Kanker.

Ik vertel dit denk ik voornamelijk aan mezelf om is een keer neer te zetten wat ik denk en wat ik voel, dat daarna terug te kunnen lezen 't is allemaal zo onduidelijk de laatste dagen.



4 jaar lang hebben mijn ouders elke dag gezegd dat ik beter kon stoppen met roken.. zeg dat maar eens tegen een roker ze stoppen toch niet. 2 maanden geleden ben ik dan uiteindelijk gestopt niet door de aanmoedigingen maar door m'n eigen wil en motivatie dat ik niet wil lijden onder de gevolgen van roken. Wie wel vraag ik me dan af.

Mijn vader bijvoorbeeld heeft jaren lang gerookt en veel ook, 6 jaar geleden stopt hij met roken ook hij wilde niet bezwijken onder de gevolgen van roken..



2 weken geleden heeft hij te horen gekregen dat hij de diagnose Longkanker bij zich draagt met uitzaaingen in zijn been en zijn pols. Alsof je wereld ophoud.. alsof je in een achtbaan word gezet.. als je nog nooit in de Vogelrok bent geweest in de efteling zou je het daarmee kunnen vergelijken je gaat heel snel in het donker en je zou niet weten wat je allemaal niet tegen zou kunnen komen. In 2 weken tijd ben ik beland in een leven dat ik helemaal niet wil.. onbewust denk je je ouders in je toekomst, maar nu is het van dag tot dag aan zien.. de eerste bestralingen zijn al gestart en is t ziekenhuis en ziekenhuis uit.



Ik weet niet welke pijn het ergste is het besef dat iemand kanker heeft of iemand zo zien lijden, me vader zien strompelen door de huiskamer door de pijn aan zijn been. Wetende dat die naar verjaardagen zou willen gaan en zou willen werken maar de pijn hem vast ketend op de bank en hem verplicht op tijd naar bed te gaan, omdat je tijdens slaap geen pijn voelt.. Dat machteloze gevoel dat je helemaal niets anders kan dan afwachten.. ja ik denk dat ik dat het ergste vind.

Wetende dat er iemand thuis buiten gesloten word van t leven terwijl die dat helemaal niet wil terwijl jij je leven verder leeft, is echt het vreselijkste gevoel dat ik ken.



Het leven is niet eerlijk..

Waarom nou hij? waarom?

Ieder maakt zijn eigen keuzes, en inderdaad niet met de bedoeling zichzelf kapot te maken. Maar ik ben niet zo hard om m na te roepen dat dit helemaal zijn eigen verantwoording is. Want uiteindelijk hoe je de kans ook verhoogt maak je me niet wijst dat iemand ook maar kiest voor kanker, voor welke vorm dan ook. En dan bedoel ik niet dat ik bij mezelf niet heb nagedacht ja had die dat maar nooit gedaan dat had die dat nooit op zijn pad gehad.. want dat kan niemand voorspellen en is alleen maar gepieker achteraf en word helemaal niets mee opgelost, helaas. De waarom vraag is in dit bericht zoals hij in mijn gedachte maalt ik vraag het me af en ergens weet je heus wel het antwoord en zou je nog wel veel meer redenen kunnen bedenken want wat nou als hij dat niet deed.. en dat anders gedaan zou hebben.. dat antwoord heeft niemand en verwacht ik ook niet, ik schrijf alleen neer wat ik denk en wat mijn gevoel zegt.



Verder bedankt voor het medeleven en de lieve reacties!