het werken en het ging net een week heel erg goed met me.
Heb een hele periode i.v.m. psychische klachten op therapeutische basis gewerkt.
Gisteren was ik bij de therapeut en vertelde dit verhaal. Werd weer ontzettend duizelig en had moeite om te kijken...
Weet wel wat de oorzaak hiervan is. Maar heb dit nog nooit zo meegemaakt. Schrik hier echt van! Ben zo bang dat dit nog een keer gebeurt.
zondag 4 juli 2010 om 15:14
dan heb ik t verkeerd begrepen, maar dan nog heeft ze er niks aan als de loyaliteit van haar baas in twijfel word getrokken. Het gaat in haar verhaal over hetgeen wat ze heeft meegemaakt..Ik kan me voorstellen als iemand regelmatig hyperventileert en zichzelf terug trekt het voor de collegas en werkgever een soort gewenning word waar geen vraagtekens bij word gezet. Dan is het aan jezelf aan te geven dat het echt niet gaat, dan had d'r baas misschien wel per direct z'n werk aan de kant gezet en haar naar de dokter gebracht. Je kunt aan de buitenkant moeilijk zien wat iemand voelt.
maar werd gewoon flauw van alle reacties over de details in het verhaal, daar is ze namelijk niet mee geholpen.
maar werd gewoon flauw van alle reacties over de details in het verhaal, daar is ze namelijk niet mee geholpen.
zondag 4 juli 2010 om 22:20
quote:zonnestraaltje1 schreef op 04 juli 2010 @ 11:33:
Ik ben bang dat als mensen mijn pijn en verdriet zien, ze niks meer van me willen weten.
Ben al alles kwijt geraakt en heb sinds kort eindelijk weer wat lieve mensen om me heen.
Ik probeer er zelf een weg in te vinden. Maar het valt niet mee.
Een hele logische reactie, maar probeer het niet te ver door te trekken. Ja de meeste mensen zijn horken in dit soort situaties. De mensen waar ik nog contact mee heb vanuit de tijd dat mijn zoontje overleed zijn op 1 hand met gemak te tellen. En de mensen van daarna die er goed mee omgaan zijn ook dun gezaaid, zeker de mensen die het verdriet end e combinatie met mijn jeugd aankonden/kunnen. Maar ze bestaan en je mag ze koesteren. Die paar mensen lopen niet 'zomaar' weg en verdriet hebben in jou situatie is niet meer dan menselijk. Laat de mensen die r wel voor je willen zijn ajb bij je komen, pak hun uitgestrekte hand, dit kun je niet helemaal alleen. Ik heb het ook geprobeerd en nog altijd doe ik heel veel alleen, maar af en toe pak ik een uitgestrekte hand met beide handen aan. En ja ik wordt soms nog steeds teleurgesteld, maar ik wordt soms ook op een prachtige manier verrast. O.a. door een paar geweldige vrouwen hier van het forum. Als je irl het niet aankunt om te praten of om mensen dichtvij te laten komen probeer dan te schrijven (gier of ergens anders), maar zorg dat je een plekje vind waar je gewoon zonnestraaltje1 mag zijn met al je verdriet, gewoon met alles wie en wat je bent.
Heb mezelf voor vandaag maar bij mijn ouders uitgenodigd om te gaan Bbq-en. Dan weet ik zeker, dat ik voor vandaag normaal ga eten.
Ik voel me nog steeds niet lekker en merk dat als ik wat actievere dingen ga doen, dan ook snel moe en duizelig word.
Goed dat je voor jezelf probeert te kiezen. Niet teveel hooi op je vork, geef jezelf de tijd. Ik hoop dat je een goede avond hebt (gehad).
Ik ben bang dat als mensen mijn pijn en verdriet zien, ze niks meer van me willen weten.
Ben al alles kwijt geraakt en heb sinds kort eindelijk weer wat lieve mensen om me heen.
Ik probeer er zelf een weg in te vinden. Maar het valt niet mee.
Een hele logische reactie, maar probeer het niet te ver door te trekken. Ja de meeste mensen zijn horken in dit soort situaties. De mensen waar ik nog contact mee heb vanuit de tijd dat mijn zoontje overleed zijn op 1 hand met gemak te tellen. En de mensen van daarna die er goed mee omgaan zijn ook dun gezaaid, zeker de mensen die het verdriet end e combinatie met mijn jeugd aankonden/kunnen. Maar ze bestaan en je mag ze koesteren. Die paar mensen lopen niet 'zomaar' weg en verdriet hebben in jou situatie is niet meer dan menselijk. Laat de mensen die r wel voor je willen zijn ajb bij je komen, pak hun uitgestrekte hand, dit kun je niet helemaal alleen. Ik heb het ook geprobeerd en nog altijd doe ik heel veel alleen, maar af en toe pak ik een uitgestrekte hand met beide handen aan. En ja ik wordt soms nog steeds teleurgesteld, maar ik wordt soms ook op een prachtige manier verrast. O.a. door een paar geweldige vrouwen hier van het forum. Als je irl het niet aankunt om te praten of om mensen dichtvij te laten komen probeer dan te schrijven (gier of ergens anders), maar zorg dat je een plekje vind waar je gewoon zonnestraaltje1 mag zijn met al je verdriet, gewoon met alles wie en wat je bent.
Heb mezelf voor vandaag maar bij mijn ouders uitgenodigd om te gaan Bbq-en. Dan weet ik zeker, dat ik voor vandaag normaal ga eten.
Ik voel me nog steeds niet lekker en merk dat als ik wat actievere dingen ga doen, dan ook snel moe en duizelig word.
Goed dat je voor jezelf probeert te kiezen. Niet teveel hooi op je vork, geef jezelf de tijd. Ik hoop dat je een goede avond hebt (gehad).
maandag 5 juli 2010 om 17:39
Sunemom, met tranen in mijn ogen heb ik je bericht gelezen...
Ten tijde rond de dood van mijn kindje, zat ik ook nog middenin mijn scheiding, zieke ouders, geen baan meer en geen fatsoenlijke woonruimte. Zo was er nog veel meer aan de hand..
Het heeft me veel verdriet gedaan dat mensen me niet meer aan durfde te spreken. Sommige zich gewoon letterlijk omdraaiden als ze me aan zagen komen lopen.
Vrienden uit die tijd heb ik niet meer.
Ik heb altijd geprobeerd om alles positief te benaderen. Verdriet niet op de voorgrond aanwezig te laten zijn als ik bij iemand op bezoek was. Ik richtte mijn aandacht op hun.
Zodat er ook nog wat gelachen kon worden....
Zelfs toen werd er nog tegen me gezegd, dat ik verder moest met mijn leven. Twee maanden na de begrafenis... en ik kon het toen nog eens niet bevatten wat er allemaal gebeurt was.
Mensen verwachtte, dat ik meteen de kinderkamer maar op zou gaan ruimen. Was toch alleenstaand, dus dan kan zoiets net zo goed weg zijn. Au!!
Door al dit soort reacties ben ik mezelf af gaan sluiten.
En heb mezelf letterlijk in een sociaal isolement gestopt.
Het is echt vallen en opstaan nu. Ik moet er echt aan wennen, dat ik nu voor het eerst in mijn leven mensen om me heen heb, die er voor me willen zijn.
Dat is soms best eng. Weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ze kennen mijn verhaal wat hierboven beschreven staat. Over mijn verleden praat ik niet.
Heb nu al zoveel etiketjes boven mijn hoofd hangen. En wil niet dat er eerst naar dat etiketje gekeken wordt voordat mensen mijn persoontje zien staan...
Ben vandaag naar de huisarts geweest.
Hij dacht dat 't een combinatie van factoren was. De extreme hitte, te weinig eten/drinken en de situatie waar ik in zit.
Moet het even rustig aan doen.
Ben nu nog steeds ontzettend duizelig en oververmoeid.
Heb bijna de hele dag verder geslapen.
Ten tijde rond de dood van mijn kindje, zat ik ook nog middenin mijn scheiding, zieke ouders, geen baan meer en geen fatsoenlijke woonruimte. Zo was er nog veel meer aan de hand..
Het heeft me veel verdriet gedaan dat mensen me niet meer aan durfde te spreken. Sommige zich gewoon letterlijk omdraaiden als ze me aan zagen komen lopen.
Vrienden uit die tijd heb ik niet meer.
Ik heb altijd geprobeerd om alles positief te benaderen. Verdriet niet op de voorgrond aanwezig te laten zijn als ik bij iemand op bezoek was. Ik richtte mijn aandacht op hun.
Zodat er ook nog wat gelachen kon worden....
Zelfs toen werd er nog tegen me gezegd, dat ik verder moest met mijn leven. Twee maanden na de begrafenis... en ik kon het toen nog eens niet bevatten wat er allemaal gebeurt was.
Mensen verwachtte, dat ik meteen de kinderkamer maar op zou gaan ruimen. Was toch alleenstaand, dus dan kan zoiets net zo goed weg zijn. Au!!
Door al dit soort reacties ben ik mezelf af gaan sluiten.
En heb mezelf letterlijk in een sociaal isolement gestopt.
Het is echt vallen en opstaan nu. Ik moet er echt aan wennen, dat ik nu voor het eerst in mijn leven mensen om me heen heb, die er voor me willen zijn.
Dat is soms best eng. Weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ze kennen mijn verhaal wat hierboven beschreven staat. Over mijn verleden praat ik niet.
Heb nu al zoveel etiketjes boven mijn hoofd hangen. En wil niet dat er eerst naar dat etiketje gekeken wordt voordat mensen mijn persoontje zien staan...
Ben vandaag naar de huisarts geweest.
Hij dacht dat 't een combinatie van factoren was. De extreme hitte, te weinig eten/drinken en de situatie waar ik in zit.
Moet het even rustig aan doen.
Ben nu nog steeds ontzettend duizelig en oververmoeid.
Heb bijna de hele dag verder geslapen.
maandag 5 juli 2010 om 18:05
Zonnestraaltje, laat je door niemand een tijd opleggen hiervoor. Rouwen kent geen tijd. Je bent je kindje kwijt geraakt en dat is gewoon ontzettend erg. Niks na 2 maanden kamertje opruimen. Kom nou! Jij mag rouwen op je eigen tempo. En dat verdriet, misschien zal het slijten, maar mijn oma heeft haar leven lang verdriet gehad om haar dochtertje die overleed op 4jarige leeftijd aan Leukemie. Kortom... neem de tijd, zorg goed voor jezelf, jij voelt zelf wat je aan kunt. En dan kan iedereen nog zo hard roepen dat je sneller moet of meer moet doen. JIJ bepaalt dat. JIJ hebt je kindje verloren en JIJ hebt het recht om te rouwen op jouw tempo.
Het is fijn om te horen dat je naar de dokter bent geweest.
Ga je nu ook wat rustiger aan doen? Of ga je wel gewoon weer werken?
Het is fijn om te horen dat je naar de dokter bent geweest.
Ga je nu ook wat rustiger aan doen? Of ga je wel gewoon weer werken?
maandag 5 juli 2010 om 18:23
Wat goed van je dat je naar de dokter geweest bent. Voor jezelf zorgen is heel erg belangrijk in zo'n situatie. De hele wereld kan instorten, mensen kunnen weglopen enzovoorts, maar je kunt nooit van jezelf weglopen, jij moet zorgen dat je blijft staan. En hopelijk met fijne mensen om je heen die je wel kunnen en willen steunen. Mijn zoontje en mijn verleden zijn dusdanig verweven dat als men het ene weet het andere niet te ontkennen valt, maar ook ik vertel nooit alles. Ik heb nog nooit iemand de details van mijn jeugd verteld en ik denk ook niet dat ik dat ooit zal (kunnen) doen. Dat is ook niet belangrijk, zolang jij maar voor jezelf verwerkt wat je moet verwerken om verder te kunnen met je leven.
Aan rouw zit geen datum. Helaas niet zou ik zeggen, ik heb vaak naar een eindstreep verlangd en hoe langer het geleden is hoe meer ik besef dat die er nooit zal komen. Tijd heelt alle wonden, maar deze (voor mij) toch echt niet. Ik mis mijn zoon alleen maar meer, het gat in de tijd wordt steeds groter. Er komt straks een tijd dat mijn kidneren ouder zijn dan hij geworden is, hij is al bijna langer dood dan dat hij heeft geleefd. Onverteerbaar vind ik dat. Maar helaas valt het niet te veranderen. Je zult ermee door moeten leven en hoe lang het duurt oor het overlijden een plaatsje heeft en je de ruimte hebt om een stap verder te doen verschilt enorm per persoon. De een ruimt alle spullen direct op, de ander heeft 15 jaar later nog niets aan een kamertje veranderd. En het een is niet beter dan het ander, het is gewoon een persoonlijk tempo. Een eigen tempo waar je alle recht op hebt.
Aan rouw zit geen datum. Helaas niet zou ik zeggen, ik heb vaak naar een eindstreep verlangd en hoe langer het geleden is hoe meer ik besef dat die er nooit zal komen. Tijd heelt alle wonden, maar deze (voor mij) toch echt niet. Ik mis mijn zoon alleen maar meer, het gat in de tijd wordt steeds groter. Er komt straks een tijd dat mijn kidneren ouder zijn dan hij geworden is, hij is al bijna langer dood dan dat hij heeft geleefd. Onverteerbaar vind ik dat. Maar helaas valt het niet te veranderen. Je zult ermee door moeten leven en hoe lang het duurt oor het overlijden een plaatsje heeft en je de ruimte hebt om een stap verder te doen verschilt enorm per persoon. De een ruimt alle spullen direct op, de ander heeft 15 jaar later nog niets aan een kamertje veranderd. En het een is niet beter dan het ander, het is gewoon een persoonlijk tempo. Een eigen tempo waar je alle recht op hebt.
dinsdag 6 juli 2010 om 20:45
Sunemom je omschrijft de dingen heel erg mooi.... de woorden raken me in mijn hart.
Hoe lang is het voor je geleden dat je dierbare zoon is overleden? Hoe gaan je andere kinderen daarmee om?
Ik ben vandaag uiteindelijk toch gaan werken. Ben een uurtje later begonnen als anders omdat het nog niet helemaal goed ging. Eenmaal op mijn werk heeft het eventjes geduurd voordat ik van mijn duizeligheid af. Later ging het gelukkig weer.
Ben blij, dat ik toch ben gaan werken.
Heb vandaag een goed gesprek gehad met mijn leidinggevende.
Dat gaf me een hoop rust. Merk aan mezelf dat ik langzaam mezelf weer terug aan het vinden ben.
En dat is echt met vallen en opstaan. Pff.... zo zwaar af en toe.
Weet je wat ik nu merk, dat mensen die nu mijn verhaal rondom de dood van mijn engeltje horen.... dat zij me steunen en begrip tonen.
Echt precies het tegenovergestelde als in die bewuste periode.
Heb nu niet meer het gevoel dat ik steeds maar zo veroordeeld wordt. Dat heeft me heel erg veel pijn gedaan!!
Ben het vertrouwen in mensen behoorlijk kwijt geraakt.
En vind het doodeng om me weer open te stellen......
Hoe lang is het voor je geleden dat je dierbare zoon is overleden? Hoe gaan je andere kinderen daarmee om?
Ik ben vandaag uiteindelijk toch gaan werken. Ben een uurtje later begonnen als anders omdat het nog niet helemaal goed ging. Eenmaal op mijn werk heeft het eventjes geduurd voordat ik van mijn duizeligheid af. Later ging het gelukkig weer.
Ben blij, dat ik toch ben gaan werken.
Heb vandaag een goed gesprek gehad met mijn leidinggevende.
Dat gaf me een hoop rust. Merk aan mezelf dat ik langzaam mezelf weer terug aan het vinden ben.
En dat is echt met vallen en opstaan. Pff.... zo zwaar af en toe.
Weet je wat ik nu merk, dat mensen die nu mijn verhaal rondom de dood van mijn engeltje horen.... dat zij me steunen en begrip tonen.
Echt precies het tegenovergestelde als in die bewuste periode.
Heb nu niet meer het gevoel dat ik steeds maar zo veroordeeld wordt. Dat heeft me heel erg veel pijn gedaan!!
Ben het vertrouwen in mensen behoorlijk kwijt geraakt.
En vind het doodeng om me weer open te stellen......
dinsdag 6 juli 2010 om 22:07
Heel goed dat je het gevoel krijgt dat je je zelf aan het terug vinden bent. Maar als je werk daar een te grote druk op legt op dit moment denk dan wel aan jezelf. Natuurlijk is werk belangrijk en in jou situatie is vooral het ritme en de houvast die je baan je (kunnen) geven heel prettig denk ik, maar wel alleen als het je herstel niet in de weg staat. Wat voor soort werk doe je en is het door de inspanning of door iets anders dat je er zo veel last van hebt als je moet werken?
Mijn zoontje is al bijna 9 jaar geleden overleden. Mijn andere kinderen zijn 5 en bijna 3. Ze hebben hun grote broer dus nooit gekend en (mede)doordat mijn familie alles ontkent en mijn zoontje doodgezwegen wordt hebben zij ook (nog) geen weet van zijn bestaan.
Wat jij beschrijft dat je nu die steun wel ervaart en toen het allemaal gebeurde/net gebeurd was niet is voor mij wel heel herkenbaar. Deels door de andere situatie, ik had gewoon maar heel weinig mensen om me heen die in staat waren/bereid waren te steunen. Nu zijn er wel mensen die bereid zijn te luisteren, al blijft het goed zoeken, al zijn er maar weinig mensen waarbij ik me open durf te stellen. De meeste steun heb ik aan een groepje vrouwen van het forum en mijn therapeut, maar die steun is er wel en zonder oordeel. Dat laatste is voor mij heel belangrijk, ik heb fouten gemaakt, het had misschien anders kunnen lopen, maar ik handelde vanuit mijn positie toen, ik kon toen geen andere keuzes maken en ik voel me dan ook al schuldig genoeg ik heb niet iemand anders nodig om me te veroordelen. Dat kan ik zelf wel.
Hoelang is het bij jou nu geleden?
Mijn zoontje is al bijna 9 jaar geleden overleden. Mijn andere kinderen zijn 5 en bijna 3. Ze hebben hun grote broer dus nooit gekend en (mede)doordat mijn familie alles ontkent en mijn zoontje doodgezwegen wordt hebben zij ook (nog) geen weet van zijn bestaan.
Wat jij beschrijft dat je nu die steun wel ervaart en toen het allemaal gebeurde/net gebeurd was niet is voor mij wel heel herkenbaar. Deels door de andere situatie, ik had gewoon maar heel weinig mensen om me heen die in staat waren/bereid waren te steunen. Nu zijn er wel mensen die bereid zijn te luisteren, al blijft het goed zoeken, al zijn er maar weinig mensen waarbij ik me open durf te stellen. De meeste steun heb ik aan een groepje vrouwen van het forum en mijn therapeut, maar die steun is er wel en zonder oordeel. Dat laatste is voor mij heel belangrijk, ik heb fouten gemaakt, het had misschien anders kunnen lopen, maar ik handelde vanuit mijn positie toen, ik kon toen geen andere keuzes maken en ik voel me dan ook al schuldig genoeg ik heb niet iemand anders nodig om me te veroordelen. Dat kan ik zelf wel.
Hoelang is het bij jou nu geleden?
dinsdag 6 juli 2010 om 22:12
Voor hetzelfde geld had je een hersenbloeding ofzo. Ik vind het echt nalatig van jouw baas dat hij zo lang wacht met komen kijken en dan gewoon je naam gaat roepen in plaats van hulp inschakelen. Jij weet misschien wat er aan de had is, door de stress enzo (hoewel je dit niet zeker weet!) maar hij niet!
Maar goed heel veel sterkte, als ik jou was zou ik het rustig aan doen de komende tijd en niet te veel hooi op je vork nemen. Jouw gezondheid is belangrijker dan al dat andere!
Maar goed heel veel sterkte, als ik jou was zou ik het rustig aan doen de komende tijd en niet te veel hooi op je vork nemen. Jouw gezondheid is belangrijker dan al dat andere!
dinsdag 6 juli 2010 om 22:32
quote:Yavanna schreef op 06 juli 2010 @ 22:12:
Voor hetzelfde geld had je een hersenbloeding ofzo. Ik vind het echt nalatig van jouw baas dat hij zo lang wacht met komen kijken en dan gewoon je naam gaat roepen in plaats van hulp inschakelen. Jij weet misschien wat er aan de had is, door de stress enzo (hoewel je dit niet zeker weet!) maar hij niet!
Maar goed heel veel sterkte, als ik jou was zou ik het rustig aan doen de komende tijd en niet te veel hooi op je vork nemen. Jouw gezondheid is belangrijker dan al dat andere!
Mijn baas vind het ook heel erg dat hij achteraf niet eerder is komen kijken. We zijn naast collega's ook nog zeer bevriend met mekaar.
Ik ben al een paar keer eerder daar alleen gaan zitten omdat ik zo overstuur en beroerd was. Dan wilde ik ook helemaal alleen zijn. Hij dacht dat dit nu weer aan hand was.
En heeft zich ook echt ontzettend veel zorgen gemaakt.
De tijd kunnen we niet meer terugdraaien...... anders was het zeer zeker helemaal anders gegaan die avond!
Voor hetzelfde geld had je een hersenbloeding ofzo. Ik vind het echt nalatig van jouw baas dat hij zo lang wacht met komen kijken en dan gewoon je naam gaat roepen in plaats van hulp inschakelen. Jij weet misschien wat er aan de had is, door de stress enzo (hoewel je dit niet zeker weet!) maar hij niet!
Maar goed heel veel sterkte, als ik jou was zou ik het rustig aan doen de komende tijd en niet te veel hooi op je vork nemen. Jouw gezondheid is belangrijker dan al dat andere!
Mijn baas vind het ook heel erg dat hij achteraf niet eerder is komen kijken. We zijn naast collega's ook nog zeer bevriend met mekaar.
Ik ben al een paar keer eerder daar alleen gaan zitten omdat ik zo overstuur en beroerd was. Dan wilde ik ook helemaal alleen zijn. Hij dacht dat dit nu weer aan hand was.
En heeft zich ook echt ontzettend veel zorgen gemaakt.
De tijd kunnen we niet meer terugdraaien...... anders was het zeer zeker helemaal anders gegaan die avond!
dinsdag 6 juli 2010 om 22:47
quote:zonnestraaltje1 schreef op 06 juli 2010 @ 22:32:
[...]
Mijn baas vind het ook heel erg dat hij achteraf niet eerder is komen kijken. We zijn naast collega's ook nog zeer bevriend met mekaar.
Ik ben al een paar keer eerder daar alleen gaan zitten omdat ik zo overstuur en beroerd was. Dan wilde ik ook helemaal alleen zijn. Hij dacht dat dit nu weer aan hand was.
En heeft zich ook echt ontzettend veel zorgen gemaakt.
De tijd kunnen we niet meer terugdraaien...... anders was het zeer zeker helemaal anders gegaan die avond!
Op deze manier zal het niet nog een keer gaan moet je maar denken. Je baas beseft dat het geen handige actie was, maar zoiets gebeurd. Zeker als je aangeeft alleen gelaten te willen worden, het is voor mensen om je heen soms ook heel moeilijk om het 'goed' te doen. Logisch dus dat hij het niet nog een keer zo zal laten gebeuren.
Wel heel goed dat jullie erover gepraat hebben. Dat is zo belangrijk, gewoon proberen te blijven communiceren.
[...]
Mijn baas vind het ook heel erg dat hij achteraf niet eerder is komen kijken. We zijn naast collega's ook nog zeer bevriend met mekaar.
Ik ben al een paar keer eerder daar alleen gaan zitten omdat ik zo overstuur en beroerd was. Dan wilde ik ook helemaal alleen zijn. Hij dacht dat dit nu weer aan hand was.
En heeft zich ook echt ontzettend veel zorgen gemaakt.
De tijd kunnen we niet meer terugdraaien...... anders was het zeer zeker helemaal anders gegaan die avond!
Op deze manier zal het niet nog een keer gaan moet je maar denken. Je baas beseft dat het geen handige actie was, maar zoiets gebeurd. Zeker als je aangeeft alleen gelaten te willen worden, het is voor mensen om je heen soms ook heel moeilijk om het 'goed' te doen. Logisch dus dat hij het niet nog een keer zo zal laten gebeuren.
Wel heel goed dat jullie erover gepraat hebben. Dat is zo belangrijk, gewoon proberen te blijven communiceren.
dinsdag 6 juli 2010 om 23:03
quote:Sunemom schreef op 06 juli 2010 @ 22:07:
Heel goed dat je het gevoel krijgt dat je je zelf aan het terug vinden bent. Maar als je werk daar een te grote druk op legt op dit moment denk dan wel aan jezelf. Natuurlijk is werk belangrijk en in jou situatie is vooral het ritme en de houvast die je baan je (kunnen) geven heel prettig denk ik, maar wel alleen als het je herstel niet in de weg staat. Wat voor soort werk doe je en is het door de inspanning of door iets anders dat je er zo veel last van hebt als je moet werken?
Soms ervaar ik het werken en de omgeving wel als zwaar. Vooral als ik emotioneel niet stevig in mijn schoenen sta. Werk als enigste vrouw tussen alleen maar mannen. Dus probeer me dan toch wel staande te houden.
Moet zeggen, dat ik wel op handen gedragen word. Ben sinds begin dit jaar al aan het sukkelen. Dus iedereen weet dat er iets aan de hand is maar verder niet wat precies.... Dat weet maar een paar mensen. Zoals o.a. mijn baas. Hij steunt me en helpt me echt om het juiste pad weer terug te vinden.
Merk nu wel dat mijn collega's me echt gemist hebben. En heb echt een paar super lieverds om me heen.
Begin mezelf nu pas wat te uiten en zij ook naar mij over mijn situatie.
Het is eigenlijk wel grappig. Ben zelf ontzettend gesloten als ik emotioneel ben. Maar ben wel ontzettend direct, open en warm naar anderen toe als zij problemen hebben. Mensen leggen heel snel hun verhaal bij mij neer.... zelfs de meest gesloten mensen.
Doe fysiek werk maar mijn baas houdt er wel rekening mee. Word wel eventjes afgeschermd om het zo maar even te zeggen.
Zodra ik teveel actieve dingen ga doen (ook thuis), dan word ik al snel moe en duizelig. Dat heb ik ook als ik een uurtje ben gaan shoppen of naar een drukke markt ga. Teveel drukte om me heen vermoeid me ontzettend.
Mijn zoontje is al bijna 9 jaar geleden overleden. Mijn andere kinderen zijn 5 en bijna 3. Ze hebben hun grote broer dus nooit gekend en (mede)doordat mijn familie alles ontkent en mijn zoontje doodgezwegen wordt hebben zij ook (nog) geen weet van zijn bestaan.
Jeetje, wat erg! Ik ken je verhaal verder niet. Maar ik vind het wel ontzettend vreselijk voor je dat je zoontjes bestaan ontkent wordt!
Ga je het wel ooit aan je twee andere kinderen vertellen?
Het klinkt niet echt alsof je fam. respect voor je heeft en had destijds dat enorme drama.
Wat jij beschrijft dat je nu die steun wel ervaart en toen het allemaal gebeurde/net gebeurd was niet is voor mij wel heel herkenbaar. Deels door de andere situatie, ik had gewoon maar heel weinig mensen om me heen die in staat waren/bereid waren te steunen. Nu zijn er wel mensen die bereid zijn te luisteren, al blijft het goed zoeken, al zijn er maar weinig mensen waarbij ik me open durf te stellen. De meeste steun heb ik aan een groepje vrouwen van het forum en mijn therapeut, maar die steun is er wel en zonder oordeel. Dat laatste is voor mij heel belangrijk, ik heb fouten gemaakt, het had misschien anders kunnen lopen, maar ik handelde vanuit mijn positie toen, ik kon toen geen andere keuzes maken en ik voel me dan ook al schuldig genoeg ik heb niet iemand anders nodig om me te veroordelen. Dat kan ik zelf wel.
Hoe oud was je toen het allemaal gebeurde?
Fijn, dat je nu wel de juiste mensen hebt gevonden, die er gewoon voor je willen zijn. Oordelen is zo makkelijk. Niemand weet hoe hij of zij reageert in bepaalde situaties. Zeker als je er zelf niet zoiets hebt meegemaakt.
Heb je nog steeds veel last van schuldgevoelens?
Hoelang is het bij jou nu geleden?Bij mij is het nu ruim drie jaar geleden. Ik durf hier niet zo goed alles neer te zetten. Mijn verhaal is zo specifiek, dat als ik hier bepaalde details ga neerzetten, ik meteen herkenbaar ben.
Heel goed dat je het gevoel krijgt dat je je zelf aan het terug vinden bent. Maar als je werk daar een te grote druk op legt op dit moment denk dan wel aan jezelf. Natuurlijk is werk belangrijk en in jou situatie is vooral het ritme en de houvast die je baan je (kunnen) geven heel prettig denk ik, maar wel alleen als het je herstel niet in de weg staat. Wat voor soort werk doe je en is het door de inspanning of door iets anders dat je er zo veel last van hebt als je moet werken?
Soms ervaar ik het werken en de omgeving wel als zwaar. Vooral als ik emotioneel niet stevig in mijn schoenen sta. Werk als enigste vrouw tussen alleen maar mannen. Dus probeer me dan toch wel staande te houden.
Moet zeggen, dat ik wel op handen gedragen word. Ben sinds begin dit jaar al aan het sukkelen. Dus iedereen weet dat er iets aan de hand is maar verder niet wat precies.... Dat weet maar een paar mensen. Zoals o.a. mijn baas. Hij steunt me en helpt me echt om het juiste pad weer terug te vinden.
Merk nu wel dat mijn collega's me echt gemist hebben. En heb echt een paar super lieverds om me heen.
Begin mezelf nu pas wat te uiten en zij ook naar mij over mijn situatie.
Het is eigenlijk wel grappig. Ben zelf ontzettend gesloten als ik emotioneel ben. Maar ben wel ontzettend direct, open en warm naar anderen toe als zij problemen hebben. Mensen leggen heel snel hun verhaal bij mij neer.... zelfs de meest gesloten mensen.
Doe fysiek werk maar mijn baas houdt er wel rekening mee. Word wel eventjes afgeschermd om het zo maar even te zeggen.
Zodra ik teveel actieve dingen ga doen (ook thuis), dan word ik al snel moe en duizelig. Dat heb ik ook als ik een uurtje ben gaan shoppen of naar een drukke markt ga. Teveel drukte om me heen vermoeid me ontzettend.
Mijn zoontje is al bijna 9 jaar geleden overleden. Mijn andere kinderen zijn 5 en bijna 3. Ze hebben hun grote broer dus nooit gekend en (mede)doordat mijn familie alles ontkent en mijn zoontje doodgezwegen wordt hebben zij ook (nog) geen weet van zijn bestaan.
Jeetje, wat erg! Ik ken je verhaal verder niet. Maar ik vind het wel ontzettend vreselijk voor je dat je zoontjes bestaan ontkent wordt!
Ga je het wel ooit aan je twee andere kinderen vertellen?
Het klinkt niet echt alsof je fam. respect voor je heeft en had destijds dat enorme drama.
Wat jij beschrijft dat je nu die steun wel ervaart en toen het allemaal gebeurde/net gebeurd was niet is voor mij wel heel herkenbaar. Deels door de andere situatie, ik had gewoon maar heel weinig mensen om me heen die in staat waren/bereid waren te steunen. Nu zijn er wel mensen die bereid zijn te luisteren, al blijft het goed zoeken, al zijn er maar weinig mensen waarbij ik me open durf te stellen. De meeste steun heb ik aan een groepje vrouwen van het forum en mijn therapeut, maar die steun is er wel en zonder oordeel. Dat laatste is voor mij heel belangrijk, ik heb fouten gemaakt, het had misschien anders kunnen lopen, maar ik handelde vanuit mijn positie toen, ik kon toen geen andere keuzes maken en ik voel me dan ook al schuldig genoeg ik heb niet iemand anders nodig om me te veroordelen. Dat kan ik zelf wel.
Hoe oud was je toen het allemaal gebeurde?
Fijn, dat je nu wel de juiste mensen hebt gevonden, die er gewoon voor je willen zijn. Oordelen is zo makkelijk. Niemand weet hoe hij of zij reageert in bepaalde situaties. Zeker als je er zelf niet zoiets hebt meegemaakt.
Heb je nog steeds veel last van schuldgevoelens?
Hoelang is het bij jou nu geleden?Bij mij is het nu ruim drie jaar geleden. Ik durf hier niet zo goed alles neer te zetten. Mijn verhaal is zo specifiek, dat als ik hier bepaalde details ga neerzetten, ik meteen herkenbaar ben.
dinsdag 6 juli 2010 om 23:15
Ik werkte als docent ten tijde van M's overlijden en die confrontatie iedere dag weer met kinderen van een leeftijd die hij nooit zou halen vond ik ehct ondraaglijk. Ik ben er uiteindelijk 2 jaar uitgeweest, ben iets heel anders gaan doen een jaar, voordat ik weer voor de klas durfde. Op het moment ben ik helemaal niet werkzaam en dat is op dit moment de beste keuze. Ik wil dingen langzaam weer toevoegen aan mijn leven, heb niet de energie om alles te doen en ik wil geen spijt krijgen, ik wil mijn huidige kinderen alles kunnen geven, de angst ze te verliezen is er altijd en als dat moet gebeuren wil ik het bij hen wel voor de volle 100% gedaan hebben. Als ze straks volwassen mogen zijn dan wil ik het goed gedaan hebben. Dat verdienen ze.
Ik weet niet of ik het ooit aan mijn kinderen ga vertellen. Diep in mijn hart denk ik van wel. Ik ben nog altijd verschrikkelijk trots op mijn oudste, mijn eerste en wil graag dat mijn twee kleintjes weten dat ze een hele grote broer hebben. Maar dat zal niet gebeuren tot ze groot genoeg zijn, voorlopig dus niet. Ook omdat o.a. mijn ouders daardoor in een heel ander daglicht komen te staan voor ze en dat wil ik ze niet aandoen, niet zolang mijn ouders nog leven en vooral niet zolang ze zelf niet volwassen zijn en de vrijheid hebben hun eigen mening te vormen. De komende jaren is het dus nog 'enkel' van mij en nog niet van de kinderen.
Ik was heel jong toen mijn zoontje geboren werd, ik was begin 20 toen hij overleed op 8,5 jarige leeftijd.
Ik heb heel veel last van een schuldgevoel. Het heeft wel een plek, ik kan inmiddels wel zeggen dat ik verstandelijk prima weet dat ik de vrouw/het meisje dat ik was niets kwalijk te nemen heb. Met wat ik toen wist en hoe ik toen leefde waren er geen andere mogelijkheden. En vanuit mijn positie nu kan ik denken, maar wat als, maar dat is niet eerlijk ik heb nu een lieve man, een huis, mensen om me heen, ik ben veilig. Allemaal dingen die ik toen niet had. Onvergelijkbaar en dus niet schuldig, maar het gevoel ja natuurlijk.. had ik maar..
Ik weet niet of ik het ooit aan mijn kinderen ga vertellen. Diep in mijn hart denk ik van wel. Ik ben nog altijd verschrikkelijk trots op mijn oudste, mijn eerste en wil graag dat mijn twee kleintjes weten dat ze een hele grote broer hebben. Maar dat zal niet gebeuren tot ze groot genoeg zijn, voorlopig dus niet. Ook omdat o.a. mijn ouders daardoor in een heel ander daglicht komen te staan voor ze en dat wil ik ze niet aandoen, niet zolang mijn ouders nog leven en vooral niet zolang ze zelf niet volwassen zijn en de vrijheid hebben hun eigen mening te vormen. De komende jaren is het dus nog 'enkel' van mij en nog niet van de kinderen.
Ik was heel jong toen mijn zoontje geboren werd, ik was begin 20 toen hij overleed op 8,5 jarige leeftijd.
Ik heb heel veel last van een schuldgevoel. Het heeft wel een plek, ik kan inmiddels wel zeggen dat ik verstandelijk prima weet dat ik de vrouw/het meisje dat ik was niets kwalijk te nemen heb. Met wat ik toen wist en hoe ik toen leefde waren er geen andere mogelijkheden. En vanuit mijn positie nu kan ik denken, maar wat als, maar dat is niet eerlijk ik heb nu een lieve man, een huis, mensen om me heen, ik ben veilig. Allemaal dingen die ik toen niet had. Onvergelijkbaar en dus niet schuldig, maar het gevoel ja natuurlijk.. had ik maar..
dinsdag 6 juli 2010 om 23:21
quote:zonnestraaltje1 schreef op 06 juli 2010 @ 22:32:
[...]
Mijn baas vind het ook heel erg dat hij achteraf niet eerder is komen kijken. We zijn naast collega's ook nog zeer bevriend met mekaar.
Ik ben al een paar keer eerder daar alleen gaan zitten omdat ik zo overstuur en beroerd was. Dan wilde ik ook helemaal alleen zijn. Hij dacht dat dit nu weer aan hand was.
En heeft zich ook echt ontzettend veel zorgen gemaakt.
De tijd kunnen we niet meer terugdraaien...... anders was het zeer zeker helemaal anders gegaan die avond!
Ik begrijp dit niet helemaal.
Jullie zijn ook nog eens goed bevriend? Dan kunnen jullie kijken hoe jullie vrij voor jou kunnen regelen.
Daarnaast; Even alleen willen zijn op je werk? Je hebt die keuze niet. Klaar. Je bent daar om te werken.
Ik vind nogal een hoog dramagehalte in je berichten en gedrag zitten. Al heb je veel meegemaakt, dan kun dat denk ik beter op een andere manier verwerken. Je afsluiten op de toiletten op je werk, biedt jou niet de mogelijkheid alleen te zijn, of om iets te verwerken.
Misschien komt mijn bericht wel heel hard over, maar ik snap echt niet dat iemand zich zo kan gedragen. Als je ziek bent hoor je in je bed, als je psychische problemen hebt hoor je daar hulp voor te zoeken, en op je werk moet je werken.
[...]
Mijn baas vind het ook heel erg dat hij achteraf niet eerder is komen kijken. We zijn naast collega's ook nog zeer bevriend met mekaar.
Ik ben al een paar keer eerder daar alleen gaan zitten omdat ik zo overstuur en beroerd was. Dan wilde ik ook helemaal alleen zijn. Hij dacht dat dit nu weer aan hand was.
En heeft zich ook echt ontzettend veel zorgen gemaakt.
De tijd kunnen we niet meer terugdraaien...... anders was het zeer zeker helemaal anders gegaan die avond!
Ik begrijp dit niet helemaal.
Jullie zijn ook nog eens goed bevriend? Dan kunnen jullie kijken hoe jullie vrij voor jou kunnen regelen.
Daarnaast; Even alleen willen zijn op je werk? Je hebt die keuze niet. Klaar. Je bent daar om te werken.
Ik vind nogal een hoog dramagehalte in je berichten en gedrag zitten. Al heb je veel meegemaakt, dan kun dat denk ik beter op een andere manier verwerken. Je afsluiten op de toiletten op je werk, biedt jou niet de mogelijkheid alleen te zijn, of om iets te verwerken.
Misschien komt mijn bericht wel heel hard over, maar ik snap echt niet dat iemand zich zo kan gedragen. Als je ziek bent hoor je in je bed, als je psychische problemen hebt hoor je daar hulp voor te zoeken, en op je werk moet je werken.
dinsdag 6 juli 2010 om 23:27
quote:Madhe schreef op 06 juli 2010 @ 23:21:
[...]
Ik begrijp dit niet helemaal.
Jullie zijn ook nog eens goed bevriend? Dan kunnen jullie kijken hoe jullie vrij voor jou kunnen regelen.
Daarnaast; Even alleen willen zijn op je werk? Je hebt die keuze niet. Klaar. Je bent daar om te werken.
Je hebt het maar half gelezen? Het was na werktijd en waarom zou je je dan niet even mogen afzonderen?
Ik vind nogal een hoog dramagehalte in je berichten en gedrag zitten. Al heb je veel meegemaakt, dan kun dat denk ik beter op een andere manier verwerken. Je afsluiten op de toiletten op je werk, biedt jou niet de mogelijkheid alleen te zijn, of om iets te verwerken.
Nee maar soms heb je weinig keuzes toch? Of verwerk jij dingen in je leven alleen op de ideale manier op het ideale moment? Je kunt nog zo hard je best doen, maar sommige dingen zijn groter dan een uurtje psycholoog per week.
Misschien komt mijn bericht wel heel hard over, maar ik snap echt niet dat iemand zich zo kan gedragen. Als je ziek bent hoor je in je bed, als je psychische problemen hebt hoor je daar hulp voor te zoeken, en op je werk moet je werken.Je bericht komt inderdaad heel hard over. Bij mij al terwijl ik het allemaal niet op deze manier heb aangepakt, maar gewoon doordat je zo oordeelt. Heb je zelf kinderen? Zo ja heb je er een verloren? Indien dat zo is, geef tips hoe ze het beter aan kan pakken, zo niet, oordeel dan niet zo snoeihard.
[...]
Ik begrijp dit niet helemaal.
Jullie zijn ook nog eens goed bevriend? Dan kunnen jullie kijken hoe jullie vrij voor jou kunnen regelen.
Daarnaast; Even alleen willen zijn op je werk? Je hebt die keuze niet. Klaar. Je bent daar om te werken.
Je hebt het maar half gelezen? Het was na werktijd en waarom zou je je dan niet even mogen afzonderen?
Ik vind nogal een hoog dramagehalte in je berichten en gedrag zitten. Al heb je veel meegemaakt, dan kun dat denk ik beter op een andere manier verwerken. Je afsluiten op de toiletten op je werk, biedt jou niet de mogelijkheid alleen te zijn, of om iets te verwerken.
Nee maar soms heb je weinig keuzes toch? Of verwerk jij dingen in je leven alleen op de ideale manier op het ideale moment? Je kunt nog zo hard je best doen, maar sommige dingen zijn groter dan een uurtje psycholoog per week.
Misschien komt mijn bericht wel heel hard over, maar ik snap echt niet dat iemand zich zo kan gedragen. Als je ziek bent hoor je in je bed, als je psychische problemen hebt hoor je daar hulp voor te zoeken, en op je werk moet je werken.Je bericht komt inderdaad heel hard over. Bij mij al terwijl ik het allemaal niet op deze manier heb aangepakt, maar gewoon doordat je zo oordeelt. Heb je zelf kinderen? Zo ja heb je er een verloren? Indien dat zo is, geef tips hoe ze het beter aan kan pakken, zo niet, oordeel dan niet zo snoeihard.
woensdag 7 juli 2010 om 16:41
quote:Madhe schreef op 06 juli 2010 @ 23:21:
[...]
Ik begrijp dit niet helemaal.
Jullie zijn ook nog eens goed bevriend? Dan kunnen jullie kijken hoe jullie vrij voor jou kunnen regelen.
Daarnaast; Even alleen willen zijn op je werk? Je hebt die keuze niet. Klaar. Je bent daar om te werken.
Ik vind nogal een hoog dramagehalte in je berichten en gedrag zitten. Al heb je veel meegemaakt, dan kun dat denk ik beter op een andere manier verwerken. Je afsluiten op de toiletten op je werk, biedt jou niet de mogelijkheid alleen te zijn, of om iets te verwerken.
Misschien komt mijn bericht wel heel hard over, maar ik snap echt niet dat iemand zich zo kan gedragen. Als je ziek bent hoor je in je bed, als je psychische problemen hebt hoor je daar hulp voor te zoeken, en op je werk moet je werken.Dit is wel een heel erg kort door de bocht reactie!!
Ten eerste doe ik dit alleen maar na werktijd, indien nodig.
Dit zelfs in overleg met alle betrokkenen managers en instantie, die me in dit proces begeleidt.
Waar ook de betreffende manager samen met mij een gesprek mee heeft gehad. Dus dit wordt serieus aangepakt.
Dus niks hoog drama gehalte. Als je me zou kennen, dan zou je weten dat ik precies het tegenovergestelde ben.
Niks drama.... hard werken en doorgaan!
Vanwege het feit, dat ik zo ongeveer de enigste vrouw ben op het werk, heb ik wel degelijk de ruimte om me alleen terug te trekken op de wc ruimte. Daar heb ik officieel de vrijheid voor gekregen!!
En dan nog als toevoeging, ik trek me niet terug om dingen te verwerken. Maar puur op het einde van de werkdag als ik voel, dat ik te moe of te beroerd ben om nog auto te rijden, dan probeer ik zo even weer bij te tanken. Dat is het enigste. Wat is hier nu voor een drama aan???
[...]
Ik begrijp dit niet helemaal.
Jullie zijn ook nog eens goed bevriend? Dan kunnen jullie kijken hoe jullie vrij voor jou kunnen regelen.
Daarnaast; Even alleen willen zijn op je werk? Je hebt die keuze niet. Klaar. Je bent daar om te werken.
Ik vind nogal een hoog dramagehalte in je berichten en gedrag zitten. Al heb je veel meegemaakt, dan kun dat denk ik beter op een andere manier verwerken. Je afsluiten op de toiletten op je werk, biedt jou niet de mogelijkheid alleen te zijn, of om iets te verwerken.
Misschien komt mijn bericht wel heel hard over, maar ik snap echt niet dat iemand zich zo kan gedragen. Als je ziek bent hoor je in je bed, als je psychische problemen hebt hoor je daar hulp voor te zoeken, en op je werk moet je werken.Dit is wel een heel erg kort door de bocht reactie!!
Ten eerste doe ik dit alleen maar na werktijd, indien nodig.
Dit zelfs in overleg met alle betrokkenen managers en instantie, die me in dit proces begeleidt.
Waar ook de betreffende manager samen met mij een gesprek mee heeft gehad. Dus dit wordt serieus aangepakt.
Dus niks hoog drama gehalte. Als je me zou kennen, dan zou je weten dat ik precies het tegenovergestelde ben.
Niks drama.... hard werken en doorgaan!
Vanwege het feit, dat ik zo ongeveer de enigste vrouw ben op het werk, heb ik wel degelijk de ruimte om me alleen terug te trekken op de wc ruimte. Daar heb ik officieel de vrijheid voor gekregen!!
En dan nog als toevoeging, ik trek me niet terug om dingen te verwerken. Maar puur op het einde van de werkdag als ik voel, dat ik te moe of te beroerd ben om nog auto te rijden, dan probeer ik zo even weer bij te tanken. Dat is het enigste. Wat is hier nu voor een drama aan???
woensdag 7 juli 2010 om 17:15
Sunemom wat een heftig verhaal!
Ik had al wel het vermoeden, dat je heel erg jong moest zijn geweest.
Er komen een hoop vragen bij me naar boven. Maar ik vind dat ongepast om dat hier op een openbaar forum te doen.
Ik vind het heel erg knap dat je het zo opschrijft.
Klopt het, dat je eigenlijk je ouders ook nog beschermt voor de omgeving? Omdat zij anders op een negatieve manier veroordeelt zouden kunnen worden?
Je was nog zo jong. Niet in staat om je eerste kindje volledig te kunnen beschermen. Dat hadden je ouders samen met jou moeten doen.
Verstand en gevoel in deze lopen lang niet altijd samen.
Begrijp dat maar al te goed.
Gevoelsmatig denk ik zelf ook nog steeds of dat ik dingen anders had kunnen doen waardoor dit niet gebeurt zou zijn geweest. Verstandelijk gezien weet ik dat het niet mijn schuld is. Zou zo graag een antwoord op mijn vraag willen krijgen.
Hoe was dit in godsnaam mogelijk??
Ik had al wel het vermoeden, dat je heel erg jong moest zijn geweest.
Er komen een hoop vragen bij me naar boven. Maar ik vind dat ongepast om dat hier op een openbaar forum te doen.
Ik vind het heel erg knap dat je het zo opschrijft.
Klopt het, dat je eigenlijk je ouders ook nog beschermt voor de omgeving? Omdat zij anders op een negatieve manier veroordeelt zouden kunnen worden?
Je was nog zo jong. Niet in staat om je eerste kindje volledig te kunnen beschermen. Dat hadden je ouders samen met jou moeten doen.
Verstand en gevoel in deze lopen lang niet altijd samen.
Begrijp dat maar al te goed.
Gevoelsmatig denk ik zelf ook nog steeds of dat ik dingen anders had kunnen doen waardoor dit niet gebeurt zou zijn geweest. Verstandelijk gezien weet ik dat het niet mijn schuld is. Zou zo graag een antwoord op mijn vraag willen krijgen.
Hoe was dit in godsnaam mogelijk??
woensdag 7 juli 2010 om 19:10
Ik denk dat ik vooral mijn eigen gezin bescherm tegen de oordelen van buitenaf. Ik wil ze hun grootouders niet onthouden. De lieve vrede denk ik, hoewel ik het zelf ook vaak stom vind.
Je krijgt nooit antwoord op die vraag en als je dat wel krijgt of zou krijgen dan helpt het geen donder in mijn ogen. Betekent niet dat ik het me niet afvraag hoor, maar het heeft zo weinig zin. Ik probeer heel erg in het hier en nu te leven en met de leegte die mijn zoon heeft achtergelaten om te gaan. Dat is heel lastig soms, maar er is geen andere keuze. Hoe oneerlijk het soms voelt, het leven gaat wel door en ik wil niet de rest van mijn leven missen door wat er gebeurd is.
Je krijgt nooit antwoord op die vraag en als je dat wel krijgt of zou krijgen dan helpt het geen donder in mijn ogen. Betekent niet dat ik het me niet afvraag hoor, maar het heeft zo weinig zin. Ik probeer heel erg in het hier en nu te leven en met de leegte die mijn zoon heeft achtergelaten om te gaan. Dat is heel lastig soms, maar er is geen andere keuze. Hoe oneerlijk het soms voelt, het leven gaat wel door en ik wil niet de rest van mijn leven missen door wat er gebeurd is.
