Overspannen?

Meis toch, als je van een afstandje van je verhaal kijkt (wat wij wel kunnen, jijzelf natuurlijk nu zeker niet), is het niet meer dan normaal dat er een keer een klap zou komen. Je hebt zoveel te verwerken gehad, maar eigenlijk het gevoel dat je niets als goed hebt kunnen verwerken. Dat kost ook veel tijd, en is helemaal niet gek dat dat niet van het ene of het andere moment gaat. Fijn dat je iig steun hebt aan je moeder en zus. Waarom is het eerder niet gelukt bij de psychologen? Kon jij je er goed voor openstellen, maar gewoon niet de juiste persoon tegenover je, of was je er zelf nog niet aan toe? Als je daar bij jezelf achter kan komen, kan al een eerste stap zijn. Misschien kan je huisarts iemand aanbevelen. Niet gek dat je even moet zoeken voor je iemand vindt met wie je aan de gang kan. Wees niet te streng voor jezelf! Natuurlijk wil je door, maar je moet jezelf ook tijd gunnen alles een plekje te geven. Veel sterkte!

Sterkte Saar! Je hebt een moeilijke tijd nu. Het beste kun je terug gaan naar de dokter omdat de oxazepam alleen niet genoeg is. Misschien helpt het als je met iemand wat dingen kunt bespreken. Hoeft niet per se een psycholoog te zijn maar iemand die je helpt om alles weer in perspectief te zien. Je mag verdrietig zijn.

Inderdaad praten, ga op zoek naar iemand waarbij je je verhaal kwijt kunt.

Misschien is het daarnaast goed om niet teveel thuis te zitten. Van niks doen ga je ook maar meer piekeren. Zoek afleiding.

Sporten, studie, vrijwilligeswerk, gewoon werk etc.

Aan mannen in je leven zou ik voorlopig even niet denken. Wanneer je zelf niet in balans bent en je dan een relatie begint dan is die relatie vaak ook niet in balans. Concentreer je voorlopig ff op jezelf en ga op zoek naar je balans (klinkt zweveriger dan ik het bedoel)

Hallo Saar,



Ik begrijp uit je verhaal dat de band met je vader best wel sterk was en naar aanleiding heb ik wel een idee wat er met je zou kunnen zijn.

Ongeveer na 11 á 12 maanden, is er sprake van een definitief losmakingsproces met de overledene, dit kan een tweede rouwproces op gang brengen, die soms nog zwaarder weegt dan het eerste rouwproces, ook omdat je deze misschien niet goed hebt verwerkt. Ik kan me voorstellen dat je het hier heel erg moeilijk mee hebt en niet zo goed weet waar je met jezelf naar toe moet.

Ik kan alleen maar zeggen dat het goed voor je is om er door te gaan en dat er een einde aan komt en je je binnenkort weer een stuk beter zult voelen. Huil maar uit, want je verdriet vasthouden is funest en dan zul je merken dat je stapje voor stapje de vrolijkheid van het leven weer gaat zien.

Ik wens je alle goeds.

Typisch gevalletje van een overlopen emmertje hoor, het is je gewoon allemaal even teveel geworden. Kan ons allemaal gebeuren. Een mens kan ook maar zoveel hebben, hè....



Of je met psychologen moet gaan praten, ik weet 't niet. Ik ben van mening dat de één daar wel baat bij heeft en de ander daar het type niet voor is.

Misschien is het al lekker om gewoon even een tijd thuis te zijn, tijd voor jezelf te nemen en even bij te komen van alles wat er gebeurd is. Dan krijgt het misschien vanzelf allemaal wel een plekje.



Ik weet uit ervaring dat je op een gegeven moment zo vol zit en zo moe bent dat het lijkt alsof je niets meer kunt hebben en je hebt ook nergens zin in. Met wat rust in je lijf en rust in je kop komt dat allemaal vanzelf wel weer. Gewoon echt even de tijd nemen, komt allemaal goed



Overigens is dat nachtelijke zweten een bijwerking van de Oxazepam, geloof ik. Dus niets om je zorgen over te maken.



Sterkte!

@ to: dat is niet niks, wat er allemaal gebeurd is.

Of praten met een psycholoog zin heeft weet ik niet, heb ik ook eens geprobeerd toen mijn emmer was overgelopen, en toen merkte ik dat ze heel verwoed diagnoses probeerde te verzinnen op mij. Dat merkte ik omdat ik zelf ook in de psychiatrie stage heb gelopen.

Van bipolair tot persoonlijkheidsproblmatiek. Mijn huisarts las het en zei zelf: ga daar maar niet meer heen, hier herken ik jou niet in!

Dus kijk wat je prettig vindt. Heb je een fijne huisarts? Misschien aan hem vragen wat hij hiervan vindt.

Verder is het al gezegd, maar probeer te sporten en savonds indien mogelijk af en toe lekker wat te gaan drinken met vriendinnen in de stad. Ik wil niet bagetalisseren ofzo, ik bedoel meer dat je moet proberen om niet thuis te blijven hangen.

Wat je als laatste schrijft herken ik als een depressie, maar ik ben geen arts dus tis alleen wat ik denk.

Hoi Saarlelie,



Ik herken dit allemaal precies, heb ook zo'n periode gehad en kom daar net uit eigenlijk. Ik kom op een gegeven moment ook helemaal niks meer dan huilen, huilen en nog eens huilen. Soms echt dagen of weken achter elkaar. Ik kon het niet stoppen, hoe graag ik ook wilde.



Het gevoel dat je op een verjaardag zit, maar het gevoel hebt dat je eigenlijk niet echt bent ken ik ook. Dat voelt alsof je in een glazen cocon zit, waar niemand in kan en je zelf ook niet uit kan stappen. Je kunt schreeuwen wat je wilt, maar niemand hoort je. Of misschien horen ze je wel, maar wat ze zeggen dringt niet tot je door.



Uiteindelijk, veel te laat eigenlijk, heb ik ook hulp gezocht. Ik zat bij de huisarts en zei dat ik dacht dat ik hulp nodig had en toen volgde er weer een stortvloed aan tranen en hortend en stotend heb ik mijn verhaal verteld. Ik kreeg die verwijzing meteen natuurlijk.



Ik heb toen een tijdje bij een psycholoog gelopen en nu pas achteraf kan ik zeggen dat ik daar wel wat aan heb gehad, alleen toen zag ik dat niet zo. Ben er op een gegeven moment ook mee gestopt.



Bij mij was er een depressie geconstateerd, ook dat geloofde ik eerst natuurlijk niet, maar het was echt wel zo. Echt tips om eruit te komen heb ik niet voor je. Je moet hier gewoon doorheen en dat heeft tijd nodig. Je lichaam en geest geven nu aan dat je er iets is wat verwerkt moet worden, daarom ben je zo in jezelf gekeerd nu. Huilen lucht op en praten ook. Dat kan met een psycholoog, maar dat hoeft niet perse. Je kunt dat met vriendinnen doen bijvoorbeeld.



Misschien heb je nu ook de neiging om je huis niet meer uit te gaan en je telefoon niet op te nemen. Dat kost te veel moeite, en waarom zou je ook? Je bent toch geen leuk gezelschap nu. Mocht je dat gevoel hebben, dan zou ik daar zo min mogelijk aan toegeven, want dat versterkt je gevoel alleen maar. Ga naar buiten, ga fietsen of wandelen. De natuur is prachtig nu in de herfst.



Verjaardagen enzo waar je leuk en geïnteresseerd moet doen, kun je wel overslaan als het teveel moeite kost natuurlijk. Ik bedoel meer dat je je omgeving niet moet afstoten of buitensluiten nu, hoe moeilijk dat ook is.



Heel veel sterkte in ieder geval. Geef het de tijd.

Tja afsluiten...dat gaat met vallen en opstaan. Twee stappen vooruit en eentje terug. Zo gaat dat. Ik denk ook dat jij je daarop moet voorbereiden, het gaat niet van de ene op de andere dag beter, maar er komt wel een stijgende lijn in. Misschien is dat nu moeilijk om te geloven, maar dat moment gaat er echt ook voor jou komen.



Ik denk altijd zo dat je lichaam nu stop zegt, het is teveel geworden. Je moet bepaalde dingen gaan verwerken nu, maar dat lukt uit jezelf niet, of je geen er geen tijd aan omdat je doorraast met je leven. Nu hebben je lichaam en geest voor je bepaald dat je aan jezelf moet denken en moet toegeven aan al dat verdriet wat je met je meedraagt. Jij en je rouw hebben aandacht nodig, je moet jezelf niet vergeten en je zou misschien door willen leven alsof er niks gebeurd is, maar dat kan helemaal niet. En het hoeft ook niet, je hoeft je niet te schamen voor je verdriet en voor het gemis wat je voelt. Wees lief voor jezelf. Dat is het eigenlijk, je moet er nu even voor jezelf zijn, daarom zit je ook in die cocon. Je moet opladen en om dat te kunnen, sluiten je gedachten je in jezelf op. Zo zie ik dat tenminste.



Ik schreef al eerder dat dit tijd nodig heeft. Helaas is dat echt zo, je moet door deze pijn heen en dat gevoel is vreselijk. Ik kan er niks mooiers van maken.



Je schrijft dat je je vriendinnen niet wil belasten. Ook dat is heel herkenbaar voor mij. Ik wil niet dat mensen zich zorgen om me maken, dus ik speel mooi weer. Dat heb ik altijd gedaan, ik denk dat dat mijn overlevingsmechanisme is. Maar goed, dat kom ik niet meer volhouden, dus ik moest wel met ze praten en dat blijf ik moeilijk vinden. Ik merk alleen wel dat dat me heel erg oplucht en heel goed doet ook.



Ik ben er inmiddels ook wel achter dat je je vriendinnen helemaal niet belast hiermee. Ze houden van je en willen je steunen, samen ben je sterker en kan je het verdriet draagbaarder maken. Niemand kan het verdriet van je wegnemen, maar je wel laten 'dragen' nu door je vriendinnen. Zo ervaar ik het tenminste en dat willen ze ook met alle liefde. Jij kan er niks aan doen dat dit jou allemaal is overkomen, dat is iets wat je je echt goed moet realiseren. Jij voelt je ook niet voor de lol zo rot.



Aan de andere kant kan ik me ook wel voorstellen dat het moeilijk is om je verhaal bij je vriendinnen kwijt te kunnen, vanwege je leeftijd en die van hun. Misschien hebben ze zelf nog nooit zoiets meegemaakt en zijn nog een beetje 'blue'. Dat is niet vervelend bedoeld hoor, maar ze hebben gewoon de levenservaring niet. De aansluiting die jij zoekt en nodig hebt, kunnen ze jou misschien daarom ook niet geven. Ik denk dat jij gewoon je verhaal kwijt wil en helemaal niet op zoek bent naar een echte oplossing. Er bestaat ook geen echte oplossing.



Sterkte in ieder geval, probeer een beetje lief voor jezelf te zijn. Niet jezelf streng toespreken dat je sterk moet zijn. Verdriet hebben is helemaal geen zwakte, het is net zoveel onderdeel van je leven als vreugde.

Nog even een toevoeging.



Heb je misschien andere mensen in je omgeving waar je af en toe mee kan praten? Een tante bijvoorbeeld, of een lieve buurvrouw misschien?

Hoi Saarlelie,



Hoe gaat het vandaag met je?