Gezondheid
alle pijlers
Naar de dokter of niks doen?
vrijdag 30 augustus 2013 om 11:58
Het gaat om mijn moeder, ze is 90 jaar oud. Sinds een half jaar doe ik haar was en...ik zie dat er steeds wat bloed in haar broeken zit. Het zit aan de voorkant is dus vaginaal.
Als ik het opzoek op internet krijg ik steevast terug dat dit baarmoederkanker of iets dergelijks kan zijn.
Natuurlijk heb ik mijn moeder er op aangesproken maar ze wuift het weg en wil niet naar de dokter.
Wat nu? Moet ik het maar zo laten? Omdat ze een vrouw van 90 sowieso toch niet meer gaan opereren?
Wat zouden jullie doen?
Als ik het opzoek op internet krijg ik steevast terug dat dit baarmoederkanker of iets dergelijks kan zijn.
Natuurlijk heb ik mijn moeder er op aangesproken maar ze wuift het weg en wil niet naar de dokter.
Wat nu? Moet ik het maar zo laten? Omdat ze een vrouw van 90 sowieso toch niet meer gaan opereren?
Wat zouden jullie doen?
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 30 augustus 2013 om 13:29
Als ze er verder geen klachten (zoals buikpijn) van heeft dan zou ik, als zij niet naar de dokter wil, haar niet belasten met onderzoeken.
Maar dat is echt afhankelijk van wat zij wil.
Ik vind dat als iemand op die leeftijd toch niet behandeld meer wil worden voor allerlei ziektes dat zijn of haar goed recht is.
Stel in het ongunstigste geval heeft ze kanker, wat zou je daar mee willen?
Behandeling is hartstikke zwaar.
Het enige wat ik in zo'n geval wel belangrijk zou vinden is dat ze zich zo comfortabel mogelijk voelt, dus goede pijnstilling is belangrijk wanneer dat aan de orde is of komt.
Maar mocht ze wel alles uit de kast willen trekken dan is dat ook haar goed recht, maar gezien jouw post denk ik niet dat ze dat nog wil.
Wel kan je even contact met de huisarts hebben zodat hij er in ieder geval wel vanaf weet en zo nodig adequaat in kan spelen op de situatie met bijvoorbeeld medicijnen.
Maar goed, zoveel mensen zoveel meningen dus ik kan me voorstellen als mensen er anders over denken, dat is in dit soort situaties heel persoonlijk.
Maar dat is echt afhankelijk van wat zij wil.
Ik vind dat als iemand op die leeftijd toch niet behandeld meer wil worden voor allerlei ziektes dat zijn of haar goed recht is.
Stel in het ongunstigste geval heeft ze kanker, wat zou je daar mee willen?
Behandeling is hartstikke zwaar.
Het enige wat ik in zo'n geval wel belangrijk zou vinden is dat ze zich zo comfortabel mogelijk voelt, dus goede pijnstilling is belangrijk wanneer dat aan de orde is of komt.
Maar mocht ze wel alles uit de kast willen trekken dan is dat ook haar goed recht, maar gezien jouw post denk ik niet dat ze dat nog wil.
Wel kan je even contact met de huisarts hebben zodat hij er in ieder geval wel vanaf weet en zo nodig adequaat in kan spelen op de situatie met bijvoorbeeld medicijnen.
Maar goed, zoveel mensen zoveel meningen dus ik kan me voorstellen als mensen er anders over denken, dat is in dit soort situaties heel persoonlijk.
vrijdag 30 augustus 2013 om 14:37
quote:nederlandsevrouw schreef op 30 augustus 2013 @ 13:11:
[...]
Maar als het iets ernstigs zijn de behandelingen ook niet mis, op haar leeftijd kan ik me voorstellen dat je wacht op klachten en die gaat bestrijden. En ik kan me voorstellen dat dat als dochter lastig te accepteren is.Dat weet je helemaal niet, of de behandeling 'mis' is. Misschien is dit simpel op te lossen. Dat weet je pas als de dokter er naar gekeken heeft. En dan kun je altijd nog besluiten om te wachten tot er klachten zijn.
[...]
Maar als het iets ernstigs zijn de behandelingen ook niet mis, op haar leeftijd kan ik me voorstellen dat je wacht op klachten en die gaat bestrijden. En ik kan me voorstellen dat dat als dochter lastig te accepteren is.Dat weet je helemaal niet, of de behandeling 'mis' is. Misschien is dit simpel op te lossen. Dat weet je pas als de dokter er naar gekeken heeft. En dan kun je altijd nog besluiten om te wachten tot er klachten zijn.
Occam's razor
vrijdag 30 augustus 2013 om 15:15
quote:mamsky schreef op 30 augustus 2013 @ 13:29:
Als ze er verder geen klachten (zoals buikpijn) van heeft dan zou ik, als zij niet naar de dokter wil, haar niet belasten met onderzoeken.
Maar dat is echt afhankelijk van wat zij wil.
Ik vind dat als iemand op die leeftijd toch niet behandeld meer wil worden voor allerlei ziektes dat zijn of haar goed recht is.
Stel in het ongunstigste geval heeft ze kanker, wat zou je daar mee willen?
Behandeling is hartstikke zwaar.
Het enige wat ik in zo'n geval wel belangrijk zou vinden is dat ze zich zo comfortabel mogelijk voelt, dus goede pijnstilling is belangrijk wanneer dat aan de orde is of komt.
Maar mocht ze wel alles uit de kast willen trekken dan is dat ook haar goed recht, maar gezien jouw post denk ik niet dat ze dat nog wil.
Wel kan je even contact met de huisarts hebben zodat hij er in ieder geval wel vanaf weet en zo nodig adequaat in kan spelen op de situatie met bijvoorbeeld medicijnen.
Maar goed, zoveel mensen zoveel meningen dus ik kan me voorstellen als mensen er anders over denken, dat is in dit soort situaties heel persoonlijk.
Ik heb besloten dat ik het nog 1x aan zal roeren en dan dit keer echt zeggen dat het wel eens baarmoederkanker kan zijn (dit durfde ik niet tegen haar te zeggen de eerste keer dat ik erover sprak). Maar vaak als je iets zegt wat haar niet bevalt is ze opeens oostindisch doof!
Aan de andere kant heft ze ingevuld op een formulier dat ze nog wel gereanimeerd wil worden als er iets zou gebeuren!
Als ze er verder geen klachten (zoals buikpijn) van heeft dan zou ik, als zij niet naar de dokter wil, haar niet belasten met onderzoeken.
Maar dat is echt afhankelijk van wat zij wil.
Ik vind dat als iemand op die leeftijd toch niet behandeld meer wil worden voor allerlei ziektes dat zijn of haar goed recht is.
Stel in het ongunstigste geval heeft ze kanker, wat zou je daar mee willen?
Behandeling is hartstikke zwaar.
Het enige wat ik in zo'n geval wel belangrijk zou vinden is dat ze zich zo comfortabel mogelijk voelt, dus goede pijnstilling is belangrijk wanneer dat aan de orde is of komt.
Maar mocht ze wel alles uit de kast willen trekken dan is dat ook haar goed recht, maar gezien jouw post denk ik niet dat ze dat nog wil.
Wel kan je even contact met de huisarts hebben zodat hij er in ieder geval wel vanaf weet en zo nodig adequaat in kan spelen op de situatie met bijvoorbeeld medicijnen.
Maar goed, zoveel mensen zoveel meningen dus ik kan me voorstellen als mensen er anders over denken, dat is in dit soort situaties heel persoonlijk.
Ik heb besloten dat ik het nog 1x aan zal roeren en dan dit keer echt zeggen dat het wel eens baarmoederkanker kan zijn (dit durfde ik niet tegen haar te zeggen de eerste keer dat ik erover sprak). Maar vaak als je iets zegt wat haar niet bevalt is ze opeens oostindisch doof!
Aan de andere kant heft ze ingevuld op een formulier dat ze nog wel gereanimeerd wil worden als er iets zou gebeuren!
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 30 augustus 2013 om 15:25
Mienietje, ik denk niet dat het zin heeft om je moeder doemscenario's voor te schotelen. Dan kruipt ze alleen maar verder in haar schulp. Ik zou zoiets zeggen:
'Mam, ik wil het nog even hebben over het bloed in je onderbroek. Ik weet dat je het niet ziet zitten om naar de dokter te gaan, maar ik maak me toch erg zorgen. Zou je voor mij alsjeblieft met de huisarts hierover willen gaan praten? Ik wil niet zeggen dat je behandeld moet worden, maar laten we in ieder geval uitzoeken wat er precies aan de hand is.'
Ik zou haar ook vragen waarom ze niet naar de dokter wil. Misschien zegt ze wel dat ze denkt dat het toch niets is. Dat is omdat ze niet wíl dat het iets is. Is ze niet gewoon heel bang? Kun je dat niet bespreken met je moeder?
Overigens zijn er nogal wat ouderen die het allemaal wel mooi geweest vinden, maar desondanks wel gereanimeerd willen worden. Gewoon niet genoeg van het onderwerp afweten, denk ik...
'Mam, ik wil het nog even hebben over het bloed in je onderbroek. Ik weet dat je het niet ziet zitten om naar de dokter te gaan, maar ik maak me toch erg zorgen. Zou je voor mij alsjeblieft met de huisarts hierover willen gaan praten? Ik wil niet zeggen dat je behandeld moet worden, maar laten we in ieder geval uitzoeken wat er precies aan de hand is.'
Ik zou haar ook vragen waarom ze niet naar de dokter wil. Misschien zegt ze wel dat ze denkt dat het toch niets is. Dat is omdat ze niet wíl dat het iets is. Is ze niet gewoon heel bang? Kun je dat niet bespreken met je moeder?
Overigens zijn er nogal wat ouderen die het allemaal wel mooi geweest vinden, maar desondanks wel gereanimeerd willen worden. Gewoon niet genoeg van het onderwerp afweten, denk ik...
Occam's razor
vrijdag 30 augustus 2013 om 15:36
Mijn advies was niet buiten haar om bellen hoor!
En ik projecteer jouw casus natuurlijk op mijn eigen moeder,
Dus ik zou gewoon zeggen,
Mam, ik wil het toch even overleggen dus ik bel je huisarts even. En dan dus telefonisch spreekuur
Maar misschien dat zoiets alleen bij mijn moeder gaat hoor. Maar oudjes vinden veek dingen al snel een gedoe dus zoiets mag ik wel van haar overnemen,
En ik projecteer jouw casus natuurlijk op mijn eigen moeder,
Dus ik zou gewoon zeggen,
Mam, ik wil het toch even overleggen dus ik bel je huisarts even. En dan dus telefonisch spreekuur
Maar misschien dat zoiets alleen bij mijn moeder gaat hoor. Maar oudjes vinden veek dingen al snel een gedoe dus zoiets mag ik wel van haar overnemen,
vrijdag 30 augustus 2013 om 16:24
[quote]Debora schreef op 30 augustus 2013 @ 15:25:
Mienietje, ik denk niet dat het zin heeft om je moeder doemscenario's voor te schotelen. Dan kruipt ze alleen maar verder in haar schulp. Ik zou zoiets zeggen:
'Mam, ik wil het nog even hebben over het bloed in je onderbroek. Ik weet dat je het niet ziet zitten om naar de dokter te gaan, maar ik maak me toch erg zorgen. Zou je voor mij alsjeblieft met de huisarts hierover willen gaan praten? Ik wil niet zeggen dat je behandeld moet worden, maar laten we in ieder geval uitzoeken wat er precies aan de hand is.'
Ik zou haar ook vragen waarom ze niet naar de dokter wil. Misschien zegt ze wel dat ze denkt dat het toch niets is. Dat is omdat ze niet wíl dat het iets is. Is ze niet gewoon heel bang? Kun je dat niet bespreken met je moeder?
Overigens zijn er nogal wat ouderen die het allemaal wel mooi geweest vinden, maar desondanks wel gereanimeerd willen worden. Gewoon niet genoeg van het onderwerp afweten, denk ik...[/quote]
Dat klopt, ik heb veel te maken met ouderen en terminale mensen, velen zien het als een soort toverkunstje....en je leeft weer verder. Maar zo is het niet, het heeft vaak hele grote gevolgen zowel lichamelijk als geestelijk.
Mensen weten vaak niet dat àls het lukt (het grootste gedeelte van de reanimaties lukt niet omdat er niet snel en vaak ook niet adequaat wordt ingegrepen) er gevolgen kunnen zijn.
Hersenschade door zuurstof tekort met alle gevolgen vandien, gebroken ribben wat voor ouderen maandenlang een heel erg pijnlijke ervaring kan zijn.
Psychische problemen, een reanimatie hakt er erg in niet alleen bij de omstanders maar ook de patient moet dit verwerken.
Ik denk dat goede voorlichting hierover door huisartsen heel belangrijk is en dat er dan veel mensen niet voor een reanimatie zouden kiezen. Helaas wordt het nu heel erg vaak gewoon niet besproken en maken mensen een beslissing gebaseerd op onvoldoende informatie.
Ik heb wel eens mensen meegemaakt met longkanker met uitzaaiingen naar de hersenen waar medisch gezien niets meer aan gedaan kan worden die toch gereanimeerd wilden worden.
Het is best een moeilijk onderwerp.
Mienietje, ik denk niet dat het zin heeft om je moeder doemscenario's voor te schotelen. Dan kruipt ze alleen maar verder in haar schulp. Ik zou zoiets zeggen:
'Mam, ik wil het nog even hebben over het bloed in je onderbroek. Ik weet dat je het niet ziet zitten om naar de dokter te gaan, maar ik maak me toch erg zorgen. Zou je voor mij alsjeblieft met de huisarts hierover willen gaan praten? Ik wil niet zeggen dat je behandeld moet worden, maar laten we in ieder geval uitzoeken wat er precies aan de hand is.'
Ik zou haar ook vragen waarom ze niet naar de dokter wil. Misschien zegt ze wel dat ze denkt dat het toch niets is. Dat is omdat ze niet wíl dat het iets is. Is ze niet gewoon heel bang? Kun je dat niet bespreken met je moeder?
Overigens zijn er nogal wat ouderen die het allemaal wel mooi geweest vinden, maar desondanks wel gereanimeerd willen worden. Gewoon niet genoeg van het onderwerp afweten, denk ik...[/quote]
Dat klopt, ik heb veel te maken met ouderen en terminale mensen, velen zien het als een soort toverkunstje....en je leeft weer verder. Maar zo is het niet, het heeft vaak hele grote gevolgen zowel lichamelijk als geestelijk.
Mensen weten vaak niet dat àls het lukt (het grootste gedeelte van de reanimaties lukt niet omdat er niet snel en vaak ook niet adequaat wordt ingegrepen) er gevolgen kunnen zijn.
Hersenschade door zuurstof tekort met alle gevolgen vandien, gebroken ribben wat voor ouderen maandenlang een heel erg pijnlijke ervaring kan zijn.
Psychische problemen, een reanimatie hakt er erg in niet alleen bij de omstanders maar ook de patient moet dit verwerken.
Ik denk dat goede voorlichting hierover door huisartsen heel belangrijk is en dat er dan veel mensen niet voor een reanimatie zouden kiezen. Helaas wordt het nu heel erg vaak gewoon niet besproken en maken mensen een beslissing gebaseerd op onvoldoende informatie.
Ik heb wel eens mensen meegemaakt met longkanker met uitzaaiingen naar de hersenen waar medisch gezien niets meer aan gedaan kan worden die toch gereanimeerd wilden worden.
Het is best een moeilijk onderwerp.
vrijdag 30 augustus 2013 om 16:47
quote:nlies schreef op 30 augustus 2013 @ 12:32:
Als ze geen pijn heeft, lekker laten zitten. Waarschijnlijk denkt ze, als ze reëel is: Ik ben 90 en ik moet toch ergens aan overlijden. (klinkt hard als je de dochter bent, maar het is eigenlijk wel zo,)
Aan mijn lijf geen polonaise
En ik kan me dat goed voorstellen, en zelfs al zou men willen opereren. Op die leeftijd is een narcose zeker zo gevaarlijk als de operatie, je kunt er echt met een delirium uitkomen, en geestelijk ontzettend achteruit gaan
Dus laat haar lekker leven zoals zij wil, op die manier is het haar tot nu toe blijkbaar al aardig geluktDit dus.
Als ze geen pijn heeft, lekker laten zitten. Waarschijnlijk denkt ze, als ze reëel is: Ik ben 90 en ik moet toch ergens aan overlijden. (klinkt hard als je de dochter bent, maar het is eigenlijk wel zo,)
Aan mijn lijf geen polonaise
En ik kan me dat goed voorstellen, en zelfs al zou men willen opereren. Op die leeftijd is een narcose zeker zo gevaarlijk als de operatie, je kunt er echt met een delirium uitkomen, en geestelijk ontzettend achteruit gaan
Dus laat haar lekker leven zoals zij wil, op die manier is het haar tot nu toe blijkbaar al aardig geluktDit dus.
