Opa gaat langzaam dood - eet niet meer

Hallo allemaal,



Mijn opa is al langere tijd ziek. Hij is zo'n twee jaar geleden een beetje gaan dementeren, heeft al een hele geschiedenis van hartproblemen en toen hij anderhalf jaar geleden thuis is gevallen en daar een halve dag alleen heeft gelegen, is er besloten dat het zo niet meer ging en is hij in een verzorgingstehuis opgenomen.



Daar heeft hij het heel erg naar zijn zin, hij hoeft niks en hij heeft zijn eigen plekje. Maar sinds een aantal maanden heeft hij het opgegeven en is steeds minder gaan eten. Hij slaapt, als het even kan de hele dag. Maar dan ook echt de hele dag en nacht. Sinds ongeveer een week weigert hij om nog te eten, dus echt helemaal niks. Er is overleg geweest met de familie en het zorghuis en ze gaan hem niet dwingen om te eten.



Feit is dus dat hij langzaam maar zeker zal sterven. In zijn hoofd is hij daar al mee bezig geweest en voor hem is het goed zo. Nu ben ik vandaag bij hem geweest en hij weegt nu nog maar 45 kg bij een lengte van 1.80 m.



Is er hier iemand die hier ervaring mee heeft en, ik weet het niet, misschien mij een beeld kan geven van wat we als familie nu kunnen verwachten van wat er komen gaat. Ik wil absoluut niet dat hij pijn heeft, dat heeft hij tot nu toe ook nog niet aangegeven, maar ik vind het zo'n verschrikkelijk idee dat mijn opa, de man waar ik zoveel geschiedenis mee hebt, nu langzaam doodhongert.



Hij wil zelf niet meer, en daar kan ik echt vrede mee hebben, hij is op een plekje waar hij zich gelukkig voelt en hij wil alleen maar slapen. Hij is 91 en voor hem is het genoeg, Ik klink nu misschien heel koel, maar ik ben er intens verdrietig van, al weet ik dat het voor hem zo goed is.



Iemand tips/ervaringen? In ieder geval bedankt voor het lezen.

quote:betjebig schreef op 18 september 2012 @ 12:21:

Gewoonsuz, hoe gaat het nu met je opa?

Mijn oma is gisteren overleden nadat ze ruim een maand geleden gestopt is met eten. Ze dronk nog wel, en heeft ook nutridrink gekregen. Vorige week zagen we dat ze echt een stap verder ging in het sterfproces. Ze raakte steeds vaker weg en sliep het grootste deel van de dag. Afgelopen vrijdag ging het ineens heel snel bergafwaarts en kreeg ze pijn. Morfinepleisters gekregen en sinds zaterdag is ze niet meer bij geweest. Dat het een maand heeft geduurd is voor ons allemaal 'goed' geweest. We hebben allemaal goed afscheid kunnen nemen en oma was ook helemaal klaar met leven. Het doet toch nog verschrikkelijk veel pijn. Ik had niet verwacht dat het me zo zou aangrijpen en ik loop een soort van verdwaasd rond. Oma was mijn laatste nog levende grootouder dus nu is er zomaar ineens een hele generatie weg.

Heel veel sterkte met de laatste periode met je opa.

Hoi betjebig wat lief dat je dat vraagt. Allereerst gecondoleerd met je eigen oma. Wat fijn dat je rustig afscheid jebt kunnen nemen. Ik hoop dat je het een plekje kunt geven. Ik begrijp je wat betreft het wegvallen van een grootouder, ik heb mijn andere opa nooit gekend, die is al overleden toen mijn vader nog maar 3 was. Opa is mijn enige opa dus.



Het gaat op zich wel goed met hem. Mijn oma was gisteren bij hem en heeft een halfuurtje met hem kunnen praten en zijn wensen door kunnen nemen. Mijn moeder is vandaag geweest met hopjesvla, zijn favoriete gerecht. Hij heeft er om haar een plezier te doen een hapje van gehad. Mijn moeder is nog niet zo ver als de rest van de familie. Heel erg een papa's kind en verstandelijk snapt ze wel dat het zijn tijd is, maar dat voelt niet zo voor haar. Verder drinkt hij overigens nog wel, als er een leuke zuster met een rietje in een beker voor hem staat. Maar eten dus al een paar dagen niet meer. Het smaakt niet, zijn lichaam geeft niet aan dat hij honger heeft en door de dementie kan hij de link niet eten=doodgaan niet meer maken.

Maar geen pijn en geen ongemak. En nog te goed van geest om hem onwilsbekwaam te verklaren (of hoe heet dat) en "te goed" voor euthenasie. Opa is nog wel heel gelukkig, hij is daar goed op zijn plek. Waar ik alleen bang voor ben, is dat op een gegeven moment het de zorgmensen te veel wordt en hij de laatste paar dagen (weken?) nog overgebracht moet worden naar een ander huis om daar te sterven. Ik begrijp het wel, maar ik denk dan laat die man op zijn fijne plekje blijven.

Hoi Rik78



Dank voor je reactie, ik kan er inmiddels ook wel in berusten dat hij het zo wil. Ik bedoel, wat is er nou mooier dan zelf je eigen sterven kunnen regisseren, dat wik toch iedereen? Hij is niet (ernstig) ziek, heeft geen pijn en is tevreden over de verloop van zijn leven. En nu is het voor hem genoeg. Ik ben ook dankbaar voor de tijd die we nu nog heben, het is niet zo dat hij in 1 x uit ons leven gerukt wordt. Wat ik wel moeilijk vind, is iemand zo voor je ogen zwakker en zwakker te zien worden, ook al wil hij dat zelf.

Hallo allemaal, vanavond is mijn opa overleden. Mijn ouders zijn met mijn oma op vakantie gegaan (was al lang geleden besproken en opa wilde graag dat ze gingen) en echt op het moment dat ze aankwamen na een reis van 12 uur, heeft hij deze wereld gedag gezegd.

Hij is gevonden door de zusters in zijn eigen bedje, in zijn favoriete slaaphouding, helemaal ontspannen.

De afgelopen weken viel hij steeds meer af (logisch zonder eten) af en toe ging er nog een slokje water in, maar hij heeft gelukkig geen pijn gehad. Afgelopen maandag was hij erg benauwd, maar daar heeft hij medicatie voor gehad. En nu is hij er echt niet meer. Ik ga hem vreselijk missen, maar weet dat dit is wat hij wilde. Eeuwig slapen.



Iedereen bedankt voor de mooie berichten hier, dit heeft me toen best wel geholpen het nog meer een plekje te geven.

Dank jullie wel. En idd snjokorn, precies op zijn manier. Ik zei al tegen mijn moeder, hij heeft gewoon gewacht tot jullie weg waren, de ouwe stiekemerd. Tot op het laatst nog op zijn manier. Ik teken ervoor om zo te mogen gaan.